«Θέλω νὰ ἐξομολογηθῶ! Δὲν θ’ ἀργήσει νὰ ἔρθει τὸ τέλος, καὶ μὲ βαραίνουν ἁμαρτίες πολλές, πάρα πολλές…»

 

Ἀργὰ μία νύχτα ὁ Σαζίκωφ πῆγε νὰ βρεῖ τὸν π. Ἀρσένιο. Ἦταν φανερὰ ταραγμένος. Καθόταν, σηκωνόταν, στριφογύριζε, μιλοῦσε μιά γιὰ τὸ ἕνα καὶ μιὰ γιὰ τὸ ἄλλο θέμα.
– Πάτερ Ἀρσένιε, εἶπε μετὰ ἀπὸ ὥρα. Θέλω νὰ ἐξομολογηθῶ! Δὲν θ’ ἀργήσει νὰ ἔρθει τὸ τέλος, καὶ μὲ βαραίνουν ἁμαρτίες πολλές, πάρα πολλές…
Ἀπέμεναν δύο ὧρες ὡς τὸ ἐγερτήριο. Ἀποσύρθηκαν σὲ μιὰ γωνιά. Ὁ Σεραφεὶμ γονάτισε. Ὁ π. Ἀρσένιος ἔβαλε τὸ χέρι στὸ κεφάλι του καὶ βυθίστηκε στὴν προσευχή.

Πέρασαν μερικὰ λεπτά. Ὁ Σεραφεὶμ ἦταν λουσμένος στὸν ἱδρώτα. Ἀγωνιοῦσε, ζαλιζόταν, χανόταν… Μιλοῦσε κοφτά, μπερδεμένα, μὲ μεγάλη δυσκολία.
Ὁ π. Ἀρσένιος σώπαινε. Δὲν τὸν ρωτοῦσε, δὲν τὸν βοηθοῦσε, δὲν τὸν παρηγοροῦσε. Μόνο ἄκουγε καὶ προσευχόταν.
Μέσα στὸ στρατόπεδο εἶχε ἐξομολογήσει ἀρκετούς, πολὺ σπάνια ὅμως γερασμένους βετεράνους ἐγκληματίες. Αὐτοὶ εἶχαν χάσει ὅλα τους τὰ αἰσθήματα.
Ἡ συνείδηση, ἡ ἀγάπη, ἡ δικαιοσύνη, ἡ πίστη, ἡ ἀνθρωπιὰ εἶχαν νεκρωθεῖ• εἶχαν πνιγεῖ μέσα στὸ αἷμα, τὴ σκληρότητα, τὴ διαφθορά. Τὸ παρελθόν, τοὺς τρόμαζε, τὸ παρόν, τοὺς ἀπέλπιζε καὶ μέλλον δὲν ὑπῆρχε. […]

Ο πόλεμος των κακών λογισμών (Όσιος Εφραίμ ο Σύρος)

 

Όσιος Εφραίμ ο Σύρος – Εορτάζει στις 28 Ιανουαρίου

Αδελφέ, να το ξέρεις ότι, όσο είμαστε σε αυτή τη ζωή, βαδίζουμε ανάμεσα σε παγίδες· γι’ αυτό, ας προσέχουμε πάντοτε τον εαυτό μας να μην πέσουμε μέσα σε παγίδα θανάτου.
Γιατί είναι γεμάτες γλυκύτητα οι παγίδες του πονηρού, τις οποίες συνεχώς βάζει κρυφά μπροστά στην ψυχή μας, για να την παγιδεύσει και να την γκρεμίσει στην αιώνια κόλαση. Είναι δηλαδή πολύ βλαβερό να χαλαρώνουμε με τη μελέτη των κακών λογισμών και να τους αφήνουμε να μπαίνουν μέσα στην ψυχή μας.
Ας μη χαλαρώσουμε λοιπόν από τη γλυκύτητα των παγίδων του θανάτου και αφεθούμε στη μελέτη των κακών λογισμών. Γιατί αν ο κακός λογισμός βρει είσοδο στην ψυχή, την κάνει να νιώσει γλυκύτητα με την κακή μελέτη, και πλέον γίνεται γι’ αυτήν σαν μια παγίδα θανάτου, αν δεν διωχτεί με προσευχή και δάκρυα. Εμείς όμως ας μη χαλαρώσουμε ούτε μία στιγμή μελετώντας τους κακούς λογισμούς, αλλά ας καταφεύγουμε πάντοτε στον Θεό με προσευχή και στεναγμό και δάκρυα, για να γλιτώσουμε από όλα τα σκάνδαλα και τις παγίδες του πονηρού.
Επίσης, αδελφέ,

Για την απώλεια της χάριτος του Θεού, υπεύθυνοι είμαστε μόνο εμείς, «η λάθος αγάπη του εαυτού μας»

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Ενώ όλα πάνε καλά στην ζωή μας, στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους και με τον Θεό, έρχεται μία μέρα όπου χάνουμε αυτή την χάρη, ξαφνικά ή σταδιακά.

Τις περισσότερες φορές δεν καταλαβαίνουμε αυτό που μας συμβαίνει. Όλα πήγαιναν τόσο καλά, και τώρα είναι όλα τόσο οδυνηρά. Η επιθυμία να προσευχηθείς μειώνεται, η προσευχή γίνεται στεγνή και κοπιώδης, η πνευματική προσοχή χαλαρώνει.


Οι σχέσεις μας με τους άλλους περιπλέκονται: τους κρίνουμε και τους κατακρίνουμε αντί να κοιτάμε τα δικά μας προσωπικά λάθη. Η καρδιά μας μένει κλειστή, σκληραίνει.

Η ψυχή ταράζεται, σκοτεινιάζει, γίνεται λεία των παθών και των λογισμών που την περικυκλώνουν.
Η ύπαρξη δεν αναζητά να ανέλθει προς τον Θεό, αλλά βυθίζεται στην καθημερινότητα ή στα κοσμικά πάθη, περιορίζεται σε πράξεις ρουτίνας, μέσα στις ανάγκες και τις καθημερινές έγνοιες. Η υπομονή μας απέναντι στις αντιξοότητας και στον πόνο αποδυναμώνεται.

Για όλη αυτήν την κατάσταση λοιπόν, της απώλειας της χάριτος του Θεού υπεύθυνοι είμαστε μόνο εμείς, η λάθος αγάπη του εαυτού μας. Όσο γιγαντώνεται μέσα μας το εγώ τόσο...

Όταν διαπιστώνεις ότι κάτι δεν πάει καλά, έχει ξεκινήσει το ταξίδι της ιάσεως

 

*Ένα ιδιαίτερα διδακτικό και ωφέλιμο κείμενο, που αξίζει να διαβαστεί από όλους!

 
~ H μεγαλύτερη δύναμή μας βρίσκεται στη συνειδητοποιημένη αδυναμία μας και η αγιότητα στη μετανοημένη αμαρτία.
Όταν διαπιστώνεις ότι κάτι δεν πάει καλά, έχει ξεκινήσει το ταξίδι της ιάσεως.
Η δύναμη και η ροπή προς την αμαρτία μοιάζει με μια αγιότητα σε πτώση που σέρνεται τραυματισμένη και ψάχνει ίαση για να επανέλθει στον θρόνο της. Δεν είναι κακή αυτή η δύναμη, αλλά ο στόχος στον οποίο κατευθύνεται την αρρωσταίνει. Τα πάθη ως δυνάμεις της ψυχής δεν είναι αμαρτωλά από μόνα τους, απλά γίνονται αρρώστιες όταν αιχμαλωτίζονται σε καταστάσεις θανάτου. Γι’αυτό και σύμφωνα με τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά τις δυνάμεις τις ψυχής οφείλουμε όχι να τις καταργήσουμε αλλά να τις μεταβάλλουμε.
Για τον λόγο αυτό στην εκκλησία έχουμε την άσκηση ως μητέρα του αγιασμού για να μπορούμε να διορθώνουμε με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος όποιες πτώσεις συμβαίνουν και συνθλίβουν την ύπαρξή μας.
Οι αμαρτίες μας είναι στην ουσία προδομένοι έρωτες. Επιθυμίες που ενώ αρχικά μοιάζουν με πρόβατα διαπιστώνουμε ότι είναι λύκοι με ένδυμα προβάτου και πέφτουμε στην παγίδα. Δεν είναι κακές οι επιθυμίες αλλά αν δεν απευθύνονται στον Χριστό τότε αρρωσταίνουν από τον καρκίνο της φθοράς και παρασέρνουν τον άνθρωπο στην απώλεια.
Τα πάντα εξαρτώνται από το βαθύτερο θέλω, από την προαίρεση όπως έλεγε και ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Τι θέλω , γιατί το θέλω, πως το θέλω ….

Τί Μάνα εἶναι Αὐτή!

 

 

– Γέροντα, γιατί ἡ Παναγία ἄλλοτε µοῦ δίνει ἀµέσως αὐτὸ ποὺ Τῆς ζητῶ καὶ ἄλλοτε ὄχι;

– Ἡ Παναγία, ὅποτε ἔχουµε ἀνάγκη, ἀπαντᾶ ἀµέσως στὴν προσευχή µας • ὅποτε δὲν ἔχουµε, µᾶς ἀφήνει, γιὰ νὰ ἀποκτήσουµε λίγη παλληκαριά. Ὅταν ἤµουν στὴν Μονὴ Φιλοθέου (1955-1958), µιὰ φορά, ἀµέσως µετὰ τὴν ἀγρυπνία τῆς Παναγίας µὲ ἔστειλε ἕνας Προϊστάµενος νὰ πάω ἕνα γράµµα στὴν Μονὴ Ἰβήρων. Ὕστερα ἔπρεπε νὰ πάω κάτω στὸν ἀρσανὰ τῆς µονῆς καὶ νὰ περιµένω ἕνα γεροντάκι ποὺ θὰ ἐρχόταν µὲ τὸ καραβάκι, γιὰ νὰ τὸ συνοδεύσω στὸ µοναστήρι µας – ἀπόσταση µιάµιση ὥρα µὲ τὰ πόδια. 

Ἤµουν ἀπὸ νηστεία καὶ ἀπὸ ἀγρυπνία.

Τότε τὴν νηστεία τοῦ Δεκαπενταυγούστου τὴν χώριζα στὰ δύο• µέχρι τῆς Μεταµορφώσεως δὲν ἔτρωγα τίποτε, τὴν ἡµέρα τῆς Μεταµορφώσεως ἔτρωγα, καὶ µετὰ µέχρι τῆς Παναγίας πάλι δὲν ἔτρωγα τίποτε. 

Ἔφυγα λοιπὸν ἀµέσως µετὰ τὴν ἀγρυπνία καὶ οὔτε σκέφθηκα νὰ πάρω µαζί µου λίγο παξιµάδι. Ἔφθασα στὴν Μονὴ Ἰβήρων, ἔδωσα τὸ γράµµα καὶ κατέβηκα στὸν ἀρσανά, γιὰ νὰ περιµένω τὸ καραβάκι. 

Θὰ ἐρχόταν κατὰ τὶς τέσσερις τὸ ἀπόγευµα, ἀλλὰ ἀργοῦσε νὰ ἔρθη. 

 Ἄρχισα ἐν τῷ µεταξὺ νὰ ζαλίζωµαι.

Ο Θεός δεν είναι υπόθεση μερικών στιγμών του εικοσιτετραώρου…

 

Ο Θεός δεν είναι υπόθεση μερικών στιγμών του εικοσιτετραώρου. Είναι υπόθεση όλης της ημέρας, ή μνήμη του πρέπει να είναι συνεχής, ή σκέψη ότι ή σκέπη του μας συνοδεύει παντού καί πάντοτε.
‘Ολη ή ήμερα μας πρέπει να είναι προετοιμασία για τίς κορυφαίες αυτές ιερές ώρες του εναγκαλισμού μας με τον Θεό. Καί οι ώρες της προσευχής αφετηρία δυνάμεων για τίς ώρες πού θ’ ακολουθήσουν στον αγώνα μας προς συνάντηση των άλλων, των πειρασμών καί των θλίψεων, των ευχάριστων καί των δυσάρεστων.
Το Ωρολόγιο, το Ψαλτήριο, τα Μηναία, το Τριώδιο, το Πεντηκοστάριο, ή Παρακλητική δεν είναι βιβλία μόνο για τ’ αναλόγια των εκκλησιών αλλά καί για το ταμείο των οικείων μας. Είναι εργαλεία τα βιβλία αυτά. Είναι ωραίο κανείς ν’ αγαπήσει την καθημερινή συντροφιά τους, έστω κι ένα μικρό ‘Ορθρο να κάνει, μερικούς ύμνους του Εσπερινού να πει ή το Απόδειπνο καί τους Χαιρετισμούς της Παναγίας, πού πολύ την χαροποιούν καί περισσότερο μας χαροποιεί εκείνη.
Επανερχόμενοι στο προπαρασκευαστικό σημείο τής προσευχής, στη μελέτη, ας τονίσουμε αυτό...

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΣΧΕΣΗ

 

Η πνευματική ζωή δεν είναι μια σειρά από βαρετά "πρέπει",αλλά μια προσωπική σχέση.Δεν είναι μια στεγνή τήρηση κάποιων εντολών,αλλά μια διαρκής υπαρξιακή αναζήτηση του "αλλιώς".

Θυσιάζεις την ασφάλεια σου,το βόλεμα σου,ξεπηδάς απ'τα λιμνάζοντα νερά σου και προχωράς θαρρετά να συναντήσεις τον εαυτό σου και τον Θεό σου.Κι όσο αναζητάς τον νοητό ήλιο τόσο...

«Έλα στην Εκκλησία και δεν θα έχεις κανένα πρόβλημα», μία από τις μεγαλύτερες πλάνες.

 

Η ζωή των Αγίων μας λέει: «Έλα στην Εκκλησία και θα έχεις μεγαλύτερα προβλήματα».
Το θέμα δεν είναι να μην έχουμε προβλήματα. Δεν είναι η Εκκλησία ο «χώρος» ο οποίος εξαφανίζει τα προβλήματά μας.

Η Εκκλησία είναι ο «χώρος» στον οποίο ο άνθρωπος καλείται να ζήσει σηκώνοντας τον σταυρό του, όχι αφήνοντάς τον στην άκρη.

Ο Χριστός δεν εξαλείφει μαγικά τα προβλήματά μας.
Ο Χριστός μας λέγει:

Γιατί επιτρέπει ο Θεός να υπάρχουν δύσκολες στιγμές στη ζωή; (Διδακτική ιστορία)

 

Ἦταν ἕνα ἀγοράκι πού ἔχει πιάσει κουβέντα μέ τή γιαγιά του καί τῆς λέει πόσο “ὅλα” ἔχουν τά χάλια τους: Σχολεῖο, οἰκογενειακά πρόβληματα, κι ἕνα σοβαρό πρόβλημα ὑγείας στό σπίτι.
Ἡ γιαγιά τήν ὥρα ἐκείνη ἑτοιμαζε νά ψήση ἕνα κέικ καί ρώτησε τόν ἐγγονό της ἄν θά ἤθελε νά βάλη κάτι στό στόμα του. Ὁ μικρός δέν εἶπε ὄχι.
—Νά, πᾶρε λίγο......λάδι, τοῦ λέει.
—Μπλιάχ!, κάνει τό παιδί.
—Μήπως θά ἤθελες δύο ὠμά ἀβγά;, συνεχίζει ἡ γιαγιά.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Οι νεκροί μας παρακαλούν συνεχώς να έχουμε τον νου μας σε αυτούς..

 

Για αυτό να μην ξεχνάμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα που δεν είναι πια εδώ κοντά μας και να τους μνημονεύουμε πάντοτε…
 
Ένα σώμα είμεθα εμείς με τους νεκρούς.
Μία Εκκλησία είμεθα με τον ουρανόν, με τους κεκοιμημένους μας.
Εάν νιώθουμε την ανάγκη ο ένας να μιλάει εις τον άλλον, ο ένας να φροντίζει διά τον άλλον, κατανοείτε πόσο μεγαλύτερη ανάγκη έχουν οι νεκροί να επικοινωνούμε μαζί τους;

Οι νεκροί μας παρακαλούν συνεχώς να...

Ο Θεός εργάζεται πολύ υπομονετικά

 

Αξίζει για μερικά πράγματα να περιμένεις.
Είναι ανάγκη να περιμένεις. Εργάζεται ο Θεός. Μόνο που έχει...

Μία συγκλονιστική μαρτυρία του Αγίου Πορφυρίου για τον Γερο-Δημά!

 

Ένα από τα περιστατικά που ανέβασαν στα πνευματικά ύψη της διακρίσεως τον Άγιο Πορφύριο κατά την παραμονή του στο Άγιον Όρος, ήταν η κατά Θεία παραχώρηση κατανυκτική και μυστική παρακολούθηση του Γερο-Δημά,
ενός Καυσοκαλυβίτη ασκητή σχεδόν αιωνόβιου, που ζούσε με τον υποτακτικό του στην ξηροκαλύβη του Τιμίου Προδρόμου, και ησχολείτο με την ωρολογοποιΐα, την ώρα που ο Γερο-Δημάς, νομίζοντας ότι είναι μόνος του, ύψωσε τα χέρια του στον πρόναο του κεντρικού Ναού των Καυσοκαλυβίων και προσευχόταν στον Θεό.
Ο Γερο-Δημάς, παρά την ηλικία του και το γεγονός ότι ή καλύβη του ευρισκόταν πολύ ψηλά, δεν έχανε καμμία από τις Θείες Λειτουργίες, που ετελούντο στο Κυριακό.
Τον Γερο-Δημά, τον είδε ο (17χρονος τότε μοναχός Νικήτας) Άγιος Πορφύριος, να προσεύχεται στον εξωνάρθηκα του Κυριακού της Αγίας Τριάδας, του κεντρικού Ναού της Σκήτης των Καυσοκαλυβίων. Ήταν μία ήμερα εορτής του 1923, ξημερώματα, και το Κυριακό ήταν ακόμα κλειστό. Ο νεαρός τότε Άγιος Πορφύριος, αφού είχε τελειώσει όλες τις εργασίες που του είχαν αναθέσει οι Πατέρες, κατέβηκε στο Κυριακό και στάθηκε σε μιά απόμερη γωνιά του εξωνάρθηκα, περιμένοντας να κτυπήσουν οι καμπάνες και ν’ ανοίξει ο Ναός.
Ξαφνικά μπήκε στον εξωνάρθηκα ο Γερο-Δημάς.

Αντί να σκαλίζεις το σκοτάδι φέρε το Φως...

 

 

Το να διαμαρτύρεσαι για το σκοτάδι που συναντάς γύρω σου, δεν αλλάζει τίποτε απολύτως. Αντιθέτως αυτή η συνεχής γκρίνια το βαθαίνει και το αυξάνει. Το ζητούμενο δεν είναι να κλαις για το σκοτάδι αλλά να εργάζεσαι για το φως. 

Να είσαι έτοιμος να ανοίξεις την πόρτα της ψυχής σου και να επιτρέψεις στο φως να κατακλύσει τους ψυχικούς σου χώρους, να τους φωτίσει, να τους τακτοποιήσει. Μην ξεχνάς ότι...

«Ανοίγει σιγά-σιγά την πόρτα και τι να δει; Βλέπει τον πατέρα Νικηφόρο να αιωρείται ως ένα μέτρο από το έδαφος με τα χέρια υψωμένα και να προσεύχεται»

Ο πατήρ Ευμένιος έλεγε ότι, κάποιο βράδυ, αφού ετοίμασε τον πατέρα Νικηφόρο και τον έβαλε να κοιμηθή, πήγε κι αυτός στο κελλάκι του να αναπαυθή. Δεν τον έπαιρνε, όμως, ο ύπνος. Είχε μια έντονη ανησυχία, μήπως κάτι δεν έκανε καλά, μήπως δεν έκλεισε καλά τη σόμπα. Αυτά και άλλα πολλά περνούσαν άπ’ τον λογισμό του. Σηκώνεται, λοιπόν, και πηγαίνει στο κελλάκι του Παππούλη.

Για να μη τον ενοχλήση, αν τον είχε πάρει ο ύπνος, θεώρησε καλό να μη κτυπήση την πόρτα, ούτε να πή το “Δι’ ευχών των αγίων Πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός, ελέησον ημάς” και να περιμένη την απάντηση από μέσα του “Αμήν”, όπως γίνεται μεταξύ μοναχών. Ανοίγει σιγά-σιγά την πόρτα και, τι να δή;

Πες μας, υπάρχει θεός η όχι;…

 

ΟΙ ΕΞΗΝΤΑ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΡΚΟΥΤΣΚ
 
«Πάς όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολο­γήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς». (Ματθ. ι’ 32)
Πρόκειται για αυθεντική μαρτυρία γραμμένη από αυτόπτη μάρτυρα και δημοσιευμένη στο βι­βλίο του πρωθιερέως Μιχαήλ Πόλσκυ Russia’s New Martyrs, Jordanvllle, N.Y., τόμ. 2, σελ. 214-6.
Κατα τα έτη 1930, 1931 και 1932 ταξίδεψα σ’ ο­λόκληρη την Σιβηρία με μία επιστημονική απο­στολή*. Το 1933 τα τα­ξίδια μάς οδήγησαν στο Ιρκούτσκ, στο Νίζνιε-Ουντίνσκ και μετά στο Μπαλαγκάνσκ. Η πόλι Κατσούγκ βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Λένα, 140 μίλια από το Ιρκούτσκ. Από την Κατσούγκ υπήρχε δρόμος για το Νίζνιε-Ουντινσκ και το Μπαλαγ­κάνσκ, που περνούσε εξ ολοκλήρου μέσα α­πό την τάϊγκα**. Δεν υπήρχαν κάτοικοι· μόνο κρατούμενοι, που δούλευαν στην κα­τασκευή κάποιου έργου. Στους καταυλι­σμούς γύρω από την Κατσούγκ κυριαρχούσε τότε ανήκουστη βαναυσότητα. Χωρίς κανέ­ναν απολύτως λόγο πυροβολούσαν, χτυ­πούσαν και μαστίγωναν τους ανθρώπους. Οι συνθήκες διαβιώσεως ήταν φρικτές. Εξήντα έως ογδόντα άνθρωποι στοιβιάζονταν σ’ ένα κοιτώνα, με δύο σειρές σανίδες για κρεβάτια. Σε περίπτωση που κάποιος από τους κρατουμένους δεν ολοκλήρωνε την ημερήσια εργασία που του ανατίθεντο, οι φύ­λακες του καταυλισμού είχαν το δικαίωμα να του κάνουν ο,τι ήθελαν. Άφηναν τους κρατουμένους για τιμωρία μία εβδομάδα στο ύπαιθρο. Οι άνθρωποι πέθαιναν από την πείνα και το κρύο.