Πῶς σκέφτεται ἕνας ἅγιος στίς δύσκολες στιγμές

Από επιστολή του Μεγάλου Βασιλείου σε ένα φίλο του μοναχό

«… Μα έλα εδώ κι ας σου είναι δύσκολο, για να με παρηγορήσεις ή για να με συμβουλεύσεις ή και για να είσαι κοντά, έτσι κι αλλιώς θα μου κάνει καλό και μόνο να σε δω. 

Και το σημαντικότερο;

Ὁ ἐναγκαλισμὸς τῶν Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου

Ὁ μήνας ᾽Ιούνιος καταυγάζεται ἀπό τή μεγάλη ἑορτή τῶν πρωτοκορυφαίων ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου (29 ᾽Ιουνίου). Δέν πρόκειται περί μίας ἁπλῆς ἑορτῆς, ὅπως συνήθως ἑορτάζουμε τίς ὑπόλοιπες ἑορτές τῶν ἁγίων μας: νά θυμηθοῦμε τήν κατά Χριστόν πολιτεία τους καί στό μέτρο τῶν δυνατοτήτων μας νά τούς μιμηθοῦμε. Στόν ἐναγκαλισμό τῶν δύο ἀποστόλων, ὅπως τόν βλέπουμε στή γνωστή εἰκόνα τους, ἡ ᾽Εκκλησία μας πρόβαλε τή σύζευξη τῆς πίστεως καί τῶν ἔργων, μέ ἄλλα λόγια εἶδε τούς ἀποστόλους αὐτούς ὡς σύμβολο καί τύπο τῆς παραδόσεώς της.

Ὑπῆρξε, καί ὑπάρχει ἀκόμη σέ ὁρισμένους αἱρετικούς, ἡ ἄποψη ὅτι οἱ πρωτοκορυφαῖοι ἀπόστολοι ἀκολουθοῦν διαφορετικές παραδόσεις καί ἐκφράζουν διαφορετικές θεολογίες: ὁ ἀπόστολος Πέτρος – λένε -  τονίζει τά ἔργα ὡς δρόμο σωτηρίας, γεγονός πού τόν σχετίζει περισσότερο μέ τήν ᾽Ιουδαϊκή παράδοση, καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει κυρίως τήν πίστη, ἄρα εἶναι ὁ ρηξικέλευθος καί ὁ ἀληθινός χριστιανός. Τόν Πέτρο εἶδαν πολλοί ὡς πρότυπο τῆς θεολογίας τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ, ἡ ὁποία πράγματι ὑπερτονίζει τά καλά ἔργα εἰς βάρος συχνά τῆς πίστεως, καί τόν Παῦλο ἀπό τήν ἄλλη σχέτισαν μέ τόν Προτεσταντισμό, ὁ ὁποῖος ὑποβαθμίζει τά....

Έτσι γίνεται, όταν εμείς τα αφήνουμε όλα στο Θεό!

~ Άκουσε ένα θαυμαστό γεγονός που έγινε εδώ στο Άγιον Όρος και ίσως έως τώρα δεν το έχεις ακούσει.
Έτυχε κάποιος στις ημέρες μας εδώ στα Κατουνάκια, που εγώ δεν τον πρόφθασα, γιατί πριν από λίγο καιρό είχε πεθάνει. Αυτός ήταν υποτακτικός σε ένα Γέροντα τυφλό. Λοιπόν μία ημέρα ήλθε ένας πτωχός κοσμικός, περαστικός από το Κελλί του. Και τον ρωτά ο νέος μοναχός­ :
-Από πού είσαι;
Και αυτός ήταν χωριανός του.
Λοιπόν δεν του έδωκε γνωριμία, μόνον του είπε τί κάμνει ο τάδε – για τον πατέρα του. Του λέει ο ξένος, ότι αυτός πέθανε και άφησε τη γυναίκα του και τρία κορίτσια στους δρόμους ορφανά και πτωχά. Είχαν και έναν υιό, λέει, που έφυγε από χρόνια και δεν γνωρίζουν τι έγινε.
Λοιπόν σαν να τον κτύπησε κεραυνός τον μοναχό. Και αμέσως τον προσέβαλε η πάλη των λογισμών.
-Θα φύγω, λέει στο Γέροντά του. Θα φύγω να πάω να τους προστατεύσω!
Ζητά ευλογία. Δεν του δίνει ο Γέροντας. Αυτός συνεχώς επιμένει. Και συμβουλεύοντάς τον ο Γέροντας κλαίει για τον εαυτό του, κλαίει και για εκείνον. Αλλά στάθηκε αδύνατον να τον μεταπείσει. Τέλος τον άφησε στο θέλημά του, και έφυγε ο υποτακτικός…

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Ο Απόστολος Παύλος ξεπέρασε όλους τους ανθρώπους!

Τι είναι ο άνθρωπος, και πόση αξία έχει η καταγωγή μας, και σε πόση αρετή μπορεί να φτάση αυτό το ζώο, το φανέρωσε καλύτερα από όλους τους ανθρώπους ο Παύλος.

Ακόμα τώρα εξακολουθεί, από τότε που έζησε, να υπερασπίζη την ανθρώπινη φύση μας για χάρη του Κυρίου, σ’ όλους που την κατηγορούν, και να παρακινή στην αρετή, και να κλείνη τα στόματα εκείνων που βλασφημούν, και να δείχνη ότι δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα σ’ αγγέλους και σ’ ανθρώπους, αν θέλωμε να προσέχωμε τον εαυτό μας.

Γιατί από την ίδια φύση ήταν κι εκείνος και δεν είχε διαφορετική ψυχή, ούτε κατοίκησε σε άλλο κόσμο. Ανατράφηκε στην ίδια γη και χώρα, κάτω από τους ίδιους νόμους και τα ίδια έθιμα, κι όλους τους ανθρώπους τους ξεπέρασε, από τότε που υπήρξαν κι έζησαν άνθρωποι.

Πού είναι λοιπόν αυτοί που λένε ότι είναι δύσκολη η αρετή κι εύκολη η κακία; Εκείνος αντιμιλεί σ’ αυτούς και λέει· «Η προσωρινή ελαφρά θλίψη, προετοιμάζει αιώνιο ποσό δόξας που ξεπερνά κάθε μέτρο».

Κι αφού οι θλίψεις αυτές είναι ελαφρές, πολύ περισσότερο οι ηδονές του ανθρώπου. Και δεν είναι να τον θαυμάζης μόνο γι’ αυτό, ότι από την περίσσια προθυμία ούτε ένοιωθε καθόλου τους κόπους για την αρετή, αλλά ότι ζούσε στην αρετή χωρίς να περιμένη κανένα μισθό.

Γιατί εμείς κι όταν μας περιμένη μισθός, δεν ανεχόμαστε να κοπιάσωμε γι’ αυτήν, ενώ εκείνος και χωρίς βραβεία την ακολουθούσε και την αγαπούσε, και ξεττερνούσε με κάθε ευκολία αυτά που φαίνονται εμπόδια της αρετής.

Ούτε ασθένεια του σώματος, ούτε δυσκολία περιστάσεων, ούτε φυσικούς περιορισμούς προφασιζόταν, ούτε άλλο τίποτα.

«Η πρώτη θέση στον Ουρανό είναι γι’ αυτούς που θυσιάζουν τη ζωή τους για τον πλησίον!…»

Αυτό το συγκλονιστικό γεγονός εκτυλίχτηκε στα νερά του Σαρωνικού, στα τέλη του 20ου αιώνα. Το αφηγήθηκε μια απ’ τις πιό εκλεκτές μαθήτριες του Οσίου Πορφυρίου, η οποία επρόκειτο να γίνει Μοναχή.
Σ’ ένα από τα παραθαλάσσια προάστεια της Αττικής, θα γίνονταν κολυμβητικοί αγώνες γυναικών. Θα έπαιρνε μέρος και μια εξαιρετική κοπέλα, η Άννα, η οποία ήταν πρωταθλήτρια στην κολύμβηση, συγγενής και φίλη της μαθήτριας του Οσίου.

Στους αγώνες θα συμμετείχε επίσης και μία άλλη φίλη της Άννας, η οποία είχε και εκείνη μεγάλη επίδοση σ’ αυτό το άθλημα. Πρέπει να τονιστεί, ότι η Άννα, εκτός από την εξαιρετική της επίδοση στην κολύμβηση, είχε μιά πολύ καλλιεργημένη ψυχή.
Ήταν θεοσεβής, ευγενής, γενναιόψυχη. Όλοι την αγαπούσαν!Την ημέρα των αγώνων πλήθος κόσμου είχε συγκεντρωθεί στο καθορισμένο μέρος. Μεταξύ αυτών και οι γονείς των δύο κοριτσιών. Όταν οι αγώνες ξεκίνησαν και οι αθλήτριες ξανοίχτηκαν βαθιά στη θάλασσα, προπορευόταν αισθητά η Άννα. Από πίσω της κολυμπούσε η φίλη της.
Ξαφνικά, η Άννα με την άκρη του ματιού της βλέπει την κοπέλα να χάνεται μέσα στα νερά, είχε πάθει κράμπα! Αμέσως, με την φιλαλληλία που την διέκρινε, εγκαταλείπει τον αγώνα και κατευθύνεται προς το μέρος της.
Δυστυχώς όμως οι παρατηρητές του αγώνα δεν αντιλήφτηκαν αμέσως το συμβάν. Όταν πλησίασε η Άννα, η φίλη της είχε χάσει πλέον τις δυνάμεις της. Στην προσπάθειά της μάλιστα να σωθεί, την έπιασε απ’ το λαιμό και βυθίστηκαν και οι δύο.
Όταν τελικά πήραν είδηση...

Γέροντα, δεν γίνεται οι άνθρωποι να συνέλθουν με άλλον τρόπο και όχι με κάποια δοκιμασία;

 

- Πριν επιτρέψη ο Θεός να έρθη μια δοκιμασία, εργάστηκε με καλό τρόπο, αλλά δεν τον καταλάβαιναν, γι’ αυτό μετά επέτρεψε την δοκιμασία. 

Βλέπετε, και όταν ένα παιδί είναι ανάποδο, στην αρχή ο πατέρας του το παίρνει με το καλό, του κάνει τα χατίρια, αλλά, όταν εκείνο δεν αλλάζη, τότε του φέρεται αυστηρά, για να διορθωθή. 

Έτσι και ο Θεός μερικές φορές,

Ὁ εὐλογημένος Συμεών

Ἀσκητὲς μέσα στὸν κόσμο - Μέρος Ἅ

 

Τό 1922 ἦρ­θε ἀ­πό τήν Μι­κρα­σί­α μέ τούς πρό­σφυ­γες ἕ­να ὀρ­φα­νό Ἑλ­λη­νό­που­λο, ὀ­νό­μα­τι Συ­με­ών. Ἐγκα­τα­στά­θη­κε στόν Πει­ραι­ᾶ σέ μιά πα­ρα­γκού­λα καί ἐ­κεῖ με­γά­λω­σε μό­νο του. Εἶ­χε ἕ­να κα­ρο­τσά­κι καί ἔ­κα­νε τόν ἀ­χθο­φό­ρο, με­τα­φέ­ροντας πράγ­μα­τα στό λι­μά­νι τοῦ Πει­ραι­ᾶ. Γράμ­μα­τα δέν ἤ­ξε­ρε οὔ­τε πολ­λά πράγ­μα­τα ἀ­πό τήν πί­στη μας. Εἶ­χε τήν μα­κα­ρία ἁ­πλό­τη­τα καί πί­στη ἁ­πλῆ καί ἀ­πε­ρί­ερ­γη.

Ὅ­ταν ἦρ­θε σέ ἡ­λι­κί­α γά­μου νυμ­φεύ­θη­κε, ἔ­κα­νε δύο παι­διά καί με­τα­κό­μι­σε μέ τήν οἰ­κο­γέ­νειά του στή Νί­και­α. Κά­θε πρωΐ πή­γαι­νε στό λι­μά­νι τοῦ Πει­ραι­ᾶ γιά νά βγά­λη τό ψω­μά­κι του. Περ­νοῦ­σε ὅ­μως κά­θε μέ­ρα τό πρωΐ ἀ­πό τό να­ό τοῦ ἁ­γί­ου Σπυ­ρί­δω­νος, ἔμ­παι­νε μέ­σα, στε­κό­ταν μπρο­στά στό τέ­μπλο, ἔ­βγα­ζε τό κα­πε­λά­κι του καί ἔ­λε­γε: «Κα­λη­μέ­ρα, Χρι­στέ μου, ὁ Συ­με­ών εἶ­μαι. Βο­ή­θη­σέ με νά...

Τίποτε να μη σας απελπίζει

 

Άγιος Νεκτάριος

Αγωνίζου τον αγώνα τον καλό και ο Θεός θα σε ενισχύει. Στον αγώνα εντοπίζουμε τις αδυναμίες, τις ελλείψεις και τα ελαττώματά μας.
Είναι ο καθρέφτης της πνευματικής μας καταστάσεως. Όποιος δεν αγωνίστηκε, δεν γνώρισε τον εαυτό του. Προσέχετε και τα μικρά ακόμη παραπτώματα.
Αν σας συμβεί από απροσεξία κάποια αμαρτία,

Περιστατικά απο την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση

νβ΄. Ἀ­πό­κτη­ση καί ἀ­πώ­λεια τῆς εὐ­χῆς

Δι­ή­γη­ση Γέ­ρον­τος: «Βο­η­θοῦ­σα στίς ἑ­τοι­μα­σί­ες τῆς πα­νη­γύ­ρε­ως ἑ­νός Κελ­λιοῦ. Ὁ Γέ­ρον­τας τοῦ Κελ­λιοῦ πού ἦ­ταν πο­λύ ἐ­πι­τή­δει­ος καί γρή­γο­ρος, μοῦ ἔ­λε­γε: “Κά­νε γρή­γο­ρα, φέ­ρε ἐ­κεῖ­νο, πή­γαι­νε ἐ­κεῖ…”. Ἐ­γώ δέν μπο­ροῦ­σα νά ἀν­τέ­ξω τό­ση βί­α, ἀλ­λά τά ἔ­κα­να ὅ­λα μέ ὑ­πα­κο­ή. Ἐ­κεί­νη τήν στιγ­μή πού ἔ­κα­να ὅ­λον αὐ­τό τόν ἀ­γῶ­να, νά ἑ­τοι­μά­σου­με τρά­πε­ζα γιά σα­ράν­τα πα­τέ­ρες –καί τά ἔ­κα­να μέ με­γά­λη προ­θυ­μί­α–, μπῆ­κε ἡ εὐ­χή μέ­σα μου καί ἄρ­χι­σε νά λέ­η ἡ καρ­διά μου μό­νη της τήν εὐ­χή χω­ρίς προ­σπά­θεια. Ὤ, τί ἀ­γαλ­λί­α­ση! Δέν μπο­ρῶ νά τήν πε­ρι­γρά­ψω. Ἄρ­χι­σε ἡ καρ­διά μου νά λέη τήν εὐ­χή καί ἔ­βγαι­νε ἀ­πό τό στό­μα μου οὐ­ρά­νια εὐ­ω­δία­. Καί ὅ­λα αὐ­τά, ἐ­πει­δή ἔ­κα­να ὑ­πα­κο­ή σ᾿ ἕ­ναν ξέ­νο· δέν ἦ­ταν Γέ­ρον­τάς μου. Ἦρ­θε ἡ χά­ρις τοῦ Θε­οῦ καί μέ ἐ­πε­σκί­α­σε. Αὐ­τήν τήν χά­ρι τήν εἶ­χα γιά ἕ­να τέ­ταρ­το πε­ρί­που, ἐ­νῶ ταυ­τό­χρο­να δού­λευ­α, καί ὁ Γέ­ρον­τας τοῦ Κελ­λιοῦ δέν κα­τά­λα­βε τί­πο­τε. Τό­τε ἔρ­χε­ται ἕ­νας ἄλ­λος ἀ­δελ­φός καί μοῦ λέ­ει μέ λί­γο ἀ­πό­το­μο τρό­πο:

–Γιατί μοῦ πῆ­ρες τό τη­γά­νι;

–Φεῦγα ἀ­πό δῶ πέ­ρα, δαι­μο­νι­σμέ­νε, πού σοῦ πῆ­ρα τό τη­γά­νι! Ἐ­μεῖς πνι­γό­μα­στε στήν δου­λειά. Μό­λις τοῦ εἶ­πα ἔ­τσι, πά­ει ἔ­φυ­γε ἡ εὐ­χή ἀ­πό μέ­σα μου. Τήν ἄλ­λη μέ­ρα πῆ­γα στόν πα­πα–Ἐ­φραίμ τόν Κα­του­να­κι­ώ­τη καί τοῦ δι­η­γή­θη­κα ὅ,­τι μοῦ συ­νέ­βη. Μοῦ ἀ­πάν­τη­σε:

Πραγματική πίστη είναι η υποταγή μας στο θέλημα του Θεού

 

Δημήτριος Παναγόπουλος

Κάποτε γνώρισα μια χριστιανή, η οποία σε ώρα γαλήνης με κάποια υπερτροφική αυτοπεποίθηση έλεγε: «Εγώ πιστεύω βαθιά, μα πολύ βαθιά στον Θεό».
Όταν όμως την επισκέφθηκαν διάφορες δοκιμασίες, γόγγυζε τόσο κατά της Πρόνοιας του Θεού, ώστε αν την άκουγε ένας πιστός έπρεπε να σφαλίσει τα αυτιά του για να μην την ακούει.
Τέτοιους δυστυχώς Χριστιανούς, άνδρες και γυναίκες, συναντούμε κάθε μέρα πολλούς. Και όμως λίγοι συναισθάνονται την αμαρτία τους και την εξομολογούνται.
Η επιπόλαιη και ρηχή πίστη μερικών Χριστιανών φαίνεται προπάντων όταν συμβεί να πάθουν κάτι ή να αρρωστήσουν.
Περνούν μια ζωή μαρτυρική. Βλέπουν ένα σπυράκι και υποπτεύονται αμέσως το κακό. Νηστεύουν μία μέρα και αισθάνονται δήθεν τα γόνατά τους να τρέμουν. Άλλοτε πάλι ξεροβήχουν, διότι νομίζουν ότι έχουν κολλήσει αρρώστια. Δεν προφταίνει να περάσει η μία ιδέα και τη διαδέχεται η άλλη.
Αυτά τα άτομα αποτελούν παθολογικά φαινόμενα αξιολύπητα, που μόνο μία πίστη βαθιά στον Κύριο θα μπορούσε να τα απαλλάξει από την κατάσταση αυτή και να τα κάνει να αισθανθούν τη χαρά της ζωής.
Αναφέρω παραδείγματα μερικών Χριστιανών, δήθεν πιστών.

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

 

Οι άνθρωποι πολλές φορές περιμένουν από τον Θεό να πραγματοποιήσει αυτά που ζητούν στις προσευχές τους με έναν τρόπο που οι ίδιοι θεωρούν ότι είναι ο καλύτερος. Ο Θεός όμως συχνά απαντά στις δεήσεις τους με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο και όχι μ’ αυτόν που θα ήθελαν ή θα φαντάζονταν.

Αν ζητάνε, για παράδειγμα,

Ο Θεός ποτέ δεν εκδικείται για το παρελθόν....

 

«Ο Θεός ποτέ δεν εκδικείται για το παρελθόν αλλά φροντίζει για το μέλλον μας.»

Πόσοι άνθρωποι δεν μεγάλωσαν από παιδιά μαθαίνοντας ότι εκεί ψηλά στον ουρανό υπάρχει ένα αιμοβόρο τέρας που διψάει για αίμα για κακό και εκδίκηση. Ένας Θεός που κόβει γλώσσες μικρών παιδιών, χέρια και πόδια. Ένας Θεός που αστυνομεύει την ζωή των ανθρώπων και καταδικάζει σε αιώνιες κολάσεις αδύναμες υπάρξεις;

Πόσες ψυχές δεν τραυματίστηκαν, λύγισαν και έσπασαν κάτω από τις απειλές και τον μεταφυσικό εκφοβισμό ακόμη και των πιο ανθρώπινων εκδηλώσεων, όπως ο έρωτας, η αγάπη, η σεξουαλικότητα; Παντού ενοχές και φόβος. Απειλές και ταραχή. Ένας Θεός που μόνο να τον αγαπήσεις δε μπορούσες.

Είναι όμως αυτός ο Θεός που μας αποκάλυψε ο Χριστός; Είναι αυτός ο Πατέρας Του, εκείνος που «τόν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς καί βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους»(Ματθ. 5, 45)

Θα μου πείτε τώρα πως σου ήρθαν όλα αυτά και τα γράφεις;

Ένα μυστικό του Ουρανού: Θα εκπλαγούμε όταν βρεθούμε στην ουράνιο Βασιλεία

 

Στην καρδιά των αγίων ζει η χάρη του Αγίου Πνεύματος, που τους κάνει συγγενείς του Θεού, και αυτοί αισθάνονται φανερά ότι είναι πνευματικά τέκνα του ουράνιου Πατέρα και για αυτό λένε: «Πάτερ ημών» (Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης)

Η κ.Αθηνά Σιδέρη ήταν προσκεκλημένη στην εκπομπή της Σοφίας Χατζή «Καινά και Παλαιά» με θέμα της πνευματικές εμπειρίες που έζησε κοντά στον νέο Άγιο της Εκκλησίας μας Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη.
«Ο γέροντας Πορφύριος», τόνισε η κ. Σιδέρη, «μιλούσε πάντα με δέος για την αγάπη του Θεού. Μου έλεγε το εξής: ότι θα εκπλαγούμε όταν βρεθούμε στην ουράνιο Βασιλεία από την αγάπη του Κυρίου μας. Δεν θα μπορέσει ανθρώπινος νους, όλα τα μυαλά του κόσμου να συγκεντρωθούν, δεν θα μπορέσουν να αποδώσουν το πλάτος, το βάθος, το μήκος και το εύρος της αγάπης του Θεού. Είναι τόσο μεγάλη η αγάπη Του, που δεν μπορούμε να καταλάβουμε οι άνθρωποι την αξία αυτής της αγάπης. Και κάνουμε ένα τεράστιο λάθος, να ζητούμε πάντα να γίνεται το θέλημά μας.
Ενώ ο ίδιος ο Κύριος στην Κυριακή προσευχή μάς λέει να ζητάμε να γίνει το θέλημά Του. Αυτό κρύβει το κατ’ ευδοκίαν θέλημα του Κυρίου μας. Ενώ εμείς βιώνουμε το κατά παραχώρησιν θέλημά Του. Για αυτό και πονάμε. Ενώ αν αφήσουμε τον Θεό να εκφρασθεί με την αγάπη Του, θα ζούσαμε τον παράδεισο. Αλλά δυστυχώς η αμαρτία μάς κάνει να χάνουμε τον παράδεισο. Διότι δεν έχουμε την υπομονή να περιμένουμε το κατ’ ευδοκίαν θέλημα του Κυρίου για τη ζωή μας, αλλά προτρέχουμε και ανυπομονούμε να γίνεται το δικό μας.»

Συγκλονιστικό μυστικό του Ουρανού...

Αυτή είναι η αιώνιος ζωή....

 

Μια και αύριο είναι ψυχοσάββατο σκέφτηκα να πούμε λίγα πράγματα για αυτή την περίφημη «μετα θάνατον ζωή». Σίγουρα για να μιλήσω γι αυτά τα θέματα θα ήταν σωστό να χρησιμοποιήσω αγιογραφικά και πατερικά χωρία, ορολογίες και έννοιες. Όμως αυτά δεν είναι για το facebook και θα βαρύνει πολύ το κλίμα. Γι’ αυτό θα σας πω την ουσία της Ορθόδοξης Χριστιανικής διδασκαλίας περί του θέματος, αποφεύγοντας βαριές έννοιες και αναλύσεις.

· Να ξεκαθαρίσουμε εξ αρχής, ότι...

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον

 

Ὁσίου Παρθενίου τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου

Τὸ Πνεῦμα τό Ἅγιον ὑπῆρχε, ὑπάρχει καὶ θὰ ὑπάρχει. Παρακάλεσέ Το νὰ ἐπιφοιτήοει πάνω σου, γιὰ νὰ βρίσκεσαι πάντοτε ἐντός τῆς Χάριτός Του.

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι ζωὴ ὅλων τῶν ὄντων, Πνεῦμα ζωοποιόν. Παρακάλεσέ Το νὰ ζωοποιήσει τὴν ψυχή σου γιὰ τὴν αἰώνια ζωή.

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι πῦρ. Παρακάλεσέ Το νὰ ἀποτεφρώσει ὅλο τὸ κακὸ ἐντός σου καὶ νὰ ἀνάψει μέσα σου τὸν λύχνο τῆς καρδιᾶς σου γιὰ πάντα, ὥστε νὰ μὴ τὴν καταλάβει κανένα σκότος.

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι φῶς. Παρακάλεσέ Το νὰ σὲ φωτίσει, γιὰ νὰ λάμψεις ὡς ἀστὴρ στὸ πνευματικὸ στερέωμα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι Θεός. Παρακάλεσέ Το νὰ σὲ ἁγιάσει καὶ νὰ σὲ καταστήσει μέτοχον Αὐτοῦ εἰς τοὺς αἰώνας.

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι τὸ πᾶν. Παρακάλεσέ Το ὡς «θησαυρὸ τῶν ἀγαθῶν» νὰ ἐκχυθεῖ στὴν καρδιά σου καὶ νὰ τὴν πληρώσει μὲ τὴν ἀτελεύτητη χαρά, γιὰ νὰ εἶσαι πλούσιος εἰς τοὺς αἰώνας.

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι Πνεῦμα ἀθάνατον. Παρακάλεσέ Το νὰ γίνεις καὶ σὺ πνεῦμα, διότι εἶναι ἀδύνατον στὴν σάρκα καὶ τὸ αἷμα νὰ κληρονομήσουν τὴν αἰώνιο ζωή. Πρέπει καὶ αὐτὰ μὲ θαυμαστὸ τρόπο ἀπὸ αὐτὴν ἀκόμη τὴν ζωὴ νὰ γίνουν πνευματικά. Λέγε στὴν καρδιά σου:...

Ο Μόρφου Νεόφυτος μιλᾶ γιὰ τὴ Νέα Ἐποχὴ καὶ τὴ Νέα Τάξη Πραγμάτων

www.triklopodia.gr

Υπάρχει μια παρηγοριά που βλασταίνει στον πόνο…

π. Λίβυος

Υπάρχουν δοκιμασίες που με τον Χριστό γίνονται ευλογίες.

Μένουμε κοντά Του, ακόμη και όταν νιώθουμε ότι δεν μας ακούει.

Λέμε την ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με…»,δίχως αναλύσεις, συναισθηματισμούς και ερμηνείες.


Δεν υπάρχει καλή και κακή προσευχή. Η αξία της προσευχής δεν είναι σε αυτό που λέμε αλλά σε εκείνο που πράττουμε.
Αυτή η εσωτερική κίνηση προς τον Θεό έχει την αξία, το άνοιγμα στην παρουσία Του. Ότι θέλω να τον γνωρίσω.

Κοινωνάμε το σώμα και το αίμα Του, κι ας επιμένει ο νους να τον καλεί απόντα στο προσκλητήριο της δοκιμασίας μας. Είναι εκεί ακόμη κι όταν δεν φαίνεται πουθενά.

Άσε να λέει το μυαλό. Άλλωστε πότε σε συμβούλευσε σωστά; Πάντα σου έπαιζε παιγνίδια μαζί με τις πληγές σου.

Εσύ μείνει...

Μην πορεύεσαι μονάχος κανένα δρόμο του κό­σμου αυτού...(Αγ.Ιουστίνου)

 

 

Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

"Μην πορεύεσαι μονάχος κανένα δρόμο του κό­σμου αυτού παρά μονάχα έχοντας μπροστά σου τον Κύριο Ιησού ή με την ευχή του Ιησού εμπρός σου, με την πίστη σε Εκείνον εμπρός σου, με την αγάπη προς Εκείνον εμπρός σου, με την ανάσα, το δάκρυ και την κραυγή προς Εκείνον εμπρός σου. Τότε θα φεύγει από μπροστά σου κάθε θάνατος και κάθε πει­ρασμός, μα όχι εξαιτίας σου αλλά εξαιτίας Εκείνου που στέκει μπροστά σου."

 

ixthis3.blogspot.com

Αμαρτία είναι η προδοσία του ουρανού μέσα στην ψυχή μας

 

 

Ο Θεός φανερώνει την μεγάλη του αγάπη για τον άνθρωπο στο πρόσωπο του Χριστού. Γίνεται άνθρωπος για να γίνουμε εμείς Θεοί. Έρχεται στην γη για να μπορούμε εμείς να πάμε στον ουρανό. Κοιτάει την γη μας για να κοιτάξουμε εμείς τον ουρανό που κουβαλάμε μέσα μας. 

Αυτό ακριβώς μας θυμίζει η σημερινή εορτή της Αναλήψεως. Ότι μέσα μας υπάρχει κάτι πέρα απο γη και χώμα. Γεννηθήκαμε για την αιωνιότητα κι ο θάνατος δεν μας ταιριάζει. 

«Αμαρτία είναι...