«Και στα Ιεροσόλυμα είμαι κι εδώ και παντού!»

 

Μια ομάδα προσκυνητών από την Ελλάδα διοργάνωσε προσκυνηματική εκδρομή στους Αγίους Τόπους.

Μεταξύ αυτών ήταν και ένας ηλικιωμένος άνδρας, ο οποίος αποφάσισε να πραγματοποιήσει την ιερή επιθυμία της ψυχής του, να προσκυνήσει τους Θεοβάδιστους Τόπους, όπου συνέβησαν όλα τα μεγάλα γεγονότα της επίγειας ζωής του Θεανθρώπου Λυτρωτού του κόσμου.

Η εκδρομή αυτή όμως γινόταν ατμοπλοϊκώς, με καράβι, και ήταν το ταξίδι πολύωρο και κουραστικό.

Κουράστηκε λοιπόν ο εν λόγω προσκυνητής και γόγγυσε μέσα του. Ένας ολιγόπιστος λογισμός του έλεγε:

Το μίσος του ανθρωποκτόνου, κατά των επιγείων αγγέλων του Θεού!

 

«Επιδιώρθωνα κάποτε τα δωμάτια της Μονής», διηγείται ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης. «Λίγο πριν το μεσημέρι, ξάπλωσα κουρασμένος στο κρεββατάκι ενός δωματίου, του οποίου διώρθωνα το ταβάνι.

Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα βίαια ένας στρατιώτης. Είχε μόνο ένα μάτι στο μέτωπο, και φώναζε: “Εδώ είσαι λοιπόν; Ε, τώρα θα δεις τί θα πάθεις…”.

Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: Τα πέντε αισθητήρια του σώματος

 

Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

…Επειδή όμως αυτός ο νους κατά κάποιον τρόπο είναι κλεισμένος στο ανάκτορο του σώματος σας σε μία σκοτεινή φυλακή, γι’ αυτό κατασκευάσθηκαν από τον δημιουργό τα πέντε αισθητήρια του σώματος σας αντίστοιχες θυρίδες.

Και εννοώ...

Γέροντας Γεώργιος Καψάνης: «Όλοι οι Χριστιανοί, οι οποίοι αγαπούν τον Θεό, έχουν μέσα τους ένα πόθο· θέλουν και αυτοί να μεταμορφωθούν»

 

~ Μεταφερθήκαμε νοερά στο Όρος Θαβώρ, εκεί που έγινε η Μεταμόρφωση του Κυρίου. Είδαμε νοερά τον Θεάνθρωπο Σωτήρα μας μεταμορφούμενο, λάμποντα ως τον ήλιο, και τα ενδύματά Του λευκά ως το φως.

Είδαμε τους εκπροσώπους της Παλαιάς Διαθήκης, τον προφήτη Ηλία και τον προφήτη Μωϋσή, να συνομιλούν με τον Ιησού. Είδαμε τους αγίους Αποστόλους να εξίστανται και να θαυμάζουν. Και όπως λέγουν όσοι επισκέπτονται το Όρος Θαβώρ της Μεταμορφώσεως, την ημέρα αυτή της εορτής όλο το Όρος ευωδιάζει. Έτσι και με αυτό ακόμη το σημείο, αυτή την ουράνια ευωδία, την οποία οι ευλαβείς προσκυνητές του Όρους της Μεταμορφώσεως σήμερα αισθάνονται, δίνει ο Κύριος μία ακόμη απόδειξη της παρουσίας Του και της Χάριτός Του επάνω σ’ αυτό το ευλογημένο Θαβώριο Όρος.

Όλοι οι Χριστιανοί, οι οποίοι αγαπούν τον Θεό, έχουν μέσα τους ένα πόθο· θέλουν και αυτοί να μεταμορφωθούν. Δεν θέλουμε η ζωή μας να μείνει σαρκική, δεν θέλουμε η ζωή μας να μείνει στα χαμηλά, στα γεώδη, στα μάταια, στα πάθη, στις αμαρτίες. Μπορεί να είμαστε αμαρτωλοί και εμπαθείς, αλλά κατά βάθος λαχταρούμε κάτι άλλο. Λαχταρούμε να μεταμορφωθούμε, να πάψουμε να είμαστε εμπαθείς και να γίνουμε πνευματικοί άνθρωποι, να νικήσουμε τον παλαιό άνθρωπο, να νικήσουμε τον εγωϊσμό, και το σκοτάδι που υπάρχει μέσα μας να νικηθεί από το Φως του Χριστού, και από σκοτεινοί που είμαστε να λάμψουμε και εμείς μέσα στο Φως του Χριστού ήδη από αυτή την παρούσα ζωή.

Αλλά το γεγονός της Μεταμορφώσεως, το πώς έγινε δηλαδή η Μεταμόρφωση, μας υποδεικνύει και το πώς μπορούμε και εμείς να απολαύσουμε αυτό το Φως και να λάμψουμε και εμείς μέσα σ’ αυτό το Φως, και η δική μας ζωή να γίνει φωτεινή ζωή. Ας προσέξουμε, αδελφοί μου, τρία σημεία:

Οι άγιοι επτά παίδες εν Εφέσω (4 Αυγούστου) – Οι επτά κοιμώμενοι Παίδες

 

Τὸν ἑπτάριθμον τιμῶ χορὸν Μαρτύρων,
Δείξαντα Ἀνάστασιν νεκρῶν τῷ κόσμῳ
Τῇ δὲ τετάρτῃ νεκροέγερτοι ξύνθανον ἑπτά.

Οι άγιοι επτά Παίδες, Μαξιμιλιανός, Εξακουστωδιανός, Ιάμβλιχος, Μαρτινιανός, Διονύσιος, Ιωάννης και Κωνσταντίνος, έζησαν κατά την εποχή του αυτοκράτορα Δεκίου (249-251 μ.Χ.). Οι νέοι αυτοί, μόλις βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία και ύστερα από συνετή σκέψη και εκτίμηση, μοίρασαν τα υπάρχοντά τους στους φτωχούς και μπήκαν και κρύφτηκαν μέσα σε ένα σπήλαιο. Εκεί, αφού προσευχήθηκαν να λυθούν από τα δεσμά του σώματος και να μην παραδοθούν στον αυτοκράτορα Δέκιο, παρέδωσαν τις ψυχές τους στο Θεό. Ο Αυτοκράτορας δε, όταν επέστρεψε στην Έφεσο, τους αναζήτησε, για να τους αναγκάσει να προσφέρουν θυσίες στα είδωλα. Μόλις όμως έμαθε ότι εκείνοι είχαν πεθάνει στο σπήλαιο, πρόσταξε και έφραξαν με μανδρότοιχο το στόμιο του σπηλαίου αυτού.

Έκτοτε λοιπόν πέρασαν εκατόν ενενήντα τέσσερα έτη και φτάνουμε μέχρι το τριακοστό όγδοο έτος της βασιλείας του Θεοδοσίου Β΄ του Μικρού (408-450 μ.Χ.), ήτοι μέχρι το έτος 446 μ.Χ. Τότε εμφανίστηκε στους κόλπους του Χριστιανισμού μια αίρεση, η οποία δε δεχόταν το δόγμα της αναστάσεως των νεκρών. Η αίρεση αυτή, στην οποία είχαν προσχωρήσει και μερικοί επίσκοποι, προκαλούσε μεγάλη αναταραχή και αναστάτωση στην Εκκλησία. Ο δε Αυτοκράτορας, βλέποντας την αναστάτωση αυτή της Εκκλησίας του Θεού, δεν ήξερε τι να κάνει. Όμως δεν απελπίστηκε, αλλά, αφού φόρεσε έναν τρίχινο σάκο και κάθισε κατά γης, θρηνούσε και παρακαλούσε το Θεό να του φανερώσει τον τρόπο διάλυσης της αίρεσης.

Ο Κύριος λοιπόν δεν παρέβλεψε τα δάκρυα του Αυτοκράτορα και ικανοποίησε το αίτημά του με τον ακόλουθο τρόπο:

«Να κάνουμε προσευχή να φωτίσει ο Θεός να βγουν άλλοι, νέοι άνθρωποι, αγνοί, να βγουν Μακκαβαίοι…»

 

Αγίου Παϊσίου

Όσο μπορεί κανείς να γίνη σωστός Χριστιανός. Τότε θα έχη πνευματικό αισθητήριο. Λίγο-πολύ θα πονάη και την Ορθοδοξία και την Πατρίδα του και θα αισθάνεται και την υποχρέωση που έχει ως Έλληνας.

Οπότε από εκεί και πέρα, αν μάθη κάτι, ενδιαφέρεται, ανησυχεί, προσεύχεται. Αλλά αν πρέπη να του λένε: «Τώρα να ενδιαφερθής γι’ αυτό, ύστερα να ενδιαφερθής για εκείνο», θα είναι σαν μια τετράγωνη ρόδα που θέλει συνέχεια σπρώξιμο, για να προχωρήση. Σκοπός είναι να σπρώχνεται από μέσα ο άνθρωπος.

Τότε θα κυλάη όμορφα σαν στρόγγυλη ρόδα. Και αν γίνη σωστός Χριστιανός κανείς, σπρώχνεται από μέσα και μετά τον πληροφορεί ο Θεός πιο πολύ και από αυτόν που διαβάζει, και για περισσότερα πράγματα.

Γνωρίζει όχι μόνον αυτά που γράφουν, αλλά και αυτά που σκέφτονται να γράψουν. Καταλάβατε; Έρχεται ο θείος φωτισμός και όλες οι ενέργειές του είναι φωτισμένες.

Τέτοια κληρονομιά που μας έχει αφήσει ο Χριστός δεν έχουμε δικαίωμα να την εξαφανίσουμε στις μέρες μας. Θα δώσουμε λόγο στον Θεό. Εμείς, το μικρό αυτό έθνος, πιστέψαμε στον Μεσσία, μας δόθηκε η ευλογία να διαφωτίσουμε όλον τον κόσμο.

Η Παλαιά Διαθήκη μεταφράσθηκε στην ελληνική γλώσσα εκατό χρόνια πριν από την έλευση του Χριστού. Οι πρώτοι Χριστιανοί τι τράβηξαν! κινδύνευε συνέχεια η ζωή τους. Τώρα τι αδιαφορία υπάρχει!…

Ενώ ανώδυνα σήμερα, χωρίς να κινδυνεύη η ζωή μας, μπορούμε...