Το όραμα του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ την Μεγάλη Πέμπτη

 

Ο όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ (1759-1833), ενισχυόταν στους αγώνες του από τη θεία πρόνοια με πνευματικά οράματα, πού πλημμύριζαν την ψυχή του με θεϊκή παρηγοριά. Ιδιαιτέρως κάποτε, την Μεγάλη Εβδομάδα και μάλιστα την Μεγάλη Πέμπτη, αξιώθηκε κατά την διάρκεια της θείας λειτουργίας να δει μία υπέροχη οπτασία.

Διηγείται ο ίδιος:

Γιατί ο Χριστός δεν άλλαξε τον Ιούδα;

 

Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου

«Τότε, αφού πήγε στους αρχιερείς ένας από τους δώδεκα, ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, είπε, τι θέλετε να μου δώσετε για να σας τον παραδώσω;»[…]

Και ακριβώς όταν η πόρνη μετανοούσε, όταν καταφιλούσε τα πόδια του Κυρίου, τότε πρόδινε το Δάσκαλο ο μαθητής. Γι’ αυτό είπε «τότε», για να μην κατηγορήσεις για αδυναμία το Δάσκαλο, όταν βλέπεις τον μαθητή του να τον προδίνει. Γιατί τόσο μεγάλη ήταν η δύναμη του Δασκάλου, ώστε να πείθει να Τον ακολουθούν ακόμη και οι πόρνες.

Θα αναρωτιόταν όμως κανείς, Εκείνος που είχε τη δύναμη να μεταστρέφει τις πόρνες και να τις κάνει να Τον ακολουθούν, δεν κατάφερε να κερδίσει την αγάπη του μαθητή του; Είχε τη δύναμη να κερδίσει το μαθητή, αλλά δεν επιθυμούσε να τον μεταβάλει αναγκαστικά στο καλό, ούτε με τη βία να τον προσελκύσει κοντά Του. «Τότε, αφού πήγε». Και το «αφού πήγε» αυτό δεν στερείται κάποιας σημασίας. Γιατί δεν κάλεσαν οι αρχιερείς τον Ιούδα, ούτε αναγκάστηκε, ούτε υποχρεώθηκε, αλλά ο ίδιος μόνος του κι ελεύθερα γέννησε την πονηρή αυτή σκέψη κι έβγαλε αυτή την απόφαση, χωρίς να έχει κανέναν σύμβουλο σ’ αυτό το πονηρό του έργο. «Τότε, αφού πήγε… ένας από τους δώδεκα». Τι σημαίνει το «ένας από τους δώδεκα»;

"Κανένα σκοτάδι δεν θα μείνει δίχως φως..."

 

Στον ζωγραφικό πίνακα της Ελβετίδας Bradi Barth ο οποίος αναφέρεται στην είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, βλέπουμε τον Χριστό καθήμενο σε ένα αξιολάτρευτο γαϊδουράκι, να εισέρχεται στη πόλη, αλλά να απουσιάζει παντελώς το πλήθος του κόσμου που τον υποδέχθηκε. Δεν υπάρχουν καν οι μαθητές Του. Υπάρχει ερημιά. Γιατί άραγε; Αισθάνομαι ότι το πανηγυρίζων πλήθος μαζί με τους μαθητές του Χριστού λείπουν ώστε να φανεί η βαθιά μοναξιά του Χριστού. Το γεγονός ότι κανείς ούτε ακόμη και οι ίδιοι οι μαθητές του δεν είχαν καταλάβει τι ήρθε να κάνει ο Χριστός στο κόσμο. Ποιο ήταν το έργο και ο προορισμός Του. Άλλωστε ο Σταυρός έχει βαθιά μοναξιά. 

 

Μην ξεχνάμε ότι λίγες μέρες πριν την είσοδο στα Ιεροσόλυμα, ο ίδιος ο Πέτρος ζήτησε από τον Χριστό να μην μπουν στην πόλη, να φύγουν μακριά, εάν ήταν σίγουρος ο διδάσκαλος ότι θα τον συλλάβουν και θανατώσουν. Αυτή η πρόταση του Πέτρου έφερε την οργή του Χριστού λέγοντας "ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ· σκάνδαλόν μου εἶ· ὅτι οὐ φρονεῖς τὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὰ τῶν ἀνθρώπων.." (Μτ. 16:20-24)

Η ανάσταση του Λαζάρου βεβαιώνει την κοινή ανάσταση όλων των κεκοιμημένων, που θα συμβεί στη Δευτέρα Παρουσία

 

Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν πρὸ τοῦ σοῦ πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τὸν Λάζαρον Χριστὲ ὁ Θεός· ὅθεν καὶ ἡμεῖς ὡς οἱ παῖδες, τὰ τῆς νίκης σύμβολα φέροντες, σοὶ τῷ νικητῇ τοῦ θανάτου βοῶμεν· Ὠσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Ο θάνατος του Λαζάρου, του φίλου του Χριστού, μας παραπέμπει στο θάνατο αγαπημένων προσώπων. Αυτό το «εδάκρυσεν ο Ιησούς» (Ιω.11.35) δείχνει τον πόνο Του για το χωρισμό, την τέλεια ανθρώπινή Του φύση, καθώς και το οδυνηρό τού θανάτου ως αταίριαστο για τον άνθρωπο. Μπροστά στον τάφο του τετραήμερου ξεδιπλώνεται το εσωτερικό του Ιησού, που χαρακτηρίζεται από αγάπη και στοργή για το πρόσωπο με την ιδιαίτερη και μοναδική σχέση της φιλίας. Γι’αυτό δεν κρύβει τη λύπη και την ταραχή Του. «Ενεβριμήσατο τω πνεύματι και ετάραξεν εαυτόν» (Ιω.11,33).

Στο μεγάλο πόνο αποκαλύπτουμε το βαθύτερο εαυτό μας, χωρίς μάσκα και χωρίς κοινωνικά καλουπώματα. Η διήγηση του Ευαγγελίου για την έγερση του Λαζάρου είναι πέρα για πέρα αληθινή, όπως οποιοσδήποτε θάνατος αγαπημένου προσώπου.

Εκεί φαίνεται το γεγονός του θανάτου, τα αισθήματα των ζώντων, οι εσωτερικές τους καταστάσεις.Φαίνεται όμως και η υπέρβασή του, καθότι ο Ιησούς Χριστός, ο φίλος του Λαζάρου, δεν είναι απλά ένας σπουδαίος δάσκαλος, ένας καλός φίλος ή ακόμη και ένας με το χάρισμα της θαυματουργίας. Είναι « η ανάστασις και η ζωή» , καθώς το αποκαλύπτει στη Μάρθα, την αδελφή του Λαζάρου. 

Πώς να μιλάς στους άλλους για τον Θεό και πότε…

 

Οσίου Βαρσανουφίου

Ερώτηση.  Όταν μιλώ σε κάποιον για τον βίο των πατέρων και για τις απαντήσεις αυτών, μεγαλοφρονεί η καρδιά μου. Πες μου λοιπόν, πώς θα μιλήσω με ταπεινοφροσύνη; και σε ποιόν πρέπει να τα λέγω αυτά, και με ποιό σκοπό;

Θαλασσινή ιστορία

 

 

Χρυσάνθης Κούκου ἱατροῦ-πρεσβυτέρας

Ἦταν μία φορὰ κι ἕναν καιρό, ἕνα καράβι ποὺ τὸ ἔλεγαν «Οἰκογένεια». Νέο σκαρί, ἀταξίδευτο, μόλις βγαλμένο ἀπὸ ἕνα μεγάλο ναυπηγεῖο, τὴν «Ἐκκλησία», ἑτοιμάστηκε νὰ σηκώσει ἄγκυρα γιὰ τὸ πρῶτο του ταξίδι στὸ ἀρχιπέλαγος τῆς «Ζωῆς».

Ὁ καπετάνιος κι ἡ καπετάνισσα, δυὸ ἄνθρωποι ἄγνωστοι μέχρι χθές, ἄφησαν πίσω τὰ δικά τους καράβια, αὐτὰ στὰ ὁποῖα γεννήθηκαν καὶ μεγάλωσαν, πιάστηκαν χέρι, χέρι κι ἀποφάσισαν νὰ ταξιδέψουν μαζί, σ’ αὐτὸ τὸ νέο καράβι.

Τί μυστήριο ἀνεξήγητο κι αὐτό! «Τὸ μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστι…ἀντὶ τούτου καταλήψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴ γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μία…».

Δύο ξένοι ποὺ γίνονται ἕνα σῶμα, δυὸ δέντρα ἀπὸ ξεχωριστὲς ρίζες ποὺ σμίγουν σὲ κοινὸ κορμό, γιὰ νὰ δώσουν μαζὶ κλαδιὰ λουλούδια καὶ καρπούς.

Μία ἕνωση ἀνεξήγητη, ποὺ μόνο μέσα ἀπὸ τὴν ἀνεξάντλητη ἀγάπη τοῦ Οὐράνιου Πατέρα, μπορεῖ νὰ συλληφθεῖ καὶ νὰ τελεσφορήσει. Ὁ καπετάνιος κι ἡ καπετάνισσα … ἕνα σῶμα μία ψυχὴ κι ὁ καθένας τὸν ρόλο του μέσα στὸ νιὸ καράβι.

Ἐκεῖνος στὸ τιμόνι, μὲ ψυχραιμία καὶ τόλμη, ἀνοίγεται στὸ πέλαγος. Ἔχει πυξίδα τὴν πίστη καὶ στὸ ψηλὸ κατάρτι «βιγλάτορα», τὸν Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης, τὸν πανάγαθο Θεό.

Κι ἐπειδὴ τὰ δικά του ἀφτιά, ὧρες ὧρες σκοτίζονται ἀπ’ τὸν μανιασμένο ἄνεμο καὶ χάνουν τὴν ἐπαφὴ μὲ τὸ ψηλὸ κατάρτι, ἔχει πάντα δίπλα του τὸν ἄγρυπνο ἀσυρματιστή του,

Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός: Ήλθε και με σήκωσε για να αρχίσω να λέω την ευχή!

 

~ Εγώ, πριν από λίγο καιρό, είχα έντονη την επιθυμία να ασκηθώ στην προσευχή του Χριστού μας. Κατενόησα, όμως, ότι χωρίς οδηγό δεν θα προχωρήσω, ή θα προχωρήσω στραβά.Το ένα κακό και το άλλο χειρότερο. Έτσι έψαχνα για οδηγό.

Διαβάζοντας ότι ο όσιος Νικηφόρος ήταν βαθύς γνώστης της ευχής, είχα προσκολλήσει τον νουν μου εκεί, σαν να περίμενα καθοδήγηση.

Ένα πρωί πριν ξημερώσει, περί της 5.00 ή 5.30,

«Γενηθήτω το θέλημά σου»

 

«Το σχέδιο του Θεού είναι άγνωστο, είναι πάντως πάντοτε σωτηριώδες για τον άνθρωπο»

Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης (†)

Αξίζει να ξαναμελετήσουμε το θείο και ιερό ευαγγέλιο. Ο Χριστός στο κήρυγμά του μακαρίζει κι ευλογεί τους πενθούντες, τους έσχατους, τους αδικημένους, τους κατηγορημένους, τους εξορισμένους, τους εγκρατείς, τους αγωνιστές, τους μετανοούντες αμαρτωλούς. Μέσα στον πολύ πόνο ξαφνικά πηγάζει μία μεγάλη χαρά και ειρήνη, ευχαριστία, δοξολογία κι ευγνωμοσύνη. Το «γενηθήτω το θέλημά σου» της Κυριακής προσευχής ακούγεται με νόημα, με ιλαρότητα, με αποδοχή. Τα δάκρυα της λύπης γίνονται χαράς. Η λύπη γίνεται χαρμολύπη, η χαρμολύπη κατάνυξη, η κατάνυξη γλυκασμός και λύτρωση, η λύτρωση πρόγευση ουράνιας τρυφής. Από το σκοτάδι εισέρχεσαι σε άπλετο φως.

Όλα αυτά μέσα από αυτά που θεωρούσες τιμωρία Θεού, απουσία Θεού, φυγή του Θεού. Ο Θεός είναι πανταχού παρών. Δεν μπορεί να είναι απών. Δεν μπορεί να κρυφτεί. Μπορεί η ομιλία του να είναι σιωπηλή. Συνήθως μιλά χαμηλόφωνα και χρειάζεται μεγάλη εσωτερική κι εξωτερική ησυχία για ν’ ακουσθεί η φωνή του…

Ὁσίου Ἰγνατίου: Γιατί οἱ δοκιμασίες καὶ οἱ πειρασμοὶ συνδέονται μὲ τὸν αὐτοέλεγχο;

       Ὁσίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ

 

…Γιατί τώρα οἱ δοκιμασίες καὶ οἱ πειρασμοὶ συνδέονται μὲ τὸν αὐτoέλεγχο; Ἐπειδὴ κάθε δοκιμασία ξεσκεπάζει τὰ πάθη, ποὺ εἶναι κρυμμένα στὴν καρδιὰ καὶ τὰ ἐνεργοποιεῖ.

Ὡσότου ἔρθει ἡ δοκιμασία, ὁ ἄνθρωπος ἔχει τὴν ψευδαίσθηση πὼς εἶναι ἤρεμος, γαλήνιος. Μόλις φτάσει ἡ δοκιμασία ὅμως, τὰ πάθη ποὺ ὡς ἐκείνη τὴν στιγμὴ ἀγνοοῦσε, ξεσηκώνονται, φανερώνονται. Αὐτὸ γίνεται κυρίως μὲ τὰ πάθη τοῦ θυμοῦ, τῆς θλίψης, τῆς ἀπόγνωσης, τῆς ὑπερηφάνειας καὶ τῆς ἀπιστίας. Τὸ ὅτι ἀποκαλύπτονται τὰ πάθη ποὺ φωλιάζουν κρυφὰ μέσα στὸν ἄνθρωπο, εἶναι ἀπαραίτητο καὶ πολὺ ὠφέλιμο γιὰ τὸν χριστιανό. Γιατί οἱ δοκιμασίες ποὺ δέχεται... ὁ ἄνθρωπος καὶ τὶς ὑπομένει καρτερικά, χωρὶς γογγυσμό, αὐξάνουν τὴν πίστη του. Δείχνουν στὸν ἄνθρωπο τὶς ἀδυναμίες του, τὸν ταπεινώνουν καὶ μειώνουν τὴν αὐτοπεποίθησή του.

Γράφει στοὺς Κορινθίους ὁ ἀπόστολος Παῦλος....

Ό,τι ποτίζεις μέσα σου, αυτό και μεγαλώνει

 

«Η μακροθυμία είναι αρετή γενναίας και ευγενικής ψυχής, που έχει θεμέλιο την αγάπη προς τον πλησίον. Είναι μεγαλοψυχία, μεγαλοφροσύνη και φίλη της πραότητας.

Η μακροθυμία μαρτυρεί καλή αγωγή ψυχής και εκδηλώνεται σαν συμπάθεια, φιλανθρωπία, μετριοφροσύνη και δικαιοσύνη».
Άγιος Νεκτάριος επίσκοπος Πενταπόλεως ο θαυματουργός

Μέσα στην καθημερινότητά μας, σίγουρα μας δίνονται οι ευκαιρίες για να καλλιεργήσουμε την αρετή της μακροθυμίας.

Είναι εκείνες τις στιγμές του πειρασμού. Τις στιγμές εκείνες που ο συνάδελφος θα μας κάνει μία παρατήρηση, το αφεντικό μας θα μας φωνάξει, ο υπάλληλός μας θα κάνει κάποιο σφάλμα, ο/η σύζυγός μας θα έχει νεύρα, το παιδί μας θα κάνει κάποια αταξία, κάποιος οδηγός στον δρόμο θα κάνει κάποιο λάθος, ένας φίλος θα μας απαξιώσει, ένα συγγενής θα μας αδικήσει, ένας γνωστός θα μας χλευάσει.

Όταν μέσα στην καρδιά μας καλλιεργούμε την ευχή, δηλαδή το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλό», βάζουμε γερά θεμέλια για να ζούμε με μακροθυμία και έλεος. Διότι όταν συνεχώς ζητούμε το έλεος του Θεού στην ζωή μας, πώς είναι δυνατόν να μην δείχνουμε έλεος προς τους άλλους;

Όταν ζητούμε μακροθυμία από τον Κύριό μας, πως είναι δυνατόν κι εμείς να μην μακροθυμούμε;
Αμέσως η ψυχής μας ελέγχεται εάν έχει πέσει στην σκληροκαρδία.
Γι’ αυτό και η καλλιέργεια της ευχής, είναι θεμελιώδης ενέργεια για την πνευματική μας ασφάλεια και προκοπή.

Στους έσχατους χρόνους ο Θεός θα κρύψει από τους ανθρώπους, από τους πιστούς Του, την πνευματική τους κατάσταση…

 ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΝ Ο ΑΓΙΟΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (+1993) & Ο ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ (+1833).

Στους έσχατους χρόνους ο Θεός θα κρύψει από τους ανθρώπους, από τους πιστούς Του, την πνευματική τους κατάσταση. Δεν θα εργάζονται πλέον θαύματα και θα αισθάνονται σαν να έχουν ξεχαστεί από τον Θεό, σε μια κατάσταση κένωσης (σαν να μην έχουν χάρη). Αυτός είναι (για όλους) ο μόνος αληθινός δρόμος (όπως γράφει ο άγιος Σιλουανός), ο δρόμος των δακρύων.

          Ο π. Σεραφείμ Rose (+1982) είπε, για το θέμα αυτό, σε ομιλία του στο Σαν Φρανσίσκο (3-8-1981): Μία άλλη φορά, ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ μίλησε στο Μοτοβίλωφ (ένα θεολόγο, στον οποίο είχε δείξει ποιος είναι ο σκοπός της πνευματικής ζωής, μεταμορφούμενος μπροστά του με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος). Μίλησε για τα αφορώντα την πνευματική κατάσταση των τελευταίων Χριστιανών που θα απομείνουν να πιστεύουν (αληθινά) στον Θεό πριν το τέλος του κόσμου:

Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Ε΄: Ὁ ἱερομάρτυς καὶ ἐθνομάρτυς Πατριάρχης τοῦ Γένους μας

 

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ, Θεολόγου - Καθηγητοῦ

Τὸ πρωτόθρονο καὶ σεβάσμιο Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἔχει νὰ ἐπιδείξει μία πλειάδα Πατριαρχῶν, οἱ ὁποῖοι κοσμοῦν τὸ ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀνάμεσά τους ὁ ἡρωικὸς ἱερομάρτυρας καὶ ἐθνομάρτυρας ἅγιος Γρηγόριος Ε΄. Πρόκειται γιὰ μία ἀπὸ τὶς ἠρωικότερες μορφὲς τοῦ Γένους μας, ὁ ὁποῖος διέπρεψε καὶ ὡς λαμπρὸς ἐκκλησιαστικὸς ἄνδρας καὶ ὡς συνεπὴς ἐθνικὸς ἡγέτης. 

Γεννήθηκε στὴ Δημητσάνα τὸ 1445 ἀπὸ τὸν Ἰωάννη καὶ τὴν Ἀσημίνα Ἀγγελόπουλου. Τὸ βαπτιστικό του ὄνομα ἦταν Γεώργιος. Τὸ 1767 πῆγε στὴ Σμύρνη κοντὰ στὸ θεῖο τοῦ Μελέτιο, ὅπου φοίτησε στὴν ἐκεῖ περίφημη Εὐαγγελικὴ Σχολή. Μετὰ παρακολούθησα ἀνώτερα μαθήματα στὴν Πάτμο ἀπὸ τὸν Δανιὴλ Κεραμέα. Ἀφοῦ ὁλοκλήρωσε τὶς σπουδὲς τοῦ γύρισε στὴ Μονὴ τῶν Στροφάδων, ὅπου ἐκάρη μοναχός, λαμβάνοντας τὸ μοναχικὸ ὄνομα Γρηγόριος. Ἀργότερα τὸν κάλεσε ὁ Μητροπολίτης Σμύρνης Προκόπιος, ὁ ὁποῖος τὸν χειροτόνησε διάκονο καὶ στὴ συνέχεια πρεσβύτερο, ἐπιδεικνύοντας μεγάλο ἱεραποστολικὸ ζῆλο...
καὶ ἀσκώντας τεράστιο φιλανθρωπικὸ ἔργο. 

Ἡ φήμη του ὡς ἀνερχόμενη σπουδαία ἐκκλησιαστικὴ προσωπικότητα δὲν ἄργησε νὰ φανεῖ. Στὶς 19 Αὐγούστου τοῦ 1785 ἐξελέγη Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ παρέμεινε στὸν πατριαρχικὸ θρόνο ὡς τὸ Δεκέμβριο τοῦ 1798, ὅποτε ἡ Ὑψηλὴ Πύλη τὸν καθαίρεσε καὶ τὸν ἐξόρισε στὸ Ἅγιο Ὅρος, ὡς ἀνίκανον νὰ διατηρήσει τὴν ὑποταγὴ τῶν χριστιανικῶν λαῶν στὴν τουρκικὴ ἐξουσία. Κατὰ τὴν παραμονὴ τοῦ ἐκεῖ ὡς ἀσκητής, μυήθηκε μὲ ἐνθουσιασμὸ στὴν Φιλικὴ Ἑταιρεία ἀπὸ τὸν φιλικὸ Ἰωάννη Φαρμάκη στὰ 1818, καὶ ὑποσχέθηκε νὰ δώσει ἀκόμα καὶ τὴ ζωή του στὴν ὑπόθεση τῆς ἐλευθερίας τοῦ ὑποδούλου Γένους. Τὴν ἴδια χρονιὰ κλήθηκε καὶ πάλι στὸν Οἰκουμενικὸ θρόνο, γιὰ νὰ παραμείνει ὡς τὸ μαρτυρικό του θάνατο. 

Ὅλοι οἱ ἱστορικοί της ἐποχῆς τοῦ περιγράφουν τὸν Γρηγόριο ὡς...

Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός: Τι πρέπει να σκέφτεστε για τα όνειρα

 

Ο π. Γαβριήλ έλεγε να μη δίνουμε σημασία στα όνειρα που βλέπουμε για να μην πέφτουμε στην παγίδα του πονηρού:

– Μην ασχολείστε πολύ με τα όνειρα. Απλώς να σκέφτεστε: «Δεν ξέρω τι και από πού ήταν».

Το όνειρο μπορεί να προέρχεται από τον Κύριο ή από τον πονηρό ή από το νου μας.

Κι έρχεται σε τέτοιο καιρό, που καλύτερα είναι να μην το εμπιστευτείτε.

Αν θέλετε κάτι να μάθετε, ρωτήστε κάποιον πεπειραμένο.

Ποιον πρέπει να λογαριάζουμε ως πεπειραμένο;

«Το κομποσχοίνι στα χέρια και μην φοβάστε, αδελφοί»

 

Περί το 1326, ήρθε από την Θεσσαλονίκη εδώ στις παρακοίτιες περιοχές των Πιερίων, στον Αλιάκμονα, ο ιερομόναχος Γρηγόριος, με τους δύο αδερφούς του, τον Θεοδόσιο και τον Μακάριο.

Σκορπίστηκαν στα γύρω σπήλαια και ζούσαν ησυχαστικά. Εδώ ζούσαν μοναχοί, ησυχαστές και νηστευτές, σε ξεχωριστές χορτοκαλύβες ο καθένας. Ανάμεσά τους ένας ενάρετος γέροντας μοναχός ο Ιώβ.

Ο Γρηγόριος λοιπόν ζούσε τις πέντε ημέρες της εβδομάδας τελείως αποκλεισμένος, μόνος, στο σπήλαιο του. Το Σάββατο και την Κυριακή έβγαινε, συγκέντρωνε τους μοναχούς – μαθητές του κ τους δίδασκε. Η κύρια διδασκαλία του ήταν η καλλιέργεια της νοεράς προσευχής. Δηλαδή η συνεχής και αδιάλειπτη επανάληψη των λέξεων: Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ Θεού, ελέησόν με, τον αμαρτωλό.

Ή ολόκληρες ή σε συνεπτυγμένη μορφή: Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ Θεού, ελέησόν με, τον αμαρτωλό, ή Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, τον αμαρτωλό, ή ακόμα Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ Θεού, ελέησόν με, και Κύριε, ελέησόν με.

Με αποτέλεσμα ο ίδιος και όσοι ήσαν κατάλληλοι να δέχονται την επίσκεψη και έλλαμψη του ακτίστου φωτός της Τρισηλίου θεότητος. Αυτά ο Γρηγόριος τα δίδασκε τόσο στους μοναχούς όσο και στους λαϊκούς αδελφούς που συγκεντρώνονταν δίπλα τους.

Όμως ο μοναχός Ιώβ σκανδαλίστηκε...

Το παράδειγμα της Όσιας Μαρίας Αιγυπτίας...

  

Το παράδειγμα της όσιας Μαρίας Αιγυπτίας, μας φανερώνει ότι στην πορεία προς την συνάντηση με τον Αναστημένο Χριστό, τα πάθη δεν εξαφανίζονται αλλά μεταμορφώνονται. Δηλαδή σκοπός δεν είναι να αλλάξω αυτό που είμαι, την φύση μου, αλλά την βούληση και ελευθερία μου.

Κάθε πάθος μας κρύβει μια ωραία πτυχή και δυνατότητα του εαυτού μας. Είναι η σκιά από ένα φως που ζει μέσα μας. Ζούμε στο σκοτάδι του φωτός μας. Ας το σκεφτούμε λιγάκι. Το πάθος που σε ταλαιπωρεί στην πραγματικότητα είναι το χάρισμα σου. Κάθε σκιά σου είναι μια δυνατότητα σου. Το πάθος είναι υποκατάστατο μιας πραγματικής σου ανάγκης που δεν έχει βρει τον τρόπο να καλυφθεί με πληρότητα και πνευματική υγεία. 

Διαβάζοντας τον βίο της Όσιας Μαρίας, αντιλαμβάνεται κανείς ότι...

Η μετάδοση της κατανύξεως (Διδακτική ιστορία)

 

~ Δύο ερημίτες που αγωνίζονταν μαζί, διάβαζαν μαζί και την καθημερινή τους ακολουθία. Ο ένας είχε πολλή κατάνυξη! Από τα δάκρυα που έχυνε, άφηνε συχνά το διάβασμα στη μέση.

-Μα τί σκέπτεσαι και κλαις με τόσο πόνο, όταν προσεύχεσαι; τον ρωτούσε ο άλλος με απορία.