.png "English"){kind=small}
Ο βίος του Προφήτη Ιωνά
Έζησε τον 8ο αιώνα π.Χ., την εποχή του βασιλιά Ιεροβοάμ του Β’. Ο Θεός τον πρόσταξε να πάει στη Νινευή και να πείσει τους αμαρτωλούς κατοίκους της να μετανοήσουν. Ο Ιωνάς όμως δεν υπάκουσε. Μπήκε σ’ ένα καράβι κι αντί να πάει στη Νινευή, τράβηξε για την Θαρσίς. Τότε, από την οργή του Θεού, ξέσπασε τέτοια τρικυμία, που το πλοίο κινδύνευε να βουλιάξει. Ταραγμένοι, πλήρωμα κι επιβάτες, περίμεναν μοιρολατρικά το χαμό τους. Ο καπετάνιος, πάνω στην απελπισία του, πρότεινε να ρίξουν κλήρο για να δουν ποιος φταίει για το κακό που τους βρήκε. Κι ο κλήρος έπεσε στον Ιωνά, που έτσι ομολόγησε το βαρύ παράπτωμά του απέναντι στο Θεό. Τον έριξαν λοιπόν στη θάλασσα, που αμέσως ηρέμησε και τον κατάπιε ένα τεράστιο κήτος.
Ίσως οι νεότεροι δεν μπορούν, ούτε στο ελάχιστο, να φανταστούν, πως ήταν η ζωή πριν πενήντα – εξήντα χρόνια.
Μερίδιο ευθύνης έχουν όλοι εκείνοι, οι οποίοι μεταστοιχείωσαν τα ιδανικά και τις αξίες και την πίστη στο Χριστό σε μία τυπικότητα και ένα καθωσπρεπισμό, και έτσι έχασαν την δύναμή τους. Δυστυχώς χτυπήθηκε ανηλεώς, από «μορφωμένους» αμοραλιστές και άθεους, από σκοτεινές σατανικές δυνάμεις, η ηθικοπνευματική ιδιοπροσωπία του Ελληνικού λαού. Ακόμη η εισόρμηση του δυτικού τρόπου ζωής και κουλτούρας, με τη μουσική, το τραγούδι, το θέαμα, τη μόδα, το ντύσιμο και τη διασκέδαση, ισοπέδωσε την ελληνική ιδιαιτερότητα.
Θα προσπαθήσω να παρουσιάσω στην αγάπη σας, όσο είναι δυνατόν, τι έχει χαθεί από τις προηγούμενες γενεές, για να δούμε όλοι, κι εμείς που τα ζήσαμε και εκείνοι που δεν τα πρόλαβαν, πόσο μεγάλος και πολύτιμος ήταν ο θησαυρός που κουβαλούσαν οι πρόγονοί μας από γενεά σε γενά. Ο θησαυρός αυτός με δύο λόγια, ήταν οι αρετές αυτών των ανθρώπων.
Πρωτ’ από όλα ήταν οι θρησκευτικές αρετές. Είχαν μία απλή πίστη στον Άγιο Τριαδικό Θεό και στον Κύριο Ιησού Χριστό, στην Παναγία μας και σ’ όλους τους Αγίους. Δεν παρέλειπαν τον εκκλησιασμό της Κυριακής και των μεγάλων εορτών. Δεν απουσίαζαν από κανένα θρησκευτικό πανηγύρι, μεταφορά αγίων εικόνων ή λειψάνων, λιτανίες. Στο σπίτι οι νοικοκυρές και τα κορίτσια άναβαν το καντήλι, θυμίαζαν τις εικόνες, ζύμωναν τις λειτουργιές, έπλαθαν το κερί και το θυμίαμα, έρραβαν τα καλύμματα της αγίας τράπεζας, πρόθυμα ασχολούνταν με τον καθαρισμό και την ευπρέπεια των Ιερών Ναών, άναβαν τα καντήλια, αγρυπνούσαν στους Ναούς και άλλα πολλά. Η νηστεία ήταν απαραίτητη μαζί και η προσευχή και οι παρακλήσεις.
Αυτή η θρησκευτική ζωή είχε ως αποτέλεσμα τη διαμόρφωση του νού και της καρδιάς, και γενικά του όλου τρόπου της ζωής. Υπήρχε ο σεβασμός προς τους γονείς, τους προγόνους, τους συγγενείς, τους αναδόχους, τους ιερείς, τους άρχοντες, τους δασκάλους και κάθε υψηλότερο ιεραρχικά. Υπήρχε η ντροπαλότητα των κοριτσιών, η αγνότητα, η παρθενικότητα, ο σεβασμός και η αξιοπρεπής στάση των αγοριών προς τα κορίτσια. Υπήρχε ο ευλογημένος και αδιάλυτος γάμος, η πολυτεκνία, η απουσία των εκτρώσεων, οι υιοθεσίες, ο θηλασμός και άλλων βρεφών εκτός από τα δικά τους. Υπήρχε η αρχοντιά, η τιμιότητα, το «καθαρό μέτωπο», η ντροπή, ο σεβασμός στο «στεφάνι», η υπομονή, η ταπεινοφροσύνη, η φιλοξενία και η ελεημοσύνη, η εργατικότητα και η βοήθεια του κάθε ανήμπορου καθώς και η προσωπική εργασία στα κοινά της τοπικής κοινωνίας.
Άλλες αρετές ήταν η αγάπη στην πατρίδα, η ανδρεία, η αυτοθυσία, το θάρρος, η υπεράσπιση του αδυνάτου. Στις δοσοληψίες υπήρχε γενικώς εμπιστοσύνη, η υπόσχεση χωρίς αθέτηση, ο λόγος ήταν συμβόλαιο, η βεβαιότητα και η σιγουριά.
Μαζί με όλα αυτά υπήρχαν και οι αρετές της λιτότητας, της οικονομίας και της αυτάρκειας. Η σύνεση και η σοφία του μέτρου, έλεγαν: «Άπλωσε τα πόδια σου μέχρις εκεί που φθάνει το πάπλωμα». Δεν σπαταλούσαν, τιμούσαν αυτό που είχαν, επειδή το είχαν με τον κόπο και τον ιδρώτα τους.
Ήταν οι χαρούμενοι άνθρωποι. Παντού όπου πήγαιναν, είχαν το τραγούδι στο στόμα τους. Είτε στη δουλειά, είτε στην πεζοπορία, είτε στην συγκομιδή των καρπών, στο θέρο, στον τρύγο, στο βόσκημα των προβάτων, στο άρμεγμα, στο κούρεμα, στα νυχτέρια, στα βαμβάκια, στα καπνά, στο πλέξιμο, στο κέντημα, στο γνέσιμο, στον αργαλιό, παντού.
Κουραστική η ζωή τους. Είχαν και τις χαρές και τα γλέντια τους, όχι όμως κάθε μέρα, κάθε βράδυ. Στούς γάμους, στα βαφτίσια, στις μεγάλες γιορτές, στα πανηγύρια. Όλα με μέτρο και σεβασμό.
Ζούσαν χωρίς άγχος, δεν αγωνιούσαν, είχαν πίστη στο Χριστό, ήταν δεμένοι ως κοινωνία, υπήρχε η αλληλοβοήθεια. Στο στόμα τους ήταν, «πρώτα ο Θεός», «αν θέλει ο Θεός», «όπως θέλει ο Θεός», «δόξα τω Θεώ».
Αυτή η ζωή, αυτές οι κοινωνίες, αγαπητοί μου, μας έχουν λείψει. Κάποιοι μας ζήλεψαν, μας φθόνησαν, μας βάσκαναν, μας πλάνεψαν. Απομακρυνθήκαμε από τον Θεό, από τον λόγο Του και τις αιώνιες αξίες.
Αν πλησιάσουμε τον Κύριο Ιησού Χριστό και την Εκκλησία του, θα ζήσουμε και πάλι όμορφες, ανθρώπινες, άγιες εποχές.
Με πόθο και ελπίδα για το καλύτερο – ο πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Λ. Βασιλείου
πηγή: https://aoratospolemostheblog0.wordpress.com , http://siatistaagiosnikolaos.gr/
" data-medium-file="" data-large-file="" class="aligncenter size-full wp-image-5109" src="https://antexoume.files.wordpress.com/2013/09/dore_jonah_whale.jpg?w=412" alt="Dore_jonah_whale" width="412" height="454" srcset="https://antexoume.files.wordpress.com/2013/09/dore_jonah_whale.jpg?w=412&zoom=2 1.5x" src-orig="https://antexoume.files.wordpress.com/2013/09/dore_jonah_whale.jpg?w=660" scale="1.5" style="background: transparent; border-width: 1px; border-style: solid; border-color: rgb(221, 221, 221) rgb(204, 204, 204) rgb(204, 204, 204) rgb(221, 221, 221); border-image: initial; margin: 0.5em auto 1.625em; outline: 0px; padding: 3px; vertical-align: baseline; clear: both; display: block; height: auto; left: -4px; max-width: 100%; position: relative; box-shadow: rgb(204, 204, 204) 4px 4px 12px; width: auto;">
Οι λαίλαπες των υλιστικών ιδεολογιών με μπροστάρηδες τον καταναλωτισμό, το φαγοπότι, την απόλαυση των σαρκικών ηδονών, την άνεση, την αθεία, τον μηδενισμό, έχουν αλλοιώσει την Ελληνική κοινωνία. Οι Έλληνες, για πολλούς αιώνες, ήταν διαποτισμένοι με υψηλά ιδανικά, στήριζαν τη ζωή τους σε διαχρονικές αξίες. Τα τελευταία 2.000 χρόνια είχαν εμπιστευτεί τον εαυτό τους, τις οικογένειές τους, τα χωριά τους, τα έθιμά τους, την πατρίδα τους, στον Ιησού Χριστό.Μερίδιο ευθύνης έχουν όλοι εκείνοι, οι οποίοι μεταστοιχείωσαν τα ιδανικά και τις αξίες και την πίστη στο Χριστό σε μία τυπικότητα και ένα καθωσπρεπισμό, και έτσι έχασαν την δύναμή τους. Δυστυχώς χτυπήθηκε ανηλεώς, από «μορφωμένους» αμοραλιστές και άθεους, από σκοτεινές σατανικές δυνάμεις, η ηθικοπνευματική ιδιοπροσωπία του Ελληνικού λαού. Ακόμη η εισόρμηση του δυτικού τρόπου ζωής και κουλτούρας, με τη μουσική, το τραγούδι, το θέαμα, τη μόδα, το ντύσιμο και τη διασκέδαση, ισοπέδωσε την ελληνική ιδιαιτερότητα.
Θα προσπαθήσω να παρουσιάσω στην αγάπη σας, όσο είναι δυνατόν, τι έχει χαθεί από τις προηγούμενες γενεές, για να δούμε όλοι, κι εμείς που τα ζήσαμε και εκείνοι που δεν τα πρόλαβαν, πόσο μεγάλος και πολύτιμος ήταν ο θησαυρός που κουβαλούσαν οι πρόγονοί μας από γενεά σε γενά. Ο θησαυρός αυτός με δύο λόγια, ήταν οι αρετές αυτών των ανθρώπων.
Πρωτ’ από όλα ήταν οι θρησκευτικές αρετές. Είχαν μία απλή πίστη στον Άγιο Τριαδικό Θεό και στον Κύριο Ιησού Χριστό, στην Παναγία μας και σ’ όλους τους Αγίους. Δεν παρέλειπαν τον εκκλησιασμό της Κυριακής και των μεγάλων εορτών. Δεν απουσίαζαν από κανένα θρησκευτικό πανηγύρι, μεταφορά αγίων εικόνων ή λειψάνων, λιτανίες. Στο σπίτι οι νοικοκυρές και τα κορίτσια άναβαν το καντήλι, θυμίαζαν τις εικόνες, ζύμωναν τις λειτουργιές, έπλαθαν το κερί και το θυμίαμα, έρραβαν τα καλύμματα της αγίας τράπεζας, πρόθυμα ασχολούνταν με τον καθαρισμό και την ευπρέπεια των Ιερών Ναών, άναβαν τα καντήλια, αγρυπνούσαν στους Ναούς και άλλα πολλά. Η νηστεία ήταν απαραίτητη μαζί και η προσευχή και οι παρακλήσεις.
Αυτή η θρησκευτική ζωή είχε ως αποτέλεσμα τη διαμόρφωση του νού και της καρδιάς, και γενικά του όλου τρόπου της ζωής. Υπήρχε ο σεβασμός προς τους γονείς, τους προγόνους, τους συγγενείς, τους αναδόχους, τους ιερείς, τους άρχοντες, τους δασκάλους και κάθε υψηλότερο ιεραρχικά. Υπήρχε η ντροπαλότητα των κοριτσιών, η αγνότητα, η παρθενικότητα, ο σεβασμός και η αξιοπρεπής στάση των αγοριών προς τα κορίτσια. Υπήρχε ο ευλογημένος και αδιάλυτος γάμος, η πολυτεκνία, η απουσία των εκτρώσεων, οι υιοθεσίες, ο θηλασμός και άλλων βρεφών εκτός από τα δικά τους. Υπήρχε η αρχοντιά, η τιμιότητα, το «καθαρό μέτωπο», η ντροπή, ο σεβασμός στο «στεφάνι», η υπομονή, η ταπεινοφροσύνη, η φιλοξενία και η ελεημοσύνη, η εργατικότητα και η βοήθεια του κάθε ανήμπορου καθώς και η προσωπική εργασία στα κοινά της τοπικής κοινωνίας.
Άλλες αρετές ήταν η αγάπη στην πατρίδα, η ανδρεία, η αυτοθυσία, το θάρρος, η υπεράσπιση του αδυνάτου. Στις δοσοληψίες υπήρχε γενικώς εμπιστοσύνη, η υπόσχεση χωρίς αθέτηση, ο λόγος ήταν συμβόλαιο, η βεβαιότητα και η σιγουριά.
Μαζί με όλα αυτά υπήρχαν και οι αρετές της λιτότητας, της οικονομίας και της αυτάρκειας. Η σύνεση και η σοφία του μέτρου, έλεγαν: «Άπλωσε τα πόδια σου μέχρις εκεί που φθάνει το πάπλωμα». Δεν σπαταλούσαν, τιμούσαν αυτό που είχαν, επειδή το είχαν με τον κόπο και τον ιδρώτα τους.
Ήταν οι χαρούμενοι άνθρωποι. Παντού όπου πήγαιναν, είχαν το τραγούδι στο στόμα τους. Είτε στη δουλειά, είτε στην πεζοπορία, είτε στην συγκομιδή των καρπών, στο θέρο, στον τρύγο, στο βόσκημα των προβάτων, στο άρμεγμα, στο κούρεμα, στα νυχτέρια, στα βαμβάκια, στα καπνά, στο πλέξιμο, στο κέντημα, στο γνέσιμο, στον αργαλιό, παντού.
Κουραστική η ζωή τους. Είχαν και τις χαρές και τα γλέντια τους, όχι όμως κάθε μέρα, κάθε βράδυ. Στούς γάμους, στα βαφτίσια, στις μεγάλες γιορτές, στα πανηγύρια. Όλα με μέτρο και σεβασμό.
Ζούσαν χωρίς άγχος, δεν αγωνιούσαν, είχαν πίστη στο Χριστό, ήταν δεμένοι ως κοινωνία, υπήρχε η αλληλοβοήθεια. Στο στόμα τους ήταν, «πρώτα ο Θεός», «αν θέλει ο Θεός», «όπως θέλει ο Θεός», «δόξα τω Θεώ».
Αυτή η ζωή, αυτές οι κοινωνίες, αγαπητοί μου, μας έχουν λείψει. Κάποιοι μας ζήλεψαν, μας φθόνησαν, μας βάσκαναν, μας πλάνεψαν. Απομακρυνθήκαμε από τον Θεό, από τον λόγο Του και τις αιώνιες αξίες.
Αν πλησιάσουμε τον Κύριο Ιησού Χριστό και την Εκκλησία του, θα ζήσουμε και πάλι όμορφες, ανθρώπινες, άγιες εποχές.
Με πόθο και ελπίδα για το καλύτερο – ο πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Λ. Βασιλείου
πηγή: https://aoratospolemostheblog0.wordpress.com , http://siatistaagiosnikolaos.gr/
" data-medium-file="" data-large-file="" class="aligncenter size-full wp-image-5109" src="https://antexoume.files.wordpress.com/2013/09/dore_jonah_whale.jpg?w=412" alt="Dore_jonah_whale" width="412" height="454" srcset="https://antexoume.files.wordpress.com/2013/09/dore_jonah_whale.jpg?w=412&zoom=2 1.5x" src-orig="https://antexoume.files.wordpress.com/2013/09/dore_jonah_whale.jpg?w=660" scale="1.5" style="background: transparent; border-width: 1px; border-style: solid; border-color: rgb(221, 221, 221) rgb(204, 204, 204) rgb(204, 204, 204) rgb(221, 221, 221); border-image: initial; margin: 0.5em auto 1.625em; outline: 0px; padding: 3px; vertical-align: baseline; clear: both; display: block; height: auto; left: -4px; max-width: 100%; position: relative; box-shadow: rgb(204, 204, 204) 4px 4px 12px; width: auto;">
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΑΡΙ ΕΞΕΜΕΣΕ ΤΟΝ ΑΠΡΟΘΥΜΟ ΝΑ ΥΠΑΚΟΥΣΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΙΩΝΑ. (ΓΚΟΥΣΤΑΒ ΝΤΟΡΕ)
Τρεις μέρες έμεινε στην κοιλιά του κήτους και στο διάστημα αυτό προσευχόταν ακατάπαυστα στο Θεό, παρακαλώντας να τον συγχωρέσει. Την τρίτη μέρα το κήτος πλησίασε στη στεριά και τον έβγαλε από το στόμα του. Ο Ιωνάς ευχαρίστησε το Θεό που τον συγχώρεσε και πήγε κατόπι στη Νινευή, όπου κήρυξε στους κατοίκους τη μετάνοια και τους έσωσε.
Το συμβάν αυτό αποτελεί προεικόνιση της ταφής και της τριήμερης Ανάστασης του Χριστού.
O ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΙΩΝΑΣ ΚΗΡΥΤΤΕΙ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΝΙΝΕΥΗ. (ΓΚΟΥΣΤΑΒ ΝΤΟΡΕ)
(το κείμενο και οι εικόνες από τη wikipedia)
Η συγκλονιστική μετάνοια των Νινευϊτών
Ο καθένας τους παρότρυνε τόν πλησίον του σέ προσευχή καί δέηση καί ἐξομολόγηση, καί ἔγινε ἡ πόλη σάν ἕνα σῶμα· διότι ὁ καθένας τους πρόσεχε νά μήν ἁμαρτήσει κανείς ἀπ᾿ αὐτούς. Κανείς ἐκεῖ δέν προσευχήθηκε, γιά νά σωθεῖ μόνος, ἀλλά ὁ καθένας προσεύχονταν σάν ἕνα μέλος τοῦ σώματος γιά τή σωτηρία τους· διότι ὅλη ἡ πόλη, σάν ἕνας ἄνθρωπος, εἶχε κληθεῖ νά παραδοθεῖ στόν ἀφανισμό καί στήν καταστροφή. Παρακαλοῦσαν οἱ δίκαιοι γιά τούς ἁμαρτωλούς, γιά νά σωθοῦν καί ἐκεῖνοι μαζί τους· ἐπίσης οἱ ἁμαρτωλοί κραύγαζαν στόν Θεό, νά ἀκούσει τή φωνή τῶν δικαίων.
