Όσο είναι μικρά τα παιδιά, να μπουν στη ζωή της Εκκλησίας…

Όσο είναι μικρά τα παιδιά, να μπουν στη ζωή της Εκκλησίας…  

Πριν από μερικά χρόνια, πριν η τηλεόραση μπει τόσο καθοριστικά στη ζωή μας, στο Παρίσι χάθηκε ένα μικρό κοριτσάκι. Η αστυνομία το βρήκε, όμως το παιδί είχε υποστεί τόσο ισχυρό σοκ, ώστε ήταν αδύνατο να δώσει οποιαδήποτε πληροφορία. Ούτε ονόματα, ούτε διεύθυνση, ούτε τηλέφωνο, ούτε το όνομά του δε θυμόταν. Απ’ το σοκ είχε απενεργοποιηθεί τελείως η μνήμη. Γιατροί και αστυνόμοι βρέθηκαν προς στιγμή σε αδιέξοδο.
Τότε ο εισαγγελέας πήρε το παιδί και του ζήτησε να του τραγουδήσει ένα τραγούδι. Το παιδί του τραγούδησε το τραγουδάκι που του λέγε η μητέρα του, όταν το έβαζε για ύπνο.
Οι αρχές το μαγνητοφώνησαν και το έδωσαν στο ραδιόφωνο.
Μέσα σε λίγες ώρες βρέθηκαν οι γονείς.

Αυτό το αληθινό γεγονός επιβεβαιώνει ότι το μυαλό του ανθρώπου, όσο δυνατό κι αν είναι, όσες γνώσεις κι αν του αποθηκεύσουμε, έρχεται ώρα που δε μπορεί να βοηθήσει. Απενεργοποιείται.
Εκείνη που ποτέ δεν ξεχνάει και τα πάντα σώζει είναι η καρδιά.

Σ’ αυτήν απευθυνόμαστε. Γιατί οι γνώσεις μπορεί να ξεχαστούν, οι εμπειρίες όμως ποτέ. Ποτέ δεν πάει χαμένο εκείνο που εμπιστευόμαστε στα παιδιά και εκείνο που τούς δίνουμε απ’ την καρδιά μας. Όσο πολύτιμο κι αν είναι, τα παιδιά δε θα το χάσουν. Μπορεί να χάσουν τα βιβλία τους και τις ζωγραφιές τους, μπορεί να χάσουν τη μπάλα ή τα γάντια τους, μπορεί και τα ίδια να χαθούν σε ολοσκότεινες νύχτες, όμως εκείνο που θα τούς δώσουμε απ την ψυχή μας δε θα το χάσουν τα παιδιά… Κάποια μέρα θα γυρίσουν στη φωλιά που τα ζέστανε…

Γι’ αυτό γιατροί, παιδαγωγοί, ψυχολόγοι, άγιοι μας φωνάζουν:
 

Όσο είναι μικρά τα παιδιά… να μπουν στη ζωή της Εκκλησίας… Να μας δουν να ανάβουμε το καντήλι, να θυμιάζουμε τα εικονίσματα, να προσευχόμαστε, να ζυμώνουμε πρόσφορα, να κοινωνάμε, να συγχωριόμαστε, να σεβόμαστε τον εαυτό μας σα Ναό του Αγίου Πνεύματος…
Τότε που νομίζουμε ότι δεν καταλαβαίνουν… Τότε που ο,τι βγαίνει απ’ την καρδιά μας, στην καρδιά τους μπαίνει…

Όμως, αφού αγάπη δίνουμε, γιατί λίγα χρόνια μετά εισπράττουμε τόση αντίδραση, τόσο θυμό, τόσα ξενύχτια, τόση παραίτηση, τόσες εφήμερες σχέσεις, τόσο δύσκολες καταστάσεις, τόσο δισεπίλυτα προβλήματα…; Γιατί τις νύχτες τόσα παιδιά έξω απ’ τα σπίτια τους; Γιατί τις μέρες τόσο βαριεστημένα παιδιά έξω απ’ τα σχολεία; Γιατί τις Κυριακές και τις γιορτές τόσα παιδιά μακριά από την Εκκλησία… με την αδιαφορία στο πρόσωπο, με την απελπισία στην ψυχή, με τον καφέ η με τη σύριγγα στο χέρι; Κι ενώ στα χέρια μας κρατούσαμε ένα παιδικό πρόσωπο, όμορφο και καθαρό σαν πρώτο χιόνι, ύστερα από λίγα χρόνια, γιατί έχομε απέναντί μας έναν έφηβο σαν άγρια θάλασσα, ανίκανο να χαρεί, ανίκανο να συνεννοηθεί, ανίκανο να ελπίσει, ανίκανο να αγαπήσει;
Αφού αγάπη δίνουμε, γιατί οι ηλικίες που παραστρατούν διαρκώς μικραίνουν;

Ρωτάς: Γιατί, παιδί μου πίνεις, γιατί καπνίζεις, γιατί παίρνεις ναρκωτικά και απαντούν: πέστε μου εσείς γιατί να μην πίνω, γιατί να μην καπνίζω, γιατί να μην παίρνω ναρκωτικά; Γιατί να μην πεθάνω; Πέστε μου εσείς γιατί να ζήσω;

Ρωτάς, τα έχεις όλα και σπίτι, φαγητό, σχολείο, γλώσσες, φροντιστήρια, εκδρομές, διασκέδαση, χρήματα… Τι σου λείπει; και παίρνεις την απάντηση: δεν μου φτάνουν… έχω ψυχή και η ψυχή μου πεινάει, διψάει, κλαίει… ρωτάει: ποιός με έφερε, που πηγαίνω, πόσο αξίζω…;

Που κάναμε λάθος; Τι δεν κάναμε καλά;
Ποιός από μας θα τολμήσει να πάρει την ευθύνη πάνω του; Ποιός θα τολμήσει να δει τα λάθη, για να διορθώσει τα λάθη;
Είναι αλήθεια… όλοι για το καλό τους πασχίζουμε… για την πιο ορθόδοξη αγωγή. Όμως αγωγή σημαίνει σε οδηγώ κάπου.

Εμείς ξέρουμε που θέλουμε να οδηγήσουμε τα παιδιά μας; Που θέλουμε να φτάσουν, τι θέλουμε να γίνουν;
Όταν τα αδικούνε, θα αδικούν; Όταν τα χτυπάνε, θα ανταποδίδουν;
Θα ρυθμίζονται από τα κέρδη ή από τις εντολές του Θεού;

Όταν αγοράζουμε μια συσκευή, μας δίδονται πάντα και οδηγίες.
Και ξέρουμε καλά πως, αν δεν σεβαστούμε τις οδηγίες, θα καταστρέψουμε τη συσκευή. Όπως γίνεται με τα πράγματα, έτσι γίνεται και με τον άνθρωπο, στην Κιβωτό της Εκκλησίας, ο Δημιουργός Θεός μας εξηγεί τι είναι ο άνθρωπος… ποια είναι τα όριά του… πως πρέπει να τον προσεγγίσουμε, ώστε να μην τον πληγώσουμε, να μην τον αχρηστέψουμε. Στην Κιβωτό της Εκκλησίας, ο Δημιουργός Θεός μας εξηγεί τι είναι ο άνθρωπος, και πως γίνεται μακάριος.

- Γέροντα, πως θα σώσουμε τα παιδιά μας; ρώτησαν κάποτε τον Γέροντα Πορφύριο.
—Να μοιάσετε του Θεού… Να γίνετε άγιοι και τα παιδιά σας θα βρουν το δρόμο τους… Ο Θεός για χάρη μας έγινε άνθρωπος και μεις για χάρη τους ας γίνουμε άγιοι…

- Και πως γίνεσαι άγιος; τον ρωτούσαν. Και κείνος απαντούσε: με τη Χάρη…

- Και πως έρχεται η Χάρη;
- Με την ταπείνωση και την προσευχή.

 
Στης ταπεινής αγάπης τα άγια χώματα, εκεί αναπαύεται ο Θεός. Στους ταπεινούς και προσευχόμενους ανθρώπους.
Εκεί που υπάρχει περηφάνια, δεν υπάρχει ο Θεός, και τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα και πολύ βαριά τα προβλήματα.

Ο γέροντας Παΐσιος αναφέρει το εξής περιστατικό: 

Τον επισκέφτηκε κάποτε ένα νέο παιδί, με σοβαρό πρόβλημα υγείας, και απαρηγόρητο του μιλούσε ασταμάτητα, άλλοτε σωστά και άλλοτε ασυνάρτητα. Επί οκτώ ώρες, έλεγε ο γέροντας, δεν πήγα το πόδι μου από δω εκεί, για να μη νομίσει ότι με κουράζει. Στο τέλος του είπε —να ξέρεις ότι, όταν θα πηγαίνεις στο γιατρό για θεραπείες, θα είμαι πάντα δίπλα σου.
Μετά από μήνες, πήγε πάλι το παιδί στο Γέροντα, μαζί με τον πατέρα του.
Ο πατέρας, διευθυντής Τραπέζης, παρακάλεσε το Γέροντα να πει στο παιδί να μην τον επισκέπτεται στο χώρο εργασίας, γιατί τον εκθέτει. Και έδωσε κι ένα γράμμα από τη μητέρα, που κι εκείνη παρακαλούσε να πείσει ο Γέροντας το γιο τους να μην εμφανίζεται στις δεξιώσεις και τους ντροπιάζει. Τότε το παιδί, μπροστά στο Γέροντα, είπε στον πατέρα.
- Επιτέλους, δε μπορείτε να ταπεινωθείτε; Δε μπορείτε να δεχθείτε ότι ο Θεός σας έδωσε ένα άρρωστο παιδί και να σηκώστε με υπομονή το σταυρό σας;
Κι έλεγε θλιμμένα ο Γέροντας: πέστε μου εσείς ποιός είναι ο άρρωστος…

Τα παιδιά, ακόμα κι όταν είναι αγριεμένα, ακόμα κι όταν είναι άρρωστα, βλέπουν και πίσω από τον τοίχο, γιατί με την καρδιά βλέπουν. Έχουν καταπληκτικά λέιζερ και ξέρουν πότε νοιαζόμαστε για κείνα και πότε για τον εαυτό μας, για τον εγωισμό μας… και ανάλογα με αυτά που τούς δίνουμε η αγιάζουν η ξεπαγιάζουν… Ανάλογα με το πόσο ταπεινοί είμαστε η δεν είμαστε…

Για όλους μας υπάρχουν άλυτα προβλήματα που μας κρατάνε άγρυπνους… Προβλήματα που πρέπει να τα παραδώσουμε στο Θεό, και να Τον αφήσουμε να κάνει το έργο Του, χωρίς να παρεμβαίνουμε, παρά μόνο με προσευχή…

- Γέροντα, το παιδί μας φεύγει το βράδυ και γυρίζει το πρωί… όλη νύχτα έξω…
 - Αυτή την περίοδο να σιωπάτε, έλεγε ο π. Πορφύριος.
Σιωπώσα παραίνεση… Μην τα προκαλείτε με λόγια. Αντί να μιλάτε σ’ αυτά, πέστε τα στην Παναγία… Γονατίστε και σπείρετε προσευχή…
Κάποια μέρα η προσευχή αυτή θα καρπίσει…

Ελεγε ένας ώριμος άνθρωπος στον πατέρα Παΐσιο:
« Οταν ήμουν νέος είχα απογοητευθεί απ’ όλα… απ’ τα σχολεία, απ’ τα πτυχία, από τα χρήματα, απ’ τη ζωη της νύχτας, απ’ την πολιτική, από την Εκκλησία… Ενας λόγος με κράτησε στη ζωη και δεν έβαλα τέρμα. Η μάνα μου. σήκωνε αμίλητη το βάρος μου… Έφευγα στις 11 από το σπίτι και την άφηνα γονατιστή… Γυριζα στις 5 το πρωι και την έβρισκα πάλι γονατιστή».

Καμιά αγάπη και καμιά δύναμη δεν είναι μεγαλύτερη από την προσευχή! Καμιά δύναμη δεν είναι ισχυρότερη απ την αγάπη που μεταλλάσσεται σε προσευχή! Προσεύχεσαι εδώ, και σώζεις το καράβι στον ωκεανό… Προσεύχεσαι εδώ, και σώζεις το παιδί σου από το στόμα των λύκων… Προσεύχεσαι εδώ, και σώζεις τα παιδιά του κόσμου που δεν έχουν μάνα να προσευχηθεί γι’ αυτά, και τα τρώει η νύχτα και η αμαρτία της…

Προσευχή… Υπομονή… Κλειστό στόμα…
Η προσευχή της αγίας Εμμέλειας γέννησε τον Μεγα Βασίλειο και την αγία Μακρίνα. Η προσευχή της αγίας Νοννας γέννησε τον άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο. Η προσευχή της αγίας Ανθούσας γέννησε τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Η προσευχή της αγίας Ευβούλης γέννησε τον άγιο Παντελεήμονα. Η προσευχή της αγίας Ανθίας γέννησε τον άγιο Ελευθέριο. Η αγία Θεοδότη, με ειδωλολάτρη σύζυγο, ανέδειξε τα δυο παιδιά της ιατρούς ανάργυρους… τούς αγίους Αναργύρους Κοσμά και Δαμιανό. Η αγία Μόνικα 14 χρόνια έκλαιγε και προσευχόταν για το παιδί της… Πήγε στη Ρωμη για σπουδές, αμάρτησε, ασώτεψε, απόχτησε κι ένα εξώγαμο παιδί, και τελικά η προσευχή της τον γύρισε πίσω, τον οδήγησε στη μετάνοια. Μπήκε στην Εκκλησία και αναδείχτηκε άγιος! Ο άγιος Αυγουστίνος, ο υιός των δακρύων…

Βλέπουμε τι προγόνους έχουμε! Βλέπουμε τι πνεύμα οφείλουμε να διατηρήσουμε και να παραδώσουμε, αν θέλουμε να σώσουμε τα παιδιά μας… αν θέλουμε να ζήσει ο κόσμος;… 

Υπομονή… 

Ας μείνει η αγκαλιά μας ανοιχτή… Ο άσωτος από ανοιχτή αγκαλιά έφυγε, γι αυτό στην ανοιχτή αγκαλιά ξαναγύρισε.
Υπομονή!

Ομολογεί ένας ονομαστός αγιορείτης μοναχός: Είμασταν 6 παιδιά. Η μάνα μας, Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή, δεν έτρωγε λάδι. Μαγείρευε λαδερό για μας και αρτίσιμο για τον πατέρα που δεν πίστευε και δεν ήθελε να νηστεύει. Τη θυμόμαστε να προσεύχεται και να σιωπά. Ο πατέρας μας τελικά έγινε καλύτερος από τη μάνα μας, όμως μετά από 40 χρόνια… Μετά από 40 χρόνια εξαντλητικής υπομονής της μάνας μας.

Ελεγε μια χήρα μάνα που με πολλές θυσίες μεγάλωσε τα παιδιά της: Ένα βράδυ, αγριεμένο το παιδί της άρχισε να τη χτυπάει αλύπητα, κι όταν της χτύπησε το κεφάλι στον τοίχο κι ένιωσε ότι χάνεται, το μόνο που της βγήκε ήταν να το αγκαλιάσει… Όταν άνοιξε τα χέρια της πάνω του, το παιδί της συγκλονίστηκε, αναλύθηκε σε κλάματα και η ζωη του άλλαξε.
Σημερα ζει τη Μυστηριακή ζωη της Εκκλησίας.

Όποιος έχει να κάνει με παιδιά, δε μπορεί να είναι άκαμπτος και σκληρός… Πρέπει να χαμηλώνει τούς τόνους και να καταφεύγει στον Θεό, που όλα τα βλέπει και όλα τα’ ακούει και όλα τα μπορεί…

- Γεροντα, πως θα σώσουμε τα παιδιά μας;
- Βλέπετε τον Χριστό, όταν βλέπετε τα παιδιά σας; έλεγε κι έκλαιγε ο π. Πορφύριος… Αγαπήστε τον Χριστό… Γινετε άγιοι…
Η εποχή μας, η δύσκολη όπως όλες οι εποχές, δεν έχει ανάγκη από γονείς, έχει ανάγκη από αγίους γονείς… Δεν έχει ανάγκη από δασκάλους, έχει ανάγκη από αγίους δασκάλους…

-  Τι κάνεις, πατέρα, ρωτούσαν ένα γεροντάκι με δώδεκα παιδιά και πολλά εγγόνια, και απαντούσε. Μετανίζω για σας, παιδιά μου… μετανοώ για σας. Ετσι σώζονται τα παιδιά. Οταν τα λόγια του Χριστού, πιάνουν τόπο επάνω μας… Οταν μας βλέπουν να αλλάζουμε, να μετανοούμε, να παίρνουμε την ευθύνη επάνω μας… να νιώθουμε πως και για τις αμαρτίες τους εμείς φταίμε… Σαν τον άγιο Νεκτάριο που τιμωρούσε τον εαυτό του, όταν αμάρταναν οι μαθητές του.
- Ετσι σώζονται τα παιδιά… όταν ξεχνάμε τον εαυτό μας… Οταν μοιραζόμαστε το ψωμί μας, τα έσοδά μας, το σπίτι μας, μ αυτούς που δεν έχουν.

Ελεγε μια μάνα που ασταμάτητα αγαθοεργεί, «το πήρα από τη μάνα μου. Ημασταν επτά παιδιά. Καθόμασταν να φάμε και μόνο η μάνα μας δεν είχε πιάτο μπροστά της. Οταν τελειώναμε όλοι, με ένα κομμάτι ψωμί σκούπιζε τα πιάτα μας κι έτρωγε. Το δικό της πιάτο το έδινε πάντα στούς φτωχούς».
Ετσι σώζονται τα παιδιά… όταν μας βλέπουν να μην απελπιζόμαστε… να πατάμε σε Βράχο… να έχουμε την ελπίδα μας όλη στην αγαθή πρόνοια του Ζώντος Θεού, του Αγαπόντος Θεού, του Ελεούντος Θεού που ασταμάτητα ελεεί τον κόσμο.

Υπάρχει μια πίστη κληρονομική που περνάει απ τον δάσκαλο στο μαθητή, απο τον πατέρα στο γιο, απο τη μάνα στο παιδί, απο τη γιαγιά στα εγγόνια. Η βεβαία πίστη στη βεβαία αγάπη του Θεού… Στην αγάπη του Θεού που δεν τελειώνει… που δέχεται τον έσχατο καθάπερ και τον πρώτο… που και τον πρώτο ελεεί και τον ύστερο θεραπεύει…
Υπάρχει μια πίστη κληρονομική. Η βεβαία πίστη ότι ο Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ… είναι και δικός μας Θεός… είναι και δικός μας Πατέρας… και χθες και σήμερα και αύριο…
Υπάρχει μια πίστη κληρονομική. Η βεβαία πίστη ότι ο Θεός δεν είναι σαν κι εμάς. Είναι απείρως Πράος και Ελεήμων και Ταπεινός και μας δέχεται, λέει ο άγιος Σιλουανός, άνευ ουδεμιάς επιτιμήσεως.
Υπάρχει μια πίστη κληρονομική. Αυτή την πίστη πρέπει να κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας… Αυτά είναι τα πλούτη μας, οι μετοχές μας, οι σημαντικές καταθέσεις μας, η ανυπολόγιστης αξίας περιουσία μας. Η βεβαία πίστη ότι της αγάπης του Θεού ουκ έστι τέλος! Πελαγος χωρίς όρια και χωρίς πυθμένα!

Ας βιαστούμε…
Ας βιαστούμε να τα προικοδοτήσουμε…
Η λογική λέε, πέρασε ο καιρός… πρόλαβε ο κόσμος και τα λέρωσε, τα τραυμάτισε, τα φαγε… Είναι αργά… είναι πιο αργά από ό,τι νομίζουμε…
Η πίστη λέει για τον Θεο δεν είναι τίποτα αδύνατο! Για τον Θεό δεν είναι ποτέ αργά! Του Θεού οι χρυσές ευκαιρίες δεν τελειώνουν ποτέ, όποιος θέλει, όποτε θέλει μπορεί να γίνει άγιος…

Αν γίνετε άγιοι, λέει ο π. Πορφύριος, θα σώσετε τα παιδιά σας.

Από το περιοδικό η Δράσις μας
Τεύχη Μαίου & Ιουνίου 2007 

anthologioxr.blogspot.gr