~ Κάποτε τρεις Άγγελοι τσακώνονταν. Το θέμα του καυγά ήταν το ποιος έχει προσφέρει το καλύτερο δώρο στον Θεό.
Αφού πέρασαν μήνες, χρόνια ο Θεός δεν άντεχε άλλο να τους ακούει κάθε μέρα να τσακώνονται. Και τους είπε: για να σταματήσετε να τσακώνεστε θα πάτε να μου φέρεται την πιο όμορφη σταγόνα του κόσμου.
Χαρούμενοι οι άγγελοι έτρεξαν γρήγορα να πάνε να φέρουν στον δημιουργό τους αυτό που ζήτησε.
Θυμᾶμαι παλαιότερα, ὅταν ἤμουν ἱεροκήρυκας, εἶχα κάποιον κοντά μου. Κάποιον, ποὺ ἔγινε σὲ νεαρὰ ἡλικία ἐπίσκοπος – δὲν σᾶς λέω τὸ ὄνομα.
Τοῦ χάρισα ἕνα βιβλίο μου, ποὺ μόλις εἶχε κυκλοφορήσει, καὶ μοῦ ζήτησε νὰ τοῦ γράψω ἀφιέρωσι. Τοῦ ἔγραψα τότε τὴν ἑξῆς ἀφιέρωσι.
Αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης
Όταν προσεύχεσαι στις Ασώματες Δυνάμεις, μη τις φαντάζεσαι σαν τρομερά, απρόσιτα και ανελέητα όντα. Όχι, είναι κάτι το εντελώς αντίθετο.
Οι Άγιοι Άγγελοι είναι τα πιο καλόβολα, τα πιο ταπεινά, τα πιο αγαπητικά, τα πιο προσηνή και φιλικά όντα, πάντοτε έτοιμα να μας ακούσουν και βρίσκονται πολύ κοντά σε όποιον τα επικαλείται στην προσευχή του με πίστι και αγάπη. Και το δικό τους όνομα, όπως του Θεού, είναι αγάπη.
Επίσης, όταν προσεύχεσαι στις Ασώματες Δυνάμεις,
Ο Εωσφόρος κάποτε κάλεσε όλα τα διαβολάκια και ζήτησε από το καθένα να του προτείνει ένα σατανικό σχέδιο που θα είναι ιδιαίτερα καταστρεπτικό για τους ανθρώπους.
Τα διαβολάκια πρότειναν το καθένα το δικό του σχέδιο, αλλά ο Εωσφόρος βράβευσε εκείνο το διαβολάκι που πρότεινε το σατανικό σχέδιο της αναβολής.
«Εγώ, είπε ο μικρός διαβολάκος, θα λέω σ’ όλους τους Χριστιανούς πως όλα όσα τους λέει η Εκκλησία είναι ορθά και αληθινά, αλλά δεν είναι ανάγκη από τώρα να τα παίρνουν στα σοβαρά.
Τώρα μπορούν να ζούνε όπως θέλουν και στα γεράματά τους μπορούν να αποφασίσουν και για τη σωτηρία της ψυχής τους. Όλα να τα ακούνε αλλά με διάθεση αναβολής.»
Η αναβολή αποδεικνύεται το ισχυρότερο όπλο στα χέρια του διαβόλου. Πολλοί χριστιανοί πέφτουν ακριβώς σ’ αυτήν την παγίδα. Είναι η ώρα της προσευχής, ο πονηρός ζητά την αναβολή.
Δεν πειράζει, είσαι κουρασμένος, αύριο προσευχήσου. Σου δίνεται μια ευκαιρία να κάνεις μια ελεημοσύνη; Ο πονηρός με χίλιες δύο προφάσεις σε αποτρέπει. Και συ είσαι πτωχός.
Μπορεί αύριο να βρεις κάποιον πτωχότερο από αυτόν. Είναι η ώρα του εκκλησιασμού; Ο πονηρός λέει: Δεν πειράζει, εκκλησιάζεσαι την άλλη Κυριακή.
