π. Ανδρέας Αγαθοκλέους
Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο αγχωμένων ανθρώπων. Ούτε, ακόμα, και μεταξύ παιδιών. Δουλειές πολλές, τρεχάματα, προγράμματα, πίεση. Η ειρήνη απουσιάζει από τις καρδιές των ανθρώπων και η χαρά αντικαταστάθηκε με την ικανοποίηση.
Βέβαια, αν τα πιο πάνω παρατηρούνταν σ’ όσους δεν έχουν σχέση με την Εκκλησία, εύκολα θα μπορούσαμε να κάνουμε διάγνωση και να προτείνουμε θεραπεία. Όμως, φαίνεται πως και οι «άνθρωποι της Εκκλησίας» δεν είναι απαλλαγμένοι από το στρες και το άγχος. Και αυτοί πιέζονται, τρέχουν, αγχώνονται. Γιατί άραγε; Τι φταίει και πώς αλλάζει η κατάσταση;
Νομίζω ότι υπάρχει το φυσιολογικό στρες και το υπερβολικό. Το πρώτο χρειάζεται, όταν ένα γεγονός απαιτεί την άμεση και συγκεκριμένη αντιμετώπιση, που για να το φέρουμε σε πέρας πρέπει να ενεργοποιήσουμε τις δυνάμεις μας. Το δεύτερο, που είναι και παθολογικό, γίνεται μόνιμο και αναστατώνει και το σώμα με συμπτώματα ασθένειας.
Το άλλο, που θα μπορούσαμε να διαγνώσουμε, είναι οι συνθήκες στις οποίες ζει ο άνθρωπος που δεν τον αφήνουν να ηρεμήσει και, ως εκ τούτου, πιέζεται. Οι συνθήκες στη δουλειά, στο σπίτι, στο καθημερινό περιβάλλον του που, σίγουρα, δεν του είναι αδιάφορα, γι’ αυτό και εξασκούν πάνω του αρνητικά συναισθήματα.
Αν αυτά τα δύσκολα, τα ανθρώπινα, που γίνονται καθημερινά βιώματα, η Εκκλησία του Χριστού δεν είναι σε θέση να τα θεραπεύσει, τότε ομολογεί ότι είναι θρησκεία, όπως τόσες άλλες, ανθρώπινο δημιούργημα.
Οι άγιοι Πατέρες, μέσα από τη θεωρητική και πρακτική τους γνώση, μας διδάσκουν ότι η Εκκλησία μπορεί να θεραπεύσει τον άνθρωπο από τις εσωτερικές του ακαταστασίες και να του χαρίσει, ως αποτέλεσμα, την ειρήνη και τη χαρά του Χριστού.
Αν, όπως λένε οι γιατροί, η μισή θεραπεία βρίσκεται στη διάγνωση, τότε είναι αναγκαίο να πούμε ότι, σύμφωνα με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, το άγχος προέρχεται από την κρυμμένη απιστία. Ο άνθρωπος, στηριγμένος στη λογική και στις δυνάμεις του, δεν εμπιστεύεται το Θεό-Πατέρα του, δεν αναγνωρίζει ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή του και δεν μπορεί να δει «πίσω από τα φαινόμενα τα γενόμενα».
Ο Χριστός, στην επί του Όρους ομιλία Του, μας φέρνει ως παράδειγμα τα πουλιά και τα «κρίνα του αγρού» τα οποία φροντίζει και ας μην μπορούν να κάνουν κάτι, για να τονίσει πως πολύ περισσότερο φροντίζει για τους ανθρώπους και γι’ αυτό δεν θα πρέπει ν’ αγχώνονται για τίποτα στη ζωή τους.
Έτσι, θα μπορούσαμε να πούμε με βεβαιότητα ότι η υπέρβαση του άγχους δεν είναι τα χαπάκια ούτε ο,τιδήποτε ψυχολογικό ναρκωτικό, αλλά η σχέση με το Χριστό που θα φέρει εμπιστοσύνη στη δύναμη και στην αγάπη Του. Αυτή η σχέση-εμπιστοσύνη έρχεται με την προσευχή, τη Θεία Κοινωνία, τη μετάνοια, αλλά κυρίως με την επιθυμία του ανθρώπου να συνδεθεί προσωπικά μαζί Του μέσω της Εκκλησίας, που είναι το Σώμα Του.
Τότε, θ’ αρχίσει το άγχος να υποχωρεί και να παραχωρεί τη θέση του στην ειρήνη της καρδιάς, στην ανάπαυση και στη χαρά, στην εμπειρία της νέας ζωής.
isagiastriados.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου