«Μεταξύ Ουρανού και Γης»

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Ο τίτλος είναι παρμένος από το ομώνυμο βιβλίο του Μοναχού Θεόκλητου Διονυσιάτη, ενός λόγιου και πολυγραφότατου Αγιορείτη που σφράγισε θεολογικά και πνευματικά την εποχή του. Στο βιβλίο του «Μεταξύ ουρανού και γης» μιλά για το Άγιο Όρος, την προσευχή του Ιησού, την ομορφιά της ησυχαστικής ζωής.

Δανείζομαι τον τίτλο του βιβλίου για να εκφράσω κάποιους προβληματισμούς για την πνευματική ζωή των χριστιανών που βρίσκονται μέσα στον κόσμο, με τις μέριμνες, το τρέξιμο, τις δυσκολίες, τα πάθη και τα παραπατήματα, όπως και με τον πόθο να ζήσουν τη ζωή του Χριστού, να πορευτούν με βάση το Ευαγγέλιό Του.

Έτσι, από τη μια υπάρχει η επιθυμία να ζήσουμε χριστιανικά, που συγκεκριμενοποιείται στην Εκκλησιαστική ζωή με την τήρηση των εντολών του Χριστού, την προσευχή, τη μυστηριακή ζωή, τη νηστεία, την ελεημοσύνη, και από την άλλη παρατηρείται η δέσμευση στις ηδονές του σώματος, στα υλικά αγαθά, στα πάθη της φιλαυτίας.

Πόσον πολύτιμος ο χρόνος της ζωής ταύτης! ( Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης )

Πόσον πολύτιμος ο χρόνος της ζωής ταύτης! Το κάθε λεπτόν έχει μεγάλην αξίαν, διότι μέσα εις ένα λεπτόν δυνάμεθα να σκεφθώμεν τόσα πράγματα, είτε αγαθά είτε πονηρά, διότι ένας λογισμός κατά Θεόν μας ανεβάζει εις τον ουρανόν και ένας λογισμός διαβολικός μας κατεβάζει εις την κόλασιν. Ιδού λοιπόν, πόσην αξίαν έχει και το λεπτόν εις την παρούσαν ζωήν, δυστυχώς, όμως ημείς δεν το εσκέφθημεν αυτό και περνούν ώρες, ημέρες και χρόνια άνευ κέρδους. Μα χωρίς κέρδος μόνον; Πόσην ζημίαν έχομεν πάθει όλοι μας, πρώτος εγώ, και δεν το εννοούμεν! Μα κάποτε όταν θα πρόκειται να βγη η ψυχή μας από το σώμα, θα το εννοήσωμεν, αλλά φευ, αργά πλέον, διόρθωσις δεν χωρεί τότε. Τώρα πρέπει να το συνειδητοποιήσωμεν μέσα μας, τώρα να το εννοήσωμεν, που δυνάμεθα να βάλωμεν αρχήν. 

Θεέ μου συγχώρεσε με ὅταν κλαίγομαι!

Σήμερα σὲ ἕνα λεωφορεῖο, εἴδα μία ὄμορφη κοπέλα μὲ χρυσαφένια μαλλιά. Τη ζήλεψα…Φαινόταν τόσο χαρούμενῃ…Καὶ εὐχήθηκα να ἤμουν καὶ ἐγὼ τόσο ὄμορφος. Ὅταν σηκώθηκε να κατέβει, τὴν εἴδα να περπατάει κουτσαίνοντας στο διάδρομο, εἶχε ἕνα ποδὶ καὶ περπατοῦσε μὲ δεκανίκι. Ἀλλὰ καθὼς περπατοῦσε…τὶ χαμόγελο!
Θεέ μου συγχώρεσε μὲ ὅταν κλαίγομαι ἐγὼ ἔχω δύο πόδια. Ὁ κόσμος εἶναι δικός μου.
Σταμάτησα να ἀγοράσω καραμέλες. Τὸ παιδί πού τις πουλοῦσε ἤταν τόσο χαριτωμένο. Μίλησα μαζὶ τοῦ καὶ ἤταν πολὺ χαρούμενο. Δεν εἶχε σημασία ἂν θὰ ἀργοῦσα στην δουλεία. Καὶ καθὼς ἔφευγα μου εἶπε: “Σᾶς εὐχαριστῶ. Εἶστε τόσο εὐγενικός. Μοῦ ἀρέσει να μιλὼ μὲ ἀνθρώπους σὰν ἐσάς. Βλέπετε…πρόσθεσε εἶμαι τυφλός”.
Θεέ μου συγχώρεσε μὲ ὅταν κλαίγομαι ἐγὼ ἔχω δύο μάτια .Ὁ κόσμος εἶναι δικός μου.
Ἀργότερα καθὼς περπατούσα στον δρόμο εἴδα ἕνα παιδὶ μὲ γαλανὰ μάτια. Στεκόταν καὶ κοίταζε τὰ ἄλλα παιδιά που ἔπαιζαν .Δεν ἤξερέ τι να κάνει. Σταμάτησα καὶ τοῦ εἶπα: “Γιατὶ δεν πᾶς να παίξεις κι ἐσὺ;”Τὸ παιδὶ συνέχισε να κοιτάζει μπροστὰ τοῦ χωρὶς να μιλήσει καὶ οὔτε κατάλαβα ὅτι δεν ἄκουγε.
Θεέ μου συγχώρεσε μὲ ὅταν κλαίγομαι ἐγὼ ἔχω ἀκούω .Ὁ κόσμος εἶναι δικός μου.
Μὲ πόδια να μὲ πηγαίνουν ὅπου θέλω, με μάτια για να βλέπω τὸ ἠλιοβασίλεμα μὲ αὐτιὰ για να ἀκούω τὰ πάντα .
Θεέ μου συγχώρεσε με ὅταν κλαίγομαι.Εἶμαι πραγματικὰ εὐλογημένος.
www.agiameteora.net

Η Ὀρθοδοξία μοναδική Κιβωτός τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.

Τοῦ Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου

Ὅσοι ἐκ τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν κρατοῦν μέ συνέπεια τήν ὀρθόδοξη παράδοσή μας καί τό ἦθος τῆς ἐν Χριστῶ ἁγιοπνευματικῆς μας πολιτείας δέν θέτουν ποτέ στόν ἑαυτόν τους τό ἐρώτημα πού εἶναι καί ὁ τίτλος τοῦ παρόντος ἄρθρου μας. Πιστεύουν δηλαδή ἀκραδάντως, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ἀπ᾿ ἀρχῆς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἀποστόλων καί πορεύονται ἀταλάντευτα γιά τήν πραγματοποίησι τοῦ ὑψίστου σκοποῦ, πού εἶναι ἡ ψυχική τους σωτηρία.

Ὑπάρχουν ὅμως καί ὀρθόδοξοι, μάλιστα διανοούμενοι καί ἐνίοτε μερικοί διδάσκαλοι τῆς θεολογίας, οἱ ὁποῖοι ἀμφισβητοῦν τήν μοναδικότητα αὐτή τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Πιστεύουν ὅτι, ἐπειδή τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι Θεός καί πανταχοῦ παρών, ἠμπορεῖ νά ἐπισκέπτεται καί νά χορηγῆ τήν Θεία Χάρι του καί σέ ἀνθρώπους, ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὅμως, οὔτε καί ἐμεῖς ἀμφισβητοῦμε αὐτή τήν ἐλευθερία καί δρᾶσι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί σέ μή ὀρθοδόξους καί ἀλλοθρήσκους ἀνθρώπους. Ἀλλωστε ποιός ἄνθρωπος ἠμπορεῖ νά ἐλέγξη ἤ νά κηδεμονεύση τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖον εἶναι Θεός; Δύναται, λοιπόν, νά πνεύση, σύμφωνα μέ τήν Ἁγία Γραφή, (Ἰωάν. 3,8) ὅπου καί ὅπως θέλει, στόν νοῦ καί στήν καρδιά ἑνός ἀνθρώπου, ἀλλά ὄχι διά νά τόν σώση, ἀλλά νά τόν...

Ο τρόπος με τον οποίο θα ξαναζήσουμε την υιότητα

Η περίοδος του Τριωδίου αποτελεί για τον άνθρωπο την αφορμή να αναζητήσει απαντήσεις σε μία μεγάλη πρόσκληση και, ταυτόχρονα, πρόκληση που του απευθύνει ο Θεός. Να ξαναγίνει ο άνθρωπος υιός, να ξαναβρεί πνευματικά την ιδιότητα του τέκνου απέναντι στο Θεό-Πατέρα και να επιστρέψει στην αρχική του οικογένεια που είναι η Εκκλησία.Οι πολλοί σήμερα εξακολουθούν να πιστεύουν εις Ένα Θεό. Παρά τον καταιγισμό αλλότριων προτύπων που μας περιβάλλουν, είναι δύσκολο να ξεριζωθεί από την καρδιά του ανθρώπου η πίστη. Η μεταφυσική αγωνία, οι αναμνήσεις από την παιδική ηλικία και την λαϊκή θρησκευτικότητα, οι μεγάλες εορτές, που σε πείσμα των καιρών, αποτελούν ορόσημα για τον ανθρώπινο χρόνο, ο πόνος και η αρρώστια, σημαντικές στιγμές στην ανθρώπινη ζωή όπως είναι η βάπτιση και ο γάμος, αλλά και ο θάνατος κάνουν τον κόσμο μας, όσο κι αν μέσα του δεν αναζητεί συνειδητά τον Θεό, εντούτοις να μην Τον απορρίπτει. Πάνω σ’ αυτή την μη αρνητική στάση χτίζει η Εκκλησία τις γέφυρές της με τον σύγχρονο άνθρωπο, μέσα από την προαίρεση εργάζεται ο Θεός την σωτηρία του κόσμου.

Το Τριώδιο είναι έτσι δομημένο, ώστε να καλεί τον κάθε άνθρωπο, ανεξαρτήτως εποχής και κατάστασης, να στραφεί στον έσω κόσμο του.

Ὅσιος Παΐσιος, "Ὁ Φαρισαῖος ἔδειξε στὸν Χριστὸ ποῦ βρισκόταν ὁ Τελώνης!"

Οἱ πολὺ ἁμαρτωλοί, ἂν γνωρίσουν τὸν ἑαυτό τους, ἔχουν φυσιολογικὰ καὶ πολὺ ὑλικὸ γιὰ ταπείνωση. Ἡ κάθε πτώση εἶναι φυσικὰ πτώση, ἀλλὰ εἶναι καὶ ὑλικὸ γιὰ ταπείνωση καὶ προσευχή. Οἱ ἁμαρτίες, ἂν ἀξιοποιηθοῦν γιὰ ταπείνωση, εἶναι σὰν τὴν κοπριὰ πού ρίχνουμε στὰ φυτά. Γιατί νὰ μὴ χρησιμοποιήση λοιπὸν κανεὶς αὐτὸ τὸ ὑλικό, γιὰ νὰ λιπάνη τὸ χωράφι τῆς ψυχῆς του, γιὰ νὰ γίνη γόνιμο καὶ νὰ καρποφορήση; Ἕνας δηλαδὴ πού ἔχει κάνει μεγάλες ἁμαρτίες, ἂν αἰσθανθῆ πόσο ἔφταιξε καὶ πῆ: «δὲν πρέπει νὰ σηκώνω κεφάλι, νὰ βλέπω ἄνθρωπο», ἐπειδὴ ταπεινώνεται πολύ, δέχεται πολλὴ Χάρη, προχωρεῖ σταθερὰ καὶ μπορεῖ νὰ φθάση σὲ μεγάλα μέτρα. 

Ἐνῶ ἕνας πού δὲν ἔχει κάνει μεγάλες ἁμαρτίες, ἂν δὲν τοποθετηθῆ σωστά, ὥστε νὰ πῆ: «μὲ φύλαξε ὁ Θεὸς ἀπὸ τόσες κακοτοπιές• εἶμαι πολὺ ἀχάριστος, εἶμαι πιὸ ἁμαρτωλὸς ἀπὸ τὸν πιὸ ἁμαρτωλό», ὑστερεῖ πνευματικὰ ἀπὸ τὸν ἄλλον.

Θυμηθῆτε π.χ. τὸν Φαρισαῖο καὶ τὸν Τελώνη . Ὁ Φαρισαῖος εἶχε ἔργα, ἀλλὰ εἶχε καὶ ὑπερηφάνεια.

«Γιατί ἡ ἀρετή συνυφαίνεται ἀπό τά δύο, τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί τήν προθυμία τοῦ ἀνθρώπου»

Ὅσιος Θεόδωρος Ἐδέσσης

  68. Κανένας ἀπό ἐμᾶς δέν μπορεῖ μέ τήν δική του δύναμη νά γλυτώσει ἀπό τίς μεθόδους καί τίς τέχνες τοῦ πονηροῦ, παρά μόνο μέ τήν ἀνίκητη δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Μάταια λοιπόν πλανιοῦνται ὅσοι ὑπερηφανεύονται καί φουσκώνουν διαφημίζοντας ὅτι μέ τίς ἀσκήσεις πού κάνουν καί μέ τό αὐτεξούσιό τους καταργοῦν τήν ἁμαρτία, ἡ ὁποία καταργεῖται μόνο μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, καθώς ἔχει νεκρωθεῖ διά τοῦ μυστηρίου τοῦ σταυροῦ. Γι᾿ αὐτό καί ὁ φωστήρας τῆς Ἐκκλησίας Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει ὅτι δέν ἀρκεῖ ἡ προθυμία τοῦ ἀνθρώπου, ἄν δέν δεχτεῖ καί τή βοήθεια τοῦ οὐρανοῦ.

Καί ὅτι πάλι, δέ θά κερδίσομε τίποτε ἀπό τήν Θεία βοήθεια, ἄν δέν ἔχομε προθυμία. Αὐτά τά δύο τά φανερώνουν ὁ Ἰούδας καί ὁ Πέτρος.Ὁ Ἰούδας ἄν καί εἶχε πολλή βοήθεια, δέν ὠφελήθηκε τίποτε, γιατί δέν θέλησε, οὔτε συνεισέφερε τή δική του προαίρεση καί προθυμία. Ὁ Πέτρος πάλι, ἄν καί εἶχε προθυμία, ἐπειδή δέ βοηθήθηκε, κατέπεσε. Γιατί ἡ ἀρετή συνυφαίνεται ἀπό τά δύο, τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί τήν προθυμία τοῦ ἀνθρώπου. Γι᾿ αὐτό σᾶς παρακαλῶ, λέει, οὔτε νά ἀναθέσομε τό πᾶν στό Θεό κι ἐμεῖς νά κοιμόμαστε, οὔτε ὅταν ἔχομε προθυμία, νά νομίζομε ὅτι τό πᾶν τό κατορθώνομε μέ τούς δικούς μας κόπους. 

«Στο προσωπικό μας δωμάτιο»

 

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

          Στο βιβλίο «Το μυστήριο της πίστης» του Μητροπολίτη Ιλαρίωνα Αλφέγιεφ, της Ρωσικής Εκκλησίας, αναφέρεται η εξής διαπίστωση του Πασκάλ: «Όλες οι δυστυχίες των ανθρώπων προέρχονται από το ότι δεν μπορούν να παραμείνουν σε ησυχία στο προσωπικό τους δωμάτιο». Πάνω σ’ αυτή την αλήθεια θα ήθελα να πω τα εξής:

ΕΥΧΗ ΜΥΣΤΙΚΗ : Τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Συμεών εὐχή μυστική, δι᾿ ἧς ἐπικαλεῖται τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ὁ αὐτό προορῶν.

 

Ἐλθέ τό φῶς τό ἀληθινόν, ἐλθέ ἡ αἰώνιος ζωή, ἐλθέ τό ἀποκεκρυμμένον μυστήριον, ἐλθέ ὁ ἀκατονόμαστος θησαυρός, ἐλθέ τό ἀνεκφώνητον πρᾶγμα, ἐλθέ τό ἀκατανόητον πρόσωπον, ἐλθέ ἡ ἀΐδιος ἀγαλλίασις, ἐλθέ τό ἀνέσπερον φῶς, ἐλθέ πάντων τῶν μελλόντων σωθῆναι ἡ ἀληθινή προσδοκία, ἐλθέ τῶν κειμένων ἡ ἔγερσις, ἐλθέ τῶν νεκρῶν ἡ ἀνάστασις, ἐλθέ ὁ δυνατός, ὁ πάντα ἀεί ποιῶν καί μεταποιῶν καί ἀλλοιῶν μόνῳ τῷ βούλεσθαι!

www.orthodoxfathers.com

Ἀφυπνιστικὰ περὶ μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως (Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου)

Ἐπιμέλεια: Ἠλιάδης Σάββας

Ἀρχομένου τοῦ Τριωδίου καὶ ἐπερχομένης τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, προστρέχουμε στὸ λόγο τῶν ἁγίων, ποὺ εἶναι ὁ πλέον κατάλληλος, γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσει, σύμφωνα μὲ τὴν προαίρεση τοῦ καθενός, νὰ εἰσέλθουμε μὲ ἀγωνιστικὸ φρόνημα στὸ στίβο τὸν πνευματικό. Νὰ καθαριστοῦμε στὴν καρδιὰ καὶ νὰ συμπορευτοῦμε μὲ τὸ Χριστό. Νὰ συσταυρωθοῦμε καὶ νὰ νεκρωθοῦμε μὲ τὴ χάρη του ὡς πρὸς τὶς ἡδονὲς τοῦ βίου, ἔτσι ὥστε νὰ ζήσουμε μαζί του καὶ νὰ τὸν ἀκούσουμε νὰ μᾶς φωνάζει, πὼς θὰ μᾶς ἀνυψώσει μαζί του στὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. (Ἀπὸ  τροπάριο τῶν Αἴνων τῆς Μεγάλης Δευτέρας)

Γι` αὐτὸν τὸ λόγο, διαλέξαμε μερικὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ ὁμιλίες τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἀναφερόμενα στὸ μυστήριο τῆς Μετανοίας καὶ Ἐξομολογήσεως. Ἕνα Μυστήριο, τὸ ὁποῖο πολεμᾶται μὲ φοβερὸ μίσος ἀπὸ τὸ διάβολο καὶ ἐπηρεάζει τὶς ψυχὲς ὥστε νὰ ἀπέχουν, μὲ σκοπὸ νὰ καταφέρει τὴν ἀπώλειά τους.

Γέρ. Εφραίμ Κατουνακιώτης: Να αρχίζεις και να τελειώνεις με το "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με"

– Έχετε ένα πρόβλημα; “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”.
– Έχετε έναν πειρασμό με τον άλλον, με τον γείτονα σας, με τους φίλους σας κ.ο.κ. “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”. Η ευχή θα σας δώσει τη λύση του προβλήματος σας λύσιν του αδιεξόδου όπου ευρίσκεστε. Το κομποσκοινάκι λοιπόν “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”.

Όλοι οι Άγιοι Πατέρες φωνάζουν την πρώτη θέση στη ζωή του κάθε χριστιανού την κατέχει η προσευχή. Θέλεις να κάνεις κατάσταση; Προσεύχου.Θέλεις να σωθείς; Προσεύχου.
‘Όλες οι προσευχές καλές και άγιες είναι, αλλά η νοερά προσευχή, είναι η βασίλισσα αυτών.“Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”.
Απ’ αυτήν τη μικρούλα αλλά παντοδύναμη προσευχή, ξεκίνησαν οι Άγιοι Πατέρες και έγιναν φωστήρες της εκκλησίας.
Λέγε συνεχώς όσο μπορείς περισσότερες φορές την ημέρα και τη νύχτα αυτή την ευχούλα και αυτή θα σε διδάξει αυτά που θέλεις, αυτά που δεν γνωρίζεις. Βιάσου σ’ αυτήν την ευχούλα”.
Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης
www.agioritikovima.gr

Ατέλειωτα είναι τα βάσανα του κόσμου. ... ( Ἅγιος Παΐσιος )

Ατέλειωτα είναι τα βάσανα του κόσμου. Μια γενική αποσύνθεση, οικογένειες, μικροί-μεγάλοι.

Κάθε μέρα η καρδιά μου γίνεται κιμάς. Τα περισσότερα σπίτια είναι γεμάτα από στενοχώριες, από αγωνία, από άγχος. Μόνο στα σπίτια που ζουν κατά Θεόν είναι καλά οι άνθρωποι.
Στα άλλα, διαζύγια, άλλοι χρεωκοπημένοι, άλλοι άρρωστοι, άλλοι τρακαρισμένοι, άλλοι... με ψυχοφάρμακα, με ναρκωτικά!… Λίγο-πολύ όλοι, οι καημένοι, έχουν έναν πόνο. Ιδίως τώρα, δουλειές δεν έχουν, χρέη από ‘δω, βάσανα από ‘κει, τους τραβούν οι Τράπεζες, τους βγάζουν από τα σπίτια, ένα σωρό!

Και δεν είναι μια και δυο μέρες! Και αν ένα-δυο παιδιά σε μια τέτοια οικογένεια είναι γερά, αρρωσταίνουν από αυτήν την κατάσταση. Πολλές οικογένειες από αυτές μια μέρα να είχαν το αμέριμνο, την ξενοιασιά των μοναχών, θα είχαν το καλύτερο Πάσχα.
Τι δυστυχία άρχει στον κόσμο! Όταν κανείς πονάη και ενδιαφέρεται για τους άλλους και όχι για τον εαυτό του, τότε όλο τον κόσμο τον βλέπει σαν σε ακτινογραφία με τις ακτίνες τις πνευματικές…

Πολλές φορές, εκεί που λέω την ευχή, βλέπω μικρούτσικα παιδάκια, τα καημένα, να περνούν μπροστά μου θλιμμένα και να παρακαλούν τον Θεό.

Τα βάζουν οι μανάδες τους να κάνουν προσευχή, γιατί έχουν προβλήματα, δυσκολίες στην οικογένεια και ζητούν βοήθεια από τον Θεό. Γυρίζουν το κουμπί στην ίδια συχνότητα, και έτσι επικοινωνούμε!Ἅγιος Παΐσιος
agapienxristou.blogspot.gr

Ἔχεις ὅσα λένε οἱ μακαρισμοί τοῦ Χριστοῦ;

Ο Χριστός και Θεός μας φωνάζει καθημερινά ολοκάθαρα διά του ευαγγελίου του, «μακάριοι είναι οι πτωχοί στο φρόνημα, διότι δική τους είναι η βασιλεία των ουρανών».
Ακούγοντας λοιπόν εμείς αυτό οφείλουμε να προσέχουμε και να εξετάζουμε με ακρίβεια τους εαυτούς μας, αν είμαστε πραγματικά τέτοιοι πτωχοί, ώστε να είναι και δική μας η βασιλεία των ουρανών τόσο, ώστε να έχουμε με συναίσθηση της ψυχής σίγουρη την κτήση αυτής και τόσο να κατέχουμε τον πλούτο της, ώστε να αι­σθανόμαστε αδίστακτα ότι υπάρχουμε μέσα σ’ αυτήν και να ευφραινόμαστε εντρυφώντας με τα εκεί καλά. Διότι ο Κύριος είπε ότι αυτή βρίσκεται μέσα μας.
Σημεία και απόδειξη ότι αυτή βρίσκεται μέσα σε κάποιον, είναι ότι αυτός δεν επιθυμεί κανένα από τα ορώμενα και φθειρόμενα, εννοώ δηλαδή τα πράγματα και τα τερπνά του κόσμου αυτού, ούτε πλούτο, ούτε δόξα, ούτε τρυφή, ούτε άλλη βιωτική ή σωματική απόλαυση, αλλά τόσο απέχει από όλα αυτά και με τόση αηδία διάκειται προς αυτά κατά τη ψυχή και προαίρεση, με όση διάκεινται εκείνοι που διαπρέπουν στην εξουσία και τη βασιλική τιμή προς εκείνους που ζουν επάνω σε πορνική σκηνή, και όσο αποστρέφονται τη δυσωδία και το βόρβορο όσοι φορούν καθαρά ρούχα και είναι αλειμμένοι με ευωδιαστό μύρο. Διότι εκείνος που περιστρέφεται γύρω από ένα πράγμα αυτών των ορωμένων ούτε είδε τη βασιλεία εκείνη των ουρανών ούτε οσφράνθηκε ούτε γεύθηκε την ευφροσύνη και γλυκύτητά της. Και πάλι λέγει· «μακάριοι είναι εκείνοι που πενθούν, διότι αυτοί θα παρηγορηθούν». Ας δούμε λοιπόν πάλι και ας εξετάσουμε τους εαυτούς μας, αν έχουμε μέσα μας το πένθος, και τι εννοεί με την παρηγορία που ακολουθεί το πένθος. Πρώτα είπε ότι οι πτωχοί στο πνεύμα είναι μακάριοι, διότι δική τους είναι η βασιλεία των ουρανών.
Οι πτωχοί όμως στο πνεύμα, όπως είπα­με, δεν έχουν καμμιά συμπάθεια προς τα παρόντα ούτε προσκολλούν προς αυτά με εμπάθεια τον λογισμό, έστω και γι’ απλή ευχαρίστηση. Πώς λοιπόν θα πενθήσει και γιατί αυτός που σιχάθηκε όλον τον κόσμο κι’ απομακρύνθηκε από αυτόν ως προς τη διάθεση του λογισμού περισσότερο, από όσο τον προσεγγίζει κατά το σώμα; Αυτός που δεν έχει την επιθυμία σε κάτι από τα ορώμενα για ποιό πράγμα άραγε θα λυπηθεί ή θα χαρεί, και πώς θα πενθήσει εκείνος που έχει την βασιλεία των ουρανών και ευφραίνεται μέσα σ’ αυτήν καθημερινά; Διότι είπε ότι εκείνοι που πενθούν δέχονται την παράκληση. Αλλά προσέχετε, παρακαλώ, τα λεγόμενα και θα αντιληφθείτε το νόημα και τον σκοπό του λε­γομένου.

Τα στάδια προς την εν Χριστώ τελείωση

Πνευματική ζωή είναι όλα όσα κάνουμε, συνεργαζόμενοι με την χάρη του Θεού, για να πετύχουμε τον σκοπό της ύπαρξής μας πού είναι η θέωση.

Η πνευματική ζωή είναι μια δυναμική πορεία. Αρχίζει με το βάπτισμα, που είναι κάθαρση του κατ’ εικόνα, και συνεχίζεται με την ασκητική ζωή για να φθάση ο άνθρωπος στο καθ’ ομοίωσιν, δηλαδή στην κοινωνία με τον Θεό.

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία η πνευματικότητα δεν είναι κάτι το αφηρημένο, ούτε κάτι που συνδέεται με την λογική, το συναίσθημα, την αισθητική, αλλά η ενότητα του Χριστιανού με τον Χριστό και η κοινωνία του με το Άγιον Πνεύμα.

Ο μισθός της δασκάλας

Αντόν Τσέ­χωφ

T­ις προ­άλ­λες φώ­να­ξα στο γρα­φεί­ο μου τη δε­σποι­νί­δα Ι­ου­λί­α, τη δα­σκά­λα των παι­δι­ών. Έ­πρε­πε να της δώ­σω το μι­σθό της.

-  Κά­θι­σε να κά­νου­με το λο­γα­ρια­σμό, της εί­πα. Θα '­χεις α­νάγ­κη α­πό χρή­μα­τα και συ ντρέ­πε­σαι να α­νοί­ξεις το στό­μα σου... Λοι­πόν... Συμ­φω­νή­σα­με για τριά­ντα ρού­βλια το μή­να...

-  Για σα­ράν­τα.

-  Ό­χι, για τριά­ντα, το έ­χω ση­μει­ώ­σει. Ε­γώ πάν­το­τε τριά­ντα ρού­βλια δί­νω στις δα­σκά­λες... Λοι­πόν, έ­χεις δύ­ο μή­νες ε­δώ...

-  Δύ­ο μή­νες και πέν­τε μέ­ρες...

-  Δύ­ο μή­νες α­κρι­βώς... Τό '­χω ση­μει­ώ­σει... Λοι­πόν, έ­χου­με ε­ξήν­τα ρού­βλια. Πρέ­πει να βγά­λου­με εν­νιά Κυ­ρια­κές... δε δου­λεύ­ε­τε τις Κυ­ρια­κές. Πη­γαί­νε­τε πε­ρί­πα­το με τα παι­διά. Έ­πει­τα έ­χου­με τρεις γι­ορ­τές...

Η Ι­ου­λί­α έ­γι­νε κα­τα­κόκ­κι­νη και άρ­χι­σε να τσα­λα­κώ­νει νευ­ρι­κά την ά­κρη του φου­στα­νιού της, μα δεν εί­πε λέ­ξη.

-  …και τρεις γι­ορ­τές... μας κά­νουν δώ­δε­κα ρού­βλια το μή­να... Ο Κό­λιας ή­ταν άρ­ρω­στος τέσ­σε­ρις μέ­ρες και δεν του έ­κα­νες μά­θη­μα... Μο­νά­χα με τη Βαρ­βά­ρα α­σχο­λή­θη­κες... Τρεις μέ­ρες εί­χες πο­νό­δον­το και η γυ­ναί­κα μου σου εί­πε να α­να­παυ­τείς με­τά το φα­γη­τό... Δώ­δε­κα και ε­φτά δε­κα­εν­νιά. Α­φαι­ρού­με, μας μέ­νουν... Χμ! σα­ράν­τα έ­να ρού­βλια... Σω­στά;

Το α­ρι­στε­ρό μά­τι της Ι­ου­λί­ας έ­γι­νε κα­τα­κόκ­κι­νο και νό­τι­σε. Άρ­χι­σε να τρέ­μει το σα­γό­νι της. Την έ­πια­σε έ­νας νευ­ρι­κός βή­χας, έ­βα­λε το μαν­τή­λι στη μύ­τη της, μα δεν έ­βγα­λε ά­χνα.

-  Την πα­ρα­μο­νή της πρω­το­χρο­νιάς έ­σπα­σες έ­να φλι­τζά­νι του τσα­γιού με το πι­α­τά­κι του... Βγά­ζου­με δύ­ο ρού­βλια... Το φλι­τζά­νι κά­νει α­κρι­βό­τε­ρα για­τί εί­ναι οι­κο­γε­νεια­κό κει­μή­λιο, μα δεν πει­ρά­ζει... Τό­σο το χει­ρό­τε­ρο! Προ­χω­ρού­με! Μια μέ­ρα δεν πρό­σε­ξες τον Κό­λια, α­νέ­βη­κε ο μι­κρός στο δέν­τρο και έ­σκι­σε το σα­κά­κι του... Βγά­ζου­με άλ­λα δέ­κα ρού­βλια... Άλ­λη μια μέ­ρα που δεν πρό­σε­χες, έ­κλε­ψε μια κα­μα­ρι­έ­ρα τα μπο­τά­κια της Βαρ­βά­ρας. Πρέ­πει νά '­χεις τα μά­τια σου τέσ­σε­ρα, γι' αυ­τό σε πλη­ρώ­νου­με... Λοι­πόν, βγά­ζου­με άλ­λα πέν­τε ρού­βλια. Στις δέ­κα του Γε­νά­ρη σε δά­νει­σα δέ­κα ρού­βλια...

Εκεί αναπαύεται ο Θεός

Όταν ο άνθρωπος προσπαθεί να έχει καρδιά ταπεινή και λογισμό ειρηνικό, τότε όλες οι σκευωρίες του εχθρού μένουν ανενέργητες.
Διότι όπου υπάρχει η ειρήνη των λογισμών, εκεί αναπαύεται ο Ίδιος ο Θεός: «Εν ειρήνη ο τόπος Αυτού» (Ψαλμ. οεʼ, 3). Όταν ο άνθρωπος δεχθεί κάτι το θεϊκό μέσα του, η καρδιά του χαίρεται.
Όταν αντιθέτως δεχθεί κάτι το διαβολικό τότε συγχύζεται και ταράζεται.


Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ
www.pemptousia.gr

Αληθινή ζωή

 

Πόσο ζηλεύω τις πέστροφες. Που δε λογαριάζουν την ορμή του νερού και κολυμπούν κόντρα στο ρεύμα... Άραγε, πόσες φορές κάναμε και εμείς κάτι αντίστοιχο στη ζωή μας; Πόσες φορές αποφασίσαμε να ξεφύγουμε απ' το βόλεμα της καθημερινότητας; Απ' την απίστευτα στείρα ρουτίνα μας; Πόσες φορές προσπαθήσαμε να μιλήσουμε ειλικρινά στο Θεό; Αυτό ζηλεύω: την αληθινή ζωή. Αυτό επιθυμώ: το γνήσιο βίωμα. Να είμαι αληθινός όσο και αν μου κοστίζει. Όσο και αν οι περιστάσεις δεν ανέχονται κάτι το διαφορετικό. Κι όλο αυτό, μυστικά... Δύσκολο, μα αξίζει. Να κάνω ό,τι μπορώ για να στεριώσω σε μια σχεδία στη θάλασσα των πειρασμών. Να αγαπώ ανυπόκριτα, άδολα, ειλικρινά. Απροϋπόθετα. Λέξεις με τόση βαρύτητα. Καιρός να περάσουμε απ' τη θεωρία στην πράξη. Καιρός να δείξουμε ότι με το Θεό βοηθό μπορούμε να κινήσουμε για την ανακάλυψη της αληθινής ζωής.
ekklisiaonline.gr

Αγία Θεοδώρα η Βασίλισσα

Ημερομηνία εορτής:  11/02/2016 Τύπος εορτής:  Σταθερή. Εορτάζει στις 11 Φεβρουαρίου εκάστου έτους. Ιερά Λείψανα:  Το Λείψανο της Αγίας βρίσκεται αδιάφθορο στο Ναό Παναγίας Σπηλαιώτισσας Κερκύρας. Άγιοι που εορτάζουν: Αγια Θεοδωρα Η Βασιλισσα (815 - 867) Θεοδώραν Ἄνασσαν εὐσεβεστάτην, Χριστὸς Βασιλεὺς ἀξιοῖ θείου στέφους.

Βιογραφία Η Αγία Θεοδώρα, η βασίλισσα, γεννήθηκε στην Έβεσσα της Παφλαγονίας, το 815 μ.Χ., από ευσεβείς γονείς, τον δρουγγάριο Μαρίνο και την ενάρετη Θεοκτίστη που διακρινόταν για την ευλάβειά της και την προσήλωσή της στην ορθόδοξη πίστη. Η Αγία είχε τρεις άλλες αδελφές, τη Σοφία, της Μαρία και την Ειρήνη και δύο αδελφούς, τον Βάρδα και τον Πετρωνά. Το έτος 830 μ.Χ. νυμφεύθηκε τον αυτοκράτορα Θεόφιλο (829 - 842 μ.Χ.), ο οποίος ήταν εικονομάχος. Παρά το εικονομαχικό κλίμα που επικρατούσε, η Θεοδώρα εξακολουθούσε να τιμά τις ιερές εικόνες και να τις φυλάσσει κρυφά στα δώματά της. Η μητέρα της, Θεοκτίστη, εγκατέλειψε τα ανάκτορα και αποσύρθηκε σε γυναικεία μονή, την οποία η ίδια είχε ιδρύσει.

Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός για την Αγία Θεοδώρα και τον Άγιο Βλάσιο στην Κέρκυρα (ΦΩΤΟ)

Το απόγευμα της Τετάρτης 10 Φεβρουαρίου 2016 τελέστηκε Αρχιερατικός Πανηγυρικός Εσπερινός μετ’ αρτοκλασίας για την Εορτή των Αγίων Θεοδώρας της Αυγούστας και Βλασίου, στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό της Υ.Θ. Σπηλαιωτίσσης, όπου και βρίσκεται το χαριτόβρυτο Σκήνωμα της Αγίας, καθώς και οστό του Αγίου Βλασίου.

 Του Πανηγυρικού Εσπερινού προεξήρχε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος. Ακόμη έψαλλαν τα μέλη της Χορωδίας Εκκλησιαστικής Μουσικής της Ι.Μ., υπό την διεύθυνση των Καθ. Βυζαντινής Μουσικής κυρίων Γεωργίου Λαδοβρέχη και Νικολάου Μακρόπουλου.

Τον θείο λόγο κήρυξε ο Πρωτοσύγκελλος της Ι.Μ. Αρχιμ. Ιουστίνος Κωνσταντάς, ο οποίος και εξήρε την προσωπικότητα της Αγίας Θεοδώρας. Πιο συγκεκριμένα ανέφερε ότι, η Αγία Θεοδώρα μπόρεσε και συνδύασε δύο προσωνύμια, αυτά της Αυγούστας και Οσίας. Η ιστορία την έχει καταγράψει ως Βασίλισσα και σύζυγο του εικονομάχου Αυτοκράτορος Θεοφίλου. Σε αντίθεση με εκείνον η Αγία τιμούσε τις Ιερές Εικόνες και έχοντας Θείο φωτισμό και σύνεση, έδωσε τέλος στην έριδα που μάστιζε την Αυτοκρατορία, συγκαλώντας την Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο, όπου και αποφασίστηκε η προσκύνηση των Εικόνων, αφού αποσαφηνίστηκε ότι η τιμή δίδονταν όχι στα υλικά, από τα οποία ήταν φιλοτεχνημένη η εικόνα, αλλά στο εικονιζόμενο πρόσωπο.

Ιερομάρτυς Χαράλαμπος, ο υπερήλικας αγωνιστής

Ο Άγιος Χαράλαμπος ήταν ιερεύς στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας και έζησε επί αυτοκρατορίας του Σεπτιμίου Σεβήρου (193-211 μ.Χ.). Όταν το έτος 198 μ.Χ. ο Σεβήρος εξα­πέλυσε απηνή διωγμό κατά των Χριστιανών, ο έπαρχος της Μαγνησίας Λουκιανός συνέλαβε τον Άγιο και του εζήτησε να αρνηθεί την πίστη του. Όμως ο Άγιος όχι μόνο δεν το έκανε αυτό, αλλά αντίθετα ομολόγησε στον έπαρχο την προσήλωσή του στον Χριστό και εδήλωσε με παρρησία ότι σε οποιοδήποτε βασανιστήριο και να υποβληθεί δεν πρόκειται να αρνηθεί την πίστη της Εκκλησίας. Τότε η σκοτισμένη και σαρκική ψυχή του Λουκιανού επέτεινε την οργή της και διέταξε να αρχίσουν τα φρικώδη βασανιστήρια στο γέροντα ιερέα.

Πρώτα τον εγύμνωσαν και ο ίδιος ο Λουκιανός, παίρνοντας το ξίφος του προ­σπάθησε να πληγώσει το σώμα του Αγίου. Όμως αποκόπηκαν τα χέρια του και έμειναν κρεμασμένα στο σώμα του Ιερομάρτυρος και μόνο ύστερα από προσευχή του Αγίου συγκολλήθηκαν αυτά πάλι στο σώμα και ο ηγεμόνας κατέστη υγιής. Βλέποντας αυτό το θαύμα του Αγίου πολλοί από τους δήμιους επίστεψαν στον αληθινό Θεό.

Με το ζόφο στο νου και με τη θηριωδία στην καρδιά, ο έπαρχος έδωσε εντολή να διαπομπεύσουν τον Άγιο και να τον σύρουν διά μέσου της πόλεως με χαλινάρι. Τέλος, διέταξε τον αποκεφαλισμό του Αγίου, ο οποίος με το μαρτύριό του έλαβε τον αμαράντινο στέφανο της δόξας.

Τμήματα της τιμίας κάρας αυτού φυλάσσονται στην ιερά μονή Αγίου Στεφάνου Μετεώρων και στον ομώνυμο προσκυνηματικό ναό της κωμοπόλεως των Θεσπιών της Βοιωτίας.

(Επισκόπου Φαναρίου Αγαθαγγέλου, Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Φεβρουάριος, εκδ. Αποστ. Διακονία, σ. 108-109)

www.diakonima.gr

Η συνάντηση του Ντοστογέφσκι με το στάρετς Αμβρόσιο της Όπτινα

Ο Ντοστογιέφσκι έλεγε: «Δεν υπάρχει τίποτε πιο αγαθό, πιο βαθύ, πιο συμπαθητικό, πιο λογικό, πιο γενναίο και πιο τέλειο από τον Χριστόν.
Και συλλογίζομαι με αγάπη ζηλωτού πως όχι μόνο δεν υπάρχει, αλλά και δεν είναι δυνατόν να υπάρχη. Εάν κάποιος μου απεδείκνυε ότι ο Χριστός είναι μακρυά από την αλήθεια και η αλήθεια μακρυά από τον Χριστόν, θα προτιμούσα να μείνω με τον Χριστόν παρά με την αλήθεια».

Ο μεγάλος αυτός στοχαστής δεν μπορούσε να μην ελκυσθή από το μεγαλείο της Όπτινα. Είχε πολύ ενδιαφέρον να παρακολουθήση το στάρτσεστβο και να γνωρίση τον φωτισμένο στάρετς. Και πράγματι τον Ιούνιο του 1878 βρέθηκε κοντά του και παρέμεινε επί δύο ημέρες. Δεν γνωρίζουμε βέβαια τι συζήτησαν στην ιδιαίτερη συνομιλία που είχαν. Ο π. Αμβρόσιος έμεινε ευχαριστημένος μαζί του. Είπε δε χαρακτηριστικά για το πρόσωπό του: «Αυτός είναι ο μετανοών».
Η τεραστία απήχησις που είχε η μορφή του στάρετς Αμβροσίου, καθώς επίσης και το έργο του, στην ψυχή του Ντοστογιέφσκι, παρουσιάζεται ολοζώντανη στα πρώτα κεφάλαια του μεγάλου του έργου «Αδελφοί Καραμάζωφ» που τότε ακριβώς άρχισε να συγγράφη. Στο έργο αυτό, που θεωρείται μεγαλειώδης και αριστουργηματική μυθιστορηματική σύνθεσις, προβάλλεται κατά τρόπο ανάγλυφο η ζωή, η δράσις και η διδασκαλία του στάρετς Ζωσιμά. Όλη η εξωτερική περιγραφή του χώρου, του κελλιού, των διαμερισμάτων, της Μονής, μέχρι μικρών λεπτομερειών ομιλούν για την Όπτινα.Μερικοί χαρακτηρισμοί για το πρόσωπο του στάρετς μπορούν να αποδοθούν πλήρως στον π. Αμβρόσιο.
Οπωσδήποτε προδίδουν τις προσωπικές εντυπώσεις του συγγραφέως. «Ο στάρετς», γράφει, «με την πρώτη ματιά που έρριχνε σ’ έναν άγνωστο, υποψιαζόταν για ποιο λόγο είχε έρθει, τι του χρειαζόταν κι’ ακόμη τι ήταν αυτό που βασάνιζε την συνείδησί του. Ο άνθρωπος που μετανοούσε έμενε κατάπληκτος, πολλές φορές τρόμαζε κιόλας, νιώθοντας έτσι να του ανοίγουν την ψυχή πριν προλάβη να πή λέξι. Πολλοί απ’ αυτούς που έρχονταν για πρώτη φορά να συνομιλήσουν ιδιαιτέρως μαζί του, έμπαιναν στο κελλί του με φόβο και ανησυχία· σχεδόν όλοι έβγαιναν υστέρα αστραποβολώντας.
Ο Στάρετς Αμβρόσιος, σελ. 186, Έκδοσις Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής
www.agioritikovima.gr

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης – Τα δάκρυα της χαράς και η χαρά των δακρύων

Ο άνθρωπος ζη κάθε ημέρα μέσα σε ένα τρελό μεθύσι, σε μάι ευφροσύνη, σε μία ικανοποίηση, σε μία «ευτυχία» και «ανάπαυσι», σε μία ευαρέσκεια και αυτάρκεια.

Κάθε ημέρα αναπαύεται σε ένα στρώμα το οποίο προέρχεται από τις ποικίλες αμαρτίες του, στην πραγματικότητα όμως πίνει και τρώει τον ευατό του, ζυμώνει το είναι του με τον εαυτό του.
Διότι, ποιος θα μπορούσε να επιζήσει και στον μεγαλύτερο πόνο, αν δεν είχε κάποια χαρά; Έχω την χαρά της γυναικός μου, την χαρά της ελπίδος, της αναγνωρίσεώς μου, του χρήματός μου, ποικίλες χαρές. Κάθε φορά βρίσκω και κάτι. Μπορεί να διαβάσω ένα περιοδικό και να με απορροφήση πέντε ώρες. Αυτή η απορρόφησις είναι μία μέθη άνευ οίνου. Γνωρίζομε όμως ότι δεν είναι δυνατόν ο πιστός να έχει αληθινή ευφροσύνη χωρίς δάκρυα και αληθινή χαρά χωρίς λύπη. Δεν είναι δυνατόν επίσης να υπάρχει κατα Θεόν λύπη, δηλαδή μετάνοια αληθινή, άνευ της χαρμονής, άνευ της χαράς του Χριστού, άνευ της παρουσίας Του. Η λύπη είναι κατά Θεόν όταν είναι χαρμολύπη, και η χαρά είναι αληθινή, όταν βγαίνει από τα δάκρυα της μετανοίας.

Μη φοβού, μηδέ δειλιάτω η καρδία σου, ο Χριστός μας αοράτως σε βοηθεί κρυφία χειρί, σε δοκιμάζει δια να σου δώση την χάριν Του. ( Γέρων Εφραίμ Φιλοθείτης )

Μη φοβού, μηδέ δειλιάτω η καρδία σου, ο Χριστός μας αοράτως σε βοηθεί κρυφία χειρί, σε δοκιμάζει δια να σου δώση την χάριν Του.Όσον γεωργείται η γη της καρδίας και όσον πιο βαθειά ο γεωργός βάζει το αλέτρι, τόσον περισσότερον καρπόν θα δώση το χωράφι εις τον καιρόν του. Ούτω κάνει και ο μέγας γεωργός, ο Θεός, την ψυχήν μας. Μας αφήνει να έρχονται πειρασμοί και θλίψεις και πόνος και στενοχωρία, να εισέρχωνται βαθειά εις την καρδίαν και πολλάκις να ευρισκώμεθα εις αδιέξοδον, το πώς θα τα καταφέρωμεν με αυτόν ή εκείνον τον πειρασμόν, και πάσχει και οδυνάται ο άνθρωπος, αλλά εις τους αγαπώντας τον Θεόν, συνεργεί ο Θεός να γίνωνται εις αγαθήν έκβασιν.
Γέρων Εφραίμ Φιλοθείτης
elderephraimarizona.blogspot.ca

Διορθώσατε τα πάντα, εάν θέλετε να ίδητε ημέρας αγαθάς, απαθείας και ειρήνης... ( Γέρων Ἐφραίμ Φιλοθεΐτης )

Προσέχετε να είσθε ειλικρινείς εις τας πράξεις σας, καθώς και εις τους λόγους, ιδίως εις τας εξαγορεύσεις σας, διότι ο Θεός ετάζει καρδίας και νεφρούς και τίποτε δεν είναι σκοτεινόν εις την διόρασιν του ακοιμήτου Αυτού Οφθαλμού.Φοβηθήτε τον Θεόν, ο Θεός δεν μυκτηρίζεται, δεν ξεγελιέται. Παιδεύει αυστηρά, όταν δεν ίδη ειλικρίνειαν. Δια τούτο προσέχετε. Όπως πράττετε την παρακοήν, την κρυφήν αμαρτίαν, έτσι και να την θεατρίζετε εις την εξομολόγησιν, μη σας νικά ο εγωϊσμός και σκεπάζετε την αλήθειαν και μένετε αδιόρθωτοι και εμπαθείς.
Προσέχετε, τα χρόνια περνούν, κυλούν και ο θάνατος έρχεται εις ώραν, που ημείς δεν περιμένομεν, και ούτω ανέτοιμοι φεύγομεν, με κατακεκριμμένην την συνείδησιν, η οποία θα μας κατηγορήση εις το φοβερόν κριτήριον του Θεού.
Διορθώσατε τα πάντα, εάν θέλετε να ίδητε ημέρας αγαθάς, απαθείας και ειρήνης.
Γέρων Ἐφραίμ Φιλοθεΐτης

Προσεγγίσεις στην εορτή της Υπαπαντής του Κυρίου

Του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν
Σαράντα μέρες μετά τα Χριστούγεννα, οι ενορίες της Ορθόδοξης Εκκλησίας γιορτάζουν την Υπαπαντή του Κυρίου. 

Όμως επειδή συνήθως η γιορτή πέφτει σε εργάσιμη μέρα, έχει σχεδόν μισοξεχαστεί. Παρ’ όλα αυτά έρχεται όταν η Εκκλησία ολοκληρώνει «το χρόνο των Χριστουγέννων», αποκαλύπτοντας και συγκεφαλαιώνοντας το νόημα των Χριστουγέννων σ’ ένα ρεύμα καθαρής και βαθιάς χαράς. Η εορτή αναφέρεται σ’ ένα γεγονός που καταγράφεται στο ευαγγέλιο του αποστόλου Λουκά. Σαράντα μέρες μετά τη γέννηση του Ιησού Χριστού στη Βηθλεέμ, ο Ιωσήφ και η Μαρία, ακολουθώντας τη θρησκευτική συνήθεια της εποχής, «ἀνήγαγον αὐτὸν εἰς Ἱεροσόλυμα παραστῆσαι τῷ Κυρίῳ, καθὼς γέγραπται ἐν νόμῳ Κυρίου…» (Λουκ. Β΄ 22-23).

Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου!

Η γιαγιά μου, από την πλευρά του πατέρα μου, σε όλη της τη ζωή ήταν μια απλή χωρική από τη Συρία, που δεν ήξερε ούτε να γράφει, ούτε να διαβάζει.
Ήταν όμως ειλικρινά θρήσκα. Ότι έκανε είχε πάντοτε το όνομα του Θεού στα χείλη της. Aλλά δεν ανέφερε μόνο το Όνομά Του.

Έλεγε τουλάχιστον εκατό φορές την ημέρα: «Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου»!… Καί όχι μόνο όταν της συνέβαινε κάτι καλό.
Αν η σούπα χυνόταν καθώς έβραζε και πάλι έλεγε: «Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου. Σ’ ευχαριστώ. Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου»!