Προλήψεις που περικυκλώνουν τη Χριστιανική ζωή

 

Μέσα στον ορθόδοξο λαό μας επιβιώνουν προλήψεις και δεισιδαιμονίες που αναφέρονται σε θέματα της χριστιανικής πίστης και ζωής. Έτσι, ενώ η χριστιανική πίστη ελευθερώνει τον άνθρωπο και του δίνει τη δυνατότητα της «καινής εν Χριστώ ζωής»…

Οι προληπτικοί λησμονούν αυτή τη μεγάλη αλήθεια και υποδουλώνονται σε αφελείς και παράλογες προλήψεις.

Η παρουσία π.χ. κάποιου κληρικού, ειδικά το πρωί, είναι για αρκετούς «κακός οιωνός». Γι’ αυτό και όταν συναντούν έναν κληρικό στο δρόμο, στο σπίτι, στο νοσοκομείο πανικοβάλλονται και αντιδρούν με απρεπείς χειρονομίες και ασεβείς φράσεις.

Είναι, εξάλλου, πολύ χαρακτηριστικό, ότι απαγορεύουν συνήθως στον ιερέα να επισκεφθεί έναν ασθενή στο σπίτι ή στο νοσοκομείο, λόγω της πρόληψης που επικρατεί, ότι η παρουσία του κληρικού θα προκαλέσει τον θάνατό του! Με άλλα λόγια η παρουσία του κληρικού στη ζωή θεωρείται ως σημείο καταστροφής και θανάτου.

Ορισμένοι μάλιστα για να αποφύγουν τη δήθεν κακή επίδραση απ’ τη συνάντηση του ιερέως την «κομποδένουν». Δηλαδή, βγάζουν το μαντήλι τους και δένουν στην άκρη κόμπο, λέγοντας: «Δένω τον παπά!». Έτσι πιστεύουν ότι όλα θα πάνε καλά.

Αυτά, όμως,

Κάθε λάθος δεν είναι αμαρτία…...

 

Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που να έζησε σε αυτή την γη και να μην έκανε λάθη; Που να μην έχει πέσει σε αμαρτίες; Σαφέστατα και όχι. Κι αυτό οφείλεται στο ότι είμαστε κτιστοί, φθαρτοί και τρεπτοί.

Μονάχα ο Θεός είναι έξω από την αμαρτία, είναι Άγιος και αμετάβλητος. Εμείς οι άνθρωποι μεταβαλλόμαστε, κινούμαστε μεταξύ του καλού και του κακού, του αγαθού και πονηρού, έχουμε αρετές και πάθη, χαρίσματα και αδυναμίες. Αυτή είναι η πραγματικότητα μας, γι’ αυτό και το απροϋπόθετο της Θείας ενανθρωπίσεως, κατά τον Άγιο Μάξιμο Ομολογητή.

Διότι από μόνος του ο άνθρωπος ...

Ο αμαρτωλός είναι πληγωμένος κι' οχι παλιάνθρωπος

   

                                                                             

 Πρωτ. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

 Όταν βλέπουμε έναν άνθρωπο να παιδεύεται στα πάθη και τις αμαρτίες, είναι σημαντικό πριν σηκώσουμε το δάκτυλο και τον καταδείξουμε ως αμαρτωλό ή παλιάνθρωπο, να δούμε βαθύτερα τι κρύβει αυτή η πάλη κι αγωνία του. Τότε εάν η Χάρις επιτρέψει την θέα της ψυχής του, θα δούμε ότι πίσω από κάθε αμαρτία ζει μια δίψα ελευθερίας. 

 

Διότι κάθε πάθος κρύβει μια κραυγή ελευθερίας. Δεν χωράει ο άνθρωπος στα στενά του χώρο και του χρόνου, δεν αντέχει στην σκιά του θανάτου, διψάει την ελευθερία και επειδή τις περισσότερες φορές δεν γνωρίζει τον τρόπο να την βρει δημιουργεί υποκατάστατα. Αυτά είναι τα πάθη μας, τα υποκατάστατα μιας μεγάλης απουσίας. Λείπει ο Θεός και με τις αμαρτίες γεμίζουμε τα κενά. 

 

Είναι κι κάτι άλλο.

Οι πειρασμοί (Άγιος Μάξιμος Ομολογητής)

 

Όσιος Μάξιμος ο Ομολογητής – Εορτάζει στις 21 Ιανουαρίου

Τα λυπηρά που μας συμβαίνουν γίνονται ή για παιδαγώγησή μας, ή για την εξάλειψη παλιών αμαρτιών, ή για διόρθωση της τωρινής αμέλειάς μας, ή για αποτροπή μελλοντικών αμαρτιών. Εκείνος λοιπόν που συλλογίζεται ότι ο πειρασμός τού συνέβη για κάποιον από αυτούς τους λόγους, δεν αγανακτεί, όταν τον χτυπούν ή τον αδικούν ή του κάνουν κάποιο άλλο κακό. Καθώς μάλιστα συναισθάνεται τις αμαρτίες του, ούτε κατηγορεί εκείνον που του προξενεί τον πειρασμό, αφού, είτε μέσω αυτού είτε μέσω άλλου, όφειλε να πιει το ποτήρι της θείας δικαιοσύνης. Αντίθετα, στον Θεό αποβλέπει και τον ευχαριστεί για ό,τι επέτρεψε, και τον εαυτό του κατηγορεί και δέχεται πρόθυμα την παιδαγωγική δοκιμασία, όπως έκανε ο Δαβίδ με τον Σεμεΐ (Β’ Βασ. 16:5-13).

Ο ασύνετος άνθρωπος, από την άλλη, ζητά συχνά από τον Θεό να ελεηθεί και να ελευθερωθεί από τα δεινά, όταν όμως έρχεται το έλεος, δεν το δέχεται, επειδή αυτό δεν είναι όπως εκείνος ήθελε, αλλά όπως το έκρινε συμφέρον ο Γιατρός των ψυχών. Γι’ αυτόν τον λόγο αδημονεί και αναστατώνεται, και άλλοτε τα βάζει οργισμένος με τους ανθρώπους, ενώ άλλοτε βλασφημεί τον Θεό. Έτσι όμως και αγνωμοσύνη δείχνει, και ενίσχυση στον πειρασμό του δεν παίρνει.

Οι δαίμονες μας προξενούν πειρασμούς είτε αυτοί...

Πεισματικά…

 

 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

«Μα γιατί επιμένεις;». Πόσες φορές δεν θέσαμε το ερώτημα αυτό στον εαυτό μας, στα παιδιά μας, σε όσους βρίσκονται κοντά μας όταν βλέπουμε μία συμπεριφορά ή μία ιδέα να μην επιτρέπουν την απαγκίστρωση, το νέο ξεκίνημα, την έξοδο από μία παγίδα ζωής;

Βέβαια, το πείσμα δεν είναι πάντοτε κακό. Ο πεισματάρης άνθρωπος, όταν βάζει κάποιον καλό στόχο και δίνει όλες του τις δυνάμεις για να τον πετύχει, έχει πολλές πιθανότητες να χαρεί.

Το πείσμα λειτουργεί παραγωγικά. το πείσμα αποκαλύπτει δυνατότητες που υπάρχουν εντός μας και που δεν τις γνωρίζουμε σε όλες τους τις εκφάνσεις. Το πείσμα γίνεται παράδειγμα. Μας οδηγεί στην αλήθεια για το ποιοι μπορούμε να είμαστε και όχι μόνο ποιοι φαίνεται ότι είμαστε.

Υπάρχει όμως και το κουραστικό, το κάποτε καταστροφικό πείσμα. Είναι αυτό ενός εγωκεντρισμού που γίνεται από την μία θυμός και από την άλλη εσωστρέφεια. Ο θυμός είναι ένδειξη ότι θέλουμε να ικανοποιήσουμε επιθυμίες, χωρίς να εξετάσουμε αν μπορούμε και αν μας ταιριάζουν.

Το πείσμα γίνεται συσσώρευση θυμού σε μία παρορμητική και επίμονη ενασχόληση με την επιθυμία, ώσπου ο άνθρωπος να μη λογαριάζει ούτε τους άλλους ούτε ποιος είναι. Έτσι ο άνθρωπος γίνεται και εσωστρεφής.

Η εμμονή στην επιθυμία ή την ιδέα τον αυτοαπορροφά. Θέλει να αποδείξει ότι μπορεί και δεν λογαριάζει ούτε το αν αξίζει ούτε το αν πρέπει. Συχνά δεν λογαριάζει ούτε τους άλλους. Ο πεισματάρης έχει κέντρο μόνο το «εγώ» του. Έτσι δεν ακούει κανέναν. Και λειτουργεί και αυτοκαταστροφικά και δυσκολεύει τη ζωή των άλλων.

Ευχαριστία, η πράξη που αντέχει πέραν του θανάτου

 

  Πρωτοπρ. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

 

Έχετε σκεφτεί αλήθεια τι θα αντέξει στα Έσχατα, δηλαδή στην Βασιλεία του Θεού, απ’ όλα αυτά τα πνευματικά παλαίσματα στα οποία ασκούμαστε; Στην Βασιλεία του Θεού άραγε θα νηστεύουμε; Θα προσευχόμαστε; Θα εγκρατευόμαστε; Θα κηρύττουμε ή θα κάνουμε κατηχητικό; Όχι, τίποτε από όλα αυτά. Τι θα μείνει απ’ ότι υπάρχει στην παρούσα φάση ζωής στην αιωνιότητα του Θεού; Η δοξολογία και ευχαριστία. Αυτή θα είναι η αιώνια γλώσσα μας, ο τρόπος κοινωνίας μας με τον Θεό. Η αγάπη που θα ξεσπά σε ατελεύτητη δοξολογία. 

 

Γι’ αυτό και στην εν Χριστώ ζωή η δοξολογία κατέχει την πιο υψηλή θέση των αρετών. Είναι η μόνη ανθρώπινη πράξη που αντέχει πέρα του θανάτου, που θα συνεχίσει να υπάρχει όταν όλα τα άλλα θα έχουν σταματήσει. 

 

Ο Άγιος Παϊσιος συνήθιζε να λέει, «Το «Δόξα σοι ο Θεός» να μη λείπει ποτέ από τα χείλη σας. Εγώ, όταν πονάω, το «Δόξα σοι ο Θεός» έχω για χάπι του πόνου, τίποτε άλλο δεν με πιάνει. Το «Δόξα σοι ο Θεός» είναι ανώτερο και από το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»…».

Ο δε μεγάλος όσιος ο Παπα-Τύχων της Καψάλας συμβούλευε : «Το «Κύριε ελέησον» έχει εκατό δραχμές, το «Δόξα σοι ο Θεός» έχει χίλιες δραχμές, είναι δηλαδή πολύ πιο ακριβό». «Ο Παπα-Τύχων είχε φθάσει στον χώρο της δοξολογίας, και αντί για την ευχή είχε την δοξολογία. Συνέχεια άκουγε κανείς από το στόμα του το «Δόξα σοι ο Θεός, δόξα σοι ο Θεός», και όλες σχεδόν οι ημέρες του χρόνου ήταν γι’ αυτόν Διακαινήσιμες, αφού ζούσε πάντα την πασχαλινή χαρά». 

 

Κι όμως οι άνθρωποι, περισσότερο απαιτούμε και ζητάμε, παρα δοξάζουμε και ευχαριστούμε. Το βλέπουμε ξεκάθαρα στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής ΙΒ Λουκά ( ιζ’ 12-19).

Η Θεία λειτουργία είναι η ταυτότητα μας…...

Είναι φανερό από την ειδησιογραφία των ημερών, ότι θα προσπαθήσουν πάντες να αποδώσουν την αύξηση των επιδημικών κρουσμάτων στην Εκκλησία. Κι αυτό για να τιμωρήσουν την «απείθεια» της. Δεν είμαι βέβαια από εκείνους που θεωρούν ότι η Εκκλησία δεν κάνει ποτέ λάθη. Ωστόσο έχω την αίσθηση όπως κάθε λογικός άνθρωπος που βλέπει και ακούει τι συμβαίνει καθημερινά γύρω του, ότι είναι ελάχιστοι εκείνοι που πειθαρχούν στα υγειονομικά μέτρα. Μια βόλτα στις μεγαλουπόλεις των Αθηνών και Θεσσαλονίκης, στα μέσα μαζικής μεταφοράς και σούπερ μαρκετ, θα μας πείσει για του λόγου το αληθές. Βέβαια, σε όλα αυτά ας συνυπολογίσουμε και όλα τα κρυφά ρεβεγιόν των εορταστικών ημερών. Πάντως όπως κι εάν έχει, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα ευθύνεται η εκκλησία με τις δυο ώρες λατρείας την ημέρα των Θεοφανείων για την αύξηση των κρουσμάτων. Είναι αστείο και μόνο να το λέμε. 

 

Ας έρθουμε τώρα στο θέμα που πάλιν και πολλάκις τίθεται στον δημόσιο διάλογο και έχει να κάνει με τον τρόπο μεταλήψεως της Θείας Κοινωνίας. Ας ξεκαθαρίσουμε εξ αρχής κάτι που είναι σημαντικό, μια και δίχως αυτή την κατανόηση δε μπορεί να υπάρξει καμία σοβαρή προσέγγιση στο θέμα.

Σοῦ ἔδωσε τή γλώσσα ὁ Θεός γιά νά...

 

 

 

Εγώ δεν σας λέω να πάτε στην Αφρική και να κηρύξετε το Χριστό, αλλά μέσα στο σπίτι σας.

Σου έδωσε τη γλώσσα ο Θεός, όχι για να βρίζεις, να καταριέσαι και να στέλνεις το παιδί σου στο διάβολο, όχι για να βλαστημάς και να κουτσομπολεύεις, όχι για να συκοφαντείς και να αισχρολογείς. Οχι για να κάθεσαι με τις ώρες στα καφενεία και στις τηλεοράσεις και να συζητάς τα αίσχη που βλέπεις..

Για να δείς τα υλικά πράγματα, πρέπει να είναι υγιείς οι σωματικοί οφθαλμοί σου

 

 

Για να δείς τα υλικά πράγματα, πρέπει να είναι υγιείς οι σωματικοί οφθαλμοί σου.

Για να γνωρίσεις τα νοερά πράγματα, πρέπει να είναι υγιείς οι οφθαλμοί της ψυχής σου, να έχεις δηλαδή φωτισμένη συνείδηση και διάκριση. Μόνο μ’ αυτή την προϋπόθεση θα εφαρμόζεις σωστά τις εντολές του Θεού «και ουκ εκκλίνεις απ’ αυτών εις δεξιά ουδέ εις αριστερά, ίνα συνής εν πάσιν οις εάν πράσσης» (Ιησ. Ναυή 1:7).

Διάκριση είναι η ικανότητα της ψυχής να διακρίνει αλάθητα σε κάθε περίπτωση το καλό από το κακό, το θείο θέλημα από τη δαιμονική απάτη. Με τη διάκριση θα γνωρίσεις...