Οσο περισσότερο αγωνίζεσαι να αγαπάς τον Θεό, τόσο περισσότερο Αυτός σου αποκαλύπτεται!

Πρέπει να πιστεύης ότι σε αγαπά ο Θεός, ακόμη κι αν όλοι οι άνθρωποι σε αποστραφούν κι αν όλοι σε εγκαταλείψουν.Όταν σου έλθη λογισμός πως δεν σε αγαπούν και δεν σου συμπαραστέκονται, τότε να θυμάσαι πως, όταν όλοι σ’ εγκαταλείψουν, όμως έχεις τον Θεό για βοηθό. 

«Ο πατήρ μου», λέγει ο Δαβίδ, «και η μήτηρ μου εγκατέλιπόν με, ο δε Κύριος προσελάβετό με» (Ψαλμ. 26, 10). Κάποιος Μοναχός ήταν άρρωστος. Πέρασε περίπου ένας μήνας, και κανείς δεν πήγε στο κελλί του να τον 'δη και να τον βοηθήση. Κατόπιν έστειλε ο Θεός άγγελο να τον υπηρέτηση. Κι όταν αργότερα οι συνασκητές του σκέφθηκαν να τον επισκεφθούν, να ιδούν μήπως είναι άρρωστος, μήπως έχη πάθει τίποτα, αυτός, μόλις τους αντίκρυσε, τους φώναξε: «Φύγετε!» Τότε αυτοί του είπαν: «Γιατί μας διώχνεις;» Αυτός αποκρίθηκε:

Όταν κλείνει μια πόρτα, ο Θεός ανοίγει μια άλλη.....

Η οσία Μαρία Αιγυπτία ρέει στην αμαρτία της. Δεν σκέφτεται τίποτα. Απλά είναι παρούσα στο πάθος της. Γι’ αυτό μπαίνει σε ένα καράβι για τα Ιεροσόλυμα. Οι επιβάτες του πάνε στους Αγίους Τόπους για προσκύνημα, εκείνη θα μπει να γλεντήσει την σάρκα της, και μάλιστα δίχως αμοιβή. Έτσι για το κέφι της. Αυτή κάνει σχέδια απόλαυσης και εκτόνωσης του πάθους της. Μέχρι εκεί μπορεί να γνωρίζει και να καταλαβαίνει την ιστορία της ζωής της.

Ο Θεός όμως δεν ξέρει μονάχα το χθές και το σήμερα της ζωής μας, αλλά το αύριο. Εμείς παίζουμε με την αμαρτία και εκείνος δουλεύει την αγιότητα μας. Εμείς περπατάμε με γυμνά πόδια στην φωτιά της κόλασης και εκείνος υφαίνει το νυφικό της ψυχής μας, για την Βασιλεία Του. 

Η αμαρτία και το πάθος της Μαρίας, θα την βάλουν σε αυτό το καράβι, θα φτάσει στα Ιεροσόλυμα μα όταν θα προσπαθήσει εισέλθει μαζί με τους υπόλοιπους στο ναό της Αναστάσεως, ένα χέρι θα την εμποδίσει. Η πόρτα είναι κλειστή γι΄ αυτήν. Τυχαίο;

Όπως τα καράβια που κινδυνεύουν εκπέμπουν S.Ο.S., έτσι κι εσύ να λες συνεχώς: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με», και θα λαμβάνεις βοήθεια

Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου

– Γέροντα, αισθάνομαι αδύναμη να αντιμετωπίσω οποιονδήποτε πειρασμό και δυσκολία.

– Δεν λες την ευχή; Όπως τα καράβια που κινδυνεύουν εκπέμπουν S.Ο.S., έτσι κι εσύ να λες συνεχώς: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με», και θα λαμβάνεις βοήθεια.
Εμένα, μια φορά, ο πειρασμός θα με έριχνε στον γκρεμό, αν δεν έλεγα την ευχή· η ευχή με έσωσε. Όταν ήμουν στην Ιερά Μονή Στομίου, ένα βράδυ είχα πάει σε μια σπηλιά που βρισκόταν σε ένα επικίνδυνο και απότομο μέρος. Ήταν πολύ μικρή· μόλις που χωρούσα καθιστός. Είχα βάλει μερικές πέτρες έξω από το άνοιγμά της, γιατί κάτω ήταν γκρεμός. Όλη τη νύχτα έλεγα την ευχή. Τα χαράματα, μέσα στην ησυχία, ακούστηκε ξαφνικά ένα τρομακτικό «κικιρίκου» και ένα δυνατό χτύπημα φτερών ακριβώς δίπλα μου.

Ξαφνιάστηκα. «Κύριε Ιησού Χριστέ», φώναξα και πετάχτηκα έξω.

Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος και η “σκάλα” τον αρετών που οδηγεί στον Παράδεισο

Την 4η Κυριακή της Μεγάλης Σαρακοστής τιμάμε τη μνήμη του αγίου Ιωάννη του Σιναΐτη – ενός μεγάλου αγίου διδασκάλου του 6ου αιώνα μ.Χ.

Ο άγιος ήταν μεγάλος μελετητής και ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής και έγραψε το έργο Κλίμαξ (=Σκάλα), όπου αναλύει προσεκτικά τα πάθη (=σκαλοπάτια προς το σκοτάδι, μακριά απ’ το Θεό) και τις αρετές (=σκαλοπάτια προς τον ουρανό και το Θεό).

Ο ῞Αγιος ᾿Ιωάννης τῆς Κλίμακος (Μητροπολίτη Anthony Bloom)

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή εἶναι περίοδος μετανοίας, περίοδος κατά τήν ὁποία ἡ πέτρινη καρδιά μας πρέπει, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ νά γίνει σάρκινη, καί ἀπό ἀναίσθητη νά γίνει αἰσθαντική, ἀπό ψυχρή καί σκληρή νά γίνει ζεστή καί ἀνοιχτή πρός τούς ἄλλους καί, κυρίως, πρός τόν ῎Ιδιο τόν Θεό.

῾Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή εἶναι καιρός ἀνανέωσης, ὅπου καθετί -ὅπως γίνεται τήν ἄνοιξη- κάνει μία καινούρια ἀρχή· καί ἡ ἀνήλια ζωή μας ζωντανεύει καί πάλι μέ ὅλη τήν ἔνταση τήν ὁποία ὁ Θεός μπορεῖ νά δώσει σ’ ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους, κάνοντάς μας διά τῶν ᾿Αχράντων Μυστηρίων καί τῶν πλούσιων δωρεῶν Του κοινωνούς τοῦ ῾Αγίου Του Πνεύματος, κοινωνούς θείας φύσεως.

Εἶναι ἐποχή συμφιλίωσης καί ἡ συμφιλίωση εἶναι χαρά· ἡ χαρά τοῦ Θεοῦ καί ἡ δική μας χαρά· ἕνα νέο ξεκίνημα!

Σήμερα...

«Οι Χαιρετισμοί στην Παναγία, κρύβουν το μυστικό της χαράς»

Π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

Τον πένθιμο χαρακτήρα της Μ. Σαρακοστής, αναμφίβολα σπάζει η ακολουθία των Χαιρετισμών. Αυτά τα «Χαίρε» που απευθύνουμε στη «Θεοτόκο και Μητέρα του Φωτός», ως ευγνωμοσύνη για τη μεγάλη ευεργεσία της, επιστρέφουν σε μας από την ίδια, απαντώντας – με τρόπο μυστικό – στο χαιρετισμό μας.

Φαίνεται πως κάτι το ιδιαίτερο, αλλά και αναγκαίο για την πορεία της ζωής μας, συμβαίνει, ώστε να γεμίζουν οι ναοί από πιστούς κάθε Παρασκευή βράδυ της Σαρακοστής.

Είναι, βέβαια, η τιμή προς το πρόσωπο Εκείνης που έγινε η γέφυρα που έφερε το Θεό ανάμεσά μας, αλλά και η δική μας γέφυρα που ανέβασε «τους εκ γης προς ουρανόν». Μια σχέση προσωπική, μ’ ευγνωμοσύνη και φιλότιμο, για την παρουσία Της στα προβλήματα της καθημερινότητάς μας και στα δύσκολα της ζωής. Αυτό το «Παναγία μου!», που από μικροί μάθαμε να λέμε στα ξαφνικά κι επικίνδυνα, είναι η κραυγή του παιδιού προς τη Μάνα.

Όμως...

Η εορτή των καλών νέων....

Ο Ευαγγελισμός είναι η εορτή των καλών νέων. Πότε έχουμε όμως καλά νέα; Όταν για πολύ καιρό όλα πηγαίνουν δύσκολα και ανάποδα. Αυτό σημαίνει ότι πάντα σε μια δοκιμασία όσο μεγάλη κι αν είναι φτάνει η στιγμή να ακουστούν και τα καλά νέα. 

"Έλα, κατέβα από το Σταυρό. Σήκω βγες έξω. Ήρθε η ώρα που περίμενες. Ήλθε η στιγμή που πίστεψες ότι δεν θα φτάσει ποτέ." 

"Ἡ λειτουργία εἶναι γιὰ μᾶς σὰν ἕνας ἀρραβῶνας" Αἰμιλιανοῦ Σιμωνοπετρίτου

Ἡ λειτουργία εἶναι γιὰ μᾶς σὰν ἕνας ἀρραβῶνας. Ὅπως φορᾶς τὸ δαχτυλίδι τοῦ ἀρραβῶνος καὶ αὐτὸ σημαίνει μίαν ὑπόσχεση γάμου, ἔτσι ἀκριβῶς ἡ λειτουργία σημαίνει ὅτι συνδέομαι μὲ τὸν Χριστόν, ὁ ὁποῖος μοῦ ὑπόσχεται ὅτι, ἂν μείνω πιστός, θὰ μὲ βάλη ὁπωσδήποτε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Ζοῦμε ἀπὸ τὴν γῆ αὐτὴν τὸν παράδεισον. Ἐδῶ λοιπόν, ἀγαπητοί μου, συντελεῖται αὐτὴ ἡ τόσο μεγάλη ἀλήθεια.

Eδὼ μέσα, ὅταν τελοῦμε τὴν λειτουργίαν, εἶναι ὁλόκληρος ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἑνούμεθα μὲ τὸν Χριστὸν καὶ γινόμεθα μαζὶ Τοῦ ἕνα σῶμα.

Ὅπως, ἐὰν πάρης ἕνα ὕφασμα ἄσπρο καὶ τοποθετήσης πίσω ἕνα φακὸ πολὺ δυνατό, αὐτὸ γίνεται μία φωτεινὴ ὀθόνη, ἔτσι μᾶς ἀπορροφοῦν καὶ ἐμᾶς οἱ ἀκτῖνες τοῦ Χριστοῦ καὶ μᾶς κάνουν χριστούς.

Γινόμεθα ναὸς τοῦ Χριστοῦ, γινόμεθα μέλη τοῦ Χριστοῦ, γινόμεθα χριστοὶ καὶ ἐκεῖνος εἶναι ἡ κεφαλή μας. Κεφαλή, «ὁ Χριστὸς ἐστὶν κεφαλὴ τῆς ἐκκλησίας», σημαίνει τὸ κεφαλάρι, ἡ πηγή. Ὅταν διψᾶς, θὰ πᾶς στὴν βρύσι νὰ ξεδιψάσης. Ὁ Χριστὸς εἶναι αὐτὸς ὁ ὁποῖος...