Να γίνεσαι μικρό παιδί......

 

Πέρα από όλα τα θεολογικά σπουδαία που οφείλει και μπορεί να πει κανείς για την Παναγία μας, χρειάζεται και μια προσωπική γνωριμία μαζί της. Μια σχέση, ένα βίωμα οικείωσης της ελπιδοφόρας και παραμυθητικής Παρουσίας της. Τι χρειάζεται θα ρωτήσει κανείς για να αρχίσει να γνωρίζει και να γεύεται την αισθητή παρουσία της; Πίστη θα απαντήσει κάποιος. Σωστά. Να νηστέψει και να προσεύχεται θα μας πουν κάποιοι άλλοι, και πάλι σωστά. Όμως μαζί με όλα αυτά θα προσθέσω τρία ακόμη που για μένα είναι πάρα πολύ σημαντικά. 

Πρώτον...

Μη κρίνετε…

 

Είπε ο Αββάς Μωυσής: «Το να πεθάνεις ως προς τον συνάνθρωπό σου σημαίνει: να σηκώσεις τις δικές σου αμαρτίες και να μην ασχολείσαι με κανέναν άνθρωπο, ότι αυτός είναι καλός ή εκείνος κακός. να μην κάνεις κακό σε κανέναν άνθρωπο ούτε να σκέφτεσαι κακό για κάποιον ούτε να περιφρονήσεις κάποιον που κάνει κακό.

Να μη...

Ὁ ἅγιος τῆς ἡμέρας, ὁ ἅγιος Δαλμάτος, κατατροπώνει τὴν αἵρεση τοῦ Νεστοριανισμοῦ

 

Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης, δάσκαλος - Κιλκίς

Ἀλήθεια, πόσο πιὸ ἐπίκαιρος θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ὁ βίος καὶ ἡ πολιτεία τοῦ ἑορταζόμενου σήμερα ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ ἁγίου Δαλμάτου καὶ τῶν σὺν αὐτῶ Ἰσαὰκ καὶ Φαύστου; Σήμερα, ποὺ ἡ παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ ἐργάζεται μὲ ἄμετρη πονηρία, ἔχοντας συνεργοὺς καὶ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ τὴν κατάλυση τῆς ἀλήθειας καὶ τὴν ἑδραίωση τῆς νεοεποχίτικης δικτατορίας. Γι΄ αὐτὸ ἐπιβάλλεται νὰ σκύψουμε εὐλαβῶς στὴν μνήμη του καὶ νὰ ἀφουγκραστοῦμε τὰ ἔργα καὶ τοὺς ἄθλους τοῦ ἁγίου κατὰ τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν αἱρετικῶν καὶ δὴ τοῦ Θεοτοκομάχου Νεστορίου.

Ὁ ἅγιος Δαλμάτος ἦταν ἔγγαμος καὶ στρατιωτικὸς στὴν αὐτοκρατορικὴ φρουρά, ἀπὸ τὴ νεότητά του. Ὅταν γνώρισε τὸν ἅγιο Ἰσαὰκ (30 Μαΐου), ἀπαρνήθηκε τὸν κόσμο καί, ἀφοῦ...

Η συγκλονιστική ιστορία μοναχής και η παρέμβαση της Παναγίας

 

Ήταν μία κόρη ονομαζόμενη Μαρία. Ο πατέρας της ήταν χριστιανός και εζήτει να την υπανδρεύσει εκείνη δεν ήθελε, θέλουσα να φυλάξει παρθενία.

Την έβαλε σ’ ένα μοναστήρι γυναικείο και την παρέδωκε της ηγουμένης να την έχει ως παιδί της. Και αφού πέθανε ο πατήρ της, έγινε άλλος αφέντης στην χώρα εκείνη, όστις βγήκε μία ημέρα και πήγε στο μοναστήρι οπού ήταν η Μαρία.

Και ευθύς οπού την είδε ο αφέντης, ετρώθη η καρδιά του έρωτα σατανικό και γυρίζοντας στο σπίτι του έστειλε γράμματα στην ηγουμένη και της έλεγε:

Αμέσως να μου στείλεις την Μαρία, διότι την είδα και με είδε, με ηγάπησε και την ηγάπησα. Διαβάζει το γράμμα η ηγουμένη, κράζει την Μαρία και της λέγει: Παιδί μου, τί καλό είδες στον πασά και τον κοίταξες με αγάπη; Κοίταξε τί μου γράφει εδώ! Λέγει η Μαρία: Εγώ δεν ηξεύρω τίποτε. Τον κοίταξα με άλλον σκοπό και είπα: Άρα, Θεέ μου, ταύτη την δόξα οπού έχει εδώ τούτος ο πασάς, θα την έχει και στον άλλον κόσμο; Και αυτός με κοίταξε με διαβολικό σκοπό. Εγώ αν ήθελα υπανδρεία…., με υπάνδρευε και ο πατέρας μου και έπαιρνα χριστιανό.

Τότε γράφει η ηγουμένη στον πασά: Καλύτερα σου στέλνω το κεφάλι μου, παρά τη Μαρία. Στέλνει πάλιν ο πασάς και λέγει της ηγουμένης: Ή να μου στείλεις τη Μαρία, ή έρχομαι και την παίρνω μόνος μου και καίω το μοναστήρι. Το ήκουσε η Μαρία και λέγει της ηγουμένης: Όταν έλθουν οι απεσταλμένοι, στείλε τους στο κελί μου και εγώ τους αποκρίνομαι.

Ήλθαν οι απεσταλμένοι στο κελί της Μαρίας, και τους ρώτησε τι θέλουν. Της είπαν εκείνοι: Μας έστειλε ο πασάς να σε πάρουμε, διότι είδε τα μάτια σου και τα ορέχθηκε. Τους είπε να περιμένουν να υπάγει στην εκκλησία.

«Θα ‘ρθει εποχή που θα κατασκευαστούν μηχανές οι οποίες θα ελέγχουν τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων…»

 

Άγιος Σωφρόνιος του Εσσεξ

Σας προσκαλώ σε υπομονή, σε προσεκτική κατάσταση προσευχής με την ακατάπαυστη αναζήτηση του θελήματος του Θεού. 

Είθε να μας βοηθήσει ο Κύριος με το Πνεύμα το Άγιο να παραμείνουμε στο φως των εντολών Του. Και πάλι, προσκαλώντας σας σε όλα αυτά, θα σας παρακαλέσω να θυμάστε όλα τα θαύματα της Πρόνοιας του Θεού, η οποία μακροθύμησε απέναντι μας ως τώρα. Η εποχή μας είναι αβάσταχτη. Δεν είμαι αλάθητος, μπορεί να σφάλλω σε κάθε βήμα, και πράγματι σφάλλω. Ωστόσο, θα σας πω ότι μου έρχεται συχνά η σκέψη πως φτάσαμε σε «αποκαλυπτικούς καιρούς».

Θα ‘ρθει εποχή που...

Ξεκίνα από εκείνα που μπορείς.....

 

Μια από τις μεγαλύτερες αιτίες που ταλαιπωρούμαστε στην ζωή μας, είναι ότι σκεφτόμαστε με όρους, «όλα ή τίποτα». Δηλαδή η σκέψη μας, ο λογισμός μας κινείται στα άκρα και ποτέ στην μέση οδό. Ότι κι εάν συμβεί στην καθημερινότητα μας, ότι και εάν σκεφτούμε μέσα στο μυαλό μας, το τραβάμε στα άκρα, «όλα ή τίποτα», π.χ κάνουμε ένας λάθος σε μια σχέση μας, αντί να πούμε, «αυτό που έκανα ήταν λάθος, δεν χρειαζόταν…», λέμε «είμαι ανάξια για σχέσεις, δεν ξέρω να κάνω σχέσεις.. τι θέλω εγώ με αυτά αφού δεν το έχω…». Η άλλο παράδειγμα, έρχεται κάποιος χωρισμός από μια σχέση, και αντί να πούμε ότι αυτό συμβαίνει στην ζωή, μπορεί και οι δυο άνθρωποι να είναι υπέροχοι αλλά στο τέλος να μην τα βρίσκουν, χωρίς να σημαίνει ότι σώνει και καλά πρέπει να υπάρχει ένα κάθαρμα στην υπόθεση, ή ότι ενδεχομένως εγώ ή αυτός δεν εκτιμήσαμε καλά τον σύντροφο μας, αρχίζουμε.. «καμία σχέση δε μου πάει καλά, δεν πρόκειται ποτέ να κάνω μια καλή σχέση, δεν αξίζω τίποτα…». Ούτε καν περνάει από το μυαλό μας, ότι μπορεί ο άλλος να μην κατάφερε να εκτιμήσει αυτό που είσαι, γιατί σώνει και καλά πρέπει να φταις εσυ και μάλιστα να μην αξίζεις κατι καλό; 

 

Αυτές οι σκέψεις όμως και οι λογισμοί είναι ακριβώς οι ίδιοι και στην πνευματική ζωή. Στην εν Χριστώ προσπάθεια μας. Δηλαδή, έχεις ένα πάθος και επειδή σε αυτό το πάθος πέφτεις κατά καιρούς ή ακόμη και συχνά, ακυρώνεις όλη την άλλη προσπάθεια. Λες, «δεν αξίζω τίποτα, δεν μπορώ να τα καταφέρω, είμαι άχρηστος, θα πάω στην κόλαση….». Μα γιατί επειδή δεν μπορείς να νικήσεις ένα πάθος;

Όσο θα υπάρχει το σήμερα, ας μην απελπιζόμαστε!

 

«Είναι προδοσία της σωτηρίας μας αυτά τα δύο, δηλαδή και το να έχουμε θάρρος όταν είμαστε ενάρετοι, και το να απελπιζόμαστε όταν είμαστε πεσμένοι στην κακία»…

Όσο θα υπάρχει το σήμερα, μην απελπίζεσαι έχει ο Θεός! «Μήπως εκείνος που πέφτει δεν σηκώνεται, ή εκείνος που παίρνει στραβό δρόμο δεν επιστρέφει;» (Ιερ. 8, 4). Γι’ αυτό και ο Δαυίδ παρακαλεί αυτούς ακριβώς, λέγοντας: «Σήμερα, εάν ακούσετε τη φωνή Αυτού, μη σκληρύνετε τις καρδιές σας όπως τότε που Τον παραπίκραναν οι πατέρες σας» (Ψαλμ. 94, 8)…

Ασκώντας την αρετή να φοβόμαστε μήπως πέσουμε, στηριζόμενοι στο θάρρος μας. Και όταν αμαρτάνουμε να μετανοούμε.

Αυτό λέγω και τώρα: «Είναι προδοσία της σωτηρίας μας αυτά τα δύο, δηλαδή και το να έχουμε θάρρος όταν είμαστε ενάρετοι, και το να απελπιζόμαστε όταν είμαστε πεσμένοι στην κακία».

Γι’ αυτό ο Παύλος, για ν’ ασφαλίσει εκείνους που ασκούν την αρετή, έλεγε: