Ας μην ποδοπατάμε τα όσια των προγόνων μας, για να μην ποδοπατηθούμε οι ίδιοι…

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Ἀδελφοί μου, ἁμαρτήσαμε καὶ στὴ συνέχεια ἐξαγνιστήκαμε. Προσβάλαμε τὸν Παντοδύναμο Θεό μας, καὶ γι’ αὐτὸ τιμωρηθήκαμε. Σπιλώσαμε τὶς ψυχές μας καὶ ξεπλύναμε τὴν κάθε ἁμαρτία μας, μὲ τὸ αἷμα καὶ μὲ τὰ δάκρυά μας.
Ποδοπατήσαμε κάθε τι, ποὺ ἦταν ἱερὸ γιὰ τοὺς πατέρες μας, καὶ γι’ αὐτὸ στὴ συνέχεια ποδοπατηθήκαμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι.

Ἅγιος Παίσιος:"Οἱ κεκοιμημένοι ἕνα πράγμα θὰ ἤθελαν ἀπὸ τὸν Χριστό, νὰ ζήσουν πέντε λεπτά, γιὰ νὰ μετανοήσουν "

Γέροντα, οἱ ὑπόδικοι νεκροὶ μποροῦν νὰ προσεύχονται; 

-Ἔρχονται σὲ συναίσθηση καὶ ζητοῦν βοήθεια, ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ βοηθήσουν τὸν ἑαυτό τους. Ὅσοι βρίσκονται στὸν Ἅδη μόνον ἕνα πράγμα θὰ ἤθελαν ἀπὸ τὸν Χριστό: νὰ ζήσουν πέντε λεπτά, γιὰ νὰ μετανοήσουν. Ἐμεῖς ποὺ ζοῦμε, ἔχουμε περιθώρια μετανοίας, ἐνῶ οἱ καημένοι οἱ κεκοιμημένοι δὲν μποροῦν πιὰ μόνοι τους νὰ καλυτερεύσουν τὴν θέση τους, ἀλλὰ περιμένουν ἀπὸ μᾶς βοήθεια. Γι' αὐτὸ ἔχουμε χρέος νὰ τοὺς βοηθοῦμε μὲ τὴν προσευχή μας. 

Μοῦ λέει ὁ λογισμὸς ὅτι μόνον τὸ δέκα τοῖς ἑκατὸ ἀπὸ τοὺς ὑπόδικους νεκροὺς βρίσκονται σὲ δαιμονικὴ κατάσταση καί, ἐκεῖ ποὺ εἶναι, βρίζουν τὸν Θεό, ὅπως οἱ δαίμονες. Δὲν ζητοῦν βοήθεια, ἀλλὰ καὶ δὲν δέχονται βοήθεια. Γιατί, τί νὰ τοὺς κάνη ὁ Θεός; 

Η βασιλεία του Θεού έχει δύο ηλικίες

 

Γέροντος Αρσενίου Μποκά

Ή βασιλεία του Θεού έχει δύο ήλικίες.
Ή πρώτη ήλικία της άρχισε ταυτόχρονα μέ τήν έλευσι τοϋ Χριστοϋ στόν κόσμο. Αύτός είναι Υιός τού Θεού καί θεία ενέργεια τής βασιλείας. Αύτός γεννάται διά τοϋ Άγιου Πνεύματος σέ κάθε ψυχή, ή όποία γίνεται παρθενική» ένώ ή χάρις του, χωρίς νά κομματιάζεται, μετέχεται άπό πλήθη εύσεβών χριστιανών, οί όποιοι γί­νονται ουράνιοι άνθρωποι, άκόμη κι αν έξωτερικά υπο­φέρουν άπό διάφορες δοκιμασίες αύτοϋ τοϋ αιώνος. Μάλιστα συμβαίνει, όταν ύποφέρουν καί ύπομένουν, νά εύχαριστοϋν καί νά δοξολογούν τόν Θεό γιά όλες τις στενοχώριες τους.

Ή βασιλεία στήν πρώτη αύτή φάσι της είναι...

