Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ: «Ο αληθινός πιστός έχει μέσα του τρομερή ενέργεια»

 Υπάρχουν δύο διαφορετικές ασκητικές τάσεις. 

Η μία εκφράζεται με τον διαλογισμό και κατά κάποιον τρόπο τη χαλάρωση, για την είσοδο του νου στον κόσμο της καθαρής σκέψεως.

Η οδός όμως του Χριστού είναι διαφορετική. Από τους δύο αυτούς δρόμους -τη χαλάρωση και την ένταση- η ένταση είναι ο δικός μας δρόμος. Στη μοναχική μας βιοτή δεν διδασκόμαστε να βρισκόμαστε σε κατάσταση χαλαρώσεως και να στοχαζόμαστε με τον νου. Όχι!

Αλλά είμαστε διαρκώς σε άκρα ένταση, σαν τεταμένη χορδή. Προσπαθήστε λοιπόν να διατηρείτε τη χορδή αυτή πάντοτε τεταμένη.

Στην προσευχή μας, όταν στεκόμαστε στην εκκλησία,

Ἐνοχὴ καὶ Λύτρωση (Ἀρχιμ. Ἰωήλ Νικολάου)

 

Ὅταν, πρίν ἀπό ἀρκετά χρόνια, ἐμφανίσθηκε ἡ ἀσθένεια τοῦ ἔϊτζ, ἕνας δημοσιογράφος καί συγγραφέας (Ν. Δήμου) ἔγραψε ἕνα ἄρθρο μέ τίτλο «ἐπιστροφή τῶν τύψεων» καί ὑποστήριξε, χωρίς πολλά λόγια καί περιστροφές, τήν ἑξῆς τοποθέτηση: Καλά χαιρόμασταν μέχρι τώρα τόν ἔρωτα. Ἤρθε τώρα αὐτή ἡ ἀρρώστια καί μᾶς γέμισε τύψεις! Τί κατάρα, τί συμφορά παγκόσμια!

* * *

Στήν ἐποχή μας ἡ ἐνοχή εἶναι παρεξηγημένη ἔννοια. Ἀπό τή μιά πλευρά εἶναι νοσηρό, νά φορτώνουμε τόν κόσμο μέ ἀνόητες ἐνοχές. Ἀπό τήν ἄλλη ὅμως, ἡ κατάπνιξη καί ἀπώθηση τῶν ἐνοχῶν δημιουργεῖ τέρατα, προκαλεῖ πνευματική ἀναισθησία.

Τό πρόβλημα δέν εἶναι, ἄν εἶσαι περισσότερο ἤ λιγώτερο ἔνοχος. Τό πρόβλημα εἶναι, ἐνώπιον τίνος (ποιοῦ) εἶσαι ἔνοχος. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶδε αὐτό τό πρόβλημα δικαστικά. Ἡ Ἐκκλησία τήν ἐνοχή τήν ὀνομάζει ἁμαρτία. Καί ἁμαρτία σημαίνει, ἀποτυχία τοῦ ἀνθρώπου νά ἀγαπήσει τόν Θεό.

Τό μυστήριο τῆς Ἐξομολόγησης προσφέρει τή δυνατότητα νά ξαλαφρώσουμε ἀπό τό βάρος τῶν τύψεων, νά ἐλευθερωθοῦμε ἀπό τό τούς ἐλέγχους τῆς συνειδήσεως, νά λάβουμε συγχώρηση ἀπό τόν ἴδιο τό Θεό. Πόσο ἀνακουφίζεται καί ἁγνίζεται ἡ καρδιά. Ὄχι μέ τήν ἐπιπόλαιη, τυπική, ἐξωτερική ἀλλά...

Στην αναμονή, υπάρχει ευλογία

 

Υπήρξαν προσευχές στις οποίες ο Θεός απάντησε αμέσως στην ζωή μου. Υπήρξαν όμως και προσευχές στις οποίες ο Θεός έκανε μέρες, μήνες, ακόμη και χρόνια να απαντήσει. Κι όμως αυτός ο χρόνος της αναμονής είχε το δικό του νόημα, το δικό του δρόμου μέσα στην ψυχή μου. Τότε δεν καταλάβαινα γιατί αργούσε τόσο πολύ. Θύμωνα, φοβόμουν, λιγοψυχούσα. Θλίψη και πανικός καταλάμβανε τα σπλάχνα και την καρδιά μου. Μοναξιά και αγωνία έλουζε με κρύο ιδρώτα την ύπαρξη μου. Όμως ο Θεός όσο κι ας σας φανεί παράδοξο, στην σιωπή αυτή εργαζόταν εντός μου. Ο Θεός όταν σιωπά εργάζεται μέσα μας. 

 

Στην αναμονή, υπάρχει ευλογία.

Άγιος Παΐσιος: «Σήμερα βλέπεις έναν νερόβραστο κόσμο»

 

– Γέροντα, πώς θα βοηθηθούν οι άνθρωποι με τόσα πού γίνονται στον κόσμο;

– Εκείνος πού θέλει να βοηθηθεί, βοηθιέται με τιποτένια πράγματα. Π.χ. κουνιέται ένα κανδήλι ή κουνιέται ό ίδιος ολόκληρος με έναν σεισμό και συνέρχεται. Όσοι δεν πιστεύουν, γίνονται χειρότεροι, όταν ακούν ότι θα γίνει πόλεμος ή κάποια καταστροφή. «Δώσ’ του, σού λέει, να γλεντήσουμε, γιατί χάνουμε την ζωή», οπότε το ρίχνουν τελείως έξω.

Άλλοτε ακόμη και οι αδιάφοροι, όταν άκουγαν λ.χ. ότι θα γίνει πόλεμος, συνέρχονταν και άλλαζαν ζωή.

Τώρα είναι πολύ λίγοι αυτοί. Παλιά το έθνος μας ζούσε πνευματικά, γι’ αυτό και ό Θεός το ευλογούσε και οι Άγιοι μάς βοηθούσαν με θαυμαστό τρόπο, και νικούσαμε τους εχθρούς μας, οι όποιοι πάντοτε ήταν περισσότεροι από εμάς.

Σήμερα λέμε πώς είμαστε Ορθόδοξοι, άλλα δυστυχώς συχνά μόνον το όνομα «Ορθόδοξος» έχουμε και όχι ζωή ορθόδοξη.

Ρώτησα έναν Πνευματικό με κοινωνική δράση, με ένα σωρό πνευματικοπαίδια κ.λπ.:

-Τι ξέρεις για μία βλάσφημη ταινία;.

Ο Άγιος Ευστάθιος και το θαύμα με το ελάφι που είχε έναν Σταυρό να λαμποκοπάει στην μέση των κεράτων του!

 

~ Μια μέρα Ο Άγιος Ευστάθιος είχε βγει με τους στρατιώτες στο δάσος για κυνήγι. Ξαφνικά βλέπει ανάμεσα στους πυκνόφυλλους θάμνους εκεί κοντά του ένα μεγαλόσωμο ελάφι πλημμυρίζει από χαρά ο στρατηγός και μονολογεί:

– Μάλιστα! Αυτό είναι κυνήγι… Δεν πρέπει να το χάσω! Το ελάφι όμως αρχίζει να τρέχει. Δρασκελίζει τους θάμνους μ’ ευκολία και φεύγει. Ο στρατηγός Πλακίδας κάνει συναγερμό στους στρατιώτες του και καβάλα όπως είναι στο άλογο του, ακολουθεί κατά πόδι το ελάφι.

Ξαφνικά, ενώ ίδρωτας λούζει τον ίδιο και το άλογό του, φθάνουν μπροστά σ’ ένα χάσμα. Είναι ένα αδιάβατο σημείο. Ένας επικίνδυνος απότομος λάκκος. Και το σημείο αυτό το περνάει εύκολα το ελάφι.

Αντιθέτως, για το άλογο είναι αδύνατο το πέρασμα. Κοιτάζει επίμονα ο στρατηγός να βρει κάποιο άλλο σημείο για να συνέχιση το κυνήγι του. Ξαφνικά καθώς κοιτάζει προς την κατεύθυνση του ελαφιού και τα χάνει. Το ελάφι είναι εκεί απέναντι του, στην αντίπερα όχθη του λάκκου. Στέκεται εκεί σαν ήμερο. Ο στρατηγός αρχίζει ξαφνικά να χλωμιάζει και μένει εκστατικός, διότι τώρα βλέπει και κάτι άλλο. Στη μέση των κεράτων του ελαφιού βλέπει να λαμποκοπάει ένας Σταυρός. Ο Σταυρός είχε επάνω του την θεία μορφή του Εσταυρωμένου Χριστού και άστραφτε σαν τον ήλιο. Πάνω στην ταραχή του ακούει ο στρατηγός από το σημείο του Σταυρού μια φωνή να του λέγει:

– Γιατί, Πλακίδα με διώκεις; Εγώ είμαι ο Χριστός, τον οποίον συ τιμάς με τάς έργα και την αρετή σου, αν και δεν με γνωρίζεις, μολονότι, δεν είσαι χριστιανός!…

Για σένα, ώ Πλακίδα, φανερώθηκα πάνω στο ζώο. Πρέπει να γνωρίζεις, ότι είναι πάντοτε μπροστά μου οι καλοσύνες σου και οι ελεημοσύνες πού κάνεις. Ήρθα, λοιπόν, εδώ για να σε αμείψω για την αρετή. Ήρθα να σε πιάσω στα δίχτυα της φιλανθρωπίας μου. Δεν είναι σωστό εσύ ο καλός και δίκαιος να μένεις στην πλάνη των ειδώλων και να λατρεύεις αναίσθητα αντικείμενα…

Ο στρατηγός συγκλονισμένος από το όραμα και την θεϊκή φωνή, δεν μπορεί να συγκρατηθεί στο άλογό του και πέφτει στη γη. Ύστερα από λίγο συνέρχεται. Παίρνει θάρρος.  Κοιτάζει ολόγυρα του και φωνάζει με δυνατή φωνή.

— Ποιος είσαι συ, πού μου μιλάς; Τίνος είναι η φωνή πού ακούω; Πες ποιος είσαι. Φανερώσου σ’ εμένα για να σε πιστέψω!

Τότε ακούστηκε επιγραμματική η φωνή του Κυρίου:

Ἅγιος Ἰάκωβος Τσαλίκης: Δέν θέλει τήν ἐξομολόγηση ὁ διάβολος – Κοινωνᾶμε, ἀλλά δέν κοινωνᾶμε

 

 

ΑΠΟΣΜΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ: Ο ΓΕΡΩΝ ΙΑΚΩΒΟΣ

«Δέν θέλει τήν ἐξομολόγηση ὁ διάβολος»

Μιά δαι­μο­νι­σμέ­νη ὁ­μο­λο­γοῦ­σε: “Ὅ­ταν ἤ­μουν 13 χρο­νῶν, ἔ­βο­σκα τά γε­λά­δια σέ μιά ρε­μα­τιά καί ἐ­κεῖ βλαστή­μη­σα τόν Χρι­στό καί τόν ἀν­τί­χρι­στο καί δαι­μο­νί­στη­κα, μπῆ­κε μέ­σα μου δαί­μο­νας. Ἀ­πό τό­τε δέν εἶμαι κα­λά. Παν­τρεύ­τη­κα καί μέ πῆ­γε ὁ ἄν­τρας μου στήν Ἀγ­γλί­α, στήν Γερ­μα­νί­α, σέ ὅ­λους τούς για­τρούς. Οἱ για­τροί δέν βρῆ­καν τί­πο­τα. Δέν ξέ­ρουν ὅ­τι ἔ­χω δαί­μο­να. Τώ­ρα, μέ ἔ­φε­ρε καί σέ σέ­να”.

Τούς εἶ­πα,

Σπάσε, ράγισε κι αγίασε.

 

Καθημερινά φοράμε πολλές και διαφορετικές μάσκες. Υποδυόμαστε αρκετούς ρόλους, σε σημείο στο τέλος να χάνουμε την επαφή με τον πραγματικό εαυτό μας και τις κρίσιμες αληθινές ανάγκες μας. Δημιουργούμε ένα ψευδή εαυτό που έχει ψευδείς ανάγκες. Κι εάν αυτό το παιγνίδι ρόλων και εξουσίας μπορεί να μας κάνει να επιβιώνουμε στην ζούγκλα της καθημερινότητας, δεν μας βοηθάει καθόλου να ζήσουμε στην χαρά της μακαριότητας του Θεού. Δεν μας βοηθάει να γνωριστούμε με τον Θεό. Διότι ο Θεός ως ακέραιο και αληθινό πρόσωπο ζητάει το ατόφιο και αυθεντικό κομμάτι της ύπαρξης μας για να συναντηθεί μαζί του. 

 

Θα μου πείτε, «μα ποιος άνθρωπος είναι απόλυτα αληθινός;».

Τίποτα δεν υπάρχει έξω από την πρόνοια του Θεού...

  

Εάν νομίζουμε ότι υπάρχει κάτι που είναι έξω από την πρόνοια του Θεού κάνουμε τεράστιο λάθος. Δεν δημιουργεί, ούτε είναι αίτιος ο Θεός των πειρασμών και δοκιμασιών που περνάμε, ωστόσο δεν είναι έξω από την πρόνοια του. Προγνωρίζει και δεν καθορίζει, επιτρέπει αλλά δεν ευδοκεί το κακό. Ο Θεός ακόμη και το μεγαλύτερο λάθος μας, την μεγαλύτερη αμαρτία και αστοχία μας, δεν θα την αφήσει δίχως να την αξιοποιήσει προς το συμφέρον μας. Χαριτωμένα λένε στο Άγιον Όρος οι πατέρες, «όταν ο διάβολος σου πετάει πέτρες ο Θεός κτίζει εκκλησίες…». Κι αυτό φανερώνει ακριβώς αυτή την μεγάλη αλήθεια, ότι κανείς πειρασμός και δοκιμασία που θα περάσουμε στην ζωή μας, δεν θα μείνει αναξιοποίητη από τον Θεό. Κανείς Γολγοθάς δεν θα μείνει δίχως Ανάσταση, εάν βεβαίως και εμείς το θέλουμε και συνεργαστούμε αγαπητικά με τον Θεό.

Μπορεί να αντιμετωπίζουμε αδιέξοδο αυτή τη στιγμή - οικονομικό, συναισθηματικό, φιλικό, ιατρικό κ.α. Αλλά...

Κυριακή ΙΑ΄ Ματθαίου: «Μακροθύμησον ἐπ’ ἐμοί, καί πάντα ἀποδώσω σοι» (Ματθ. 18.29).

 

Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων

Μιά εἰκόνα ἀπό τό μέλλον μᾶς παρουσιάζει ὁ Χριστός στή σημερι­νή εὐαγγελική περικοπή, μιά εἰκό­να τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, μία εἰκόνα τῆς μελλούσης κρίσεως.

Καί τό κάνει γιά νά μᾶς προετοιμάσει, τό κάνει γιά νά μή βρεθεῖ κανείς ἐκείνη τή φοβερή ἡμέρα καί πεῖ ὅτι δέν ἤξερα τί θά συνέβαινε, δέν ἤξερα τί ἀπαιτήσεις θά εἶχε ὁ Θεός ἀπό ἐμένα καί γι’ αὐτό δέν μπό­ρεσα νά προετοιμαστῶ κατάλ­λη­λα καί νά ἀνταποκριθῶ σέ αὐτές.

Τό κάνει κινούμενος ἀπό με­γάλη ἀγάπη πρός ὅλους μας, ἀλλά καί θέλοντας νά μᾶς δείξει πώς ὁ δρό­μος τῆς σωτηρίας μας περνᾶ μέσα ἀπό τήν ἀγάπη μας γιά τόν ἀδελφό μας καί ὁ δρόμος τῆς συγχωρήσεως τῶν δικῶν μας ἁμαρτιῶν περνᾶ μέ­σα ἀπό τή διάθεση συγχωρήσεως τοῦ ἀδελφοῦ μας.

Γι’ αὐτό καί ἡ εἰκόνα τῆς μελλού­σης κρίσεως πού μᾶς παρουσιάζει εἶ­ναι...

Άγιος Μάμας, ο βοσκός των άγριων ζώων, ο παιδομάρτυρας και μεγαλομάρτυρας (2 Σεπτεμβρίου)

 

Ένας παιδομάρτυρας στα μέτρα μεγαλομάρτυρα. Ναι αυτός ήταν ο 15χρονος Άγιος Μάμας που γιορτάζει σήμερα 2 Σεπτεμβρίου.

Μάμας; Περίεργο και παράδοξο σαν όνομα. Είναι ένας Άγιος που τιμάται ιδιαίτερα στην Κύπρο αν και δεν έζησε στην Μεγαλόνησο.

Γιατί όμως να ονομάσθηκε Μάμας και πως έφτασε ένας 15χρονος νέος στα μέτρα ενός μεγαλομάρτυρα;

Γεννήθηκε στις φυλακές, έζησε ως ευγενής ασκήτεψε σε σπήλαια και μαρτύρησε για τον Χριστό σε θηρειώδη βασσανηστήρια που κάθε άλλος νέος στην ηλικία του θα έκανε τα πάντα για να τα αποφύγει.

Ας τα πάρουμε από την αρχή όσο πιο συνοπτικά μπορούμε…

Ἁγίες Τεσσαράκοντα Παρθένες καὶ Ἀσκήτριες καὶ Ἀμμοῦν ὁ διδάσκαλος αὐτῶν (1 Σεπτεμβρίου †)

 

Οἱ Ἅγιες αὐτὲς γυναῖκες ἔζησαν τὴν ἐποχὴ τοῦ βασιλέως Λικινίου στὴν Ἀδριανούπολη τῆς Θράκης. Ὁ ἡγεμὼν τῆς περιοχῆς Βάβδος (περὶ τὸ 305 μ.Χ.) τὶς συνέλαβε ὡς χριστιανὲς καὶ τὶς προέτρεπε νὰ προσκυνήσουν τὰ εἴδωλα. Ἡ Κελσίνα, μία ἐξ αὐτῶν καὶ ἡ πρώτη της πόλεως, μετὰ τὴ θαρραλέα ὁμολογία τῆς πίστεώς της τὶς ἐσύναξε ὅλες στὴν οἰκία τῆς μαζὶ μὲ τὸν διδάσκαλό τους, διάκονο Ἅγιο Ἀμμοῦν, γιὰ νὰ ἐνισχυθοῦν πρὸς τὸ μαρτύριο. Ὁ Ἀμμοῦν πῆρε τὸ χαρτὶ μὲ τὰ ὀνόματά τους καὶ τὰ διάβασε δυνατὰ ἕνα-ἕνα. Ὕστερα εἶπε: «Ἀγωνισθῆτε ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ διὰ τοῦ μαρτυρίου, διότι ἔτσι θὰ καθίσει καὶ ὁ Δεσπότης Χριστὸς στὴν πύλη τῆς οὐρανίου βασιλείας καὶ θὰ σᾶς προσκαλεῖ μία-μία κατ’ ὄνομα, γιὰ νὰ σᾶς ἀποδώσει τὸν στέφανο τῆς αἰωνίου ζωῆς».