Ἀδύνατο εἶναι, νὰ
νιώσουμε τὴν θεία παρηγοριὰ (τὴν παραδεισένια γλυκύτητα), ἐὰν δὲν
ἀποφύγουμε τὴν κοσμικὴ καὶ ἐὰν δὲν πεθάνει τελείως τὸ κοσμικό μας
φρόνημα.
Θὰ
πρέπει τὸ κοσμικὸ φρόνημα, ἀφοῦ πεθάνει, νὰ γίνει φυτόχωμα, γιὰ νὰ
ἀναπτυχθεῖ μέσα μας τὸ θεῖο φρόνημα, διότι οἱ θεῖες ἡδονὲς δὲν
γεννιοῦνται ἀπὸ τὶς σωματικὲς ἡδονὲς ἀλλὰ ἀπὸ τὶς σωματικὲς ὠδίνες, ποὺ
γίνονται στοὺς ἀγῶνες μὲ ἐπίγνωση καὶ διάκριση γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ
ἀπὸ τὰ φιλότιμα παιδιά Του, γιὰ νὰ ἀπεκδυθοῦν τὸν παλαιό τους ἄνθρωπο
(τὸν κοσμικό).
Ὁ Καλός Πατέρας τρεφει μετὰ τὰ
παιδιά Του, ἀπὸ τὴν γῆ ἀκόμη ποὺ βρίσκονται, μὲ παραδεισένιες τροφές,
καὶ σκιρτᾶνε ἀγαλλόμενα ἀναστάσεως ἡμέρα, ἀφοῦ φυσικὰ περάσανε τὴν
Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ μὲ ἀγῶνες, τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ στὸν Σταυρὸ καί,
ἀναστηθήκανε πνευματικὰ καὶ ζοῦν πιὰ τὴν Διακαινήσιμο συνέχεια. Δηλαδὴ
δὲν ἑορτάζουν μία φορὰ τὸν χρόνο Ἀνάσταση, ἀλλὰ συνέχεια Πάσχα, Κυρίου
Πάσχα.
Καὶ τότε τὴν κάνουμε τὴν ζωὴ μᾶς
γλυκιά, μὲ τὴν κακή της ἔννοια, καὶ δὲν θέλουμε νὰ πεθάνουμε ποτὲ καὶ
ὅσο περνᾶνε τὰ χρόνιά μας αὐξάνει καὶ τὸ «ἂχ» τῆς ἀγωνίας, καὶ γεμίζει ἡ
ψυχή μας ἀπὸ ἄγχος.
Φθάνουμε δηλαδὴ πολλὲς φορές,
μερικοὶ ταλαίπωροι ἄνθρωποι, σὲ τέτοιο σημεῖο ποὺ θέλουμε νὰ κρατήσουμε
τὴν ψυχὴ μᾶς μέσα στὴν ἑκατόχρονη ἐξαντλημένη μᾶς σάρκα μὲ ὀρὸ καὶ νὰ
λέμε «εἶναι γλυκιὰ ἡ ζωὴ» καὶ νὰ τρέμουμε μὴν πεθάνουμε ἐνῶ γιὰ ἕναν
πεθαμένο κοσμικὰ καὶ ἀναστημένο πνευματικὰ δὲν ὑπάρχει, καθόλου ἀγωνία,
φόβος καὶ ἄγχος ποτέ, διότι καὶ τὸν θάνατο τὸν περιμένει μὲ χαρά, ἐπειδὴ
θὰ πάει κοντὰ στὸν Χριστὸ καὶ θὰ ἀγάλλεται, καὶ γιὰ τὸ ὅτι ζεῖ πάλι
χαίρεται, διότι ζῆ πάλι κοντὰ στὸν Χριστὸ καὶ νιώθει ἕνα μέρος τῆς χαρᾶς
τοῦ Παραδείσου ἐπὶ τῆς γὴς καὶ διερωτᾶται ἐὰν ὑπάρχει ἀνώτερη στὸν
Παράδεισο ἀπὸ αὐτὴν ποὺ νιώθει στὴν γῆ.
Γέροντος Παϊσίου, Ἐπιστολές, ἔκδ. «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος»,
Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης, σέλ. 45
www.orthodoxia-ellhnismos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου