Ἡ Ἔνδοξος Ἀνάληψις τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ

Ἱερὰ Μονὴ Καρακάλλου Ἁγίου Ὅρους

 

Ἡ εἰκόνα τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Χριστοῦ εἶναι μεγαλοπρεπής. Οἱ Μαθηταὶ ἐξεπλάγησαν, καὶ μὲ ἀπερίγραπτον χαρὰν καὶ θαυμασμὸν παρακολουθοῦσαν τὴν Ἀνάληψιν τοῦ Χριστοῦ εἰς τοὺς οὐρανούς. Οἱ Μαθηταὶ δὲν εἶδαν τὴν ἀρχὴν τῆς Ἀναστάσεως, ἀφοῦ κανεὶς δὲν εἶδε τὸ Χριστὸ τὴν ὥρα ποὺ ἐξήρχετο ἀπὸ τὸ μνημεῖον. Μετὰ ὅμως ἀπὸ τὴν Ἀνάστασίν Του, ὁ Κύριος ἐμφανίσθηκε πολλὲς φορὲς εἰς αὐτούς. Τὴν Ἀνάληψιν ὅμως τοῦ Κυρίου οἱ Μαθηταὶ τὴν εἶδον ἀπὸ τὴ ἀρχήν.

Οἱ Μαθηταὶ ἀτενίζουν πρὸς τὸν οὐρανὸν καὶ βλέπουν ἀναλαμβανόμενον τὸν ἀγαπητόν τους Διδάσκαλον. Καὶ ἐνῶ ἀποχωρίζεται ἀπὸ αὐτοὺς ὁ Κύριος, εἰς τὸ κέντρον τῆς Συνάξεως τῶν Ἀποστόλων εὑρίσκεται ἡ Παναγία, ἡ Μητέρα τοῦ Χριστού1. Ἡ Παναγία εἶναι τὸ πιὸ ἀγαπητὸν πρόσωπον εἰς τὸν Χριστὸν καὶ εἰς τοὺς Χριστιανούς. Ποτὲ δὲν διεκδίκησε καμμίαν θέσιν μέσα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Εἶναι ὅμως τὸ κέντρον τῆς θείας λατρείας καὶ ὁ πιὸ πολύτιμος θυσαυρὸς ποὺ ἔχει ἡ Ἐκκλησία μας.

Πάντα ὁ Κύριος προετοίμαζε τοὺς Μαθητές Του ὅτι θὰ φύγη ἀπὸ τὸν κόσμον αὐτόν. Καὶ ὅταν ἐπλησίαζε ἡ ὥρα τῆς Σταυρικῆς Του θυσίας, ἔλεγε πρὸς αὐτοὺς ὅτι...

Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσσος: Ὁ θαυματουργὸς πολύπαθος ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ

 

Τοῦ Λάμπρου Κ. Σκόντζου, 

Θεολόγου - Καθηγητοῦ

Ἡ ἐμφάνιση ἁγίων στὴν Ἐκκλησία μας σὲ κάθε ἐποχὴ εἶναι τὸ μόνιμο θαῦμα. Οὐδέποτε ὑπῆρξε ἐποχὴ στὴ δισχιλιόχρονη πορεία τῆς Ἐκκλησίας μας ποὺ νὰ μὴν ἔχει ἐμφανιστεῖ ἅγιος. Ὅπως σὲ κάθε ἐποχή, ἔτσι καὶ στοὺς νεώτερους καὶ σύγχρονους καιροὺς ἀναδεικνύει ὁ Θεὸς ἁγίους γιὰ τὴ δόξα τὴ δική Του καὶ τὸν ἁγιασμὸ καὶ τὴν ἀρωγὴ τῶν πιστῶν. Ἕνας ἀπὸ τοὺς νέους λαοφιλεῖς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσσος.

Ἦταν Ρῶσσος στὴν καταγωγὴ καὶ εἶχε γεννηθεῖ στὴ Ν. Ρωσία, τὴ σημερινὴ Οὐκρανία, στὰ 1690 ἀπὸ εὐσεβῆ οἰκογένεια. Κατατάχτηκε στὸν ρωσικὸ στρατὸ νὰ ὑπηρετήσει τὴ στρατιωτική του θητεία, ὅταν ἡ πατρίδα του βρισκόταν σὲ πόλεμο μὲ τὴν Τουρκία (1711-1718). Ὁ νεαρὸς Ἰωάννης πολεμοῦσε μὲ ἡρωισμὸ στὸν αὐτοκρατορικὸ στρατό, ὁ ὁποῖος εἶχε ὑποστεῖ ταπεινωτικὲς ἧττες ἀπὸ τὰ ἀκατάβλητα τουρκικὰ στρατεύματα. Στὴ μάχη ἀνακατάληψης τοῦ Ἀζὼφ πιάστηκε αἰχμάλωτος, μαζὶ μὲ χιλιάδες ἄλλους συμμαχητές του καὶ ὁδηγήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη, ἐν μέσω ἐξευτελισμῶν. Ἀπὸ ἐκεῖ προωθήθηκε στὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας, στὸ χωριὸ Προκόπιο, ὅπου δόθηκε στὴν κατοχὴ ἐνός  Ἀγά, ὁ ὁποῖος ἠγεῖτο στρατοπέδου Γενιτσάρων. Ἐν μέσω πρωτοφανῶν ἐξευτελισμῶν καὶ σκληρῶν βασανιστηρίων τοῦ ἀνατέθηκε νὰ...

Ἅγιος Παΐσιος: "Οἱ θεῖες ἡδονὲς δὲν γεννιοῦνται ἀπὸ τὶς σωματικὲς ἡδονὲς ἀλλὰ ἀπὸ τὶς σωματικὲς ὠδίνες, ποὺ γίνονται στοὺς ἀγῶνες μὲ ἐπίγνωση καὶ διάκριση γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ"

 

 

Ἀδύνατο εἶναι, νὰ νιώσουμε τὴν θεία παρηγοριὰ (τὴν παραδεισένια γλυκύτητα), ἐὰν δὲν ἀποφύγουμε τὴν κοσμικὴ καὶ ἐὰν δὲν πεθάνει τελείως τὸ κοσμικό μας φρόνημα. 

Θὰ πρέπει τὸ κοσμικὸ φρόνημα, ἀφοῦ πεθάνει, νὰ γίνει φυτόχωμα, γιὰ νὰ ἀναπτυχθεῖ μέσα μας τὸ θεῖο φρόνημα, διότι οἱ θεῖες ἡδονὲς δὲν γεννιοῦνται ἀπὸ τὶς σωματικὲς ἡδονὲς ἀλλὰ ἀπὸ τὶς σωματικὲς ὠδίνες, ποὺ γίνονται στοὺς ἀγῶνες μὲ ἐπίγνωση καὶ διάκριση γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὰ φιλότιμα παιδιά Του, γιὰ νὰ ἀπεκδυθοῦν τὸν παλαιό τους ἄνθρωπο (τὸν κοσμικό). 

Ὁ Καλός Πατέρας τρεφει μετὰ τὰ παιδιά Του, ἀπὸ τὴν γῆ ἀκόμη ποὺ βρίσκονται, μὲ παραδεισένιες τροφές, καὶ σκιρτᾶνε ἀγαλλόμενα ἀναστάσεως ἡμέρα, ἀφοῦ φυσικὰ περάσανε τὴν Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ μὲ ἀγῶνες, τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ στὸν Σταυρὸ καί, ἀναστηθήκανε πνευματικὰ καὶ ζοῦν πιὰ τὴν Διακαινήσιμο συνέχεια. Δηλαδὴ δὲν ἑορτάζουν μία φορὰ τὸν χρόνο Ἀνάσταση, ἀλλὰ συνέχεια Πάσχα, Κυρίου Πάσχα. 

Ὁ Καλός μας ὁ Θεὸς τὴν ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου τὴν...

Κυριακή του τυφλού: «Ο Χριστός γίνεται καθημερινά ορατός μέσα στο θαύμα της Εκκλησίας»

 

Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων

«Σύ πιστεύεις εἰς τόν υἱόν τοῦ Θεοῦ; ἀπε­κρίθη ἐκεῖνος καί εἶπεν· καί τίς ἐστιν, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν;» (Ἰωάν. 9.35-36)

Γιά ἕνα ἀκόμη θαῦμα τοῦ Χριστοῦ ἀκούσαμε σήμερα, γιά ἕνα θαῦμα πού χά­ρισε σέ ἕναν τυφλό ἄν­θρω­πο ὄχι μόνο τό φυ­σι­κό φῶς ἀλλά καί τό πνευματικό, πού τοῦ ἄ­νοιξε μαζί μέ τά μάτια τοῦ σώματος καί τά μά­τια τῆς ψυχῆς. Εἶναι τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ.

Τό βασικό ὅμως στοι­χεῖο τοῦ θαύματος δέν εἶναι ἡ θεραπεία, ἀλλά οἱ διάλογοι πού τό συνο­­δεύουν. Ὁ πρῶτος διάλογος εἶναι ἀνάμεσα στούς μαθητές καί τόν Χριστό γιά τήν αἰτία τῆς ἀ­σθενείας. Ὁ δεύτερος ἀνά­­με­σα στόν πρώην τυφλό καί στούς Φαρι­σαίους γιά τόν τρόπο τῆς θεραπείας. Ὁ τρίτος ἀνάμεσα στούς γονεῖς τοῦ πρώην τυφλοῦ καί τούς Φαρισαίους πού ἐπι­διώ­κουν νά βροῦν τρόπο γιά νά κατη­γο­ρή­σουν τόν αἴτιο τοῦ θαύ­ματος, τόν Χριστό, καί ὁ τέταρτος ἀνάμεσα στόν Χριστό καί τόν θε­ραπευθέντα τυφλό.
Ἄς σταθοῦμε γιά λίγο στόν τε­λευ­ταῖο διάλογο.
Ὁ τυφλός ἔχει ἤδη θε­ραπευθεῖ, ἔχει δεῖ τό φῶς καί τόν κόσμο πού ποτέ μέ­χρι τότε δέν εἶχε δεῖ. Ἔχει δεῖ ὅμως καί τό σκληρό πρόσωπο τῶν Γραμματέων καί τῶν Φαρισαίων πού ἐπι­χείρησαν νά τοῦ συν­θλίψουν τήν πίστη πού εἶχε γεν­νηθεῖ στήν ψυχή του γιά τόν ἄ­γνω­στο σωτήρα του, πού ἐπιχείρησαν νά δια­βάλλουν τόν Χριστό καί νά τοῦ στε­ρήσουν τό στήριγμα τῆς ἐλπί­δος του, πού ἐπιχε­ί­ρησαν νά τοῦ τυφλώ­σουν τά μάτια τῆς ψυ­χῆς γιά νά μή δεῖ τόν Χρι­στό, γιά νά μή γίνει μέτοχος τῆς σω­τηρίας πού χαρίζει ὁ φιλεύ­σπλαγχνος Κύριος.
Τά εἶχε δεῖ ὅλα αὐτά ὁ πρώην τυφλός, ἀλλά δέν εἶχε δεῖ ἀκόμη τό πρόσωπο τό ὁποῖο ἐπι­θυμοῦσε νά δεῖ,

Πριν ανοίξεις το στόμα σου, προσευχήσου, για να μην κατακρίνεις

Αρκετοί είν’ αυτοί που τους αρέσει να κρίνουν την Εκκλησία και να υπογραμμίζουν διάφορες αδυναμίες του κλήρου (των παπάδων).
Στο παρόν δε γίνεται λόγος γι’ αυτούς που κρίνοντας την Εκκλησία, τοποθετούν τους εαυτούς τους έξω απ’ αυτήν: έχουμε άλλωστε Δημοκρατία κι ο καθένας είναι ελεύθερος να λέει αυτό που πιστεύει.
Καλό βέβαια θα ήταν, όσοι ασκούν κριτική -όχι μόνο στην Εκκλησία αλλά στα πάντα- να γνωρίζουν τα θέματα απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη ώστε η θέση τους να έχει μια κάποια βαρύτητα.
Λόγος όμως γίνεται για ‘κεινους που κρίνουν κι επικρίνουν τοποθετώντας συνάμα τους εαυτούς τους μες την Εκκλησία. Αυτούς δηλαδή που έρχονται στην Εκκλησία, που κοινωνούν, που έχουν μυστηριακή ζωή κι αγαπούν την Εκκλησία και το έργο της.
Εύκολα κανείς θα πει για τον παπά και θα τον κρίνει, για τον ψάλτη, για την αταξία μέσα στο ναό, για, για.. Συχνά, σε παρέες ευσεβών οι κουβέντες αρχίζουν και τελειώνουν στην κριτική περί της Εκκλησίας, τι δε πάει καλά, τι πρέπει να διορθωθεί, τι, τι, τι…

Ο Μέγας και Άγιος Κωνσταντίνος – Η ιστορία τον ανέδειξε Μέγα και η Εκκλησία Άγιο (21 Μαΐου)

Και μόνο το όνομα Κωνσταντίνος ν’ ακουσθεί, συγκινεί κάθε χριστιανική καρδιά, όχι μόνο σήμερα αλλά από πολλά χρόνια πριν, διότι συνδέεται με τους θρύλους της φυλής, ότι «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θάναι».
Συγκινεί, διότι ο πρώτος που έφερε το όνομα ο Κωνσταντίνος ο Α’ ο Μέγας, υπήρξε όχι μόνο ένας από τους μεγαλύτερους άνδρες της παγκόσμιας ιστορίας αλλά κάτι παραπάνω. Υπήρξε Άγιος.
Κι όταν ακούσουν την λέξη Άγιος, αρχίζουν να διαμαρτύρονται οι κράχτες της αθεΐας και της απιστίας. Είναι Άγιος; Στρατηγός, ναι είναι, Βασιλιάς και Αυτοκράτορας ναι. Μέγας ναι είναι, αλλά Άγιος; Όχι, δεν είναι Άγιος λένε. Γιατί δεν είναι Άγιος; Διότι, λένε, ότι ο Μ. Κωνσταντίνος έκανε εγκλήματα, ότι σκότωσε τον γιο του τον Κρίσπο, ότι σκότωσε την δεύτερη γυναίκα του την Φαύστα, και συνεπώς δεν πρέπει να ονομάζεται Άγιος.
Τί έχουμε ν’ απαντήσουμε σ’ αυτούς, που πολεμούν τον Μ. Κωνσταντίνο, μόνο και μόνο επειδή υπήρξε Χριστιανός; Αν δεν ήταν Χριστιανός, αλλ’ ήταν ειδωλολάτρης, όπως ο Ιουλιανός ο παραβάτης, που πρόδωσε την Εκκλησία, τότε θα τον δόξαζαν. Ενώ ο Κωνσταντίνος, που υποστήριξε την πίστη την Ορθόδοξη και έθεσε γερά θεμέλια, μισείται και συκοφαντείται από τους εχθρούς του Χριστού.
Απαντάμε:

Γέρων Ιουστίνος: «Η Θεία Λειτουργία και τα Τίμια Δώρα θα δίνουν στους χριστιανούς τη δύναμη για να υπομείνουν την πείνα και θα τους διαφυλάσσουν από κάθε κακό»

Αναφερόμενος ο Γέροντας στη σύγχρονη ζωή είπε: «Σήμερα, οι άνθρωποι ζουν για το φαίνεσθαι και είναι τόσο δειλοί, ώστε δεν θέλουν ούτε καν ν΄ αναζητήσουν την Αλήθεια, πόσο δε μάλλον να υπερασπιστούν το Όνομά Του. Είμαστε αποδυναμωμένοι, εξουθενωμένοι και σκανδαλισμένοι απ’ αυτόν τον κόσμο, που ενδιαφέρεται για το πώς να κομματιάσει τις ζωές μας και τα έθνη μας. Υπάρχει μια συνεχής τάση για θρυμματισμό και διάβρωση του πνευματικού, του Ορθόδοξου ‘είναι’ μας. Το κλειδί είναι η διατήρηση της πίστης μας, παρ’ όλες τις κακουχίες και τα δεινά».

Πρόσθεσε ακόμη: «Δεν είναι εύκολο να ζεις στις μέρες μας. Αν όμως ο Κύριος επέτρεψε να υποφέρουμε στην εποχή μας, οφείλουμε να υπακούσουμε και να δεχθούμε ευχαρίστως όλα όσα μας συμβαίνουν, ως προερχόμενα από το χέρι του θεού κι όχι του εχθρού. Είναι πιο δύσκολα τώρα, διότι συνηθίσαμε στις ανέσεις, στην τηλεόραση, την τρυφηλή ζωή και τις διάφορες ελευθερίες. Λοιπόν, αγαπημένοι μου, το επιζήμιο αποτέλεσμα αυτών των ελευθεριών μόλις τώρα φαίνεται: οι δυνάμεις της ψυχής μας έχουν ατονήσει. Ο νους είναι βεβαρημένος και το σώμα εξασθενημένο απ’ τις δηλητηριώδεις τροφές, που μας ταΐζουν αυτοί που μας κυβερνούν· και δεν είμαστε συνηθισμένοι στο να διεξάγουμε οποιονδήποτε πόλεμο, είτε πνευματικός είτε σωματικός είναι αυτός. Γι’ αυτό, σας παρακαλώ, μην ψάχνετε για λύσεις! Αγαπητοί μου, δεν υπάρχουν ανθρώπινες λύσεις. Η λύση είναι..

Οι αγρυπνίες, οι προσευχές κλπ., αυτά μας γεμίζουν. Αυτές είναι οι δικές μας «διασκεδάσεις»

Π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος
Απογοητευμένος από την ηθική και πνευματική κατάσταση της κοινωνίας όπως την διεζωγράφισε κάποιος ιεροκήρυκας, ένας νέος ζήτησε τη γνώμη του π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου. Ο Γέροντας του είπε:
Άκουσε, παιδί μου. Πολλοί ξεκινούν από λανθασμένη βάση: Πώς συμβαίνουν αυτά, αφού ζούμε σ’ ένα Χριστιανικό Κράτος; Ενώ πρέπει να θεωρούμε ότι εμείς οι σημερινοί Χριστιανοί ζούμε σ’ ένα κράτος ειδωλολατρικό, αθεϊστικό, μασονικό κλπ. και να είμαστε ευχαριστημένου που ακόμη δεν μας έχουν πετροβολήσει και δεν μας έχουν σταυρώσει. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια.
Γέροντα, τι να ψηφίσουμε στις εκλογές;

Προσευχή: Το δώρο της ζωής ......

 

 

Καταστρέφουμε Κύριε το δώρο της ζωής. Την τιμή που μας έκανες να μας φέρεις από μηδέν στην ζωή από το σκοτάδι στο φως. Την ατιμάζουμε καθημερινά, με πολλούς και διαφόρους τρόπους. Ο χειρότερος από όλους, η άρνηση να αφεθούμε στο σχέδιο σου, στην πρόνοια και σοφία σου. Αντιστεκόμαστε, παλεύουμε και στο τέλος πνιγόμαστε.

Εάν όμως Χριστέ μου, αφηνόμαστε, εάν χαλαρώναμε και σε εμπιστευόμαστε θα είμασταν ήρεμοι και ευτυχισμένοι. Αλλά θέλουμε όλα να τα λύσουμε εμείς, με την δική μας λογική, τους δικούς μας προγραμματισμούς. Δεν είναι κακό να σχεδιάζεις, αλλά είναι τραγικό να μην γνωρίζεις ότι στην ζωή δεν τα ελέγχεις όλα.

Στην πραγματικότητα το να ζητάς όλα να τα ελέγχεις είναι...

Άγιος Παΐσιος: «Η θυσία για το καλό του αρρώστου»

Αν ζητούμε κάτι από τον Θεό, χωρίς να θυσιάζουμε και κάτι, δεν έχει αξία. Αν κάθωμαι και λέω: «Θεέ μου, Σε παρακαλώ, κάνε καλά τον τάδε άρρωστο», χωρίς να κάνω κάποια θυσία,  είναι σαν να λέω απλώς καλά λόγια.
Ο Χριστός να δη την αγάπη μου, την θυσία μου, και τότε θα εκπληρώση το αίτημά μου, αν βέβαια αυτό είναι για το πνευματικό καλό του άλλου.

Γι’ αυτό,  όταν οι άνθρωποι σας ζητούν να προσευχηθήτε για κάποιον άρρωστο, να τους λέτε να προσευχηθούν και αυτοί ή τουλάχιστον να αγωνισθούν να κόψουν τα κουσούρια τους.

Μερικοί άνθρωποι έρχονται και μου λένε: «Κάνε με καλά· έμαθα ότι μπορείς να με βοηθήσης». Θέλουν όμως να βοηθηθούν, χωρίς οι ίδιοι να καταβάλλουν καθόλου προσπάθεια. 
Λες λ.χ. στον άλλον: «μην τρως γλυκά, κάνε αυτήν την θυσία, για να σε βοηθήση ο Θεός», και σου λένε: «Γιατί; Δεν μπορί να με κάνη καλά ο Θεός;».
Δεν κάνουν μια θυσία για τον εαυτό τους, πόσο μάλλον να θυσιασθούν για τον άλλον. Άλλος δεν τρώει γλυκά, για να βοηθήση ο Χριστός όσους πάσχουν από ζάχαρο, ή δεν κοιμάται, για να δώση λίγο ύπνο ο Χριστός σ’ αυτούς που πάσχουν από αϋπνίες. Έτσι συγγενεύει ο άνθρωπος με τον Θεό. Τότε ο Θεός δίνει την Χάρη Του.

Εγώ, όταν μου λέη κάποιος πως δεν μπορεί να προσευχηθή για κάποιον δικό του που είναι άρρωστος, του λέω να κάνη και αυτός μια θυσία για τον άρρωστο. Συνήθως του λέω να κάνη κάτι που θα είναι καλό και για την δική του υγεία.

Ήρθε κάποτε από την Γερμανία στο Καλύβι ένας πατέρας, που το κοριτσάκι του είχε αρχίσει να παραλύη. Οι γιατροί το είχαν ξεγράψει. Ήταν ο καημένος τελείως απελπισμένος. 
«Κάνε κι εσύ μια θυσία, του είπα, για την υγεία του παιδιού σου. Να κάνης μετάνοιες, δεν μπορείς· να προσευχηθής, δεν μπορείς, εντάξει. Πόσα τσιγάρα καπνίζεις την ημέρα;». 

Το μυστήριο του Σταυρού είναι να οπισθοχωρείς μπροστά στην πραγματικότητα του άλλου, ενώ προχωρείς προς αυτόν...

 

Το μυστήριο του Σταυρού είναι να οπισθοχωρείς μπροστά στην πραγματικότητα του άλλου, ενώ προχωρείς προς αυτόν.
Οπισθοχωρείς και του επιτρέπεις να είναι ο εαυτός του, του επιτρέπεις να σε σταυρώσει, του επιτρέπεις να μη σε καταλάβει, του επιτρέπεις να σε απορρίψει, του επιτρέπεις να σε παρεξηγήσει, του επιτρέπεις να είναι αυτός ο οποίος είναι τώρα…
Και ξαφνικά αυτός αντιλαμβάνεται αυτό το πράγμα ως αγάπη. Ως μία αγάπη την οποία δεν την φοβάται πια, μία αγάπη στην οποία υπάρχει ολόκληρος μέσα της, μία αγάπη η οποία είναι μήτρα. Τότε είναι αυτό που λέει ο Πλάτων «τόκος ἐν καλῷ».
Τότε γίνεται μήτρα η αγάπη μου για τον άλλον, τότε τον γεννάει η αγάπη μου… Η αγάπη του Θεού μας γεννάει. Γιατί; Διότι είναι αφίλαυτη…

π. Νικόλαος Λουδοβίκος

simeiakairwn.wordpress.com

«Όλοι, με τη δύναμη της προσευχής, μπορούμε να κάνουμε θαύματα»

*Με την πίστη και την προσευχή μας στον Χριστό παίρνουμε την Χάρη του Θεού, που μας δίνει δύναμη να σταθούμε όρθιοι και να συνεχίσουμε τον αγώνα μας. Και αυτή η πίστη και η καρδιακή προσευχή κάνουν θαύματα!

Μας αφηγείται ο Γέροντας Δανιήλ Κατουνακιώτης: Στην Αλεξανδρούπολη, στην κεντρική λεωφόρο, βάδιζε μια οικογένεια, οι γονείς και το παιδί τους τεσσάρων ετών.

Κάποια στιγμή...

Ο Χριστός Είναι....

Ο Χριστός για μένα είναι ζωή. Είναι ο τρόπος που επέλεξα να κοιτάζω την ζωή, τους ανθρώπους, τα πράγματα, τα ζώα, την κτίση. 

Είναι ο τρόπος να βλέπω τα πάντα και τους πάντες. 

Ο Αγώνας μου είναι τούτος, βήμα βήμα να αποκτήσω το βλέμμα του Χριστού. Να βλέπω στην πόρνη την αγνότητα, στο ληστή την ειλικρίνεια, στο κάθε ανθρώπινο λάθος και πάθος ένα βαθύ τραύμα. Να μην κατακρίνω μα να κοιτώ πίσω από τα πάθη τις βαθιές ανθρώπινες ανάγκες. 

Ο Χριστός για μένα είναι ο τρόπος που λέω καλημέρα και καληνύχτα.

Ο τρόπος που ξυπνάω και την νύχτα πέφτω για ύπνο. 

Το πως μαθαίνω να σιωπώ, να αφήνομαι, να μην ελέγχω, να μην εξουσιάζω, να μην ορίζω και καθορίζω. 

Ο Χριστός είναι...