π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Η δυνατότητα που μας παρέχει το διαδίκτυο, κι όχι μόνο, να γνωρίσουμε τις θρησκείες που υπάρχουν στον κόσμο μας, τουλάχιστον τις μεγαλύτερες, είναι δυνατότητα γνώσεως της Αλήθειας. Μπορεί όμως να προκαλέσει και σύγχυση. Δεν πειράζει! Δεν φτάνει κανείς στην πίστη, αν δεν περάσει από την αμφιβολία, ακόμα και την απιστία.
Η θρησκεία, λοιπόν, είναι ξεκάθαρο πως ικανοποιεί μια βαθύτερη ανάγκη του ανθρώπου για να στηριχτεί στο Θεό ως τον ανώτερο και δυνατότερό του. Οπότε, νιώθει ασφάλεια, σιγουριά, βεβαιότητα για την ομαλή πορεία της ζωής του. Ικανοποιεί, ακόμα, και την ανάγκη του να ανήκει κάπου, αφού η όποια θρησκεία έχει ένα σύνολο ανθρώπων που πιστεύουν το ίδιο κι άρα έχουν κάτι κοινό.
Ικανοποιώντας τις ανάγκες του είτε βιολογικές είτε ψυχολογικές είτε πνευματικές, μπορεί να επιβιώσει. Γι’ αυτό δεν καταδικάζονται ως μεμπτές ούτε θα πρέπει να παραθεωρούνται. Όμως χρειάζεται να πούμε ότι η υπέρβασή τους μπορεί να δώσει μια άλλη γεύση ζωής.
Αρκετοί, ακόμα και χριστιανοί, ταυτίζουν το Χριστιανισμό με τη θρησκεία και θεωρούν το Χριστό ως ένα ιδρυτή θρησκείας. Αν και έχει στοιχεία θρησκείας (ναούς, ιερείς, βιβλία σχετικά, συγκεκριμένη πίστη σε Θεό) εν τούτοις όχι απλά δεν είναι θρησκεία ο Χριστιανισμός αλλά τελικά είναι το τέλος κάθε θρησκείας. Εδώ δεν έχουμε ανθρώπινη προσπάθεια να βρούμε το Θεό- πράγμα που εύκολα οδηγεί σε κατά φαντασία Θεό- αλλά ο Θεός βρίσκει, συναντά και αποκαλύπτεται στον άνθρωπο.
Η αποκάλυψη του Θεού στο Μωϋσή δεν ήταν αποτέλεσμα της θρησκευτικής αναζήτησης του Μωϋσή, αλλά της θελήσεως του Θεού να του φανερώσει τον εαυτό του ως συγκεκριμένο προσωπικό Θεό.
Ο ερχομός του Χριστού στον κόσμο γίνεται πλέον ο τρόπος και το μέσο που μπορούμε να γνωρίσουμε το Θεό ως Πατέρα, ως Θεό δηλαδή που έχει στενή σχέση μαζί μας, εφόσον μας γεννά και μας τρέφει.
Η δημιουργία της Εκκλησίας, στηριγμένη στη διδασκαλία, το θάνατο και την Ανάσταση του ιδρυτή της, γίνεται ο συγκεκριμένος τρόπος όπου, ζώντας ως πρόσωπα, μπορούμε να γνωρίσουμε τον προσωπικό Θεό και να ενωθούμε με τους ανθρώπους ως αδελφούς μας.
Το ότι υπάρχουν μέλη της Εκκλησίας που αρέσκονται να ζουν θρησκευτικά, είναι αλήθεια! Γιατί το να ζήσει κανείς εκκλησιαστικά, χρειάζεται να αρνηθεί τις αντιλήψεις του, τις ανάγκες του, τον εαυτό του. Θα πρέπει να ακολουθήσει το Χριστό χωρίς συμβιβασμούς, με αυταπάρνηση, με θεϊκό έρωτα, με συνέπεια. Κι αν αυτά φαντάζουν δύσκολα - και είναι- τουλάχιστον ας έχουμε την ταπείνωση να ομολογήσουμε μέσα μας την αδυναμία μας κι ας αποδεχτούμε τον τρόπο που προσφέρει ο ουράνιος Πατέρας στον καθένα μας για να Τον γνωρίσει και να συνδεθεί μαζί Του.
Τότε θα κατανοήσουμε την ιλιγγιώδη διαφορά του να πιστεύουμε σ’ ένα Θεό που ικανοποιεί τις ανάγκες μας για να τον λατρεύουμε σαν καλά παιδιά και σ’ ένα Θεό που σχετίζεται προσωπικά, αγαπά και αγαπιέται, μας ωριμάζει ως Πατέρας και ενώνεται ως φίλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου