Η αιτία της αποτυχίας ενός ανθρώπου στον πνευματικό του σκοπό είναι η αμέλεια.

 

Η αμέλεια μας επιβουλεύεται.

Μοιάζει με...

Η θεία Προσευχή είναι αναγκαιότερη απ’ όλες τις άλλες αρετές, διότι:

 

Όσο αναγκαία και απαραίτητη είναι η βοήθεια του Θεού στον άνθρωπο, το ίδιο του είναι αναγκαία η προσευχή, η οποία μπορεί να φέρει τη βοήθεια του Θεού. Έτσι λοιπόν, αν χωρίς τη βοήθεια του Θεού δεν μπορεί ο άνθρωπος να κάμει κανένα καλό έργο, κατά το λόγο του Κυρίου «χωρίς έμου ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιω. ιε’ 5), άρα και χωρίς την Προσευχή,

Για όλα να λέτε: «Δόξα σοι, Κύριε!». Να το λέτε, αλλά και να το αισθάνεστε.

 

Σας συμβουλεύω να εφαρμόσετε τους παρακάτω κανόνες:

1) Κάθε στιγμή να περιμένετε κάποια δοκιμασία. Και όταν έρχεται,

Οι πειρασμοί των φίλων του Θεού, που είναι οι ταπεινόφρονες

 

Εδώ θα αναφέρω τους πειρασμούς πού προέρχονται από το πνευματικό ραβδί του Θεού, για να προκόψει στην αρετή η ψυχή, καθώς γυμνάζεται με αυτούς και δοκιμάζεται και αγωνίζεται.

Είναι λοιπόν η οκνηρία, το βάρος του σώματος, η παράλυση των μελών του σώματος, η αμέλεια (ακηδία), η σύγχυση του νου, η έμμονη ιδέα ότι έχουμε κάποια αρρώστια σωματική, η προσωρινή απελπισία, το σκοτάδι στους λογισμούς μας, η έλλειψη της ανθρώπινης βοήθειας, η στέρηση των αναγκαίων για το σώμα μας, και τα παρόμοια.

Με αυτούς τους πειρασμούς

«Ἐπεθύμησε πόρνη …» (Ἃγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος)

 

Πόρνη ἐπιθυμοῦσε ὁ Θεός; Ναὶ πόρνη. Ἐννοῶ τὴ δική μας φύση. Ἦταν τρανὸς καὶ αὐτὴ ταπεινή. Τρανὸς ὄχι στὴ θέση ἀλλὰ στὴ φύση. Πεντακάθαρος ἦταν, ἀνερμήνευτη ἡ οὐσία του, ἄφθαρτη ἡ φύση του. Ἀχώρητος στὸ νοῦ, ἀόρατος, ἄπιαστος ἀπὸ τὴ σκέψη, ὑπάρχοντας παντοτεινά, μένοντας ἀπαράλλακτος. Πάνω ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους, ἀνώτερος ἀπὸ τὶς δυνάμεις τῶν οὐρανῶν. Νικώντας τὴ λογικὴ σκέψη, ξεπερνώντας τὴ δύναμη τοῦ μυαλοῦ, ἀδύνατο νὰ τὸν δεῖς, μόνο νὰ τὸν πιστέψεις. Τόν ἔβλεπαν ἄγγελοι καί τρέμανε. Τά χερουβείμ σκεπάζονταν μέ τά φτερά τους, ὅλα στέκονταν μέ φόβο.

Ἔριχνε τὸ βλέμμα του στὴ Γῆ καὶ τὴν ἔκανε νὰ τρέμει. Στρεφόταν στή θάλασσα καί τήν ἔκανε στεριά Ποτάμια ἔβγαζε στὴν ἔρημο. Στ’ ἀναμέτρημά του ἔστηνε βουνά καί ζύγιζε λαγκάδια. Πῶς νά τό πῶ; Πῶς νά τό παραστήσω; Τό μεγαλεῖο του ἀπέραντο, ποῦ νά πιαστεῖ ἡ σοφία του μέ ἀριθμούς; Ἀνεξιχνίαστες οἱ ἀποφάσεις πού παίρνει κι οἱ δρόμοι του ἀνεξερεύνητοι.
Κι αὐτὸς ὁ τόσο μέγας καὶ τρανὸς πεθύμησε πόρνη. Γιατί;

Στον Εσπερινό να πηγαίνουμε την Αρτοκλασία και όχι στον Όρθρο - Δημήτριος Λυκούδης

 

www.youtube.com

ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ…

 

Στέκει δίπλα από τον Κύριο για να μας θυμίζει την μετάνοια, αλλά όχι μόνο…

Στέκει δίπλα στον Κύριο για να μεσιτεύει να γνωρίσουν όλοι οι άνθρωποι τον Κύριο Ιησού Χριστό και να Τον αγαπήσουν με σφοδρό θείο έρωτα, όπως Τον γνώρισε και Τον αγάπησε κι ο ίδιος!

✤ Τι τίτλο να βρει κανείς για τον Άγιο Ιωάννη;

Ήταν:

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης: Μέσα στις θλίψεις υπάρχει ο Χριστός!

 

«Οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται» (Τιμ. 3, 12).

Με την υπομονή και την ευχαριστία στις θλίψεις της ζωής, φανερώνουμε υπακοή στο θεϊκό Του θέλημα.

«Μακάριος ανήρ, ος υπομένει πειρασμόν· ότι δόκιμος γενόμενος λήψεται τον στέφανον της ζωής» (Ιακ. 1, 12).

«Παιδεύει ο Κύριος επί το συμφέρον, εις το μεταλαβείν της αγιότητος Αυτού» (Εβρ. 12, 10).
Κατά τον καιρόν της παιδείας Κυρίου δεν συμφέρει να αγανακτούμε, αλλά το ψυχικό μας συμφέρον είναι η τέλεια υπακοή μας στον Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων μας Ιησού Χριστό, ο Οποίος στον καιρό των ποικίλων θλιβερών εγχειρίζει του καθενός την αφανή ψυχική πληγή με τον άγιο σκοπό, να του χαρίση την υγεία, δηλαδή την καρδιακή κάθαρσι από τα άτιμα πάθη.

Με τις πρόσκαιρες θλίψεις, τις οποίες υπομένουμε, εξαγοράζουμε την μελλοντική, την αιώνιο χαρά και ανάπαυση.

«Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε· αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιω. 16, 33).

«Μακάριος ανήρ ος ελπίζει επ’ αυτόν» (Ψαλμ. 33, 8).

Όταν υπάρχει η πνευματική γνώση, οι θλίψεις εμβολιάζονται σε αυτόν που υπομένει προς αγιασμό.

«Θλίψεις και ανάγκαι εύροσάν με, αι εντολαί Σου μελέτη μου» (Ψαλμ. 118, 143).

Οι θλίψεις έρχονται με τον σκοπό...

«Τα σημάδια της αγάπης προς τον Θεό»

 

Ἀλλά ἄς δοῦμε ποιά εἶναι τά σημάδια τῆς ἀγάπης μας πρός τόν Θεό, γιά νά μήν ἔχουμε ψεύτικη ἰδέα γιά τήν ἀγάπη αὐτή. Γιατί σέ τίποτε ἄλλο δέν ἀπατᾶται ὁ ἄνθρωπος, ὅσο στό θέμα τῆς ἀγάπης. Τά σημάδια τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης εἶναι τά ἑξῆς: