.png "English"){kind=small}
«ΘΑΝΑΤῼ ΘΑΝΑΤΟΝ ΠΑΤΗΣΑΣ»
Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό πιό συγκλονιστικό ἀπό ὅλα τά γεγονότα στήν ἀνθρώπινη ἱστορία, ἐπειδή ὁ θάνατος εἶναι ἡ πιό μεγάλη τραγωδία τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως. Ἀλλά θάνατος δέν εἶναι μόνον ὁ βιολογικός. Εἶναι καί ὁ ὑπαρξιακός, ὁ κοινωνικός, ὁ ἐθνικός, καί κυρίως ὁ πνευματικός θάνατος. Στήν προσωπική μας ἱστορία ὑπάρχουν στιγμές, τἰς ὁποῖες χωρίς Χριστό τίς βιώνουμε ὡς ὑπαρξιακό θάνατο.
Μέ τήν Ἀνάστασί Του ὁ Χριστός κατενίκησε τόν θάνατο (Ρωμ. στ’ 9). Κατανικᾶ ὅμως καί ὅλους τούς δικούς μας θανάτους, ὁσάκις ἡ Ζωή Του γίνεται δική μας ζωή διά τῆς Ἀναστάσεως (Β’ Κορ. δ’ 10-11). Σέ ὅλους αὐτούς τούς θανάτους ὁ Χριστός ἀπαντᾶ μέ τόν μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο τρόπο, ἀναστάς ἐκ τῶν νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας.
Μέσα στό Φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ δέν ὑπάρχει ἀπελπισία, ἀδιέξοδο, κατάρρευσις. Τά πάντα ζωοποιοῦνται, γίνονται καινά. Καί ὁ ἴδιος ὁ θάνατος, ἀπό διαδικασία φθορᾶς γίνεται ἐφαλτήριον ζωῆς. Ὅπως λέγει ὁ σεβαστός μας Γέροντας, Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης: «Τί θά ἦταν ὁ κόσμος χωρίς τόν Ἀναστάντα Χριστόν καί τήν Ἀνάστασι πού περιμένουμε νά μᾶς χαρίσῃ; Ἕνα ἀπέραντο νεκροταφεῖο. Καί ἐμεῖς τί θά εἴμεθα; Μελλοθάνατοι πού περιμένουμε τήν σειρά μας νά σβήσουμε καί νά ἐξαφανισθοῦμε. Κανένα νόημα δέν θά εἶχε ἡ ζωή, κανένα σκοπό. Πολύ σωστά εἶπε ὁ π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ὅτι δέν θά ἐπίστευε εἰς τόν Χριστόν, ἐάν ὁ Χριστός δέν εἶχε νικήσει τόν θάνατον».
Οἱ διηγήσεις τῶν ἁγίων Εὐαγγελιστῶν καί ἡ ἐκκλησιαστική Ὑμνολογία μᾶς παραδίδουν ὅτι ὁ Χριστός ἐβάδισε ἑκουσίως πρός τό Πάθος, ἀλλά οἱ Μαθηταί Του δέν τό εἶχαν καταλάβει.
Οἱ ὧρες τοῦ Πάθους δέν τούς ἦταν καιρός πρόσφορος γιά αἰσιόδοξες σκέψεις καί προσδοκίες. Θλῖψις καί φόβος τούς συνεῖχαν, δικαιολογημένα. Μόνο μετά τήν Ἀνάστασι ἀνεθάρρησαν οἱ Μαθηταί. «Ἐχάρησαν οὖν οἱ Μαθηταί ἰδόντες τόν Κύριον» (Ἰω. κ’ 20).
Καί οἱ ὧρες τῶν ἰδικῶν μας καθημερινῶν θανάτων, τῶν πειρασμῶν, τῶν ἀδιεξόδων, τῶν ἀποτυχιῶν, δέν εἶναι εὔκολες ὧρες. Δέν βρίσκουμε τόν ἑαυτό μας τότε ἕτοιμο γιά αἰσιοδοξία. Συνήθως τά συναισθήματά μας, οἱ λογισμοί μας καί τά θελήματά μας δέν εἶναι εὐχάριστα, καί κυρίως δέν εἶναι θεάρεστα καί δέν μᾶς βοηθοῦν νά ζήσουμε τήν χαρά τῆς κοινωνίας μέ τόν Θεό, τήν χαρά τῆς κοινωνίας μεταξύ μας, τήν χαρά τῆς κοινωνίας μέ τόν ἴδιο μας τόν ἑαυτό.
Στίς δύσκολες αὐτές ὧρες ἔχουμε ὑποδείγματα ζωῆς τούς Ἁγίους μας, οἱ ὁποῖοι ὡς υἱοί τῆς Ἀναστάσεως γεύθηκαν τούς καρπούς της καί ἔγιναν στήν συνέχεια ἀδιάψευστοι μάρτυρές της. Ἀπό τήν ἐμπειρία τῶν Ἁγίων μας μαθαίνουμε ὅτι ἡ ἑκούσια συμπόρευσις μέ τόν Χριστό πρός τό Πάθος εἶναι τό ἐχέγγυο γιά τήν συνανάστασι μαζί Του. Ἐάν ἀπό ἀγάπη γιά τόν Χριστό σηκώσουμε ἑκουσίως καί μέ ὑπομονή τούς καθημερινούς μας θανάτους, αὐτοί γίνονται εὐκαιρίες καί ὁδοί πρός τήν ἐν Χριστῷ ἀνάστασί μας. «Εἰ γὰρ συναπεθάνομεν, καὶ συζήσομεν· εἰ ὑπομένομεν, καὶ συμβασιλεύσομεν· εἰ ἀρνησόμεθα, κἀκεῖνος ἀρνήσεται ἡμᾶς· εἰ ἀπιστοῦμεν, ἐκεῖνος πιστὸς μένει, ἀρνήσασθαι γὰρ ἑαυτὸν οὐ δύναται» (Β’ Τιμ. β’ 12-13). Τότε ἡ χαρά καί ἡ εἰρήνη τῆς Ἀναστάσεως θά εἶναι ἀναφαίρετα δῶρα τοῦ Χριστοῦ, πού θά μᾶς συνοδεύουν στήν πρόσκαιρη ζωή μας καί στήν αἰωνιότητα. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς τό τονίζει αὐτό στήν περίφημη ἐπιστολή του Πρός τήν σεμνοτάτη Μοναχή Ξένη.
Ἔχουν περάσει τέσσερα χρόνια ἀπό τότε πού ἡ Πατρίδα μας ἀνεβαίνει στόν πιό πρόσφατο Γολγοθᾶ της. Οἱ περισσότεροι ἀδελφοί μας ὑποφέρουν ἀπό τίς συνέπειες τῆς ποικιλώνυμης κρίσεως. Πολλοί ἔχασαν τό γέλιο, τήν χαρά, τήν γαλήνη, τήν αἰσιοδοξία, τά ὄνειρα, τίς προσδοκίες. Γέμισε ἡ ἀτμόσφαιρα ἀπό κατήφεια, λύπη, ἀπογοήτευσι καί ὀργή. Ἀλλά ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ζῇ ἔτσι. Ἀναζητεῖ διεξόδους. Ἰδίως οἱ νέοι.
Ἄς ρίξουμε καί ἐφέτος τό βλέμμα μας στόν Ἀναστάντα Χριστό. Θά ἀντιληφθοῦμε ὅτι Αὐτός εἶναι ἡ λύσις τοῦ προβλήματος. Ὁ Ἀναστάς Κύριος φέρνει τήν ἀληθινή εἰρήνη στίς καρδιές καί τήν ἀληθινή χαρά στά πρόσωπά μας. Ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης: «Ὁ Χριστός εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς, τῆς χαρᾶς, τοῦ φωτός τοῦ ἀληθινοῦ. Ὁ Χριστός εἶναι τό πᾶν».
Μάλιστα. Τό πᾶν εἶναι ὁ Χριστός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεώς μας, ὁ Χριστός τῶν ἁγίων Πατέρων μας, τῶν Ὁμολογητῶν καί τῶν Ὁσίων, ὁ Χριστός πού τώρα ἐκδιώκεται ἀπό τήν δύσμοιρη Πατρίδα μας μέ τόν διαθρησκειακό συγκρητισμό στά νέα σχολικά προγράμματα, μέ τήν κατάργησι τῆς Κυριακῆς ἀργίας, μέ τήν ψήφισι ἀντιευαγγελικῶν νομοθετημάτων, μέ τήν ἵδρυσι Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στήν Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης, θέματα πού κάνουν πιό μακρύ καί πιό ὀδυνηρό τόν θρῆνο τοῦ Γένους, καί τό «ἑάλω ἡ Πόλις» ἕνα θρηνητικό τραγούδι πού δέν λέει νά τελειώσῃ ἀκόμη.
Ὅμως ὁ εὐσεβής λαός μας δέν ἔχει ἀπεμπολήσει τόν Χριστό. Ἀντιστέκεται στίς μεθοδεῖες τῶν ἐχθρῶν τῆς ἑλληνορθοδόξου ταυτότητός του. Μένει πιστός σέ ὅ,τι παρέλαβε ἀπό τούς ἁγίους διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Γένους. Πιστεύει, ἐλπίζει καί ὑπομένει. Τόν τελευταῖο λόγο δέν ἔχει ὁ θάνατος, ἀλλά ἡ Ζωή.
Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους
+ Ἀρχιμανδρίτης Χριστοφόρος
καί οἱ σύν ἐμοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί
πηγή: www.orthodoxfathers.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου