Π. Ανδρέας Κονάνος: Κι όταν είσαι άσωτος, σ’ αγαπάει ο Θεός!!

Ο Θεός αγαπά το κάθε πλάσμα Του, αγαπά και σένα, αγαπά και μένα, όχι μόνο όταν πάμε καλά, αλλά κι όταν δεν πάμε καλά, κι όταν κάνουμε λάθη, κι όταν πέφτουμε!

Κι όταν είσαι άσωτος, σ’ αγαπάει ο Θεός!! Σ’ αγαπάει ο Θεός!!Έχεις αξία στα μάτια Του όχι επειδή είσαι καλός ή επειδή είσαι κακός, αλλά επειδή είσαι το πλάσμα της αγάπης Του, το πλάσμα των χειρών Του. Έχεις αξία.

Κι είσαι σε μια πορεία που παλεύεις κι αγωνίζεσαι και δεν σε κρίνει ο Θεός, γιατί ξέρει αυτό που σήμερα είσαι είναι ένα στιγμιότυπο της ζωής σου, είναι μια φάση της ζωής σου, είναι μια δυσκολία της ζωής σου. Παλεύεις, προσπαθείς· δεν τα καταφέρνεις…

Ἡ Ἁγία Πεντηκοστή

Τὸ Πνεῦμα τό Ἅγιον ὑπῆρχε, ὑπάρχει καὶ θὰ ὑπάρχει. Παρακάλεσέ Το νὰ ἐπιφοιτήοει πάνω σου, γιὰ νὰ βρίσκεσαι πάντοτε ἐντός τῆς Χάριτός Του.

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι ζωὴ ὅλων τῶν ὄντων, Πνεῦμα ζωοποιόν. Παρακάλεσέ Το νὰ ζωοποιήσει τὴν ψυχή σου γιὰ τὴν αἰώνια ζωή.

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι πῦρ. Παρακάλεσέ Το νὰ ἀποτεφρώσει ὅλο τὸ κακὸ ἐντός σου καὶ νὰ ἀνάψει μέσα σου τὸν λύχνο τῆς καρδιᾶς σου γιὰ πάντα, ὥστε νὰ μὴ τὴν καταλάβει κανένα σκότος.

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι φῶς. Παρακάλεσέ Το νὰ σὲ φωτίσει, γιὰ νὰ λάμψεις ὡς ἀστὴρ στὸ πνευματικὸ στερέωμα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι Θεός. Παρακάλεσέ Το νὰ σὲ ἁγιάσει καὶ νὰ σὲ καταστήσει μέτοχον Αὐτοῦ εἰς τοὺς αἰώνας.

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι τὸ πᾶν. Παρακάλεσέ Το ὡς «θησαυρὸ τῶν ἀγαθῶν» νὰ ἐκχυθεῖ στὴν καρδιά σου καὶ νὰ τὴν πληρώσει μὲ τὴν ἀτελεύτητη χαρά, γιὰ νὰ εἶσαι πλούσιος εἰς τοὺς αἰώνας.

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι Πνεῦμα ἀθάνατον. Παρακάλεσέ Το νὰ γίνεις καὶ σὺ πνεῦμα, διότι εἶναι ἀδύνατον στὴν σάρκα καὶ τὸ αἷμα νὰ κληρονομήσουν τὴν αἰώνιο ζωή. Πρέπει καὶ αὐτὰ μὲ θαυμαστὸ τρόπο ἀπὸ αὐτὴν ἀκόμη τὴν ζωὴ νὰ γίνουν πνευματικά. Λέγε στὴν καρδιά σου: «Καρδιά μου, τί κάνεις ἐδῶ στὴν γῆ; Γιατί βασανίζεσαι καὶ δὲν θέλεις νὰ ὑψωθεῖς πάνω ἀπὸ τὴν σκόνη; Γιατί λυπᾶσαι γιὰ τὶς γήινες δυσκολίες καὶ ἀτυχίες; Διότι ἐδῶ στὴν γῆ τίποτε δὲν ὁμοιάζει μὲ τὸν οὐρανὸ καὶ τὴν δικαιοσύνη Του, ἐνῶ ἐσύ πρέπει νὰ ἀνήκεις στὸν οὐρανό».

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον σὲ καλεῖ στὸν οὐρανό. Ὤ, γρηγόρησον, γρηγόρησον, γιὰ νὰ ἀνταποκριθεῖς στὴν κλήση Του!

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι...

Τι σημαίνει ότι οι ψυχές είναι αθάνατες;

Το Ψυχοσάββατο της Πεντηκοστής, τοποθετηµένο πριν την κάθοδο του Αγίου Πνεύµατος, µας κάνει να συνειδητοποιήσουµε ότι όλοι “είµαστε σεσωσµένοι διά της θυσίας του Χριστού.

Φυσικά ο μόνος που μπορεί να απαντήσει σ’ αυτή την ερώτηση είναι η Εκκλησία που περιλαμβάνει όλη την Αλήθεια. Η Αγία Γραφή το λέει καθαρά. Εκείνο που δίνει απροσμέτρητη αξία στον άνθρωπο είναι η αθάνατη ψυχή. Χάρη σ’ αυτήν ονομάσθηκε ο άνθρωπος βασιλιάς της κτίσεως, παιδί του Θεού, προορισμένος να ζήσει στην αιωνιότητα και να κληρονομήσει τη βασιλεία των ουρανών. Γι’ αυτή την ψυχή, τον ατίμητο θησαυρό, μιλούσε ο Κύριος και έλεγε: « Τι ωφελείται ο άνθρωπος αν κερδίσει όλο τον κόσμον, αλλά ζημιωθεί την ψυχή του; » (Ματθ. ιστ΄ 26).

Οι αναφορές της Αγίας Γραφής στην αθανασία της ψυχής και τη μετά θάνατο ζωή είναι αναρίθμητες. Νομίζουμε πως αρκεί να δούμε τι λέει το τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής για αυτό το θέμα:

Όταν ξεχνάμε τι δεν είμαστε...

Κάθε που θα χάνουμε την ειλικρινή επαφή με τον εαυτό μας θα εμφανίζεται μια δοκιμασία, μια σκιά που θα απειλεί να κρύψει όλο το γαλάζιο της ψυχής μας. Παρόλο που πολλές φορές θα νιώθουμε ότι φτάνουμε στα όρια της αντοχής μας, ας μην απογοητευθούμε. Η δοκιμασία που μας επισκέφτηκε δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο Θεός που προσπαθεί να μας οδηγήσει και πάλι πίσω σε μια αλήθεια που ξεχάσαμε. Να μας θυμίσει τι «δεν είμαστε».

Ἅγιος Πορφύριος: «Μία γενικὴ ἐξομολόγηση μπορεῖ νὰ σὲ λυτρώσει καὶ ἀπὸ ἐμβρυικὲς καταβολές»

Δὲν εὐθύνεται μονάχα ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὰ παραπτώματά του. Τὰ λάθη, οἱ ἁμαρτίες καὶ τὰ πάθη δὲν εἶναι μόνο προσωπικὰ βιώματα τοῦ ἐξομολογούμενου. Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει πάρει μέσα του καὶ τὰ βιώματα τῶν γονέων του καὶ εἰδικὰ τῆς μητέρας, δηλαδὴ τὸ πῶς ζοῦσε ἡ μητέρα του, ὅταν τὸν κυοφοροῦσε, ἂν στενοχωριόταν, τί ἔκανε, ἂν κουραζόταν τὸ νευρικό σύστημα τοῦ ἐμβρύου της. Ὁπότε, ὅταν γεννηθεῖ τὸ παιδὶ καὶ μεγαλώσει, παίρνει μέσα του καὶ τὰ βιώματα τῆς μητέρας του, δηλαδὴ ἄλλου ἀνθρώπου. Δημιουργεῖται μία κατάτασταση στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ἐξαιτίας τῶν γονέων του, ποὺ τὴν παίρνει μαζί του σ’ ὅλη του τὴ ζωή, ἀφήνει ἴχνη μέσα του καὶ πολλὰ πράγματα ποὺ συμβαίνουν στὴ ζωή του εἶναι ἀπόρροια τῆς καταστάσεως αὐτῆς. Τὰ φερσίματά του ἔχουν ἄμεση σχέση μὲ τὴν κατάσταση τῶν γονέων του. Μεγαλώνει, μορφώνεται, ἀλλὰ δὲν διορθώνεται. Ἐδῶ βρίσκεται μεγάλο μέρος ἀπὸ τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν πνευματικὴ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου. Ὑπάρχει ὅμως ἕνα μυστικό. Ὑπάρχει κάποιος τρόπος ν’ ἀπαλλαγεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπ’ αὐτὸ τὸ κακό. Ὁ τρόπος αὐτὸς εἶναι ἡ γενικὴ ἐξομολόγηση, ἡ ὁποία γίνεται μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Μπορεῖ, δηλαδή, νὰ σοῦ πεῖ ὁ πνευματικός. – Πῶς θὰ ἤθελα νὰ ἤμασταν σ’ ἕνα ἥσυχο μέρος, νὰ μὴν εἶχα ἀσχολίες καὶ νὰ μοῦ ἔλεγες τὴ ζωή σου ἀπ’ τὴν ἀρχή, ἀπὸ τότε ποὺ αἰσθάνθηκες τὸν ἑαυτό σου, ὅλα τὰ γεγονότα ποὺ θυμᾶσαι καὶ...

Μνήμη Ἁγίου Εὐγενίου Ροντιόνωφ, ὁ μάρτυρας ποὺ ἀρνήθηκε νὰ βγάλει τὸν Τίμιο Σταυρὸ καὶ νὰ γίνει μουσουλμάνος

Ὁ Νεομάρτυς Εὐγένιος Ροντιόνωφ (23/5/1996)

Τοῦ Κωνσταντίνου Ἀθ. Οἰκονόμου, δασκάλου

ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ: Ὁ Νεομάρτυρας Εὐγένιος Ροντιόνωφ γεννήθηκε στὶς 23 Μαΐου 1977 στὸ χωριὸ Κουρίλοβο τοῦ Παντὸλσκ κοντὰ στὴ Μόσχα. Ἦταν τὸ μοναδικὸ παιδὶ τῆς οἰκογένειας καὶ βαπτίστηκε Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς κατὰ τὴν παιδική του ἡλικία. Ἡ μητέρα του ὀνομάζεται Λιουμπὸβ Βασίλιεβνα. Τὸ 1989 ἡ γιαγιὰ του πῆρε τὸν μικρὸ Εὐγένιο καὶ τὸν πῆγε στὴν Ἐκκλησία, γιὰ νὰ ἐξομολογηθεῖ γιὰ πρώτη φορὰ καὶ νὰ μεταλάβει τῶν ἀχράντων μυστηρίων. Ὁ ἱερέας πρόσεξε ὅτι τὸ παιδὶ δὲ φοροῦσε Σταυρὸ καὶ στὴ διάρκεια τῆς ἐξομολόγησης τοῦ φόρεσε ἕνα Σταυρό, τὸν ὁποῖο ὁ Εὐγένιος δὲν ἔβγαλε ποτὲ ἀπὸ πάνω του. Ἡ μητέρα του, ὅταν εἶδε ὅτι φοροῦσε Σταυρό, τὸν προέτρεψε νὰ τὸν βγάλει, διότι, ὅπως εἶπε, θὰ τὸν περιγελοῦσαν οἱ συμμαθητές του. Ὁ Εὐγένιος δὲν ἀπάντησε καὶ συνέχισε νὰ τον φορᾶ. Ὅταν τελείωσε τὶς σπουδὲς του τὸ 1994, ἐργάστηκε ὡς ἐπιπλοποιός.

ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ: Στὶς 25/6/1995 παρουσιάστηκε στὸ Στρατὸ καὶ στὶς 13/1/1996, τοποθετήθηκε στὰ συνοριακὰ φυλάκια Τσετσενίας-Ἰγκουερίνας. Ἕνα μήνα μετά, στὶς 13/2/1996, αἰχμαλωτίστηκε. Ἡ στρατιωτικὴ ὑπηρεσία ἔστειλε τέσσερις στρατιῶτες, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ τὸν Εὐγένιο, νὰ κάνουν ἐλέγχους στὰ αὐτοκίνητα ποὺ διέρχονταν ἀπὸ ἕναν δρόμο. Δυστυχῶς, οἱ ἁρμόδιοι ἔστειλαν τοὺς στρατιῶτες χωρὶς νὰ ὑπάρχει σχετικὴ ὀργάνωση (δὲν ὑπῆρχε καν φωτισμὸς) καὶ καμιὰ ἀσφάλεια. Ἀπὸ τὸ δρόμο περνοῦσαν συχνὰ Τσετσένοι μεταφέροντας ὄπλα, αἰχμαλώτους καὶ ναρκωτικά. Τὴ νύχτα (3.00) ἐκείνη πέρασε ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ δρόμο ἕνα ἀσθενοφόρο.

Ὅταν οἱ στρατιῶτες τὸ σταμάτησαν γιὰ ἔλεγχο, ξαφνικὰ μέσα ἀπὸ αὐτὸ...

Ένα άλλο βλέμμα...

Έρχεται κάποια στιγμή που τα χάνουμε όλα. Οι δρόμοι, τα σκοτεινά σοκάκια και τα χαμηλά φώτα, γίνονται οι πόθοι των περιπάτων μας και οι εξομολόγοι της σιωπής μας. Περπατάμε, κοιτάμε, αλλά δεν βλέπουμε. Άλλωστε με τα μάτια μόνο κοιτάμε και με την καρδιά βλέπουμε. Ο πόνος όμως και η θλίψη, θολώνουν τα μάτια, τα κάνουν τόσο υγρά που σαπίζει η διάθεση μας. Τότε, εκεί στο χαραγμένο μηδέν των ματιών μας, γυρνάμε προς τον ουρανό και μονολογούμε ηχηρά, "και τώρα Θεέ μου οι δυο μας, μονάχα εσύ μου έμεινες.."

Ὅταν ἡ εὐχὴ μπῆκε γιὰ πρώτη φορὰ στὴν καρδιά μου...

Γέροντας Χαράλαμπος Διονυσιάτης ,Προηγούμενος ῾Ιερᾶς Μονῆς Διονυσίου Ἁγίου ῎Ορους(+ 1908 - 2001)

-Γέροντα, ἠμπορεῖτε νά μᾶς πῆτε λίγα λόγια γιά τήν προσευχή;
-Η προσευχή, παιδί μου, χρειάζεται σωματική βία. Ἐγώ ἤμουν ἐκ φύσεως ἄνθρωπος ἀσυνήθους σωματικῆς ἀντοχῆς καί «ἔπεφτα» μέ ὁρμή καί δυνατό πόθο Θεοῦ στά μοναχικά ἀγωνίσματα. ῾Ο Γέροντάς μου, μᾶς εἶχε ἐπιβάλει νά ἀγρυπνοῦμε κάθε νύκτα 5-6 ὧρες κάνοντας οἱ πιό δυνατοί προσευχή καί οἱ κἄπως ἀδύνατοι νά διαβάζουν καί κάποιο βιβλίο. Ἐγώ προσευχόμουν πάντοτε ὄρθιος, διότι ἄν καθόμουν, μ᾿ ἔπιανε ὁ ὕπνος.
Η βία στήν προσευχή διαρκεῖ μέχρι μισή ὥρα. Κατόπιν ἔρχεται ἡ Χάρις καί ἡ προσευχή πλέον ἐνεργεῖται μόνη της προσφέροντας γλυκές πνευματικές ἐμπειρίες...
Στά ὀκτώ πρῶτα χρόνια τῆς μοναχικῆς μου ὑπακοῆς στόν Γέροντά μου, ὅταν προσευχόμουν τίς νύκτες, ἐνόμιζα ὅτι ἄνοιγαν οἱ Οὐρανοί, λόγῳ τῆς πλουσίας ἐπισκέψεως τῆς Χάριτος.
῾Ο νοῦς μου, τοὐλάχιστον δύο φορές τήν ἑβδομάδα, ἀνέβαινε σέ θεωρία τοῦ Θεοῦ...
Στήν κατάστασι αὐτή ὁ ἄνθρωπος, δέν μπορεῖ νά λέγῃ πλέον τήν εὐχή...

῾Ο νοῦς, ἡ καρδιά ἑνώνονται μέ τήν εὐχή, δηλαδή μέ τήν αἴσθησι τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ...

῾Η ψυχή εἶναι ἀποξενωμένη ἀπό τόν ἔξω κόσμο, καί γίνεται ὅλη φωτοειδής καί κατανυκτική...
Καρπός αὐτῆς τῆς θείας ἑνώσεως εἶναι μία ἀνεκλάλητη γλυκύτης, ἡ ὁποία ἄλλοτε διαρκοῦσε μέχρι 4 ὧρες καί ἄλλοτε ὀλιγώτερο, ὅσο δηλαδή ἤθελε ὁ Θεός...
῞Οταν σταδιακά ἡ Χάρις ἀναχωροῦσε, ἄφηνε κάθε φορά κάτι νέο καί καινούργιο μέσα μου. Δηλαδή, μετά ἀπό κάθε νυκτερινή προσευχή μου, δέν ἤμουν ὁ ἴδιος τήν ἑπομένη ἡμέρα. ῾Ο Πανάγαθος Θεός, μοῦ προσέθετε Χάρι ἐπάνω στήν Χάρι καί αὐτή ἡ εὐλογία πολύ μέ παρηγοροῦσε καί μοῦ δυνάμωνε τά φτερά τῆς πίστεως καί τῆς ἀγάπης γιά τόν Χριστό.
Θυμᾶμαι, ὅταν ἡ εὐχή μπῆκε γιά πρώτη φορά στήν καρδιά μου, εἶχα...

«Σε όποιο σπίτι δεν μπαίνει ο Χριστός, μπαίνει ο ψυχίατρος»

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Ἕνα πάρα πολύ σοβαρό θέμα, πού ἀπασχολεῖ τήν ἐποχή μας, εἶναι ἡ διάλυση τῆς οἰκογένειας. Ὑπάρχει σήμερα σωστή χριστιανική οἰκογένεια; Σπάνιο…Ἡ καλή οἰκογένεια, εἶναι ὅπως ἡ κατοικία.

Δέν φυτρώνει, κατασκευάζεται ἀπό τήν χριστιανική ἀγωγή τῶν γονέων, πού δέν ξέρουμε σέ ποιό βαθμό ὑπάρχει σήμερα.

Παλαιότερα, τό ἀνδρόγυνο ἔπρεπε νά ἔχη ἕνα πολύ σοβαρό λόγο γιά νά χωρίσει. Σήμερα, ἀναζητεῖ ἕνα πολύ σοβαρό λόγο γιά νά μή χωρίσει.

Συζητᾶνε οἱ γονεῖς πολύ γιά τά παιδιά τους. Δέν συζητᾶνε ὅμως μέ τά παιδιά τους.
Λέει ἕνα γνωμικό:

Απανθίσματα Πατέρων

"Το θέλημα του Θεού είναι να υπηρετούμε τους ανθρώπους και να τους συμφιλιώνουμε με τον Θεό."

Όσ.Παχώμιος ( 290 - 346 μ.Χ. )

exomologistetokirio

Ἡ Ἔνδοξος Ἀνάληψις τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ

Ἱερὰ Μονὴ Καρακάλλου Ἁγίου Ὅρους

Ἡ εἰκόνα τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Χριστοῦ εἶναι μεγαλοπρεπής. Οἱ Μαθηταὶ ἐξεπλάγησαν, καὶ μὲ ἀπερίγραπτον χαρὰν καὶ θαυμασμὸν παρακολουθοῦσαν τὴν Ἀνάληψιν τοῦ Χριστοῦ εἰς τοὺς οὐρανούς. Οἱ Μαθηταὶ δὲν εἶδαν τὴν ἀρχὴν τῆς Ἀναστάσεως, ἀφοῦ κανεὶς δὲν εἶδε τὸ Χριστὸ τὴν ὥρα ποὺ ἐξήρχετο ἀπὸ τὸ μνημεῖον. Μετὰ ὅμως ἀπὸ τὴν Ἀνάστασίν Του, ὁ Κύριος ἐμφανίσθηκε πολλὲς φορὲς εἰς αὐτούς. Τὴν Ἀνάληψιν ὅμως τοῦ Κυρίου οἱ Μαθηταὶ τὴν εἶδον ἀπὸ τὴ ἀρχήν.

Οἱ Μαθηταὶ ἀτενίζουν πρὸς τὸν οὐρανὸν καὶ βλέπουν ἀναλαμβανόμενον τὸν ἀγαπητόν τους Διδάσκαλον. Καὶ ἐνῶ ἀποχωρίζεται ἀπὸ αὐτοὺς ὁ Κύριος, εἰς τὸ κέντρον τῆς Συνάξεως τῶν Ἀποστόλων εὑρίσκεται ἡ Παναγία, ἡ Μητέρα τοῦ Χριστού1. Ἡ Παναγία εἶναι τὸ πιὸ ἀγαπητὸν πρόσωπον εἰς τὸν Χριστὸν καὶ εἰς τοὺς Χριστιανούς. Ποτὲ δὲν διεκδίκησε καμμίαν θέσιν μέσα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Εἶναι ὅμως τὸ κέντρον τῆς θείας λατρείας καὶ ὁ πιὸ πολύτιμος θυσαυρὸς ποὺ ἔχει ἡ Ἐκκλησία μας.

Πάντα ὁ Κύριος προετοίμαζε τοὺς Μαθητές Του ὅτι θὰ φύγη ἀπὸ τὸν κόσμον αὐτόν. Καὶ ὅταν ἐπλησίαζε ἡ ὥρα τῆς Σταυρικῆς Του θυσίας, ἔλεγε πρὸς αὐτοὺς ὅτι...

Ἁγίου Παϊσίου περὶ ἀδελφοσύνης

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β' «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση» 

– Στὶς μέρες μας καὶ νὰ μὴ θέλουν νὰ δεθοῦν οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι, θὰ τοὺς ἀναγκάση ὁ διάβολος νὰ δεθοῦν. Ὁ διάβολος μὲ τὴν πολλή του κακία κάνει τὸ μεγαλύτερο καλὸ σήμερα στὸν κόσμο. Γιατί, ἂς ποῦμε, ἕνας πατέρας ποὺ εἶναι πιστὸς καὶ θέλει λ.χ. νὰ κάνη φροντιστήριο στὰ παιδιά του, θὰ εἶναι ἀναγκασμένος νὰ βρῆ ἕναν καλὸ καὶ πιστὸ δάσκαλο, γιὰ νὰ βάλη στὸ σπίτι του. Ἕνας δάσκαλος πάλι ποὺ εἶναι πιστὸς καὶ θέλει νὰ κάνη φροντιστήριο σὲ παιδιά, γιατὶ δὲν διορίσθηκε ἀκόμη, θὰ ζητᾶ νὰ βρῆ μιὰ οἰκογένεια καλή, γιὰ νὰ νιώθη ἀσφάλεια. Ἢ ἕνας τεχνίτης ποὺ ζῆ πνευματικά, εἴτε ἐλαιοχρωματιστὴς εἶναι εἴτε ἠλεκτρολόγος κ.λπ., θὰ ψάχνη νὰ βρῆ νὰ δουλέψη σὲ μιὰ καλὴ οἰκογένεια, ὥστε νὰ νιώθη ἄνετα, γιατὶ σ᾿ ἕνα κοσμικὸ σπίτι θὰ βρίσκη τὸν μπελᾶ του. Ἕνας χριστιανὸς νοικοκύρης πάλι θὰ ψάχνη νὰ βάλη στὸ σπίτι του ἕναν καλὸ τεχνίτη, ποὺ νὰ εἶναι καὶ πιστὸς ἄνθρωπος. Ἔτσι θὰ ψάχνη καὶ ὁ ἕνας καὶ ὁ ἄλλος νὰ βρῆ ἕναν... 

Ένα μυστικό για τις ανθρώπινες σχέσεις. Να γίνουμε λίγο κουφοί, μουγγοί, τυφλοί, μωροί…

Αββά Κασσιανού: Για το ότι δεν πρέπει να δίνουμε προσοχή στις αδυναμίες που παρουσιάζουν οι αδελφοί…

«Για να μπορέσεις να φθάσεις σ’ αυτό το στόχο κι εσύ παιδί μου και για να παραμείνεις αδιάκοπα κάτω από αυτό τον πνευματικό νόμο, οφείλεις, ζώντας στο Κοινόβιο, να τηρείς τρία πράγματα, καθώς λέει κ ο Ψαλμωδός:

«Τέσσερα πράγματα υπάρχουν, που αν ένα απ΄αυτά έχει ο άνθρωπος, ούτε να μετανοήσει μπορεί, ούτε ο Θεός να δεχθεί την προσευχή του είναι δυνατόν»

«Η ζωή είναι γεμάτη μεταβολές. Κι αν δεν μπορούμε να γίνουμε κύριοι των πραγμάτων, ας γίνουμε κύριοι της αρετής», λέει ο θείος Χρυσόστομος.

Ο ίδιος, λέει, ότι πολλοί είναι οι τρόποι και οι δρόμοι της μετάνοιας. Είναι το να...

Ὁ Ἅγιος Χριστοφόρος ὁ Μεγαλομάρτυρας

Ὁ Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Χριστοφόρος καταγόταν ἀπὸ ἡμιβάρβαρη φυλὴ καὶ ὀνομαζόταν Ρεμπρόβος, ποὺ σημαίνει ἀδόκιμος, ἀποδοκιμασμένος, κολασμένος. Πιθανότατα ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Δεκίου (249 – 251 μ.Χ.), ὅταν στὴν Ἀντιόχεια Ἐπίσκοπος ἦταν ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Βαβύλας († 4 Σεπτεμβρίου).

Ὁ Ἅγιος ὡς πρὸς τὴν ἐξωτερικὴ ἐμφάνιση ἦταν τόσο πολὺ ἄσχημος, γι’ αὐτὸ καὶ ἀποκαλεῖτο «κυνοπρόσωπος».

Ἡ μεταστροφή του στὸν Χριστὸ ἔγινε μὲ τρόπο θαυμαστό. Συνελήφθη αἰχμάλωτος σὲ μάχη, ποὺ διεξήγαγε τὸ ἔθνος του μὲ τὰ Ρωμαϊκὰ αὐτοκρατορικὰ στρατεύματα. Κατατάγηκε στὶς Ρωμαϊκὲς λεγεῶνες καὶ πολέμησε κατὰ τῶν Περσῶν, ἐπὶ Γορδίου καὶ Φιλίππου.

Ὅταν ἦταν ἀκόμη κατειχούμενος, γιὰ νὰ εὐχαριστήσει τὸν Χριστό, ἐγκαταστάθηκε σὲ ἐπικίνδυνη δίοδο ποταμοῦ καὶ μετέφερε δωρεὰν ἐπὶ τῶν ὤμων του ἐκείνους ποὺ ἐπιθυμοῦσαν νὰ διέλθουν τὸν ποταμό. Μία μέρα παρουσιάσθηκε πρὸς αὐτὸν μικρὸ παιδί, τὸ ὁποῖο τὸν παρακάλεσε νὰ τὸν περάσει στὴν ἀπέναντι ὄχθη. Ὁ Ρεμπρόβος πρόθυμα τὸ ἔθεσε ἐπὶ τῶν ὤμων του καὶ στηριζόμενος ἐπὶ τῆς ράβδου του εἰσῆλθε στὸν ποταμό. Ὅσο ὅμως...

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος καὶ Εὐαγγελιστής (φωτό)

Ὁ Ἰωάννης ἦταν γιὸς τοῦ Ζεβεδαίου καὶ τῆς Σαλώμης καὶ νεώτερος ἀδελφὸς τοῦ ἀποστόλου Ἰακώβου. Στὴν ἀρχὴ ἦταν μαθητὴς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου καὶ κατόπιν ἔγινε μαθητὴς τοῦ Κυρίου. Ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα μαθητές Του, καὶ μάλιστα ὁ μαθητὴς «ὃν ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς», δηλαδή, τὸν ὁποῖο ἀγαποῦσε ἰδιαίτερα ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός.
Ὁ Ἰωάννης εἶναι ὁ συγγραφέας τοῦ 4ου κατὰ σειρὰ Εὐαγγελίου στὴν Καινὴ Διαθήκη, καθὼς ἐπίσης τριῶν Καθολικῶν Ἐπιστολῶν καὶ τῆς Ἀποκάλυψης.
Τὴ ζωή του κοντὰ στὸν Κύριο τὴν γνωρίζουμε μέσα ἀπὸ τὰ Εὐαγγέλια τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ὁ Ἰωάννης συνεχίζει ἔντονα τὴν δράση του καὶ μετὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου. Αὐτὸς καὶ ὁ Πέτρος εἶναι οἱ πρῶτοι ποὺ κήρυξαν, μετὰ τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, σὲ ὅλο τὸ λαὸ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ.
Ἡ παράδοση, ἐπίσης, μᾶς λέει ὅτι ὁ Ἰωάννης κήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο στὴ Μ. Ἀσία, καὶ ἰδιαίτερα στὴν Ἔφεσο.
Στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Δομετιανοῦ βασανίστηκε καὶ ἐξορίστηκε στὴν Πάτμο, ὅπου ἔγραψε καὶ τὴν Ἀποκάλυψη. Ὁ Ἰωάννης ἔζησε γύρω στὰ 100 χρόνια (πέθανε γύρω στὸ 105 μὲ 106 μ.Χ.).
Ἐκεῖνο, ὅμως, ποὺ ἀξίζει νὰ ἀναφέρουμε, εἶναι ἡ φράση ποὺ συνεχῶς ἔλεγε στοὺς μαθητές του: «Τεκνία, ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», ποὺ σημαίνει, παιδιά μου, νὰ ἀγαπᾶτε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο. Καὶ ὅταν οἱ μαθητές του ῥώτησαν γιατὶ συνεχῶς τοὺς λέει τὴν ἴδια φράση, αὐτὸς ἀπάντησε «διότι εἶναι ἐντολὴ τοῦ Κυρίου, καὶ ὅταν αὐτὸ μόνο γίνεται, ἀρκεῖ». 

Δεῖτε ἀποκλειστικὲς φωτογραφίες τοῦ «Ρωμαίικου Ὁδοιπορικοῦ» 

ἀπὸ τὸ σπήλαιο τῆς ἀποκαλύψεως (καὶ ὄχι μόνο) στὴν Ἱερὰ Νῆσο Πάτμο…

Ὅταν ὁ γέροντας μοῦ ἔκανε τοὺς ἐλέγχους, δηλαδὴ ὅταν ἔβαζε τὸ φάρμακο ἐπάνω στὴν πληγή μου, ἐγὼ πονοῦσα, γιατί ὁ ἐγωισμὸς κλωτσοῦσε μέσα μου…

Περὶ ἐγωισμοῦ 

Γέροντος Ἐφραὶμ Φιλοθεΐτου

Ὅταν ἤμουνα στὸν κόσμο, οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας μὲ ἐνόμιζαν ὅτι ἤμουν ἕνα ἁγιασμένο παιδί. Ἐγὼ ἀντιδροῦσα σ’ αὐτοὺς τοὺς χαρακτηρισμούς, πλὴν ὅμως σιγὰ – σιγὰ οἱ ἔπαινοι μοῦ κάνανε κακὸ καὶ τὸ κακό, αὐτὸ τὸ εἶδα στὴν πράξη, ὅταν ἔβαλα τὴν κατὰ Θεὸν ἀρχὴν νὰ θεραπευθῶ ψυχικὰ ἀπὸ ὅλα μου τὰ πάθη.

Ὅταν πρωτοπῆγα στὸ Γέροντα, ἀπὸ τὴν πρώτη μέρα ἀμέσως ἄρχισε ὁ Γέροντας τὴν ἐπίβλεψή του, ἄρχισε τὴν θεραπεία του. Καὶ μὲ μεταχειριζότανε αὐστηρὰ – μὲ ἤλεγχε συνέχεια, μὲ μάλλωνε, καὶ μὲ κούραζε ἀρκετά, διότι ἤμουν ἀδύνατος ψυχικά. Eἶναι ἀλήθεια ὅτι, ὅταν μοῦ ἔκανε τοὺς ἐλέγχους, δηλαδὴ ὅταν ἔβαζε τὸ φάρμακο ἐπάνω στὴν πληγή μου, ἐγὼ...

Θὰ πρέπει νὰ μὴ στενοχωριέσαι γιὰ ὅ,τι σου γίνεται. Γιατί μὲ τὴ στενοχώρια δημιουργεῖς διάφορες σωματικὲς ἀρρώστιες

Ἁγίου Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου 

Νὰ ξέρεις, παιδί μου, τίποτε δὲν ἔγινε εἰκῆ (= ἄσκοπα, κατὰ βούληση) καὶ ὡς ἔτυχε. Ὅλα ἔχουν τὸν σκοπό τους. Καὶ τίποτα δὲν γίνεται χωρὶς νὰ ὑπάρχει αἰτία. Οὔτε μία πευκοβελόνα δὲν πέφτει ἀπὸ τὸ πεῦκο ἂν δὲν θέλει ὁ Θεός. Γι’ αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ μὴ στενοχωριέσαι γιὰ ὅ,τι σου γίνεται. Ἔτσι ἁγιαζόμαστε.

Νά! Ἐσὺ στενοχωριέσαι μὲ τὰ πρόσωπα τοῦ σπιτιοῦ σου καὶ βασανίζεσαι πότε μὲ τὴ γυναίκα σου καὶ πότε μὲ τὰ παιδιά σου. Αὐτὰ εἶναι ὅμως ποὺ σὲ κάνουν καὶ...

Τα κυρτωμένα παπούτσια

Ήταν τόσο χαριτωμένος αυτός ο γηραιός μοναχός. Όλος μια αφιέρωση. Τα μαλλιά αφημένα, τα γένια ξεχασμένα, ρούχα απλά ξεθωριασμένα και όλα κάπου δοσμένα, τα πάντα σε κάποιον αφιερωμένα. Εκείνο όμως που με συγκλόνισε και κέρδισε αρκετά λεπτά από την ματιά μου, στο χώρο και τον χρόνο της καρδιάς μου, ήταν αυτά τα απόλυτα κυρτωμένα παπούτσια του. Από τις συνεχείς μετάνοιες, είχαν πάρει το σχήμα βαρκούλας. Δεν ήταν και ψέμα εάν το καλοσκεφτείς. Αυτά τα παπούτσια τον ταξίδευαν προς την αγάπη του. Γιατί τι άλλο είναι η ζωή ενός χριστιανού από ένα συνεχές ταξίδι. Όπως εκείνη την μοναχή που την ρώτησαν τι έκανε τόσο χρόνια κλεισμένη μέσα στο ερημητήριο της, κι αυτή απάντησε με ένα φως έκπληξης και θαυμασμού στα μάτια, «τίποτε περισσότερο από το να ταξιδεύω…». 

Και να δείτε πως την μέρα εκείνη που αυτός ο όμορφος μοναχός θα φύγει απο τον κόσμο τούτο θα μπει στο παράδεισο κρατώντας στα χέρια του αυτά τα κυρτωμένα και φθαρμένα παπούτσια. Έτσι, σαν σύμβολο ενός έρωτα που του έλιωσε ολάκερη την ζωή…

plibyos.blogspot.gr