«Ο σταυρός που φορούσες, να ξέρεις, σε έσωσε από τον κεραυνό»

 

Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης

~ Από το χωριό Μικρομηλιά, οκτώ ώρες δρόμος με τα πόδια ήταν τό μοναστήρι, ξεκίνησε μία γυναίκα μέ τόν σύζυγό της.

Είχε επτά παιδιά και περίμενε το όγδοο. Στον δρόμο σκεφτόταν νά μή το αφήσει να ζήσει, γιατί δεν θα μπορούσε να το μεγαλώσει και αυτό. Μετά από λίγο όμως σάν νά μετάνοιωσε γι’ αυτά πού σκεφτόταν. 

Μόλις μπήκαν στην αυλή του μοναστηριού ο όσιος Γέροντας την φώναξε και της είπε:

Θαύμα του γέροντα Ευμενίου, σε κοπέλα που έπασχε από δαιμονική επήρεια

 

Μέσα στο έτος 2005 ένα απόγευμα επισκέφθηκαν τη Μονή Κουδουμά μιά κοπέλα με τον πατέρα της από τη Λάρισα, ζητώντας να προσκυνήσουν τον Ναό της Παναγίας. Εισερχόμενη στον Ναό η κοπέλα δεν μπορούσε να προσκυνήσει, διότι κάτι την εμπόδιζε.

Ο πατέρας εξήγησε στον Ηγούμενο ότι η κόρη του έπασχε από δαιμονική επήρεια και της ενεφανίσθη προ καιρού ο Μακαριστός Γέροντας Ευμένιος από το χωριό της Κρήτης Εθιά (δεν είχαν ακούσει ποτέ γι’ αυτόν) και την προέτρεψε επίμονα να έρθει στον τάφο του και εκείνος θα την θεραπεύσει, διότι, όπως της είπε, Εκείνος είχε ταλαιπωρηθεί το ίδιο από τα δαιμόνια, «μόνο που εγώ το έπαθα από την υπερηφάνεια, ενώ εσύ από βλασφημία».

Έτσι ήρθαμε σήμερα στην Κρήτη και πήγαμε στον τάφο του Γέροντα και ενώ προσκυνήσαμε, η κόρη μου άκουσε τη φωνή του Γέροντα να της λέει:

Σκέψου εάν αύριο ήταν η τελευταία μέρα της ζωής σου...

 

Σκέψου εάν αύριο ήταν η τελευταία μέρα της ζωής σου,

ποια σημασία θα είχαν όλες αυτές οι σκέψεις που σήμερα σε τυράννησαν;

Τι αξία θα είχαν όλα αυτά που σε παίδεψαν και σε έκαναν καθημερινά να χάνεις όλη την ομορφιά και ενέργεια της ψυχή σου; Γλιστράει η ζωή από τις παλάμες μας και την καταπινει ο θάνατος.

Ξέρεις τι θα έκανες εάν αύριο έφευγες από αυτή την ζωή; Θα έκλαιγες και θα γελούσες μαζί.

Μάθε ν’ αγαπάς και τότε θα μάθεις χωρίς να ρωτάς…

 

Συνέχεια με ρωτάς: Είναι σωστό αυτό, μήπως είναι λάθος.

Θέλεις μία απάντηση, μία εντολή, έναν νόμο για να ζήσεις…
Δεν θέλεις να πάρεις την ευθύνη των πράξεών σου…
Σου λέγω λοιπόν:

Παππού, βοήθησέ με..

  

Τι έχεις, παιδί μου; μωρέ πολύ τρομαγμένος φαίνεσαι.

– Ε, να Γέροντα. ο πειρασμός δεν με αφήνει ήσυχο. Και στον ύπνο, αλλά και φανερά ξύπνιο με πολεμά. Στον ύπνο φωνές, απειλές. Στην αγρυπνία το ίδιο.

Μόλις αρχίσω τον κανόνα μου χτυπά την πόρτα, ακούω άγριες φωνές, απειλές. Από τον φόβο μου τρέμω σαν ψάρι. Πού να πάω να γλυτώσω!

Ησύχασε με την αλήθεια του Θεού μέσα σου…

 Δεν χρειάζεται να ζεις μέσα στο άγχος και τον φόβο. 

Δεν είσαι εδώ κατά λάθος. Κάποιος σε αγάπησε πριν γεννηθείς και θέλησε να έρθεις στην ύπαρξη. Να υπάρξεις, για τώρα, για αιώνια. Δεν θα πεθάνεις ποτέ, γιατί πέθανε και αναστήθηκε για σένα ο Χριστός.  

Για μερικά μόνο χρόνια θα χρειαστεί να μπεις στο χώρο και τον χρόνο, ώστε να μάθεις ότι χρειάζεσαι για το μεγάλο ταξίδι στο Φως του Θεού. 

Θα φορέσεις ρόλους, αλλά δεν θα είσαι εσύ. 
Θα σου δώσουν όνομα κι αριθμό μα δεν θα είσαι εσύ. 
Θα μάθεις μια δουλειά και θα ζήσεις κάπου εκεί στην γη μα δεν θα είσαι εσύ. 
Ίσως πονέσεις και πληγωθείς, μα δεν θα είσαι εσύ. 
Ίσως πνιγείς σε μέριμνες και φροντίδες της γης, στο άγχος και το φόβο μα δεν θα είσαι εσύ. 

Γιατί εσύ...

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης: «Σήμερα είναι ομολογία να λέμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεός μας»

 Να ξέρετε ότι σήμερα είναι ομολογία να λέμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεός μας! Αυτό δεν το θέλουν οι σκοτεινές δυνάμεις!

Η πίστις θα κλονισθή μέχρι τα θεμέλια – οι Άγιοι όμως δεν θα εκλείψουν μέχρι της συντελείας! Περιμένουμε πολλά να συμβούν – σύμφωνα με τις προφητείες των αγίων – εις τους έσχατους χρόνους. Και ο λόγος του Θεού και των Αγίων είναι Αλήθεια. Το άθλημα το οποίο περιμένουμε να δώσουμε είναι...

Την γαλήνη της καρδιάς θα την κερδίσεις, όπου κι αν είσαι, μόνο με δύο προϋποθέσεις

 Πιστεύεις πράγματι ότι η εσωτερική ειρήνη που αναζητάς, εξαρτάται από την τοποθεσία που θα επιλέξεις τελικά για να ζήσεις;

Να είσαι βέβαιος ότι η ειρήνη της ψυχής δεν εξαρτάται από τούς τόπους διαβιώσεως.

Πού οφείλεται η "ψυχρότητα" που νιώθω όταν προσεύχομαι; Πώς να την αντιμετωπίσω;

Η ψυχρότητα στην προσευχή οφείλεται είτε σε ψυχική κόπωση είτε σε πνευματικό κορεσμό είτε σε σωματικές απολαύσεις και αναπαύσεις είτε σε πάθη, που κυριεύουν την ψυχή, προπαντός στην έπαρση.

Όλα αυτά ειναι ενάντια στην πνευματική ζωή, μέσα στην οποία κεντρική θέση κατέχει η προσευχή. Έτσι, πρώτα και κύρια προκαλούν το στέρεμα της πηγής της προσευχής μέσα μας.

Αυτό, όμως, μπορεί να oφείλεται και σε απομάκρυνση της χάριτος, που συμβαίνει με θεία παραχώρηση. Και να γιατί: Όταν η ψυχή μας φλέγεται από τόν πόθο του Θεού και από την καρδιά μας ξεχύνεται ολόθερμη προσευχή, δεν έχουμε παρά ελεητική επίσκεψη της χάριτος. Εμείς όμως, οταν η ευλογημένη αυτή κατάσταση παρατείνεται για πολύ, νομίζουμε ότι κατορθώσαμε κάτι σπουδαίο με το δικό μας αγώνα και κυριευόμαστε από την κενοδοξία. Για λόγους παιδαγωγικούς, λοιπόν, απομακρύνεται η χάρη και μένει η ψυχή μας μόνη της, γυμνή και αδύναμη, ανίκανη να ζήσει πνευματικά, ψυχρή και απρόθυμη να προσευχηθεί…

Τί θα κάνουμε, λοιπόν, για να ξεφύγουμε απ’ αυτή την κατάσταση;

Έχω ένα «ραντεβού» με τον Θεό (Διδακτικό κείμενο)

 

 Ένας ερημίτης προσευχόταν πολύ σκληρά και επίμονα, ζητώντας να συναντηθεί με τον Θεό. Επιτέλους κατάφερε να κλείσει ένα ραντεβού μαζί του. «Αύριο, πάνω στο όρος» του είπε ένας άγγελος.

Την επόμενη ημέρα ο ερημίτης σηκώθηκε πολύ πρωί και κοίταξε το όρος, ήταν τελείως καθαρό από σύννεφα.

Ξεκίνησε, λοιπόν, χαρούμενος και με δέος, προς την κορυφή του βουνού. Κάποια στιγμή, εκεί που περπάταγε κατά μήκος του μονοπατιού συνάντησε έναν άνθρωπο που είχε πέσει κάτω μέσα στα αγκάθια και του ζήτησε βοήθεια. «Λυπάμαι, βιάζομαι, έχω «ραντεβού» με τον Θεό» απάντησε ο ερημίτης και συνέχισε τον δρόμο του.

Λίγο πιο κάτω συνάντησε μια γυναίκα που έκλαιγε δίπλα στο άρρωστο παιδί της «Βοήθησε με σε παρακαλώ». «Λυπάμαι, δεν έχω χρόνο, ο Θεός με περιμένει στην κορυφή του βουνού».

Προχώρησε ακόμα πιο γρήγορα για να μην αργήσει, αλλά εκεί που το μονοπάτι έγινε πιο δύσκολο,