Βρισκόμαστε
στήν περίοδο ἀνάμεσα στή γιορτή τῆς Ἀνάληψης τοῦ Κυρίου καί τή γιορτή
τῆς Ἁγίας Τριάδας κι ἔτσι θά ἤθελα νά πῶ κάτι σχετικό καί μέ τίς δύο.
Ὁ προφήτης Ἠσαΐας λέει στό 53ο κεφάλαιο
τοῦ βιβλίου του (Ἡσ. 53.4) ὅτι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας πληγώθηκε γιά τίς
ἁμαρτίες μας, ὅτι ἐπωμίστηκε τίς ἀδυναμίες μας, ὅτι οἱ μώλωπές Του μᾶς
ἔχουν θεραπεύσει. Ὅταν σκεφτόμαστε τόν ἀναστημένο Χριστό νά ἐμφανίζεται
στούς μαθητές Του καί νά τούς δίνει νά ἀγγίξουν τά χέρια Του, νά
προσκαλεῖ τόν Ἀπόστολο Θωμά νά ἐξετάσει τήν πραγματικότητα καί τό βάθος
τῶν πληγῶν πάνω στά χέρια, τά πόδια καί τήν πλευρά Του, τείνουμε νά
ξεχάσουμε ὅτι ὁ Χριστός καί κατά τήν Ἀνάληψή Του ἔφερε στή σάρκα Του τίς
πληγές πού Τοῦ προκάλεσαν οἱ ἁμαρτίες μας – ὅτι μέ τρόπο ἀκατάληπτο ὁ
Χριστός, ὄχι μόνο ὕστερα ἀπό τήν Ἀνάσταση ἀλλά καί ὕστερα ἀπό τήν εἰς
οὐρανούς Ἀνάληψη καί τήν ἔνδοξη ἐνθρόνισή Του στά δεξιά του Θεοῦ Πατέρα
φέρει στήν ἀνθρώπινη σάρκα Του τά τραύματα πού Τοῦ κατάφερε ἡ ἀνθρώπινη
ἁμαρτία.
Ἐξακολουθεῖ νά μεταφέρει τήν ἀνθρώπινη
ἀσθένειά μας στούς ὤμους Του καί τόσο ἡ Ἀνάσταση ὅσο καί οἱ φρικώδεις
μέρες τοῦ Πάθους εἶναι τώρα, κατά κάποιο τρόπο, τυλιγμένες, ἀποθεμένες
μέσα στό μυστήριο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, τῆς Ἁγίας, Ἀκατάληπτης, Μεγάλης
Τριάδος. Ὅλες οἱ ὀδύνες τοῦ κόσμου, ὅλη ἡ ἁμαρτία, οἱ θλίψεις, ἡ φρίκη
του, βάρυναν τόν Χριστό κι Ἐκεῖνος δέν τίς πέταξε οὔτε μέ τήν Ἀνάσταση,
οὔτε μέ τήν ἔνδοξη Ἀνάληψή Του. Ὁ Χριστός παραμένει «τό ἀρνίον τό ἐσφαγμένον πρό καταβολῆς κόσμου ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου σωτηρίας».
Ὅταν τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, τήν
ἡμέρα πού γιορτάζουμε ὡς τήν ἡμέρα τῆς Ἁγίας Τριάδος, στέλνει τό Ἅγιο
Πνεῦμα Του στούς μαθητές Του, τούς Ἀποστόλους Του, τήν Ἐκκλησία, γιά τήν
ἀναγέννηση τοῦ κόσμου ὁλόκληρου. Τό στέλνει μέ τρόπο διττό. Ἀπό τή μιά
μεριά...