Οι ψυχές πού αγαπούν τόν Θεό καί τήν αλήθεια, δέν υποφέρουν ούτε τήν παραμικρή ελάττωση τού έρωτά τους πρός τόν Κύριο. Αλλά καρφωμένες ολοκληρωτικά στό σταυρό Του αισθάνονται μέσα τους τήν Πνευματική προκοπή. Πληγωμένες λοιπόν από τόν πόθο Του, κι άν ακόμη αξιωθούν Θεία μυστήρια καί μετάσχουν ευφροσύνης καί Χάριτος, δέν έχουν πεποίθηση στόν εαυτό τους, ούτε νομίζουν ότι είναι τίποτε.
Αλλά όσο αξιώνονται πνευματικά χαρίσματα τόσο επιζητούν τά ουράνια. Καί όσο περισσότερη προκοπή αισθάνονται, τόσο πιό λαίμαργες γίνονται γιά τά θεία. Καί ενώ είναι πνευματικά πλούσιες, κάνουν σάν νά είναι φτωχές. «Όσοι μέ τρώνε θά πεινάσουν κι’ άλλο, καί όσοι μέ πίνουν θά διψάσουν κι’ άλλο», λέει η Θεία Γραφή.
Αυτού τού είδους οι ψυχές αξιώνονται νά λάβουν τήν τέλεια ελευθερία από τά πάθη καί ν’ αποκομίσουν τήν έλλαμψη καί τήν κοινωνία τού Αγίου Πνεύματος μέ τήν πληρότητα τής Χάρης. Όσες όμως είναι οκνηρές καί αποφεύγουν τούς κόπους καί δέν επιζητούν τόν αγιασμό τής καρδιάς από αυτή εδώ τή ζωή, όχι εν μέρει, αλλά ολοκληρωτικά. Αυτές άς μή ελπίζουν νά κοινωνήσουν τό Άγιο Πνεύμα καί ν’ απαλλαγούν από τά πάθη τής κακίας˙ αυτές κι’ άν αξιωθούν τή Θεία Χάρη, επειδή ξεγελιούνται από τήν κακία, αφήνουν κάθε πνευματική φροντίδα, διότι απολαμβάνουν ολίγη πνευματική γλυκύτητα.
Έτσι οι ψυχές αυτές είναι...
