«Ὁ ἔρωτας κυριεύει τίς ψυχές πού εἶναι ἄδειες ἀπό τόν ἔρωτα τοῦ Θεοῦ»

Ἁγίου Νεκταρίου Αἰγίνης

''Ὁ ἔρωτας εἶναι πάθος μίας ψυχῆς πού εἶναι ἀπερίσκεπτη, καί γεννιέται ἀπό τά μάτια πού βλέπουν, μέ περιέργεια καί ἐπιμονή. Ὁ ἔρωτας φανερώνεται σάν μία ὑπερβολική καί ἀλόγιστη ἐπιθυμία, πού γεννιέται γρήγορα μέσα στήν ψυχή, σβήνει ὅμως πολύ ἀργά καί μέ μεγάλη δυσκολία. Ὁ ἔρωτας, μία κι' ἀνάψει σάν φλόγα μέσα στήν καρδιά, τήν πυρώνει καί τήν κατακαίει καί δέν σβήνει εὔκολα. Γιατί ζωντανεύει κι ἀναρριπίζεται ἀπό τήν φαντασία, πού φέρνει πάντα ὁλοζώντανο μπροστά του τό εἴδωλο τοῦ ἀγαπημένου του προσώπου. Γί αὐτό ἅμα κυριέψει τήν ψυχή, τήν κάνει νά...

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης: Προσέχετε τους λογισμούς σας … (Διδακτικοί λόγοι)

Ποικίλα διδακτικά προς εν Χριστώ τελείωσή μας

* Προσέχετε τους λογισμούς σας. Η προσοχή σας κυρίως να στραφή εις το να συνάζει ταπεινούς λογισμούς. Διότι η ταπείνωσις σώζει τον άνθρωπο, και αυτή είναι κυρίως ο στόχος όλων των πνευματικών επιδιώξεων.

* Χωρίς νήψη...

«Ἔσεισας, ἀλλ' ἔσωσας …»

Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης, Δάσκαλος 

Βρίσκομαι στὸ ψαλτικὸ ἀναλόγιο ἀπὸ μικρὸ παιδί. Ἔχω διαβάσει καὶ ξαναδιαβάσει τὴν ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἄλλοτε μὲ τὴν δέουσα προσοχή, ἄλλοτε μηχανικά, ἄλλοτε μὲ τὸν νοῦ διεσπαρμένο. Κάθε φορᾶ ποὺ διαβάζω, θὰ ἀντικρίσουν τὰ μάτια μου «κάτι», ποὺ θὰ «φρενάρει» τὸν νοῦ, θὰ κολλήσει ἡ γλώσσα μου, θὰ κοντοσταθῶ, γιὰ νὰ συλλαβίσω, νὰ ἐπιτονίσω αὐτὸ τὸ «κάτι», νὰ σταματήσω ἀκόμη ἀκόμη τὸ διάβασμα γιὰ λίγα δευτερόλεπτα καὶ νὰ ψελλίσω συντομότατα δύο λέξεις ἔκπληξης, ἀπορίας καὶ θαυμασμοῦ. Καὶ ἐνῶ θὰ συνεχίσω παρακάτω, θὰ μείνουν ἐκεῖ ὁ νοῦς καὶ ἡ σκέψη, μέχρι νὰ βρῶ τὸν κατάλληλο χρόνο, νὰ ἐπανέλθω καὶ νὰ ἀποσπάσω αὐτὸ τὸ «κάτι» στὴ μνήμη ἢ στὸ χαρτί, γιὰ νὰ σκύψω ἐπάνω του καὶ νὰ τὸ «χορτάσω» ἐν καιρῶ, μὲ τὴν ἡσυχία μου καὶ μὲ τὴν ἄνεσή μου.

Αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ ἴδιο μου συνέβη καὶ ἐχθὲς  στὴν ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Δημητρίου, μαζὶ μὲ τὴν ὁποία ἐπιτελοῦμε τὴν μνήμη τοῦ μεγάλου σεισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἔγινε στὴν Κωνσταντινούπολη στοὺς χρόνους τοῦ Λέοντος τοῦ Ἰσαύρου (740), προκαλώντας μεγάλες καταστροφές. Γράφει ὁ Συναξαριστής:

Τῆ αὐτῆ ἡμέρα, (ΚΣΤ΄ Ὀκτωβρίου) Μνήμη τοῦ μεγάλου καὶ φρικώδους σεισμοῦ.

Στίχοι

Ἔσεισας, ἀλλ' ἔσωσας αὔθις γῆν Λόγε.

Τῆς σῆς γὰρ ὀργῆς οἶκτός ἐστι τὸ πλέον.

Μὲ ἐλάχιστες λέξεις οἱ δύο στίχοι μᾶς διδάσκουν δύο βασικὰ πράγματα τῆς πίστης μας...

Ο τυ­φλός της Κων­σταν­τι­νού­πο­λης και ο Άγιος Δημήτριος!

~ Ε­νας άν­θρω­πος α­πό την Θεσ­σα­λο­νί­κη πη­γε στην Κων­στάν­τι­νού­πο­λη και έ­κει έ­πε­σε σε με­γά­λη α­σθέ­νεια, τυ­φλώ­θη­κε και περ­πα­τού­σε μέ­σα στην πό­λη σκον­τά­φτον­τας α­πό τό­πο σε τό­πο και γυ­ρεύ­ον­τας γι­α­τρεί­α.

Θυ­μή­θη­κε τον με­γα­λο­μάρ­τυ­ρα Δη­μή­τριο, και δεν έ­παυ­ε να πα­ρα­κα­λεί τον ά­γιο νύ­κτα και ή­μέ­ρα, και έ­λε­γε: Μα­καάρι να ή­μουν στην πα­τρί­δα μου την Θεσ­σα­λο­νί­κη, να πα­ρα­κα­λέ­σω τον α­γιο και ή­θε­λα ί­α­τρευ­θή. Τη νυ­κτα φαί­νε­ται στον υ­πνο του ο Α­γιος και λέ­γει:

Μια απλούστατη απάντηση στα «Γιατί Θεέ μου;» (γέρων Σωφρόνιος Έσσεξ)

Κάποιος από εσάς μου υπέβαλε πρόσφατα πολλές ερωτήσεις, στις οποίες δεν είμαι σε θέση να απαντήσω, διότι δεν περιπατούμε «διά είδους», αλλά «διά πίστεως» στη θεότητα του Χριστού(1).

Στη Γαλλία, κάποιο μικρό παιδί, που αργότερα έγινε ιερέας, με ρώτησε:

«Και γιατί αυτό είναι έτσι;».

Δεν είναι μόνο η αμαρτία αλλά και η έξοδος στην αγάπη

Συντάκτης  π. Σπυρίδων Σκουτής

Πολλοί γονείς θεωρούν τον εαυτό τους επιτυχημένο επειδή τα παιδιά τους δεν αμάρτησαν διότι τα είχαν καλά αλυσοδεμένα στη μέγγενη της διαπαιδαγώγησης τους με ένα σφίξιμο κτητικής αγάπης...

Και βλέπεις παιδιά που μπορεί να μην έπεσαν στην αμαρτία αλλά είναι ανίκανα να αγαπήσουν.
Η επιθυμία και η ελευθερία τους ακρωτηριάστηκαν στο βωμό του νομικισμού με αποτέλεσμα να έχουν μετατραπεί σε παγοκολώνες που και ακόμα όταν χαμογελούν το κάνουν σαν τις πωλήτριες επειδή «πρέπει». Έρχονται παιδιά να βγάλουνε άδεια γάμου και ενώ μπροστά σου έχεις δύο ανθρώπους 30 ετών καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με δύο 15 χρονα. Κουβεντιάζοντας αντιλαμβάνεσαι ότι έχει γίνει κάτι λάθος εδώ και πολλά χρόνια ….

ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ....

Αγάπα πρώτον τον Θεόν, έπειτα τον εχθρό σου

    Βλέπε των άλλων τα καλά, το σφάλμα το δικό σου

Γυναίκα έχεις; Τίμα την. Δεν έχεις; Μη γυρέψεις

Δίδε καλόν αντί κακού και θέλεις αφεντέψεις

Εχε δια χειρότερον μόνον τον εαυτόν σου...

Τα χέρια...

Όταν οι άνθρωποι ζητούν την ευχή και μου φιλούν το χέρι, νιώθω τα χέρια τους να μου μιλούν. Και να δείτε που το καθένα έχει άλλο χαρακτήρα, άλλη δική του ιστορία να διηγηθεί. Κανένα άγγιγμα δεν είναι ίδιο. Είναι πάντα μοναδικό. Όπως μοναδικές είναι και οι ζωές μας. Υπάρχουν χέρια μαλακά σάν βελούδο, ευαίσθητα με τρόπους ευγενείας. Χέρια γεμάτα δύναμη και αυτοπεποίθηση, χρόνια δουλεμένα. Υπάρχουν και χέρια ντροπαλά που δεν ανοίγονται εύκολα και στο χαιρετισμό μένουν μισόκλειστα. Μα πιο πολύ εκείνα που με συγκλονίζουν στο άγγιγμα τους αισθανόμενος βαθιά ανάγκη να τα φιλήσω, είναι αυτά που έχουν μείνει καιρό άδεια, μόνα και ορφανά. Δίχως αγκαλιά, δίχως κάποιος να τα κρατήσει στοργικά. Εκείνα, σε σφίγγουν δυνατά, ιδρώνουν στις παλάμες σου και σου φωνάζουν «κράτα με…».

plibyos.blogspot.com

Να γίνει ο Θεός η ζωή μας.

Γέροντας Σωφρόνιος

Κράτησε πριν απ’ όλα τη μνήμη του Θεού και την ειρήνη της καρδιάς. Το τελευταίο είναι ιδιαίτερα σημαντικό για σένα, εφόσον δεν το κατέχεις ισχυρά. Πρόσεχε, μη δαπανάς χωρίς όφελος τις λίγες σωματικές σου δυνάμεις.

Για να βρεις τον σωστό δρόμο, είναι καλύτερο απ’ όλα να το ζητήσεις από τον ίδιο τον Θεό στην προσευχή:
Κύριε, Συ ο ίδιος δίδαξε με τα πάντα. Δώσε μου τη χαρά της γνώσεως του θελήματός Σου και των οδών Σου. Δίδαξέ με να Σε αγαπώ αληθινά με όλο μου το είναι, όπως μας παρήγγειλες.
Οικοδόμησε τη ζωή μου έτσι, όπως Εσύ ο Ίδιος την συνέλαβες στην προαιώνια βουλή Σου. Ναι, ακόμη και για μένα, γιατί Εσύ κανέναν δεν ξέχασες και κανέναν δεν έπλασες για απώλεια. Εγώ με αφροσύνη εκδαπάνησα τις δυνάμεις που μου έδωσες, αλλά τώρα, στο τέλος της ζωής μου, διόρθωσέ τα όλα Εσύ ο ίδιος, και ο ίδιος δίδαξε με τα πάντα. Αλλά έτσι, ώστε πραγματικά το θέλημά Σου να πραγματοποιηθεί στη ζωή μου, είτε εγώ το καταλαβαίνω είτε δεν το καταλαβαίνω μέχρι καιρού. Μην επιτρέπεις να πορευθώ σε ξένους δρόμους, που οδηγούν στο σκοτάδι. αλλά πριν παραδοθώ στον ύπνο του θανάτου, δώσε σε μένα την ανάξια να δω το Φως Σου, ω Φως του κόσμου.

Κι έτσι, με δικά σου λόγια, να προσεύχεσαι για όλα με τον ίδιο τρόπο. Θα περάσει κάποιος χρόνος και...

“Ο αγώνας κατά των παθών”

από τους Λόγους του οσίου Παϊσίου

-Γέροντα, όταν ο Προφήτης Δαβίδ έλεγε : «Πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με», το ζητούσε;

– Ο Δαβίδ ζητούσε από τον Θεό να του δώση διοικητικό χάρισμα, επειδή είχε να κυβερνήση ανθρώπους.

Αλλά και ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται «πνεύμα ηγεμονικό», γιατί έχει να κυβερνήση τον εαυτό του ,για να μην τον κάνουν κουμάντο τα πάθη του.

– Γέροντα, τι είναι τα πάθη;

Που έκρυψαν τα ταγκαλακια την ευτυχία;

Στην αρχή του χρόνου συγκεντρώθηκαν τα ταγκαλάκια, όπως τα αποκαλούσε ο γέροντας Παϊσιος, και αποφάσισαν να κάνουν μια φάρσα με τους ανθρώπους.

Ένα από αυτά είπε: Τι θα λέγατε να κάναμε λίγη «πλάκα» με τους ανθρώπους, αφαιρώντας τους κάτι;

Πόση η στοργή κι η φροντίδα της Υπεραγίας Θεοτόκου για τους αμαρτωλούς που μετανοούν!

Όσιος Νήφων Κωνσταντιανής

Μίαν μέρα… Με το ξημέρωμα, έτρεξε στην εκκλησία. Στάθηκε σε μια μισοσκότεινη γωνιά και βυθίστηκε στην προσευχή και την ικεσία. Σε μια στιγμή σήκωσε ψηλά τα μάτια και είδε πάνω από το κεφάλι του την εικόνα της Παναγίας μας. Στέναξε βαθιά και ψέλισσε:

ΠΑΤΉΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΌΣ. ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΊΟ ΦΩΣ.

"Όταν αρχίζομε αυτές τις νοητές πορείες, γινόμεθα έκπεινοι και έκδιψοι της θείας αγάπης και ορμάμε εις αναβάσεις τολμηρές. Τολμηρό ανέβασμα είναι ή νοητή θεωρία εις τους μυστικούς χώρους των αγγέλων και εν συνεχεία εις τους υπερβατικούς χώρους της ησυχίας και της σιωπής, εκεί όπου κατοικεί ό Θεός. εκεί επιθυμούμε να φθάσομε και να ομιλήσομε με τον λατρευτό μας Θεόν. Αυτός είναι...

Γέρων Σωφρόνιος Έσσεξ: «Οι σκέψεις μας έχουν μεγάλη δύναμη!»

Ας πάρουμε την εξής περίπτωση των ημερών μας. Γνωρίζετε ότι έχουν βρεθεί πρόσφατα τα λείψανα του οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ.

Πριν από ενάμιση αιώνα ο Όσιος προσευχόταν στην έρημο επάνω σε μία πέτρα, και μέχρι σήμερα ενεργεί η προσευχή του. Έτσι γεννιέται με φυσικό τρόπο το ερώτημα: Πού πηγαίνει η κάθε σκέψη μας; Ποιά όρια εγγίζει;

Κυριακή Δ’ Λουκά: Λόγος στο ευαγγέλιο που λέγει «βγήκε ο σπορέας να σπείρει τον σπόρο του» (Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς)

Αφού ο Κύριος μίλησε στο λαό παραβολικά, πλησιάζοντάς τον οι μαθητές του ιδιαιτέρως ζητούσαν να μάθουν τον σκοπό και τη σημασία τής παραβολής που λέχθηκε τότε και ερωτούσαν για ποιο λόγο μιλάει στο λαό με παραβολές, που δεν οδηγούν αβίαστα στην κατανόηση. Και ο Κύριος τότε λέγει προς αυτούς· «σε σας έχει δοθεί να γνωρίσετε τα μυστήρια της βασιλείας τού Θεού, ενώ σ’ εκείνους προσφέρονται με παραβολές, ώστε βλέποντας να μη βλέπουν και ακούοντας να μη αντιλαμβάνονται».

Θα μπορούσε όμως κανείς να βρει το θάρρος και να πει· και τί σημαίνει αυτό, Κύριε; Εσύ που είσαι ο μόνος μεσίτης όλων, ο μόνος Δεσπότης και προνοητής των πάντων, ο μόνος κοινός Πατέρας, ο μόνος κοινός Σωτήρας, το φως αυτών που βρίσκονται στο σκότος της άγνοιας, το φως «που φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο», τώρα φωτίζεις μόνο τους επίλεκτους μαθητές σου, ενώ στους άλλους μιλάς με ασάφεια, για να μη αναληφθούν τα λεγόμενα και φωτισθούν; Ναι, λέγει. Το μοναδικό ζώο σ’ αυτόν τον κόσμο που θέλησα να πλάσω με δική του προαίρεση είναι ο άνθρωπος· ήρθα βέβαια στον κόσμο όχι να εξαλείψω το πλάσμα των χεριών μου επειδή παραφθάρθηκε, αλλά να το διασώσω. Γι’ αυτό δεν σύρω με τη βία κανένα απολύτως· μόνους άξιους να φωτισθούν θεωρώ δίκαια αυτούς που θέλουν από μόνοι τους και ποθούν και ζητούν να κάνουν πράξη τη σωτήρια γνώση· γιατί «καθένας που αιτεί λαμβάνει και καθένας που ζητεί βρίσκει, και σε όποιον κρούει, θα ανοιχθεί»· από υπερβολική όμως φιλανθρωπία ομιλώ και σε εκείνους που δεν είναι τέτοιοι, αν και όχι με σαφήνεια,

Ας σπεύσουμε να βρούμε τον Χριστό (Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος)

Αν θέλεις να επιτύχεις αυτά που επιθυμείς και ποθείς, εννοώ τα αγαθά του Θεού, και αν θέλεις από άνθρωπος να γίνεις επίγειος άγγελος, αγάπησε, αδελφέ, τη θλίψη του σώματος, δέξου την κακοπάθεια, και μάλιστα αγάπησε πολύ τους πειρασμούς, επειδή αυτοί πρόκειται να σου γίνουν πρόξενοι κάθε καλού.

Πες μου, τι ωραιότερο υπάρχει από μία ψυχή που θλίβεται με επίγνωση, ότι κάνοντας υπομονή πρόκειται να κληρονομήσει τη χαρά όλων; Τι ανδρειότερο υπάρχει από μία καρδιά συντριμμένη και ταπεινωμένη, που τρέπει σε φυγή χωρίς κόπο τις φάλαγγες των δαιμόνων και τις απομακρύνει ολότελα; Τι ενδοξότερο υπάρχει από την πνευματική πτωχεία (*) που είναι πρόξενος της βασιλείας των ουρανών, αλλά και τι θα μπορούσε να είναι αντάξιο με την πνευματική πτωχεία, ή τώρα ή στον μέλλοντα αιώνα;

Και ακόμη το να μη μεριμνά κανείς για τον εαυτό του, για να αποκτήσει δηλαδή κάτι από τα γήινα, αλλά να έχει στραμμένο ολόκληρο το νου του προς τον Χριστό, πόσα αιώνια αγαθά φαντάζεσαι ότι προξενεί, πόση αγγελική κατάσταση; Και ακόμη το να καταφρονεί κανείς όλα μαζί τα πρόσκαιρα και αυτές ακόμη τις απαραίτητες ανάγκες του σώματος, ώστε να μη φιλονεικεί με κάποιον γι’ αυτά, για να διατηρεί αμείωτη την ειρήνη και την αγάπη μέσα σε ατάραχη ψυχική κατάσταση, για ποιες αμοιβές και για ποια στεφάνια και βραβεία δεν είναι αντάξιο;

Πραγματικά, η εντολή ξεπερνά τη φύση και οι αμοιβές ξεπερνούν τη λογική· ο Χριστός θα γίνει γι’ αυτούς...

Στην πιο βαθιά μας νύχτα...

Εάν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, η μετάνοια, η επιστροφή και η επανεύρεση του εαυτού μας, σε σχέση με τον Θεό και τον άλλο, συνέβη μετά από μεγάλα λάθη και καταστροφικές αστοχίες στην ζωή μας. Καμία μετάνοια δεν έρχεται γιατί κάποιοι μας δίδαξαν ή μας είπαν ωραία λόγια. Η ίδια η ζωή με τα δύσκολα της μας ωθεί να κοιτάξουμε βαθύτερα μέσα μας και να βρούμε ξανά το χαμένο μας κέντρο. Τις πραγματικές ανάγκες και επιθυμίες της ύπαρξη μας. Το λέει πάρα πολύ όμορφα ο αγαπημένος μου Ρεκαλκάτι, «Στην πιο βαθιά νύχτα αναγνωρίζουμε πιο έντονα το φωτεινό σημείο της επιθυμίας…».


plibyos.blogspot.com

Στην κραυγή του Χριστού αναγνωρίζουμε τον ευατό μας...

Στην κραυγή του Χριστού επάνω στο σταυρό, αναγνωρίζουμε όλοι τον εαυτό μας. Ο Ρεκαλκάτι, θα πει, «Η ανθρώπινη ζωή έρχεται εν μέσω κραυγής. Όλοι υπήρξαμε μια χαμένη κραυγή στη νύχτα». Μια κραυγή άλλοτε αιτήματος για αγάπη και ενδιαφέρον, άλλοτε επιθυμίας, πολλές φορές εκείνη του απόλυτου πόνου και μοναχικότητας επάνω στον σταυρό της δοκιμασίας. 

Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα, με συγκλονίζει, αυτή η κραυγή του Χριστού...