Προφήτης Ζαχαρίας ο πατέρας του Τιμίου Προδρόμου (5 Σεπτεμβρίου)

 

                                              Θεῖον δι’ ἀμνὸν τοῦ Θεοῦ Ζαχαρίας,

Ὥσπερ τις ἀμνὸς σφάττεται ναοῦ μέσον.
Πέμπτῃ Ζαχαρίαν δαπέδῳ σφάξαν παρὰ νηοῦ.

Ο Προφήτης Ζαχαρίας ήταν Ιερεύς του Θεού, την περίοδο της Παλαιάς Διαθήκης. Κάποια φορά, κατά την διάρκεια της τελέσεως των ιερατικών του καθηκόντων, την ώρα που εισήλθε στον Ναό για να θυμιάση, τον επισκέφθηκε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ και του ανήγγειλε ότι η σύζυγός του Ελισάβετ θα γεννήση γιό και το όνομά του θα είναι Ιωάννης. Ο Ζαχαρίας δυσπίστησε, επειδή η Ελισάβετ ήταν στείρα και γριά και ο ίδιος ήταν προχωρημένης ηλικίας και γι αυτό ο Αρχάγγελος Γαβριήλ του είπε ότι θα μείνη άλαλος μέχρι να γεννηθή το παιδί, επειδή δεν επίστευσε στα λόγια του, τα οποία θα επαληθευθούν στον κατάλληλο καιρό.

Μετά την γέννηση του Τιμίου Προδρόμου λύθηκε ο γλώσσα του Προφήτη Ζαχαρία και ευλογούσε τον Θεό. Επίσης προφήτευσε ότι το παιδί θα ονομασθή Προφήτης του Υψίστου και θα προπορευθή για να ετοιμάση τας οδούς του Κυρίου.

Ο Προφήτης Ζαχαρίας είχε μαρτυρικό τέλος.

Τον φόνευσαν μεταξύ του Ναού και του Θυσιαστηρίου.

Στο πρώτο κεφάλαιο του Κατά Λουκάν Ευαγγελίου περιγράφεται η οπτασία του Προφήτη Ζαχαρία, ο διάλογός του με τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, τα περιστατικά της γεννήσεως του αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού κ.λ.π. Μπορεί να ανατρέξη κανείς και να τα μελετήση. Εδώ θα περιοριστούμε στα παραπάνω και στην συνέχεια θα τονίσουμε δύο σημεία, που έχουν σχέση με τον βίο και την πολιτεία του Προφήτη Ζαχαρία.

Πρώτον. Ο Προφήτης Ζαχαρίας και η σύζυγός του Ελισάβετ ήσαν ένα ευλογημένο ανδρόγυνο. Αγαπούσαν πολύ τον Θεό και τον παρακαλούσαν καθημερινά να τους αξιώση να αποκτήσουν παιδί, επειδή η ατεκνία την εποχή εκείνη εθεωρείτο όνειδος. Ο Θεός απήντησε στις προσευχές τους, αλλά μετά από χρόνια, όταν είχαν πια γεράσει και ανθρωπίνως ήταν αδύνατο να τεκνοποιήσουν. Ο Προφήτης Ζαχαρίας δυσπίστησε στα λόγια του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, επειδή του φάνηκαν παράδοξα και ζητούσε εξηγήσεις για το πώς θα γινόταν αυτό, αφού ο ίδιος ήταν γέρος και η σύζυγός του γριά και στείρα. Δηλαδή, ζητούσε να κατανοήση με λογικές διεργασίες το μυστήριο, το οποίο όμως γίνεται αποδεκτό μόνον με την πίστη.

Ο πειρασμός της λογικής θέτει σε δοκιμασία, κάποιες φορές, ακόμα και την πίστη των ευλαβών και εναρέτων. Ο Προφήτης Ζαχαρίας λόγω της μεγάλης του πίστης, αλλά και της εσωτερικής του καθαρότητος, αξιώθηκε να δη τον Αρχάγγελο Γαβριήλ και να συνομιλήση μαζί του. Παρ όλα αυτά όμως δυσπιστεί και γι αυτό ο Αρχάγγελος, όπως τονίζει ο ιερός Χρυσόστομος, αγανάκτησε και τον τιμώρησε. Επειδή, συνεχίζει ο Άγιος, “όταν ο Θεός ομιλεί δεν πρέπει να κινή κανείς τους λογισμούς του, ούτε να επηρεαζεται από την ανάγκη της φύσεως, ή από κανένα άλλο πράγμα, αλλά να δέχεται τις αποφάσεις του Θεού με πίστη. Επειδή δεν υπάρχει τίποτε, που να είναι ανώτερο από την δύναμη της αποφάσεως του Θεού. Και στην συνέχεια ερωτά: “Τί ποιείς, άνθρωπε; Ο Θεός επαγγέλλεται και επί ηλικίαν καταφεύγεις και γήρας προβάλλη; μη γαρ ισχυρότερον το γήρας της επαγγελίας του Θεού; μη δυνατοτέρα η φύσις του δημιουργού της φύσεως; ο λόγος αυτού τον ουρανόν έστησεν, ο λόγος αυτού την κτίσιν παρήγαγεν, ο λόγος αυτού αγγέλους εποίησεν, και συ περί γεννήσεως αμφιβάλλεις;”. Και συνεχίζει: “Γι αυτό και τον τιμώρησε ο άγγελος χωρίς να υπολογίση την ιερωσύνη του. Μάλλον γι αυτό κατά κύριον λόγο τιμωρήθηκε, επειδή ως ιερεύς είχε μεγαλύτερη τιμή από τους άλλους και θα έπρεπε να έχη και μεγαλύτερη πίστη”.

Λέγεται ότι Θεός τιμωρεί με την έννοια ότι επιτρέπει την τιμωρία, επειδή ο Θεός δεν τιμωρεί κανέναν. Ο άνθρωπος αυτοτιμωρείται και αυτοκολάζεται, επειδή με τα λόγια και τα έργα του εκδιώκει την Χάρη του Θεού. Ο Θεός αγαπά τον άνθρωπο και σέβεται την ελευθερία του και επιτρέπει τις δοκιμασίες για λόγους παιδαγωγικούς. “Εννόησον φιλανθρωπίαν Δεσπότου… όταν μάθης ότι δικαίως εκολάσθης, τότε σε απαλλάττω της τιμωρίας”. Δέθηκε η γλώσσα, επειδή αυτή “διηκόνησε προς την των ρημάτων απιστίαν” (ιερός Χρυσόστομος).

Δεύτερον. Μετά την γέννηση του αγίου Ιωάννου, ο οποίος ονομάζεται Πρόδρομος και Φωνή του Λόγου του Θεού, ήτοι του Χριστού, ο Προφήτης Ζαχαρίας απέκτησε και πάλι την φωνή του και ελάλησε λόγον αγαθόν. Ευλόγησε τον Θεό, τον ευχαρίστησε για την μεγάλη Του δωρεά και προφήτευσε το μέλλον και την εξέλιξη του παιδιού. Δυσπίστησε από ανθρώπινη αδυναμία, αλλά προφανώς μετενόησε και γι αυτό έλαβε άφεση αμαρτιών και δεν απώλεσε το χάρισμα της προφητείας. Όπως αναφέρει στην προφητεία του, ο Θεός επισκέπτεται με την αγάπη Του τον λαό Του, όταν μετανοή ειλικρινά, και του δίνει άφεση αμαρτιών, για να συνεχίση να Τον λατρεύη “εν οσιότητι και δικαιοσύνη”.

Η περίπτωση του Προφήτη Ζαχαρία πρέπει να μας προβληματίση και να μας κάνη πιο προσεκτικούς. Εάν υπέπεσε αυτός στο αμάρτημα της δυσπιστίας και της αμφιβολίας, πόσο μάλλον κινδυνεύουμε εμείς. Επειδή ούτε την πίστη του προφήτη Ζαχαρία έχουμε, ούτε την αρετή και την εσωτερική του καθαρότητα διαθέτουμε.

Εκκλησιαζόμαστε, μελετούμε την Αγία Γραφή, τους βίους και τους λόγους των Αγίων, ακούμε κηρύγματα, λέμε ότι πιστεύουμε στον Θεό και όμως σε κρίσιμες στιγμές αμφιβάλλουμε για το αν υπάρχη αιώνια ζωή, παράδεισος, κόλαση, άγγελοι, δαίμονες, αν θα γίνη Δευτέρα Παρουσία κ.λ.π. Και μας τρομάζει ο θάνατος, επειδή δεν έχουμε προσωπική εμπειρία της αιωνίου θείας ζωής.

Είναι ανάγκη να πάρουμε στα σοβαρά το θέμα της πνευματικής μας θεραπείας και να μη παίζουμε με την σωτηρία μας, επειδή ο Θεός είναι μεν φιλάνθρωπος, πλην όμως “ου μυκτηρίζεται”.

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

simeiakairwn.wordpress.com