Τι περιμένει ο Θεός από εμάς

Αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης

Όταν προσεύχεσαι στον Θεό, νοιώσε ζωηρά μέσα σου σε ποιόν προσεύχεσαι.

Προσεύχεσαι στον Άναρχο, τον Αθάνατο Βασιλέα της κτίσεως. Στον Πανάγιο, τον Πανάγαθο, τον Παντοδύναμο, τον Πάνσοφο, τον Πανταχού Παρόντα Θεό, που μυριάδες μυριάδων Αγγέλων τον λατρεύουν, που οι στρατιές των Μαρτύρων, οι χοροί των Προφητών και των Αποστόλων, των Δικαίων και των Οσίων δοξολογούν και υμνούν ασίγαστα. Όταν προσεύχεσαι στην Υπεραγία Δέσποινα Θεοτόκο,

Κράτα με Χριστέ μου μη Σου φύγω!

 

Όταν πηγαίνεις να κάμεις την προσευχή σου• να θυμάσαι τα πάθη σου, τα αδύνατα σημεία σου, την ευκολία με την οποία ξεφεύγεις και πέφτεις!

Να θυμάσαι, ότι ο Χριστός...

Ἡ ἁγία Σοφία καὶ οἱ ἁγίες κόρες της Πίστη, Ἐλπίδα καὶ Ἀγάπη

 

Λάμπρου Σκόντζου

Η οἰκογένεια ἀποτελεῖ πρώτιστη ἀξία γιὰ τὴν χριστιανική μας πίστη, ἡ ὁποία χαρακτηριζόταν στὴν ἀρχαία ἐποχὴ ὡς «κὰτ οἶκον ἐκκλησία». Μία ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἅγιες οἰκογένειες ὑπῆρξε καὶ αὐτὴ τῆς ἁγίας Σοφίας καὶ τῶν θυγατέρων της, Πίστεως, Ἐλπίδος καὶ Ἀγάπης.

Ἔζησαν τὸν 2ο μ. Χ. αἰώνα, ὅταν βασίλευε στὴ Ρώμη ὁ εἰδωλολάτρης καὶ ἔκφυλος αὐτοκράτορας Ἀδριανὸς (117-138). Κατάγονταν ἀπὸ τὴν Ἰταλία. Ἡ Σοφία εἶχε εὐγενῆ καταγωγή. Χήρεψε πολὺ νέα, μένοντας μὲ τὶς τρεῖς θυγατέρες της. Ζοῦσε ἐνάρετη καὶ ἁγνὴ ζωή, μεγαλώνοντας τὰ τρία βλαστάρια της ὡς ἀληθινὲς Χριστιανὲς κόρες, διαφέροντας ἀπὸ τὶς κόρες τῶν εἰδωλολατρῶν, τὶς ὁποῖες μεγάλωναν μέσα στὴν ἀκολασία, ποὺ ὑπαγόρευε ἡ λατρεία τῶν ἀνήθικων «θεῶν» τους. Τοὺς ἔδωσε, ὄχι τυχαία, τὰ ὀνόματα τῶν τριῶν κορυφαίων χριστιανικῶν ἀρετῶν, ποὺ ἀναφέρει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη» (Ἃ΄ Κόρ.13,13).

Γιὰ κάποιο λόγο ἀναγκάστηκε νὰ μεταβεῖ μαζὶ μὲ τὶς κόρες της νὰ ζήσει στὴ Ρώμη, στὴ μεγάλη πόλη, ὅπου κυριαρχοῦσε ἡ πιὸ χυδαία μορφὴ τῆς εἰδωλολατρίας καὶ ἄκμαζε ἡ ἀκολασία, ὅπου συνέχιζαν νὰ βιώνουν μὲ ἀκρίβεια τὴ χριστιανικὴ ζωή, χωρὶς νὰ τὶς ἀγγίζει ἡ ἠθικὴ κατάπτωση τῶν εἰδωλολατρῶν. Προσπαθοῦσαν δὲ νὰ δείχνουν μὲ τὸ παράδειγμά τους τὴ νέα ἐν Χριστῷ ζωή. Οἱ εἰδωλολάτρες ὅμως ρωμαῖοι, οἱ ὁποῖοι μισοῦσαν θανάσιμά τους Χριστιανοὺς τὶς κατάγγειλαν στὶς ἀρχὲς ὅτι δὲν τιμοῦν τοὺς «θεοὺς» τῆς αὐτοκρατορίας καὶ δὲν συμμετέχουν στὴν καθιερωμένη θυσία πρὸς τιμὴν τοῦ «θεοῦ» αὐτοκράτορα. Αὐτὸ ἄλλωστε σήμαινε γιὰ τοὺς ρωμαϊκοὺς νόμους μὲ ἔσχατη προδοσία καὶ τιμωροῦνταν μὲ θάνατο, ἂν δὲν ἄλλαζαν γνώμη.

Ὁ Ἀντιοχος, διοικητὴς τῆς Ρώμης, ἐνημέρωσε τὸν Ἀδριανό, ὅτι ἡ πατρικία Σοφία, μαζὶ μὲ τὶς τρεῖς κόρες της εἶναι Χριστιανές. Ὁ αὐτοκράτορας διέταξε νὰ...

Ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ - Τό ἀήττητο ὅπλο

  

Τό ἀήττητο ὅπλο. (Ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ)

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης 

Ἐορτή καὶ πανήγυρις, ἀγαπητοί μου, σήμερα. Εἶνε σὰν Μεγάλη Παρασκευή. Τὸ ἀ­πολυτίκιο, τὰ τροπάρια, ὁ ἀπόστολος, τὸ εὐ­αγ­γέλιο, ὅλα ὅσα λέγονται στὴ λατρεία μας τὴν ἅγια αὐτὴ ἡ­μέρα, ὑπενθυμίζουν τὴν ἱστο­ρία τοῦ Χριστοῦ, τὴ θυ­σία τοῦ Γολγοθᾶ, δηλαδὴ τὴν ἀ­γάπη τοῦ Θεοῦ στὸ ἀν­θρώπινο γένος. «Οὕ­τω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κό­σμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογε­νῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀ­πόληται, ἀλλ᾽ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον».
Τόσο πολὺ ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο, ὥστε ἔδωσε τὸ μονάκριβο Υἱό του, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, γιὰ νὰ σωθοῦν ὅλοι ὅσοι θὰ πιστέψουν σ᾽ αὐτόν (Ἰωάν. 3,16). Κάθε σταλαγματιὰ αἵματος ἀπὸ τὶς πληγὲς τοῦ Χριστοῦ μας εἶνε ἱκανή, ἀγαπητοί μου, νὰ ξεπλύνῃ ὅλα τὰ ἁμαρτήματα τῆς ἀν­θρωπότητος. «Τὸ αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ… καθα­ρίζει ἡ­μᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας» (Α΄ Ἰωάν. 1,7).

Ἀλλὰ ἡ σημερινὴ ἡμέρα, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ θυσία τοῦ Ἐσταυρωμένου, ὑπενθυμίζει καὶ ἕνα γεγονὸς τῆς ἱστορίας μας. Οἱ Ἑβραῖοι μετὰ τὴ σταύρωσι ἄνοιξαν ἕνα βαθὺ λάκκο, ἔρριξαν μέσα τὸ σταυρὸ καὶ τὸν σκέπασαν μὲ κόπρια καὶ ἀκαθαρσίες. Ἔμεινε ἐκεῖ τὸ τίμιο Ξύλο ἐπὶ αἰῶνες.

Μετὰ ὅμως ἀπὸ 300 χρόνια μία εὐλαβὴς βασίλισσα, ἡ ἁγία Ἑλένη ἡ μητέρα τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, ἀπέδωσε τὴν πρέ­πουσα τιμὴ στὸ σταυρό. Ἦρθε στὰ Ἰεροσόλυ­μα, ἔσκαψε βαθειά, τὸν βρῆκε καὶ τὸν παρέδω­σε στὸν ἐπίσκοπο Ἰεροσολύμων.
Κ᾽ ἐπειδὴ ὁ λαὸς ἤθελε κι αὐτὸς νὰ τὸν δῇ καὶ νὰ τὸν ἀ­σπα­σθῇ, ὁ πατριάρχης ἀνέβηκε στὸν ἄμ­βωνα, τὸν ὕψωσε, ἐνῷ ὅλοι οἱ πιστοὶ ἔλεγαν τὸ «Κύριε, ἐλέησον». Ἔτσι ἡ ἁγία Ἑλένη ἔδειξε τὴν εὐγνωμοσύνη της στὸ Χριστό, ποὺ βοήθησε τὸν υἱό της νὰ νικήσῃ μὲ τὸ «ἐν τούτῳ νίκα».
* * *
Ὁ τίμιος σταυρός! Ὅλοι τὸν ἀγαποῦν, καὶ οἱ ἄνθρωποι καὶ οἱ ἄγγελοι· μόνο οἱ δαίμονες τρέμουν στὸ ἄκουσμα καὶ τὴ θέα του. Ἀλλ᾽ ἂν ρωτήσετε, ποιός ἀπ᾽ ὅλους τοὺς ἁγίους ἀγάπησε τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ περισσότερο, αὐ­τὸς εἶνε ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Γράφει· «Ἐ­μοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι᾽ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ» (Γαλ. 6,14). Ἐγώ, λέει, δὲν καυχῶμαι ὅπως ἄλ­λοι γιὰ χρήματα, ἀξιώματα, δύναμι καὶ ἀνθρώπινη σοφία. Ἕνα εἶνε τὸ καύχημά μου, ὁ σταυρὸς τοῦ Κυρίου· μὲ τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ ἔχει πεθάνει ὁ κόσμος γιὰ μένα κ᾽ ἐγὼ γιὰ τὸν κόσμο.
Ἕνας ἄλλος νεώτερος ἅγιος, ποὺ ἀγάπησε ἐπίσης πολὺ τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ μας, εἶνε ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ποὺ μαρτύρησε στὸ Τεπε­λένι τὸ 1779. Ἦταν προφήτης. Προφήτευσε πολλὰ σημερινὰ ἐπιτεύγματα. Θὰ δῆτε, εἶπε, στὸν κάμπο ἁμάξι χωρὶς ἄλογα νὰ τρέχῃ γρηγορώτερα ἀπὸ τὸ λαγό (τὸ αὐτοκίνητο).

Θὰ ᾽ρθῇ καιρὸς ποὺ θὰ ζωσθῇ ὁ τόπος μὲ μιὰ κλω­στή (τὸ τηλέφωνο). Θὰ δῆτε στὸν οὐρανὸ ἀκρί­δες ποὺ θὰ ῥίχνουν φωτιὰ ἀπὸ τὴν οὐρά τους (τ᾽ ἀεροπλάνα). Θὰ ἔρθῃ καιρός, ποὺ θὰ φέρῃ γῦρες ὁ διάβολος μὲ τὸ κολοκύθι του (πύραυ­λοι καὶ διαστημόπλοια). Καὶ κάτι πολὺ σοβαρό· Θὰ ᾽ρθῇ μέρα ποὺ ὁ διάβολος θὰ βγάλῃ ἕ­να κουτὶ ποὺ θὰ τρελλάνῃ τὴν ἀνθρωπότητα (ἡ τηλεόρασι).
Μεγάλος προφήτης.

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς λοιπὸν ἀγαποῦσε πολὺ τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Ὅπου πήγαινε, ἔστηνε ἕνα μεγάλο σταυρὸ καὶ κάτω ἀπὸ τὴ σκιά του κήρυτ­τε. Στὸ τέλος μοίραζε σταυρούς· τέτοιοι σταυ­ροὶ σῴζονται ἀκόμα στὴν Ἤπειρο. Ἀναφέρω δύο θαύματα τοῦ σταυροῦ, ἕνα ἀπὸ τὴ ζωὴ καὶ ἕνα ἀπὸ τὶς διδαχὲς τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ.

Τὸ πρῶτο δείχνει ὅτι ὁ σταυρὸς τιμωρεῖ. Φθάνοντας ὁ ἅγιος σ᾽ ἕνα μικρὸ χωριὸ ἔξω ἀπ᾽ τὰ Τρίκαλα, ἔστησε σταυρὸ καὶ κήρυξε. Ἔμεινε ἐκεῖ ὁ σταυρὸς καὶ περνοῦσαν ὅλοι καὶ τὸν προσκυνοῦσαν. Πέρασε κ᾽ ἕνας Τοῦρκος ἐξουσιαστής. Ὅταν εἶδε τὸ σταυρὸ τί ἔκανε· τὸν διέλυσε, τὸν πῆρε στὸ σπίτι του καὶ τὸν ἔ­­κανε ξυλοπόδαρα τοῦ κρεβατιοῦ του! Τέτοια ἀσέβεια. Κοιμήθηκε λοιπὸν στὸ κρεβά­τι;

Κανείς δε μπορεί να κρύψει το Φως...

  

Στην φωτογραφία αυτή, είναι η γη και ουρανός που ζω και βλέπω κάθε μέρα.

Τα Αστερούσια Όρη, η θάλασσα του Λυβικού Πελάγους κι ο ουρανός της Κρήτης.

Η αληθινή φύση μας είναι σαν τον ουρανό αυτόν. Γεμάτη φως.

Είμαστε εικόνες του Θεού. Γεμάτοι από το φως και την Χάρη Του.

Που και πού έρχονται κάτι σύννεφα και καλύπτουν τον ουρανό μας, γκριζάρουν το νου, είναι οι σκέψεις και οι λογισμοί μας.

Κι άλλες φορές μαυρίζει τόσο πολύ, που αστραπές και κεραυνοί σκορπάνε τον φόβο και την ταραχή. Είναι τα δύσκολα συναισθήματα, οι πειρασμοί και οι δοκιμασίες, σκέψεις που σε τρελαίνουν.

Όμως...

«Παιδί μου, δεν έχεις εξομολογηθεί όλες τις αμαρτίες· γι' αυτό δεν ανοίγει η πόρτα»

 

Μια ξεχωριστή ιστορία που αξίζει να διαβάσετε, από το βιβλίο του Μοναχού Ζωσιμά, «Ιερομόναχος Σίμων Αρβανίτης, (1901-1988), Μαρτυρίες για τη ζωή και το έργο του», τόμος Β’. 

Κάποια μοναχή πήγε στην Κηφισιά και πήρε ένα ταξί, για να ανέβει στο Μοναστήρι [στην Ιερά Μονή Άγιο Παντελεήμονα Ν. Πεντέλης]. Ο ταξιτζής, που την μετέφερε, είχε ακούσει για τον πάτερα Σίμωνα [Ιερομόναχος Σίμων Αρβανίτης] και ρώτησε την μοναχή γιατί ανεβαίνει επάνω.

Εκείνη του είπε ότι πηγαίνει, για να εξομολογηθεί. Όταν άκουσε αυτό ο ταξιτζής, την ρώτησε με έκπληξη:

– Τι αμαρτίες έχεις εσύ που είσαι μοναχή;

Εκείνη του απάντησε πως όλοι έχουμε αμαρτίες. Όταν έφτασε κοντά στο μοναστήρι, η άσφαλτος τελείωνε και άρχιζε ο χωματόδρομος, που ήταν χαλασμένος, και είπε η μοναχή να την αφήσει εκεί, αλλά ο ταξιτζής της είπε:

-Θα σε πάω μέχρι το Μοναστήρι.

Όταν έφτασαν, η μοναχή του είπε να περάσει στην κουζίνα να πάρει έναν καφέ. Μόλις τελείωσε η μοναχή την εξομολόγησή της, είπε στον ταξιτζή:

Ας Τον αφήσουμε να μας μιλήσει και να μας πει ό,τι θέλει Αυτός και όχι ό,τι θέλουμε ν’ ακούσουμε εμείς

  

Μη φοβόμαστε την καθυστέρηση του θαύματος για μας. Μπορεί να είναι καλύτερα έτσι. Σίγουρα ο Θεός γνωρίζει την κατάστασή μας πολύ καλύτερα από εμάς. Ο Θεός είναι και για μας και τα θαύματα είναι για μας, αλλά η παρουσία του και η επέμβασή του δεν είναι προσχεδιασμένα από εμάς. Η παρουσία του Θεού στη ζωή μας γίνεται πολλές φορές με πολλούς και διάφορους τρόπους και όχι με μία εκκωφαντική και φαντασμαγορική φανέρωση. Μία ανείπωτη εσωτερική ειρήνη, μία έκτακτη και συγκινητική κατάνυξη, μία βαθιά αίσθηση αμαρτωλότητος και συγχωρητικότητος τι άλλο είναι παρά σημείο της γαληνιαίας παρουσίας του Θεού στη ζωή μας;

Ο Θεός δεν είναι απλώς παροχέας της υγείας, της μακροζωίας, της ευζωίας, ακόμη και της επίγειας αθανασίας, αλλά ο δοτήρας των ουρανίων δωρεών και χαρίτων και της σωτηρίας της αθάνατης ψυχής μας. Είναι ένα μεγάλο μυστικό, που κρύβεται στο βάθος της ορθόδοξης πνευματικής ζωής, να ζει ο πιστός τη γλυκύτητα, την ωραιότητα και την ειρήνη της αιωνίας ζωής στα βάθη της ψυχής του παρά τις πολλές εξωτερικές αντιξοότητες.