ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΓΡΑΙΚΟΥ ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

Ο Όσιος Μάξιμος ο Γραικός


Λόγος Ε’, Περί Μετανοίας!-Απόσπασμα
Δεν θα ζήσουμε, ψυχή μου, τον χρόνο της παρούσης ζωής μας μέσα στην οκνηρία, την απραγία και την ανοησία, σαν άπειρα νήπια, θεωρώντας ότι είναι αρκετή για την σωτηρία μας η παραμονή μας σε αυτόν τον τόπο, τον απρόσιτο στις γυναίκες και τους κοσμικούς ανθρώπους, γιατί έτσι θα μείνουμε στην πλάνη. Διότι και στα αρχαία χρόνια στους Ισραηλίτες, που με την βοήθεια του Υψίστου και με την καθοδήγηση του Μωυσή έφυγαν από την Αίγυπτο και τον Φαραώ... δεν ήταν αρκετό για την ευσέβεια τους το γεγονός ότι πέρασαν σαράντα χρόνια σε τόπο απρόσιτο, δηλαδή στην έρημο, επειδή ακριβώς δεν διατήρησαν την σοφή πίστη στον Θεό, που τους έσωσε από αναρίθμητες δυσκολίες.

Δεν αρκούν τα άθλια αυτά κουρέλια, ψυχή μου, για να ευχαριστήσουμε τον Κύριο των πάντων. Με ένα από αυτά, την διαμονή στην έρημο, επιτυγχάνεται η απόλυτη σιωπή και με το άλλο η απόλυτη ταπείνωση. Εάν όμως και στο πρώτο και στο δεύτερο κάποιος περιβάλλεται με δόξα και κοσμικές μέριμνες, αυτός δεν διαφέρει σε τίποτε από τον σκύλο που επιστρέφει στα ξεράσματά του, κατά τον λόγο του μεγαλυτέρου των αποστόλων. Αυτά τα μαύρα κουρέλια, ψυχή μου, αποτελούν την εικόνα του θρήνου και της νεκρώσεως, η οποία άφορα εμάς που επιλέξαμε να θεωρούμε τον εαυτό μας πάντοτε νεκρωμένο εκουσίως για την παρούσα ζωή. 

Η νέκρωση αυτή συνίσταται στο να μισούμε πάντοτε ολόψυχα κάθε σαρκική ηδονή και κάθε επίγεια δόξα και να ζούμε αφιλοκερδώς και όσια, αποκτώντας τα αναγκαία από την δουλειά μας και θεωρώντας την ένδεια ως μεγάλο πλούτο. Αν όμως και πάλι ανόητα περιβάλλουμε τον εαυτό μας με απληστία, δόξα, οινοποσία, γέλια, με τα οποία συνήθως ενώνεται κάθε άνομη επιθυμία, τότε δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα παραδοθούμε στα απόλυτα βάσανα, επειδή ακριβώς ψευδόμαστε εκούσια και συνειδητά, αντίθετα προς τους όρκους που δώσαμε. Τί μπορεί να είναι χειρότερο από αυτό; Καλύτερα, λέγει η σοφία του Θεού, να μην υποσχεθούμε και να εκτελέσουμε, παρά να υποσχεθούμε και να ψευσθούμε. Και ο θείος ψαλμωδός διαλαλεί: «Απολείς πάντας τους λαλούντας το ψεύδος».

ΣΥΝΤΑΡΑΞΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗ ΡΟΔΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΕΛΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ!

Σύγχρονος γέροντας ερμηνεύει γιατί δάκρυσε ο Αρχιστράτηγος

Ανήμερα του Αγίου Δημητρίου πιστές γυναίκες που μετέβησαν στο μικρό εκκλησάκι του Ταξιάρχη που βρίσκεται στο κοιμητήριο της Ιαλυσού βρέθηκαν ενώπιον ενός παράδοξου γεγονότος. Από τα μάτια του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, της ιστορικής εικόνας που χρονολογείται από το 1896 είδαν να τρέχουν δάκρυα. Αμέσως ειδοποίησαν τον εφημέριο! Εκείνος μόλις είδε το παράδοξο τούτο σημείο ενημέρωσε τον Μητροπολίτη Ρόδου Κύριλλο, έναν φιλακόλουθο και ταπεινό Ιεράρχη.

Η καλή είδηση του μεγάλου θαύματος ως αστραπή διαδόθηκε σε ολάκερη τη Ρόδο. Πιστοί έτρεξαν να καταστούν μάρτυρες του θαυμαστού γεγονότος. Ο Μητροπολίτης Κύριλλος μετά προσοχής εξέτασε την ιερά εικόνα προκειμένου να αποστομώσει αυτούς που θα υποστήριζαν ότι τα δάκρυα προέρχονται από υγρασία. Αφού απέκλεισε όλα αυτά που θα μπορούσαν να επικαλεστούν οι άπιστοι αλλά και οι γνωστοί άγνωστοι που βάλλουν κατά της Ορθοδοξίας έδωσε εντολή να μεταφερθεί η ιερά εικόνα σε μεγαλύτερο ναό και να τεθεί σε λαϊκό προσκύνημα.

Ο τηλεοπτικός φακός κατέγραψε εξ αρχής όλο το θαυμαστό γεγονός και η καταγραφή τούτη συνιστά αδιάψευστη και μη αμφισβητούμενη μαρτυρία για εκείνους που μοναδική έγνοια έχουν να πολεμούν την Ορθόδοξη πίστη.

Ο δε Μητροπολίτης Ρόδου Κύριλλος μετά μεγάλης προσοχής καταγράφει τις μαρτυρίες των κατοίκων που υποστηρίζουν ότι το θαύμα αυτό επαναλαμβάνεται για δεύτερη φορά. «Είχε ξαναδακρύσει ο Αρχάγγελος Μιχαήλ λίγο πριν την γενική επιστράτευση του 1974. Δάκρυσε τότε για τη μεγάλη προδοσία των πολιτικών αρχόντων που ως αποτέλεσμα είχε την κατάληψη του βόρειου μέρους της Κύπρου από τους μωαμεθανούς γείτονές μας» υποστήριζαν πολλοί εξ αυτών.

Η εκκλησιαστική ορθόδοξη παράδοση είθισται να συνδέει την παρουσία, τα σημεία (σημάδια) και τα θαύματα του Αρχιστράτηγου του τριαδικού Θεού Αρχαγγέλου Μιχαήλ με δυσοίωνες εξελίξεις (σεισμούς, λιμούς, πολέμους), ενώ αντίστοιχα την παρουσία του Αρχαγγέλου Γαβριήλ με καλές ειδήσεις (Ευαγγελισμός της Θεοτόκου)! Ως εκ τούτου τα πρόσφατα δάκρυα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, που έτρεξαν από την ιερά εικόνα ως φυσικό επακόλουθο ήταν να συνδεθούν με δυσοίωνες εξελίξεις για τον ευλογημένο αυτό τόπο μας, την γλυκιά μας Ελλάδα!

Πρῶτος Ἠγάπησεν

Μιχαὴλ Μιχαηλίδη Θεολόγου

Ζητάει τήν ἀγάπη μας, γιατί μάς ἀγάπησε πρῶτος μέ μιά ἀγάπη πού εἰναι ἀπερίγραπτη. «Αὐτός πρῶτος ἠγάπηοεν ἡμᾶς» (Α' Ἰω.Δ' 19).

Ἡ ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας, εἶναι μιά ἀσταμάτητη πορεία τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Στό κάθε δημιούργημα εἶναι ἀποτυπωμένη ἡ ἀγάπη Του. Κάθε λεπτομέρεια τῆς ζωῆς μας ἔχει τή σφραγίδα τῆς θείας ἀγάπης. Παντοῦ βρίσκονται τά δακτυλικά τοῦ Θεοῦ ἀποτυπώματα. Προπάντων στή φύση καί τόν ἄνθρωπο.

Ἡ ἀγάπη Του, εἶναι ἀσύλληπτη καί ἀνεξερεύνητη. Νικᾶ τούς χρωστῆρες τῶν ζωγράφων καί τήν πέννα τῶν ποιητῶν καί τούς ἤχους τῶν μουσουργῶν. Ξεπερ­νάει κάθε περιγραφή. Μονάχα ὅποιος μέ τήν πίστη Τόν ἀγάπησε καί μέ ἀγάπη Τόν πίστεψε, μπορεῖ νά νιώσει τήν παρουσία Του στά βάθη τοῦ εἶναι του.

«Πρῶτος ἠγάπησεν». Εἶναι πάντα ὁ Πρῶτος καί ὁ Μεγάλος. Οἱ ἂνθρωποι άκολουθοῦν τόν Πρῶτο, ὅπως οἱ στρατιῶτες τόν ἀξιωματικό.

Πρῶτος διάλεξε τούς μαθητές καί ἀποστόλους.

Πρῶτος ἀγάπησε τούς ἁμαρτωλούς.

Πρῶτος ἔτρεξε νά βρῆ τό «ἀπολωλός».

Πρῶτος καί στή μεγάλη θυσία...

«Ἀγαπήσας τούς ἰδίους τούς ἐν τῶ κόσμῳ εἰς τέλος ἠγάπησεν αὐτούς». (Ἰω. ΙΓ΄ 1). Μ̓  ἕνα τέλειο τρόπο καί σ’ ἕνα τέλειο βαθμό.

Ἡ ἀγάπη Του δέν ξεθωριάζει ποτέ. Ὁ ὠκεανός κι ἄν ἐλαττώνεται, ποτέ τοῦ Θεοῦ τό ἔλεος κι ἡ εὐσπλαχνία.

Ὁ Ἰουστῖνος Πόποβιτς γράφει: «Οἱ ἄνθρωποι καταδικάσανε τό Θεό σέ θάνατο. Ὁ Θεός ὅμως μέ την Ἀνάστασή Του «καταδικάζει» τούς ἀνθρώπους στήν ἀθανασία».

Τό μόνο πού ξέρει νά δίνει ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη. Ὅ,τι δέν εἶναι ἀγάπη, δέν εἶναι τοῦ Θεοῦ, ούτε προέρχεται ἀπ’ τό Θεό.

“…κρυφοκοίταζαν τον παπά τους την ώρα της κατάλυσης…”

Έγινε πολύς λόγος για το νησί της Σπιναλόγκα, με αφορμή το ομώνυμο βιβλίο με τίτλο «Το νησί», της Αγγλίδας Victoria Hislop.
Ένα από τα ιστορικά στοιχεία που πληροφορούμαστε είναι ότι οι χανσενικοί που κατοικούσαν στη Σπιναλόγκα ήταν οργισμένοι με τον Θεό, για το λόγο ότι η ασθένειά τους ήταν μια μεγάληκαι αφόρητη δοκιμασία. Ένας Γεραπετρίτης παπάς τόλμησε να τους επισκεφθεί κάποτε και να λειτουργήσει στον Άγιο Παντελεήμονα, που υπήρχε και ρήμαζε στο νησί, συντροφιά με τους νέους του κατοίκους. Λένε πως στην πρώτη Λειτουργία δεν πάτησε ψυχή.
Οι λεπροί άκουγαν πεισμωμένοι από τα κελιά τους την ψαλμωδία, κι άλλοτε την σκέπαζαν με τα βογκητά τους κι άλλοτε με τις κατάρες τους. Ο ιερέας όμως ξαναπήγε. Στην δεύτερη τούτη επίσκεψη ένας από τους ασθενείς πρόβαλε θαρρετά στο κατώφλι του ναού.
- Παπά, θα κάτσω στην Λειτουργία σου μ’ έναν όρο όμως. Στο τέλος θα με κοινωνήσεις. Κι αν ο Θεός σου είναι τόσο παντοδύναμος, εσύ μετά θα κάμεις την κατάλυση και δεν θα φοβηθείς τη λέπρα μου.
Ο ιερέας έγνευσε συγκαταβατικά. Στα κοντινά κελιά ακούστηκε η κουβέντα κι άρχισαν να μαζεύονται διάφοροι στο πλάι του ναού, εκεί που ήταν ένα μικρό χάλασμα, με λιγοστή θέα στο ιερό. Παραμόνευσαν οι χανσενικοί στο τέλος της Λειτουργίας κι είδαν τον παπά δακρυσμένο και γονατιστό στην Ιερή Πρόθεση να κάνει την κατάλυση.
Πέρασε μήνας. Οι χανσενικοί τον περίμεναν. Πίστευαν πως θά ʼρθει τούτη τη φορά ως ασθενής κι όχι ως ιερέας. Όμως ο παπάς επέστρεψε υγιής και ροδαλός κι άρχισε με ηθικό αναπτερωμένονα χτυπά την καμπάνα του παλιού ναΐσκου. Έκτοτε και για δέκα τουλάχιστον χρόνια η Σπιναλόγκα είχε τον ιερέα της. Οι χανσενικοί αναστύλωσαν μόνοι τους της εκκλησία και συνάμα αναστύλωσαν και την πίστη τους. Κοινωνούσαν τακτικά και πάντα κρυφοκοίταζαν τον παπά τους την ώρα της κατάλυσης, για να βεβαιωθούν πως το “θαύμα της Σπιναλόγκα” συνέβαινε ξανά και ξανά.
To 1957, με την ανακάλυψη των αντιβιοτικών και την ίαση των λεπρών, το λεπροκομείο έκλεισε και το νησί ερημώθηκε. Μόνο ο ιερέας έμεινε στο νησί ως το 1962, για να μνημονεύει τους λεπρούς μέχρι 5 χρόνια μετά το θάνατό τους. Ιδού, λοιπόν, ένας σύγχρονος αθόρυβος ήρωας, που δεν τιμήθηκε για το έργο του από κανέναν, και που -αν προσέξατε- δεν παραθέσαμε το όνομά του γιατί απλά δεν το γνωρίζουμε! Το γνωρίζει όμως -σίγουρα- ο Θεός! Κι αυτό μας αρκεί!

Πηγή: iereasanatolikisekklisias.blogspot.gr

Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ ΑΙΜΑ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Αφηγήθηκαν κάποτε οι πατέρες για έναν αδελφό ότι «Όταν μια Κυριακή γινόταν ακολουθία ξεκίνησε να έλθει στην εκκλησία σύμφωνα με τη συνήθεια αλλά τον κορόιδεψε ο διάβολος λέγοντάς του: «Πηγαίνεις στην εκκλησία για να μεταλάβεις άρτο και οίνο και για να σου πούνε ότι αυτά είναι σώμα και αίμα Χριστού;  Μην κοροϊδεύεσαι».  Ο αδελφός υπάκουσε στον λογισμό του και δεν πήγε σύμφωνα με την συνήθεια στην εκκλησία, ενώ οι αδελφοί του τον περίμεναν· γιατί έτσι είναι η συνήθεια σε κείνη την έρημο, να μην τελούν την ακολουθία μέχρις ότου έλθουν όλοι.  Αφού τον περίμεναν αρκετά και κείνος δεν ερχόταν, μερικοί απ’ αυτούς πήγαν στο κελλί του σκεπτόμενοι· «Μήπως είναι άρρωστος ή πέθανε ο αδελφός;».

Όταν ήλθαν στο κελλί τον ρωτούσαν· «Γιατί αδελφέ δεν ήλθες στην εκκλησία;».  Αυτός ντρεπόταν να τους απαντήσει.  Όταν όμως αντελήφθηκαν το φαύλο τέχνασμα του διαβόλου, οι αδελφοί τον υποχρέωσαν να τους ομολογήσει την επιβουλή του διαβόλου.  Αυτός τους απάντησε· «Συγχωρήστε με, αδελφοί, γιατί ενώ ξεκινούσα όπως πάντα να έλθω στην εκκλησία ο λογισμός μου, μου λέγει ότι δεν είναι το σώμα και το αίμα του Χριστού αυτό που πας να μεταλάβεις, αλλ’ είναι απλώς άρτος και οίνος.  Αν λοιπόν θέλετε να έλθω μαζί σας, διορθώστε μου τον λογισμό για τη θεία λειτουργία».  

Αυτοί του είπαν· « Σήκω, έλα μαζί μας και θα παρακαλέσουμε τον Θεό να σου δείξει ζωντανά την θεϊκή δύναμη».  Αυτός πήγε στην εκκλησία και εκεί αφού ικέτευσαν πάρα πολύ τον Θεό για τον αδελφό, δηλαδή να του αποκαλυφθεί η δύναμη των μυστηρίων, άρχισαν αμέσως τη θεία λειτουργία, αφού τοποθέτησαν τον αδελφό στη μέση της εκκλησίας, ενώ αυτός ως την απόλυση δεν σταμάτησε να βρέχει με τα δάκρυά του το πρόσωπό του.

Μετά το τέλος της λειτουργίας παρακάλεσαν οι πατέρες τον αδελφό να τους απαντήσει· «Πές μας αν σου έδειξε κάτι ο Θεός για να ωφεληθούμε και μεις».  Αυτός κλαίγοντας άρχισε να λέγει· «Όταν τελείωσε ο κανόνας της ψαλμωδίας και αναγνώσθηκε η διδαχή των αποστόλων και ετοιμάστηκε ο διάκονος να αναγνωρίσει το ευαγγέλιο, τότε είδα να ανοίγει η στέγη της εκκλησία και να φαίνεται ο ουρανός και κάθε λόγος του αγίου ευαγγελίου να γίνεται φωτιά μέχρι τον ουρανό.  Όταν τελείωσε η ανάγνωση του ευαγγελίου, ήλθαν οι κληρικοί από το διακονικό κρατώντας την μετάληψη των αγίων μυστηρίων.  

Τότε είδα να ανοίγουν οι ουρανοί και να κατεβαίνει φωτιά και μαζί της ένα πλήθος αγγέλων και αρχαγγέλων και πάνω απ’ αυτούς δύο πρόσωπα ενάρετα των οποίων την ομορφιά δεν μπορώ να περιγράψω – γιατί η φεγγοβολή τους ήταν σαν αστραπή – και ανάμεσα του υπήρχε ένα μικρό παιδί.  Τότε οι άγγελοι παρατάχθηκαν γύρω από την αγία Τράπεζα και το παιδί βρισκόταν ανάμεσά τους.  Όταν τελείωσαν οι θεϊκές ευχές και άρχισαν οι κληρικοί να τεμαχίζουν τους άρτους της προθέσεως, είδα τα δύο πρόσωπα πάνω στην αγία Τράπεζα να κρατούν τα χέρια και τα πόδια του παιδιού, που ήταν πάνω στην αγία Τράπεζα, και με το μαχαίρι που κρατούσαν έσφαξαν το παιδί και άδειασαν το αίμα του στο Ποτήριο που βρισκόταν πάνω στην αγία Τράπεζα.  

Αφού έκοψαν σε μικρά τεμάχια το σώμα του παιδιού τα τοποθέτησαν πάνω από τους άρτους και έγιναν και οι άρτοι σώμα.  Τότε ήρθε στο μυαλό μου ο Απόστολος που λέει· Γιατί η δική μας γιορτή του Πάσχα συνίσταται στο γεγονός ότι ο Χριστός θυσιάστηκε για χάρη μας.  Όταν όμως πλησίασαν οι αδελφοί να μεταλάβουν την αγία προσφορά, τους προσφέρονταν ζωντανό σώμα. Μόλις όμως χρησιμοποιούσαν την επίκληση αμήν γινότανε άρτος στα χέρια τους.  

Όταν όμως πήγα και ’γω να μεταλάβω μου δόθηκε σώμα και δεν μπορούσα να μεταλάβω.  Τότε άκουσα μια φωνή στα αυτιά μου να μου λέει· Άνθρωπε γιατί δεν μεταλαβαίνεις, αυτό δεν είναι αυτό που ζήτησες;  Τότε είπα· Λυπήσου με, Κύριε.  Δεν μπορώ να μεταλάβω σώμα.  Πάλι μου είπε· Αν μπορούσε ο άνθρωπος να μεταλάβει σώμα, σώμα θα υπήρχε όπως το βρήκες. Κανείς όμως δεν μπορεί να φάγει σώμα, γι’ αυτό όρισε ο Κύριος τους άρτους της προθέσεως.  Γιατί όπως από την αρχή ο Αδάμ με τα χέρια του Θεού έγινε σάρκα και μετά της έδωσε πνεύμα ζωής ο Θεός, κατόπιν η σάρκα χωρίστηκε στη γή, το πνεύμα όμως εγκαθίσταται στην καρδιά.  

Αν λοιπόν πίστεψες, μετάλαβε αυτό που έχεις στο χέρι σου.  Και μόλις είπα· Πιστεύω Κύριε, έγινε το σώμα που είχα στο χέρι μου άρτος.  Όταν προχώρησε η λειτουργία και ξαναγύρισαν οι κληρικοί είδα πάλι το μικρό παιδί ανάμεσα στα δύο πρόσωπα και ενώ οι κληρικοί συμμάζευαν τα δώρα, είδα πάλι τη στέγη να ανοίγει και οι θείες δυνάμεις να ανυψώνονται στον ουρανό».

Αυτά αφού άκουσαν οι αδελφοί και αφού ένιωσαν βαθιά κατάνυξη, αναχώρησαν στα κελλιά τους.

Πηγή:   ΣΙΝΑΪΤΙΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ - ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ ΤΟΥ ΣΙΝΑ, Κεφ. Η’ , σελ. 45-49, του Δ. ΤΣΑΜΗ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ Ι. ΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΒΑΔΙΣΤΟΥ ΟΡΟΥΣ ΣΙΝΑ - ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1988 
πηγή: www.agioritikovima.gr

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΛΟΓΩΝ ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΧΕΙ Η ΘΕΙΑ ΕΥΧΗ, ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ “ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΥΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ”

Πόση δύναμη έχει η ευχή και ποιες είναι οι δωρεές της σε όσους τη χρησιμοποιούν και σε ποια πνευματική κατάσταση τους φέρνει, δεν είμαστε εμείς σε θέση να πούμε.

Τους λόγους όμως από τους οποίους αυτή αποτελείται, τους βρήκαν αρχικά οι άγιοι Πατέρες μας, που δεν τους επινόησαν οι ίδιοι, αλλά πήραν τις αφορμές από παλιά από την ίδια την αγία Γραφή και από τους κορυφαίους Μαθητές του Χριστού· ή, να πούμε καλύτερα, τους δέχθηκαν αυτοί σαν κάποια πατρική κληρονομιά και τους μεταβίβασαν σ’ εμάς. ‘Ώστε και από αυτό γίνεται φανερό, σε όσους δεν έμαθαν από την πείρα τους, ότι αυτή η ιερή ευχή είναι κάτι το ένθεο και ένας ιερός χρησμός.

Γιατί πιστεύομε ότι είναι θείοι χρησμοί και πνευματικές αποκαλύψεις και λόγοι Θεού όλα όσα έδωσε στους ιερούς Αποστόλους να πουν ή να συγγράψουν ο Χριστός, ο οποίος λάλησε μέσω αυτών. Έτσι, ο θειότατος Παύλος, φωνάζοντας σ’ εμάς σαν από το ύψος του τρίτου ουρανού, λέει: «Κανείς δεν μπορεί να πει Κύριε Ιησού, παρά μόνο με Πνεύμα Άγιο». Με την αρνητική λέξη «κανείς» φανερώνει πολύ θαυμάσια ότι η επίκληση του Κυρίου Ιησού είναι κάτι το πολύ υψηλό και ανώτερο όλων. Επίσης, ο μέγας Ιωάννης που διακήρυξε σαν βροντή τα πνευματικά, αρχίζει με τη λέξη που τελειώνει ο Παύλος και μας δίνει τη συνέχεια της ευχής ως εξής: «Κάθε πνεύμα που ομολογεί τον Ιησού Χριστό, ότι ήρθε ως αληθινός άνθρωπος, είναι από το Θεό». Αυτός χρησιμοποίησε βέβαια εδώ κατάφαση, αλλά απέδωσε, όπως και ο Παύλος, στη χάρη του Αγίου Πνεύματος την επίκληση και ομολογία του Ιησού Χριστού.

Ας έρθει τώρα τρίτος ο Πέτρος, η ακρότατη κορυφή των θεολόγων, για να μας δώσει το υπόλοιπο αυτής της ευχής. Όταν δηλαδή ο Κύριος ρώτησε τους Μαθητές: «Ποιος λέτε ότι είμαι;», προλαβαίνοντας ο φλογερός μαθητής τους άλλους, όπως το συνήθιζε, είπε: «Σύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού», έχοντας λάβει την αποκάλυψη αυτή, σύμφωνα με τη μαρτυρία του ιδίου του Σωτήρα, από τον ουράνιο Πατέρα, ή, πράγμα που είναι το ίδιο, από το Άγιο Πνεύμα.

Ο κουρέας, ο Θεός και το κακό στον κόσμο (κείμενο+βίντεο)

Μια φορά πήγε ένας τύπος στο κουρείο για το καθιερωμένο κούρεμα και ξύρισμα.
Καθώς ο κουρέας άρχισε να δουλεύει, άρχισε μια καλή συζήτηση.
Μίλησαν για τόσα πολλά πράγματα και πάρα πολλά θέματα…
Όταν τελικά άγγιξαν το θέμα της θρησκείας και του θεού, ο κουρέας αναφώνησε:
‘Δεν πιστεύω ότι ο Θεός υπάρχει.’
‘Γιατί το λες αυτό;’ ρώτησε ο πελάτης. Και ο κουρέας είπε:

‘Λοιπόν, απλά βγες έξω στο δρόμο για να καταλάβεις γιατί ο Θεός δεν υπάρχει. Πες μου γιατί αν ο Θεός υπάρχει, υπάρχουν τόσοι διεστραμμένοι;
Γιατί τόσα εγκαταλελειμμένα παιδιά;
Αν ο Θεός υπήρχε, δε θα υπήρχε ούτε δυστυχία ούτε πόνος.
Δε μπορώ να φανταστώ ένα Θεό που αγαπάει και συμπονεί να επιτρέπει όλα αυτά που γίνονται.’
Ο πελάτης το σκέφτηκε για μια στιγμή, αλλά δεν απάντησε γιατί δεν ήθελε να χαλάσει τη συζήτηση.
Ο κουρέας τελικά τελείωσε τη δουλειά του και ο πελάτης έφυγε.

Όμως μόλις έφυγε από το κουρείο, είδε ένα άντρα στο δρόμο με μακρυά κατσαρά βρώμικα μαλλιά και γένια. Φαινόταν πολύ βρώμικος και απεριποίητος. Εκείνη τη στιγμή ο πελάτης γύρισε πίσω και ξαναμπήκε στο κουρείο.

Τότε είπε στον κουρέα:
‘Ξέρεις τι; Οι κουρείς δεν υπάρχουν!‘
‘Πως μπορείς να το λες αυτό;’ ρώτησε ο έκπληκτος κουρέας.
‘Είμαι εδώ και είμαι κουρέας! Μόλις σε κούρεψα, τι είναι αυτά που λες;’
‘Όχι!’ απάντησε ο πελάτης και εξήγησε: ‘Οι κουρείς δεν υπάρχουν γιατί αν υπήρχαν, δε θα υπήρχαν αχτένιστοι άνθρωποι και με μακρυά βρώμικα μαλλιά, όπως ο τύπος απ’ έξω.‘
‘Μα… οι κουρείς ΌΝΤΩΣ υπάρχουν! Αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν έρχονται σε μένα.’

‘Ακριβώς!’ απάντησε ο πελάτης. ‘Αυτό είναι το θέμα! Ο Θεός, επίσης ΥΠΑΡΧΕΙ! Και αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν πηγαίνουν σε αυτόν και δεν αναζητούν σε αυτόν βοήθεια. Γι’ αυτό υπάρχει τόσος πόνος και δυστυχία στον κόσμο.

                         Πως μπορώ να πω ότι δεν υπάρχει Θεός

πηγή: anakalypsi.blogspot.gr

Η προσευχή τού αγίου Μαρτίνου. (Η πρακτική της αδιάλειπτου νοεράς προσευχής)

Όμως για τον άγιο Μαρτίνο η προσευχή δεν ήταν υπόθεσις κάποιων στιγμών και μόνον, αλλά τρόπον τινά υπόθεσις μιας ολοκλήρου ζωής. Ο βιογράφος του μας παρέχει την καταπληκτική για τον τόπο και τον χρόνο μαρτυρία, πως ο άγιος «semper orabat» (=πάντοτε προσευχόταν)! Παράλληλα συναντούμε κάποιες νύξεις για την μυστική ζωή του, oι όποιες προφανώς προέρχονται από περιστασιακές δικές του εκμυστηρεύσεις στους μαθητές του, σχετικά με το πως εκτελούσε την εντολή του «αδιαλείπτως προσεύχεσθε».

Το κύριο συστατικό αυτής της πνευματικής καταστάσεως είναι η διηνεκιή ανάτασις της ψυχής προς τα ουράνια («animus caelo semper intentus»). Πρέπει να παρατηρήσουμε πως εδώ η σημασία της λέξεως ψυχή (animus, και όχι anima) ταυτίζεται απόλυτα με εκείνη της λέξεως νους των μεταγενεστέρων Πατέρων, πρόκειται δηλ. για νοερά προσευχή.

Βασική προϋπόθεσις της είναι η συνεχής εμμονή στο έργον Θεού (opus Dei) Ο όρος αυτός, αντίθετα με αυτό που ήθελαν να καταλάβουν πολλοί Δυτικοί ή δυτικίζοντες, ουδέποτε σημαίνει εξωστρεφείς καλές πράξεις, παρά αποκλειστικά και μόνον την πνευματική εργασία, δηλ. αυτό που εννοούμε σήμερα στο Άγιον Όρος όταν λέμε ότι κάποιος «κάνει τα πνευματικά του»: ατομική προσευχή, κανόνας, ανάγνωσις κατανυκτικών βιβλίων, μνήμη θανάτου, μνήμη Θεού, δάκρυα κλπ. Έτσι τηρείται μία θαυμαστή ισορροπία μεταξύ «σχόλης» και «ασχολίας» δια της καταργήσεως και των δύο. Σχολασμός πλέον δεν είναι η νοσηρή ραθυμία και απραγία, αλλά η απόθεσις των βιοτικών απασχολήσεων και ασχολία δεν είναι η κοσμική τύρβη της ανθρώπινης πολυπραγμονίας, αλλά η ενεργός πνευματική εργασία.

Ανθρωπίνως θα έλεγε κανείς, πως ήταν αδύνατον ο άγιος να προσευχόταν νοερώς και κατά την διάρκεια της αναγνώσεως η της ενασχολήσεως με τις υποθέσεις της επισκοπής. Και όμως! Για να το καταλάβουμε αυτό ο βιογράφος του μας δίδει για παράδειγμα μια καθημερινή εικόνα, που έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε πως αποτελεί ερμηνευτική παραβολή από το στόμα του ίδιου του άγιου Μαρτίνου: Ας προσέξουμε τους σιδηρουργούς, όταν κτυπούν το σφυρί στο αμόνι. Αφού δώσουν μερικά γερά κτυπήματα, έπειτα δεν σταματούν αμέσως, αλλά εξακολουθούν να κτυπούν σιγά-σιγά και χωρίς να καταβάλλουν προσπάθεια, έπειτα πάλι χτυπούν δυνατά, και μετά πάλι σιγά και μηχανικά κ.ο.κ. Έτσι λοιπόν στα διαλείματα ανάμεσα στα κύρια κτυπήματα δεν σταματούν, αλλά συνεχίζουν χαλαρώτερα και δίχως έντασι. Η συνέχισις αυτή οφείλεται στην «φόρα» που έχουν από προηγουμένως και σε προθέρμανσι για την επόμενη προσπάθεια. Κατά τον ίδιο τρόπο και ο νους, όταν κοπιάση και αγωνισθή στην προσευχή, στην συνέχεια εξακολουθεί την ευχή χωρίς έντασι και κόπο, αλλά χαλαρά, ξεκούραστα και δίχως ιδιαίτερη προσπάθεια, ενόσω ασχολείται κανείς και με διάφορες απαραίτητες εργασίες. Με αυτή την εικόνα λοιπόν ο άγιος εξηγούσε παραβολικά στους μαθητές του το αδιάλειπτον της προσευχής του. Καταλαβαίνουμε ότι η εργασία αυτή απαιτεί κόπο και έντασι κατά την διάρκεια της κυρίως προσευχής και διαρκή καρδιακή προσήλωσι προς τον Θεό σε κάθε στιγμή της ζωής.

Δεν έλειψαν στον άγιο Μαρτίνο και τα θεωτικά αποτελέσματα της ευχής: Μία βασική αρετή, που διατρέχει ολόκληρο το μήκος και το πλάτος της πολιτείας του, υπήρξε η απάθεια, εκφραζόμενη ως παντοτεινή παραμονή στην ίδια κατάστασι και διαρκής αταραξία (υποδηλώνεται με τον όρο constantia). Ακόμη όλοι αναγνώριζαν μία αίσθησι ουράνιας αγαλλιάσεως στο πρόσωπο του! Μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του όχι μόνο κράτησε τον νου του στα ουράνια, αλλά και από την επιθανάτια κλίνη ακόμη δεν ήθελε να γυρίση στο πλευρό, για να έχη προσηλωμένο το βλέμμα του στον ουρανό. Την ώρα του θανάτου του το πρόσωπο του θα λάμψη σαν πρόσωπο αγγέλου!

Με αφορμή ένα άλλο περιστατικό, ο άγιος θα μας δώση ακόμη μία σημαντική διδασκαλία περί προσευχής: Ο βιογράφος του μας διηγείται με κάθε λεπτομέρεια πως ενεπλάκη σε μία πυρκαγιά, την ώρα που κοιμόταν μετά από μία πολύ κοπιαστική ήμερα. Ξύπνησε τρομαγμένος και στην κατάστασι αυτή ο πειρασμός κατάφερε να του υποκλέψη τον νου. Όπως ομολογούσε ο ίδιος, δεν προσέφυγε αμέσως «στα όπλα της προσευχής και το λάβαρο του Σταυρού», αλλά καταγινόταν πανικόβλητος να ανοίξη την πόρτα. Όμως το μάνταλο δεν άνοιγε... Σε λίγο «ελθών εις εαυτόν», προσέπεσε στην γνώριμη του στάσι προσευχής και η φωτιά υποχώρησε θαυματουργικώς.

Να λοιπόν, γιατί οι άγιοι μισούν την τύρβη και την ταραχή του κόσμου και αγαπούν τις ερημίες! Να γιατί χίλια χρόνια αργότερα θα ομιλούν για ησυχία και ησυχασμό και ο κόσμος πάλι δεν θα τους καταλαβαίνη! Όμως εμείς πιστεύουμε ότι και τώρα και εις τον αιώνα θα εύχωνται για τον φωτισμό του ιδικού μας ταλαίπωρου και εσκοτισμένου νοός. Αμήν.

πηγή: www.oodegr.com

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Ὁ Σοφοκλής στήν Ἀντιγόνη τονίζει πώς ὑπάρχουν πολλά παράξενα πράγματα στόν κόσμο, τό πιό ὅμως παράξενο ἀπό ὅλα εἶναι ἄνθρωπος. Σ’αὐτό τό σημεῖο, τόσο ἡ Βίβλος, ὅσο καί οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, συμφωνοῦν μέ τόν τραγικό ποιητή τῆς ἀρχαιότητας. Τό πρῶτο λοιπόν πράγμα πού μπορεῖ νά πεῖ κανείς γιά τόν ἄνθρωπο εἶναι ὅτι ἀποτελεῖ μυστήριο καί γι’αὐτόν τόν ἴδιο.

Ποιός εἶμαι; Τί εἶμαι; Ἐρωτήσεις γιά τίς ὁποῖες ἡ ἀπάντηση δέν εἶναι καθόλου εὐκολη. Σ’αὐτή τή συνάφεια πολλοί ἀπό τούς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἀναφέρουν τό ρητό πού ἀναγράφονταν στόν ναό τῶν Δελφῶν : «Γνῶθι σ’αὐτόν». Γρήγορα ὅμως ὑπῆρξε ἡ διαπίστωση πώς αὐτό δέν εἶναι καί πολύ εὔκολο. Γιατί τό μυστήριο τοῦ ἀνθρώπου δέν μπορεῖ νά περιγραφεῖ μέ κάποιες λέξεις. Παρόλη τή δυσκολία αὐτή προσπάθησαν οἱ πατέρες νά μᾶς δώσουν ὁρισμένες πληροφορίες γιά τό εἶναι τοῦ ἀνθρώπου. Ποιά εἶναι λοιπόν ἡ ἀλήθεια τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου γιά τή χριστιανική θεολογία; Ἔνα κείμενο τῆς ἰουδαϊκῆς λογοτεχνίας περιγράφει ὡς ἑξῆς τήν κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου: «Ὁ καθένας πρέπει νά ἔχει δύο τσέπες, κατά τέτοιο τρόπο ὥστε νά μπορεῖ ταυτόχρονα νά ψάχνει καί στή μία καί στήν ἄλλη, ἀνάλογα μέ τίς ἀνάγκες του. Στήν δεξιά τσέπη βρίσκονται οἱ ἑξῆς φράσεις: ὅλος ὁ κόσμος δημιουργήθηκε γιά μένα καί στήν ἄλλη τά παρακάτω λόγια, δέν εἶμαι παρά σποδός καί στάχτη».

Αὐτό τό τελευταῖο εἶναι ἐμφανές γύρω μας. Μέ μία πρώτη παρατήρηση μπορεῖ κανεῖς νά διαπιστώσει ποιά εἶναι ἀνά τούς αἰώνες ἡ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος ἐμφανίζεται ἀδύναμος νά ἀντιμετωπίσει ἀκόμη καί σήμερα δυσκολίες πού σχετίζονται μέ τή φύση πού τόν περιβάλλει (πρβλ. Τσουνάμι). Ἐξάλλου οἱ διάφορες ἀρρώστιες πού ταλαιπωροῦν τόν ἄνθρωπο καί ἀσφαλῶς τό καθολικό γεγονός τοῦ θανάτου πού συντρίβει τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη φθάνουν γιά νά πεισθεῖ καί ὁ πιό δύσπιστος γιά τήν ἀλήθεια τοῦ παραπάνω ρητοῦ.

Καί ὅμως ὁ ἅνθρωπος σύμφωνα μέ τή χριστιανική πίστη εἶναι ἕνα δημιούργημα πού ἡ ἀξία του ὑπερβαίνει καί ἀνατρέπει τήν παραπάνω διαπίστωση. Ποτέ δηλαδή δέν πρέπει νά λησμονεῖται ἡ ἄλλη ἀλήθεια τό ὅτι δηλαδή ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁ σκοπός τῆς δημιουργίας (ὅλος ὁ κόσμος γιά μένα δημιουργήθηκε). Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἡ κορωνίδα τῆς δημιουργίας καί ἡ ὁλοκλήρωση τοῦ σύμπαντος. Εἶναι ὁ μικρόκοσμος, ὁ ἱερέας καί ὁ βασιλιάς τοῦ κόσμου. Αὐτό εἶναι τό παράδοξο τῆς σύστασης τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος εἶναι ἕνα παράξενο μείγμα μεγαλείου καί τραγικότητας. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι μεγάλος μέσα στή σμικρότητα του, ἐπισημαίνει ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος.

ΤΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΦΩΝΕΣ ΣΑΛΠΙΓΓΕΣ ΠΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΝΤΑΙ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Του Aγ. Σεραφείμ  του  Σάρωφ


Ρώτησα τον πατέρα Σεραφείμ για μερικά θέματα πού με απασχολούσαν μεταξύ των οποίων ήταν καί ή αφθαρσία των τιμίων Λειψάνων…Πολλά μου είπε ό πατήρ Σεραφείμ, αλλά εγώ αναφέρω εδώ μόνο την ουσία. Είπε ότι δεν υπάρχει ούτε ένα Χριστιανικό κοιμητήριο,  οπού να μην υπήρχαν Άγια Λείψανα. Είπε ότι όχι μόνο τα λείψανα των μοναχών, αλλά καί των λαϊκών μπορούν να είναι άφθαρτα.

Ότι την αφθαρσία έχει το σώμα εξαιτίας της χάρης του Αγίου Πνεύματος πού συγκατοικεί με το πνεύμα του άνθρωπου στην ψυχή καί το σώμα μας. Ότι μόνο εκείνα τα μέρη του σώματος παραμένουν άφθαρτα όπου κατοικούσε το Άγιο Πνεύμα, ενώ τα άλλα όπου βασίλευε το σκότος της αμαρτίας, εκείνα αποσυντίθενται κατά τον αψευδή λόγο του Θεου«γη ει καί εις γήν απελεύση» (Γεν. 3, 19).

Ότι υπάρχουν περιπτώσεις πού ή φθορά δεν αγγίζει καθόλου το σώμα, αλλά αυτό δεν σημαίνει οπωσδήποτε ότι το σώμα αυτό είναι ενός αγίου άνθρωπου. Μπορεί ό άνθρωπος αυτός, μ’ αυτό τον τρόπο, να έχει τιμωρηθεί από τον Θεό για τίς αμαρτίες του καί όταν ή Εκκλησία προσευχηθεί για την άφεση των αμαρτιών του αμέσως το σώμα του αποσυντίθεται, γιατί δεν έχει την δόξα της αφθαρσίας την οποία έχουν μόνο οι πραγματικοί Άγιοι του Θεού.

Ότι ή αναγνώριση των τιμίων Λειψάνων δεν είναι μια γραφειοκρατική διαδικασία όπως λένε αυτοί πού δεν γνωρίζουν τους δρόμους του Θεού, αλλά ευαρεστούν τους ανθρώπους. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι Χριστιανοί, αλλά αντιχριστιανοί. Τα φανερώνει Κύριος ό Θεός όχι για να αποδείξει την ορθότητα της Πίστης μας καί όχι επειδή είμαστε άξιοι.

Ή αποκάλυψη καί ή αναγνώριση των τιμίων Λειψάνων είναι έργο της Θείας Πρόνοιας ή οποία κάνει τους ανθρώπους πού ευαρεστούν τον Θεό, να είναι όργανα με τα όποια Αυτός οδηγεί άλλους στη σωτηρία.

Καί μόνο ό Θεός αποφασίζει πότε καί πόσα άγια Λείψανα να φανερώσει. Ότι τα Λείψανα των άγιων ανθρώπων είναι άφωνες σάλπιγγες καί βροντές πού ευαγγελίζονται το θέλημα του Θεού, οι όποιες μας καλούν στη μετάνοια. Τότε, όταν ή ασέβεια διαφθείρει τα περισσότερα μέλη της Αγίας Εκκλησίας, ό Θεός αναδεικνύει τα Λείψανα των Αγίων σαν τους Προφήτες στην παλιά εποχή, τους οποίους έστελνε να πουν στο λαό Του το θέλημα Του, πού τους καλούσε στη μετάνοια. Άλλα εκείνη την εποχή οί άνθρωποι ήταν πιο απλοί καί πίστευαν, ότι καί ένας ζωντανός άνθρωπος μπορεί να είναι Άγιος και να εμπνέεται από το Άγιο Πνεύμα, γι’ αυτό καί μπορούσε ό Θεός να στέλνει ζωντανούς Προφήτες καί κήρυκες της μετάνοιας. Όμως στους έσχατους καιρούς ή πίστη καί ή ευλάβεια χάνονται ενώ στη θέση τους μπαίνουν ή ασέβεια, ή βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος καί ή πλήρης απουσία της πίστης στον Θεό, τον Χριστό καί την δυνατότητα της πραγματικής κοινωνίας των ανθρώπων με το Άγιο Πνεύμα.

Γι’ αυτό αν καί υπάρχουν σήμερα μεταξύ μας άνθρωποι Θεοφόροι, δια μέσου των όποιων θα μπορούσε να ενεργήσει ό Θεός, όμως οί άλλοι δεν τους πιστεύουν καί λένε ότιβρίσκονται σε πλάνη. Ή στην περίπτωση πού παραδεχτούν ότι σ’ αυτούς τους ανθρώπους πραγματικά ενεργεί το Άγιο Πνεύμα, μπορούν να πουν καί το εξής: «Τώρα σ’ αυτούς τους ανθρώπους ενεργεί το Άγιο Πνεύμα, αλλά μετά μπορούν αυτοί οί Προφήτες του Θεού καί να αμαρτήσουν. Τότε τι κήρυκες του θελήματος του Θεού καί των λόγων Του είναι αυτοί;» Γι’ αυτό θα έχουν αμφιβολίες καί δεν θα πιστέψουν στον εμπνευσμένο από τον Θεό λόγο τους. Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο καί φανερώνει ό Κύριος στην εποχή μας τα άγια Λείψανα. Καί μακάριοι είναι εκείνοι οί άνθρωποι πού βοηθούν στην αναγνώριση των τιμίων Λειψάνων καί αξιώνονται, μ’ αυτό τον τρόπο, να είναι όργανα της Θείας Πρόνοιας….

(Αφήγημα  του  Νικολάου  Μοτοβίλωφ, μαθητού  του  Αγίου Σεραφείμ ). 
πηγή: www.agioritikovima.gr