Χριστιανὸς σημαίνει ταξιδιώτης

 

Ἐπισκόπου Διοκλείας Κάλλιστου Ware

Ἕνας ἀπὸ τοὺς φημισμένους Πατέρες τῆς  Ἐρήμου στὴν Αἴγυπτο τοῦ 4ου αἱ., ὁ ἄγ. Σεραπίων ὁ Σινδωνίτης, ταξίδευε μιὰ φορὰ γιὰ προσκύνημα στὴ Ρώμη.
Ἐκεῖ τοῦ εἶπαν γιὰ μιὰ περίφημη ἔγκλειστη, μιὰ γυναίκα ποὺ ζοῦσε πάντα σ’ ἕνα μικρὸ δωμάτιο, χωρὶς ποτὲ νὰ βγαίνει ἔξω.
Δυσπιστώντας γιὰ τὸν τρόπο τῆς ζωῆς της -γιατί ὁ ἴδιος ἦταν ἕνας μεγάλος περιπλανώμενος- ὁ Σεραπίων τὴν ἐπισκέφθηκε καὶ τὴ ρώτησε: «Γιατί κάθεσαι ἐδῶ;» κι ἐκείνη τοῦ ἀπάντησε: «Δὲν κάθομαι. Ταξιδεύω».

Δὲν κάθομαι. Ταξιδεύω. Ὁ κάθε Χριστιανὸς θὰ μποροῦσε νὰ χρησιμοποιήσει αὐτὰ τὰ λόγια γιὰ τὸν ἑαυτό του. Τὸ νὰ εἶσαι Χριστιανὸς σημαίνει νὰ εἶσαι ταξιδιώτης.
Ἡ κατάστασή μας, λένε οἱ  Ἕλληνες Πατέρες, εἶναι...
σὰν κι’ αὐτὴ τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ μέσα στὴν ἔρημο τοῦ Σινᾶ. Ζοῦμε σὲ σκηνές, ὄχι σὲ σπίτια γιατί πνευματικὰ εἴμαστε πάντα σὲ κίνηση.
Ταξιδεύουμε μέσω τοῦ ἐσωτερικοῦ χώρου τῆς καρδιᾶς, σ’ ἕνα ταξίδι ποὺ δὲν μετριέται μὲ τὶς ὧρες τοῦ ρολογιοῦ μας ἢ μὲ τὶς μέρες τοῦ ἡμερολογίου γιατί εἶναι ἕνα ταξίδι ἔξω ἀπ’ τὸ χρόνο καὶ μέσα στὴν αἰωνιότητα.
Ἒν’ ἀπὸ τὰ’ ἀρχαιότερα ὀνόματα γιὰ τὸν Χριστιανισμὸ ἦταν ἁπλῶς «ἡ ὁδός». «Ἐγένετο δὲ κατὰ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον», λέγεται στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, «τάραχος οὐκ ὀλίγος περὶ τῆς ὁδοῦ» (19,23)• ὁ Φήλιξ, ὁ Ρωμαῖος κυβερνήτης τῆς Καισάρειας, ἀναφέρεται «ἀκριβέστερον εἰδῶς τὰ περὶ τῆς ὁδοῦ» 24,22).
Εἶναι μιὰ ὀνομασία ποὺ δίνει ἔμφαση στὸν πρακτικὸ χαρακτήρα τῆς Χριστιανικῆς πίστης. Ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι κάτι περισσότερο ἀπὸ μιὰ θεωρία γιὰ τὸ σύμπαν, κάτι περισσότερο ἀπὸ διδασκαλίες γραμμένες στὰ χαρτιὰ• εἶναι ἕνα μονοπάτι ποὺ παίρνουμε ταξιδεύοντας -μὲ τὴ βαθύτερη καὶ οὐσιαστικώτερη ἔννοια, ἡ ὁδὸς τῆς ζωῆς.
Ὑπάρχει μόνο ἕνα μέσο γιὰ ν’ ἀνακαλύψουμε τὴν ἀληθινὴ φύση τοῦ Χριστιανισμοῦ. Πρέπει ν’ ἀνοίξουμε τὸ βῆμα σ’ αὐτὸ τὸ μονοπάτι, νὰ συντονιστοῦμε σ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ζωῆς καὶ μετὰ θ’ ἀρχίσουμε ν’ ἀντιλαμβανόμαστε μόνοι μας.
Ὅσο παραμένουμε ἔξω, δὲν μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε σωστά. Βέβαια εἶναι ἀνάγκη νὰ μᾶς δοθοῦν ὁδηγίες πρὶν ξεκινήσουμε• εἶναι ἀνάγκη, νὰ μᾶς ποῦν ποιοὺς δεῖκτες ν’ ἀναζητήσουμε, καὶ πρέπει νὰ ἔχουμε καὶ συντρόφους.
Πράγματι, χωρὶς καθοδήγηση ἀπὸ ἄλλους εἶναι σχεδὸν ἀδύνατο ν’ ἀρχίσουμε τὸ ταξίδι. Ἀλλὰ ὁδηγίες ποὺ ἔδωσαν ἄλλοι ποτὲ δὲν μποροῦν νὰ εἶναι ὑποκατάστατο γιὰ τὴν ἄμεση, τὴν προσωπικὴ ἐμπειρία.
Ὁ καθένας καλεῖται νὰ ἐπαληθεύσει γιὰ τὸν ἑαυτὸ του ὅ,τι ἔχει διδαχθεῖ, ὁ καθένας χρειάζεται νὰ ξαναζήσει τὴν Παράδοση ποὺ ἔχει λάβει. «Τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως», εἶπε ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος τῆς Μόσχας, «δὲν σοῦ ἀνήκει ἂν δὲ τὸ ἔχεις ζήσει».
Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ταξιδεύει μ’ ὅλη του τὴν ἄνεση σ’ αὐτὸ τὸ ταξίδι ποὺ εἶναι τὸ πιὸ σημαντικὸ ἀπ’ ὅλα. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι Χριστιανὸς ἀπὸ δεύτερο χέρι. Ὁ Θεὸς ἔχει παιδιά, ἀλλὰ δὲν ἔχει ἐγγόνια.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ὁ Ὀρθόδοξος Δρόμος».
 oikohouse.wordpress.com