«Οι αξίες αυτού του κόσμου πηγάζουν από εγωϊσμό, υλισμό και αθεϊσμό. Ένας κόσμος χωρίς Θεό και χωρίς ψυχή»

 

*Ένα μοναδικό κείμενο από έναν σύγχρονο ομολογητή της πίστεως (Ιωάννης Ιανωλίδε) που αξίζει να το διαβάσετε!

~ Σ᾿ αὐτόν τόν αἰῶνα ὁ ἡρωϊσμός νικήθηκε ἀπό τήν δειλία, ἡ ποιότητα γιά τήν ζωή ἀντικαστάθηκε ἀπό τήν ποσότητα, ὁ ἄνθρωπος ὑποτάχθηκε ἀπό τήν τεχνοκρατία, τό πνεῦμα ὑποδουλώθηκε ἀπό τήν ὕλη, ἡ ἀλήθεια παρεξηγήθηκε διαλεκτικά, τό καλό λησμονήθηκε μέ πολλή κακία καί οἱ χριστιανοί διώχθηκαν ἀπό τούς ψευδοχριστιανούς.

Ὁ σύγχρονος κόσμος εἶναι μεστός μιᾶς βαβυλώνιας αἰχμαλωσίας, διότι οἱ βασικότεροι συντελεστές του κάνουν τήν ζωή του ἀβίωτη. Οἱ πλούσιοι δέν χορταίνουν πιά ἀπό τά πλούτη τους καί θέλουν νά κυριαρχοῦν σ᾿ ὅλη τήν γῆ καί οἱ ἰσχυροί αὐτοῦ τοῦ κόσμου δέν ἔχουν ὅρια τῆς δεσποτοκρατίας τους καί πνίγουν κάθε ἀντίδραση τοῦ κόσμου. Ἡ τεχνολογία μᾶς ὑποδουλώνει συνεχῶς καί ἐμᾶς καί τήν φύση καί μᾶς ἔγινε ἕνας τραγικός ἐφιάλτης. Δέν θέλουν οὔτε νά πεθάνουμε πιά καί γι᾿αὐτό τόν λόγο δολοφονοῦμε τούς τοκετούς τῶν μητέρων, πού ἀναγγέλλουν τήν ἐμφάνισή τους πρίν μποῦν ποτέ στήν ζωή.

Μισοῦμε ἀλλήλους τόσο πολύ, ὥστε ἐγίναμε ἀναίσθητοι στήν ἀμοιβαία θλίψη πού μόνοι μας τήν προκαλοῦμε. Οἱ διεστραμμένες αἰσθήσεις μας εἶναι ἐξεγερμένες καί καταβεβλημένες. Ἔχουν κυριέψει τόν νοῦ καί τήν καρδιά τῶν ἀνθρώπων. Οἱ ἀξίες αὐτοῦ τοῦ κόσμου πηγάζουν...

Η Αγία Παρασκευή εμφανίζεται και προλέγει στον Άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη: «Στη ζωή σου θα δεις δόξες και τιμές πολλές και το χρυσάφι θα περνάει από τα χέρια σου, αλλά δεν θα σ’ αγγίζει»

 Η Αγία Παρασκευή εμφανίζεται και προλέγει στον Άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη: «Στη ζωή σου θα δεις δόξες και τιμές πολλές και το χρυσάφι θα περνάει από τα χέρια σου, αλλά δεν θα σ’ αγγίζει». (Εορτάζει στις 26 Ιουλίου)

Θεώ παρεσκεύασας αγνόν ως δόμον,

Σαυτήν άγουσα, Σεμνή, εις κατοικίαν.

Παρασκευήν έκτανεν εικάδι χαλκός εν έκτη.

Η εμφάνιση της Αγίας Παρασκευής στον Άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη

Έξω από το χωριό τους την Φαράκλα υπήρχε σε κάποιο λόφο το εξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής, αυτό ήταν και το σχολείο του στα πρώτα χρόνια. Εκεί πήγαινε πολύ τακτικά ο μικρός Ιάκωβος και προσηύχετο στην Αγία.

Αφηγείται λοιπόν ο ίδιος ο Άγιος Γέροντας Ιάκωβος την συνάντηση με την Αγία: «Με τα χέρια μου έσκαψα το χώμα και δημιούργησα λαξευτή σκάλα, για να μπορούν άνετα οι προσκυνητές να ανεβαίνουν στο εξωκλήσι. Έκοβα έναν φουντωτό θάμνο, σκούπιζα την εκκλησία, άναβα και τα καντηλάκια και καθόμουνα και κοίταζα τις εικόνες, μέσα στην απόλυτη σιωπή της νύκτας πάνω στο ερημικό λόφο.

Ούτε φοβόμουν μόνος, ούτε λογισμός δειλίας μ’ ενόχλησε ποτέ.

Έβλεπα τότε την Αγία σαν μοναχή, να βγαίνει από το Ιερό, να διασχίζει το ναό της και έξω στην αυλή να σκύβει και να πλένει τα καντήλια της. Με το παιδικό μου το μυαλό έλεγα ότι η Αγία πλένει τα πιάτα της, όπως η μητέρα μου κάθε βράδυ, όσο κουρασμένη και να ήταν, πάντα έπλενε τα πιάτα , γιατί σκεφτόταν μην τυχόν πεθάνει τη νύκτα και το πρωί βρουν οι γυναίκες άπλυτα πιάτα και σκανδαλιστούν για την έλλειψη νοικοκυροσύνης.

Έχοντας υπ’ όψιν μου το γεγονός αυτό, νόμιζα ότι και η Αγία τη νύκτα έπλενε τα πιάτα της.

Ένα βράδυ καθώς πήγαινα ως συνήθως στο εξωκλήσι και ενώ βρισκόμουν λίγα μέτρα μακριά από την εκκλησία,

Π. Αυγουστίνος Καντιώτης: Φανείτε ήρωες! Διότι ζούμε σε χαλεπούς καιρούς

 

«Ευρισκόμεθα, όπως είπα, σε χαλεπούς καιρούς. Το έθνος μας απειλείται από άγρια θηρία του δρυμού…«

~ Θα ρίψω, αγαπητοί μου, ένα λακωνικό σύνθημα. Και θα παρακαλέσω όλοι, άντρες και γυναίκες, να το προσέξετε και ν’ ανταποκριθήτε σ’ αυτό. Το σύνθημα είνε˙ Φανήτε ήρωες! Διότι ζούμε σε χαλεπούς καιρούς. Φανήτε ήρωες! Κι όταν λέγω ήρωες τι εννοώ;

Άλλη γλώσσα έχει ο κόσμος, άλλη εμείς οι Χριστιανοί˙ άλλο το λεξιλόγιο του κόσμου, άλλο το λεξιλόγιο του Θεού.

Ήρωας στη γλώσσα του κόσμου είνε εκείνος που ωπλισμένος αγωνίζεται με γενναιότητα, υπερασπίζει την πατρίδα, νικά και θριαμβεύει, και η πατρίς ευγνωμονούσα του στήνει ηρώο και άγαλμα.

Στη γλώσσα του Θεού, στη γλώσσα της πίστεως, ο ήρωας παίρνει άλλη έννοια˙ προσλαμβάνει βάθος και έκτασι, ανάγεται σε επίπεδο υψηλότερο και πνευματικώτερο.

Ήρωας εδώ είνε όχι εκείνος που νικά απλώς εξωτερικούς εχθρούς, άλλ’ εκείνος που νικά τους τρεις μεγάλους εχθρούς του ανθρώπου˙ την σάρκα, τον κόσμο, και τον διάβολο.

Η μεγαλυτέρα νίκη είνε να...

Έχω έναν Διδάσκαλο. Τον Χριστό

 

Αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης

Ελπίζουμε ότι θα αμειφθούμε για τα καλά μας έργα. «Ο μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. ε’ 12). «το δε καλόν ποιούντες μη εκκακώμεν (δηλαδή: ας μην αποκάμνουμε)· καιρώ γαρ ιδίω θερίσομεν» (Γαλ. στ’ 9).

«Λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος,» (Β’ Τιμ. δ’ 8). «Γένοιτο, Κύριε, τὸ ἔλεός σου ἐφ᾿ ἡμᾶς, καθάπερ ἠλπίσαμεν ἐπὶ σέ» (Ψαλμ. λβ’ 22).

Να υπολήπτεσαι τον εαυτό σου σαν...

Μας λένε πολλές φορές: “Είσαστε και της Εκκλησίας και κάνετε τέτοια πράγματα;”

 

Μας λένε πολλές φορές: “Είσαστε και της Εκκλησίας και κάνετε τέτοια πράγματα;”

Ναι, είμαστε της Εκκλησίας και κάνουμε και τέτοια και χειρότερα ακόμα.

Φώτης Κόντογλου: «Θαύμα να δει ένας άπιστος, η υπερηφάνεια δεν τον αφήνει να πιστέψει»

 

*Ένα καταπληκτικό κείμενο που αξίζει να το διαβάσετε με την μοναδική πένα του Φώτη Κόντογλου. Περιγράφει με μοναδικά ακρίβεια την κατάσταση της εποχής και την απιστία των σύγχρονων ανθρώπων…

Αθεΐα! Τίτλος μεγάλος και καύχημα για τον σημερινόν άνθρωπο. Όποιος τον αποχτήσει(και για να τον αποχτήσει, φτάνει να χειροτονηθεί μοναχός του άπιστος),γίνεται παρευθύς στα μάτια των άλλων σοφός, κι’ ας είναι αμόρφωτος, σοβαρός, κι’ ας είναι γελοίος, επίσημος κι’ ας είναι αλογάριαστος, υπεράξιος κι’ ας είναι ανάξιος, επιστήμονας κι’ ας είναι κουφιοκέφαλος.

Δεν μιλώ για τον άνθρωπο που έχει πόθο να πιστέψει, μα δεν μπορεί, με όλο που κατά βάθος πάντα η αιτία της απιστίας είναι η υπερηφάνεια, αυτή η οχιά, που κρύβεται τόσο επιτήδεια μέσα στον άνθρωπο, που δεν μπορεί να την καταλάβει. Όπως και νάναι, οι άνθρωποι που αγωνίζουνται και πολεμάνε με τον άπιστο εαυτό τους, έχουνε όλη τη συμπόνεσή μας.

Γι’ αυτούς παρακαλούμε, όσοι πιστεύουμε, να τους βοηθήσει ο Θεός να πιστέψουνε, όπως έκανε σε κείνον τον πατέρα που είχε άρρωστο το παιδί του, και παρεκάλεσε τον Χριστό να το γιατρέψει. Και Κείνος του είπε: «Αν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά σε κείνον που πιστεύει». Και τότε ο πατέρας του παιδιού έκραξε με δάκρυα: «Πιστεύω, Κύριε. Βοήθει μου τη απιστία», δηλαδή «έχω πόθο να πιστέψω, κι’ εσύ, Κύριε, δυνάμωσέ τον».

Οι άπιστοι, για τους οποίους μιλούμε, δεν είναι τέτοιοι. Όχι μονάχα δεν κλάψανε ποτέ, για να ανοίξουνε με τον πόνο και με τη συντριβή την κλεισμένη πόρτα, την πόρτα της μετανοίας, όπως έκανε εκείνος ο δυστυχισμένος πατέρας που γράφει το Ευαγγέλιο, αλλά μήτε συγκινηθήκανε ποτέ τους, μήτε αισθανθήκανε καμμιά πίκρα για την απιστία τους, μήτε νοιώσανε πως έχουνε γι’ αυτό καμμιά ευθύνη, κανένα φταίξιμο.

…οι μόνες διαφορές στον τρόπο ζωής του εγγάμου πιστού από εκείνον του μοναχού είναι…

 

Ὁ Θεός δέν ἒδωσε δύο Εὐαγγέλια, ἕνα γιά τούς ἐγγάμους καί ἂλλο γιά τούς Μοναχούς.

Τό Εὐαγγέλιο εἶναι τό ἴδιο γιά ὅ λ ο υ ς.

Ὁ Ἃγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης σέ μιά ἀπό τίς Κατηχήσεις του γράφει ὅτι οἱ μόνες διαφορές στόν τρόπο ζωῆς τοῦ ἐγγάμου πιστοῦ ἀπό ἐκεῖνον τοῦ μοναχοῦ εἶναι ἡ συζυγική σχέση καί ἡ κρεωφαγία.

«Τι ευλογία ήταν αυτή!» – Θαυμαστό γεγονός με τον Άγιο Παΐσιο

 

 Ο π. Χαράλαμπος Α., εφημέριος Καλλιθέας Κονίτσης, αναφέρει:

«Κάποια χρονιά, μετά την πανήγυρη της Λαύρας, ήρθα έξι ώρες με τα πόδια, για να δω τον Γέροντα Παΐσιο στην “Παναγούδα”. Είχα εικοσιπέντε χρόνια να τον δω.

Τον βρήκα μέσα στο δάσος.

Με γνώρισε αμέσως και το σπουδαίο ήταν ότι μου είπε την ημερομηνία, πότε έγινα διάκονος και πότε πρεσβύτερος. Του λέω:

– Πάτερ, δεν θα κάνουμε αγάπη να φάμε λίγο;

Τις ώρες της σιωπής τελεσιουργούνται τα μεγάλα θαύματα

 

Η ομορφιά της σιωπής και η συντροφιά των αγίων και των μυστηρίων. Κουραστήκαμε από την ακατάσχετη πολυλογία, προχειρολογία και φθηνολογία.

Το κόστος τους είναι βαρύ, αλλοιώνουν την ουσία, τα πρώτα, τα σημαντικά, τα καίρια και ιερά… Τις ώρες της σιωπής τελεσιουργούνται τα μεγάλα θαύματα!

Η ομορφιά της σιωπής

Η σιωπή συντροφεύει τις μεγάλες ώρες των αγίων, τις ιερές ώρες της περισυλλογής, της αυτοσυγκέντρωσης, της αυτομεμψίας, της μελέτης, της προσευχής. Η σιωπή καλύπτει την έρευνα, την αγρυπνία, την ανακάλυψη του σοφού επιστήμονα

Η σιωπή σκεπάζει το μαρτύριο του πονεμένου, του αναγκεμένου, του δυστυχισμένου.

Τις ώρες της σιωπής τελεσιουργούνται τα μεγάλα θαύματα,

ΜΝΗΜΗ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ : ευλαβικό αφιέρωμα

 19χρόνια από την οσιακή κοίμησή του

Ο Γέροντας Παΐσιος μετέβη στην Ουράνια Πατρίδα , αλλά η παρουσία του μένει ζωντανή. Πλήθη κόσμου από όλα τα σημεία της γης τον επικαλούνται στις προσευχές τους  και επισκέπτονται τον Τάφο για να λάβουν την ευλογία του .

Ο Γέροντας δεν μας άφησε μόνους στα δύσκολα χρόνια  που περνάμε. Η πνευματική του κληρονομιά για τους πιστούς είναι:

*το παράδειγμα της αγίας ζωής του, της δοσμένης στην αγάπη του Θεού και των ανθρώπων,

*οι λόγοι του, καταγεγραμμένοι σε έγκυρα βιβλία,

*τα θαύματα που επιτέλεσε και επιτελεί…

Μακάριοι όσοι τον είδαν, τον άκουσαν, τον έζησαν από κοντά. Αλλά πιο μακάριοι εκείνοι που ακούν τους Λόγους του και ακολουθούν την αγία βιοτή του. Και όσοι δεν τον γνώρισαν εδώ, ας τον συναντήσουμε στην ουράνια πατρίδα, όπου και ο προορισμός κάθε ανθρώπου…Εκεί να προσπαθούμε να βρεθούμε μετά το σύντομο πέρασμά μας από τη γη. Και όσους κόπους και ταλαιπωρίες και αν περάσουμε (όπως πέρασε και ο Γέροντας) δεν είναι τίποτα μπροστά στα αγαθά της αιωνιότητας!

Όσοι τον αγαπούμε και τον τιμούμε ας θυμόμαστε ότι “τιμή αγίου, μίμισις αγίου”…

Έχουν γραφτεί τόσα για το Γέροντα,από ανθρώπους που έζησαν κοντά του, που θα ήταν άσκοπο να γράψουμε και εμείς κάτι ακόμα. Παραθέτουμε ελάχιστο υλικό από την αρχή και το τέλος της επίγειας ζωής του με την ευχή:

ΟΙ ΠΡΕΣΒΕΙΕΣ ΤΟΥ ΝΑ ΣΚΕΠΟΥΝ ΟΛΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ. ΑΜΗΝ!

Γιατί, Θεέ μου, τόσο λίγο σε σκεπτόμαστε και τόσο λίγο συγκινούμεθα από σένα;

 

Γέροντας Αιμιλιανος Σιμωνοπετρίτης

Θυμάμαι, όταν είχα πάει κάποτε στο Άγιον Όρος, μέσα σε έναν πυκνά δενδροφυτευμένο τόπο, βλέπω από μακριά κάποιον ασκητή, ο οποίος προχωρούσε ψάλλοντας.

Ενώ έψαλλε, από ώρα σε ώρα έκανε μία βαθειά μετάνοια, προσκυνούσε, σηκωνόταν και πάλι προχωρούσε. Μου έκανε εντύπωση. Ποιον άραγε προσκυνούσε; Τρέχω μέσα από τα δένδρα, τον φθάνω, τον σταματώ.

– Γέροντα, ποιόν προσκυνάς στον δρόμο;

– Μα, παιδί μου, δεν τον βλέπεις;

– Ποιόν;

Ρώτησαν τον Άγιο Κοσμά που είναι προφήτης –Πότε θα γίνει η συντέλεια του αιώνος; πότε θα φτάσει το τέλος του κόσμου;

 

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

Τὸ εὐαγγέλιο σήμερα (βλ. Ματθ. 6,22-33), ἀγαπητοί μου, μιλάει γιὰ τὸν ἄνθρωπο, γιὰ τὶς ἀνάγ­­κες του· τὶς πνευματικές, ἀλλὰ καὶ τὶς ὑλικὲς – σωματικές.

Γιατὶ ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶνε ὅπως οἱ ἀσώματοι ἄγγελοι· εἶνε καὶ σάρκα, χρειάζε­ται ὀξυγόνο, τροφή (φαγητὸ καὶ ποτό), στέγη, ἐνδυμασία. –Καὶ γι᾽ αὐτά, θὰ πῆ­τε, ἐν­­διαφέρε­ται ὁ Θεός; Βεβαίως. Καὶ ἀπό­δει­ξις εἶνε, ὅτι ἡ θεία πρόνοια φρόντισε νὰ ὑπάρχουν αὐτὰ ἐ­δῶ στὴ Γῆ, ἐνῷ στὴ σελήνη καὶ σὲ ἄλ­λους πλα­νῆτες δὲν ὑπάρχουν. Ἐδῶ διατηρεῖ ἀ­τμόσφαι­ρα, γεμί­ζει τοὺς κάμπους στά­χυα, συλ­λέγει νε­ρὸ σὲ δε­ξαμενές, παράγει φυτι­κὲς ὗ­λες (βαμ­βάκι, λινάρι) γιὰ τὴν ἐνδυμασία μας… Χωρὶς αὐτὰ μποροῦσε νὰ ζήσῃ ὁ ἄνθρωπος ἐπάνω στὴ Γῆ; Μόνο ἐδῶ ὑπάρχουν ὅλες οἱ ἀναγ­καῖες συνθῆκες γιὰ τὴ ζωή. Καί, μὲ τὰ σύγχρο­­­­να μέσα καλλιεργείας ἀλλὰ καὶ μὲ μιὰ δικαία κατανομὴ τῶν ἀγαθῶν, αὐτὴ ἡ Γῆ μπορεῖ νὰ θρέ­­ψῃ διπλάσιο καὶ τριπλάσιο πληθυσμό!

Ἐνδιαφέρεται λοιπὸν ὁ Θεός. Οἱ ἄνθρωποι ὅμως δὲν πιστεύουν στὴν θεία πρόνοια καὶ βασανίζονται. Αὐτὸ δὲν τὸ θέλει ὁ Κύριος. Νὰ φροντίζουμε γιὰ τὶς ἀ­νάγκες μας ναί, ἀλλὰ ὄ­χι μὲ ἀγωνία. Σήμερα ὁ κόσμος ἀγωνιᾷ γιὰ ὅ­λα· γιὰ τὴν εἰρήνη, τὴν ἐνέργεια, τὸ κλίμα, τὴ ζωή, τὴν ὑ­γεία, τὴ διατροφή, τὴν περιουσία, τὴν ἐνδυμασία του· τί θὰ φᾶμε, τί θὰ πιοῦμε, τί θὰ ντυθοῦμε!…· νά ἡ ἀγωνία του.

Γιὰ τὸ φαγητό, τὸ πιοτὸ καὶ τὶς καταχρήσεις, ποὺ γίνονται, καὶ γιὰ τὰ ἄλλα δὲν θὰ πῶ τώρα. Θὰ πῶ μό­νο λίγα λόγια γιὰ τὴν ἐνδυμα­σία μὲ ἀ­φορμὴ τὰ λόγια τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου «Μὴ μεριμνᾶτε …τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐν­δύσησθε» καὶ «περὶ ἐνδύματος τί μεριμνᾶ­τε;» (Ματθ. 6,25,28). Τί θὰ φορέσουν οἱ ἄνθρωποι!

Ιησούς, ο μόνος φίλος στη μοναξιά μας

 

Έχουμε (Θε)άνθρωπο που μας καταλαβαίνει στη μοναξιά μας. Μας καταλαβαίνει και χάρις στην αγάπη Του, αλλά και «χάρις» στην πείρα Του, κάθε άλλο παρά «ακαδημαϊκά». Έζησε επίσης στιγμές μοναξιάς, οδυνηρότατης μάλιστα:

Στην αγωνία και στην αδημονία της Γεθσημανή, τότε που σαν θρόμβοι αίματος έρεε ο ιδρώτας Του, είχε μείνει μόνος, καίτοι είχε παρακαλέσει επανειλημμένα τους πιο αγαπητούς Του μαθητές να Του συμπαρασταθούν. Ποια απογοήτευση, όταν τους έβρισκε να κοιμούνται αντί να γρηγορούν, ενώ Αυτός υπέφερε και προσευχόταν (Μάρκ. 14.32-42).

Ωστόσο και εφόσον δεν «αξιώθηκε» ανθρώπινης βοήθειας, «αναγκάσθηκε» να παρέμβει ο Ουρανός. «Ώφθη δε αυτώ άγγελος απ’ ουρανού ενισχύων αυτόν» (Λουκ. 22.43).

Δίδαγμα: Δεν μένουν ασυγκίνητα τα άνω όταν κάποιος προσκαρτερεί στον Θεό αντί δια της ακηδίας ν’ αφεθεί στον αντικείμενο. «Αλλ’ ου τι εγώ θέλω, αλλ’ ει τι συ, Θεέ μου. Θα πιω το ποτήρι!» (Μάρκ. 14.36).

«Όλοι που Σε υπομένουν δεν θα καταισχυνθούν» (Ψαλμ. 24.3). Πάλι και πάλι η Παλαιά Διαθήκη χρησιμοποιεί το «Υπομένω τον Κύριο» στην έννοια περιμένω τον Κύριο μέσα στις θλίψεις μου.

Ξανάμεινε μόνος ο Χριστός. Λίγο μετά την προσευχή εκεί στη Γεθσημανή,