Κυριακή Σταυροπροσκυνήσεως: Ο Σταυρός του Χριστού η Ωραιότης της Εκκλησίας!

 

 

Τηντρίτη Κυριακή των Νηστειών η Εκκλησία μας προβάλλει στους πιστούς της τονΣταυρό του Κυρίου. Κατά το συναξάρι της ημέρας: «Επειδή με τη σαρανταήμερηνηστεία, κατά κάποιο τρόπο σταυρωνόμαστε και εμείς με τη νέκρωση από τα πάθη,κι έχουμε μια αίσθηση πικρίας με το να μας δημιουργείται ακηδία και κατάπτωση,μπαίνει μπροστά μας ο τίμιος και ζωοποιός Σταυρός, σαν αναψυχή και στήριγμάμας, και σαν υπόμνηση του Πάθους του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και παρηγοριά: ανο Θεός μας σταυρώθηκε για μας, πόσα πρέπει να κάνουμε εμείς για χάρη Του;Ανακουφιζόμαστε λοιπόν από τους κόπους μας, με την παράθεση των δεσποτικώνθλίψεων και με την υπόμνηση και ελπίδα της δόξας που ήρθε μέσα από τον Σταυρό».Κι είναι πράγματι μία επιπλέον ευκαιρία που δίνει η Εκκλησία για να προβληματιστούμεπάνω στο μέγιστο μυστήριο της Σταυρικής Θυσίας του Κυρίου μας.

1.Ο Σταυρός του Χριστού: ιστορικό γεγονός.

ΣτοΣύμβολο της Πίστεως, εκεί που αναφέρεται στον Σταυρό του Κυρίου, λέει:«Σταυρωθέντα τε υπέρ ημών επί Ποντίου Πιλάτου». Ο Χριστός σταυρώθηκε στηνΙουδαία επί της ηγεμονίας του Ποντίου Πιλάτου. Η σταύρωση δηλαδή έχει ιστορικέςσυντεταγμένες. Δεν αποτελεί ένα μύθευμα – συνέβη «μια φορά κι έναν καιρό»,δηλαδή ποτέ. Ούτε πάλι κατανοείται ως πιθανή ψευδαίσθηση ορισμένων πιστών.Πρόκειται για γεγονός της ιστορίας, που προκαλεί τον οιονδήποτε, πιστό ήαμφισβητία, να ερευνήσει το γεγονός, να το ψηλαφήσει με ανθρώπινα μέσα, να τοεντάξει μέσα σε ευρύτερα πλαίσια. Με άλλα λόγια, η αποδοχή της ιστορικότηταςτου Ιησού Χριστού και των παθών Του είναι αναμφισβήτητη. Μόνον κακοπροαίρετοικαι ελλειμματικοί κατά τον νου προκαλούν ερωτηματικά πάνω στα αυτονόητα. Η ίδιαη ιστορία όμως τους διαψεύδει. Ο Χριστός έπαθε «επί Ποντίου Πιλάτου».

Γιατους πιστούς όμως υπάρχει και η οραματική επιβεβαίωση του γεγονότος τηςΣταύρωσης και από πολλούς αγίους. Δεν είναι λίγοι οι άγιοι που «είδαν» με τηχάρη του Θεού τα γεγονότα του Πάθους.  Θυμόμαστε για παράδειγμα τοπεριστατικό του Γεροντικού με τον όσιο Ποιμένα. Σε έκσταση ευρισκόμενοςαλλοιώθηκε το πρόσωπό του, ενώ δάκρυα το αυλάκωναν πυκνά. Και πιεζόμενος απότους μαθητές του ομολόγησε: «Ήμουν κάτω από τον Σταυρό του Κυρίου με τηνΠαναγία Μητέρα Του και τον άγιο Ιωάννη. Πόσο θα ήθελα διαρκώς να κλαίω έτσιμαζί τους!» Παρόμοιο όραμα – και όχι μία μόνο φορά – έζησε και ο μεγάλοςΓέροντας της εποχής μας π. Πορφύριος. Κι εκείνος Μεγάλη Πέμπτη βράδυ, αλλά καιάλλη φορά, «είδε» τον Εσταυρωμένο και συγκλονισμένος, τόσο που δεν μπορούσε νασυνεχίσει την ακολουθία, έζησε στιγμές από το άγιο Πάθος Του.

2.Ο Σταυρός: μυστήριον μέγα.

Ανόμως η ιστορικότητα της Σταύρωσης του Κυρίου είναι αναμφισβήτητη, εκείνο πουδημιουργεί πρόβλημα αποδοχής είναι το είδος του σταυρικού μαρτυρίου τουΧριστού. Το μαρτύριο του Χριστού δεν είναι κάτι το εξωτερικό: βάσανα πουφαίνονται. Τέτοια βάσανα σωματικής μορφής πέρασαν άνθρωποι, προ Χριστού καιμετά Χριστόν. Το μαρτύριο του Χριστού είναι ποιοτικό, έχει δηλαδή βάθος που δενμπορεί να προσεγγιστεί παρά μόνον με την πίστη. Διότι επάνω στον Σταυρό δεν πάσχειένας άνθρωπος, αλλ’ ο ίδιος ο Υιός του Θεού ως άνθρωπος.

Ηεν πίστει προσέγγιση – δείγμα της χάρης του Θεού – διανοίγει τους οφθαλμούς τηςκαρδιάς για να δει ο άνθρωπος την πραγματικότητα: την άρση της αμαρτίας τουκόσμου από τον Χριστό. Ο Χριστός πάνω στον Σταυρό «αίρει την αμαρτίαντου κόσμου», γεγονός που σημαίνει ότι καταργείται για τον άνθρωπο «το σώματης αμαρτίας» - δεν αμαρτάνει αναγκαστικά πια ο άνθρωπος – και συμφιλιώνεται μετον Θεό. Με τον Σταυρό του Χριστού έτσι διανοίχτηκε η κλειστή θύρα τηςΒασιλείας των Ουρανών. Ο Ουρανός έγινε φιλικός και πάλι προς αυτόν. Ό,τι έχασεο άνθρωπος από την ανυπακοή των πρωτοπλάστων, το κέρδισε πολύ περισσότερο τώρα,με τη μέχρι θανάτου υπακοή του Χριστού, του νέου Αδάμ. «Παρ’ ότι ήμασταν εχθροίμε τον Θεό, μας συμφιλίωσε μαζί Του ο σταυρικός θάνατος του Υιού Του…Κι όπως ηπαρακοή του ενός ανθρώπου έκανε όλη την ανθρωπότητα αμαρτωλή, έτσι και με τηνυπακοή του ενός θα αναγνωριστούν όλοι δίκαιοι από τον Θεό» (Ρωμ. 5, 10. 19).«Άρα ουκέτι εστέ ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίται των αγίων και οικείοι τουΘεού» (Εφ. 2, 19).

Ηάρση της αμαρτίας του κόσμου δεν σχετίζεται με ορισμένες μόνον εποχές. ΟΧριστός «αίρει την αμαρτίαν» σύμπαντος του κόσμου: του προ Αυτού, του κατά τηνεποχή Του και του μετά από Αυτόν. Έτσι δεν υπάρχει κανείς που να μην είναιενταγμένος στην κίνηση αγάπης Του, ενώ, ακριβώς γι’ αυτό, δεν υπάρχει αμαρτίαασυγχώρητη. Εκείνος που θα επικαλεστεί μετά τη σταύρωση του Κυρίου τις πολλέςκαι μεγάλες αμαρτίες του για να δικαιολογήσει την απομάκρυνσή του από τον Θεό,ουσιαστικά βλασφημεί τον Σταυρό Εκείνου. Είναι ευνόητο μετά τα παραπάνω ότιοποιαδήποτε λογική προσπάθεια κατανοήσεως του μαρτυρίου του Χριστού διαστρέφειτο μαρτύριο και το πάθος Του. Διότι το υποβαθμίζει σε κάτι το φυσικό καιανθρώπινο μόνο. Ο Σταυρός του Χριστού, που αποκορυφώνει το όλος πάθος της ζωήςΤου, είναι μυστήριο μεγάλο. Αποτελεί θέα των πιστών που κατ’ αναλογία τηςπίστεώς τους βιώνουν τη χάρη του Θεού μέσα στην καρδιά τους.

3.Ο Σταυρός: φανέρωση της αγάπης του Θεού.

Ηαποδοχή του Σταυρού του Κυρίου ως μυστηριακού γεγονότος οδηγεί στην υπέρβασητης παγίδας των «αναλύσεων». Οι αναλύσεις σχετικοποιούν το μυστήριο του Σταυρούκαι το υποβιβάζουν, όπως είπαμε, στο επίπεδο της ανθρώπινης λογικής. Στηνπαγίδα αυτή δυστυχώς έπεσαν στο παρελθόν η Δυτική θεολογία και όσοι από τουςορθοδόξους θεολόγησαν με Δυτικά κριτήρια. Δεν ξεχνάμε για παράδειγμα τηνπροσπάθεια του Ανσέλμου Κανταουρίας, που προβληματιζόταν πάνω στο ερώτημα«γιατί έγινε άνθρωπος ο Θεός και γιατί έπαθε». Και η απάντηση που έδινεαποκάλυπτε τη δικανική- νομική κατανόηση της σωτηρίας του ανθρώπου από τον Θεό:να εξιλεωθεί ο Θεός με το πάθος του Υιού Του.

Ηορθόδοξη Εκκλησία απέφυγε τον πειρασμό. Προβληματίστηκε μόνο πάνω στο «έδειπαθείν τον Χριστόν», έπρεπε να πάθει ο Χριστός, που σήμαινε γι’ αυτήν κυρίωςδύο πράγματα: 1. Το μέγεθος της αμαρτίας του ανθρώπου, τέτοιας που η διδασκαλίαμόνη του Χριστού ή και τα θαύματά Του δεν ήταν ικανά προς σωτηρία. Έπρεπε ναθυσιαστεί για να αρθεί το χάσμα που η αμαρτία είχε θέσει μεταξύ ανθρώπου καιΘεού. 2. Την άπειρη αγάπη του Θεού, που δεν διστάζει να θυσιάσει και τονμονογενή Του Υιό για να σωθεί ο κόσμος. «Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον,ώστε τον Υιόν Αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις Αυτόν μηαπόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. 3, 16).

Οπροβληματισμός πάνω στην αγάπη του Θεού έθετε για την Ορθόδοξη Εκκλησία και τοθέμα της δικαιοσύνης Του. Η δικαιοσύνη του Θεού φανερώθηκε στον Σταυρό ωςαγάπη, που σήμαινε κατ’ άνθρωπον αδικία. Και τούτο γιατί ανθρώπινα δεν μπορείνα νοηθεί η καταδίκη του αθώου – του Χριστού που πάσχει υπέρ του αμαρτωλούκόσμου -  και η δικαίωση των ενόχων – των ανθρώπων που απαλλάσσονταιαπό την καταδίκη. Η ανθρώπινη δικαιοσύνη απαιτεί το αντίθετο: την καταδίκη τουενόχου και την απαλλαγή του αθώου. Έτσι με τον Σταυρό ιδίως του Χριστούδιαπιστώθηκε ότι η θεία δικαιοσύνη δεν λειτουργεί με τα μέτρα τα ανθρώπινα. Ανλειτουργούσε έτσι, το ανθρώπινο γένος θα έπρεπε λόγω της αμαρτίας του νααφανιστεί. Ευτυχώς για εμάς μέτρο της δικαιοσύνης του Θεού είναι η άπειρη αγάπηΤου.

Ηπατερική παράδοση επεσήμανε την αλήθεια αυτή, όπως για παράδειγμα την εκφράζειο μεγάλος Ισαάκ ο Σύρος: «Μην ονομάζεις τον Θεό δίκαιο. Διότι η δικαιοσύνη τουΘεού δεν γνωρίζεται στα έργα σου… Πώς θα ονομάσεις τον Θεό δίκαιο, όταν διαβάζειςστο ευαγγέλιο για τον μισθό των εργατών; Φίλε, λέγει, δεν σε αδικώ, θέλω ναδώσω και σ’ αυτόν τον τελευταίο όσα έδωσα και σ’ εσένα. Εάν ο οφθαλμός σουείναι πονηρός, όμως εγώ είμαι αγαθός. Πώς θα ονομάσει κανείς δίκαιο τον Θεό,όταν διαβάζει στο ευαγγέλιο τα περί του ασώτου υιού, που εσκόρπισε τον πατρικόπλούτο σε ασωτείες, και όταν έδειξε μόνο κατάνυξη, πώς έτρεξε ο πατέρας καιέπεσε στον τράχηλό του, και του έδωσε εξουσία πάνω σ’ όλον τον πλούτο…Πού είναιη δικαιοσύνη του Θεού; Διότι ήμασταν αμαρτωλοί, και ο Χριστός απέθανε για χάρημας;»

4.Ο Σταυρός: κλήση προς μετοχή.

Ηαπορροή τόσων μεγάλων δωρεών για τον άνθρωπο από τον Σταυρό του Χριστού-  κατάργηση της αμαρτίας, συμφιλίωση με τον Θεό, επανένταξη στηΒασιλεία του Θεού – είναι γνωστό ότι προϋποθέτει και την αποδοχή του ανθρώπου.Αν ο άνθρωπος δεν πιστέψει στον Χριστό, αν δεν γίνει μέλος του μυστικού σώματόςΤου, της Εκκλησίας, οι δωρεές αυτές παραμένουν ανενέργητες γι’ αυτόν και κενέςπεριεχομένου. Διότι προς σωτηρία του ανθρώπου απαιτείται όχι μόνο η χάρη τουΘεού, αλλά και η δική του η θέληση. Πώς λοιπόν πιο συγκεκριμένα μετέχει κανείςστο Χριστό, δηλαδή γίνεται μέτοχος των δωρεών της σταυρικής Του θυσίας;

1.Με το βάπτισμα. Το βάπτισμα αποτελεί συμμετοχή στον θάνατο και την Ανάσταση τουΚυρίου. Όταν τριττώς καταδύεται και τριττώς αναδύεται ο άνθρωπος από τηνκολυμβήθρα, την «κοιλιά» της Εκκλησίας, συμμετέχει στον θάνατο και την ΑνάστασηΕκείνου. Με τη συμμετοχή του αυτή καθαρίζεται, «πεθαίνει», από κάθε αναγκαστικήροπή αμαρτίας και βγαίνει νέος, αναστημένος άνθρωπος. Ο Χριστός γεννιέται μέσατου και γίνεται μέλος του σώματός Του. «Πραγματικά, το βάπτισμά μας σημαίνειπώς συμμετέχουμε στον θάνατο και στην ταφή του Χριστού. Κι όπως ο Πατέρας Θεόςμε τη δύναμή Του ανέστησε τον Χριστό από τους νεκρούς, το ίδιο κι εμείςμπορούμε να ζήσουμε μία νέα ζωή. Όπως δηλαδή ενταχτήκαμε οργανικά στο σώμα τουΧριστού με μία πράξη που συμβολίζει συμμετοχή στον θάνατό του, έτσι θασυμμετάσχουμε πραγματικά και στην ανάστασή Του» (Ρωμ. 6, 4-5).

2. Μετη θεία Κοινωνία. Η μετοχή του ανθρώπου στον Σταυρό δεν σταματά με το βάπτισμακαι το συνακόλουθο βεβαίως χρίσμα. Συνεχίζεται διαρκώς με την εν μετανοίαμετοχή του πιστού στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Διότι η Θεία Ευχαριστίαπροσφέρει τη διακράτηση και την αύξηση της χάρης του Θεού, που εισήλθε στοβάθος της ψυχής διά του βαπτίσματος. Έτσι χωρίς το σώμα και το αίμα του Χριστούο πιστός αδυνατίζει και μαραίνεται πνευματικά, που σημαίνει ότι οι δωρεές τουΣταυρού με την Θεία Ευχαριστία ανανεώνονται και πολλαπλασιάζονται.

Οάγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μιλώντας για τη Θεία Ευχαριστία τονίζει τονσταυροαναστάσιμο χαρακτήρα αυτής: «Όταν προσίης τω φρικτώ ποτηρίω, ως απ’ αυτήςπίνων της πλευράς, ούτω προσίης», όταν προσέρχεσαι δηλαδή στο φρικτό ποτήριο,να προσέρχεσαι σαν να πίνεις από την ίδια την πλευρά του Σωτήρος.

3. Μετον αγώνα για πνευματική ζωή. Ο Χριστιανός δεν γίνεται πνευματικός,μέτοχος δηλαδή των δωρεών του Πνεύματος του Θεού, μόνο με τη συμμετοχή του σταμυστήρια. Μία τέτοια θεώρηση θα έδειχνε ότι η σωτηρία είναι αποτέλεσμα μόνο τηςχάρης του Θεού χωρίς την ανθρώπινη συνέργεια. Γίνεται και με τον αγώνα του γιατήρηση των εντολών του Χριστού. Η τήρηση των εντολών, κυρίως της πίστεως στονΧριστό και της αγάπης στον συνάνθρωπο, τον καθιστά «ανοιχτό» στη χάρη του Θεούκαι του δημιουργεί τις συνθήκες ορθής μετοχής του στα μυστήρια. Η τήρηση όμωςαυτή δεν είναι εύκολη. Απαιτεί σκληρό αγώνα κατά των παθών και των αμαρτιών,ακόμη δε και κατά του αρχεκάκου διαβόλου, που μας πειράζει μέσω των παθών. Έτσιη πνευματική ζωή αποτελεί κυριολεκτικά «μάτωμα» της ψυχής, δόση αίματος, κατάτο «δος αίμα και λάβε Πνεύμα», μ’ ένα λόγο κατανοείται ως συσταύρωση με τονΧριστό. «Ει τις θέλει οπίσω μου έρχεσθαι, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τονσταυρόν αυτού καθ’ ημέραν και ακολουθείτω μοι» (Λουκ. 9, 23).

ΟΣταυρός του Χριστού αποτελεί τη σωτηρία μας. Αυτός είναι η ωραιότητα τηςΕκκλησίας και η καθέδρα της ορθοδόξου θεολογίας. Κατά τον υμνογράφο «Σταυρός οφύλαξ πάσης της οικουμένης, Σταυρός η ωραιότης της Εκκλησίας, Σταυρός βασιλέωντο κραταίωμα, Σταυρός πιστών το στήριγμα, Σταυρός αγγέλων η δόξα και τωνδαιμόνων το τραύμα». Δεν έχουμε παρά να Τον ζούμε καθημερινά με τον τρόπο πουείπαμε. Η καθημερινή διαπίστωσή μας θα είναι η συνεχής μεταμόρφωσή μας, όχι απόπλευράς ασφαλώς φύσεως, αλλά από πλευράς τρόπου ζωής. Με τον τρόπο αυτό θαανήκουμε και εμείς σε εκείνους που χαρμονικά θα προσμένουν το «σημείον» τουΥιού του ανθρώπου, τον Σταυρό, όταν ως σύμβολό Του θα εμφανιστεί κατά τη ΔευτέραΤου Παρουσία.

 Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη

 πηγή:εδώ