.png "English"){kind=small}
Ἁγίου Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου
Πνευματικὲς ἐμπειρικὲς συμβουλὲς γύρω ἀπὸ τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὶς θλίψεις
Ὅπως πλησιάζουν τὰ βλέφαρα τὸ ἕνα τὸ ἄλλο, ἔτσι καὶ οἱ πειρασμοὶ εἶναι κοντὰ στοὺς ἀνθρώπους. Καὶ αὐτὸ τὸ οἰκονόμησε ὁ Θεὸς νὰ εἶναι ἔτσι, μὲ σοφία, γιὰ νὰ ἔχουμε ὠφέλεια. γιὰ νὰ κρούεις δήλ. ἐπίμονα, ἐξαιτίας τῶν θλίψεων, τὴ θύρα τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ καὶ γιὰ νὰ μπεῖ μέσα στὸ νοῦ σου, μὲ τὸ φόβο τῶν θλιβερῶν πραγμάτων, ὁ σπόρος τῆς μνήμης τοῦ Θεοῦ, ὥστε νὰ πᾶς κοντά του μὲ τὶς δεήσεις, καὶ νὰ ἁγιασθεῖ ἡ καρδιά σου μὲ τὴ συνεχῆ ἐνθύμησή του. Καὶ ἐνῶ ἐσὺ θὰ τὸν παρακαλεῖς, αὐτὸς θὰ σὲ ἀκούσει... Ὁ πορευόμενος στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ πρέπει νὰ τὸν εὐχαριστεῖ γιὰ ὅλες τὶς θλίψεις ποὺ τὸν βρίσκουν, καὶ νὰ κατηγορεῖ καὶ νὰ ἀτιμάζει τὸν ἀμελῆ ἑαυτό του, καὶ νὰ ξέρει ὅτι ὁ Κύριος, ποὺ τὸν ἀγαπᾶ καὶ τὸν φροντίζει, δὲ θὰ τοῦ παραχωροῦσε τὰ λυπηρά, γιὰ νὰ ξυπνήσει τὸ νοῦ του, ἂν δὲν ἔδειχνε κάποια ἀμέλεια. Ἀκόμη μπορεῖ νὰ ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς κάποια θλίψη, διότι ὁ ἄνθρωπος ἔχει ὑπερηφανευθεῖ, ὅποτε ἂς τὸ καταλάβει καὶ ἂς μὴν ταραχθεῖ κι ἂς βρίσκει τὴν αἰτία στὸν ἑαυτό του, ὥστε τὸ κακὸ νὰ μὴ γίνει διπλό, δήλ. νὰ ὑποφέρει καὶ νὰ μὴ θέλει νὰ θεραπευθεῖ. Στὸ Θεὸ ποὺ εἶναι ἡ πηγὴ τῆς δικαιοσύνης, δὲν ὑπάρχει...
ἀδικία. Αὐτὸ νὰ μὴν περάσει ἀπὸ τὸ νοῦ μας.
Μὴν ἀποφεύγεις τὶς θλίψεις, διότι βοηθούμενος ἀπ' αὐτὲς μαθαίνεις καλὰ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Καὶ μὴ φοβηθεῖς τοὺς πειρασμούς, διότι μέσα ἀπὸ αὐτοὺς βρίσκεις θησαυρό. Νὰ προσεύχεσαι νὰ μὴν εἰσέλθεις στοὺς ψυχικοὺς πειρασμοὺς ὅσο γιὰ τοὺς σωματικούς, νὰ ἑτοιμάζεσαι νὰ τοὺς ἀντιμετωπίσεις μὲ ὅλη τὴ δύναμή σου, γιατί χωρὶς αὐτοὺς δὲν μπορεῖς νὰ πλησιάσεις τὸ Θεό. Μέσα σ' αὐτοὺς ἐμπεριέχεται ἡ θεία ἀνάπαυση. Ὅποιος ἀποφεύγει τοὺς σωματικοὺς πειρασμούς, ἀποφεύγει τὴν ἀρετή.
Χωρὶς πειρασμοὺς ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο δὲ φανερώνεται, καὶ εἶναι ἀδύνατο, χωρὶς αὐτούς, νὰ ἀποκτήσεις παρρησία στὸ Θεό, καὶ νὰ μάθεις τὴ σοφία τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί, ἀκόμη, δὲ θὰ μπορέσει νὰ στεριωθεῖ μέσα στὴν ψυχή σου ὁ θεϊκὸς πόθος. Προτοῦ νὰ ἔρθουν οἱ πειρασμοί, ὁ ἄνθρωπος προσεύχεται στὸ Θεὸ σὰν ξένος. Ἀπὸ τότε ὅμως ποὺ θὰ εἰσέλθει σὲ πειρασμοὺς γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, καὶ δὲν ἀλλάξει γνώμη, ἔχει τὸ Θεό, νὰ ποῦμε, ὑποχρεωμένο ἀπέναντί του, καὶ ὁ Θεὸς τὸν λογαριάζει γιὰ γνήσιο φίλο του. Διότι πολέμησε καὶ νίκησε τὸν ἐχθρό του, γιὰ νὰ ἐκπληρώσει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Θεὸς δὲν δίνει μεγάλο χάρισμα χωρὶς νὰ προηγηθεῖ μεγάλος πειρασμὸς γιατί ἀνάλογα μὲ τὴν σφοδρότητα τῶν πειρασμῶν ὁρίσθηκαν τὰ χαρίσματα ἀπὸ τὴ σοφία τοῦ Θεοῦ, τὴν ὁποία ὅμως δὲν καταλαβαίνουν συνήθως οἱ ἄνθρωποι. Ἀπὸ τὸ μέγεθος τῶν μεγάλων θλίψεων πού σου στέλνει ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ, καταλαβαίνεις πόση τιμή σου κάνει ἡ μεγαλοσύνη του. Διότι ἀνάλογη μὲ τὴ λύπη ποὺ δοκιμάζεις εἶναι καὶ ἡ παρηγοριὰ ποὺ δέχεσαι.
Ἂν μὲ ρωτήσεις ποιὰ εἶναι ἡ αἰτία γιὰ ὅλα αὐτά, σοὺ ἀπαντῶ: Ἡ ἀμέλειά σου. γιατί δὲ φρόντισες νὰ βρεῖς τὴ γιατρειά τους. Ἡ γιατρειὰ ὅλων αὐτῶν εἶναι μία, καὶ μ' αὐτὴ ὁ ἄνθρωπος βρίσκει ἀμέσως στὴν ψυχὴ τοῦ τὴν παρηγοριὰ ποὺ ποθεῖ. Καὶ ποιὰ λοιπὸν εἶναι αὐτὴ ἡ γιατρειά; Εἶναι ἡ ταπεινοφροσύνη τῆς καρδιᾶς. Χωρὶς αὐτὴν εἶναι ἀδύνατο νὰ χαλάσεις τὸ φράχτη τῶν πειρασμῶν. ἀπεναντίας μάλιστα βρίσκεις ὅτι οἱ πειρασμοὶ εἶναι ἰσχυρότεροι καὶ σὲ ἐξουθενώνουν....
Κατὰ τὸ μέτρο τῆς ταπεινοφροσύνης, σοὺ δίνει ὁ Θεὸς καὶ τὴ δύναμη νὰ ὑπομένεις τὶς συμφορές σου. Καὶ κατὰ τὸ μέτρο τῆς ὑπομονῆς σου, τὸ βάρος τῶν θλίψεών σου γίνεται ἐλαφρὸ καί, ἔτσι, παρηγοριέσαι. Καὶ ὅσο παρηγοριέσαι, τόσο ἡ ἀγάπη σου πρὸς τὸ Θεὸ αὐξάνει. Καὶ ὅσο ἀγαπᾶς τὸ Θεό, τόσο μεγαλώνει ἡ χαρὰ πού σου χαρίζει τὸ ἅγιο Πνεῦμα. Ὁ εὔσπλαχνος Πατέρας μας, θέλοντας νὰ βγάλει σὲ καλό τους πειρασμοὺς τῶν πραγματικῶν του παιδιῶν, δὲν τοὺς παίρνει, παρὰ τοὺς δίνει τὴ δύναμη νὰ τοὺς ὑπομείνουν. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἀγαθὰ (τὴν παρηγοριά, τὴν ἀγάπη, τὴ χαρὰ) τὴ δέχονται οἱ ἀγωνιστὲς ὡς καρπὸ τῆς ὑπομονῆς, γιὰ νὰ φτάσουν οἱ ψυχές τους στὴν τελειότητα. Εὔχομαι ὁ Χριστὸς καὶ Θεός μας νὰ μᾶς ἀξιώσει μὲ τὴ χάρη του νὰ ὑπομένουμε τὴν πίκρα τῶν πειρασμῶν γιὰ τὴν ἀγάπη του καὶ μὲ εὐχαριστίες τῆς καρδιᾶς μας.
Οἱ ἅγιοι δείχνουν ἔμπρακτα τὴν ἀγάπη τους στὸ Θεὸ μὲ ὅσα ὑποφέρουν γιὰ τὸ ὄνομά του, ὅταν δήλ. τοὺς στέλνει στενοχώριες, χωρὶς ὅμως νὰ ἀπομακρύνεται ἀπ' αὐτούς, γιατί τοὺς ἀγαπᾶ. Ἀπ' αὐτὴ τὴν πάσχουσα ἀγάπη τοὺς ἀποκτᾶ ἡ καρδιὰ τοὺς παρρησία, ὥστε νὰ ἀτενίζουν πρὸς αὐτὸν ἐλεύθερα καὶ μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι θὰ εἰσακουσθοῦν τὰ αἰτήματά τους καὶ θὰ ἐκπληρωθοῦν. Μεγάλη εἶναι ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς ποὺ ἔχει παρρησία. Γι' αὐτὸ ἀφήνει ὁ Θεὸς τοὺς ἁγίους του νὰ δοκιμάσουν κάθε λύπη, γιὰ νὰ ἀποκτήσουν πείρα καὶ νὰ βεβαιωθοῦν γιὰ τὴ βοήθειά του καὶ γιὰ τὸ πόσο προνοεῖ καὶ νοιάζεται γι' αὐτούς. Ἔτσι, ἀποκτοῦν σοφία καὶ σύνεση ἀπὸ τοὺς πειρασμούς, γιὰ νὰ μὴ γίνουν ἀμαθεῖς, καθὼς θὰ τοὺς λείπει ἡ πνευματικὴ ἄσκηση καὶ στὸ καλὸ καὶ στὸ κακό, καὶ γιὰ νὰ ἀποκτήσουν, ἀπὸ τὴ δοκιμασία τους, τὴ γνώση ὅλων τῶν πραγμάτων ποὺ χρειάζονται. γιατί, ἀλλιῶς, θὰ παρασυρθοῦν ἀπὸ ἄγνοια καὶ θὰ γίνουν καταγέλαστοι ἀπὸ τοὺς δαίμονες. Διότι, ἂν γυμνάζονταν μόνο στὰ καλὰ καὶ δὲν εἶχαν τὴν ἐμπειρία τῆς πάλης μὲ τὸ κακό, θὰ πήγαιναν στὸν πόλεμο ἐντελῶς ἄπειροι....
Ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ γευθεῖ καὶ νὰ ἐκτιμήσει τὸ καλό, ἂν προηγουμένως δὲ δοκιμάσει τὴν πίκρα ἀπὸ τοὺς πειρασμούς....
Οἱ ἄνθρωποι τότε ἔρχονται σὲ ἀληθινὴ ἐπίγνωση, ὅταν ὁ Θεὸς τοὺς στερήσει τὴ δύναμή του καὶ τοὺς κάνει νὰ συναισθανθοῦν τὴν ἀνθρώπινη ἀδυναμία, καὶ τὴ δυσκολία ποὺ προκαλοῦν οἱ πειρασμοί, καὶ τὴν πονηριὰ τοῦ ἐχθροῦ, καὶ μὲ ποιὸν ἀντίπαλο ἔχουν νὰ παλέψουν, καὶ πόσο ἀσθενὴς εἶναι ἡ ἀνθρώπινη φύση τους, καὶ πῶς τοὺς φυλάει ἡ θεϊκὴ δύναμη, καὶ πόσο προχώρησαν καὶ προόδευσαν στὴν ἀρετή, καὶ ὅτι χωρὶς τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀνίσχυροι μπροστὰ σὲ ὁποιοδήποτε πάθος. Κι αὐτὸ τὸ κάνει ὁ Θεός, γιὰ νὰ ἀποκτήσουν, ἀπὸ ὅλες αὐτὲς τὶς ἀρνητικὲς ἐμπειρίες, ἀληθινὴ ταπείνωση, καὶ νὰ πλησιάσουν κοντά του, καὶ νὰ περιμένουν τὴ βέβαιη βοήθειά του, καὶ νὰ προσεύχονται μὲ ὑπομονή. Καὶ ὅλα αὐτὰ ἀπὸ ποὺ θὰ τὰ μάθουν, παρὰ ἀπὸ τὴν πείρα τῶν πολλῶν θλίψεων τὶς ὁποῖες ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς καὶ δοκιμάζουν; Ἀλλὰ καὶ πίστη σταθερὴ ἀποκτᾶ κανεὶς ἀπὸ τοὺς πειρασμοὺς καθὼς βεβαιώνεται γιὰ τὴ θεϊκὴ βοήθεια, ποὺ πολλὲς φορὲς βρίσκει στὸν ἀγώνα του....
Οἱ ἀγωνιστές, λοιπόν, πειράζονται γιὰ νὰ αὐξήσουν τὸν πνευματικό τους πλοῦτο. οἱ ἀμελεῖς, γιὰ νὰ φυλαχθοῦν ἀπ' ὅ,τι τοὺς βλάπτει. οἱ κοιμισμένοι, γιὰ νὰ ξυπνήσουν. οἱ ἀπομακρυσμένοι, γιὰ νὰ πλησιάσουν στὸ Θεό. καὶ οἱ φίλοι του Θεοῦ, γιὰ νὰ εἰσέλθουν στὸν ἅγιο οἶκο του μὲ παρρησία. Ἕνας γιός, ἄβγαλτος στὴ ζωή, δὲν μπορεῖ νὰ διαχειρισθεῖ τὸν πλοῦτο τοῦ πατέρα του καὶ νὰ βοηθηθεῖ ἀπ' αὐτόν. Γι' αὐτὸ λοιπόν, στὴν ἀρχὴ στέλνει δυσκολίες καὶ βάσανα ὁ Θεὸς στὰ παιδιά του καί, μετά, τοὺς φανερώνει τί τοὺς χαρίζει. Δόξα τῷ Θεῶ πού, μὲ πικρὰ φάρμακα, μᾶς χαρίζει τὴν ἀπόλαυση τῆς πνευματικῆς ὑγείας.
Εἶναι κανεὶς ποὺ δὲ στενοχωριέται καὶ δὲν κουράζεται, ἐνόσω γυμνάζεται; Καὶ εἶναι κανείς, στὸν ὁποῖο νὰ μὴ φαίνεται πικρὸς ὁ καιρός, ποὺ πίνει τὸ φαρμάκι τῶν πειρασμῶν καὶ τῶν θλίψεων; Χωρίς, λοιπόν, νὰ περάσει ἀπ' αὐτὸ τὸ στάδιο δὲν μπορεῖ νὰ ἀποκτήσει ἰσχυρὴ κράση. Ἀλλὰ καὶ ἡ ὑπομονὴ στοὺς πειρασμοὺς δὲν εἶναι δική μας. Πῶς μπορεῖ, ἀλήθεια, ὁ ἄνθρωπος, ἕνα πήλινο ἀγγεῖο, νὰ βαστάζει μέσα τοῦ τὸ νερό, ἂν δὲ τὸ κάνει στέρεο ἡ θεϊκὴ φωτιά; Ἂν σκύψουμε τὸ κεφάλι, τότε ὅ,τι καλὸ καὶ ὠφέλιμο ζητήσουμε ἀπὸ τὸ Θεὸ στὴν προσευχή μας μὲ ταπείνωση, μὲ διαρκῆ πόθο καὶ μὲ ὑπομονή, ὅλα θὰ μᾶς τὰ δώσει.
Ὅπως τὰ μικρὰ παιδιὰ τρομάζουν ἀπὸ τὰ φοβερὰ θεάματα, καὶ τρέχουν καὶ πιάνονται ἀπὸ τὰ φορέματα τῶν γονέων τους, καὶ ζητοῦν τὴ βοήθειά τους, ἔτσι καὶ ἡ ψυχή: ὅσο στενοχωριέται καὶ θλίβεται ἀπὸ τὸ φόβο τῶν πειρασμῶν, προστρέχει καὶ κολλάει στὸ Θεό, καὶ τὸν παρακαλεῖ μὲ ἀκατάπαυτες δεήσεις. Καὶ ὅσο οἱ πειρασμοὶ πέφτουν ἐπάνω της, ὁ ἕνας μετὰ τὸν ἄλλο, τόσο καὶ παρακαλεῖ περισσότερο. Ἀλλὰ ὅταν σταματήσουν καὶ ξαναβρεῖ τὴν ἀνάπαυσή της, συνήθως χάνει τὴν ἐπαφή της μὲ τὴν πραγματικότητα καὶ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸ Θεό.
Οἱ θλίψεις καὶ οἱ κίνδυνοι θανατώνουν τὴν ἡδυπάθεια, ἐνῶ ἡ καλοπέραση καὶ ἡ ἀδιαφορία τὴν τρέφουν. Γι' αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς καὶ οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι χαίρονται στὶς θλίψεις καὶ στὶς στενοχώριες μας, ἐνῶ ὁ διάβολος καὶ οἱ συνεργάτες τοῦ χαίρονται ὅταν τεμπελιάζουμε καὶ καλοπερνοῦμε.
Ἄφησε λοιπὸν τὴ φροντίδα σου στὸ Θεό, καὶ σὲ ὅλες τὶς δυσκολίες σου κατάκρινε τὸν ἑαυτό σου, ὅτι ἐσὺ ὁ ἴδιος εἶσαι ὁ αἴτιος γιὰ ὅλα... Ὅλες οἱ λυπηρὲς περιστάσεις καὶ οἱ θλίψεις, ἂν δὲν ἔχουμε ὑπομονή, μᾶς διπλοβασανίζουν. Γιατί ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν ὑπομονὴ τοῦ διώχνει τὴν πίκρα τῶν συμφορῶν, ἐνῶ ἡ μικροψυχία γεννᾶ τὴν ἀπελπισία τῆς κόλασης. Ἡ ὑπομονὴ εἶναι μητέρα τῆς παρηγοριᾶς. εἶναι μία δύναμη ψυχική, ποὺ γεννιέται ἀπὸ τὴν πλατιὰ καρδιά. Αὐτὴ τὴ δύναμη ὁ ἄνθρωπος δύσκολα τὴ βρίσκει πάνω στὶς θλίψεις του, ἂν δὲν ἔχει τὴ θεία χάρη, ποὺ τὴν ἀποκτᾶ μὲ τὴν ἐπίμονη προσευχὴ καὶ μὲ δάκρυα.
www.orthodoxia-ellhnismos.gr
ἀδικία. Αὐτὸ νὰ μὴν περάσει ἀπὸ τὸ νοῦ μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου