Ο ασώματος εχθρός αγωνίζεται λυσσαλέα εναντίον μας, την ώρα που παρακολουθούμε την Θεία Λειτουργία.

 

Γιατί εκείνη την ώρα, με την βοήθεια του Θεού, συντελείται η αναγέννηση των ψυχών μας.

Γι’ αυτό ας μην κλονιζόμαστε από τις συκοφαντείες και τις μεθοδείες του εχθρού, αλλά ας ρίξουμε το βλέμμα μας στο Χριστό, για να αντλήσουμε από Αυτόν θάρρος και να γίνουμε δυνατοί.
Εκείνος είναι...

Η Θεία Κοινωνία θεραπεύει !

 Πολλές από τις θαυματουργικές θεραπείες του αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης (1829­-1908), του σύγχρονου κοσμαγάπητου αγίου του ρωσικού βορρά, έγιναν με τη θεία μετάληψη. Η ιαματική του δύναμη εκδηλωνόταν κυρίως την ώρα της μεταδόσεως των αχράντων Μυστηρίων. Με τη βαθειά πίστη που ενέπνεε, οι ασθενείς κοινωνούσαν πραγματικά «εις ίασιν ψυχής τε και σώματος».

Ο ιερέας Βασίλειος Σούστιν διηγείται πως, όταν ήταν πολύ νέος ακόμα, ο πατέρας του αρρώστησε βαριά από φυματίωση του λάρυγγα. Ο καθηγητής Σιμανόφσκυ δήλωσε πως ο ασθενής έχει ζωή μόνο για δέκα μέρες.

Ο π. Ιωάννης βρισκόταν τότε στην Κρονστάνδη. Του έστειλαν τηλεγράφημα. Σε πέντε μέρες έφτασε.

-Γιατί δεν με πληροφορήσατε πως αρρώστησε τόσο βαριά; Θα έφερνα μαζί μου τη θεία Κοινωνία.

Και, γυρίζοντας στον άρρωστο, ρώτησε:

Τί εἶναι τά δάκρυα πού χύνουμε γιά τόν Κύριο;

 

Ὅταν μέ ἀκοῦς νά σοῦ μιλάω γιά δάκρυα, μή φαντάζεσαι ὅτι σέ θέλω γεμᾶτο πίκρες καί φαρμάκια.

Τά δάκρυα γιά τά ὁποῖα σοῦ μιλάω, δέν φέρνουν πίκρα στήν καρδιά, ἀλλά μιά γλύκα τόσο μεγάλη, πού δέν σοῦ τήν δίνουν οὔτε τά γέλια τά πιό τρανταχτά.

Δέν μέ πιστεύεις ἐμένα; Ἄκουσε τότε τόν ἅγιο Λουκᾶ. Μᾶς λέγει:

Αγία Μακρίνα αδελφή του Μεγάλου Βασιλείου (19 Ιουλίου)

 

Σοφίας ἔρωτι, τὸν νοῦν πτερώσασα, κόσμου εὐπάθειαν, ἔμφρονως ἔλιπες, καὶ ἐνδιαίτημα τερπνὸν ἔγενου θείας ἀγάπης· σὺ γὰρ δι’ ἀσκήσεως, καὶ ἠθῶν τελειότητας, νύμφη ἔχρηματισας, τοῦ Σωτῆρος περίδοξος· ὦ πρέσβευε ὑπὲρ τῶν βοώντων χαίροις Μακρίνα θεοφόρε.

Και η έξω ιστορία και η ιστορία της Εκκλησίας μάς διέσωσαν ονόματα όχι μόνο μεγάλων ανδρών, αλλά και μεγάλων γυναικών. Έχει και εδώ εφαρμογή ο λόγος του Αποστόλου, ότι «ούκ ένι άρσεν και θήλυ»· ενώπιον δηλα­δή του Χριστού δεν υπάρχει άνδρας και γυναίκα. Την ιδία αξία έχουν και το ίδιο μεγάλοι και θαυμαστοί είναι και ο άνδρας και η γυναίκα. Οι άνδρες στα δικά τους έργα και οι γυναίκες πάλι στα δικά τους. Γιατί βέβαια για άλλα έργα και δραστηριότητες είναι πλασμένοι οι άνδρες και για άλλα οι γυναίκες. Αφύσικο πράγμα είναι, αλλά και ασύμφορο, να αντιστρέφονται οι όροι και να απασχολούνται οι άνδρες με τα γυναικεία έργα και οι γυναίκες με τα ανδρικά.

Μια γυναίκα, που το όνομά της και το έργο έμειναν πολύ σεβαστά στην ιστορία της Εκκλησίας, είναι η οσία Μακρίνα, της οποίας την ιερή μνήμη εορτάζουμε σήμερα. Η οσία Μακρίνα είναι αδελφή του Μεγάλου Βασιλείου και πρωτότοκη σε μια οικογένεια με εννέα παιδιά, που έδωκε στην Εκκλησία τρεις επισκόπους. Πατρίδα της εί­ναι η Καππαδοκία, μια επαρχία με πλούσια και μεγάλη εκκλησιαστική παράδοση, πατρίδα πολλών αγίων και με­γάλων ιεραρχών. Η οικογένεια της οσίας Μακρίνας ήταν από τις πιο ξεχωριστές οικογένειες της Καππαδοκίας, με προγόνους αγίους μάρτυρες στα χρόνια των διωγμών και με διδάσκαλο τον άγιο Γρηγόριο το θαυματουργό.

«Αυτό είναι το σώμα μου»

 

Ο άρτος και ο οίνος δεν είναι πρότυπο του σώματος και αίματος του Χριστού –αλίμονο–, αλλά είναι

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης ο «ασυρματιστής του Θεού» (12 Ιουλίου)

 Ὥσπερ ἄγγελος, φανεὶς ἐν κόσμῳ, ἐν τοῖς ἔτεσι, τοῖς τελευταίοις, χριστομίμητε Παΐσιε ὅσιε, ἀσκητικῶς γὰρ βιώσας ἐν Ἄθωνι, ὡς παμφαέστατος ἥλιος ἔλαμψας, καὶ κατηύγασας, πιστῶν τὰ πλήθη τῇ χάριτι, τοῖς ῥήμασι σημείοις καὶ τοῖς θαύμασι.

Η αδιάκοπη ανάδειξη αγίων στο δισχιλιόχρονο διάβα της ιστορίας είναι το μόνιμο θαύμα στην Εκκλησία μας. Κάποιος μεγάλος ασκητής είχε πει πως όταν σταματήσουν να αναδεικνύονται άγιοι θα έρθει και το τέλος του κόσμου. Ο 20ος   αιώνας ανάδειξε μια πλειάδα νεοφανών αγίων. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης.

Γεννήθηκε στις 25 Ιουλίου του 1924 στα Φάρασα της Καππαδοκίας και ονομάζονταν Αρσένιος Εζνεπίδης. Οι γονείς του Πρόδρομος και Ευλαμπία ήταν ευσεβείς άνθρωποι και είχαν άλλα οκτώ παιδιά. Το όνομά του το πήρε από τον επίσης νεοφανή άγιο, Αρσένιο τον Καππαδόκη, ο οποίος του έδωσε το όνομά του για να τον αφήσει ως καλόγερο στο πόδι του, όπως είπε. Στις 14 Σεπτεμβρίου 1924 έφυγε με την οικογένειά του στην Ελλάδα, ως πρόσφυγες. Βγήκαν στον Πειραιά και από εκεί πήγαν στην Κέρκυρα, όπου έμειναν στο κάστρο. Μετά ενάμισι χρόνο έφυγαν για την Ηγουμενίτσα και από εκεί στην Κόνιτσα, όπου εγκαταστάθηκαν μόνιμα. Εκεί τελείωσε ο Αρσένιος το δημοτικό σχολείο και πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Από παιδί τον ενθουσίαζε η μοναχική ζωή και συζητούσε με τους γονείς του το όνειρό του να γίνει μοναχός. Εν τω μεταξύ εργαζόταν σε ξυλουργείο και έμαθε την τέχνη του ξυλουργού. Ειδικεύτηκε στην κατασκευή φέρετρων.

Το 1945 υπηρέτησε στο στρατό ως ασυρματιστής. Είχε την ατυχία να ζήσει και να πολεμήσει στον αδελφοκτόνο εμφύλιο (1945-1949). Συχνά έπαιρνε τη θέση οικογενειαρχών στρατιωτών πολεμώντας στην πρώτη γραμμή, προτιμώντας να βλαφτεί ο ίδιος παρά εκείνοι που είχαν υποχρεώσεις. Απολύθηκε το 1949 και αποφάσισε να πάει στο Άγιον Όρος για να πραγματοποιήσει την νεανική του επιθυμία να γίνει μοναχός. Όμως αναγκάστηκε να γυρίσει στην Κόνιτσα, για να αποκαταστήσει τις αδελφές του. Το 1950 γύρισε ξανά στο Άγιο Όρος και εγκαταστάθηκε στη Σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος και κατόπιν στη Μονή Εσφιγμένου, όπου έλαβε την «ρασοευχή», παίρνοντας το πρώτο όνομα  Αβέρκιος. Έμεινε στη Μονή τέσσερα χρόνια και επέδειξε θαυμαστό ζήλο, υπακοή, ταπεινοφροσύνη και εργατικότητα. Μελετούσε συγγράμματα Πατέρων, και κύρια του Αββά Ισαάκ του Σύρου.

Το 1954 εγκαταστάθηκε στην Μονή Φιλοθέου, όπου έγινε,

Χίλιες εκκλησίες να χτίσεις αν δεν μπεις μέσα δεν σώζεσαι!

 

Ἤμουν στὸ λεωφορεῖο καὶ δίπλα μου καθόταν μία κυρία.

Περνῶντας ἔξω ἀπὸ ἕναν Ἱερὸ Ναὸ ἔκανα τὸ σταυρό μου.
Παρακινούμενη ἀπὸ ἐμένα ἔκανε καὶ ἐκείνη κάτι σὰν σταυρό -γρήγορα -γρήγορα- κάτι σὰν ἀνακάτεμα!

Τῆς λέω..”αὐτὸν τὸν σταυρὸ ποὺ κάνεις δὲν τὸν φοβᾶται ὁ διάβολος” ἔτσι ὅπως τὸν κάνεις εἶναι σὰν νὰ κοροϊδεύεις.
Θίχτηκε τότε ἐκείνη καὶ μοῦ λέει…

-”τί εἶναι αὐτὰ ποὺ λέτε;
τὸ ξέρετε πὼς ἐγὼ εἶμαι πολὺ πιστὴ καὶ βοηθάω τὴν ἐκκλησία ὅσο μπορῶ; ”

Τῆς ἀπάντησα πὼς δὲν τὸ ἤξερα καὶ συνέχισα ….