ΒΟΗΘΗΜΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΥ

Ἕνα ἁπλὸ βοήθημα γιὰ ἐκείνους ποὺ ἑτοιμάζονται νὰ προσέλθουν στὸ σωστικὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως.

Ἡ Ἐξομολόγηση εἶναι τόσο ἀναγκαία γιὰ κάθε χριστιανό, ὅσο καὶ τὸ Βάπτισμα. Γιατί τὸ Βάπτισμα μᾶς καθαρίζει ἀπὸ τὶς προηγούμενες ἁμαρτίες μας, ἐνῶ ἡ Ἐξομολόγηση ἀπὸ ὅσες διαπράττουμε μετὰ τὸ Βάπτισμα. Χωρὶς τὸ Βάπτισμα δὲν μποροῦμε να κοινωνήσουμε τὰ ἄχραντα Μυστήρια τοῦ Κυρίου. Δὲν μποροῦμε ἐπίσης νὰ κοινωνήσουμε, ἂν δὲν ἐξομολογηθοῦμε τὶς ἁμαρτίες μας, ἀφοῦ αὐτὲς σὰν ἕνα τεῖχος μᾶς χωρίζουν ἀπὸ τὸν Θεό.

Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἀρρώστια τῆς ψυχῆς, ποὺ ἂν μείνει ἀθεράπευτη, ὁδηγεῖ στὸν πνευματικὸ θάνατο, στὸν αἰώνιο, δηλαδή, χωρισμὸ τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸν Θεό. Τί κάνουμε ὅταν ἀσθενεῖ τὸ σῶμα μας; Ἐπισκεπτόμαστε χωρὶς καθυστέρηση τὸ γιατρό, στὸν ὁποῖο ἀποκαλύπτουμε τὶς πληγές μας καὶ περιγράφουμε μὲ ἀκρίβεια ὅλα τὰ συμπτώματά μας. Ἐκεῖνος τότε μᾶς χορηγεῖ τὰ κατάλληλα φάρμακα καὶ τὶς ἰατρικὲς ὁδηγίες ποὺ πρέπει νὰ ἀκολουθήσουμε γιὰ νὰ θεραπευθοῦμε.

Κάτι ἀνάλογο συμβαίνει ὅταν ἀσθενεῖ ἡ ψυχή μας καὶ ποθοῦμε νὰ ἀνακτήσουμε τὴν πνευματική μας ὑγεία. Προσερχόμαστε στὴν Ἐκκλησία ποὺ εἶναι ἕνα πνευματικὸ θεραπευτήριο. Ἐκεῖ ἀναζητοῦμε τὸν πνευματικό, στὸν ὁποῖο δίχως ντροπὴ ὁμολογοῦμε ὅλες τὶς ἁμαρτίες ποὺ τραυμάτισαν τὴν ψυχή μας. Στὴ συνέχεια ἐκεῖνος θὰ μᾶς διαβάσει τὴ συγχωρητικὴ εὐχὴ καὶ θά μᾶς ἀπευθύνει τὶς ἁρμόζουσες συμβουλὲς γιὰ τὴν εὐόδωση τῆς πνευματικῆς μας πορείας. Μ' αὐτὸν τὸν τρόπο ὁ φιλάνθρωπος Χριστός, ὁ Ὁποῖος εἶναι παρὼν σὲ ὅλη τη διάρκεια τῆς Ἐξομολογήσεως, μᾶς χορηγεῖ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν καὶ μᾶς ὑποδεικνύει τὸ δρόμο ποὺ πρέπει νὰ ἀκολουθήσουμε γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ὁριστικὰ ἀπὸ τὴν ἀρρώστια τῆς ἁμαρτίας.

Πρῶτο βῆμα γιὰ τὴν ἐξομολόγησή μας εἶναι ἡ συναίσθηση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Εἶναι ἕνα δῶρο τοῦ Θεοῦ ποὺ χαρίζεται σὲ ὅσους τὸ ζητοῦν μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὸ ἐπιδιώκουν μὲ τὴ γενναία καὶ τίμια βυθοσκόπηση τοῦ ἑαυτοῦ τους.

Στὸ δύσκολο ἐγχείρημα τῆς αὐτοκριτικῆς θέλουν νὰ σὲ βοηθήσουν τὰ παρακάτω ἐρωτήματα, τὰ ὁποῖα ἀφοροῦν στὶς σχέσεις μας: α)
μὲ τὸν Θεό, β) μὲ τὸν πλησίον καὶ γ) μὲ τὸν ἑαυτό μας.

§
Α'. Ἐσὺ καὶ ὁ Θεὸς - Βοήθημα Ἐξομολογουμένου

§ Β'. Ἐσὺ καὶ ὁ συνάνθρωπος - Βοήθημα Ἐξομολογουμένου

§ Γ'. Ἐσὺ καὶ ὁ ἑαυτός σου -Βοήθημα Ἐξομολογουμένου

§ Α'. Ἐσὺ καὶ ὁ Θεὸς

§ Πιστεύεις ὁλόψυχα στὸν Τριαδικὸ θεό, τὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, καὶ στὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας;

§ Ἐμπιστεύεσαι ἀκλόνητα τὸν ἑαυτό σου στὴν πατρικὴ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἢ μήπως στὶς δυσάρεστες περιστάσεις ὀλιγοπιστεῖς, γογγύζεις καὶ ἀπελπίζεσαι;

§ Ὁμολογεῖς μὲ παρρησία τὴν πίστη σου, ὅταν οἱ περιστάσεις τὸ ἀπαιτοῦν ἢ μήπως ντρέπεσαι νὰ κάνεις ἀκόμα καὶ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ ὅταν λ.χ. περνᾶς ἔξω ἀπὸ κάποιον ναό;

§ Μήπως ἀσχολήθηκες ποτὲ μὲ τὸν ἀποκρυφισμό, (μάγους, μέντιουμ, ἀστρολόγους, ὑπνωτιστές, πνευματιστές, χαρτορίχτρες, καφετζοῦδες κ.ἅ.) ἢ ἀναμίχθηκες σὲ παραθρησκευτικὲς ὁμάδες (σχολὲς γιόγκα καὶ διαλογισμοῦ, γνωστικὲς ἢ θεοσοφικὲς σχολές, Βουδισμό, Ἰνδουισμὸ κ.ἅ.);

§ Μήπως πιστεύεις στὴν τύχη καὶ στὰ ὄνειρα ἢ ἀσχολεῖσαι μὲ τὸ ξεμάτιασμα καὶ δίνεις σημασία στὶς διάφορες προλήψεις καὶ δεισιδαιμονίες (π.χ. «τὸ 13 εἶναι γρουσούζικος ἀριθμός», «τὸ πέταλο φέρνει γούρι» κ.λπ.);

§ Προσεύχεσαι τακτικὰ καὶ προσεκτικὰ στὸ σπίτι σου (πρωί, βράδυ, πρὶν καὶ μετὰ τὰ γεύματα) ἢ στὴν Ἐκκλησία (κάθε Κυριακὴ καὶ τὶς μεγάλες γιορτές), εὐγνωμονώντας πρωτίστως τὸν Θεὸ γιὰ τὶς ποικίλες, φανερὲς καὶ ἀφανεῖς εὐεργεσίες Του;

§ Μελετᾶς καθημερινὰ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἄλλα ψυχωφελῆ βιβλία;

§ Νηστεύεις, ἂν δὲν ὑπάρχουν σοβαροὶ λόγοι ὑγείας, τὴν Τετάρτη καὶ τὴν Παρασκευὴ καὶ τὶς ἄλλες περιόδους τῶν Νηστειῶν;

§ Προσέρχεσαι τακτικὰ στὸ Μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας, ὑστέρα ἀπὸ τὴν κατάλληλη προετοιμασία καὶ τὴν ἔγκριση τοῦ πνευματικοῦ σου;

§ Μήπως βλαστημᾶς τὸ ὄνομα τοῦ Χρίστου, τῆς Παναγίας ἢ τῶν Ἁγίων μας;

§ Μήπως ὁρκίζεσαι χωρὶς λόγο ἢ ἀθέτησες τυχὸν ὅρκο ἢ ὑπόσχεσή σου στὸν Θεό;



Β'. Ἐσὺ καὶ ὁ συνάνθρωπος

§ Δείχνεις ἔμπρακτα τὴν ἀγάπη σου στὸν πλησίον, ἰδιαίτερα σὲ ὅσους ὑποφέρουν ἢ ἔχουν ἀνάγκη (ἀσθενεῖς, πτωχούς, φυλακισμένους, ἄνεργους, ὀρφανά, ἡλικιωμένους κ.ἅ.);

§ Συγχωρεῖς ὅσους σὲ ἔβλαψαν ἢ μήπως κρατᾶς μέσα σου ἔχθρα καὶ ἀντιπάθεια; Εἶσαι πρόθυμος νὰ ζητήσεις «συγγνώμην» ἀπὸ τὸν πλησίον γιὰ τυχὸν σφάλματά σου;

§ Μήπως θεληματικὰ ἢ ἀθέλητα διέπραξες φόνο ἢ μὲ τὴ συμπεριφορά σου βοήθησες στὴν ἐκτέλεση μίας τέτοιας πράξεως;

§ Μήπως ἔχεις τὸ ἐλάττωμα

§ - Νὰ λὲς ψέματα;- Νὰ κατακρίνεις;- Νὰ συκοφαντεῖς;- Νὰ κολακεύεις;- Νὰ καταριέσαι;- Νὰ ὀργίζεσαι καὶ νὰ βρίζεις;- Νὰ εἰρωνεύεσαι καὶ νὰ χλευάζεις;- Νὰ διαπληκτίζεσαι καὶ νὰ χειροδικεῖς;- Νὰ «στέλνεις» τοὺς ἄλλους «στὸ διάβολο»;- Νὰ εἶσαι περίεργος;

§ Μήπως φθονεῖς τὴν εὐτυχία ἢ ζηλεύεις τὰ ἀγαθὰ τοῦ πλησίον σου; Ἢ μήπως, πάλι, χαίρεσαι στὶς συμφορές του;

§ Μήπως εἶσαι καχύποπτος καὶ δίνεις πίστη στὶς ὑπόνοιές σου γιὰ τοὺς ἄλλους;

§ Μήπως κλέβεις ἢ συνεργάστηκες ποτὲ σὲ κλοπὴ ἢ δέχτηκες ἐν γνώσει σου κλεμμένα πράγματα;

§ Δείχνεις εὐγνωμοσύνη στοὺς εὐεργέτες σου ἢ μήπως ἀνταποδίδεις ἀχαριστία γιὰ τὸ καλὸ ποὺ σοῦ ἔκαναν;

§ Μήπως μὲ τοὺς λόγους καὶ τὴ συμπεριφορά σου σκανδαλίζεις τὸν πλησίον σου ἢ τὸν ἐξωθεῖς στὴν ἁμαρτία;

§ Μήπως ἀσχολεῖσαι μὲ τὴν προσωπική, οἰκογενειακὴ ἢ ἐπαγγελματικὴ ζωὴ τῶν ἄλλων καὶ ἐπεμβαίνεις ἀδιάκριτα, προκαλώντας διάφορα προβλήματα;

§ Μήπως διακινεῖς ναρκωτικὲς οὐσίες ἢ μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο ὁδήγησες ἄλλους στὴ χρήση τους;

§ Μήπως συνηθίζεις νὰ διαδίδεις πληροφορίες ἢ μυστικὰ τῶν ἄλλων, δημιουργώντας ἔτσι διαμάχες στὶς σχέσεις τῶν συνανθρώπων σου;

§ Στὸ ἐπάγγελμα

§ Μήπως ἡ συνείδησή σου σὲ ἐλέγχει γιὰ ἀπάτη, νοθεία, αἰσχροκέρδεια, κατάχρηση, τοκογλυφία, δωροδοκία, ἀπόκρυψη ἐμπορευμάτων κ.λπ.;

§ Μήπως στὶς συναλλαγές σου σὲ διακρίνει ἀνειλικρίνεια, ἀνεντιμότητα ἢ δολιότητα;

§ Μήπως κακομεταχειρίζεσαι, ἐκμεταλλεύεσαι ἢ ἀδικεῖς τοὺς ἐργάτες, ὑπαλλήλους ἢ ὑφισταμένους σου;

§ Στὴν οἰκογένεια

§ Δείχνεις σεβασμό, ἀγάπη καὶ τιμὴ πρὸς τοὺς γονεῖς σου ἢ μήπως συμπεριφέρεσαι μὲ αὐθάδεια, σκληρότητα καὶ περιφρόνηση; Ἰδιαίτερα, τοὺς συμπαραστέκεσαι στὰ γηρατειά τους;

§ Ἡ συμπεριφορά σου στὸ σπίτι διαπνέεται ἀπὸ πνεῦμα θυσίας, ἀγάπης, καλοσύνης, ἀλληλοκατανόησης, ὑποχωρητικότητας καὶ ὑπομονῆς; Μήπως μὲ τὴν ἐριστικότητα, τὸ πεῖσμα ἢ τὶς παράλογες καὶ ἐγωιστικὲς ἀπαιτήσεις σου διαταράσσεις τὴν οἰκογενειακὴ γαλήνη καὶ ἀτμόσφαιρα;

§ Ὡς σύζυγοι:

§ Ἀποδέχεστε τὴ συζυγία ὡς εὐλογία Θεοῦ καὶ ἀγωνίζεστε καθημερινὰ γιὰ τὴν τελείωση καὶ ὁλοκλήρωση τῆς μεταξύ σας ἀγάπης, ὥστε νὰ μὴ διασπᾶται αὐτὴ ἀπὸ καμιὰ ἄλλη γήϊνη ἀγάπη (πρὸς τοὺς γονεῖς, τὰ παιδιά, τοὺς συγγενεῖς, τὸ ἐπάγγελμα κ.α.);

§ Τιμᾶτε καὶ ἀγαπᾶτε ὁ ἕνας τοὺς γονεῖς καὶ συγγενεῖς τοῦ ἄλλου;

§ Διαφυλάσσετε τὴν ἀμοιβαία πίστη καὶ ἀφοσίωση;

§ Μήπως ἀποφεύγετε μὲ διάφορα μέσα τὴν τεκνογονία;

§ Μήπως κάνατε ἔκτρωση ἢ γίνατε ἠθικοὶ αὐτουργοὶ στὴ διάπραξη ἑνὸς τέτοιου ἐγκλήματος;

§ Μήπως διατηρούσατε προγαμιαῖες σχέσεις;

§ Ὡς γονεῖς:

§ Προσεύχεστε θερμὰ γιὰ τὴν προκοπὴ τῶν παιδιῶν σας;

§ Ἢ ζωή σας ἀποτελεῖ καλὸ παράδειγμα γιὰ τὰ παιδιά σας;

§ Μήπως ἐνδιαφέρεστε μόνο γιὰ τὴν κατὰ κόσμο πρόοδό τους; Δείχνετε ἰδιαίτερη φροντίδα γιὰ τὴ χριστιανικὴ ἀγωγή τους, ἀφιερώνοντας γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτὸ τὸν ἀνάλογο χρόνο, ἄλλοτε συμβουλεύοντας καὶ συζητώντας μαζί τους, ἄλλοτε ἐμπνέοντος μὲ τὴ συνέπεια τῆς χριστιανικῆς σας ζωῆς καὶ ἄλλοτε παρακολουθώντας διακριτικὰ τὰ ἀναγνώσματά τους, τοὺς τρόπους ψυχαγωγίας τους καὶ τὶς παρέες τους;

§ Μήπως κάνετε διακρίσεις μεταξὺ τῶν παιδιῶν σας ἢ δὲν ὑπήρξατε δίκαιοι στὶς γονικές σας παροχές;

§ Μήπως ἐπεμβαίνετε ἄκαιρα, πιεστικὰ καὶ ἀδικαιολόγητα στὶς ἀποφάσεις τῶν παιδιῶν σας ἢ στὶς οἰκογένειές τους, ὑπονομεύοντας ἔτσι τὶς προσπάθειές τους ἢ τοὺς οἰκογενειακούς τους δεσμούς;

§ Γ'. Ἐσὺ καὶ ὁ ἑαυτός σου

§ Μήπως εἶσαι προσκολλημένος στὶς βιοτικὲς φροντίδες καὶ τὰ ἐγκόσμια ἀγαθὰ καὶ ἀδιαφορεῖς γιὰ τὴν καλλιέργεια τῆς ἀθάνατης ψυχῆς σου καὶ τὴν ἕνωσή σου μὲ τὸν Θεό;

§ Μήπως διακατέχεσαι ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια, πού εἶναι ἡ ἀρχὴ καὶ ἡ γεννήτρια ὅλων τῶν κακῶν; Αὐτὸ θὰ τὸ διαπιστώσεις:

§ -ἂν ἐπιδιώκεις τὴ δόξα, τὶς τιμές, τοὺς ἐπαίνους, τὰ πρωτεῖα καὶ τὴν προβολή,-ἂν καυχιέσαι καὶ μιλᾶς μὲ ἐγκώμια γιὰ τὶς προσωπικές σου ἱκανότητες, τὴν καλή σου οἰκογένεια καὶ τὶς ἐπαγγελματικές σου ἐπιτυχίες,-ἂν προσπαθεῖς νὰ γίνεσαι ἄρεστος στοὺς ἀνθρώπους,-ἂν δείχνεις μεγάλη ἐμπιστοσύνη στὸν ἑαυτὸ σου καὶ ἐπιμένεις μὲ πεῖσμα στὴν προσωπική σου κρίση,-ἂν δὲν δέχεσαι τὶς συμβουλὲς τῶν ἄλλων ἢ ἀντιδρᾶς στὶς ὑποδείξεις τῶν τυχὸν σφαλμάτων σου,-ἂν ἐπιδιώκεις πάντοτε καὶ σὲ ὅλα τὴν ἰκανοποίηση τοῦ ἑαυτοῦ σου ἢ ζητᾶς ἀπαιτητικὰ νὰ ἐξυπηρετεῖσαι ἀπὸ τοὺς ἄλλους.

§ Μήπως μιλᾶς ἄκαιρα, διακόπτοντας ἢ προσβάλλοντας μὲ λόγια ταπεινωτικὰ τοὺς συνομιλητές σου;

§ Μήπως εἶσαι φιλάργυρος ἢ πλεονέκτης;

§ Μήπως ζεῖς μὲ πολυτέλεια καὶ σπατάλη ἢ ξοδεύεις τὰ χρήματά σου σὲ τυχερὰ παιχνίδια, χαρτοπαιξία κ.α.;

§ Μήπως ντύνεσαι καὶ καλλωπίζεσαι μὲ τρόπο προκλητικὸ ἢ μήπως ἡ ἐνδυμασία σου εἶναι ἀνάρμοστη γιὰ τὸ δικό σου φύλο;

§ Μήπως εἶσαι λαίμαργος ἢ γαστρίμαργος;

§ Μήπως λὲς πολλὰ λόγια, περιττὰ καὶ ἀνώφελα ἢ μήπως αἰσχρολογεῖς;

§ Δείχνεις τὸν ἀπαιτούμενο σεβασμὸ στὸ σῶμα σου, ποὺ εἶναι; ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἢ μήπως ἔπεσες σὲ διάφορα σαρκικὰ ἁμαρτήματα (αὐνανισμό, πορνεία, μοιχεία, ἀρσενοκοιτία κ.ἅ.);

§ Μήπως ἐκθέτεις τὸν ἑαυτό σου σὲ διάφορους σαρκικούς πειρασμοὺς (ἄσεμνα θεάματα καὶ διασκεδάσεις, ἀνήθικα περιοδικὰ καὶ βιβλία, πορνογραφήματα, προκλητικὴ μουσικὴ καὶ τραγούδια κ.λ.π.);

§ Ὅταν προσβάλλουν τὸ νοῦ σου αἰσχροὶ λογισμοὶ καὶ φαντασίες τοὺς διώχνεις ἀμέσως ἢ μήπως τοὺς ἀποδέχεσαι καὶ τοὺς καλλιεργεῖς;

§ Μήπως καταστρέφεις τὴν ὑγεία σου, ποὺ εἶναι δωρό του Θεοῦ, μὲ τὴ μέθη, τὸ κάπνισμα ἢ τὴ χρήση ναρκωτικῶν οὐσιῶν;

§ Μήπως σκέφτηκες ποτὲ νὰ αὐτοκτονήσεις;

§ Μήπως διακατέχεσαι ἀπὸ ὀκνηρία, ἀμέλεια ἢ ἀνευθυνότητα;

§ Μήπως σπαταλᾶς ἄσκοπα τὸ χρόνο σου μπροστὰ στὴν τηλεόραση ἢ περιπλανώμενος στὸ διαδίκτυο;

§ Καὶ τώρα, μετὰ τὸν ἔλεγχο τοῦ ἑαυτοῦ σου, τρέξε, ἀδελφέ μου, χωρὶς ἀναβολὴ στὸν πνευματικό. Ἐξομολογήσου τὶς ἁμαρτίες σου α) χωρὶς νὰ κρύψεις καμία, β) μὲ εἰλικρίνεια καὶ συντομία καὶ γ) δίχως νὰ ἀναφέρεις τυχὸν ἀρετές σου ἢ ξένα ἁμαρτήματα. Νὰ εἶσαι σίγουρος πώς, μαζὶ μὲ τὴν ἄφεση, ὁ Θεὸς θὰ σοῦ προσφέρει πλούσια τὴ χάρη Του, γιὰ τὸ ξεκίνημα μίας νέας ζωῆς.




Ἱερὰ Μονὴ Παρακλήτου


Νέες ομιλίες π.Αποστόλου Θεολόγου προστέθηκαν.

TRANSLATOR

English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified

Θεία Λειτουργία π.Αποστόλου Θεολόγου Ιερός Ναός Αγίας Βαρβάρας Πατησίων

Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Η ελεημοσύνη ως περικεφαλαία και η νηστεία ως μάχαιρα παθών



Ένα πνευματικό κεφάλαιο Ορθοδόξου αυτοσυνειδησίας που προβάλλει η Εκκλησία μας την Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι η ελεημοσύνη.

Πρόκειται για υψίστη κίνηση αγάπης του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο, κίνηση μίμησης της Θεϊκής προς τον άνθρωπο αγάπης που έφθασε μέχρι και αυτής της σταυρικής θυσίας του Θεανθρώπου.

Η με ποικίλους τρόπους αγαπητική κίνηση του ανθρώπου προς τον πάσχοντα συνάνθρωπό του συνιστά απόδειξη πίστεως, βεβαίωση γνήσιας και υγιούς προσευχής. Εγγύηση αυθεντικής Χριστιανικής αγάπης.

Η σπουδαιότητα της ελεημοσύνης και της φιλανθρωπίας αποκαλύφθηκε από τον ίδιο τον Κύριό μας στην περίφημη επί του όρους ομιλία Του, όταν εξηγούσε, με απλά λόγια, στη σκηνή της μελλούσης και τελικής κρίσεως, ότι η ελεημοσύνη μπορεί να λειτουργήσει, ως το κλειδί που θα ανοίξει τις πύλες του παραδείσου: 

«Τότε ερεί ο Βασιλεύς τοις εκ δεξιών αυτού, δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου.

Επείνασα γαρ και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα και εποτίσατέ με, ξένος ήμην και συνηγάγετέ με, γυμνός και περιεβάλετέ με, ησθένησα και επεσκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην και ήλθετε προς με.

Τότε αποκριθήσονται αυτώ οι δίκαιοι λέγοντες, Κύριε, πότε σε είδομεν πεινώντα και εθρέψαμεν ή διψώντα και εποτίσαμεν; Πότε δε σε είδομεν ξένον και συνηγάγομεν ή γυμνόν και περιεβάλομεν; Πότε δε σε είδομεν ασθενή ή εν φυλακή και ήλθομεν προς σε; Και αποκριθείς ο Βασιλεύς ερεί αυτοίς· αμήν λέγω υμίν, εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε».


Γι’ αυτήν, ο Μέγας Βασίλειος, θέλοντας να τονίσει και να υπογραμμίσει τη σημασία και το μεγαλείο της έγραφε: «Ουκ ηλέησας, ουκ ελεηθήση. Ουκ ήνοιξας την οικίαν, αποπεμφθήση της Βασιλείας. Ουκ έδωκας τον άρτον, ου λήψη την αιώνιον ζωήν».

Τί γίνεται, όμως, στην πράξη; Αν γυρίσουμε το βλέμμα της μνήμης μας στο πρόσφατο παρελθόν, θα δούμε ότι οι άνθρωποι, παρά τις πολλές και σημαντικές στερήσεις τους, παρά τις περιπέτειες της ζωής και 
τις αναποδιές του βίου, ποτέ δεν έπαψαν να ζουν και να υπάρχουν για τον διπλανό τους. Έστεκαν αρωγοί και συμπαραστάτες στον πόνο και τις δοκιμασίες μοιράζοντας τη θλίψη, συμμετείχαν στις χαρές και τις επιτυχίες διπλασιάζοντας την ευτυχία. Δεν δίσταζαν να δώσουν το χέρι για να προσφέρουν ζωή, δύναμη, κουράγιο, προσφέροντας από το υστέρημά τους την υλική βοήθεια, αλλά από το περίσσευμα της καρδιάς τους την αγάπη. 

Είχαν αναπτύξει μεταξύ τους ένα περίτεχνο σύστημα μιας ανεπιτήδευτης αλληλεγγύης, που δεν έκανε διακρίσεις, που πρόσφερε τα πάντα σε όλους και δεν ζητούσε ανταπόδοση, αφού γέμιζε με τη χαρά της προσφοράς. Και ο κόσμος ήταν πράγματι όμορφος, πραγματικό στολίδι στο χρόνο, που απολάμβανε την απλότητά του. Ήταν η εποχή που, κάνοντας πράξη το όραμα του Ιησού Χριστού για αγάπη, ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη, οι άνθρωποι βίωναν το αίσθημα της πίστεως στην πράξη, βλέποντας Εκείνον στο πρόσωπο του φτωχού, του πεινασμένου, του ασθενούς, του φυλακισμένου, του ανήμπορου, του διωκομένου, του αδικημένου, του ορφανού, του γέροντος, του πολύτεκνου, του παιδιού με ειδικές ανάγκες, του μοναχικού, βαστάζοντας «αλλήλων τα βάρη».

Όμως, οι εποχές άλλαξαν και σήμερα πλέον «ο αδελφός στον αδελφό δε δίνει φως», αφού το ιερό αίσθημα της μεταξύ των ανθρώπων αλληλεγγύης έχει διαδεχθεί το απόλυτο συμφέρον, η περιποίηση του «εγώ» μας και ο απίστευτος και απάνθρωπος «ωχαδελφισμός». Ο «εαυτουλισμός» έγινε ιδεολογία των περισσοτέρων, σήμα κατατεθέν της «πολιτισμένης» εποχής μας. 

Η απομάκρυνση του ανθρώπου από το θέλημα του Θεού και η συνεχής, αγχώδης και εργώδης επιχείρηση αποθέωσης των κατακτήσεών του στέρησαν την εσωτερική ευδαιμονία της κοινωνικής συμπαράστασης και αλληλεγγύης και τη δυνατότητα να κοιτάξει πέριξ του εαυτού του και ν’ αντικρίσει το δράμα του κόσμου. Και έτσι, άφησε να στήνονται συνεχώς δίπλα του «βωμοί» αφιερωμένοι στη μοναξιά, στην εγκατάλειψη, στην αδιαφορία, στην απάθεια.

Μοναδική αχτίδα φωτός στο ζοφερό σκοτάδι του σύγχρονου κοινωνικού παραλογισμού είναι η Εκκλησία μας με το πλούσιο και συστηματικά καλλιεργημένο κοινωνικό δίκτυο παρέμβασης και φιλανθρωπικής διακονίας. Η Εκκλησία που βάλλεται συνεχώς, πανταχόθεν, άλλοτε γιατί έχει άποψη και άλλοτε γιατί δεν έχει. Αλλά όλοι οι καταγγέλλοντες κρατούν αυτήν την τόσο απαξιωτική στάση απέναντί Της, απλά γιατί δεν μπορούν αλλιώς ν’ αντιμετωπίσουν την αλήθεια, μια αλήθεια που αποκαλύπτει, με πάσα σαφήνεια, ότι η Εκκλησία μας αποτελεί τον γνήσιο και αυθεντικό εκφραστή της αγάπης και της κοινωνικής δικαιοσύνης και αλληλεγγύης, όπως αυτές προσωποποιούνται στο πρόσωπό του Θεανθρώπου Ιησού, αφού κάνει πράξη, συνεχώς στη δισχιλιετή παρουσία της στην ιστορία, τις Ευαγγελικές και Αποστολικές επιταγές, «βαστάζοντας τα ασθενήματα των αδυνάτων». 

Έτσι, κουβαλώντας με ευλάβεια αυτήν την ιερή παρακαταθήκη, καθίσταται σήμερα ο σπουδαιότερος κοινωνικός εταίρος του Κράτους, αφού συντηρεί, με όση περιουσία της έχουν αφήσει οι κατά καιρούς επιτήδειοι, εκατοντάδες ιδρύματα σε όλη την Ελληνική επικράτεια, αφορώντα στα παιδιά από τη βρεφική τους ακόμα ηλικία, στην οικογένεια, στους νέους, στους γέροντες, στις άγαμες μητέρες, στις κακοποιημένες γυναίκες και καταγράφει συνεχώς στο ενεργητικό της πρακτικές πρωτοποριακές που κάνουν τους καλόπιστους ανθρώπους να τρίβουν τα μάτια τους από θαυμασμό αναγνωρίζοντας, τελικά, την τεράστια σημασία της ευεργητικής παρουσίας της. 

Είναι εκείνη που στέκεται δίπλα στον πόνο των ανθρώπων και διαθέτει τα στελέχη της, που εργάζονται στους κόλπους της εθελοντικά και από αγάπη, προκειμένου ν’ απαλύνει πληγές και να επουλώσει τραύματα ψυχής και σώματος. 

Είναι εκείνη που δεν κάνει ουδεμία διάκριση, κατά την άσκηση του κοινωνικού της έργου και νοιάζεται για όλους, Έλληνες και μη, Ορθοδόξους ή αλλοδόξους ή και αλλοθρήσκους, γιατί γνωρίζει και διαλαλεί ότι όλοι είμαστε παιδιά του Θεού που έχουμε ανάγκη από την έμπρακτη αγάπη και όχι από την απραξία των λόγων και των υποσχέσεων και την «αδάπανον ευλάβειαν», κατά τον Μέγα Βασίλειο. Παράλληλα, η ίδια η Εκκλησία είναι αυτή που διδάσκει στο λαό μας την αλληλεγγύη όχι μόνον ως κοινωνική αρετή, αλλά και ως καταξίωση του ανθρώπινου προσώπου, για να γίνει ο κόσμος μας ομορφότερος και λιγότερο δηκτικός και απάνθρωπος.

Ποτέ δεν είναι αργά, όλοι μας και ο καθένας ξεχωριστά, να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με τον εαυτό μας, το συνάνθρωπο και το Θεό, να νιώσουμε, επιτέλους, ότι κοινωνία σημαίνει αλληλεξάρτηση και να μη διστάσουμε να δούμε κατάματα τις αδυναμίες και τις ελλείψεις μας, την απουσία της αγάπης που συχνά χαρακτηρίζει τη ζωή μας.

Αυτή η επιχείρηση αυτοκριτικής, αν είναι ειλικρινής, σίγουρα θα μας οδηγήσει στην αυτογνωσία, διά της οποίας θα μπορέσουμε, κάποια στιγμή, να κατανοήσουμε ότι εκείνος που ζητά αγάπη και αλληλεγγύη, ουσιαστικά μας προσφέρει περισσότερα, αφού μας μετατρέπει σε όργανα του Θεού για τη βελτίωση του κόσμου.

Έσχατο μεν αλλά όχι αμελητέο εφόδιο με το οποίο η Εκκλησία μας μάς εφοδιάζει κατά την ασκητική περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής είναι η νηστεία η οποία εκριζώνει από την καρδιά κάθε κακία. Τελικός σκοπός της νηστείας, κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, «είναι η κάθαρση της ψυχής. Ποιά μπορεί να είναι η ωφέλεια από την αποχή από τις υλικές τροφές, που θα την ακολουθούσε ήττα και υποδούλωση στα σαρκικά φρονήματα και πάθη; Ποιό είναι το όφελος», ερωτά ο άγιος Γρηγόριος, «αν απέχει κανείς από την οινοποσία και τη μέθη ή ακόμα αν πιέζει τον εαυτό του στην άσκηση της δίψας, όταν ταράσσεται η ψυχή του από την οργή, τον θυμό ή και τη μαγεία; Ποιό είναι το κέρδος που θα προκύψει όταν δεν γεύεται κανείς από τα εδέσματα μιάς πλούσιας τράπεζας, αν εξακολουθεί να έχει αταπείνωτη την ψυχή και το φρόνημα;»

Ποιά είναι, όμως, ακριβώς η αληθινή νηστεία, εκείνη που πράγματι μπορεί και ενεργεί με αυτόν τον ριζοσπαστικό και σωστικό τρόπο στη ζωή του Χριστιανού; Περιορίζεται αυτή μόνο στην αποχή από κάποιες τροφές, λαμβάνει δηλ. μία τυπική και άκρως περιορισμένη διάσταση ή είναι κάτι πολύ σημαντικότερο και ουσιαστικότερο; 

Είναι αλήθεια πως, στη συνείδηση των Χριστιανών, πολλές φορές η νηστεία είναι μία έννοια που δεν ερμηνεύεται σωστά. Σχετίζεται απλά με την αποχή από διάφορα εδέσματα, δεν υστερεί, όμως, ούτε σε ποιότητα ούτε σε ποσότητα. Με τον τρόπο αυτό χάνει, δυστυχώς, το βαθύτερο νόημα και την ουσία της που υπερβαίνουν την τυπική τήρηση κάποιων διατάξεων, ουσιαστικών μεν αλλά όχι αποκλειστικών ως προς την σωτηρία μας και στερεί από τον άνθρωπο την μετοχή του στην ουσιαστική νηστεία και γι’ αυτό καρποφόρο για την ψυχική του και όχι μόνο υγεία.

Σκοπός συνολικά της Μεγάλης Τεσσαρακοστής «δεν είναι να μας επιβάλει πιεστικά μερικές τυπικές υποχρεώσεις, αλλά να “μαλακώσει” την καρδιά μας τόσο ώστε να μπορεί ν’ ανοιχτεί στις πραγματικότητες του πνεύματος, ν’ αποκτήσει την εμπειρία της κρυμμένης “δίψας και πείνας” για επικοινωνία με το Θεό». 

Κατ’ αναλογία, σ’ αυτή την πνευματική σκοποθεσία στοχεύουν και τα μέσα που μας χαρίζει η Εκκλησία μας αυτήν την περίοδο στα οποία πρέπει να αποδώσουμε βαθύτερο και πνευματικότερο περιεχόμενο, ούτως ώστε να τα καταστήσουμε λειτουργικά και ουσιαστικά για την ψυχική μας ισορροπία.

Από την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης ο Θεός καθορίζει τις σωστές διαστάσεις της νηστείας: «ουχί τοιαύτην νηστείαν εγώ εξελεξάμην, λέγει Κύριος, αλλά λύε πάντα σύνδεσμον αδικίας, διάλυε στραγγαλιάς βιαίων συναλλαγμάτων, απόστελλε τεθραυσμένους εν αφέσει και πάσαν συγγραφήν άδικον διάσπα. Διάθρυπτε πεινώντι τον άρτον σου και πτωχούς αστέγους είσαγε εις τον οίκον σου. Εάν ίδης γυμνόν, περίβαλε». Δεν έχει καμία αξία να απέχει κανείς από τις υλικές τροφές και να είναι άδικος προς τους άλλους, να μη συγχωρεί και να κλείνει τα μάτια στη δυστυχία και τα προβλήματα του κόσμου. Έτσι μεταβάλλεται σε ένα στυγνό τυπολάτρη ουδεμία σχέση έχοντα με τον υγιή Ορθόδοξο, άρα αγαπητικό, τρόπο ζωής που επαγγέλλεται ο Θεός.

Στο ίδιο πνεύμα κινείται και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς όταν γράφει ότι σωστή και αληθινή νηστεία δεν είναι εκείνη που σκοπό έχει να εξαντλήσει το σώμα, αλλά εκείνη που γίνεται «προς μαρασμόν επιθυμίας, προς ταπείνωσιν της ψυχής, προς μίσους μεταποίησιν, προς θυμού σβέσιν, προς μνησικακίας απάλειψιν, προς διανοίας και προσευχής εργασίαν και καθαρότητα». 

Ενώ δέκα αιώνες πριν ο Ιερός Χρυσόστομος, αντιλαμβανόμενος τη διαστρέβλωση του σκοπού και του ήθους το οποίο συνοδεύει την αληθινή νηστεία στη ζωή της Εκκλησίας, εξέφραζε το παράπονό του προς τους Χριστιανούς: «Στεναχωριέμαι και υποφέρω όταν νομίζετε σεις ότι αρκεί μονάχα η σωματική νηστεία για τη σωτηρία σας, ακόμα κι αν αμελείτε όλα τα άλλα έργα, τη στιγμή που αυτή βρίσκεται στο τέλος του χορού της αρετής. Διότι το μέγιστον είναι η αγάπη και η συγχωρητικότης και η ελεημοσύνη, η οποία ξεπέρασε και την παρθενία».

Ο μεγάλος πειρασμός για τους Χριστιανούς, όσον αφορά στην χρηστικότητα και στη σημασία της νηστείας, έχει να κάνει με το αν αυτή αντιμετωπίζεται στα όριά της, ως μέσον δηλ. για να πλησιάσει κανείς τον Θεό ή αν υπερτονίζεται ως αυτοσκοπός της πνευματικής ζωής. 

Στην πρώτη περίπτωση λειτουργεί κατασταλτικά στον αγώνα κατά των παθών, ενώ στη δεύτερη ερεθίζει την επικίνδυνη ευσεβιστική έπαρση και αλαζονεία. Αυτόν τον πειρασμό έρχεται να αντιμετωπίσει ο άγιος Διάδοχος Φωτικής τονίζοντας τα εξής: «η νηστεία έχει μεν αξία από μόνη της, όχι όμως και εν αναφορά προς τον Θεό. Διότι αποτελεί απλώς ένα μέσον που βοηθάει τους αγωνιζόμενους για την σωφροσύνη τους. Επομένως, δεν πρέπει να φρονούν, οι αγωνιστές της ευσεβούς ζωής, ότι κάνουν κάτι σπουδαίο νηστεύοντες, αλλά να περιμένουν μόνο το τέλος του σκοπού τους έχοντας πίστη στη βοήθεια του Θεού. Διότι και αυτοί που γνωρίζουν διάφορες τέχνες, δεν επαίρονται ποτέ για το αποτέλεσμα των τεχνικών προσπαθειών τους από τα εργαλεία τους, αλλά καθένας από αυτούς περιμένει να αποδείξει την τελειότητα της τέχνης του από το έργο που κατασκεύασε». 

Υπομνηματίζοντας τον άγιο Διάδοχο ο σοφός Αγιορείτης π. Θεόκλητος Διονυσιάτης σημειώνει ότι «οι άνθρωποι, βεβαίως, υπόκεινται σε πλάνες και πολλοί πλανώνται σε ποικίλους τομείς. Μια μορφή πλάνης είναι και η ταύτιση μέσων και σκοπού… Ο πειρασμός ευρίσκεται πάντα κοντά στους αγωνιζομένους ανά πάσαν στιγμήν να καυχηθούν για τις ασκητικές επιδόσεις των, μία εκ των οποίων, αναγκαιοτάτη δε, είναι και η νηστεία. 

Ο άγιος Διάδοχος περιορίζει εδώ την ωφελιμότητα της νηστείας εις την σωφροσύνην, ενώ η ενέργειά της έχει καθολικότερον χαρακτήρα… Η σωφροσύνη σώματος και ψυχής, επειδή εξαρτάται και από άλλους παράγοντες και κυρίως από την Χάριν του Θεού, δεν επιτυγχάνεται παρά με χρόνον και πόνον πολύν, γι’ αυτό η καύχησις διά τας νηστείας μας αποτελεί αφροσύνην».


(Αρχιμ. Επιφανίου Σ. Οικονόμου, «Ορθόδοξες θέσεις. Σύγχρονες προσεγγίσεις», 
εκδ. Ίνδικτος, 2006, σ. 358-366)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...