Όσιος Άνθιμος ο Βαγιάνος ο εν Χίω

Ο Όσιος Άνθιμος, κατά κόσμο Αργύριος Κ. Βαγιάνος, γεννήθηκε την 1η Ιουλίου 1869 μ.Χ. στην περιοχή του Αγίου Λουκά Λιβαδίων. 
Οι ευσεβείς και ενάρετοι γονείς του, Κωνσταντίνος και Αργυρώ, φρόντισαν να δώσουν Χριστιανική αγωγή στο τέκνο τους. Και ο νεαρός Αργύριος δωρεοδέκτης του Αγίου Πνεύματος, με πνεύμα σοφίας, ήταν προορισμένος από τον Θεό να αναδειχθεί σκεύος εκλογής και να γίνει μέγας παιδαγωγός εις Χριστόν. Η όλη παιδιόθεν ανάπτυξη και ανατροφή του τελούσε προφανώς υπό την ισχυρή και βαθιά επίδραση του χριστιανικού οικογενειακού του περιβάλλοντος.
Γράμματα δεν έμαθε πολλά. Περιορίσθηκε στις απλές γνώσεις του δημοτικού σχολείου. Έτσι χωρίς τα θεωρητικές γνώσεις της εγκοσμίου καταξιώσεως, αλλά με ευφυΐα και διεισδυτικότητα πνεύματος και με ιδιαιτέρως έντονη την επιθυμία για βίο πνευματικό, προχωρά αταλάντευτος στην ενάρετη ζωή με την πολύτιμη δωρεά της ακλόνητης πίστεως.
Ο θείος έρως τον οδηγεί στην απάρνηση του κόσμου και της βοής του και στη μοναχική πολιτεία, από όπου εξέλαμψαν οι αρετές του. Αφορμή για να ακολουθήσει την μοναχική οδό υπήρξε...

Όλες οι ευλογίες του Θεού περνούν από την Παναγία

π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

Δεν πήγε ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς στο Άγιον Όρος να βρει ένα κατάλληλο μέρος να περάσει καλά, έστω και πνευματικά, όπως θα νόμιζε κανείς.
Είχε καημό μέσα του. Καθώς τότε ήταν πιο γνήσιοι οι άνθρωποι, ήταν πιο ειλικρινείς, όσοι είχαν έφεση, έβλεπαν ότι κάτι δεν ήταν καλό μέσα τους, και ήθελαν αυτό να αλλάξει, να διορθωθεί. Πήγε λοιπόν και έμεινε σ’ ένα ασκητήριο που είναι πάνω από τη Μεγίστη Λαύρα στους πρόποδες του Άθω, και εκεί επί τρία ολόκληρα χρόνια η κύρια προσευχή του ήταν: «Παναγία μου, φώτισόν μου το σκότος».
Ο άγιος Γρηγόριος, όπως και άλλοι άγιοι πιο παλιά, είχε ιδιαίτερη ευλάβεια στην Παναγία. Και αργότερα, όπως ξέρουμε, είχαν ιδιαίτερη ευλάβεια ο άγιος Νικόδημος και ο άγιος Νεκτάριος. Οι άγιες δηλαδή ψυχές που ζητούν τον Χριστό, που αγαπούν τον Χριστό, περνούν από κει που ασφαλέστερα θα βρουν τον Χριστό και, αν θέλετε, γρηγορότερα θα βρουν τον Χριστό και επιτυχέστερα.
Όπως λέγαμε και άλλη φορά,

Άγιοι Ακύλας και Πρίσκιλλα: Μια Ορθόδοξη αντιπρόταση στην γιορτή του Βαλεντίνου († 13 Φεβρουαρίου)

 

“Να ποιους πρέπει τα ζευγάρια να μιμούνται, να ποιοι είναι οι προστάτες τους. Ο άγιος Ακύλας και η αγία Πρίσκιλλα ήταν δύο άνθρωποι που ήταν ερωτευμένοι μεταξύ τους, όμως συγχρόνως είχαν και έναν κοινό έρωτα για ένα άλλο πρόσωπο…όχι ανθρώπινο αλλά Θεανθρώπινο. Του Ιησού Χριστού.Και αυτός ο έρωτας για τον Χριστό αναζωογονούσε και τον μεταξύ τους έρωτα.”  
Στις 13 Φεβρουαρίου, τιμά η Ορθόδοξη Εκκλησία τους δικούς της Αγίους, τον Ακύλα και την Πρίσκιλλα, που θεωρούνται η Ορθόδοξη απάντηση στη δυτικής προέλευσης εορτή  του Βαλεντίνου, γνωστή και ως «εορτή των ερωτευμένων».
Αν και δεν υφίστανται στοιχεία για το πρόσωπο του «αγίου Βαλεντίνου» και ακόμα αν και η Καθολική Εκκλησία ΔΕΝ συμπεριλαμβάνει την γιορτή στο επίσημο ημερολόγιό της, η συμβολικότατα της 14ης Φεβρουαρίου για ερωτευμένους διεθνώς, είναι δυστυχώς αναμφισβήτητη. Με απλά λόγια εορτάζεται ένας “άγιος” καθαρά για εμπορικούς λόγους! Οι Άγιοι Ακύλας και Πρίσκιλλα , οι προστάτες του χριστιανικού ζευγαριού, είναι πραγματικά πρόσωπα και όχι ανύπαρκτα!
Ο βίος τους:
Ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα ήταν ένα αγαπημένο χριστιανικό ζευγάρι που  μαρτύρησαν την εποχή του Νέρωνα. Οι Άγιοι αυτοί κατάγονταν από τον Πόντο. Όταν εκδιώχθηκαν από την Ρώμη  όλοι οι  Ιουδαίοι, λόγω των αναταραχών που γινόντουσαν μεταξύ τους στις συναγωγές για τον Ιησού, ο Ακύλας, που ήταν σκηνοποιός στο επάγγελμα, και η γυναίκα του Πρίσκιλλα αναγκάστηκαν και αυτοί να φύγουν για την Κόρινθο.
Στην Κόρινθο τους συναντάει ο Απόστολος Παύλος, όπως αναφέρεται στις Πράξεις 18, 1-4:  «…αναχώρησε (ο Παύλος) από την Αθήνα και ήρθε στην Κόρινθο. Εκεί...

Ἡ Ἁγία Θεοδώρα ἡ Αὐγούστα καὶ τὸ ἄφθαρτο λείψανό της στὴν Κέρκυρα

Ἡ Ἁγία Θεοδώρα γεννήθηκε τὸ 815 μ.Χ., στὴν Παφλαγονία τῆς Μικρᾶς Ἀσιᾶς.
Ἀπέκτησε μὲ τὸν εἰκονομάχο αὐτοκράτορα Θεόφιλο ἕναν υἱὸ τὸ Μιχαὴλ καὶ πέντε θυγατέρες τὴ Θέκλα, τὴν Ἄννα, τὴν Ἀναστασία, τὴν Πουλχερία καὶ τὴ Μαρία.
Ἡ αὐτοκράτειρα Θεοδώρα διαδραμάτισε σημαντικὸ ρόλο στὴν πολιτικὴ καὶ θρησκευτικὴ πάλη γύρω ἀπὸ τὸ ζήτημα τῆς λατρείας ἢ ὄχι τῶν εἰκόνων, ποὺ εἶχε ξεκινήσει ἤδη ἀπὸ τὸ 730 μ.Χ., ἀπὸ τὸν ἱδρυτὴ τῆς δυναστείας τῶν Ἰσαύρων Λέοντα τὸν Γ. Ἡ διαμάχη αὐτὴ χώρισε τὸ Βυζάντιο σὲ δύο μέρη στοὺς εἰκονολάτρες καὶ στοὺς εἰκονομάχους. Ὁ αὐτοκράτορας Θεόφιλος ἀκολούθησε εἰκονομαχικὴ πολιτική. Μὲ βασανιστήρια, διώξεις καὶ καταστροφὴ ἱερῶν κειμηλίων καὶ εἰκόνων (π.χ. ἀσβέστωναν τὶς ἱερὲς Εἰκόνες).
Ἡ αὐτοκράτειρα Θεοδώρα ἔμεινε πιστὴ στὶς θρησκευτικὲς ἀρχὲς ποὺ εἶχε διδαχθεῖ ἀπὸ τοὺς γονεῖς της καὶ μαζὶ μὲ τὰ παιδία τῆς κρυφὰ στὰ διαμερίσματα τῆς ἀλλὰ καὶ σ'; ἐπισκέψεις στὴν μητέρα της, ἀπέδιδαν τὶς πρέπουσες τιμὲς στοὺς Ἁγίους. Ἀποκαλοῦσαν μητέρα καὶ παιδία τὶς ἱερὲς Εἰκόνες ''καλά νινιὰ'' γιὰ νὰ μὴν καταλάβει κάτι ὁ αὐτοκράτορας.
Τὸ 842 μ.Χ. ὁ αὐτοκράτορας Θεόφιλος ἀρρώστησε βαριὰ ἀπὸ δυσεντερία, τόσο ποὺ παραμορφώθηκε τὸ στόμα του καὶ ὁ λάρυγγάς του εἶχε βγεῖ ἔξω. Σὲ ὅραμά της ἡ αὐτοκράτειρα Θεοδώρα εἶδε, τὴν ἄχραντο Θεοτόκο μὲ τὸ θεῖο βρέφος ἀγκαλιά, περιστοιχισμένη μὲ λαμπροφορεμένους ἀγγέλους, οἱ ὁποῖοι ἔδερναν τὸ Θεόφιλο ἀνελέητα. Καθὼς ξύπνησε ἄκουσε τὸ σύζυγό της νὰ λέει ἀναστενάζοντας,’’Ἀλίμονο σὲ μένα τὸν ἄθλιο καὶ δυστυχῆ. Γιὰ τὶς ἁγίες Εἰκόνες μὲ κτυπᾶνε.’’; ἡ Θεοδώρα παρακαλοῦσε θερμὰ τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἶχε βγάλει ἀπὸ τὰ σεντούκια, νὰ τὸν λυπηθεῖ.
Ξαφνικὰ ὁ Θεόφιλος ἅρπαξε καὶ καταφιλοῦσε μία εἰκόνα, ποὺ σὰν ἐγκόλπιο εἶχε κρεμασμένη ἕνας ἀπὸ τοὺς παρευρισκομένους. Τὸ θαῦμα ἔγινε καὶ...

Ὁμιλία εἰς τὴν μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Χαραλάμπους

Τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Φωτίου Ἰωακεὶμ

Χαράλαμπος ὁ πανθαύμαστος καὶ πανάριστος ἀθλητὴς τοῦ Χριστοῦ, ἡ χαρμοσύνη τῶν ἀγγέλων, τὸ καύχημα τῶν πιστῶν, τὸ στήριγμα τῶν κλονουμένων, τὸ νοητὸ ἄνθος τοῦ παραδείσου, ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ πηγὴ τῶν θαυμάτων, ὁ μιμητὴς τοῦ Δεσπότου, ὁ τῆς θεϊκῆς χαρᾶς καὶ χάριτος καὶ λάμψεως ἐπώνυμος, ὁ πολιοῦχος καὶ τούτου τοῦ εὐλογημένου καὶ ἀκριτικοῦ χωριοῦ τῆς Δένειας,

συνεκάλεσε κι ἐφέτος τὴν παροῦσα ὁμήγυρη μαζὶ καὶ πανήγυρη στὸν παλαιὸ αὐτὸ ἱερὸ ναό του, γιὰ νὰ τοῦ ἀπονείμουμε τὴν πρέπουσα τιμή, ὡσὰν φιλοπάτορες καὶ φιλομάρτυρες υἱοί, καὶ νὰ δοξάσουμε δι᾿ αὐτοῦ τὸν Παντοδύναμο Κύριο, τὸν στεφανίτη τῶν μαρτύρων, ποὺ δοξάζεται μέσῳ τῶν ἁγίων Του, καὶ τοὺς δοξάζει ἀφθονοπάροχα στὴ γῆ καὶ στὸν οὐρανὸ.

Ποιός ἦταν ὁ πανάρετος βίος τοῦ οὐρανόφρονα τούτου ἄνδρα καὶ ποιά τὰ ἄθλα καὶ ἔπαθλα τοῦ λαμπροῦ του μαρτυρίου, θὰ διηγηθῶ τώρα στὴν ἀγάπη σας, πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ ἔπαινο τοῦ τρισευλογημένου ἱερομάρτυρος καὶ μεγαλομάρτυρος καὶ πολυάθλου Χαραλάμπους.

Ἐπίγεια πατρίδα τοῦ ἰσαγγέλου αὐτοῦ ἁγίου φαίνεται ὅτι ὑπῆρξε ἡ σπουδαία πόλη τῆς Μαγνησίας, εὑρισκόμενη στὰ ἀνατολικὰ παράλια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ κτισμένη ἐπάνω στὸν Μαίανδρο ποταμό, στοὺς πρόποδες τοῦ ὄρους Σίπυλος. Ἡ λαμπρὰ αὐτὴ ἀρχαιότατη ἑλληνικὴ πόλη ὑπάγεται στὴ Μητρόπολη τῆς Ἐφέσου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί, πρὶν τὴν Μικρασιατικὴ καταστροφὴ τοῦ 1924, ἀπὸ τοὺς πενήντα χιλιάδες κατοίκους της οἱ δεκατρεῖς χιλιάδες...

Αυτοέπαινος και αυτοκατηγορία ίδια παγίδα...

 

Υπάρχουν κάποιες εικόνες, λέξεις ή φράσεις που κατακτούν μέσα μας μια ιδιαίτερη θέση. Τις θυμάσαι για χρόνια ολάκερα, σε επηρεάζουν στην ζωή σου. Μια τέτοια υπήρξε η φράση του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος, που λέει «ότι οι κακίες μας ντύνονται το ένδυμα των αρετών». Δηλαδή ότι πολλές φορές πίσω από μια συμπεριφορά που μπορεί να θαυμάζουμε κρύβεται κάτι άλλο πολύ βαθύτερο και σκοτεινό. 

Αυτή την μεγάλη αλήθεια την συνάντησα πολλές φορές...

Να τί σημαίνει αρρώστια, όλος ο κόσμος έγινε ναός του Θεού!

 

Σελίδες ἀπὸ τὸ ἡμερολόγιο ἑνὸς λευΐτη

Ὁ γιατρὸς κουνοῦσε τὸ κεφάλι του ἀποδοκιμαστικά.
– Μὰ εἶναι λογικό, π. Ἀθανάσιε, νὰ βγαίνεις ἔξω, στὴν παγωνιὰ καὶ τὴ θύελλα, ἀφοῦ ξέρεις πὼς ἔχεις τόσο ἀδύνατους πνεύμονες;
Ὅλοι ἀνησυχοῦσαν γιὰ μένα. Ἔλεγαν πὼς ὁ θάνατος κρεμόταν πάνω ἀπ᾿ τὸ κεφάλι μου, μὰ ὁ Χριστὸς τὸν ἔδιωξε καὶ μοῦ χαμογέλασε…

Ὅταν ὁ παπὰς εἶναι καλὰ καὶ δὲν ἀντιμετωπίζει δοκιμασίες καὶ θλίψεις, οἱ ἄνθρωποι τοῦ χωριοῦ ὄχι μόνο δὲν τὸν πολυσέβονται, μὰ καὶ τὸν εἰρωνεύονται, τοῦ πετᾶνε ἄπρεπες κουβέντες, τραγουδᾶνε μπροστά του ἄσεμνα τραγούδια… 
Ὅταν ὅμως ἀρρωστήσει — τί ἀντίθεση! — εἶναι ἕτοιμοι καὶ τὴν ψυχή τους νὰ δώσουν γιὰ νὰ τὸν βοηθήσουν… Κακὰ τὰ ψέματα, ὁ ρῶσος νιώθει ἀπ᾿ ὅλους ἐγκαταλειμμένος, καὶ μόνο τὸν Ἱερέα θεωρεῖ ἀκόμα σὰν «πατέρα του»… πατέρα συχνὰ ἀνάξιο, ὅμως οἰκεῖο καὶ ἀχώριστο…
Τὸ ἴδιο ἔγινε καὶ μὲ μένα: Ὅταν ἤμουνα καλά, ὑπέμενα συχνὰ τὶς εἰρωνεῖες καὶ τὶς ἀπρέπειές τους. Μόλις ἀρρώστησα βαριά, ἄρχισαν νὰ κλαῖνε, νὰ προσεύχονται γιὰ μένα, νὰ μοῦ φιλᾶνε τὰ χέρια!

* * *

Τώρα γιὰ μένα ὅλος ὁ κόσμος ἔγινε ναὸς τοῦ Θεοῦ. Νὰ τί σημαίνει ἀρρώστια!

Εκεί, όπου δεν υπάρχει ελευθερία και αγάπη, τα πάντα στερούνται νοήματος. Αγίου Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ

 

«Τη ελευθερία ουν, η Χριστός ημάς ηλευθέρωσε, στήκετε, και μη πάλιν ζυγώ δουλείας ενέχεσθε» (Γαλ. ε’ 1). Αι σχέσεις μεταξύ Θεού και ανθρώπων θεμελιούνται επί των αρχών της ελευθερίαςΟ Θεός ουδέν επιβάλλει εις αυτόν δια της βίας, ουδέ την αγάπην προς Αυτόν, ως προς Πατέρα. Αποκαλύπτεται εις τον άνθρωπον «καθώς εστιν», επιτρέπων εις αυτόν να αντιδράση εν ελευθερία….

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

 

 

Αν κάτι δεν το αγαπάς με τη ψυχή σου,αν δεν σου δίνει χαρά και πληρότητα το βίωμα  σου κάποια στιγμή ο βαθύτερος εαυτό σου θ'αντιδράσει,θα κλωτσήσει,είναι σίγουρο πως βίαια θα επαναστατήσει.

Μπροστά στην αλήθεια δεν χωράνε ποτέ κρυψώνες και ημίμετρα.Ή θα είσαι ή δεν θα είσαι.Ή θα αγαπάς ολοκληρωτικά ή ...

Τα θαύματα και τα φρικτά μαρτύρια του Αγίου Τρύφωνα († 1 Φεβρουαρίου)

Φύλαττε ἐκ βλάβης τε καὶ φθορᾶς, ἡμῶν τὰς ἀμπέλους, καὶ τοὺς κήπους καὶ τὰ φυτά, ὡς μεγίστην χάριν, λαβὼν παρὰ Κυρίου, καὶ δίωκε θηρία Τρύφων τὰ φθείροντα.

Στον Πόντο την 1η Φεβρουαρίου, στη γιορτή του Αγίου Τρύφωνα, μετά τη θεία λειτουργία, όσοι είχαν αμπέλια, έπαιρναν αγιασμό και πήγαιναν να τα αγιάσουν για να έχουν καλή σοδειά. 
Ο Άγιος Τρύφωνας έχει καθιερωθεί ως ο Άγιος προστάτης των αμπελουργών, παρουσιάζεται μάλιστα στις νεώτερες αγιογραφίες να κρατά κλαδευτήρι.
Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας όπου υπάρχουν Πόντιοι αμπελουργοί τιμούν ιδιαιτέρως τον Άγιο. Παραδοσιακά οι γυναίκες ετοιμάζουν από το προηγούμενο βράδυ κόλλυβα.  Ανήμερα του Αγίου μαζεύονται στο παρεκκλήσι, γίνεται Μεγάλος Αγιασμός και μνημόσυνο για τον Άγιο όπου διαβάζονται τα κόλλυβα.
Στη συνέχεια γίνεται γλέντι με κρασί τσίπουρο και ποντιακά εδέσματα.
Βιογραφία
O Άγιος Τρύφων καταγόταν από τη Λάμψακο της Φρυγίας. Η περιοχή ήταν ξακουστή για τους αμπελώνες της όπως και όλα τα παράλια της Προποντίδας. Εκεί βρίσκονταν πόλεις που φημίζονταν για την αφθονία των κρασιών τους: η Ραιδεστός, η Κύζικος και η περιοχή της Βιθυνίας με τα κρασιά της Τρίγλειας, της Κίου, της Νίκαιας. Ο Άγιος πολιούχος της Νίκαιας συνδέεται λοιπόν καταρχήν με την άμπελο και τον οίνο λόγω προέλευσης από περιοχή παραγωγής οίνων ποιότητος, αφού λίγες ήταν οι βυζαντινές επαρχίες, που μπορούσαν να καυχηθούν για τον οίνο τους τόσο όσο οι περιοχές της Προποντίδας.
Έζησε στα χρόνια των αυτοκρατόρων Γορδιανού (238-244), Φιλίππου (244-249) και Δεκίου (249-251). Προερχόταν από φτωχή οικογένεια και στη παιδική του ηλικία, έβοσκε χήνες για να ζήσει. Συγχρόνως όμως μελετούσε με ζήλο την Αγία Γραφή και εκτελούσε με ευλάβεια τα θρησκευτικά του καθήκοντα. Έτσι, σιγά-σιγά ο Τρύφων με την ευσεβή φιλομάθεια του, κατόρθωσε όχι μόνο να διδαχθεί ο ίδιος, αλλά και να διδάσκει τις αιώνιες αλήθειες της πίστεως του. Γρήγορα η ευσεβής ψυχή του δέχθηκε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και ο Θεός αξίωσε τον Τρύφωνα να θαυματουργεί.
Τα θαύματα και τα φρικτά του μαρτύρια...