Πλησιάζει η ώρα της μελέτης του Νόμου του Θεού;
Στα Άγια των Αγίων του Ναού εισόδευσε η «Αγία Αγίων μείζων», η
υπό των Προφητών προκηρυχθείσα αληθινή σκηνή του Θεού, ο
έμψυχος και θεοχώρητος ναός. Αν θέλουμε να μιλήσουμε για την
Παναγία, θα διατρέξουμε την Αγία Γραφή από το Α ως το Ω. Πίσω απ’τα μεγάλα συγκλονιστικά γεγονότα της Ιεράς Ιστορίας, απ’ αρχής
κτίσεως μέχρι τέλους του κόσμου, ιχνογραφείται η υπέροχα διακριτική μορφή της Παρθένου.
Αφότου ο Θεός προαγγέλλει στους Πρωτοπλάστους ότι ο
απόγονος της γυναικός θα συντρίψει την κεφαλή του όφεως (Γεν. 3, 15),
μέχρις ότου εμφανίζεται η «εν γαστρί έχουσα» γυνή, η «περιβεβλημένη τον ήλιον», που γεννά «υιόν άρρενα» για να ποιμάνει «πάντα τα έθνη εν ράβδω σιδηρά» (Αποκ. κεφ. 12), ο λόγος αφορά πάντα την αγνή Θεομήτορα. Μιλούν γι’ αυτήν όλες οι γενιές των ανθρώπων, γιατί ήταν η μόνη απ’ όλες τις γενιές που εκλέχτηκε για κατοικητήριο του Θεού.
Την προκατήγγειλαν «άνωθεν οι Προφήται», αποδίδοντας...
Χειμώνας βαρύς. Σαρακοστή στον Άθω. Ο Θανασός είχε ξεμείνει στο κελλί του γέρο Κοσμά αφού το χιόνι είχε αποκλείσει τα μονοπάτια. Κλειστός ο δρόμος για τα μοναστήρια και η θάλασσα κάτω δεν ησύχαζε. Τα μοναστήρια άλλωστε ήτανε και μακριά και δεν είχε τρόπο να φύγει.
-Μη χολοσκάς. Θα μείνεις στο κελλί, του είπε ο γέροντας Κοσμάς όλο αρχοντιά. Κουκιά έχουμε, ξύλα για το τζάκι έχουμε, νάναι καλά ο γέρο Τιμόθεος που μας οικονόμησε νωρίς κούτσουρα. Και είναι ελιά που καίει όμορφα.
Σαν να κατάλαβε ο Θανασός τώρα στα σοβαρά τι του έλεγε ο γέρο Κοσμάς και πήρε να το χαρεί. Κι όσοι θα του λέγανε γιατί άργησε να γυρίσει από τον Άθωνα, την είχε την δικαιολογία έτοιμη κι αληθινή. Ήθελα εγώ…. αλλά το χιόνι μας απέκλεισε..
Μακάριος εκείνος που την ώρα της καταιγίδας βλέπει ήδη το ουράνιο τόξο, εκείνος που την ώρα που οι δυσκολίες είναι στο ζενίθ τους δε χάνει την ειρήνη του και έχει ακλόνητη την ελπίδα του στο Θεό πως όλα θα πάνε καλά!
Ο χριστιανός πρέπει να είναι προετοιμασμένος πάντα για κάθε δυσκολία. Πρότυπο μας και Θεός μας είναι ο Εσταυρωμένος Χριστός! Ο Θεάνθρωπος έπαθε πάνω στη γη, η πάναγνη Μητέρα Του είδε το μονάκριβο παιδί της να σταυρώνεται και όλοι οι άγιοι μαρτύρησαν, είτε με το μαρτύριο του αίματος θανατωμένοι από τους εχθρούς του Χριστού είτε με το μαρτύριο της συνειδήσεως θανατώνοντας οι ίδιοι τον εμπαθή και αμαρτωλό εαυτό τους. Ζούμε σε μια εποχή πολύ δύσκολη… είναι αλήθεια!
Αλλά και ποια εποχή δεν είχε δυσκολίες; Εμείς δεν ξέρουμε κάθε φορά γιατί ο Θεός επιτρέπει να πειρασθούμε. Ούτε πρέπει να βγάζουμε επιπόλαια και βιαστικά συμπεράσματα…
«Η νηστεία είναι εντολή τού Θεού. Γι αυτό καί μείς νά νηστεύουμε, παιδιά μου. Δέ μ έβλαψε η νηστεία μέχρι σήμερα πού είμαι 70 χρονών. Η μητέρα μου μ έμαθε νηστεία παιδιόθεν.
Δέν κάνω τόν υποκριτή ότι, παιδιά μου, νηστεύω, αλλά αυτά μέ δίδαξαν οι γονείς μου καί μέχρι σήμερα αυτά τηρώ, τέκνα μου. Δέν μέ έβλαψε ποτέ η νηστεία κι ας έχω ασθένειες πάνω μου. Είπαν οι γιατροί καί οι Επίσκοποι: Η νηστεία κι αυτή η λιτοδίαιτα πολύ ωφελούν τόν άνθρωπο. Εφόσον ωφελεί όταν ο γιατρός, μέ συγχωρείτε, μάς λέει: πέντε μέρες πάτερ μου, δέ θά πιείς νερό ούτε μία σταγόνα, γιά νά κάνουμε μία θεραπεία, νά δούμε τό σώμα σου τί έχει. Λοιπόν πέντε μέρες άντεξα. Πολύ καλό μέ είχε κάνει. Ε, πόσο μάλλον ωφελεί οταν νηστεύουμε γιά τήν ψυχή μας! Αλλά καί στό σώμα αυτό κατοικεί ψυχή αθάνατος. Γι αυτό άς φροντίζουμε γιά τήν ψυχή μας πού είναι πράγμα αθάνατο. Νά νηστεύετε παιδιά μου, μήν ακούτε πού λένε δέν είναι η νηστεία τίποτε κι ότι τά λένε οι καλόγηροι. Δέν τά λένε οι καλόγηροι παιδιά μου, μέ συγχωρείτε, τά λέει ο Θεός.
Η πρώτη εντολή τού Θεού ήταν η νηστεία, καθώς καί ο Χριστός μάς νήστευσε.
Εμείς μπορούμε νά πούμε ότι νηστεύουμε;
Μὲ λιμάνια μέσα στὸ πέλαγος μοιάζουν οἱ ναοί, ποὺ ὁ Θεὸς ἐγκατέστησε στὶς πόλεις· πνευματικὰ λιμάνια, ὅπου βρίσκουμε ἀπερίγραπτη ψυχικὴ ἠρεμία ὅσοι σ᾿ αὐτὰ καταφεύγουμε, ζαλισμένοι ἀπὸ τὴν κοσμικὴ τύρβη. Κι ὅπως ἀκριβῶς ἕνα ἀπάνεμο κι ἀκύμαντο λιμάνι προσφέρει ἀσφάλεια στὰ ἀραγμένα πλοῖα, ἔτσι καὶ ὁ ναὸς σῴζει ἀπὸ τὴν τρικυμία τῶν βιοτικῶν μεριμνῶν ὅσους σ᾿ αὐτὸν προστρέχουν καὶ ἀξιώνει τοὺς πιστοὺς νὰ στέκονται μὲ ἀσφάλεια καὶ ν᾿ ἀκοῦνε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ μὲ γαλήνη πολλή.
Ὁ ναὸς εἶναι θεμέλιο τῆς ἀρετῆς καὶ σχολεῖο τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Πάτησε στὰ πρόθυρά του μόνο, ὁποιαδήποτε ὥρα, κι ἀμέσως...
Όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης – Εορτάζει στις 10 Νοεμβρίου
Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης (1840-1824), που η μνήμη του εορτάζεται στις 10 Νοεμβρίου, κοιμήθηκε στην Κέρκυρα, ως πρόσφυγας, το 1924, ξεριζωμένος από τον τόπο του.
Μάλιστα τον κατατρεγμό των Μικρασιατών τον είχε προβλέψει χρόνια νωρίτερα. Καταγόταν από τα Φάρασα της Καππαδοκίας, όπου γεννήθηκε και ο όσιος Παΐσιος, τον οποίο βάπτισε ο αρχιμανδρίτης Αρσένιος.
Είναι συγκλονιστικές οι περιγραφές του οσίου Παΐσιου,που αν και πολύ μικρός, διατήρησε στη σκέψη και στην καρδιά του διδάγματα του αγίου, βιώματα της ζωής του, καθώς με την οικογένεια Ενζεπίδη ο Αρσένιος έφτασε στην Κέρκυρα, γέροντας πια, και πικραμένος από την ανελέητη σφαγή και την άδικη μεταχείριση σε βάρος των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.
Ακόμη συγκίνηση προκαλούν οι αναφορές του αγίου Παϊσίου για το πώς ο ίδιος έκανε την ανακομιδή των λειψάνων του.
Πήγε τον Οκτώβριο του 1958 στην Κέρκυρα, ξέθαψε ο ίδιος τα οστά από τον τάφο του και τα μετέφερε στην Κόνιτσα. Και από το 1970 φυλάγονται στο γυναικείο Μοναστήρι, που ίδρυσε, στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης.
Μάλιστα σημειώνει πως το βράδυ, μετά την ανακομιδή, ενώ προσευχόταν μπροστά στα λείψανα του αγίου, ένιωσε να του περισφίγγουν άγρια το λαιμό για να τον πνίξουν.
Τότε φώναξε έντρομος «άγιε Αρσένιε, βοήθησέ με». Και αμέσως από δύο δυνατά χέρια ελευθερώθηκε. Όμως δεν είναι το μοναδικό θαύμα του αγίου Αρσενίου.
Ζωντανός ακόμη θεράπευε αδιάκριτα Χριστιανούςκαι Τούρκους. Δεν ξεχώριζε τους ανθρώπους, αλλά τους έβλεπε ως εικόνες του Θεού, άρα ως αδελφούς του, που χρειάζονται αγάπη και ανοχή.
Στείρες γυναίκες τεκνοποιούσαν, αφού διάβαζε ευχή ή έδιδε «φυλακτό», που ήταν ένα κομμάτι χαρτί γραμμένο με κάποιες αυτοσχέδιες ευχές.
Σε τυφλούς, βουβούς, χωλούς παραλυτικούς, δαιμονιζόμενους έκανε ανάγνωση ευαγγελικών περικοπών και γινόντουσαν καλά. Χριστιανοί και Τούρκοι έπαιρναν από το χώμα του κελιού του, το κατάπιναν με νερό και αποκτούσαν υγεία.
Μετά την κοίμησή του, το 1945,
Πόσο ωραία είναι η εικόνα του πιστού! Πόσο θαυμαστή η χάρη της! Το κάλλος της σε γοητεύει, το δε ύφος της εκφράζει την εμπιστοσύνη του πιστού προς τον Θεό.
Η γαλήνη που είναι απλωμένη στη μορφή της εκφράζει την ειρήνη της ψυχής, η δε ηρεμία της την αταραξία της καρδιάς Η χαραγμένη στο πρόσωπο του πιστού καλοσύνη, μαρτυρά την ήσυχη συνείδησή του. Ο πιστός εικονίζεται σαν άνθρωπος που έχει απαλλαγεί από την τυραννία των ασταμάτητων μερίμνων της ζωής, οι οποίες καταπονούν συνεχώς το πνεύμα και, επίσης, σαν άνθρωπος του οποίου η πεποίθησή του προς τον Θεό ζωγραφίζεται με ζωηρά χρώματα πάνω στα χαρακτηριστικά του προσώπου του.
Αληθινά, ο πιστός εικονίζεται σαν άνθρωπος μακάριος και είναι μακάριος διότι κατέχει ήδη την πληροφορία για τη θεϊκή προέλευση της πίστης του και έχει πεισθεί για την αλήθεια της. Ο Θεός μίλησε μυστικά στην καρδιά του. Η θεία φωνή γέμισε την καρδιά του και η θεία ευφροσύνη την πλημμύρισε. Η καρδιά του και η διάνοιά του είναι αφοσιωμένες στον Θεό.
Η καρδιά του καίγεται από την αγάπη του Θεού και το πνεύμα του βιάζεται να ανυψωθεί προς τον Θεό.
Ο πιστός, έχοντας καταλύσει τα δεσμά του εγωϊσμού, τα οποία περιορίζουν ασφυκτικά την αγάπη του και δεν του επιτρέπουν να ενεργεί και να βλέπει πέρα από έναν μικρό ορίζοντα γύρω από τον εαυτό του, τινάχτηκε μακριά και λευτερώθηκε από τον τυραννικό ζυγό της δουλείας και του εγωϊσμού, καταργώντας την άθλια λατρεία τού εαυτού του.
Έτσι, ελεύθερος από τα δεσμά του, τρέχει παντού στη γη σε όλα τα σημεία του ορίζοντα, και σπεύδει όπου τον καλεί η αγάπη προς τον πλησίον. Κανείς πλέον δεν υπάρχει που να τον εμποδίζει, κανείς που να τον επηρεάζει. Οι ηδονές του κόσμου -που σαν ποτάμια κυλούν πάντοτε- και οι απολαύσεις των επίγειων αγαθών, δεν τον δελεάζουν πια.
Ιεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος
– Εμείς δεν έχουμε βάλει το Χριστό στο ζωή μας, γι΄αυτό και μας φαίνεται πολύ δύσκολος ο Χριστιανισμός.
– Ο Χριστιανισμός είναι ένας ατομικός πειραματισμός. Όσο εγώ να σας λέω, πόσο γλυκό είναι το μέλι, αν εσείς δεν βάλετε το χέρι στο μέλι για να το γευτείτε, δεν θα με καταλάβετε. Πρέπει να υπάρχει θέληση από τον άνθρωπο, για να γευτεί το μέλι και μετά θα μπορέσει να καταλάβει τα λεγόμενα μου. Εμείς όμως δυστυχώς δεν θέλουμε να δοκιμάσουμε….
Είναι συγκινητική η διακριτικότητα της αγάπης του Θεού, όπως μας την απεκάλυψε ο Γέροντας. Ήμασταν μια φιλική συντροφιά, στα Καλλίσια, δίπλα στους βράχους του Μοναστηριού, έχοντας ανάμεσά μας το Γέροντα. Ήταν νύχτα, παραμονή του Αγίου Πνεύματος.
Ο Γέροντας μας έκανε μια κατανυκτική, εξωτερική και εσωτερική, περιγραφή των Αγιορείτικων αγρυπνιών στα Καυσοκαλύβια, τότε πού, όπως έλεγε, «το Άγιο Πνεύμα ερχόταν και πλημμύριζε με ουράνια χαρά τις ψυχές των μοναχών». Και λέγοντας αυτά, μας άφησε ένα αφυπνιστικό μήνυμα:
«Και τώρα το Άγιο Πνεύμα θέλει να μπει στις ψυχές μας, όπως και τότε, αλλά σέβεται την ελευθερία μας, δε θέλει να την παραβιάσει.
Περιμένει να του ανοίξουμε μόνοι μας την πόρτα και τότε θα μπει στην ψυχή μας και θα τη μεταμορφώσει».
Τα λόγια του μου θύμιζαν την Αποκάλυψη: «Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω, εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού».
Ο Παντοδύναμος Θεός χτυπά διακριτικά την πόρτα της ψυχής του αδύναμου ανθρώπου και περιμένει υπομονητικά να του ανοίξει, για να τον κάνει αληθινά ευτυχή, κι αυτός τις πιο πολλές φορές, κάνοντας κακή χρήση της ελευθερίας του, που Εκείνος του χάρισε, δεν του ανοίγει, μένοντας κλεισμένος στη δυστυχία του.