Προσήλωσε γρήγορα τό νοῦ σου, ἀγαπητέ, καί κοίταξε πῶς ὅλοι συγχρόνως ζοῦσαν μέσα σέ βαρύ πένθος· διότι τό κλάμα τῶν βρεφῶν, πού ἦταν πολύ ἀξιολύπητο, ἔκανε ὅλη τήν πόλη νά κλαίει καί νά θρηνεῖ. Ἡ λυπητερή κραυγή τῶν γιῶν πού ἀνέβαινε μέ δάκρυα ἀνατάραζε τίς καρδιές καί τά σπλάχνα τῶν γονέων. Οἱ γέροι μαδώντας τά κατάλευκα μαλλιά τους μέ θρήνους, τά ἔριχναν στή γῆ· καί οἱ νέοι ἐπίσης βλέποντας τούς γέρους νά εἶναι μέσα σέ θρήνους, ἀφοῦ ὕψωσαν περισσότερο τή φωνή τους, φώναξαν κραυγάζοντας συγχρόνως λυπητερά, διότι ὅλοι μαζί σέ μιά στιγμή πέθαιναν, θάβοντας τούς ἄλλους καί θαβόμενοι καί αὐτοί μαζί τους. Τά παιδιά κρατοῦσαν τίς μητέρες τους, καί οἱ μητέρες τραβοῦσαν τά παιδιά τους ἀμοιβαῖα, γιά νά γλυτώσουν τόν ἑαυτό τους ἀπό τό θάνατο. Τά βρέφη καί τά νήπια, ἀπό τή φοβερή ἐκείνη φωνή, χώθηκαν μέ κλάματα στίς ἀγκαλιές τῶν μητέρων τους.
Οταν ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ τά εἶδε αὐτά, ἔδειξε τήν εὐσπλαχνία της καί ἔστειλε πάνω τους τή δροσιά τῆς ζωῆς καί τῆς εὐσπλαχνίας· διότι δέ θέλει τό θάνατο τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ὡσότου νά ἐπιστρέψει αὐτός καί νά ζήσει· ἀλλά θέλει τή μετάνοια καί τή σωτηρία του, καθώς εἶναι πάντοτε φιλάνθρωπος καί ἀγαθός καί σπλαχνικός καί μακρόθυμος· ὁ Πατέρας μαζί μέ τόν Υἱό καί τό Ἅγιο
Πνεῦμα.
Πνεῦμα.
Ανάμεσα λοιπόν στούς ὀργίλους ἐπικράτησε συμφιλίωση καί εἰρήνη· διότι οἱ γέροι ζοῦσαν εἰρηνικά, οἱ νέοι συμπεριφέρονταν μέ σωφροσύνη καί οἱ παρθένες φύλαγαν τήν ἁγνότητά τους· οἱ αὐθάδεις γίνονταν πράοι. Μιά ἦταν ἡ θέα ὅλων καί μιά ἡ παράταξη· καί ὁ βασιλιάς δηλαδή καί ὁ δοῦλος ἦταν ξυπόλυτοι. Ἴδιες λοιπόν ἦταν καί οἱ τροφές τῆς ταπείνωσης γιά τούς πλούσιους καί γιά τούς φτωχούς, καί ἕνα ἦταν τό ποτό, ἐξίσου γιά τούς κυρίους καί γιά τούς δούλους. Διότι ὅλοι ἔτρεχαν κάτω ἀπό τόν κοινό ζυγό τῆς μετάνοιας, γιά νά ἀπολαύσουν τά ἐλέη τοῦ Θεοῦ, καί ἐργάζονταν ὁμόγνωμα στήν κοινή ἐργασία, γιά νά πάρουν σάν ἀμοιβή ἀπό τόν Θεό καί τήν κοινή συγχώρηση.
simeiakairwn.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου