Ἦλθες Κύριε

 

Χριστός ἐτέχθη

 

 

Ἦλθες Κύριε

 

 

ΗΛΘΕΣ ἡ ἀνάκλασις πάντων, ὁ ἱλασμός, τὸ φῶς, ἡ παντελὴς ἀπολύτρωσις ἡμῶν, ὁ θησαυρὸς ὁ ἀτίμητος, ὁ ἐν σπηλαίῳ ἀποκρυβείς, ἐκεῖθεν δὲ εἰς τὰς καρδίας ἡμῶν μετατιθέμενος, τὴν ἐσχατιὰν ἡμῶν πλουτίζων.

 

ΗΛΘΕΣ ὡς ὄμβρος ἐπουράνιος τῇ γῇ ἀποστάζων, ὅπως ἀρδεύσας τὸ πρόσωπον αὐτῆς ἐκπλύνῃς ταύτην ἐκ τῆς ἀρχαίας ἀρᾶς.

 

ΗΛΘΕΣ χειμῶνα ἄθεον ἀποσκεδάζων καὶ ἄνοιξιν πνευματικὴν δωρούμενος, τὸν κόσμον χαρᾶς πληροῖς ἐν πνεύματι.

 

ΗΛΘΕΣ, ὦ Βασιλεῦ τῆς δόξης, τῇ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι εἰρήνην ὑπέλγοδον, καὶ τὸν πολέμιον ἄρχοντα τοῦ σκότους χειρωσάμενος ἑλεῖν.

 

ΗΛΘΕΣ, ἵνα τοὺς πάντας σώσῃς βροτούς, οἱ ἀνυμνοῦντες οἶκτον Σου τὸ θεῖον καὶ ἄρρητον, ναοὶ ἐν χάριτί Σου ἀναδείκνυνται.

 

ΗΛΘΕΣ χάριν ἀντὶ χάριτος παρασχεῖν καὶ σῶσαι τὴν ἐν ἡμῖν θείαν εἰκόνα καὶ ταύτην ἀφθατίσαι.

 

ΗΛΘΕΣ τὴν τῶν ἀνθρώπων φύσιν τῇ ἀρχαίᾳ κατάρᾳ φθαρεῖσαν καὶ κακῶν καὶ θλίψεων καὶ ὀδυνῶν καὶ φθορᾶς θῦμα γενομένην ἐλευθερῶσαι.

 

ΗΛΘΕΣ ἐκ Παρθένου ὁ ἄδυτος  ἥλιος ἀνίσχειν ἐπειγόμενος καὶ φωτίσαι θέλων ἅπασαν τὴν οἰκουμένην.

 

ΗΛΘΕΣ ὁ ἐν φάντῃ ζώων ἀλόνων ἀνακλινόμενος τὴν ἐμὴν παθῶν λῦσαι ἀλονίαν.

 

ΗΛΘΕΣ καὶ ἐσπαργανώθης αὐτὸς δεσμούμενος, ὅπως ἀπορρήξῃς τὰς σειρὰς τῶν δεσμῶν τῶν πταισμάτων μου, ὅθεν ὑμνῶ καὶ δοξάζω Σε.

 

ΗΛΘΕΣ ἐκ Κόρης ἁγνῆς γεννώμενος ἅπαν τὸ γένος τῶν βροτῶν ἀθανατίσαι θέλων, λύων τὴν τῶν πρωτοπλάστων ἀρὰν καὶ ἔκπωσιν.

 

ΗΛΘΕΣ, ἀλλὰ πῶς δέξεταί Σε ἡ σμικροτάτη καρδία μου, γνώμῃ πτωχεύσασα, τὸν τὰ σύμπαντα πλουτίζοντα;

 

ΗΛΘΕΣ! Πῶς βλέψεταί Σε βροτῶν ἡ φύσις σωματούμενον; Πάντως ὡς οἶδας, ὡς ἠθέλησας, καὶ ὡς ηὐδόκησας, εὔσπλαχνε Κύριε. Δόξα σοι! Ἀμήν.

 

π. Εὐσέβιος Βίττης

www.imaik.gr

 

Η ιστορία της Βασιλόπιτας και το θαύμα που είχε γίνει στην πόλη της Καισαρείας

 

Η ιστορία της Bασιλόπιτας είναι μια ιστορία που συνέβηκε περίπου πριν 1500 χρόνια στην πόλη Καισαρεία της Καππαδοκίας, στη Μικρά Ασία.
Ο Μέγας Βασίλειος ήταν δεσπότης της Καισαρείας και ζούσε αρμονικά με τους συνανθρώπους του, με αγάπη, κατανόηση και αλληλοβοήθεια.
Κάποια μέρα όμως, ένας αχόρταγος στρατηγός – τύραννος της περιοχής, ζήτησε να του δοθούν όλοι οι θησαυροί της πόλης της Καισαρείας, αλλιώς θα πολιορκούσε την πόλη για να την κατακτήσει και να την λεηλατήσει.
Ο Μέγας Βασίλειος ολόκληρη τη νύχτα προσευχόταν να σώσει ο Θεός την πόλη. Ξημέρωσε η νέα μέρα και ο στρατηγός αποφασισμένος με το στρατό του περικύκλωσε αμέσως την Καισαρεία.
Μπήκε με την ακολουθία του και ζήτησε να δει το Δεσπότη, ο οποίος βρισκόταν στο ναό και προσευχόταν. Με θράσος και θυμό ο αδίστακτος στρατηγός απαίτησε το χρυσάφι της πόλης καθώς και ότι άλλο πολύτιμο υπήρχε στην πόλη. Ο Μέγας Βασίλειος απάντησε ότι οι άνθρωποι της πόλης του δεν είχαν τίποτε άλλο πέρα από πείνα και φτώχια, δεν είχαν να δώσουν τίποτε αξιόλογο στον άρπαγα στρατηγό.
Ο στρατηγός με το που άκουσε αυτά τα λόγια θύμωσε ακόμα περισσότερο και άρχισε...

Αγαπά ακόμη και το σκοτάδι μας…

 

π. Λίβυος
Δεν ξέρω εάν εσύ αισθάνεσαι πάντα δυνατός και χαρούμενος, εγώ πάντως δεν αισθάνομαι. Υπάρχουν στιγμές που πέφτω, κάνω λάθη και αμαρτίες, χάνω την ελπίδα και νιώθω τα χνώτα της θλίψης στην ψυχή και το κορμί μου. Πίστεψε με είναι ότι πιο δυσώδες.
Όμως πες μου σε παρακαλώ,

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ:ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ

 

Βρισκόμαστε οικογενειακώς στην παιδική χριστουγεννιάτικη γιορτή του γιου μου.Τα παιδάκια χαρούμενα,αγνά με μια αθωότητα και μια λάμψη με γεύση από παράδεισο.Η παράσταση πλησιάζει προς το τέλος.Ο Ιωσήφ και η Μαρία έρχονται ταπεινά στη σκηνή και το αστέρι δείχνει τον τόπο του θαύματος.Ο Θεός γίνεται άνθρωπος.Έρχεται να φορέσει τη σάρκα μας και να μας δώσει τη δυνατότητα να μετέχουμε στη θεότητα Του.Ακριβώς δίπλα μου κάποιος σχολιάζει δηκτικά:"Ακόμα δεν σας έμαθαν πως όλα είναι παραμύθι;


Κρατιέμαι,δεν απαντώ αν και οι λέξεις στριμώχνονται μεμιάς στην άκρη της γλώσσας μου.Σιωπώ και μέσα μου χαμογελώ.Μ'ένα χαμόγελο γλυκόπικρο.Σκέφτομαι κι αναλογίζομαι διάφορα.Πως εξορίσαμε το θαύμα απ'τη ζωή μας.Πως η γέννηση του Χριστού δεν μας αγγίζει προσωπικά,πως δεν έχουμε εμπειρία,δεν βιώνουμε μέσα στην καρδιά μας τη μεγάλη οικονομία και φιλανθρωπία του Θεού μας.


Ποιός να πιστέψει σήμερα στα υπέρλογα;

Καρδιές ερμητικά κλειστές...

 

 

Γιατί λέτε να αρνήθηκαν στην Παναγία κατάλυμα οι άνθρωποι της Βηθλεέμ; Ολόκληρη πόλη δεν βρέθηκε κάποιος να πάρει στο σπίτι του, μια μικρή έγκυο γυναίκα; Νομίζω ότι αυτή η άρνηση φιλοξενίας, κρύβει κάτι βαθύτερο. Κρύβει την άρνηση αυτού το κόσμου, να φιλοξενήσει την αγνότητα, την αθωότητα και καθαρότητα. Στο πρόσωπο της Παναγίας, οι άνθρωποι αρνούνται το θαύμα του Θεού στην ζωή. 

Μην μας προκαλεί εντύπωση, διότι αυτή η άρνηση είναι...

Κυριακή προ Χριστουγέννων: Η Γέννηση του Χριστού ήταν μια πράξη υπακοής.

 

 (Ματθ. 1.1-25)

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων

Κυριακή πρό τῆς Χριστοῦ γεννήσεως σή­μερα, ἀδελ­φοί μου, καί ἡ Ἐκ­κλη­σία μᾶς παρουσιάζει τήν ἱστο­ρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους μέ δύο τρόπους.
Ἀφενός μᾶς τήν πα­ρου­σιάζει μέσα ἀπό τό ἀποστο­λι­κό ἀνάγνωσμα, στό ὁποῖο ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος ἐξι­στο­ρεῖ τήν ἱστορία τῆς πί­στεως ὅλων ἐκεί­νων τῶν ἁγίων ἀνδρῶν καί γυναι­κῶν πού ἔζησαν πρίν ἀπό τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ μέ τήν πί­στη στίς ὑποσχέσεις καί τίς ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ.

Καί ἀφετέρου μᾶς τήν πα­ρου­σιά­ζει μέσα ἀπό τήν ἀτε­­­λείωτη ἁλυσίδα τῶν ἀν­­­θρώ­πων πού ἔζησαν στή γῆ ἀπό τόν Ἀβραάμ μέχρι τόν Χριστό· τῶν ἀν­θρώ­πων πού, ἄν καί πολλές φορές ἀπομακρύνθηκαν ἀπό τόν Θεό, δέν ἔπαυσαν ποτέ νά ἀναμένουν τόν Μεσσία, αὐ­τόν πού ἐπρόκειτο νά τούς λυτρώσει ἀπό τά δεσμά πού τούς κατέτρυχαν· δέν ἔπαυ­σαν ποτέ νά ἀκοῦν καί νά διαβά­ζουν τίς προφητεῖες μέ­­σω τῶν ὁποίων ὁ Θεός προανήγγελε τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους διά τῆς ἐλεύσεως τοῦ Σωτῆρος.
Καί οἱ ἐλπίδες καί ἡ πίστη καί οἱ προφητεῖες πραγ­μα­το­ποιήθηκαν στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος, ὅταν ἔφθασε τό πλήρωμα τοῦ χρό­νου, ἦλθε ὁ ἴδιος στή γῆ, γιά νά λυτρώσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν ἁμαρτία καί νά τόν ἀνυψώσει καί πάλι ἐκεῖ ἀπό ὅπου ἐξέ­πεσε.

«Τοῦτο δέ ὅλον γέγονε...

Εσύ ετοίμασες την Φάτνη σου;

 

Αναρωτηθήκαμε ποτέ, γιατί άραγε ο Χριστός διάλεξε να γεννηθεί μέσα στο σπήλαιο και να γείρει, μετά την ενανθρώπησή Του, μέσα στην φάτνη;
Γιατί δεν γεννήθηκε μέσα σε κάποιο σπίτι, φτωχικό και ταπεινό έστω;
Ο Θεός ως άνθρωπος στο πρόσωπο του Χριστού ήλθε και έζησε στην γη ταπεινά κι απαρατήρητα. Ποια όμως ανάγκη εξυπηρέτησε ο συγκεκριμένος τρόπος της Γέννησής Του;

Με την πολλή μέριμνα, ξεχνάει κανείς τον Θεό.

Από τους λόγους του Αγίου Παϊσίου:
Γέροντα, η μέριμνα απομακρύνει πάντοτε από τον Θεό;– Κοίταξε να σου πω: Ένα παιδάκι, όταν παίζη και είναι αφοσιωμένο στα παιχνίδια του, ούτε καν καταλαβαίνει, όταν ο πατέρας του είναι δίπλα και το χαϊδεύη. Λίγο αν διακόψη τα παιχνίδια του, τότε θα το καταλάβη.
Έτσι και όταν έχουμε μέριμνα, δεν μπορούμε να καταλάβουμε την αγάπη του Θεού. Ο Θεός δίνει και δεν το αισθανόμαστε.Πρόσεξε να μη σπαταλάς τις πολύτιμες δυνάμεις σου σε περιττές μέριμνες και μάταια πράγματα που θα γίνουν όλα σκόνη μια μέρα. Τότε και σωματικά κουράζεσαι και τον νου σου σκορπάς άσκοπα και μετά δίνεις την κούρασή σου με τα χασμουρητά στον Θεό την ώρα της προσευχής, σαν την θυσία που έκανε ο Κάιν.


Επόμενο είναι τότε και η εσωτερική σου κατάσταση να είναι κατάσταση “Κάιν”, με άγχος και αναστεναγμούς που θα τα προκαλή το ταγκαλάκι που θα είναι δίπλα σου.Να μη σπαταλάμε άσκοπα τον καρπό, την ψίχα, των δυνάμεών μας μένουν τα τσόφλια για τον Θεό. Η μέριμνα τραβάει όλο το μεδούλι της καρδιάς και δεν αφήνει τίποτε για τον Χριστό.
Αν δης ότι ο νους σου...

Έτσι αρχίζει το ξήλωμα και ο κατήφορος…

 

Ποτέ ο διάβολος δεν αρχίζει τη μάχη από τα μεγάλα και σοβαρά αμαρτήματα. Προτιμά να αγωνιστεί για να πείσει τον άνθρωπο να κάνει μία μικρή παράβαση σε ένα μικρό σφάλμα.
Εδώ έχει περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας. Ευκολότερα κανείς προχωρεί σε μία μικρή υποχώρηση. Έτσι αρχίζει το ξήλωμα και ο κατήφορος. Το μικρό οδηγεί στο μεγαλύτερο. Και σιγά-σιγά φθάνει ο άνθρωπος στην έσχατη αθλιότητα. Γιατί; Γιατί δεν πρόσεξε στο πρώτο ολίσθημα.
Ο Ιούδας δεν έγινε μονομιάς προδότης. Άρχισε με την κλοπή ενός μικροποσού. Προχώρησε σε μεγαλύτερο. Έγινε δέσμιος της φυλαργυρίας. Οδηγήθηκε στην προδοσία του Διδασκάλου Του. Πάντοτε η αρχή των πιο μεγάλων κακών γίνεται...

«Να κάνεις κέφι την Πίστη σου...»

 

 

Αυτή είναι μια φράση του Ν.Γ.Πεντζίκη, που συνοψίζει μια μεγάλη αλήθεια, ότι εάν η πίστη σου και η σχέση σου με τον Θεό δεν έχει χαρά τότε είναι ένα μεγάλο ψυχικό βάσανο. Η πίστη δεν είναι ψυχαναγκασμός αλλά οξυγόνο για την ζωή μας. 

Διαφορετικά γεμίζεις ενοχές, φόβο και μεταφυσική ανασφάλεια. Έχεις νεύρα, γίνεσαι δύστροπος και μίζερος. Σου φταίνε οι πάντες και τα πάντα. Ιδιαιτέρως δε εκείνοι που δεν πάνε εκκλησία και κάνουν ότι θέλουν στην ζωή τους. 

Αυτούς...

Χριστούγεννα στο σπήλαιο της Γεννήσεως. | Βηθλεέμ

www.youtube.com

«Καί μήν ξεχάσεις νά στείλεις τό εὐχαριστήριό σου!»

 

Εἶδα στόν ὕπνο μου πώς ἐπισκέφθηκα τόν Παράδεισο καί ἕνας ἄγγελος ἀνέλαβε νά μέ ξεναγήσει. Περπατούσαμε δίπλα-δίπλα σέ μιά τεράστια αἴθουσα γεμάτη μέ ἀγγέλους.
Ὁ ἄγγελος ὁδηγός μου σταμάτησε μπροστά στόν πρῶτο σταθμό ἐργασίας καί εἶπε: «Αὐτό εἶναι τό Τμῆμα Παραλαβῆς. Ἐδῶ παραλαμβάνουμε ὅλες τίς αἰτήσεις πού φτάνουν στό Θεό μέ τή μορφή προσευχῆς».


Κοίταξα γύρω-γύρω στόν χῶρο.
Ἔσφυζε ἀπό κίνηση, μέ τόσο πολλούς ἀγγέλους νά βγάζουν καί νά ταξινομοῦν αἰτήσεις γραμμένες σέ ὀγκώδεις στοίβες ἀπό χαρτιά καί σημειώματα, ἀπό ἀνθρώπους ἀπό ὅλον τόν κόσμο.
Μετά, προχωρήσαμε σέ ἕναν μακρύ διάδρομο, μέχρι πού φτάσαμε στό δεύτερο σταθμό. Ὁ ἄγγελος μοῦ εἶπε:

«Αὐτό εἶναι τό Τμῆμα Συσκευασίας καί Παράδοσης. Ἐδῶ οἱ χάρες καί οἱ εὐχές πού ἔχουν ζητηθεῖ προωθοῦνται καί παραδίδονται σέ αὐτούς πού τίς ζήτησαν».
Πρόσεξα καί πάλι πόση κίνηση εἶχε καί ἐδῶ. Ἀμέτρητοι ἄγγελοι πηγαινοέρχονταν δουλεύοντας σκληρά, ἀφοῦ τόσες πολλές ἐπιθυμίες εἶχαν ζητηθεῖ καί συσκευάζονταν γιά νά παραδοθοῦν στή γῆ.

Τέλος, στήν ἄκρη ἑνός μακριοῦ διαδρόμου, σταματήσαμε στήν πόρτα ἑνός πολύ μικροῦ σταθμοῦ. Πρός μεγάλη μου ἔκπληξη...

Η αγάπη δεν ξεπέφτει!

Στην Α΄ Επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς Κορινθίους διαβάζουμε ‘ Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν καυχιέται, δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρεται όταν βλέπει την αδικία αλλά συγχαίρεται όταν επικρατεί η αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει.’
Ο Χριστός έγινε ο Ίδιος το μέτρο της αγάπης και μας τη δίδαξε εμπράκτως με τα Πάθη Του και την Ανάσταση του! Εμείς πόσο διατεθειμένοι είμαστε να αγαπάμε με αυτόν το τρόπο; Οτιδήποτε λιγότερο δεν είναι αγάπη, οτιδήποτε δεν εμπεριέχει όλα τα προηγούμενα ας αποκληθεί κάπως αλλιώς! Μας καλεί να Τον ακολουθήσουμε οπότε κι εμείς πρέπει να πατήσουμε στα δικά Του χνάρια! Να αγαπήσουμε με τον τρόπο που και Εκείνος αγαπά εμάς!
Εμείς πώς άραγε αγαπάμε;

Η αγιότητα υπάρχει εκεί που δεν φαίνεται. Στους μετανοημένους αμαρτωλούς και όχι στους υποκριτικά τέλειους…

 

*Καταπληκτικό κείμενο που αξίζει να το διαβάσετε και να αφιερώσετε δύο λεπτά από τον χρόνο σας!

Πραγματική ταπείνωση δεν είναι οι μεγάλοι Σταυροί, τα “Εκκλησιαστικά” φαίνεσθαι και οι ψευτοευσέβιες.
Ειλικρινής ταπεινή στάση είναι να αντιλαμβάνεσαι τα λάθη και τις πληγές που προκαλείς στους άλλους και να τρέχεις για διόρθωση και αλλαγή. Να σου λέει ο άλλος το παράπονό του για σένα και να λες “Να είναι ευλογημένο, συγγνώμη έκανα λάθος.” Να μην ψάχνεις δικαιολογίες και όταν ακούς κάτι άσχημο να βάζεις ένα λογισμό που θα λέει “Μήπως έχει δίκιο και μου τα λέει;” και άρχιζε να ψάχνεις μέσα σου τις δικές σου ευθύνες.
Μας κάνει ο άλλος μία παρατήρηση και γινόμαστε θηρία, δεν θέλουμε καν να ακούσουμε διότι έχουμε ήδη δώσει στον εαυτό μας το χρυσό μετάλλιο της αγιότητας και της τελειότητας.
Η αγιότητα υπάρχει εκεί που δεν φαίνεται. Στους μετανοημένους αμαρτωλούς και όχι στους υποκριτικά τέλειους που βλέπουν τον εαυτό τους από χρυσό και τους άλλους από κάρβουνο.
Ο άνθρωπος που θέλει να ακούσει και να δουλέψει την ευθύνη του σε αυτό που θα ακούσει, ακόμα και αν δεν του αρέσει, σημαίνει ότι έχει τα παράθυρα της καρδιάς του ανοιχτά και περιμένει να μπει ο ήλιος.
Είμαι τελικά προσφερόμενος ή...

Ο Άγιος Σπυρίδων: Προστάτης των Φτωχών, Πατέρας των Ορφανών, Δάσκαλος των Αμαρτωλών († 12 Δεκεμβρίου)

του Φώτη Κόντογλου

Ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς πλέον τιμημένους ἁγίους της Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ποὺ τὸν ἐπικαλοῦνται οἱ χριστιανοὶ στὶς περιστάσεις ὅπως τὸν ἅγιο Νικόλαο, τὸν ἅγιο Γεώργιο καὶ τὸν ἅγιο Δημήτριο. Τὸ τίμιο λείψανό του τὸ ἔχει ἡ Κέρκυρα, ὅπως ἡ Ζάκυνθος ἔχει τὸ λείψανο τοῦ ἁγίου Διονυσίου κ᾿ ἡ Κεφαλληνία τὸν ἅγιο Γεράσιμο. 
Γεννήθηκε στὸν καιρὸ τοῦ αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου στὸ νησὶ τῆς Κύπρου, ἀπὸ γονιοὺς φτωχούς. Γι᾿ αὐτὸ στὰ μικρὰ χρόνια του ἤτανε τσομπάνης καὶ φύλαγε πρόβατα. Ἤτανε πολὺ ἁπλὸς στὴ γνώμη σὰν τοὺς ψαράδες ποὺ διάλεξε ὁ Χριστὸς νὰ τοὺς κάνει μαθητές του. Σὰν ἦρθε σὲ ἡλικία, παντρεύθηκε, καὶ μετὰ χρόνια χήρεψε, καὶ τόση ἤτανε ἡ ἀρετή του, ποὺ τὸν κάνανε ἐπίσκοπο σὲ μία πολιτεία λεγόμενη Τριμυθοῦντα, μ᾿ ὅλο ποὺ ἤτανε ὁλότελα ἀγράμματος. Παίρνοντας αὐτὸ τὸ πνευματικὸ ἀξίωμα ἔγινε ἀκόμα ἁπλούστερος καὶ ταπεινός, καὶ ποίμανε τὰ λογικὰ πρόβατα ποὺ τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Χριστὸς μὲ ἀγάπη, ἀλλὰ καὶ μὲ αὐστηρότητα ὡσὰν ὑπεύθυνος ὅπου ἤτανε γιὰ τὴ σωτηρία τους.

Γράμματα από τον γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας

 

Γράμμα 1

Ιερά Μονή αγίου Αντωνίου 7/1/2010

Ευλογημένη μου ψυχούλα του Κυρίου Ιησού …….( εδώ έγραφε το όνομα)
Υγίαινε και σώτου εν τη μνήμη του Αληθινού Θεού μας.
Εύχομαι να αγωνίζεσαι να σώσεις την καλή σου ψυχούλα. Πρέπει να αγωνιζώμεθα, μνημονεύοντας το Πανάγιον όνομα του Κυρίου μας Ιησου  «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν μέ» «Παναγία θεοτόκε βοήθει μοι»

Αυτά τα δύο Πανάγια ονόματα αν τα κρατήσεις γενναία στη ψυχή σου δηλ. νοερώς και στοματικά να τα προσφέρης, θα τύχης μεγάλης βοήθειας στην ασφάλεια της ψυχής σου, της ζωής σου.
Οι δαίμονες μόνο έτσι κτυπιούνται και διώκονται από κοντά μας. Θα είσαι οπλισμένη αλλά και ψυχικά χαρούμενη. Να εξομολογησαι τακτικά και να υπακούης στον πνευματικό σου πατέρα…

"Εκείνοι ποὺ ὁμιλοῦν πληθωρικὰ περὶ ἀγάπης νοθεύουν τὸ περιεχόμενό της γιά νὰ περιπτυχθοῦν ὅλους τούς αἱρετικοὺς ὅλων τῶν ἀποχρώσεων"

Γέροντος Ἐφραὶμ Φιλοθεΐτου (Ἀριζόνας)

(Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸν ἔνθρονιστήριον λόγον τοῦ Γέροντος, 1974)

* Η Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι Καθολικὴ μὲ τὴν ἔννοιαν, ὅτι κατέχει ὅλο το πλήρωμα τῆς ἀληθείας καὶ τῆς χάριτος διὰ τὸν φωτισμὸν καὶ τὴν ἀπολύτρωσιν τοῦ κόσμου καὶ ἐπὶ πλέον εἶναι Καθολικὴ μὲ τὴν ἔννοιαν ὅτι «δυνάμει» τείνει, ὄχι νὰ κατακτήση, ἀλλὰ νὰ ἁγιάση τὸν κόσμον. Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας ὁ Χριστὸς καὶ ἠμεῖς μέλη ἐκ μέρους συνδεόμενοι διὰ τῆς κοινῆς πίστεως «ἐν τῷ συνδέσμω τῆς ἀγάπης».

* Όσο περισσότερο ἁγιάζομε ὁ καθένας τὸν ἐαυτόν μας, τόσο...

Δεν περιμένω τον θάνατό μου…

 

Σεβασμιωτάτου κ. Νικολάου
Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής

Ο πόνος αν κάποιος καταφέρει να τον αγκαλιάσει, γεννά πρωτόγνωρες ευαισθησίες και ξεδιπλώνει πραγματικότητες που κανείς αλλιώς δεν βλέπει.
Η πρόκληση δεν είναι να συμβούν γεγονότα και αποκαλύψεις, αυτά υπάρχουν. Η πρόκληση είναι να ανοίξει κανείς τα μάτια του για να μπορεί να τα αντικρύσει.

Είναι αναντίλεκτη αλήθεια δυστυχώς, συνήθως μόνο χάνοντας τα πολύ επιθυμητά, γνωρίζουμε και κερδίζουμε τα πολύ μεγάλα.
Σίγουρα ο πόνος και η αδικία δεν μπορούν να καταργήσουν την αγάπη του Θεού. Ο Θεός υπάρχει. Και είναι αγάπη και ζωή. Η τέλεια αγάπη και το πλήρωμα της ζωής.
Και το μεγαλύτερο θαύμα της ύπαρξής Του είναι...

Προσευχή, η δύναμη της ζωής μας...

 

 

Απόψε με πολύ χαρά δέχθηκα ένα μήνυμα που έλεγε, «πάτερ διάβασα το βιβλίο σας, και ξεκίνησα και πάλι να προσεύχομαι..». Όχι δε με κολακεύει, θα ήταν πολύ φτηνό και λίγο να μείνω σε αυτό, αλλά με συγκινεί. Διότι γνωρίζω από τα δικά μου παθήματα και αδιέξοδα πόσο μεγάλο δώρο είναι η προσευχή. Πόσο οξυγόνο μεταγγίζει στην ψυχή και καθαρότητα χαρίζεις στις σκέψεις μας. 

Είναι τόσο άδικο για τον εαυτό μας,

Ἅγιος Σάββας ὁ Ἠγιασμένος (5 Δεκεμβρίου), ἕνας μεγάλος ἀσκητὴς

Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τ. Β΄ σ. 243-244

Αὐτὸς ὁ Ἅγιος ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ μεγάλου Ἰουστινιανοῦ, κατὰ τὸ ἔτος 527, καταγόμενος ἀπὸ τὴν χώρα τῶν Καππαδοκῶν ἀπὸ τὸ μέρος ποὺ ὀνομάζεται Μουταλάσκη, υἱὸς γονέων εὐσεβῶν, τοῦ Ἰωάννου καὶ τῆς Σοφίας. Ἀμέσως λοιπὸν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ζωῆς του, ἔτρεξε στὴν ζωὴ τῶν Μοναχῶν καὶ μπῆκε σὲ ἕνα Μοναστήρι ὀνομαζόμενο Φλαβιανές. Τόσο δὲ ἐγκρατὴς ἔγινε ὁ ἀοίδιμος ἀπὸ τὴν νεαρή του ἡλικία, ὥστε, βλέποντας μία φορὰ ἕνα μῆλο στὸν κῆπο καὶ ἐπιθυμώντας νὰ τὸ φάει, τὸ πῆρε μόνο στὰ χέρια καὶ εἶπε· «Ὡραῖος ἦταν στὴν ὅραση καὶ καλὸς στὴν βρώση ὁ καρπὸς πού μού προξένησε τὸ θάνατο».

Ἔπειτα ἔριξε τὸ μῆλο κατὰ γῆς καὶ τὸ καταπάτησε μὲ τὰ πόδια του. Καὶ ἀπὸ τότε ἔβαλε κανόνα καὶ ἀπόφαση στὸν ἑαυτό του, νὰ μὴ φάει μῆλο σὲ ὅλη του τὴν ζωή. Καὶ μία φορὰ μπαίνοντας σὲ φοῦρνο ἀναμμένο ὁ Ἅγιος, βγῆκε ἀβλαβῆς, χωρὶς νὰ ἀγγίξει ἡ φωτιὰ καθόλου οὔτε σ’ αὐτὰ τὰ ἐνδύματά του. Κατὰ δὲ τὸ δέκατο ἕκτο ἔτος τῆς ἡλικίας του, πῆγε ὁ Ὅσιος στὸν μέγα Εὐθύμιο καὶ ἀπὸ αὐτὸν στάλθηκε στὸ Κοινόβιο τοῦ Ἁγίου Θεοκτίστου διότι ἦταν ἀγένειος. Ἐκεῖ λοιπὸν ζώντας ὁ θεῖος Σάββας δεχόταν μεγάλη ὠφέλεια ἀπὸ ὅλους τούς ἀδελφούς, ἐπειδὴ ἐμιμεῖτο τοῦ καθενὸς τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν θεάρεστη πολιτεία. Ὁπότε γιὰ τὸν λόγο αὐτὸν τὸν ὀνόμαζε ὁ μέγας Εὐθύμιος, Παιδαριογέροντα.

Ὅταν πέρασαν ὅμως ἀρκετὰ χρόνια, τὸν ἔπαιρνε ὁ Εὐθύμιος μαζί του, ὅταν πήγαινε...

Είμαστε με το Νικητή και έχουμε νικήσει μαζί Του το θάνατο, τη λύπη, τον κόσμο!

Προχτές, λόγω της υπογλυκαιμίας μου και της λαιμαργίας μου κατέβηκα σε έναν καινούριο φούρνο που άνοιξε στη γειτονιά να πάρω ένα γλυκό νηστήσιμο.
Απογοητεύτηκα όμως γιατί διαπίστωσα ότι δεν υπήρχε τίποτα νηστήσιμο ακόμα. Η πωλήτρια, πολύ ευγενική, μου είπε… ‘ μη στενοχωριέστε, κάτι θα φέρουμε’. Είπα … ‘δε στενοχωριέμαι, έχω ένα γλυκό μυστικό’! Βγάζω από το πορτοφόλι μου μια εικονίτσα της Ανάστασης του Χριστού και της τη δίνω. Της λέω ‘ Αυτός είναι πιο γλυκός από όλους! Και τρώγεται όλες τις μέρες του χρόνου!’ Η πωλήτρια χαμογέλασε και δέχθηκε με χαρά την εικονίτσα! Και έτσι μου πέρασε και η υπογλυκαιμία και η λαιμαργία!
Χαίρομαι πολύ που είμαι χριστιανός! Πολλές φορές φοβάμαι να δείξω πόσο χαίρομαι για να μην τραβήξω τα βλέμματα πάνω μου, για να μη με πουν τρελό ή για να μην αισθανθούν άσχημα τα αδέρφια μου όταν δεν τα βλέπω τόσο χαρούμενα! Άλλες φορές η χαρά μου γίνεται αργολογία και απροσεξία και το μετανιώνω. Τότε καταλαβαίνω τα λόγια της επιστολής του Ιακώβου ‘ Έχει ευθυμία κάποιος; Ας ψάλλει ψαλμούς και με αυτούς ας εξαγιάζει την ευθυμία του’ [ ε,13]. Όμως τελικά σκέφτομαι ότι είναι κρίμα αυτή η χαρά να πηγαίνει χαμένη! Λείπει από τον κόσμο η χαρά του Χριστού, η αληθινή Χαρά!
Υπάρχουν χαρές...

Πῶς θά ξέρουμε ὅτι ζοῦμε σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἤ ὄχι;

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Οἱ λογισμοὶ καθορίζουν τὴ ζωή μας», Βίος καὶ διδαχὲς τοῦ γέροντα Θαδδαίου τῆς Βιτόβνιτσα, σέλ. 210, Ἐκδόσεις: «Ἐν πλῶ»

 

Ἂν εἶστε θλιμμένοι γιὰ ὁποιονδήποτε λόγο, αὐτὸ σημαίνει ὅτι δὲν ἔχετε δοθεῖ στὸν Θεό, ἔστω κι ἂν ἐξωτερικὰ ἔτσι μπορεῖ νὰ φαίνεται. Ὅποιος ζεῖ σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ δὲν ἔχει σκοτοῦρες. Ὅταν χρειάζεται κάτι, ἁπλὰ προσεύχεται γι’ αὐτό. Ἂν δὲν τοῦ δίδεται αὐτὸ ποὺ ζητᾶ , ἐπιχαίρει σὰν νὰ τοῦ δόθηκε. Μία ψυχὴ ποὺ ἔχει δοθεῖ στὸν Θεὸ δὲν φοβᾶται τίποτα, οὔτε καν τοὺς ληστές, τὴν ἀρρώστια ἢ τὸν θάνατο. Μία τέτοια ψυχή, μπροστὰ σὲ ὅ,τι κι ἂν συμβεῖ, ἀναφωνεῖ: «Ἦταν θέλημα Θεοῦ». Ἐδῶ στὴ γῆ μᾶς ἔχει δοθεῖ ἡ εὐκαιρία νὰ κατανικήσουμε κάθε κακὸ μὲ εἰρήνη καὶ ἡσυχία. Μποροῦμε νὰ ἔχουμε εἰρήνη ὅταν ζοῦμε σὲ περιβάλλον ἥσυχο καὶ εἰρηνικό, ἀλλὰ αὐτοῦ τοῦ....