π. Ἰωάννης Ῥωμανίδης: Ἡ καλλιέργεια τῆς προσωπικότητας τῶν ἐν Πνεύματι θεραπευμένων, ἡ κατάργηση τοῦ νόμου ἀπὸ τὸ Πνεῦμα

Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἰεροθέου,
 «Ἐμπειρικὴ Δογματική τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὶς προφορικὲς παραδόσεις τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη" Τόμος Β΄

Ὁ φωτισμένος ἄνθρωπος εἶναι ἀπελευθερωμένος καὶ ἀπὸ τὸν νόμο, γιατί στὴν κατάσταση αὐτὴ ὁ πραγματικὸς νόμος, τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, εἰσῆλθε μέσα στὴν ὕπαρξή του. Ὅταν ὑπάρχουν πολλοὶ φωτισμένοι, ποὺ ἔχουν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ἐπιλύουν καὶ τὸ λεγόμενο κοινωνικὸ πρόβλημα, συγκροτοῦν τὴν τέλεια κοινωνία, ὅπως βλέπουμε στὸ βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων.

«Σὲ αὐτὴ τὴν κοινωνία τῆς ἐνορίας ἢ τοῦ Μοναστηριοῦ, ποὺ ὅλοι ἔχουν φθάσει τουλάχιστον σὲ κατάσταση φωτισμοῦ, πρῶτα πρῶτα καταργήθηκε ὁ νόμος. Διότι, μεταξὺ αὐτῶν ποὺ βρίσκονται σὲ κατάσταση φωτισμοῦ δὲν χρειάζεται πλέον ὁ νόμος, διότι μέσα τους λειτουργεῖ ὁ ἄκτιστος νόμος τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὁπότε, ὁ νόμος γι' αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ἐν Πνεύματι ποὺ κατοικεῖ μέσα στὴν καρδιά τους καὶ προσεύχεται καὶ καθοδηγοῦνται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό. Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι δὲν ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ τὸν νόμο οὔτε ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ φυλακὲς καὶ δικαστήρια. Καὶ γι' αὐτὸν τὸν λόγο ὁ δικαστὴς γιὰ τὴν ἐνορία εἶναι ὁ Ἐπίσκοπος. Ἔχουμε ξεχωριστὸ δικαστήριο γιὰ τὶς ἀνάγκες τῶν Χριστιανῶν.

Γι' αὐτὸν τὸν λόγο στὴν ἀρχαιότητα δὲν ἐπετρέπετο ὁ Χριστιανὸς νὰ καταφεύγη στὰ...
πολιτικὰ δικαστήρια. Διότι ἐθεωρεῖτο ὅτι οἱ Χριστιανοὶ ποὺ ἔχουν φθάσει στὸν φωτισμὸ δὲν ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ τὰ πολιτικὰ δικαστήρια. Γιατί; Διότι ἔχουν ξεπεράσει πλέον τοὺς νόμους τῆς κοινωνίας, ἀκόμα καὶ τοὺς νόμους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀνάλογα μὲ τὴν πνευματικὴ κατάσταση στὴν ὁποία εὐρίσκοντο. Ὁπότε, μία ἐνορία ἤ ἕνα μοναστήρι ἀπὸ τέτοιους Χριστιανοὺς εἶναι ἡ ἰδανικὴ κοινωνία. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἰδανικὴ κοινωνία».

Ὁ ἄνθρωπος ποὺ βρίσκεται στὴν κατάσταση τοῦ φωτισμοῦ τοῦ νοῦ μεταμορφώνεται ὁλοκληρωτικά.

«Αὐτὸ ἔχει καὶ τὴν θεραπευτική του ὄψη. Διότι ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος δὲν φθάνει στὸν φωτισμὸ εἶναι ἐγωκεντρικός, καταδυναστεύεται ἀπὸ τὸ ἔνστικτο τῆς αὐτοσυντήρησης, γίνεται -δὲν ξέρω τοὺς ἑλληνικοὺς ὅρους- γίνεται αὐτοαποκτητικὸς (ἐννοεῖ "κτητικός, πλεονέκτης"), ἂς ποῦμε, νὰ πλουτίση, νὰ ἀποκτήσει, νὰ κάνει, νὰ βρῆ μία ἀσφάλεια καὶ ἔχει ὅλες αὐτὲς τὶς περίεργες καταστάσεις ἔναντι τοῦ συνανθρώπου του, ποὺ μπορεῖ μέχρι καὶ νὰ σκοτώνει καὶ νὰ κλέβει καὶ νὰ λέει ψέματα κοκ.

Αὐτὲς οἱ καταστάσεις δὲν θεραπεύονται ἁπλῶς μὲ μία πίστη στὸ εὐαγγέλιο. Ὑπάρχουν πάρα πολλοὶ ποὺ πιστεύουν στὸ εὐαγγέλιο, κάθονται οἱ παπάδες ἀπὸ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ καὶ μᾶς λένε νὰ ἔχουμε ἀγάπη ὁ ἕνας μὲ τὸν ἄλλο, καὶ κανένας δὲν μᾶς λέει πῶς θὰ ἔχουμε ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη "οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς" (Α΄ Κορινθίους ιγ', 5), πῶς κανεὶς θὰ ἀποκτήσει αὐτὴν τὴν ἀγάπη, πῶς γίνεται αὐτὸ τὸ πράγμα, δηλαδή;

Οἱ σημερινοὶ ψυχολόγοι καὶ ψυχίατροι κάτι κατάλαβαν, ἀφοῦ πρέπει νὰ παρεμβάλουν, ἂς ποῦμε, ὁρισμένες θεραπεῖες στὴν προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ νὰ τὸν θεραπεύσουν ἀπὸ ἀνώμαλες καταστάσεις, καὶ τὸ ἕνα καὶ τὸ ἄλλο, γιὰ νὰ τὸν φέρουν νὰ εἶναι πιὸ φυσιολογικός, δηλαδή. Καὶ τὸ "πιὸ φυσιολογικὸς" εἶναι κάποιος ὁρισμὸς ποὺ δίνουν αὐτοί, γιὰ τὸ τί εἶναι τὸ φυσιολογικό τοῦ ἀνθρώπου ἐξ ἐπόψεως κοινωνικῆς καὶ σχέσεων μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους».

«Ὅταν ἀρχίζει αὐτὸς ὁ φωτισμὸς τοῦ νοῦ καὶ τῆς διάνοιας καὶ γίνεται μία ἑνοποιημένη καὶ σταθερὴ κατάσταση, τότε ἡ φιλαυτία, ὁ ἐγωισμὸς καὶ ὁ ἐγωκεντρισμὸς σταδιακὰ ἀντικαθιστῶνται ἀπὸ τὴν ἀγάπη, ἡ ὁποία "οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς" (Α΄ Κορινθίους ιγ΄ 5).

Ὅταν κάποιος φθάσει αὐτὸ τὸ ἐπίπεδο, τότε ἔφθασε στὴν θεωρία καὶ εἶναι στὸ σκαλοπάτι τῆς θέωσης καί, μὲ τὴν θέληση καὶ Χάρη τοῦ Θεοῦ, μπορεῖ νὰ ἀποκτήσει μία ἔκσταση τοῦ νοῦ, ἀπὸ ὅπου ἡ ἀδιάλειπτη μνήμη τοῦ Θεοῦ ἀνέλπιστα ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὴν θέωση, γιὰ νὰ γνωρίσει τὴν θέα τοῦ Θεοῦ, πρῶτα μὲ μίαν ἀναλαμπὴ τῆς λαμπρότητας τῆς δόξας τοῦ Χριστοῦ, ὕστερα μὲ τὴν θέα τῆς θείας δόξας καὶ τελικὰ εἴτε ὅταν πεθαίνει τὸ σῶμα εἴτε πέραν τοῦ τάφου μὲ συνεχεῖς θέες ἢ θέα τῆς θείας δόξας, ποὺ ἀκτινοβολεῖ ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ σὲ αὐτὸν καὶ στοὺς Ἁγίους».

Ὁ φωτισμένος ἄνθρωπος ἀποκτᾶ ἀνιδιοτέλεια, δηλαδὴ μετατρέπει τὴν ἀγάπη ἀπὸ ἰδιοτελῆ σὲ ἀνιδιοτελῆ καὶ παύει νὰ εἶναι δοῦλος στὴν φιλαυτία.

«Τώρα, ἡ σημασία τῆς εὐχῆς γιὰ τὴν καλλιέργεια τῆς ἀνθρωπίνης προσωπικότητος εἶναι μεγάλη. Τοῦτο δὲν ἔχει μόνο ἐσχατολογικὴ σημασία γιὰ τὴν ἡμέρα τῆς κρίσεως, κατὰ τὴν ὁποία θὰ δοῦμε τὸν Θεὸ ὡς Φῶς καὶ ὄχι ὡς φωτιά, γιὰ τὴν ἀποφυγὴ τῆς Κολάσεως καὶ τῆς συμμετοχῆς μας στὸν Παράδεισο κλπ. Δὲν ἔχει μόνο ἐσχατολογικὴ σημασία αὐτὸ τὸ πράγμα. Ἔχει καὶ ὁρισμένες κοινωνικὲς ἐπιπτώσεις αὐτὸ τὸ πράγμα. Γιατί ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει αὐτὴ τὴν εὐχή, ἔχει σχέσεις μὲ τοὺς συνανθρώπους του, ποὺ εἶναι διαφορετικὲς ἀπὸ τὶς σχέσεις τῶν ἄλλων. Διότι πρῶτα πρῶτα δὲν καταλαμβάνεται ἀπὸ ἰδιοτέλεια. Ἔχει καταληφθῆ ἀπὸ ἀνιδιοτέλεια.

Ὁπότε, ἕνας ἀνιδιοτελὴς ἄνθρωπος κατασκευάζεται ἀπὸ αὐτὴν τὴν πνευματικὴ μέθοδο, ποὺ σημαίνει ὅτι αὐτὴ ἔχει κοινωνικὲς ἐπιπτώσεις καὶ στὴν θεραπεία τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητος. Διότι σήμερα οἱ ψυχίατροι καὶ οἱ ψυχολόγοι ἔχουν φθάσει στὸ συμπέρασμα, ψάχνουν τόσα χρόνια νὰ βροῦν τὸν φυσιολογικὸ ἄνθρωπο, δηλαδὴ τί εἶναι ὁ φυσιολογικὸς ἄνθρωπος. Ἔχουν γραφεῖ πολλὰ βιβλία, ἔχουν κάνει ἔρευνες κλπ. Καί, στὸ κάτω-κάτω τῆς γραφῆς, βλέπουν ὅτι ὁ καθένας, κατὰ τὸ μᾶλλον ἢ ἧττον εἶναι μᾶλλον ἄρρωστος καὶ δὲν μπορεῖ νὰ περιγραφεῖ ὡς ἕνας νορμὰλ ἄνθρωπος».

«Ὁ δοῦλος στὴν ἁμαρτία εἶναι ἄρρωστος, διότι πάσχει ἡ προσωπικότητά του ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι ἡ νοερὰ του ἐνέργεια δὲν λειτουργεῖ ἢ λειτουργεῖ ὑποτυπωδῶς. Ἡ τελειοποίηση τῆς ἀγάπης  γίνεται μὲ τὴν ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ στὸν νήφοντα "ἐν δόξῃ". Φθάνει στὴν θέωση καὶ ἔρχεται ἡ ἀγάπη καὶ τελειοποιεῖται. Αὐτοὶ εἶναι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν εἶναι ἄνθρωποι ποὺ ἔκαναν ἠθικὲς πράξεις, ἀλλὰ εἶναι ἄνθρωποι ποὺ θεραπεύθηκαν στὸ κέντρο τῆς προσωπικότητάς τους».

www.orthodoxia-ellhnismos.gr