«Σαν τέτοια μέρα, ακόμη και η φύσις γονατίζει στο μεγαλείο του Θεού!» (Γέροντας Γαβριήλ Ι.Μ. Οσίου Δαυίδ)

 

Σήμερα, γιορτάζομε όλοι μας, γιορτάζει ο Θεός μας, γιορτάζει η Αγία μας Εκκλησία.
Κατά την Πεντηκοστή, πενήντα μέρες δηλαδή μετά την Ανάσταση του Κυρίου και δέκα μέρες μετά την Ανάληψή Του, με την Κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στους Αγίους Μαθητάς και Αποστόλους έχομε την ίδρυση της Αγίας μας Εκκλησίας, την οποία από τότε διέπει και συγκροτεί και συντηρεί το Άγιον Πνεύμα.

Ο Άγιος Γέροντας Ιάκωβος, αυτός ο σύγχρονος Άγιος της Εκκλησίας μας, μας διηγείτο για τον παππού του, τον Γιώργη Κρεμμυδά, που ήταν κάτοικος της Μάκρης της Μικράς Ασίας, ο οποίος, βέβαια, πέθανε στα βάθη της Ανατολίας από τις κακουχίες και από τις τυραννίες των Οθωμανών, των Αγαρηνών, των άγριων αυτών.
Λέγανε όλοι για τον παππού του ότι ήταν άνθρωπος γλυκομίλητος, με το χαμόγελο στα χείλη.

Ακόμα και στην εξορία πήγαινε δίπλα στους ταλαιπωρημένους αιχμαλώτους Έλληνες, καθώς πορεύονταν και τους παρηγορούσε. Ακόμα και στιχάκια τους έγραφε, λέει, για να τους δίνει κουράγιο. Ήταν άνθρωπος του Θεού.
Και σαν μια τέτοια μέρα, της Πεντηκοστής, βρισκόταν, πριν την αιχμαλωσία, εργαζόμενος σε χωριά τουρκικά. Σαν τέτοια μέρα χωρίς Εκκλησία, χωρίς Ακολουθία, εκεί που βρισκόταν στο δάσος γονάτισε και προσευχήθηκε.
Κι εκείνη την ώρα, λέει, γονάτισαν και τα δέντρα του δάσους κι ένα μικρό δαμάλι, ένα νεογέννητο, δηλαδή, μοσχαράκι, πήγε να φάει την κορυφή ενός δέντρου.

Αλλά αφού τελείωσε την προσευχή του ο Γιώργης Κρεμμυδάς, τα δέντρα και πάλι σηκώθηκαν και το δαμάλι, λέει, χτύπησε αλλά δεν έπαθε τίποτα.

Σκεφτείτε σαν τέτοια μέρα ακόμα και η φύσις γονατίζει μπροστά στο Μεγαλείο και τη Δόξα του Θεού.
Κι εμείς, μερικοί, το παίζομε άρχοντες και εξουσιαστές και δεν υπολογίζομε ούτε Ιερό ούτε Όσιο.
Κι είμαστε πραγματικά μασκοφόροι, -όχι μάσκες αυτές που φοράμε για προφύλαξη -, φοράμε άλλου είδους μάσκες…Όμως από το Θεό δεν κρύβεται κανένας.

Το Άγιο Πνεύμα είναι αυτό που συντηρεί τον Σύμπαντα Κόσμο. Αν υπάρχει ζωή στα φυτά, στα ζώα, στη θάλασσα, στα πτηνά αυτό οφείλεται στο Άγιο Πνεύμα.

Το Άγιο Πνεύμα είναι αυτό που αγίασε τα νερά της κολυμβήθρας που βαφτιστήκαμε όλοι και μας καθάρισε από το προπατορικό αμάρτημα.

Το Άγιο Πνεύμα είναι αυτό που όταν σαν άνθρωποι –«χοϊκοί άνθρωποι είμαστε παιδί μου», έλεγε ο Άγιος Ιάκωβος, «τι περιμένεις και τούτο θα κάνομε και τ’ άλλο θα έχομε»- όταν εμείς, λοιπόν, σαν άνθρωποι λερώνομε το βάπτισμά μας με τις αμαρτίες μας, τα λάθη μας, τις παραλείψεις μας, το Άγιο Πνεύμα είναι αυτό που, δια της εξομολογήσεως και της μετανοίας, μας καθαρίζει και μας κάνει και πάλι πάλλευκους, χωρίς κηλίδα αμαρτίας.

Το Άγιο Πνεύμα είναι

Μου αρκεί να ξέρω ότι είσαι εδώ…

 

Η προσευχή δεν είναι ένας μακρύς κατάλογος αιτημάτων προς τον Θεό. Δεν προσεύχομαι μόνο όταν θέλω κάτι ή όταν φοβάμαι από κάτι. Πρωτίστως προσεύχομαι για να κάνω σχέση με τον Θεό. Είναι η αγάπη και ο έρωτας μου. Του μιλώ και μου μιλά, τον κοιτώ και με κοιτά, και όταν προχωρήσει αυτή η σχέση δεν χρειάζεται καν να του μιλώ, αρκεί να είμαστε μαζί στον ίδιο χώρο σιωπής. Τι να πεις όταν τα λέει όλα η αγάπη. Όταν νιώθεις δεν μιλάς, Όταν αγαπάς δεν χρειάζεται να εξηγείς, ξέρει ο άλλος, αισθάνεται τι νιώθεις γι αυτόν. Όταν μάλιστα σε αγαπά και εκείνος πολύ, τότε ξέρει τι θέλεις πριν το πεις. Γι’ αυτό λέει ο Άγιος Ισαάκ, στην Βασιλεία του Θεού η γλώσσα που θα μιλάμε, θα είναι η σιωπή. Ναι. Γιατί θα μιλάμε με την αγάπη, οπότε δεν χρειάζονται λόγια. Όλα θα είναι Παρουσία, αίσθηση βαθιάς πληρότητας. 

Όμως εδώ στην γη αυτή, στο κόσμο που ζούμε, βιώνουμε πόνο, δυσκολίες και δοκιμασίες. Ραγίζουν οι αντοχές μας, κυρτώνουν οι ελπίδες μας. Σκοτεινιάζει η ψυχή μας και θέλει φως. Έχουμε ανάγκη να μιλήσουμε, να μοιραστούμε, να κοινωνήσουμε, τα βάσανα και τους καημούς μας. Ο ευαίσθητος Άγιος Γρηγόριος θεολόγος έλεγε, «παιδιά να μιλάτε, να μιλάτε κι ας είναι στο αέρα…». Πες στο Θεό τι σε ταλαιπωρεί, τι σε πληγώνει, μαλώστε μαζί. Ναι. Ο Θεός θέλει να του τα λέμε όλα, ξέρει ότι τον έχουμε ανάγκη. 

 

Μια φορά μια νεαρή κοπέλα έχασε τον σύζυγο της.

Το Ψυχοσάββατο της Πεντηκοστής!

 

Το Σάββατο πριν από την Κυριακή της Πεντηκοστής, λέγεται «Σάββατο των Ψυχών» ή Ψυχοσάββατο. Είναι το δεύτερο από τα δύο Ψυχοσάββατα του έτους (το πρώτο επιτελείται το Σάββατο πριν από την Κυριακή της Απόκριας).

Ο λόγος που το καθιέρωσε η Εκκλησία μας, παρ’ ότι κάθε Σάββατο είναι αφιερωμένο στους κεκοιμημένους, είναι ο εξής:

Επειδή πολλοί κατά καιρούς πέθαναν μικροί η στην ξενιτιά η στη θάλασσα η στα όρη και τους κρημνούς η και μερικοί, λόγω φτώχειας, δεν μπόρεσαν να έχουν τα καθιερωμένα μνημόσυνα, οι Πατέρες της Εκκλησίας μας θέσπισαν το μνημόσυνο αυτό και έχουν καθορίσει ξεχωριστή ημέρα της εβδομάδος γι’ αυτούς.

Όπως η Κυριακή είναι η ημέρα της Αναστάσεως του Κυρίου, ένα εβδομαδιαίο Πάσχα, έτσι το Σάββατο είναι η ημέρα των κεκοιμημένων, για να τους μνημονεύουμε και να έχουμε κοινωνία μαζί τους. Σε κάθε προσευχή και ιδιαίτερα στις προσευχές του Σαββάτου ο πιστός μνημονεύει τους οικείους, συγγενείς και προσφιλείς, ακόμη και τους εχθρούς του που έφυγαν από τον κόσμο αυτό.Την ημέρα αυτή φτιάχνουμε κόλλυβα και φέρνουμε προσφορο για τη θεία Λειτουργία, που αναγράφονται τα ονόματα των ζώντων και των κεκοιμημένων, τα οποία μνημονεύονται.

Κατά τα δύο μεγάλα Ψυχοσάββατα η Εκκλησιά μας μνημονεύει:

• Όλους εκείνους που πέθαναν σε ξένη γη και χώρα, σε στεριά και σε θάλασσα.
• Εκείνους που πέθαναν από λοιμική ασθένεια, σε πολέμους, σε παγετούς, σε σεισμούς και θεομηνίες.
• Όσους κάηκαν η χάθηκαν.
• Εκείνους που ήταν φτωχοί και άποροι και δεν φρόντισε κανείς να τους τιμήσει με τις ανάλογες Ακόλουθες και τα Μνημόσυνα.

Με αυτήν την πίστη αναθέτουμε στην αγάπη και στην αγαθότητα του Θεού «εαυτούς και αλλήλους», τους ζωντανούς αλλά και τους κεκοιμημένους μας και τα μνημόσυνα θεωρούνται ΥΨΙΣΤΗ ΜΟΡΦΗ ΑΓΑΠΗΣ προς τους αδελφούς που δεν είναι πιά μαζί μας.

Ψυχοσάββατο της Πεντηκοστής.

Εορτάζει 48 ημέρες μετά το Άγιο Πάσχα.

Ο μακαριστός π.Παίσιος ελεγε για τα μνημόσυνα…

Πείτε μου, Γέροντα εκτενέστερα τι είναι η νοερά και καρδιακή προσευχή και πώς φθάνουμε στην καθαρή προσευχή της καρδίας;

 

Πνευματικοί Διάλογοι με τον Ρουμάνο ησυχαστή π. Ηλίε Κλεόπα.

-Ή νοερά προσευχή είναι εκείνη πού γίνεται με τον νου χωρίς σκέψεις φαντασίες καί πονηρούς λογισμούς. Αυτή είναι ατελής προσευχή, αλλά ανώτερη από την προφορική ή δι’ αναγνώσεων προσευχή.

Είναι προσευχή με ένα πόδι ή με μία πτέρυγα καί δεν μπορεί να πετάξει διότι δεν συμμετέχει ή καρδία. Ή καρδιακή προ­σευχή είναι ή τελεία προσευχή με την οποία ενωνόμαστε  με τον Χριστό καί μπαίνουμε από αυτή την φθαρτή ακόμη ζωή στην αιώνια ευφρο­σύνη καί χαρά. Αυτή είναι ή προσευχή των αγίων, των τελείων, ή ο­ποία αποκτάται με πολλούς κόπους καί με την Χάρι του Θεού. Σ’ αυτό το βαθμό της πνευματικής προσευχής, πού λέγεται καί εκστα­τική προσευχή φθάνει μόνο ένας από κάθε γένος, λέγουν οί διδά­σκαλοι της προσευχής. Με την καρδιακή προσευχή επιτυγχάνεται ή ένωση νου καί καρδίας. Κατεβαίνει ό νους στην καρδιά για να παραμείνει εκεί οριστικά καί να ευφραίνεται μυστικά με τον Χριστό.

Τότε ή καρδιά σωπαίνει καί δύσκολα ανοίγεται. Τότε πλέον κατα­πίνει τον Ιησού καί ό Ιησούς καταπίνει αυτήν. Τότε κυοφορείται ή θερμή καρδιακή προσευχή, πού είναι απαλλαγμένη από νοήματα καί φαντασίες. Τότε ό Χριστός μιλάει μαζί μας στην κάμαρα της καρδίας μας καί ό διάβολος πλέον δεν έχει την δύναμη να μας καταβάλει. Ή καθαρή καρδιακή προσευχή αποκτάται με πολυχρονίους κόπους, με την αδιάκοπη επίκληση του Ονόματος του Ιησού, με πολλά δάκρυα, με βαθιά ταπείνωση, με ολονύκτιες αγρυπνίες, με νηστεία, σιωπή, προφύλαξη του νου από λογισμούς κενοδοξίας, με απέραντη υπομονή καί μόνο με την βοήθεια καί την Χάρι του Α­γίου Πνεύματος. Επίσης, χωρίς ένα έμπειρο διδάσκαλο της προ­σευχής καί ικανό Πνευματικό, κανείς να μη τολμήσει να επιχείρηση αυτή την αγγελική προσευχή, διότι αυτή είναι πάνω από όλα ένα με­γάλο δώρο του Θεού. Όταν μπαίνουμε με τον νου στην καρδιά μας,

Όταν σε χάνω σε βρίσκω.... (Εορτή Αναλήψεως)

 

Πολλές φορές θα χρειαστεί να χάσουμε για να ψάξουμε, να ηττηθούμε για να νικήσουμε, να μου λείψεις για να σε ποθήσω. Έτσι είναι οι αληθινοί έρωτες και οι μεγάλες αγάπες. Σταυρωμένες στην έλλειψη και απουσία. Βαπτισμένες στην συνεχή ανακάλυψη και επανεύρεση. Όταν τον άλλον τον θεωρείς δεδομένο τον δολοφονείς μες στην αγκαλιά σου. Τον πνίγεις στις βεβαιότητες σου. Ο Θανάσης Λάλας έλεγε, «στεριώνουμε εκεί που διαρκώς αμφισβητούμε» και είχε απόλυτο δίκιο. 

 

Οι πατέρες της εκκλησία μας λένε ότι η ρίζα όλων των παθών είναι η φιλαυτία. Η αρρωστημένη αγάπη στο εαυτό μας. Σπάνια εκτιμάμε αυτό που έχουμε και κρατάμε στα χέρια μας. Διαρκώς γκρινιάζουμε γι’ αυτό που μας λείπει. Η φιλαυτία μετατρέπει την παρουσία του άλλου στην ζωή μας, σε ιδιοκτησία. Σπάνια αγαπάμε πραγματικά τον άλλον, περισσότερο τον χρησιμοποιούμε. Δεν βιώνουμε τα πράγματα και τα πρόσωπα που είναι στην ζωή μας, ως δώρα και δωρεές του Θεού, αλλά ως κτήμα και ιδιοκτησία μας, προεκτάσεις του νάρκισσου εαυτού μας. Τα παιδιά μας γίνονται προέκταση του εαυτού μας, θέλουμε να πραγματοποιήσουν τα δικά μας όνειρα και επιθυμίες. Τον σύντροφος να καλύπτει τα κενά και τραύματα μας, τον πνευματικό ως δεκανίκι της ανευθυνότητας μας και την θρησκεία ως κρυψώνα της δειλίας μας. 

 

Ο Χριστός γνωρίζοντας την φίλαυτη παθογένεια μας,

Ἅγιος Λουκᾶς ὁ Ἰατρός «ἀστέρας πολύφωτος»

 

Σάν ἕνας λαμπρός ἀστέρας ἀνέτειλε πάνω ἀπό τήν Ρωσική γῆ στά μέσα τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα.

Ἅγιος Ποιμένας τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί ἐξαίρετος καθηγητής ἰατρός-χειρουργός: Ὁ ἅγιος Λουκᾶς ὁ Ἰατρός, Ἀρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως καί Κριμαίας, Βαλεντίν Βόινο- Γιασενέτσκι (1877-1961).

Σήκωσε στή ζωή του τά βάρη τοῦ γάμου, τῆς χηρείας, τῆς ἰατρικῆς καί τῆς ἀρχιερωσύνης.

Ἡ τελευταία τοῦ στοίχισε ἀκριβά: χλευασμούς, ὀνειδισμούς, διωγμούς, βασανιστήρια, φυλακίσεις, ἐξορίες. Χωρίς ὑπερβολή ὅλη του ἡ ζωή ἦταν ἕνα μαρτύριο.

Καί ἐνῶ εἶχε τέτοια ζωή, οὐδέποτε προσευχήθηκε στόν Θεό νά γίνει εὔκολη ξέροντας ὅτι ἡ πύλη τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ εἶναι στενή (Ματθ. 7,14) καί ὅτι γιά νά μποῦμε θά περάσουμε ἀπό πολλές θλίψεις (Πραξ. 14,22).

Ἀγάπησε τό μαρτύριο, πού ὅπως ἔλεγε,

«Τους ανθρώπους του καιρού μας τους έπληξε κάποια φοβερή ασθένεια, η πνευματική αχρωματοψία…»

 

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

Πώς να περάσουμε μια μέρα χωρίς αμαρτία, δηλαδή αγία; Να το καθημερινό πρόβλημά μας. 

Πώς να μεταμορφώσουμε το είναι μας, το φρόνημα, τα αισθήματα, τις ίδιες τις φυσικές αντιδράσεις μας, ώστε να μην αμαρτήσουμε ενάντια στον Ουράνιο Πατέρα μας, στον Χριστό, στο Άγιο Πνεύμα, στην ανθρώπινη υπόσταση, στον αδελφό μας και σε κάθε πράγμα σ’ αυτή τη ζωή;

«Καταξίωσον, Κύριε, εν τη ημέρα ταύτη αναμαρτήτους φυλαχθήναι υμάς». Πολλές φορές επανέλαβα αυτή την προσευχή της Εκκλησίας. Η επί γης αναμάρτητη ζωή μας ανοίγει τις πύλες του Ουρανού. Δεν είναι ο πλούτος των γνώσεων που σώζει τον άνθρωπο. Είναι η αναμάρτητη ζωή που μας προετοιμάζει για τη ζωή με τον Θεό στον μέλλοντα αιώνα. Η χάρη του Αγίου Πνεύματος μας διδάσκει τις αιώνιες αλήθειες κατά το μέτρο που ζούμε σύμφωνα με τις εντολές: «Αγαπήσεις τον Θεό σου, τον Δημιουργό σου, με όλο το είναι σου και αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Ναι, κρατείτε πάντοτε αυτές τις εντολές.

Μαθαίνοντας να ζούμε με ένα πρόσωπο, μαθαίνουμε να ζούμε με εκατομμύρια προσώπων που του μοιάζουν. Έτσι, προοδευτικά, εισχωρούμε σε βαθύ πόνο για όλη την ανθρωπότητα. Το πνεύμα μας πρέπει ν’ αναπτυχθεί σε όλες τις διαστάσεις του ανθρωπίνου είναι, και όχι μόνο στο επίπεδο των καθημερινών φροντίδων και δυσκολιών. Οι μικρές αυτές εργασίες, οι προστριβές που τις συνοδεύουν, είναι ασφαλώς αναπόφευκτες, αλλά δεν είναι ο τελικός σκοπός της ζωής μας. Ο προορισμός μας είναι να γίνουμε «καθ’ ομοίωσιν» του Χριστού. Εάν όμως «εγώ» δεν μπορώ να φέρω μέσα μου μια μικρή αδελφότητα, πώς θα μπορούσα να αγκαλιάσω, όπως ο Χριστός, το σύνολο της ανθρωπότητας μέσα στο χρόνο και το χώρο;