σεβ. Ζήλών Αμβροσίου
Και στην συνέχεια, όταν ο Νυμφίος της Εκκλησίας προδίδεται από τον Ιούδα, τον αρνείται ο Πέτρος, ραπίζεται, χλευάζεται, μαστιγώνεται και σταυρώνεται από τους Ιουδαίους, τα δάκρυα που κυλούν στα μάτια των πιστών δεν είναι δάκρυα πένθους, αλλά δάκρυα μετανοίας για τις άπειρες φορές που με τις αμαρτίες του ο καθένας μας έχει πληγώσει και προδώσει την αγάπη του Νυμφίου του .
Και τελικά, όταν την Μ. Παρασκευή ακούγεται από τα ξηραμμένα χείλη του Νυμφίου της Εκκλησίας, του Οποίου το Σώμα «κρεμάται επί ξύλου», το «τετέλεσται» και μαζί με τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο ενταφιάζουμε στον επιτάφιο το άχραντο Σώμα Του, παραδόξως όλα αστράφτουν, προαναγγέλλοντας την θριαμβευτική Του ανάσταση.
Τα άμφια των λειτουργών, τα καλύμματα του ιερού Βήματος, ο επιτάφιος, όλα αλλάζουν . Γίνονται γιορτινά γιατί είναι «η ζωή εν τάφω» .
Κατά την λιτανεία του επιταφίου, που είναι σαφώς η «κηδεία» του Χριστού, δεν κηδεύουμε κάποιον κοινό θνητό-νεκρό, αλλά τον Θεάνθρωπο, την Αυτοζωή, που ανασταίνεται μέσα απ' τον τάφο για να χαρίση σε όλο τον κόσμο την Ανάσταση. Γι' αυτό και «ο Άδης στένων βοά... εγώ είχον τους νεκρούς απ' αιώνος, αλλά ούτος ιδού πάντας εγείρει» .
Τέλος, όταν το βράδυ της Αναστάσεως σημαίνουν χαρμόσυνα οι καμπάνες, σημαίνουν για να διαλαλήσουν τον θάνατο του θανάτου, την κατάργηση του πένθους και της λύπης, να διατρανώσουν την πίστη της Εκκλησίας ότι με τον θάνατο του Χριστού θανατώθηκε ο θάνατος και ότι ο θάνατος δεν είναι η τελευταία λέξη και πράξη, το τελευταίο συμβάν στην ζωή μας. Ο θάνατος πλέον δεν είναι ένα τέλος, αλλά μια «τελείωση». Ο Χριστός δεν αναστήθηκε για τον εαυτό του, αλλά για να καταστούμε «σύμφυτοι... της αναστάσεως» Του (Ρωμ. 6:5).
«Νυνί δε Χριστός εγήγερται εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο» (1 Κορ. 15:20).
Read more: iereasanatolikisekklisias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου