Ο Άγιος Ευστάθιος και το θαύμα με το ελάφι που είχε έναν Σταυρό να λαμποκοπάει στην μέση των κεράτων του!

 

~ Μια μέρα Ο Άγιος Ευστάθιος είχε βγει με τους στρατιώτες στο δάσος για κυνήγι. Ξαφνικά βλέπει ανάμεσα στους πυκνόφυλλους θάμνους εκεί κοντά του ένα μεγαλόσωμο ελάφι πλημμυρίζει από χαρά ο στρατηγός και μονολογεί:

– Μάλιστα! Αυτό είναι κυνήγι… Δεν πρέπει να το χάσω! Το ελάφι όμως αρχίζει να τρέχει. Δρασκελίζει τους θάμνους μ’ ευκολία και φεύγει. Ο στρατηγός Πλακίδας κάνει συναγερμό στους στρατιώτες του και καβάλα όπως είναι στο άλογο του, ακολουθεί κατά πόδι το ελάφι.

Ξαφνικά, ενώ ίδρωτας λούζει τον ίδιο και το άλογό του, φθάνουν μπροστά σ’ ένα χάσμα. Είναι ένα αδιάβατο σημείο. Ένας επικίνδυνος απότομος λάκκος. Και το σημείο αυτό το περνάει εύκολα το ελάφι.

Αντιθέτως, για το άλογο είναι αδύνατο το πέρασμα. Κοιτάζει επίμονα ο στρατηγός να βρει κάποιο άλλο σημείο για να συνέχιση το κυνήγι του. Ξαφνικά καθώς κοιτάζει προς την κατεύθυνση του ελαφιού και τα χάνει. Το ελάφι είναι εκεί απέναντι του, στην αντίπερα όχθη του λάκκου. Στέκεται εκεί σαν ήμερο. Ο στρατηγός αρχίζει ξαφνικά να χλωμιάζει και μένει εκστατικός, διότι τώρα βλέπει και κάτι άλλο. Στη μέση των κεράτων του ελαφιού βλέπει να λαμποκοπάει ένας Σταυρός. Ο Σταυρός είχε επάνω του την θεία μορφή του Εσταυρωμένου Χριστού και άστραφτε σαν τον ήλιο. Πάνω στην ταραχή του ακούει ο στρατηγός από το σημείο του Σταυρού μια φωνή να του λέγει:

– Γιατί, Πλακίδα με διώκεις; Εγώ είμαι ο Χριστός, τον οποίον συ τιμάς με τάς έργα και την αρετή σου, αν και δεν με γνωρίζεις, μολονότι, δεν είσαι χριστιανός!…

Για σένα, ώ Πλακίδα, φανερώθηκα πάνω στο ζώο. Πρέπει να γνωρίζεις, ότι είναι πάντοτε μπροστά μου οι καλοσύνες σου και οι ελεημοσύνες πού κάνεις. Ήρθα, λοιπόν, εδώ για να σε αμείψω για την αρετή. Ήρθα να σε πιάσω στα δίχτυα της φιλανθρωπίας μου. Δεν είναι σωστό εσύ ο καλός και δίκαιος να μένεις στην πλάνη των ειδώλων και να λατρεύεις αναίσθητα αντικείμενα…

Ο στρατηγός συγκλονισμένος από το όραμα και την θεϊκή φωνή, δεν μπορεί να συγκρατηθεί στο άλογό του και πέφτει στη γη. Ύστερα από λίγο συνέρχεται. Παίρνει θάρρος.  Κοιτάζει ολόγυρα του και φωνάζει με δυνατή φωνή.

— Ποιος είσαι συ, πού μου μιλάς; Τίνος είναι η φωνή πού ακούω; Πες ποιος είσαι. Φανερώσου σ’ εμένα για να σε πιστέψω!

Τότε ακούστηκε επιγραμματική η φωνή του Κυρίου:

Ἅγιος Ἰάκωβος Τσαλίκης: Δέν θέλει τήν ἐξομολόγηση ὁ διάβολος – Κοινωνᾶμε, ἀλλά δέν κοινωνᾶμε

 

 

ΑΠΟΣΜΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ: Ο ΓΕΡΩΝ ΙΑΚΩΒΟΣ

«Δέν θέλει τήν ἐξομολόγηση ὁ διάβολος»

Μιά δαι­μο­νι­σμέ­νη ὁ­μο­λο­γοῦ­σε: “Ὅ­ταν ἤ­μουν 13 χρο­νῶν, ἔ­βο­σκα τά γε­λά­δια σέ μιά ρε­μα­τιά καί ἐ­κεῖ βλαστή­μη­σα τόν Χρι­στό καί τόν ἀν­τί­χρι­στο καί δαι­μο­νί­στη­κα, μπῆ­κε μέ­σα μου δαί­μο­νας. Ἀ­πό τό­τε δέν εἶμαι κα­λά. Παν­τρεύ­τη­κα καί μέ πῆ­γε ὁ ἄν­τρας μου στήν Ἀγ­γλί­α, στήν Γερ­μα­νί­α, σέ ὅ­λους τούς για­τρούς. Οἱ για­τροί δέν βρῆ­καν τί­πο­τα. Δέν ξέ­ρουν ὅ­τι ἔ­χω δαί­μο­να. Τώ­ρα, μέ ἔ­φε­ρε καί σέ σέ­να”.

Τούς εἶ­πα,

Σπάσε, ράγισε κι αγίασε.

 

Καθημερινά φοράμε πολλές και διαφορετικές μάσκες. Υποδυόμαστε αρκετούς ρόλους, σε σημείο στο τέλος να χάνουμε την επαφή με τον πραγματικό εαυτό μας και τις κρίσιμες αληθινές ανάγκες μας. Δημιουργούμε ένα ψευδή εαυτό που έχει ψευδείς ανάγκες. Κι εάν αυτό το παιγνίδι ρόλων και εξουσίας μπορεί να μας κάνει να επιβιώνουμε στην ζούγκλα της καθημερινότητας, δεν μας βοηθάει καθόλου να ζήσουμε στην χαρά της μακαριότητας του Θεού. Δεν μας βοηθάει να γνωριστούμε με τον Θεό. Διότι ο Θεός ως ακέραιο και αληθινό πρόσωπο ζητάει το ατόφιο και αυθεντικό κομμάτι της ύπαρξης μας για να συναντηθεί μαζί του. 

 

Θα μου πείτε, «μα ποιος άνθρωπος είναι απόλυτα αληθινός;».

Τίποτα δεν υπάρχει έξω από την πρόνοια του Θεού...

  

Εάν νομίζουμε ότι υπάρχει κάτι που είναι έξω από την πρόνοια του Θεού κάνουμε τεράστιο λάθος. Δεν δημιουργεί, ούτε είναι αίτιος ο Θεός των πειρασμών και δοκιμασιών που περνάμε, ωστόσο δεν είναι έξω από την πρόνοια του. Προγνωρίζει και δεν καθορίζει, επιτρέπει αλλά δεν ευδοκεί το κακό. Ο Θεός ακόμη και το μεγαλύτερο λάθος μας, την μεγαλύτερη αμαρτία και αστοχία μας, δεν θα την αφήσει δίχως να την αξιοποιήσει προς το συμφέρον μας. Χαριτωμένα λένε στο Άγιον Όρος οι πατέρες, «όταν ο διάβολος σου πετάει πέτρες ο Θεός κτίζει εκκλησίες…». Κι αυτό φανερώνει ακριβώς αυτή την μεγάλη αλήθεια, ότι κανείς πειρασμός και δοκιμασία που θα περάσουμε στην ζωή μας, δεν θα μείνει αναξιοποίητη από τον Θεό. Κανείς Γολγοθάς δεν θα μείνει δίχως Ανάσταση, εάν βεβαίως και εμείς το θέλουμε και συνεργαστούμε αγαπητικά με τον Θεό.

Μπορεί να αντιμετωπίζουμε αδιέξοδο αυτή τη στιγμή - οικονομικό, συναισθηματικό, φιλικό, ιατρικό κ.α. Αλλά...

Κυριακή ΙΑ΄ Ματθαίου: «Μακροθύμησον ἐπ’ ἐμοί, καί πάντα ἀποδώσω σοι» (Ματθ. 18.29).

 

Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων

Μιά εἰκόνα ἀπό τό μέλλον μᾶς παρουσιάζει ὁ Χριστός στή σημερι­νή εὐαγγελική περικοπή, μιά εἰκό­να τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, μία εἰκόνα τῆς μελλούσης κρίσεως.

Καί τό κάνει γιά νά μᾶς προετοιμάσει, τό κάνει γιά νά μή βρεθεῖ κανείς ἐκείνη τή φοβερή ἡμέρα καί πεῖ ὅτι δέν ἤξερα τί θά συνέβαινε, δέν ἤξερα τί ἀπαιτήσεις θά εἶχε ὁ Θεός ἀπό ἐμένα καί γι’ αὐτό δέν μπό­ρεσα νά προετοιμαστῶ κατάλ­λη­λα καί νά ἀνταποκριθῶ σέ αὐτές.

Τό κάνει κινούμενος ἀπό με­γάλη ἀγάπη πρός ὅλους μας, ἀλλά καί θέλοντας νά μᾶς δείξει πώς ὁ δρό­μος τῆς σωτηρίας μας περνᾶ μέσα ἀπό τήν ἀγάπη μας γιά τόν ἀδελφό μας καί ὁ δρόμος τῆς συγχωρήσεως τῶν δικῶν μας ἁμαρτιῶν περνᾶ μέ­σα ἀπό τή διάθεση συγχωρήσεως τοῦ ἀδελφοῦ μας.

Γι’ αὐτό καί ἡ εἰκόνα τῆς μελλού­σης κρίσεως πού μᾶς παρουσιάζει εἶ­ναι...

Άγιος Μάμας, ο βοσκός των άγριων ζώων, ο παιδομάρτυρας και μεγαλομάρτυρας (2 Σεπτεμβρίου)

 

Ένας παιδομάρτυρας στα μέτρα μεγαλομάρτυρα. Ναι αυτός ήταν ο 15χρονος Άγιος Μάμας που γιορτάζει σήμερα 2 Σεπτεμβρίου.

Μάμας; Περίεργο και παράδοξο σαν όνομα. Είναι ένας Άγιος που τιμάται ιδιαίτερα στην Κύπρο αν και δεν έζησε στην Μεγαλόνησο.

Γιατί όμως να ονομάσθηκε Μάμας και πως έφτασε ένας 15χρονος νέος στα μέτρα ενός μεγαλομάρτυρα;

Γεννήθηκε στις φυλακές, έζησε ως ευγενής ασκήτεψε σε σπήλαια και μαρτύρησε για τον Χριστό σε θηρειώδη βασσανηστήρια που κάθε άλλος νέος στην ηλικία του θα έκανε τα πάντα για να τα αποφύγει.

Ας τα πάρουμε από την αρχή όσο πιο συνοπτικά μπορούμε…

Ἁγίες Τεσσαράκοντα Παρθένες καὶ Ἀσκήτριες καὶ Ἀμμοῦν ὁ διδάσκαλος αὐτῶν (1 Σεπτεμβρίου †)

 

Οἱ Ἅγιες αὐτὲς γυναῖκες ἔζησαν τὴν ἐποχὴ τοῦ βασιλέως Λικινίου στὴν Ἀδριανούπολη τῆς Θράκης. Ὁ ἡγεμὼν τῆς περιοχῆς Βάβδος (περὶ τὸ 305 μ.Χ.) τὶς συνέλαβε ὡς χριστιανὲς καὶ τὶς προέτρεπε νὰ προσκυνήσουν τὰ εἴδωλα. Ἡ Κελσίνα, μία ἐξ αὐτῶν καὶ ἡ πρώτη της πόλεως, μετὰ τὴ θαρραλέα ὁμολογία τῆς πίστεώς της τὶς ἐσύναξε ὅλες στὴν οἰκία τῆς μαζὶ μὲ τὸν διδάσκαλό τους, διάκονο Ἅγιο Ἀμμοῦν, γιὰ νὰ ἐνισχυθοῦν πρὸς τὸ μαρτύριο. Ὁ Ἀμμοῦν πῆρε τὸ χαρτὶ μὲ τὰ ὀνόματά τους καὶ τὰ διάβασε δυνατὰ ἕνα-ἕνα. Ὕστερα εἶπε: «Ἀγωνισθῆτε ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ διὰ τοῦ μαρτυρίου, διότι ἔτσι θὰ καθίσει καὶ ὁ Δεσπότης Χριστὸς στὴν πύλη τῆς οὐρανίου βασιλείας καὶ θὰ σᾶς προσκαλεῖ μία-μία κατ’ ὄνομα, γιὰ νὰ σᾶς ἀποδώσει τὸν στέφανο τῆς αἰωνίου ζωῆς».