Ήταν μια απλή γυναίκα…

 

 

 Ένα χειμωνιάτικο πρωϊνό ο περίφημος Ρουμάνος ασκητής Κλεόπας Ιλίε βρισκόταν στο Ιερό ενός μοναστηριακού Ναού και διάβαζε γονατιστός την ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως.

Μετά από λίγη ώρα μπήκε στην Εκκλησία για να προσευχηθεί μια γυναίκα που είχε έρθει στο Μοναστήρι από το βράδυ.

Έλεγε ο γέροντας (ο άγιος Παΐσιος) ένα παράδειγμα

 

 

Έλεγε ο γέροντας (ο άγιος Παΐσιος) ένα παράδειγμα. 

Έλεγε ότι όταν ήταν αρχάριος μοναχός, όταν έφτιαχνε τα εργόχειρά του, πήγαινε ο πειρασμός και του έκανε πολλά εμπόδια. Σπάζανε τα εργαλεία, τσάκιζαν τα χέρια του, σπαζαν τα εργόχειρα..

Η ΨΥΧΡΗ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ

  

Φτάσαμε ξανά στις ημέρες των Χριστουγέννων, που τις
περιμένουν οι Χριστιανοί για να εκδηλώσουν μια πολύ κακή τους
συνήθεια: Να δείξουν τη φιλανθρωπική τους διάθεση.
Μα, θα ρωτήσει κάποιος, είναι κακό πράγμα αυτό; Δεν πρέπει να
έχουμε φιλάδελφα αισθήματα; Βεβαιότατα! Πού είναι λοιπόν το κακό;
Στο ότι τα έχουμε κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα μόνο. Τον
υπόλοιπο χρόνο οι φτωχοί δεν υπάρχουν για μας. Ζούμε αγνοώντας
τους. Το πώς τα βγάζουν πέρα, το αν ζουν ή πεθαίνουν, μας
απασχολεί από ελάχιστα έως καθόλου. Είναι πράγμα αδιάφορο για
μας.
Όμως, όταν έρχονται Χριστούγεννα, θυμούμαστε. Τότε γινόμαστε
ευαίσθητοι. Σκεφτόμαστε ότι υπάρχουν και άνθρωποι που υποφέρουν,
που δεν έχουν να φάνε, που τουρτουρίζουν στην παγωνιά. Και επειδή
θέλουμε να γιορτάσουμε «πνευματικά» τα Χριστούγεννα, πετάμε ένα
ξεροκόμματο και σ’ αυτούς. Όχι γιατί ξύπνησε ξαφνικά το ενδιαφέρον
μας για τα προβλήματά τους. Όχι γιατί μας κατέκλυσε η αγάπη γι’
αυτούς. Αλλά για να κατασιγάσουμε τη δική μας συνείδηση που
υπνώττει ολοχρονίς. Κάνουμε το «καθήκον» μας απέναντί τους, για να
ξεμπλέξουμε το γρηγορότερο από αυτούς και να βυθιστούμε
απερίσπαστοι, χωρίς τύψεις, στο γιορτινό μας αποκάρωμα. Ξεγελούμε
με ένα «κόκκαλο» την πείνα τους, για να δώσουμε το άλλοθι στον
εαυτό μας να συνεχίσει «εν κραιπάλη και μέθη» τη ναρκισσιστική του
αποχαύνωση, απαλλαγμένος από ενοχλητικά συνειδησιακά
ξεβολέματα. Η έκτακτη γιορτινή φιλαδελφία μας είναι το ντροπιαστικό
καμουφλάζ της καθημερινής αναίσχυντης αδιαφορίας μας.
Και μην αρχίσουμε βέβαια ξανά και ξανά το γνωστό τροπάριο,
«φτωχοί είμαστε κι εμείς, τί να δώσουμε στους άλλους;» Δεν χρειάζεσαι
λεφτά, για να έχεις ενδιαφέρον.

Οι απαντήσεις του Θεού….

 

 π. Λίβυος

Η Βασιλεία του Θεού θα είναι γεμάτη με υπάρξεις που θα λούζονται στο φως της δόξας Του, όχι όμως εκείνων που εμείς πιστέψαμε ότι το «αξίζουν», αλλά όλων αυτών που είχαμε ως «ξεγραμμένους» και «τελειωμένους» με τα δικά μας κριτήρια.

Αυτά τα ταλαιπωράκια της ζωής.

Γι’ αυτό ακόμη και το καιρό δεν τα καταφέρνουμε καλά, μην απογοητεύεστε, υπάρχει κάποιος που μπορεί να νιώσει την αποτυχία μας. Υπάρχει ένας Θεός που ξέρει να χάνει για να μας κερδίσει όλους.

Όταν ο Χριστός ανέβηκε στο Σταυρό...

Άγιος Παΐσιος: «Στις θλίψεις ο Θεός δίνει την αληθινή παρηγοριά»

 

~ Ο Θεός βλέπει από κοντά τις ταλαιπωρίες των παιδιών Του και τα παρηγορεί σαν καλός Πατέρας. Γιατί, τι νομίζεις, θέλει να βλέπη το παιδάκι Του να ταλαιπωρήται;

Όλα τα βάσανά του, τα κλάματά του, τα λαμβάνει υπ’ όψιν Του και ύστερα πληρώνει. Μόνον ο Θεός δίνει στις θλίψεις την αληθινή παρηγοριά. Γι’ αυτό, άνθρωπος που δεν πιστεύει στην αληθινή ζωή, που δεν πιστεύει στον Θεό, για να Του ζητήση το έλεός Του στις δοκιμασίες που περνάει, είναι όλο απελπισία και δεν έχει νόημα η ζωή του. Πάντα μένει αβοήθητος, απαρηγόρητος και βασανισμένος σ’ αυτήν την ζωή, αλλά καταδικάζει και αιώνια την ψυχή του.

Οι πνευματικοί όμως άνθρωποι,

Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης: Έβλεπε τις ψυχές από μακριά, σαν σε ανοιχτό βιβλίο

 

 

Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης (†)

~ Μία γυναίκα από το Περιθώρι της Δράμας γνώρισε τον όσιο Γεώργιο το έτος 1947. Επιθυμούσε να τον γνωρίσει από καιρό, γιατί πολλά θαυμαστά είχε ακούσει περί αυτού.

Μετά από μία Θεία Λειτουργία τον επισκέφθηκε στο κελλάκι του. Της είπε ο όσιος απλά: «Αδελφή Κυριακή, απόλαυσες αυτό που ποθούσες. Των αγίων Θεοδώρων θα έλθει και ο σύζυγός σου». Πράγματι την ημέρα εκείνη πήγε και ο σύζυγός της, κατά την ακριβή πρόγνωση του οσίου.

Η ίδια γυναίκα διηγήθηκε πάλι ότι ο όσιος Γέροντας πήγαινε επισκέψεις σε ορισμένα σπίτια. Το ότι δεν πήγαινε στο δικό της, το θεωρούσε πως, επειδή ήταν πολύ αμαρτωλή, γι’ αυτό και δεν πήγαινε. Ο όσιος με την πνευματική του όραση το αισθάνθηκε καλά. Μία ημέρα, εορτή του αγίου ιερομάρτυρος Χαραλάμπους, που εόρταζε και ο σύζυγός της, επισκέφθηκε το σπίτι της και χάρηκε πολύ. Αφού τους νουθέτησε, ωφελήθηκαν και χάρηκαν όλοι, φεύγοντας τους είπε: «Αυτοί που θα έλθουν, να τους ταΐσετε, γιατί είναι νηστικοί». Έβλεπε τις ψυχές από μακριά, σαν σε ανοιχτό βιβλίο.

Ένας κύριος από την Περιχώρα Δράμας επισκέφθηκε τον όσιο Γεώργιο το έτος 1959,

Μέγας Βασίλειος: Όλα περνούν και μένουν πίσω σου...

 

 «Ό χρόνος συνοδεύει τη ζωή και την κατευθύνει στό θάνατο. 

"Οπως οι επιβάτες των πλοίων οδηγούνται αυτομάτως στο λιμάνι, έστω κι αν κοιμούνται και δεν το αντιλαμβάνονται, έτσι και κάθε άνθρωπος με το πέρασμα του Χρόνου, σαν με μια συνεχή και ακατάπαυστη κίνηση, οδηγείται στο τέλος του. 

Κοιμάσαι και ο Χρόνος σε παρατρέχει. 

Είσαι ξυπνητός κι έχεις φροντίδες, άλλα ή ζωή δαπανάται, έστω και αν αυτό διαφεύγει την αντίληψη μας. 

"Ολοι τρέχουμε κάποιο δρόμο, 
σπεύδοντας ό καθένας προς το τέλος του...

Κάθε στάση δηλώνει μια κατάσταση ....

  

Το σώμα μας είναι η γη πάνω στην οποία ανθίζει το πνεύμα μας. Κάθε σωματική στάση περιγράφει μια κατάσταση. Κάντε το πολύ απλό, σηκώστε το κεφάλι σας ψηλά, να κοιτάει τον ουρανό και προσπαθήστε να κλάψετε. Σχεδόν αδύνατο. Τώρα αντιστρέψτε το, κοιτάξτε χαμηλά την γη, με κατεβασμένο κεφάλι και προσπαθήστε να χαρείτε. Δύσκολο και πάλι. Διότι κάθε σωματική στάση δηλώνει μια ψυχική κατάσταση.

Δες τους ώμους σου πως είναι, η πλάτη ή το στέρνο σου, η μέση ή τα πόδια σου, όλα δηλώνουν μια κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ψυχή σου. Το σώμα μιλάει, ακούει, κοινωνεί και συμπορεύεται με την ψυχή.

Γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο οπου...

Ο αμελής είναι δυστυχής άνθρωπος, γιατί αγνοεί, ότι....

 

Ο αμελής είναι δυστυχής άνθρωπος, γιατί αγνοεί, ότι ζει για να τελειοποιηθεί, 

αγνοεί πως κλήθηκε για μεγάλα ύψη δόξας. 

Αγνοεί, ότι είναι κυκλωμένος από πλήθος χαρίτων, έτοιμων να του προσφέρουν κάθε είδος πνευματικής ευφροσύνης και αποφεύγει να σηκώσει τα μάτια του, για να τις ατενίσει. 

Αγνοεί, ότι...

Τα 4 μυστικά της ζωής μας

 

 

 Με αυτές τις 4 λέξεις πρέπει να προσευχόμαστε στο Θεό. 
Είναι τα 4 μυστικά της ζωής μας:

Μέ τήν εὐχή τοῦ Ἰησοῦ εἴμαστε «ἱματισμένοι καί σωφρονοῦντες»

 

 

Κυριακή ΣΤ΄ Λουκᾶ

 (25-10-2020)

(Θεραπεία δαιμονισμένου 

εἰς τά Γάδαρα)

«Εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον ἀφ' οὗ τὰ δαιμόνια ἐξῆλθεν ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ» (Λκ. 8,35).
Στό πάνω (βόρειο) μέρος τῆς Παλαιστίνης βρίσκεται ἡ Γαλιλαία μέ τή λίμνη Γεννησαρέτ. Στή μιά μεριά αὐτῆς βρισκόταν ἡ Καπερναούμ, ὅπου σύχναζε κηρύττοντας καί θεραπεύοντας ὁ Χριστός, καί στήν ἄλλη μεριά ἦταν ἡ χώρα τῶν Γαδαρηνῶν, τήν ἐπίσκεψη στήν ὁποία μᾶς περιέγραψε ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς μέ τό σημερινό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα.
Ὅταν ἔφτασε ὁ Χριστός στή χώρα αὐτή τόν συνάντησε κάποιος πού ἦταν δαιμονισμένος ἀπό πολλά χρόνια. Μέσα του εἶχαν 'μπεῖ ὄχι ἕνα ἀλλά πολλά δαιμόνια. Ποιά ἡ ἐμφάνιση καί ἡ ζωή του; Γυμνός, δέν ἔμενε σέ σπίτι ἀλλά στά μνήματα. Ὅταν προσπαθώντας νά τόν συγκρατήσουν τόν ἔδεναν μέ ἁλυσίδες καί τοῦ ἔβαζαν σιδερένια δεσμά στά πόδια, τά ἔσπαζε καί τριγυρνοῦσε... στίς ἐρημιές.

Σήμερα ὑπάρχουν δαιμονισμένοι;
Δυστυχῶς ναί. Καί σήμερα ὑπάρχουν οἱ χαρακτηριστικές ἐκεῖνες περιπτώσεις, πού καί μόνο ἄν τίς δεῖ κάποιος, καταλαβαίνει ὅτι δέν πρόκειται γιά φυσιολογικές καταστάσεις ἤ γιά ἁπλές ψυχοπάθειες, ἀλλά γιά περιπτώσεις σωματικῆς καταλήψεως ἀπό πονηρό ἤ πονηρά πνεύματα.
Ἀπό αὐτή τήν τυραννία τοῦ διαβόλου ἦλθε νά μᾶς ἀπαλλάξει ὁ Χριστός. Πῶς ἔγινε καί πῶς γίνεται αὐτό;

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΑΜΑ ΑΛΛΑ ΘΕΑ ΘΕΟΥ

 

Πάντως ο Χριστός δεν φαίνεται να ενθουσιάζεται από τα "θαύματα" και έχει τον λόγο του. Στο σημερινό Ευαγγέλιο που διαβάσαμε στην Θεία Λειτουργία, οι μαθητές χαίρονται διότι έχουν επιτελέσει κάποια θαύματα στον όνομα του Χριστού. Νιώθουν μια ικανοποίηση και έρχονται μετα χαράς μεγάλης να το αναγγείλουν στο Χριστό. Αλλά ο Χριστός φαίνεται να μην μετέχει σε αυτόν τον ενθουσιασμό τους. «Μην χαίρεστε που υποτάσσεται τα κακά πνεύματα, αλλά να χαίρεστε εάν τα ονόματα σας γραφτούν στην βίβλο της Βασιλεία του Θεού..».

Τώρα βέβαια ευλόγως κάποιος θα αναρωτηθεί, «καλά ο Χριστός γιατί δεν χαίρεται που οι μαθητές του έκαναν θαύμα;». Πρώτον διότι γνωρίζει ότι δεν το έκαναν αυτοί με τις δικές τους δυνάμεις, αλλά ο Θεός. Δεύτερον γιατί για τον Χριστό το θαύμα δεν είναι θέαμα αλλά θέα. Θέα σε μια άλλη κατανόηση της ζωής.

Στο θαύμα αλλάζει η εσωτερική σου ματιά. Δεν βλέπεις πλέον όπως έβλεπες τον εαυτό σου, τους άλλους, την ζωή. Θα δείτε ότι σε όλα τα θαύματα του Χριστού οι θεραπευόμενοι αλλάζουν τρόπο ζωής. Στα θαύματα του Χριστού το σημαντικό δεν είναι η θεραπεία ενός μέλους του σώματος, αλλά η αλλαγή του όλου ανθρώπου. Αλλάζουν ζωές, μεταμορφώνονται ψυχές, τα πάντα αποκτούν νόημα, χαρά και φως.

Το σημαντικότερο όμως το οποίο κάνει τον Χριστό να μην μετέχει σε αυτή την χαρά, είναι...

Για την προσευχή πριν την Θεία Κοινωνία

 

Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Κάθε φορά που ερχόμαστε για να μεταλάβουμε, λέμε στον Κύριο ότι ερχόμαστε σ’ Εκείνον που είναι ο Λυτρωτής των αμαρτωλών, αλλά δηλώνουμε επίσης ότι θεωρούμε τους εαυτούς μας σαν τον πιο μεγάλο από όλους αύτούς τους αμαρτωλούς. Πόση αλήθεια υπάρχει σε μια τέτοια δήλωση όταν την κάνουμε; Η πως μπορούμε να κάνουμε μια τέτοια δήλωση; Είναι αλήθεια; Μπορούμε να πούμε ότι θεωρούμε αληθινά τον εαυτό μας χειρότερο από τους αμαρτωλούς;

Ο Ιωάννης της Κροστάνδης στο ημερολόγιο του τονίζει ένα σημείο που πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό∙ λέει, αν είχε δοθεί σε άλλους ανθρώπους τόση πολλή αγάπη, τόση χάρη, τόση θεία αποκάλυψη σαν αυτή που του δόθηκε, θα είχαν φέρει καρπούς που ο ίδιος αποδείχτηκε ανίκανος να αποδώσει.

Και έτσι αυτός είναι ένας τρόπος για να κάνουμε στον εαυτό μας ερωτήσεις όταν προσερχόμαστε στην Θεία Κοινωνία και λέμε τα λόγια της προσευχής που προηγείται της θείας Κοινωνίας. Απλά τις επαναλαμβάνουμε επειδή είναι γραμμένες στα βιβλία; Η είναι επειδή έχουμε συναίσθηση – αλλά για ποιό πράγμα έχουμε συναίσθηση;

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

  

Δύο κυρίες από τα Καλάβρυτα είχαν μεγάλη ευλάβεια στον Παππούλη και τον επισκέπτονταν συχνά. Εστεναχωρούντο, γιατί είχαν ένα αδελφό κομμουνιστή, που αν και τελείως αμόρφωτος, είχε χάρισμα λόγου και εύκολα έπειθε τους ανθρώπους. Αυτός λοιπόν, με τα λόγια του είχε ξεσηκώσει επτά χωριά και τα είχε μεταστρέψει στον Κομμουνισμό. Τις δε αδελφές του που πήγαιναν στον Γέροντα τις κορόιδευε συνέχεια. Κάποια φορά μετά από πολλά παρακάλια, οι αδελφές του κατάφεραν να τον πάρουν μαζί τους στο Μήλεσι. Μόλις μπήκαν μέσα στο κελλάκι, λέει στον Γέροντα:

– Ρε, παπά, πες μου κι εμένα από αυτές τις ιστοριούλες που λες και ξεσηκώνεις τις γυναίκες. Κι ο Γέροντας του λέει:

– Πάρε πρώτα την καρέκλα και κάθησε.

Ο Άγιος Λουκιανός – Ένα φωτεινό παράδειγμα (15 Οκτωβρίου)

 

Μεγάλος καί θαυμαστός ἦταν ὁ ἅγιος Λουκιανός. Λουκιανός ἦταν τό ὄνομά του· καί σημαίνει ἄνθρωπος φωτεινός. Καί ὁλόκληρη ἡ ζωή του ἦταν φῶς καί δίδαγμα γιά μᾶς.

Σέ νεαρή ἡλικία οἱ γονεῖς του τόν παρώθησαν νά μελετάει τίς ἅγιες Γραφές. Καί ὁ νεαρός Λουκιανός ἀγάπησε τόν λόγο τοῦ Κυρίου πολύ. Καί ἀγωνιζόταν ὄχι μόνο νά τόν μαθαίνει πιό βαθειά, ἀλλά καί νά τόν τηρεῖ.

Ἔτσι ἀπόκτησε πολλές ἀρετές. Καί πιό πολύ ἀπό ὅλες ἀγάπη. Καί πόθησε νά βοηθεῖ τούς ἄλλους ὑλικά καί πνευματικά.

Καί λοιπόν; Πρῶτα, μέ θάρρος καί μέ φωτισμένη καρδιά, ἐμοίρασε ὅλα του τά ὑπάρχοντα, τήν κληρονομία του ἀπό τόν πατέρα του, στούς φτωχούς. Καί ἀφοσιώθηκε στόν Κύριο.

Ἔγινε ἱερέας. Λειτουργοῦσε. Ἁγίαζε. Κήρυττε καί νουθετοῦσε. Τότε γύρω στό 300‐320 μ.Χ.

Ἀγωνιζόταν γιά τόν λαό τοῦ Κυρίου. Ἑρμήνευε στά κηρύγματά του τίς ἅγιες Γραφές. Ἔγραφε βιβλία γιά τόν Χριστό καί γιά τήν αἰώνια ζωή. Ἀκούραστος καί ἀκαταπόνητος στό ἔργο τοῦ Κυρίου. Καί οἱ Χριστιανοί λαχταροῦσαν νά φιλοῦν τό χέρι του πού ἔγραφε βιβλία γιά τήν αἰώνια ζωή.

Μέ ἰδιαίτερη ἀγάπη στράφηκε στά παιδιά. Κοντά του ἔμαθαν νά ἀγαποῦν τόν Χριστό. Καί νά Τόν ὁμολογοῦν: ὅτι εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός καί ὁ μόνος σωτήρας τοῦ κόσμου.

Δύο μικρά παιδιά, μαθητές,

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: «Όταν προσεύχεσαι να λες, Κύριε, πρόσθεσε πίστη»

Έχετε πίστιν Θεού. Αιτείτε και δοθήσεται υμίν. Αυτή η πίστη με βοηθάει και με σώζει 70 χρόνια.

Δεν πρέπει παιδιά μου να έχει κανείς αμφιβολίες ούτε δυσπιστίες. Να έχετε πίστη Θεού ως κόκκον σινάπεως και ότι ζητήσετε ο Θεός θα σας το δώσει. Πάντα η προσευχή στηρίζει. Να μη δειλιώμε, να μη φοβόμαστε. Ει ο Θεός μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ημών.

Καμμιά προσευχή, παιδιά μου, δεν πάει χαμένη. Κι εμένα αυτή η προσευχή με κράτησε τόσα χρόνια.

Εκεί που προσευχόμουν,

Δώσε και θα λάβεις, κράτα και θα χάσεις…

 

 

 

Ο πραγματικά ταπεινός δεν είναι αυτός που κακολογεί και μαστιγώνει τον εαυτό του για αυτά που δεν κατάφερε ή δεν πέτυχε. Αλλά εκείνος που βλέπει τι μπορεί να γίνει και που μπορεί να φτάσει με την βοήθεια Του Θεού. Ταπείνωση σημαίνει να πιστεύω ότι τα πάντα, όσα έχω και δεν έχω είναι του Θεού.

Ο ταπεινός ζει με...

Οι Άγιοι Ευλάμπιος και Ευλαμπία: Δύο αδέλφια αγαπημένα μέχρι το τέλος… (10 Οκτωβρίου)

 

 

Οι Άγιοι Ευλάμπιος και Ευλαμπία τα αδέρφια εορτάζουν στις 10 Οκτωβρίου δυο αδέλφια αγαπημένα στη ζωή και, για χάρη του Θεού, ενωμένα και στον μαρτυρικό θάνατο…

Οι αυτάδελφοι μάρτυρες Ευλάμπιος και η Ευλαμπία, καταγόταν από τη μεγαλούπολη Νικομήδεια. Ήσαν και οι δύο νέοι και ωραίοι, σωματικά και ψυχικά. Ευσεβέστατοι Χριστιανοί παρ’ ότι ήσαν νέοι. Από τούς γονείς τους είχαν βαθειά την επίδραση της καλής αγωγής. Η ζωή τους και η άθληση τους συνέπεσε σε ειδωλολατρικούς χρόνους. Βασιλεύς τότε ήταν ο Μαξιμιλιανός και εις την Νικομήδεια ηγεμόνας ο Μάξιμος.

Ο Ευλάμπιος δεν υπέφερε να βλέπει κάθε μέρα να βρίζεται το όνομα του Θεού. Γι αυτό έφυγε από τη Νικομήδεια και κατοικούσε σε τόπον έρημο. Εκεί ζούσε με μεγάλη εγκράτεια. Απέφευγε κάθε αμάρτημα. Ύστερα όμως από ολίγον καιρόν γέμισε από θειο ζήλο. Είδε ότι και εκεί η ζωή του ήταν χωρίς δράση και αγώνα όπως την ήθελε εκείνος.

Σαν άλλος ζηλωτής Ηλίας, άφησε τότε την έρημο πρόθυμος, και πήγε στην Πόλη να παρουσιασθεί στους εθνικούς ειδωλολάτρες. Ήθελε να κηρύξει την ευσέβεια. Ήθελε να μαρτυρήσει, για να λάβει τον φωτοστέφανο της αθλήσεως.

Μπαίνοντας στην πόλη έμαθε για τα Αντίχριστα βασιλικά προστάγματα, και επίτηδες κορόιδεψε και είπε λόγια περιφρονητικά γι αυτά. Όσοι ήσαν εκεί κατάλαβαν, ότι ήταν Χριστιανός. Αμέσως τον έδεσαν και τον φυλάκισαν, έως ότου τον φέρουν σαν νέο κυνήγι στον ηγεμόνα.

Ο Άγιος βασανίζεται

Ο ηγεμόνας αφού πρώτα προσπάθησε να αλλάξει τον Ευλάμπιο έδωσε διαταγή να τον βασανίσουν.

Οι θυρωροί του κακού...

  

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν από το πόνο των άλλων; Ναι υπάρχουν. Υπάρχουν άνθρωποι που η μόνη τους χαρά είναι να καταστρέφουν τις ζωές των άλλων; Δυστυχώς υπάρχουν, και είναι πάρα πολύ κοντά μας. 

Εχθές βράδυ είδα την ισπανική ταινία «Ο Θυρωρός». Ένας νεαρός άνδρας διακατέχεται από έλλειψη αισθήματος χαράς. Η ζωή του είναι μια κόλαση απουσίας νοήματος. Το μόνο που του δίνει ικανοποίηση είναι να προκαλεί πόνο στους άλλους ανθρώπους. Δηλαδή τρέφεται με την δυστυχία των άλλων. Δεν αντέχει να βλέπει χαρούμενους και επιτυχημένους ανθρώπους. Όπου συναντάει το γέλιο και την ομορφιά επιθυμεί να την εξοντώσει. Κάνει τα πάντα αρκεί να δει το δάκρυ στα μάτια του άλλου, αρκεί να αντικρύσει διαλυμένη την ζωή του άλλου ανθρώπου. 

Μη μου πείτε ότι δεν αναγνωρίζεται αυτόν τον ρόλο σε πολλούς ανθρώπους δίπλα σας; Ίσως και μέσα σας. Γιατί δεν είναι πάντα οι άλλοι που κάνουν κακό σε εμάς αλλά και εμείς που κάνουμε κακό στους άλλους. 

Υπάρχουν άνθρωποι εντός της εκκλησίας, που χαίρονται με το λάθος του άλλου. Που η πτώση και η αμαρτία του αδελφού τους όχι μόνο δεν τους οδηγεί σε προσευχή και δάκρυα αλλά αντιθέτως τους προσφέρει χαρά και ικανοποίηση. Γλυκαίνονται περισσότερο στην κόλαση του άλλου παρα στο δικό τους παράδεισο. 

Είναι οι άνθρωποι που σε κατηγορούν, σε συκοφαντούν, σε περιμένουν στην γωνία με το δάκτυλο στην σκανδάλη και στο πρώτο λάθος σε εκτελούν.

Περί εξυπνάδας και πονηρίας

 Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης

Όταν ο άνθρωπος δεν τροχίζη το μυαλό με το Θείο, αλλά το τροχίζη με την πονηριά, παραδίνει τον εαυτό του στον διάβολο. Καλύτερα να το είχε χάσει το μυαλό, για να έχη ελαφρυντικά την ημέρα της Κρίσεως.

– Γέροντα, διαφέρει η απλότητα από την πονηριά;

– Ναι, όσο η αλεπού από το τσακάλι. Το τσακάλι, αν δη κάτι και το θέλη, με λεβεντιά θα πάη να το πάρη. Ενώ η αλεπού θα κάνη πονηριές και μετά θα πάη να το πάρη.

– Μπορεί, Γέροντα, να θεωρή κανείς την πονηριά για εξυπνάδα;

Τρεις πειρασμοί που ταλαιπωρούν τον άνθρωπο

  

 

Πρώτος πειρασμός: είναι η απληστία, δηλαδή η επιθυμία του ανθρώπου ν’ αποκτά όλο και περισσότερα υλικά.

Δεύτερος πειρασμός: είναι το.....

'Άγιοι παντού...

  

Βλέπεις τον άλλον με τόσα προβλήματα, βάσανα και δοκιμασίες και σου χαμογελάει. Ε αυτό είναι μορφή αγιότητας. Διότι αυτός ο άνθρωπος έχει μέσα του τον Θεό.

Δε μπορεί να χαμογελάς ενώ είσαι πάνω στον Σταυρό. Όταν αυτό συμβαίνει τότε η Χάρις ενεργεί εντός σου, είτε την αναγνωρίζεις είτε όχι. Διότι όπως έλεγε και ο Μακαριστός Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπτερίτης, πολλές φορές δεν αντιλαμβανόμαστε την ενεργούσα χάρις εντός της ύπαρξης μας.

Ήξερα έναν άνθρωπο που δεν κατέκρινε ποτέ. Όταν σε άκουγε να μιλάς για τα λάθη και τις αμαρτίες των άλλων, προσπαθούσε να σου αλλάξει κουβέντα, «λοιπόν πάμε παρακάτω», αυτό έλεγε και σου χαμογελούσε. Όταν του ζητούσες μια χάρη δεν χρειαζόταν να το πεις δεύτερη φορά. Εκεί στην γειτονιά δεν υπήρχε κανένα αδέσποτο ζώο να πεινάει. Όλα τα μάζευε και τα τάιζε. Και όπου μάθαινε ότι υπάρχει κάποια γιαγιά ή παππούς κατάκοιτος και με δυσκολίες, δήλωνε πρόθυμος να βοηθήσει, να μαγειρέψει, να καθαρίσει, να φροντίσει. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος δεν πήγαινε στην εκκλησία. «Εγώ πάτερ, με τον Χριστούλη δεν έχω πρόβλημα», έλεγε, «αλλά δεν αντέχω τους ανθρώπους της θρησκείας. Με κουράζει και θυμώνει πολύ η σκληρότητα και υποκρισία τους».

Μιλήσαμε και κατάλαβα ότι είχε...

"Ησυχία, ο τρόπος να ακούς την φωνή του Θεού"

 

 

 

 

Ο Χριστός συχνά αποσυρόταν σε ήσυχα μέρη για να προσευχηθεί. Άλλοτε στην έρημο και άλλοτε σε βουνά. Εκεί ησύχαζε για να ακούσει την φωνή του Θεού.

Όταν προσευχόμαστε το σημαντικό δεν είναι τι θα πούμε εμείς στο Θεό, μια και δεν υπάρχει κάτι που δεν γνωρίζει, όσο το να ακούσουμε Εκείνος τι έχει να πει σε εμάς.

Γι’ αυτό και η ανώτερη μορφή προσευχής είναι η σιωπή. Ο Άγιος Ισαάκ Σύρος, αναφέρει ως γλώσσα της Βασιλείας Του Θεού την σιωπή. Δεν υπάρχουν λέξεις εκεί που υπάρχει η Παρουσία του Άλλου. Όταν σε παίρνω αγκαλιά δεν χρειάζεται να σου εξηγώ πόσο σ αγαπώ.

Έτσι στόχος της προσευχής είναι να μάθουμε να ακούμε την φωνή του Θεού μέσα μας.

Ο τρόπος να «ακούμε» μαθαίνεται στην σιωπή και ησυχία. Και σε αυτό θα μας βοηθήσει η προσευχή του Ιησού, το «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον με…». Δεν είναι τυχαίο που έχει ονομαστεί ως «μονολόγιστος» ευχή. Αφού σκοπός είναι...

ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΑΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ!

 

 

Έζησα πολύ καιρό στη γη και άκουσα και είδα πολλά. Άκουσα πολλή μουσική που εγλύκαινε την ψυχή μου. Και σκεφτόμουν πώς, αν αυτή η μουσική είναι τόσο γλυκιά, τότε πολύ περισσότερο πρέπει να ευχαριστεί την ψυχή η ουράνια μελωδία, εκεί που δοξάζουν εν Πνεύματι Αγίω τον Κύριο για τα πάθη Του.

Η ψυχή ζει πολύ...

Άνθρωποι σαν εμάς....

  

Τον βίο του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου τον διάβασα πριν πολλά χρόνια. Χρόνια δύσκολα γεμάτα από κρίσεις πανικού και μια βαθιά θλίψη που μπαινόβγαινε στην ζωή μου. Τελειώνοντας όμως το βιβλίο "Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης" ένιωσα ότι κάποιος με αγαπάει. Φως μπήκε στην ψυχή μου. Είπα, «να και κάποιος άγιος που είχε αγγίξει τα όρια της απελπισίας. Που τρόμαξε από την θλίψη και το σκοτάδι που κουβαλάμε μέσα μας. Που ξέρει τι θα πει να πονάς ψυχικά. Που ενώ γονάτισε σηκώθηκε και πάλι….».

Τί γνωρίζουμε γιά τή μετάσταση τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου;

 Ὁ

 

Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, σέ ἡλικία 105 ἐτῶν, ἄφησε εἰρηνικά τήν τελευταία του πνοή στήν Ἔφεσσο. Κατά τήν παράδοση, προγνώρισε τόν θάνατό του.

Ἡ παράδοση λέει ὅτι:

Πέρασε ἀρκετόν χρόνον τῆς ζωῆς του στό σπίτι τοῦ Δόμνου, πού ὁ ἴδιος τόνἀνέστησε μαζί μέ τούς ἑπτά μαθητές του, καί τέλος ἔφυγε μαζί μ' αὐτούς ἀπό τό σπίτι. Αφού ἔφθασε σ' ἕνα τόπο, στούς μέν μαθητές του παρήγγειλε νά καθίσουν ἐκεῖ, αὐτός δέ ἀφοῦ προχώρησε μπροστά σέ μικρή ἀπόστασι, προσευχήθηκε. Ἦταν δέ ὥρα πρωϊνή.

Ἔπειτα, ἀφοῦ ἐπέστρεψε, πρόσταξε τούς μαθητές του νά σκάψουν τή γῆ σέσχῆμα σταυροῦ, τόσο μόνον, ὅσο ἦτο τό μέτρον τοῦ σώματός του. Ἀφοῦ ξαπλώθηκε λοιπόν μέσα σ' ἐκεῖνον τόν σκαμμένον τόπον, ἀποχαιρέτησε τούς μαθητές του πού ἔκλαιγαν πικρά καί εἶπε: ...

«Σύρετε τό χῶμα τῆς γής πού εἶναι μητέρα μου καί μέ αὐτό σκεπάστε μέ». Ἐκεῖνοι ἀφοῦ τόν ἀσπάσθηκαν καί τόν ἀποχαιρέτησαν, σκέπασαν τό σῶματοῦ μέχρι τά γόνατα. Ἔπειτα πάλι ἀφοῦ τόν ἀσπάσθηκαν τόν σκέπασαν μέχρι τόν λαιμό. Καί πάλι ἀφοῦ γιά τρίτη φορά τόν ἀσπάσθηκαν ἔβαλαν πάνω στό ἱερό του πρόσωπο ἕνα μανδήλι. Καί ἔτσι κλαίγοντας πικρά σκέπασαν ὅλο τό σῶμα του. Τότε ἀνέτειλε καί ὁ ἥλιος.

Ἀφοῦ ἔκλαψαν οἱ μαθηταί, γιατί...

«ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΟΤΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΝΑΟ ΦΟΡΑΣ ΜΑΣΚΑ ΓΙΑ ΝΑ ΓΛΙΤΩΣΕΙΣ...ΑΠΟ ΠΟΙΟΝ; ΑΠΟ ΤΟΝ...ΥΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;»

 

 Πως μπορείς να έχεις μετάνοια, όταν φοράς μια μάσκα για να γλιτώσεις…όπως σου είπαν αυτοί, που υβρίζουν τον Θεό; 

Κοινοποιεί ο Ηλίας Σκουντριάνος

– Γέροντα, έχω μετανοήσει για όσα άνομα έκανα, τι περισσότερο χρειάζεται;

– Παιδί μου, αυτό που έκανες είναι μεταμέλεια, όχι μετάνοια.

– Δηλαδή γέροντα;

Αγίου Σιλουανού: Για να φτάσουμε στην αγάπη του Θεού…

 

 

Για να φτάσουμε στην αγάπη του Θεού, πρέπει να τηρούμε όλα όσα παρήγγειλε ο Κύριος στο Ευαγγέλιο. Πρέπει να συμπάσχει η καρδιά μας και όχι μόνο τον άνθρωπο να αγαπούμε, αλλά να συμπονούμε και κάθε πλάσμα, κάθε κτίσμα του Θεού.

Να, ένα πράσινο φύλλο στο δέντρο, κι εσύ το έκοψες χωρίς λόγο. Αν και δεν είναι αμαρτία, όμως, πώς να το πω, προκαλεί τον οίκτο· η καρδιά που έμαθε να αγαπά λυπάται και το φύλλο, και όλη την κτίση. Και ο άνθρωπος είναι μεγάλο δημιούργημα. Αν 

βλέπεις ότι παραπλανήθηκε και θα καταστραφεί, προσευχήσου γι’ αυτόν και κλάψε, αν μπορείς, αλλιώς, στέναξε τουλάχιστον γι’ αυτόν ενώπιον του Θεού. Και την ψυχή που ζει έτσι την αγαπά ο Κύριος, γιατί έγινε όμοια με Αυτόν.

Έτσι προσευχόταν ο όσιος Παΐσιος ο Μέγας για να συγχωρήσει ο Κύριος το μαθητή του,που αρνήθηκε τον Χριστό και παντρεύτηκε μια Εβραία. Αυτή του η προσευχή ευχαρίστησε τόσο πολύ τον Κύριο, ώστε ο Ίδιος θέλησε να παρηγορήσει το δούλο Του και εμφανίστηκε σε αυτόν και Του είπε:

Συμβουλές σ’ ένα παιδίατρο

 

 Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

- Πως εξετάζεις τα παιδιά; - Έτσι… 

- Άκουσε να σου πώ. Την ώρα που εξετάζεις το κάθε παιδάκι θα κάνεις μέσα σου ένθερμη προσευχή με αγάπη: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε τον δούλο σου». (Καί λέγοντας αυτά έπαιρνε βαθιά εισπνοή, άνοιγε τα χέρια του). Να έτσι, με ανοιχτή καρδιά θα παρακαλείς για το κάθε παιδάκι. Είναι μία ψυχούλα που έστειλε ο Θεός στα χέρια σου. Και καθώς θ’ ακουμπάς το χέρι σου στο κεφαλάκι τους και θα προσεύχεσαι ένθερμα μέσα σου, η χάρις του Θεού θα μεταγγίζεται στην ψυχούλα του παιδιού. 

Όλα αυτά μυστικά. 

Δεν θα καταλαβαίνουν τίποτα οι άλλοι. Θα τους δίνεις τα φάρμακα που λέει η επιστήμη σου, αλλά τελικά ο Χριστός θα θεραπεύει το παιδί, που παρακαλείς εσύ και οι γονείς του.

Άλλη φορά του είπε:

Από το κάδρο στην καρδιά μας....

  

Σκέφτεσαι να κοινωνήσεις και με ρωτάς τι πρέπει να κάνεις, εννοώντας βέβαια πόσο θα νηστέψεις και τι θα κάνεις με το σεξ. Ξεχνάς όμως το σημαντικότερο, ότι τον Χριστό δεν τον έχεις στην καρδιά και στην ζωή σου, αλλά στο τοίχο του σπιτιού σου.

Είναι ένα κάδρο κρεμασμένο που το κατεβάζεις στους φόβους και τις ανασφάλειες σου, και το κρεμάς πάλι όταν νιώσεις δυνατή και εξασφαλίσεις αυτό που ζήτησες.

Ο Χριστός δεν παίζει κανένα ρόλο στην καθημερινότητα σου. Τον έχεις στο κάδρο και τον ξεσκονίζεις μονάχα όταν έχεις ανάγκη.

Αυτό είναι και το μεγαλύτερο αμάρτημα σου. Ότι ζεις σαν να μην ήρθε ποτέ εκείνος στο κόσμο. Αυτό έλεγε ο μακαριστός π. Αλέξανδρος Σμέμαν, "Οι Χριστιανοί ζούμε σαν να μην ήρθε ποτέ ο Χριστός στο κόσμο. Αυτή είναι η μόνη ουσιαστική αμαρτία μας. Από εκεί ξεκινάνε και όλες οι άλλες".

Δηλαδή όταν θέλω να κοινωνήσω θα νηστεύσω; Θα ασκηθώ στην εγκράτεια;

Τι περιμένει ο Θεός από εμάς

Αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης

Όταν προσεύχεσαι στον Θεό, νοιώσε ζωηρά μέσα σου σε ποιόν προσεύχεσαι.

Προσεύχεσαι στον Άναρχο, τον Αθάνατο Βασιλέα της κτίσεως. Στον Πανάγιο, τον Πανάγαθο, τον Παντοδύναμο, τον Πάνσοφο, τον Πανταχού Παρόντα Θεό, που μυριάδες μυριάδων Αγγέλων τον λατρεύουν, που οι στρατιές των Μαρτύρων, οι χοροί των Προφητών και των Αποστόλων, των Δικαίων και των Οσίων δοξολογούν και υμνούν ασίγαστα. Όταν προσεύχεσαι στην Υπεραγία Δέσποινα Θεοτόκο,

Κράτα με Χριστέ μου μη Σου φύγω!

 

Όταν πηγαίνεις να κάμεις την προσευχή σου• να θυμάσαι τα πάθη σου, τα αδύνατα σημεία σου, την ευκολία με την οποία ξεφεύγεις και πέφτεις!

Να θυμάσαι, ότι ο Χριστός...

Ἡ ἁγία Σοφία καὶ οἱ ἁγίες κόρες της Πίστη, Ἐλπίδα καὶ Ἀγάπη

 

Λάμπρου Σκόντζου

Η οἰκογένεια ἀποτελεῖ πρώτιστη ἀξία γιὰ τὴν χριστιανική μας πίστη, ἡ ὁποία χαρακτηριζόταν στὴν ἀρχαία ἐποχὴ ὡς «κὰτ οἶκον ἐκκλησία». Μία ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἅγιες οἰκογένειες ὑπῆρξε καὶ αὐτὴ τῆς ἁγίας Σοφίας καὶ τῶν θυγατέρων της, Πίστεως, Ἐλπίδος καὶ Ἀγάπης.

Ἔζησαν τὸν 2ο μ. Χ. αἰώνα, ὅταν βασίλευε στὴ Ρώμη ὁ εἰδωλολάτρης καὶ ἔκφυλος αὐτοκράτορας Ἀδριανὸς (117-138). Κατάγονταν ἀπὸ τὴν Ἰταλία. Ἡ Σοφία εἶχε εὐγενῆ καταγωγή. Χήρεψε πολὺ νέα, μένοντας μὲ τὶς τρεῖς θυγατέρες της. Ζοῦσε ἐνάρετη καὶ ἁγνὴ ζωή, μεγαλώνοντας τὰ τρία βλαστάρια της ὡς ἀληθινὲς Χριστιανὲς κόρες, διαφέροντας ἀπὸ τὶς κόρες τῶν εἰδωλολατρῶν, τὶς ὁποῖες μεγάλωναν μέσα στὴν ἀκολασία, ποὺ ὑπαγόρευε ἡ λατρεία τῶν ἀνήθικων «θεῶν» τους. Τοὺς ἔδωσε, ὄχι τυχαία, τὰ ὀνόματα τῶν τριῶν κορυφαίων χριστιανικῶν ἀρετῶν, ποὺ ἀναφέρει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη» (Ἃ΄ Κόρ.13,13).

Γιὰ κάποιο λόγο ἀναγκάστηκε νὰ μεταβεῖ μαζὶ μὲ τὶς κόρες της νὰ ζήσει στὴ Ρώμη, στὴ μεγάλη πόλη, ὅπου κυριαρχοῦσε ἡ πιὸ χυδαία μορφὴ τῆς εἰδωλολατρίας καὶ ἄκμαζε ἡ ἀκολασία, ὅπου συνέχιζαν νὰ βιώνουν μὲ ἀκρίβεια τὴ χριστιανικὴ ζωή, χωρὶς νὰ τὶς ἀγγίζει ἡ ἠθικὴ κατάπτωση τῶν εἰδωλολατρῶν. Προσπαθοῦσαν δὲ νὰ δείχνουν μὲ τὸ παράδειγμά τους τὴ νέα ἐν Χριστῷ ζωή. Οἱ εἰδωλολάτρες ὅμως ρωμαῖοι, οἱ ὁποῖοι μισοῦσαν θανάσιμά τους Χριστιανοὺς τὶς κατάγγειλαν στὶς ἀρχὲς ὅτι δὲν τιμοῦν τοὺς «θεοὺς» τῆς αὐτοκρατορίας καὶ δὲν συμμετέχουν στὴν καθιερωμένη θυσία πρὸς τιμὴν τοῦ «θεοῦ» αὐτοκράτορα. Αὐτὸ ἄλλωστε σήμαινε γιὰ τοὺς ρωμαϊκοὺς νόμους μὲ ἔσχατη προδοσία καὶ τιμωροῦνταν μὲ θάνατο, ἂν δὲν ἄλλαζαν γνώμη.

Ὁ Ἀντιοχος, διοικητὴς τῆς Ρώμης, ἐνημέρωσε τὸν Ἀδριανό, ὅτι ἡ πατρικία Σοφία, μαζὶ μὲ τὶς τρεῖς κόρες της εἶναι Χριστιανές. Ὁ αὐτοκράτορας διέταξε νὰ...

Ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ - Τό ἀήττητο ὅπλο

  

Τό ἀήττητο ὅπλο. (Ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ)

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης 

Ἐορτή καὶ πανήγυρις, ἀγαπητοί μου, σήμερα. Εἶνε σὰν Μεγάλη Παρασκευή. Τὸ ἀ­πολυτίκιο, τὰ τροπάρια, ὁ ἀπόστολος, τὸ εὐ­αγ­γέλιο, ὅλα ὅσα λέγονται στὴ λατρεία μας τὴν ἅγια αὐτὴ ἡ­μέρα, ὑπενθυμίζουν τὴν ἱστο­ρία τοῦ Χριστοῦ, τὴ θυ­σία τοῦ Γολγοθᾶ, δηλαδὴ τὴν ἀ­γάπη τοῦ Θεοῦ στὸ ἀν­θρώπινο γένος. «Οὕ­τω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κό­σμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογε­νῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀ­πόληται, ἀλλ᾽ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον».
Τόσο πολὺ ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο, ὥστε ἔδωσε τὸ μονάκριβο Υἱό του, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, γιὰ νὰ σωθοῦν ὅλοι ὅσοι θὰ πιστέψουν σ᾽ αὐτόν (Ἰωάν. 3,16). Κάθε σταλαγματιὰ αἵματος ἀπὸ τὶς πληγὲς τοῦ Χριστοῦ μας εἶνε ἱκανή, ἀγαπητοί μου, νὰ ξεπλύνῃ ὅλα τὰ ἁμαρτήματα τῆς ἀν­θρωπότητος. «Τὸ αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ… καθα­ρίζει ἡ­μᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας» (Α΄ Ἰωάν. 1,7).

Ἀλλὰ ἡ σημερινὴ ἡμέρα, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ θυσία τοῦ Ἐσταυρωμένου, ὑπενθυμίζει καὶ ἕνα γεγονὸς τῆς ἱστορίας μας. Οἱ Ἑβραῖοι μετὰ τὴ σταύρωσι ἄνοιξαν ἕνα βαθὺ λάκκο, ἔρριξαν μέσα τὸ σταυρὸ καὶ τὸν σκέπασαν μὲ κόπρια καὶ ἀκαθαρσίες. Ἔμεινε ἐκεῖ τὸ τίμιο Ξύλο ἐπὶ αἰῶνες.

Μετὰ ὅμως ἀπὸ 300 χρόνια μία εὐλαβὴς βασίλισσα, ἡ ἁγία Ἑλένη ἡ μητέρα τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, ἀπέδωσε τὴν πρέ­πουσα τιμὴ στὸ σταυρό. Ἦρθε στὰ Ἰεροσόλυ­μα, ἔσκαψε βαθειά, τὸν βρῆκε καὶ τὸν παρέδω­σε στὸν ἐπίσκοπο Ἰεροσολύμων.
Κ᾽ ἐπειδὴ ὁ λαὸς ἤθελε κι αὐτὸς νὰ τὸν δῇ καὶ νὰ τὸν ἀ­σπα­σθῇ, ὁ πατριάρχης ἀνέβηκε στὸν ἄμ­βωνα, τὸν ὕψωσε, ἐνῷ ὅλοι οἱ πιστοὶ ἔλεγαν τὸ «Κύριε, ἐλέησον». Ἔτσι ἡ ἁγία Ἑλένη ἔδειξε τὴν εὐγνωμοσύνη της στὸ Χριστό, ποὺ βοήθησε τὸν υἱό της νὰ νικήσῃ μὲ τὸ «ἐν τούτῳ νίκα».
* * *
Ὁ τίμιος σταυρός! Ὅλοι τὸν ἀγαποῦν, καὶ οἱ ἄνθρωποι καὶ οἱ ἄγγελοι· μόνο οἱ δαίμονες τρέμουν στὸ ἄκουσμα καὶ τὴ θέα του. Ἀλλ᾽ ἂν ρωτήσετε, ποιός ἀπ᾽ ὅλους τοὺς ἁγίους ἀγάπησε τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ περισσότερο, αὐ­τὸς εἶνε ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Γράφει· «Ἐ­μοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι᾽ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ» (Γαλ. 6,14). Ἐγώ, λέει, δὲν καυχῶμαι ὅπως ἄλ­λοι γιὰ χρήματα, ἀξιώματα, δύναμι καὶ ἀνθρώπινη σοφία. Ἕνα εἶνε τὸ καύχημά μου, ὁ σταυρὸς τοῦ Κυρίου· μὲ τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ ἔχει πεθάνει ὁ κόσμος γιὰ μένα κ᾽ ἐγὼ γιὰ τὸν κόσμο.
Ἕνας ἄλλος νεώτερος ἅγιος, ποὺ ἀγάπησε ἐπίσης πολὺ τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ μας, εἶνε ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ποὺ μαρτύρησε στὸ Τεπε­λένι τὸ 1779. Ἦταν προφήτης. Προφήτευσε πολλὰ σημερινὰ ἐπιτεύγματα. Θὰ δῆτε, εἶπε, στὸν κάμπο ἁμάξι χωρὶς ἄλογα νὰ τρέχῃ γρηγορώτερα ἀπὸ τὸ λαγό (τὸ αὐτοκίνητο).

Θὰ ᾽ρθῇ καιρὸς ποὺ θὰ ζωσθῇ ὁ τόπος μὲ μιὰ κλω­στή (τὸ τηλέφωνο). Θὰ δῆτε στὸν οὐρανὸ ἀκρί­δες ποὺ θὰ ῥίχνουν φωτιὰ ἀπὸ τὴν οὐρά τους (τ᾽ ἀεροπλάνα). Θὰ ἔρθῃ καιρός, ποὺ θὰ φέρῃ γῦρες ὁ διάβολος μὲ τὸ κολοκύθι του (πύραυ­λοι καὶ διαστημόπλοια). Καὶ κάτι πολὺ σοβαρό· Θὰ ᾽ρθῇ μέρα ποὺ ὁ διάβολος θὰ βγάλῃ ἕ­να κουτὶ ποὺ θὰ τρελλάνῃ τὴν ἀνθρωπότητα (ἡ τηλεόρασι).
Μεγάλος προφήτης.

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς λοιπὸν ἀγαποῦσε πολὺ τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Ὅπου πήγαινε, ἔστηνε ἕνα μεγάλο σταυρὸ καὶ κάτω ἀπὸ τὴ σκιά του κήρυτ­τε. Στὸ τέλος μοίραζε σταυρούς· τέτοιοι σταυ­ροὶ σῴζονται ἀκόμα στὴν Ἤπειρο. Ἀναφέρω δύο θαύματα τοῦ σταυροῦ, ἕνα ἀπὸ τὴ ζωὴ καὶ ἕνα ἀπὸ τὶς διδαχὲς τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ.

Τὸ πρῶτο δείχνει ὅτι ὁ σταυρὸς τιμωρεῖ. Φθάνοντας ὁ ἅγιος σ᾽ ἕνα μικρὸ χωριὸ ἔξω ἀπ᾽ τὰ Τρίκαλα, ἔστησε σταυρὸ καὶ κήρυξε. Ἔμεινε ἐκεῖ ὁ σταυρὸς καὶ περνοῦσαν ὅλοι καὶ τὸν προσκυνοῦσαν. Πέρασε κ᾽ ἕνας Τοῦρκος ἐξουσιαστής. Ὅταν εἶδε τὸ σταυρὸ τί ἔκανε· τὸν διέλυσε, τὸν πῆρε στὸ σπίτι του καὶ τὸν ἔ­­κανε ξυλοπόδαρα τοῦ κρεβατιοῦ του! Τέτοια ἀσέβεια. Κοιμήθηκε λοιπὸν στὸ κρεβά­τι;

Κανείς δε μπορεί να κρύψει το Φως...

  

Στην φωτογραφία αυτή, είναι η γη και ουρανός που ζω και βλέπω κάθε μέρα.

Τα Αστερούσια Όρη, η θάλασσα του Λυβικού Πελάγους κι ο ουρανός της Κρήτης.

Η αληθινή φύση μας είναι σαν τον ουρανό αυτόν. Γεμάτη φως.

Είμαστε εικόνες του Θεού. Γεμάτοι από το φως και την Χάρη Του.

Που και πού έρχονται κάτι σύννεφα και καλύπτουν τον ουρανό μας, γκριζάρουν το νου, είναι οι σκέψεις και οι λογισμοί μας.

Κι άλλες φορές μαυρίζει τόσο πολύ, που αστραπές και κεραυνοί σκορπάνε τον φόβο και την ταραχή. Είναι τα δύσκολα συναισθήματα, οι πειρασμοί και οι δοκιμασίες, σκέψεις που σε τρελαίνουν.

Όμως...

«Παιδί μου, δεν έχεις εξομολογηθεί όλες τις αμαρτίες· γι' αυτό δεν ανοίγει η πόρτα»

 

Μια ξεχωριστή ιστορία που αξίζει να διαβάσετε, από το βιβλίο του Μοναχού Ζωσιμά, «Ιερομόναχος Σίμων Αρβανίτης, (1901-1988), Μαρτυρίες για τη ζωή και το έργο του», τόμος Β’. 

Κάποια μοναχή πήγε στην Κηφισιά και πήρε ένα ταξί, για να ανέβει στο Μοναστήρι [στην Ιερά Μονή Άγιο Παντελεήμονα Ν. Πεντέλης]. Ο ταξιτζής, που την μετέφερε, είχε ακούσει για τον πάτερα Σίμωνα [Ιερομόναχος Σίμων Αρβανίτης] και ρώτησε την μοναχή γιατί ανεβαίνει επάνω.

Εκείνη του είπε ότι πηγαίνει, για να εξομολογηθεί. Όταν άκουσε αυτό ο ταξιτζής, την ρώτησε με έκπληξη:

– Τι αμαρτίες έχεις εσύ που είσαι μοναχή;

Εκείνη του απάντησε πως όλοι έχουμε αμαρτίες. Όταν έφτασε κοντά στο μοναστήρι, η άσφαλτος τελείωνε και άρχιζε ο χωματόδρομος, που ήταν χαλασμένος, και είπε η μοναχή να την αφήσει εκεί, αλλά ο ταξιτζής της είπε:

-Θα σε πάω μέχρι το Μοναστήρι.

Όταν έφτασαν, η μοναχή του είπε να περάσει στην κουζίνα να πάρει έναν καφέ. Μόλις τελείωσε η μοναχή την εξομολόγησή της, είπε στον ταξιτζή:

Ας Τον αφήσουμε να μας μιλήσει και να μας πει ό,τι θέλει Αυτός και όχι ό,τι θέλουμε ν’ ακούσουμε εμείς

  

Μη φοβόμαστε την καθυστέρηση του θαύματος για μας. Μπορεί να είναι καλύτερα έτσι. Σίγουρα ο Θεός γνωρίζει την κατάστασή μας πολύ καλύτερα από εμάς. Ο Θεός είναι και για μας και τα θαύματα είναι για μας, αλλά η παρουσία του και η επέμβασή του δεν είναι προσχεδιασμένα από εμάς. Η παρουσία του Θεού στη ζωή μας γίνεται πολλές φορές με πολλούς και διάφορους τρόπους και όχι με μία εκκωφαντική και φαντασμαγορική φανέρωση. Μία ανείπωτη εσωτερική ειρήνη, μία έκτακτη και συγκινητική κατάνυξη, μία βαθιά αίσθηση αμαρτωλότητος και συγχωρητικότητος τι άλλο είναι παρά σημείο της γαληνιαίας παρουσίας του Θεού στη ζωή μας;

Ο Θεός δεν είναι απλώς παροχέας της υγείας, της μακροζωίας, της ευζωίας, ακόμη και της επίγειας αθανασίας, αλλά ο δοτήρας των ουρανίων δωρεών και χαρίτων και της σωτηρίας της αθάνατης ψυχής μας. Είναι ένα μεγάλο μυστικό, που κρύβεται στο βάθος της ορθόδοξης πνευματικής ζωής, να ζει ο πιστός τη γλυκύτητα, την ωραιότητα και την ειρήνη της αιωνίας ζωής στα βάθη της ψυχής του παρά τις πολλές εξωτερικές αντιξοότητες.

Οι κακομοιριές δεν φτάνουν στον ουρανό….

 

 

Η ζωή με τον Χριστό δεν έχει κακομοιριά αλλά λεβεντιά. Είναι φως όχι γκρίνια και μιζέρια.

Έχει έρωτα, έκταση και έκπληξη, θαυμασμό και πάθος ιερό.

Ζεις και χαίρεσαι. Είσαι χαρούμενος που είσαι Χριστιανός και ζεις κατά Θεό. Σε αναπαύει αυτή η ζωή μαζί Του ακόμη κι εάν είναι επάνω στο σταυρό. 

Οι σταυρωμένοι γελάνε βαθιά και με νόημα.

Όταν είσαι με τον Χριστό, δεν είσαι στερημένος, δύστροπος και κακόμοιρος. Φοβισμένος για όλα και για όλους. Κρυμμένος από την ζωή. Δεν είναι η κρυψώνα μας ο Θεός αλλά ζωή και φως.

Δεν θα πας στο παράδεισο επειδή είσαι φοβισμένος, ενοχικός και θλιμμένος. Αλλά...

Τί πιο ανόητο, λοιπόν, από το να μη γνωρίζεις πως θ’ αποκτήσεις το μεγαλύτερο κέρδος;

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

…Τί πιο ανόητο, λοιπόν, από το να μη γνωρίζεις πως θ’ αποκτήσεις το μεγαλύτερο κέρδος;

Γιατί τα χρήματα πρέπει να τ’ αποκτάει κανείς σαν πραγματικός κύριος και όχι σαν δούλος τους. Κανείς δεν είναι πιο άμυαλος από το δούλο των χρημάτων. Νομίζει ότι τα εξουσιάζει, ενώ εκείνα τον εξουσιάζουν.

Ενώ στην πραγματικότητα έχει σκλαβώσει τον εαυτό του, ικανοποιείται σαν να είναι αφέντης.

Ενώ βλέπει έναν λυσσασμένο σκύλο να ορμάει εναντίον της ψυχής του, αντί να τον δέσει και να τον λιώσει από την πείνα, του δίνει όλο και περισσότερη τροφή, για να γίνει πιο φοβερός και να του επιτεθεί με μεγαλύτερη ορμή.

Μη νομίζεις ότι, με το ν’ αποκτήσεις πολλά, αποκτάς και αληθινή ηδονή. Ηδονή και ευχαρίστηση και ηρεμία έχεις με το να μη θέλεις να πλουτίζεις.

Αν κυνηγάς τον πλούτο, ποτέ δεν θα πάψεις να βασανίζεσαι. Γιατί η επιθυμία του πλούτου είναι έρωτας ανικανοποίητος. Όσο μακρύτερο δρόμο διανύσεις, τόσο περισσότερο απομακρύνεσαι από τον τελικό σκοπό σου.

Όσο περισσότερα χρήματα επιθυμείς, τόσο μεγαλύτερη γίνεται η αγωνία σου.

Ο φτωχός δεν λαχταράει τόσο τα αναγκαία, όσο ο πλούσιος τα περιττά. Ο φτωχός δεν έχει τόση ικανότητα στην τίμια δουλειά, όση ο πλούσιος στην απάτη και το παράνομο κέρδος.

Αφού, λοιπόν, και θέλει και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, είναι φανερό ότι θα ζητάει όλο και περισσότερα.

Ο Θεός σ’ έκανε πλούσιο για...

Ποτέ δεν τονίζουμε σε κάποιον την αδυναμία του...

 

Καλύτερα να φας την γλώσσα σου, παρά να του μιλήσεις έτσι.

Ουδέποτε προσβάλλομε ή λυπούμε άνθρωπο, ουδέποτε τον κάνουμε να νιώσει στερημένος, ελαττωμένος, να νιώσει κατωτερότητα, διότι του σκοτώνουμε την ψυχή.

Αυτός ο άνθρωπος θα τραυματιστεί και δεν θα μπορεί να επιτύχει στην ζωή του......

Θεομηνία ἢ Θεομήνυμα;

Γράφει ὁ Βελισσάριος Γ. Γκεζερλὴς, 

Ἱεροψάλτης, Δρ. Πληροφορικῆς

 

Συγκλονισμένοι εἴμαστε ὅλο τὸ πανελλήνιο γιὰ τὴν μεγάλη καταστροφὴ ποὺ ἔγινε στὴν Εὔβοια ἐξαιτίας τῆς πολὺ δυνατῆς νεροποντῆς. Δυστυχῶς 7 ἄνθρωποι ἔχασαν τὴ ζωή τους καὶ ἑκατοντάδες οἰκογένειες ἐπέστησαν καταστροφὲς στὸ βίος τους. Εἶδαν μέσα σὲ λίγες ὧρες ὁ ἀγώνας μίας ζωῆς νὰ ἐξανεμίζεται, ἀκόμα καὶ αὐτὴ ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ νὰ ἀπειλεῖται ἀπὸ τὸ κύριο συστατικό της ζωῆς, τὸ νερό!

Ἀμέσως, οἱ δημοσιογράφοι καὶ τὰ κανάλια βρῆκαν εὔκαιρη τροφὴ γιὰ τὰ προπαγανδιστικά τους εἰδησεογραφικὰ σενάρια. «ΘΕΟΜΗΝΙΑ» ἡ λέξη ποὺ κυριαρχεῖ σὲ τέτοιες καὶ ἀνάλογες καταστάσεις. Ἡ λέξη αὐτὴ ποὺ τὴν ἐκφέρουν μὲ τόση ἄνεση καὶ ἱκανοποίηση λὲς καὶ ἔχουν βρεῖ τὸν αἴτιο τῆς καταστροφῆς! Ὁ Θεὸς εἶναι ποὺ φταίει γιὰ ὅλα! Τὸ «μένος» τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ κατὰ τὴν ἑτοιμολογία τῆς λέξης ἡ μανιώδης ὀργὴ τοῦ Θεοῦ! Ὀργίστηκε ὁ Θεὸς καὶ μὲ μανία ἔστειλε τὴν τιμωρία του, τὴν «θεομηνία» γιὰ νὰ καταστρέψει τοὺς ἀνθρώπους γιὰ τὶς πράξεις τους! Βρήκαμε ἐπιτέλους τὸν αἴτιο τῆς καταστροφῆς! Καὶ οἱ πολίτικοί μας μποροῦν νὰ συνεχίζουν ἀνενόχλητοι τὸ «ἐποικοδομητικὸ» ἔργο τοὺς προσπερνώντας ἐλαφρὰ τὴ καρδία τέτοιες...

Το δικό μας έργο

ΝΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ

Νά ἐμπιστεύεσαι τή ζωή σου καί τήν ψυχή σου στό Κύριο, τόν παντοδύναμο καί πανάγαθο. 

Ὄχι στόν ἑαυτό σου, τόν ἀδύναμο καί ἁμαρτωλό. 

Ἔτσι θά εἶσαι ἀσφαλής. 

11 Αὐγούστου: Τὸ μεγάλο θαῦμα τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνα στὴν Κέρκυρα

 

 

Στὶς 11 Αὐγούστου ἑκάστου ἔτους λιτανεύεται στὴν Κέρκυρα τὸ σεπτὸ σκήνωμα τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, σὲ ἀνάμνηση τῆς θαυματουργικῆς ἐπέμβασης τοῦ Ἁγίου τὸ 1716 μ. Χ., ὁ ὁποῖος ἐδίωξε σὲ μία νύχτα τὶς χιλιάδες τῶν Τούρκων εἰσβολέων καὶ ἔτσι διέσωσε τὸ νησὶ τῆς Κέρκυρας.

Τὸ 1716 ἡ Κέρκυρα βρισκόταν στὰ χέρια τῶν Βενετῶν, οἱ ὁποῖοι τὴν κατεῖχαν ἀπὸ τὸ 1386.

Ἐπειδή, λοιπόν, οἱ Τοῦρκοι κινοῦνταν ἀπειλητικὰ πρὸς τὴν Κέρκυρα, τότε στάλθηκε στὸ νησὶ ὁ Στρατηγὸς Ἰωάννης Ματθίας Σούλεμπουργκ, προκειμένου νὰ παρακολουθεῖ τὶς στρατιωτικές κινησεις τῶν Τούρκων, οἱ ὁποῖοι ἀπὸ τὸ 1431 ἐπιχειροῦσαν, κατὰ καιρούς, νὰ τὴν καταλάβουν…

Οἱ Τοῦρκοι, λοιπόν, τὴν 24η Ἰουνίου τοῦ 1716, πραγματοποίησαν τὴν πρώτη τους ἐπίθεση μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Καπουδᾶν Χοντζὰ πασά· «Οἱ σκληροὶ οὗτοι ἐπολιόρκησαν ἐξαίφνης τὴν πόλιν δια ξηρᾶς καὶ διὰ θαλάσσης. Ἀφοῦ δὲ ἤρχισεν ὁ βαρβαρικὸς πόλεμος, μὲ πῦρ καὶ μὲ σιδηρον κατέθλιβον τὴν πόλιν καὶ τοὺς πολίτες καὶ μετὰ παρέλευσιν πεντήκοντα ἡμερῶν, ἐν αἶς σφοδραί...

Ἅγιος Νεομάρτυρας Τριαντάφυλλος ἐκ Ζαγορᾶς τοῦ Πηλίου

Τοῦ Λάμπρου Κ. Σκόντζου, 

Θεολόγου  – Καθηγητοῦ

Μία μεγάλη πλειάδα Νεομαρτύρων ἦταν νεαρὰ παιδιά, ἀγόρια καὶ κορίτσια, τὰ ὁποῖα, παρὰ τὸ ἄγουρο τῆς ἡλικίας τους, ἐνέταξαν τὴν ἑδραία πίστη τους στὸν ἀληθινὸ Τριαδικὸ Θεό, ἀπέναντι στοὺς ἀλλόθρησκους Ὀθωμανοὺς τυράννους, οἱ ὁποῖοι ἤθελαν νὰ τοὺς ἐξισλαμίσουν καὶ αὐτόματα νὰ χάσουν καὶ τὴν ἑλληνική τους συνείδηση. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ὑπῆρξε καὶ ὀ άγιος Νεομάρτυρας Τριαντάφυλλος.

Γεννήθηκε στά 1663 στήν Ζαγορὰ τοῦ Πηλίου, στὰ μαῦρα χρόνια, ποὺ Τὸ Γένος μας καὶ ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι λαοὶ τῶν Βαλκανίων ζοῦσαν κάτω ἀπὸ μία, ἀπὸ τίς πιὸ τυραννικὲς περιόδους τῆς ἱστορίας. Οἱ γονεῖς του ἦταν ἄνθρωποι ἁπλοὶ καὶ φτωχοί, ἀλλὰ θεοσεβούμενοι, οἱ ὁποῖοι τὸν ἀνάθρεψαν μὲ παιδεία καὶ νουθεσία Κυρίου. Στάλαξαν στὴν παιδική του ψυχὴ τὴν πίστη στὸν μόνο ἀληθινὸ Τριαδικὸ Θεό, τὸν Ὁποῖο μᾶς γνώρισε ὁ ἐνανθρωπίσας Υἱὸς καὶ Λόγος Του, Ἰησοῦς Χριστός. Νὰ ἔχει προσήλωση στὴν ἁγία Ἐκκλησία Του, τὸ ἀσφαλὲς καταφύγιο κάθε ψυχῆς. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸν ὁδηγοῦσαν συχνὰ στὴν ἐκκλησία. Καὶ ἐκεῖνος ἔτρεχε μὲ χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση γιὰ νὰ βοηθᾶ τὸν ἱερέα καὶ τὸν ψάλτη τοῦ χωριοῦ. Ἔμαθε νὰ ἀγαπᾶ τὸ Χριστὸ καὶ τοὺς ἁγίους, νὰ τοὺς θεωρεῖ φίλους του, νὰ κουβεντιάζει ὧρες ὁλόκληρες μαζί τους. Ἰδιαίτερα σέβονταν καὶ ἀγαποῦσε τὴν Παναγία μας καὶ τὸν ἅγιο Γεώργιο, ὁ ὁποῖος εἶχε ὑποφέρει καὶ εἶχε πεθάνει ἡρωικὰ γιὰ τὴν πίστη του στὸ Χριστό. 

Ἐνωρὶς εἶχε χάσει τοὺς ἀγαπημένους του γονεῖς, μένοντας ὀρφανός. Ἡ ἀκράδαντη πίστη του...

«Σώσε με..», η κραυγή του Δεκαπενταυγούστου…

Διαβάζοντας τους στίχους του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνα προς την Παναγία μας, τον οποίο ψάλλουμε αυτές τις ημέρες στις εκκλησίες αναρωτήθηκα, τι πόνο και καημό, τι μεράκια και τραύματα πρέπει να κουβαλούσε η ψυχή εκείνου που έγραψε αυτά τα λόγια. Έτσι έψαξα να δω ποιος είναι και τι κατέτρωγε την ψυχή του. Ήμουν βέβαιος, ότι πίσω από αυτό τον υπέροχο ύμνο υπήρχε μια πληγή. 

Άλλωστε η πληγή, το τραύμα, το πένθος και η απώλεια γράφουν, ζωγραφίζουν, τραγουδούν και προσεύχονται. Δίχως πληγές δεν υπάρχουν σοφοί και άγιοι, καλλιτέχνες και εραστές Θείου. Μόνο κάποιος που κάτι έχασε ψάχνει να το βρει. Μόνο κάποιος που πόνεσε και πένθησε δημιουργεί. Άνθρωπος που δεν σταυρώθηκε δεν μπορεί να αναστηθεί. Μάτια που δεν δάκρυσαν Θεό δεν είδαν και γόνατα που δεν λύγισαν ποτέ δεν έμαθαν να εκτιμούν την ζωή. Αυτός που γεύθηκε τον θάνατο μπορεί να μας μιλήσει για την αξία της ζωής, εκείνος που αρρώστησε μπορεί να μα πει για την ευλογία της υγείας. 

Ένα τέτοιος λοιπόν βαριά άρρωστος και πληγωμένος άνθρωπος ήταν ο υμνογράφος του Μεγάλου Παρακλητικού κανόνα προς την Παναγία.

«Έλα κι εσύ, ελάτε να φάτε, εδώ έχει θησαυρό!»

 
ΑΓΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ

Δὲν μπορῶ νὰ συγκρατήσω τὸν ἑαυτό μου. Γι᾿ αὐτὸ λέω.
Ὅπως ἕνα μυρμήγκι, ὅταν βρίσκει μία τροφὴ ἐκεῖ, καὶ πηγαίνει, εἰδοποιεῖ ὅλο τὸ κοπάδι, ἂς τὸ ποῦμε, κι ἔρχονται πολλὰ μυρμήγκια νὰ φᾶνε αὐτὴν τὴν τροφή. Ὅπως κι ὁ ἅγιος Χρυσόστομος λέει: «Ὁ μόσχος πολύς, ἡ τράπεζα γέμει, μηδεὶς ἐξέλθει πεινῶν» (στὸν πανηγυρικὸ λόγο τῆς Ἀναστάσεως αὐτό). Ἔτσι κι ἐγώ, δὲν μπορῶ νὰ τὸ συγκρατήσω. Δηλαδή, αὐτὸ ποὺ βρῆκα, ἔλα κὶ σύ, ἐλᾶτε νὰ φᾶτε, ἐδῶ ἔχει θησαυρό!
Ὅταν πλησιάζεις ἕναν ἄνθρωπο πνευματικό,

Οι Άγιοι Επτά Παίδες εν Εφέσω: Προστάτες όσων έχουν προβλήματα αϋπνίας

Στην καρδιά του Πάσχα του καλοκαιριού, δεσπόζουν σπουδαίες εορτές. Μεγάλη και ίσως όμως όχι τόσο γνωστή όσο θα έπρεπε, είναι η σημερινή γιορτή (4 Αυγούστου) όπου εορτάζουμε τη μνήμη των Αγίων Επτά Παίδων των εν Εφέσω, που έδειξαν με θαυμαστό τρόπο την ύπαρξη της ζωής μετά τον θάνατο.

Όταν ξέσπασαν οι διωγμοί κατά των Χριστιανών, οι επτά παίδες μοίρασαν την περιούσια τους στους πτωχούς, εγκατέλειψαν την Έφεσο και κρύφτηκαν σε μια σπηλιά μέχρι να τελειώσει ο διωγμός. Έτσι δεν θα αναγκάζονταν να αρνηθούν την πίστη τους. Όταν όμως αντιλήφθηκαν ότι οι διώκτες τους πλησίαζαν στο καταφύγιο τους, προσευχήθηκαν στο Θεό κατά τη διάρκεια της νύχτας να πεθάνουν για να μην πέσουν στα χέρια των διωκτών τους. Ο Θεός εισάκουσε τη δέηση τους και το πρωί κοιμήθηκαν χωρίς να ξυπνήσουν. Ο βασιλιάς ανακάλυψε τη σπηλιά τους και διέταξε να φραγεί με μια μεγάλη πέτρα η είσοδος της σπηλιάς.

Μετά από 194 χρόνια (περί το 446 μ.Χ.),

Πῶς νὰ προσευχόμαστε στὴν Παναγία

 

Ἡ Παναγία εἶναι καὶ σήμερα ζωντανή. Καὶ ὄχι μόνο ζεῖ, ἀλλὰ καὶ ζωοποιεῖ καὶ θεραπεύει τὶς ψυχὲς καί, ἂν εἶναι πρὸς τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς, καὶ τὰ σώματα ἐκείνων τῶν πιστῶν ποὺ προσεύχονται σ’ Αὐτήν. Τὸ ἴδιο καὶ οἱ Ἅγιοι ζοῦν καὶ μετὰ τὸ θάνατο…

Νὰ φανταστεῖς ὅτι...

Όταν νηστεύεις, να ευχαριστείς και να χαμογελάς...

 

Από αύριο μπαίνουμε σε μια πανέμορφη περίοδο, νηστείας, προσευχής και περισσότερης μετοχής στην Θεία Λειτουργία. Όλα αυτά με κέντρο ένα λατρεμένο γυναικείο και μητρικό πρόσωπο, εκείνο της Παναγία μας. Πόση αγάπη έχουμε πάρει και πόσο αγάπη νιώθουμε ότι πρέπει να της δώσουμε ως ένα τεράστιο ευχαριστώ για όλα. Γι’ αυτά που ξέρουμε ότι μας πρόσφερε και συνεχίζει να μας προσφέρει μα ιδιαιτέρως για όλα εκείνα που δεν τα γνωρίζουμε και πιστέψτε με είναι τόσο πολλά. Μεγάλη η προστασία της. 

Λένε κάποιοι πατέρες της εκκλησίας...

Ο αυτόκλητος σωτήρας…

 

Θα έχετε δει φαντάζομαι αρκετές φορές, ότι αρκετοί μόλις αποκτήσουν σχέση με την εκκλησία, πάνε μερικές φορές σε κάποια αγρυπνία, πάρουν ένα κομποσκοίνι και αποκτήσουν γέροντα, αμέσως πλήττονται από το σύνδρομο του διαφωτιστή και σωτήρα των άλλων(το ίδιο εξίσου παθαίνουν κι αυτοί που πάνε ψυχοθεραπεία ή μετέχουν σε κάποια θεραπευτική ομάδα). 

Καφέ δε μπορείς πλέον να πιείς μαζί τους ή να κάνεις μια ανθρώπινη κουβέντα. Πολλώ δε μάλλον να του πεις τα λάθη ή τα προβλήματα σου. Αμέσως αρχίζουν να διδάσκουν, περί του ορθού και σωστού, περί αμαρτίας, σωτηρίας, κολάσεως και παραδείσου με μία τέτοια απολυτότητα λες και μόλις κατέβηκαν από τον ουρανό με μαδημένες φτερούγες. Ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν θα ήταν τόσο απόλυτος. 

Ο αυτόκλητος απρόσκλητος «σωτήρας» ολημερίς...