«Θα ‘ρθει εποχή που θα κατασκευαστούν μηχανές οι οποίες θα ελέγχουν τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων…»

 

Άγιος Σωφρόνιος του Εσσεξ

Σας προσκαλώ σε υπομονή, σε προσεκτική κατάσταση προσευχής με την ακατάπαυστη αναζήτηση του θελήματος του Θεού. 

Είθε να μας βοηθήσει ο Κύριος με το Πνεύμα το Άγιο να παραμείνουμε στο φως των εντολών Του. Και πάλι, προσκαλώντας σας σε όλα αυτά, θα σας παρακαλέσω να θυμάστε όλα τα θαύματα της Πρόνοιας του Θεού, η οποία μακροθύμησε απέναντι μας ως τώρα. Η εποχή μας είναι αβάσταχτη. Δεν είμαι αλάθητος, μπορεί να σφάλλω σε κάθε βήμα, και πράγματι σφάλλω. Ωστόσο, θα σας πω ότι μου έρχεται συχνά η σκέψη πως φτάσαμε σε «αποκαλυπτικούς καιρούς».

Θα ‘ρθει εποχή που...

Ξεκίνα από εκείνα που μπορείς.....

 

Μια από τις μεγαλύτερες αιτίες που ταλαιπωρούμαστε στην ζωή μας, είναι ότι σκεφτόμαστε με όρους, «όλα ή τίποτα». Δηλαδή η σκέψη μας, ο λογισμός μας κινείται στα άκρα και ποτέ στην μέση οδό. Ότι κι εάν συμβεί στην καθημερινότητα μας, ότι και εάν σκεφτούμε μέσα στο μυαλό μας, το τραβάμε στα άκρα, «όλα ή τίποτα», π.χ κάνουμε ένας λάθος σε μια σχέση μας, αντί να πούμε, «αυτό που έκανα ήταν λάθος, δεν χρειαζόταν…», λέμε «είμαι ανάξια για σχέσεις, δεν ξέρω να κάνω σχέσεις.. τι θέλω εγώ με αυτά αφού δεν το έχω…». Η άλλο παράδειγμα, έρχεται κάποιος χωρισμός από μια σχέση, και αντί να πούμε ότι αυτό συμβαίνει στην ζωή, μπορεί και οι δυο άνθρωποι να είναι υπέροχοι αλλά στο τέλος να μην τα βρίσκουν, χωρίς να σημαίνει ότι σώνει και καλά πρέπει να υπάρχει ένα κάθαρμα στην υπόθεση, ή ότι ενδεχομένως εγώ ή αυτός δεν εκτιμήσαμε καλά τον σύντροφο μας, αρχίζουμε.. «καμία σχέση δε μου πάει καλά, δεν πρόκειται ποτέ να κάνω μια καλή σχέση, δεν αξίζω τίποτα…». Ούτε καν περνάει από το μυαλό μας, ότι μπορεί ο άλλος να μην κατάφερε να εκτιμήσει αυτό που είσαι, γιατί σώνει και καλά πρέπει να φταις εσυ και μάλιστα να μην αξίζεις κατι καλό; 

 

Αυτές οι σκέψεις όμως και οι λογισμοί είναι ακριβώς οι ίδιοι και στην πνευματική ζωή. Στην εν Χριστώ προσπάθεια μας. Δηλαδή, έχεις ένα πάθος και επειδή σε αυτό το πάθος πέφτεις κατά καιρούς ή ακόμη και συχνά, ακυρώνεις όλη την άλλη προσπάθεια. Λες, «δεν αξίζω τίποτα, δεν μπορώ να τα καταφέρω, είμαι άχρηστος, θα πάω στην κόλαση….». Μα γιατί επειδή δεν μπορείς να νικήσεις ένα πάθος;

Όσο θα υπάρχει το σήμερα, ας μην απελπιζόμαστε!

 

«Είναι προδοσία της σωτηρίας μας αυτά τα δύο, δηλαδή και το να έχουμε θάρρος όταν είμαστε ενάρετοι, και το να απελπιζόμαστε όταν είμαστε πεσμένοι στην κακία»…

Όσο θα υπάρχει το σήμερα, μην απελπίζεσαι έχει ο Θεός! «Μήπως εκείνος που πέφτει δεν σηκώνεται, ή εκείνος που παίρνει στραβό δρόμο δεν επιστρέφει;» (Ιερ. 8, 4). Γι’ αυτό και ο Δαυίδ παρακαλεί αυτούς ακριβώς, λέγοντας: «Σήμερα, εάν ακούσετε τη φωνή Αυτού, μη σκληρύνετε τις καρδιές σας όπως τότε που Τον παραπίκραναν οι πατέρες σας» (Ψαλμ. 94, 8)…

Ασκώντας την αρετή να φοβόμαστε μήπως πέσουμε, στηριζόμενοι στο θάρρος μας. Και όταν αμαρτάνουμε να μετανοούμε.

Αυτό λέγω και τώρα: «Είναι προδοσία της σωτηρίας μας αυτά τα δύο, δηλαδή και το να έχουμε θάρρος όταν είμαστε ενάρετοι, και το να απελπιζόμαστε όταν είμαστε πεσμένοι στην κακία».

Γι’ αυτό ο Παύλος, για ν’ ασφαλίσει εκείνους που ασκούν την αρετή, έλεγε:

«Στην Αλήθεια δεν γίνονται εκπτώσεις. Η Αλήθεια είναι ο Χριστός…» (Αγίου Παϊσίου)

 

«Ἡ παρουσία τῶν Χριστιανῶν εἶναι πλέον ὁμολογία πίστεως… ~ Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

*«Μπορεῖ κανεὶς μὲ τὴν προσευχὴ νὰ βοηθήση περισσότερο, ἀλλὰ τὴν σιωπή του, θὰ τὴν ἐκμεταλλευθοῦν οἱ ἄλλοι καὶ θὰ ποῦν:

«Ὁ τάδε καὶ ὁ τάδε δὲν διαμαρτυρήθηκαν, ἑπομένως εἶναι μὲ τὸ μέρος μας· συμφωνοῦν μαζί μας…!» 

Ἂν δὲν ἀρχίσουν μερικοὶ νὰ χτυποῦν τὸ κακό, νὰ ἐλέγχουν δηλαδὴ αὐτοὺς ποὺ σκανδαλίζουν τοὺς πιστούς, θὰ γίνη μεγαλύτερο κακό… Ἔτσι θὰ τονωθοῦν λίγο οἱ πιστοί, ἀλλὰ καὶ θὰ ἐμποδισθοῦν λίγο ὅσοι πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησία…»

*«Άλλοι πάλι απο «καλωσύνη» λένε: «Στους αιρετικούς μη λέτε ότι είναι στην πλάνη, για να δείξουμε αγάπη». Και έτσι τα ισοπεδώνουν όλα.

Αν ζούσαν αυτοί στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού...

«Ένα δόξα σοι ο Θεός είναι ανώτερο από χιλιάδες Κύριε ελέησον…»

 

Τόσα χρόνια κληρικός έχω μιλήσει κι ακούσει εκατοντάδες ανθρώπους που βιώνουν τον πόνο μέσα από σκληρές και πολλές φορές οριακές καταστάσεις. Όπως εκείνη την γυναίκα που είχε πλησιάσει τον Άγιο Παίσιο και του έλεγε, «γέροντα δεν ζητώ από τον Θεό να μην πονώ, ποια είμαι άλλωστε εγώ να εξαιρεθώ από την κοινή μοίρα των ανθρώπων, αλλά να, να μην είναι η μια δοκιμασία πάνω στην άλλη ώστε να προλαβαίνω να παίρνω μια ανάσα….». 

Πλάσματα όμορφα κι ευλογημένα με χαραγμένα τα πρόσωπα αλλά φωτεινές τις ψυχές τους. Πλατεμένες, ανοιξιάτικες. Όταν πονάς ανοίγει σαν το στρείδι και βγάζεις μαργαριτάρια. Μπορείς να χωρέσεις μέσα σου τον Θεό, έχει φύγει ο εγωισμός, η έπαρση και αλαζονεία, ο λογισμός και το θέλημα σου. Το αλέτρι του πόνου έχει κατέβει βαθιά στην γη της καρδιάς σου, και έχει οργώσει την ύπαρξη σου, αφαιρώντας τα ζιζάνια των παθών που πνίγουν την θέα του Θεού εντός σου.

Όταν έλθει η Χάρις,

Άλλο να αμαρτάνεις από αδυναμία και άλλο από ιδεολογία

 

– Γιατί πάτερ Επιφάνιε να απαγορεύεται αυτό και κείνο και το άλλο, όταν πραγματοποιούνται από «ειλικρινή αγάπη», ερωτούσε ο νέος για τα διάφορα σαρκικά παραπτώματα; Γιατί να μην επιτρέπονται οι «δεσμοί» των νέων αγοριών και κοριτσιών;

…Η συζήτησις ήταν μακρά και κοπιώδης, διότι ο νέος δεν εδέχετο να αντιληφθή την πραγματικότητα, ότι δηλ. ο Χριστός αναζητά καθαρότητα βίου εις κάθε τομέα, προ πάντων δε εις τον σαρκικό.

Μας ξεκαθαρίζει με σαφήνεια ότι και το παραμικρό βλέμμα με σκοπό την επιθυμία της σαρκός αποτελεί μοιχεία μέσα εις την καρδία.

– Άκουσε παιδί μου, θεωρώ πιο τίμιο να αποδεχθής ότι δεν διαθέτης τη δύναμη να απαλλαγής από αυτό το πάθος και να ζητήσης να σε ελεήση ο Θεός, παρά να ισχυρίζεσαι ότι αυτό δεν είναι αμαρτία. Πρόσεχε, αυτό αποτελεί τραγικό λάθος σου!

Μάλιστα , διαπράττεις κάτι πολύ χειρότερο από την αμαρτία της πορνείας! Μετατρέπεις το πάθος σου σε κάτι καλό και το κάνεις σημαία. Τροποποιείς το μεγάλο ατόπημα και προσπαθείς να το διαδώσεις και εις τους άλλους.

Φρονώ πως δεν αμαρτάνεις πλέον από αδυναμία, αλλά από ιδεολογία. Αυτή η κατάστασις παγιώνει την ασθένειά σου εις αθεράπευτο και θανατηφόρο πνευματικό νόσημα.

Δυστυχώς τα πάθη δημιουργούν τη δική τους παράλογη και αθεράπευτη λογική.

Είναι εις όλους γνωστόν ότι η διαστροφή του Νόμου του Θεού συντελείται με πολλούς τρόπους. Ένας από αυτούς είναι η αλλαγή του ορισμού της λέξεως «αμαρτία».

α) «Αμαρτία», ισχυρίζονται με πονηρία, υπάρχει μόνον όταν διαπράττω κακό εις κάποιον.

Η Παναγία την γύρισε πίσω…

 

Μία κόρη είπε μία μέρα στην μητέρα της:

– «Μαμά, απόψε θα πάω σε ένα πάρτι».

– «Παιδί μου, να μην πας. Εκεί που θα πας, δεν είναι γιὰ σένα…»

– «Μαμά εκεί θα είναι οι φίλες μου και οι συμφοιτήτριές μου…»

– «Παιδί μου, να μην πας!»

– «Εγώ θα πάω», είπε με επιμονή η νεαρά.

Η κόρη βγήκε έξω, πήρε ταξί και πήγε στο πάρτι. Η μητέρα πάει στο προσκυνητάρι, γονατίζει και άρχισε να προσεύχεται στην Παναγία:

…εκεί που με ένα τριμμένο κομποσχοίνι «μετακινούνται και όρη»

 

Τι να γράψει κάποιος για τον Άγιο Παΐσιο που δεν έχει γραφτεί; Τι να πει κάποιος γι’ αυτόν τον τιτάνα του Πνεύματος που δεν έχει ειπωθεί; Τι τιμές να του αποδώσει που δεν έχουν αποδοθεί;

Η Εκκλησία τιμά στις 12 Ιουλίου, τη μνήμη του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη, ίσως του μεγαλύτερου Αγίου που ο Θεός χάρισε στο ανθρώπινο γένος τον 20^ο αιώνα, και σίγουρα ένας από τους μεγαλύτερους Αγίους όλων των εποχών.

Αυτό το Πνευματικό άστρο Θείας Χάριτος ακτινοβόλησε τις ζωές μας όσο βρισκόταν εν ζωή, άλλα και μετά την κοίμηση του, συνέχισε να λούζει με -όχι λιγότερο- φως την ανθρωπότητα έως και σήμερα. Είναι σαν να μην έφυγε ποτέ από δίπλα μας. Και όντως δεν έφυγε ποτέ.

Η ευλογημένη Παναγούδα στο Άγιο Όρος, εκείνο το ταπεινό κελάκι που ακούμπησαν τις πληγιασμένες ψυχές τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων, εκεί που «οφθαλμοί ανεώχθησαν», εκεί που ζωές άλλαξαν σε μια στιγμή, εκεί που ζεστά δάκρυα μετανοίας πότισαν τη γη, εκεί που ταξίδεψαν υπερφίαλοι «φαρισαίοι» και γύρισαν πίσω ταπεινοί «τελώνες», εκεί που βρήκαν συγχώρεση και στήριγμα θαλλασοπνιγμένοι της γης, εκεί που περπάτησαν κεκοιμημένοι άγιοι και συνομίλησαν με τον Γέροντα, εκεί στέκει ακόμα αυτός ο αγιασμένος τόπος ως και σήμερα, ως ένα από τα σημαντικότερα προσκυνήματα του περιβολιού της Παναγίας.

Εκεί ανάμεσα στους κομμένους κορμούς που κάθονταν οι κουρασμένοι σωματικά και ψυχικά προσκυνητές για να αναπαυτούν ακούγοντας λόγους από το χαριτόβρυτο στόμα του, εκεί «περπατά» ακόμα ο Άγιος Παίσιος.

Και εκεί στον ταπεινό τάφο του,

"Άναψε το φως στο υπόγειο..."(Περί λογισμών)

 

Ποιος από εμάς δεν έχει πνιγεί μέσα σε μια σκέψη κι ένα λογισμό που επιμένει να τρυπάει το μυαλό μας; Κι ενώ προσπαθείς να τον διώξεις, φωνάζεις στον Θεό, αλλάζεις θέμα συζήτησης, στάση σώματος, και ζητάς να φύγει μέσα από το κεφάλι σου, εκείνος περισσότερο κυριεύει την ύπαρξη σου, σκοτεινιάζει την ψυχή και πολλές φορές την απελπίζει. 

Ο Διάβολος δεν μπορεί να φτιάξει ένα πειρασμό από το μηδέν, διότι δεν είναι δημιουργικό πνεύμα αλλά καταστροφικό. Μόνο την καταστροφή σπέρνει και αγαπά να βλέπει. Γι’ αυτό έλεγε ο Άγιος Παίσιος ότι, παίρνει υλικό από το υπάρχον που είναι μέσα μας. Τον ευαίσθητο τον κάνει πιο ευαίσθητο, τον ενοχικό πιο ενοχικό, τον αναίσθητο ακόμη πιο σκληρό κ.ο.κ. Στην πραγματικότητα δηλαδή, χρησιμοποιεί τις υπάρχουσες ψυχικές και πνευματικές καταστάσεις μας, τα τραύμα και πληγές μας. 

 

Οπότε όσο περισσότερο έχουμε ατακτοποίητο το υπόγειο της ψυχής μας, τόσους περισσότερους και δυσκολότερος λογισμούς έχουμε. Ποια είναι η λύση,

Πως είναι η σωστή εξομολόγηση και πότε ο Χριστός μας συγχωρεί

 

Άγιος Πορφύριος

Δεν φτάνει αυτό που κάνεις, εξομολόγηση δεν είναι μόνο να πηγαίνεις στον πνευματικό και να λες τις αμαρτίες σου.

"Συναντώντας τον Χριστό στην καθημερινότητα μας"

 

Ο Χριστός καλεί τους πρώτους μαθητές του, τον Πέτρο και τον αδελφό του Ανδρέα. Αλήθεια που τους βρίσκει όταν τους απευθύνει την πρόσκληση να τον ακολουθήσουν; Μέσα στην καθημερινότητα τους. Στο ψάρεμα, στην δουλειά τους, σε αυτό που ήταν η καθημερινή ζωή τους. Εκεί τους συναντά ο Χριστός εκεί ζητάει να συναντήσει κι εμάς. 

 

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι για να συναντήσουμε τον Χριστό δεν χρειάζεται να φύγουμε ή να κρυφτούμε από αυτό που είμαστε, ζούμε ή κάνουμε. Ο Θεός έρχεται να μας βρει στην ρουτίνα μας, στην επαναληψιμότητα της καθημερινότητα μας. Εμείς τι πιστεύουμε; Ότι αποκλείεται να συναντήσουμε, να κοινωνήσουμε και να γευτούμε την εμπειρία του Θεού στο σπίτι ή την δουλειά μας. Με το σύζυγο ή τα παιδιά μας, με τους φίλους και δικούς μας ανθρώπους. Πρέπει να πάμε σε κάποιο μοναστήρι ή σε προσκύνημα, πάντως όχι εκεί που καθημερινά αμαρτάνουμε, λανθάνουμε, νευριάζουμε, μαλώνουμε, πέφτουμε και σηκωνόμαστε. 

 

Θυμάμαι τώρα κάποιους ανθρώπους που ντρέπονται να έχουν εικονίσματα στην κρεβατοκάμαρα τους γιατί εκεί λέει αλλάζουν μένουν γυμνοί ή κάνουν σεξ. Πόση ενοχή κουβαλάμε για το σώμα μας και τις λειτουργίες του, πόση ενοχή απέναντι στην ανθρώπινη φύση και πραγματικότητα. Αλήθεια ντρεπόμαστε γι αυτό που δημιούργησε ο ίδιος ο Θεός, αυτό δεν είναι άραγε βλασφημία; 

Άγιος Υάκινθος ο κουβικουλάριος (θαλαμηπόλος) (3 Ιουλίου)

 

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας καὶ ἔζησε στὰ χρόνια του αὐτοκράτορα Τραϊανοῦ (98 – 117).

Ἦταν ἄνθρωπος μὲ ἐξαιρετικὴ συμπεριφορὰ καὶ διετέλεσε κουβικουλάριος τοῦ αὐτοκράτορα. Διεκπεραίωνε τὰ καθήκοντά του μέσα στὸ παλάτι κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο. Ἦταν προσεκτικὸς καὶ δὲν μολύνθηκε ἀπὸ τὴ χλιδὴ τῶν ἀνακτόρων. Ἡ ψυχή του ὁλόκληρη ἦταν δοσμένη στὸν Σωτῆρα Χριστό.

Γι’ αὐτό, ὅταν ὁ Τραϊανὸς διέταξε διωγμὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν, ὁ Ὑάκινθος δὲν δίστασε νὰ ὁμολογήσει μπροστὰ στὸν αὐτοκράτορα ὅτι εἶναι χριστιανός. Ὁ Τραϊανὸς ἐξεπλάγη καὶ τοῦ εἶπε ὅτι εἶναι ἀχάριστος, γιὰ τὴν ἐμπιστοσύνη καὶ τὴν ὑπόληψη ποὺ τοῦ πρόσφερε τὸ παλάτι. Τότε ὁ Ὑάκινθος μὲ ψυχικὴ ἄνεση ἀπάντησε:

" όταν οι δαίμονες παιδεύονται από την ΧΑΡΗ ΤΗΣ την λένε Κλαψιάρα" π. Σάββας Αχιλλέως - ΕΜΕΙΣ σήμερα την μεγαλύνομεν ως ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΡΙΑ

 

ΠΡΙΝ ΚΑΙΡΟΥΣ ο ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΣ π. Σάββας Αχιλλέως δίχως να δει αυτό το ΕΚΤΑΚΤΟ ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΟ ΘΕΟΣΗΜΕΙΟ της ΔΑΚΡΥΡΡΟΗΣ της ΠΑΝΑΓΙΑΣ της ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΡΙΑΣ μας, που βλέπει όλος ο πλανήτης σήμερα μέσω του διαδικτύου,  το ερμηνεύει μέσα από τον ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΟ ΛΟΓΟ της καρδιάς του.

( ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ) 

 " χύνει ΔΑΚΡΥΑ ατελείωτα εις τον ΥΙΟΝ ΤΗΣ" 

" δεν σταματά να κλαίει " 

" για αυτό  οι δαίμονες όταν  παιδεύονται από την ΧΑΡΗ της ΠΑΝΑΓΙΑΣ μας την ονομάζουν  Κλαψιάρα"

" να η Κλαψιάρα που έρχεται και πάλι και αλλοίμονο μας" 

" ναι αδελφοί μου κλαίει η ΠΑΝΑΓΙΑ μας για ποίον λόγον; επειδή ευρίσκεται εις τοιαύτην δόξα;" 

Άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός οι Ανάργυροι (1 Ιουλίου)

  

 

Τα αδέρφια Κοσμάς και Δαμιανός, οι οποίοι έζησαν την εποχή που αυτοκράτορας των Ρωμαίων ήταν ο Καρίνος, ήταν γιατροί στο επάγγελμα και παρείχαν ιάσεις σε όλους όσους είχαν ανάγκη, και για αντάλλαγμα δεν έπαιρναν χρήματα, αλλά το μόνο πού ζητούσαν ήταν να πιστεύσουν στον Χριστό.

Κάποιοι όμως καλοθελητές διέβαλαν τους αγίους στον αυτοκράτορα και του είπαν ότι οι θεραπείες και τα θαύματα που επιτελούσαν τα έκαναν με μαγικές τέχνες. Τότε οι Άγιοι Ανάργυροι επειδή δεν ήθελαν να πάνε άλλους αντί αυτών στον αυτοκράτορα, προσήλθαν μόνοι τους ενώπιον του και ο Καρίνος προσπάθησε να τους μεταπείσει να αρνηθούν τον Χριστό.