Σάν ἕνας λαμπρός ἀστέρας ἀνέτειλε πάνω ἀπό τήν Ρωσική γῆ στά μέσα τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα.
Ἅγιος Ποιμένας τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί ἐξαίρετος καθηγητής
ἰατρός-χειρουργός: Ὁ ἅγιος Λουκᾶς ὁ Ἰατρός, Ἀρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως
καί Κριμαίας, Βαλεντίν Βόινο- Γιασενέτσκι (1877-1961).
Σήκωσε στή ζωή του τά βάρη τοῦ γάμου, τῆς χηρείας, τῆς ἰατρικῆς καί τῆς ἀρχιερωσύνης.
Ἡ τελευταία τοῦ στοίχισε ἀκριβά: χλευασμούς, ὀνειδισμούς, διωγμούς, βασανιστήρια, φυλακίσεις, ἐξορίες. Χωρίς ὑπερβολή ὅλη του ἡ ζωή ἦταν ἕνα μαρτύριο.
Καί ἐνῶ εἶχε τέτοια ζωή, οὐδέποτε προσευχήθηκε στόν Θεό νά γίνει εὔκολη ξέροντας ὅτι ἡ πύλη τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ εἶναι στενή (Ματθ. 7,14) καί ὅτι γιά νά μποῦμε θά περάσουμε ἀπό πολλές θλίψεις (Πραξ. 14,22).
Ἀγάπησε τό μαρτύριο, πού ὅπως ἔλεγε,
«τόσο παράξενα καθαρίζει τήν ψυχή».Συνδύαζε τήν ἐπισκοπική διακονία καί τήν ἰατρική ἐπιστήμη. Κατάφερε νά δουλεύει μέσα σ ̓ ἕνα ἀθεϊστικό πολιτικό σύστημα καί ταυτόχρονα νά εἶναι Ποιμένας τῆς Ἐκκλησίας.
Οἱ ἄνθρωποι τοῦ συστήματος προσπάθησαν νά τόν συνθλίψουν, ἀλλά αὐτός δέν λύγισε οὔτε ἔχασε τήν ἐσωτερική του δύναμη.
Ἔνοιωθε τήν παρουσία τοῦ Κυρίου στή ζωή του καί γι ̓ αὐτό δέν φοβόταν τίποτα, ἀλλά μέ ἀνδρεία διακόνησε τήν Ἐκκλησία.
Ἀπό πολύ νέος ἀνακάλυψε τό πραγματικό νόημα τῆς ζωῆς, ὅταν μαζί μέ τό ἀπολυτήριο τοῦ Λυκείου τοῦ δωρήθηκε μιά Ἁγία Γραφή.
Πρίν ἀπό κάθε ἐπέμβαση προσευχόταν θερμά γιά λίγα λεπτά μποστά στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας πού εἶχε μόνιμα στό χειρουργεῖο.
Ἔπειτα μ ̓ ἕνα βαμβάκι ποτισμένο μέ ἰώδιο ἔκανε τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ στό σημεῖο πού θά γινόταν ἡ τομή, ἔπαιρνε τό νυστέρι καί ξεκινοῦσε.
Ὅταν κάποτε ἀπομάκρυναν τήν εἰκόνα ἀπό τό χειρουργεῖο, ἔφυγε ἀπό τό νοσοκομεῖο καί δέν ἐπέστρεψε μέχρι τή στιγμή πού ἡ εἰκόνα τοποθετήθηκε στή θέση της.
Παρέδιδε τά μαθήματα ἰατρικῆς μέ τό ράσο καί τόν ἐπιστήθιο σταυρό παρά τίς ἀπαγορεύσεις τῆς ἐξουσίας.
Τοῦ ζήτησε ὁ κομματικός ἡγέτης τοῦ Λένινγκραντ νά ἀρνηθεῖ τό ἐκκλησιαστικό του ἀξίωμα μέ ἀντάλλαγμα τή διεύθυνση ἑνός ἰνστιτούτου καί δέν δέχθηκε.
Ἀνάμεσα στά ἄλλα βασανιστήρια ὑποβλήθηκε καί στό ἑξῆς: Συνεχή ἀνάκριση ἐπί 13 μερόνυχτα.
Ὁ ἕνας ἀνακριτής τόν παρέδιδε στόν ἄλλο μέ ἐξαναγκαστική ἀϋπνία, χτυπήματα, ἀπειλές, πεῖνα, δίψα, βρισιές, κατηγορώντας τον γιά «ἀντεπαναστατική δράση, κατασκοπεία, φόνους στό χειρουργικό τραπέζι καί συνεργασία μέ συνωμότες παπάδες».
Παρόλα αὐτά, αὐτόν πού θεωρήθηκε «ἐχθρός τοῦ λαοῦ» καί καταδικάστηκε σέ ἕνδεκα, συνολικά, χρόνια φυλάκισης καί ἐξορίας, τό καθεστώς τόν τίμησε γιά τό τεράστιο ἰατρικό ἔργο καί τοῦ ἀπένειμε τό «Βραβεῖο Στάλιν Α ́ βαθμοῦ» μέ χρηματικό ἔπαθλο 200.000 ρουβλίων, ἐκ τῶν ὁποίων 130.000 διέθεσε γιά τά ὀρφανά οἰκογενειῶν θυμάτων πολέμου, ἐνῶ τά ὑπόλοιπα τά μοίρασε σέ φτωχούς, ἐξόριστους καί φυλακι σμένους.
Ἀληθινός θεραπευτής ψυχῶν καί σωμάτων!
Γνήσιος μαθητής τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ!
Ἀρχιμ. Ι.Ν.
oikohouse.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου