.png "English"){kind=small}
Ένα
χειμωνιάτικο πρωϊνό ο περίφημος Ρουμάνος ασκητής Κλεόπας Ιλίε βρισκόταν
στο Ιερό ενός μοναστηριακού Ναού και διάβαζε γονατιστός την ακολουθία
της Θείας Μεταλήψεως.
Μετά από λίγη ώρα μπήκε στην Εκκλησία για να προσευχηθεί μια γυναίκα που είχε έρθει στο Μοναστήρι από το βράδυ.
Έλεγε ο γέροντας (ο άγιος Παΐσιος) ένα παράδειγμα.
Έλεγε ότι όταν ήταν αρχάριος μοναχός, όταν έφτιαχνε τα εργόχειρά του, πήγαινε ο πειρασμός και του έκανε πολλά εμπόδια. Σπάζανε τα εργαλεία, τσάκιζαν τα χέρια του, σπαζαν τα εργόχειρα..
Φτάσαμε ξανά στις ημέρες των Χριστουγέννων, που τις
περιμένουν οι Χριστιανοί για να εκδηλώσουν μια πολύ κακή τους
συνήθεια: Να δείξουν τη φιλανθρωπική τους διάθεση.
Μα, θα ρωτήσει κάποιος, είναι κακό πράγμα αυτό; Δεν πρέπει να
έχουμε φιλάδελφα αισθήματα; Βεβαιότατα! Πού είναι λοιπόν το κακό;
Στο ότι τα έχουμε κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα μόνο. Τον
υπόλοιπο χρόνο οι φτωχοί δεν υπάρχουν για μας. Ζούμε αγνοώντας
τους. Το πώς τα βγάζουν πέρα, το αν ζουν ή πεθαίνουν, μας
απασχολεί από ελάχιστα έως καθόλου. Είναι πράγμα αδιάφορο για
μας.
Όμως, όταν έρχονται Χριστούγεννα, θυμούμαστε. Τότε γινόμαστε
ευαίσθητοι. Σκεφτόμαστε ότι υπάρχουν και άνθρωποι που υποφέρουν,
που δεν έχουν να φάνε, που τουρτουρίζουν στην παγωνιά. Και επειδή
θέλουμε να γιορτάσουμε «πνευματικά» τα Χριστούγεννα, πετάμε ένα
ξεροκόμματο και σ’ αυτούς. Όχι γιατί ξύπνησε ξαφνικά το ενδιαφέρον
μας για τα προβλήματά τους. Όχι γιατί μας κατέκλυσε η αγάπη γι’
αυτούς. Αλλά για να κατασιγάσουμε τη δική μας συνείδηση που
υπνώττει ολοχρονίς. Κάνουμε το «καθήκον» μας απέναντί τους, για να
ξεμπλέξουμε το γρηγορότερο από αυτούς και να βυθιστούμε
απερίσπαστοι, χωρίς τύψεις, στο γιορτινό μας αποκάρωμα. Ξεγελούμε
με ένα «κόκκαλο» την πείνα τους, για να δώσουμε το άλλοθι στον
εαυτό μας να συνεχίσει «εν κραιπάλη και μέθη» τη ναρκισσιστική του
αποχαύνωση, απαλλαγμένος από ενοχλητικά συνειδησιακά
ξεβολέματα. Η έκτακτη γιορτινή φιλαδελφία μας είναι το ντροπιαστικό
καμουφλάζ της καθημερινής αναίσχυντης αδιαφορίας μας.
Και μην αρχίσουμε βέβαια ξανά και ξανά το γνωστό τροπάριο,
«φτωχοί είμαστε κι εμείς, τί να δώσουμε στους άλλους;» Δεν χρειάζεσαι
λεφτά, για να έχεις ενδιαφέρον.
π. Λίβυος
Η Βασιλεία του Θεού θα είναι γεμάτη με υπάρξεις που θα λούζονται στο φως της δόξας Του, όχι όμως εκείνων που εμείς πιστέψαμε ότι το «αξίζουν», αλλά όλων αυτών που είχαμε ως «ξεγραμμένους» και «τελειωμένους» με τα δικά μας κριτήρια.
Αυτά τα ταλαιπωράκια της ζωής.
Γι’
αυτό ακόμη και το καιρό δεν τα καταφέρνουμε καλά, μην απογοητεύεστε,
υπάρχει κάποιος που μπορεί να νιώσει την αποτυχία μας. Υπάρχει ένας Θεός
που ξέρει να χάνει για να μας κερδίσει όλους.
Όταν ο Χριστός ανέβηκε στο Σταυρό...
