Όταν χάσαμε....

 

Ίσως το μεγαλύτερο θαύμα στην ζωή μας, να είναι οτι κάποτε "χάσαμε". Μπορεί και τα πάντα. Αλλά δεν κρεμαστήκαμε στην συκή των ενοχών μας. Πονέσαμε, κλάψαμε, πενθήσαμε, αλλά δεν λιποτακτήσαμε από την ζωή. Ο Σταυρός έγινε η ομορφιά της ζωής μας, γιατί μας αποκάλυψε τα σημαντικά εκείνα που είχαμε καταστροφικά ξεχάσει. Άλλωστε η γνωριμία με τον εαυτό μας και τον Θεό, ξεκινάει συνήθως όταν έχουμε ποιάσει πάτο, οταν μυρίσαμε την κόλαση και ζητήσαμε ανάσες απο τον παράδεισο.

plibyos.blogspot.gr

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Στὴν Κυριακή Τελώνου καὶ Φαρισαίου

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «ΚΑΙΡΟΣ ΜΕΤΑNΟΙΑΣ»

Ἕνας ἄνθρωπος βάδιζε στὸ δάσος. Ἤθελε νὰ διαλέξει ἕνα καλὸ δέντρο, ἀπ' ὅπου θὰ ἔβγαζε δοκάρια γιὰ τὴ σκεπὴ τοῦ σπιτιοῦ του. Ἐκεῖ εἶδε δύο δέντρα, τὸ ἕνα δίπλα στὸ ἄλλο. Τὸ ἕνα ἦταν ἴσιο, λεῖο καὶ ψηλό, ἄλλα τὸ ἐσωτερικό του, ὁ πυρήνας του, ἦταν σάπιο. Τὸ ἄλλο εἶχε ἀνώμαλη ἐπιφάνεια κι ὁ κορμὸς του ἔδειχνε ἄσχημος.

Τὸ ἐσωτερικό του ὅμως ἦταν γερό. Ὁ ἄνθρωπος ἀναστέναξε καὶ εἶπε: «Σὲ τί μπορεῖ νὰ μοῦ χρησιμέψει τὸ ψηλὸ καὶ ἴσιο αὐτὸ δέντρο, ἀφοῦ τὸ μέσα του εἶναι σάπιο κι ἀκατάλληλο γιὰ δοκάρια; Τὸ ἄλλο μοιάζει ἀνώμαλο, ἄσχημο, ἄλλα τουλάχιστο τὸ μέσα του εἶναι γερό. Ἔτσι, ἂν καταβάλω λίγο μεγαλύτερη προσπάθεια, μπορῶ νὰ τὸ διαμορφώσω καὶ νὰ τὸ χρησιμοποιήσω γιὰ δοκάρια στὸ σπίτι μου». Καὶ χωρὶς νὰ τὸ σκεφτεῖ περισσότερο, διάλεξε τὸ δέντρο ἐκεῖνο, τὸ γερό.

Τὸ ἴδιο θὰ χάνει κι ὁ Θεὸς γιὰ νὰ ξεχωρίσει δύο ἀνθρώπους πού βρίσκονται μέσα στὸ ναό Του. Δὲ θὰ διαλέξει ἐκεῖνον πού φαίνεται ἐπιφανειακὰ δίκαιος, ἀλλὰ τὸν ἄλλον, ἐκεῖνον πού ἡ καρδιὰ του εἶναι γεμάτη μὲ τὴν ἀληθινὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ.

Οἱ ὑπερήφανοι ἔχουν τὰ μάτια τους διαρκῶς...

Η αποφυγή της απογνώσεως

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Το κείμενο που ακολουθεί είναι τόσο γλαφυρό, τόσο αισιόδοξο, τόσο πατρικό. Γραμμένο από τον άγιο Πατέρα με περισσή αγάπη και πόνο, με λαχτάρα και φροντίδα για κάθε άνθρωπο που αμαρτάνει και επαναλαμβάνει τα αμαρτήματα του από αδυναμία. Είναι πολύ ενισχυτικό και μπορεί να παρηγορήσει ακόμη και το μεγαλύτερο αμαρτωλό και να τον ενθαρρύνει να μετανοεί συνεχώς. Άλλωστε αφού αδιάκοπα αμαρτάνουμε όλοι μας, συνεχώς πρέπει και να μετανοούμε μέσα από τα έγκατα της καρδιάς μας.

Παραθέτουμε επίσης στη συνέχεια μία μικρή περικοπή από λόγο του Θεοδωρήτου, Επισκόπου Κύπρου, στον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Η περικοπή διασώζεται στη Μυριόβιβλο του Μεγάλου Φωτίου.

Οι λόγοι της περικοπής εκφράζουν και παρουσιάζουν έντονα τον πλούτο της αληθινής αγάπης του μεγάλου πατέρα προς το ποίμνιό του. Ιδιαίτερα δε εκφράζουν την αγάπη του και την άοκνη φροντίδα του για τους πονεμένους, τους φτωχούς, τους άστεγους.
Κατά τον ιστορικό Παλλάδιο, η καθημερινή φροντίδα του ιερού Χρυσοστόμου ήταν, «η των χηρών κηδεμονία, η των παρθένων παραμυθία, η των αρρωστούντων νοσοκομία, η των πλανωμένων επιστροφή, η των συντετριμμένων φροντίς, η των εν φυλακαίς επίσκεψις».

"άγια" πατώματα...

Υπάρχουν κάποια πατώματα σπιτιών που είναι «αγία γη». Ποτισμένα με δάκρυα απελπισμένων, αγκαλιασμένα απο κορμιά απεγνωσμένων, σμιλεμένα με γροθιές και ουρλιαχτά ψυχών τυραννισμένων. Σε τέτοια σπίτια, αφανών "αγίων" της ζωής, θέλω να κάνω ένα ιερό προσκύνημα, γη να πάρω από την γη τους, να μπολιάσω την σκληρότητα του κόσμου..

plibyos.blogspot.gr

Ο Θεός δεν θέλει απλά το "καλό" μας αλλά την σωτηρία μας.

Υπάρχουν περιπτώσεις που ο Θεός επιτρέπει να σου έρθει κάτι, για το οποίο λες: «Θεέ μου, ας έρχονταν όλα, αλλά αυτό ας έλειπε». Και αυτό μπορεί να είναι μια αρρώστια, ένα ατύχημα, μια προδοσία, μια αδικία, μια καταστροφή. Ή μπορεί να μην κάτι τόσο το φοβερό, όμως για σένα είναι κάτι το ασήκωτο για εκείνη την στιγμή που ήρθε, κάτι που δεν μπορείς να βαστάσεις.

Οι "ερασιτέχνες" τ΄ουρανού....

Όταν παίρνουμε στα σοβαρά τον εαυτό μας, σε σχέση με τον Θεό και την πίστη σε αυτόν, τότε η αποτυχία είναι βέβαιη. Μονάχα εκείνοι που νιώθουν «ερασιτέχνες» στην πνευματική ζωή μπορούν να βιώσουν την παρουσία του Θεού. Γιατί είναι διατεθειμένοι να δοκιμάσουν, να ρισκάρουν, να παίξουν σε αυτό το «ένθεο παιγνίδι». Είναι εκείνοι οι «ερασιτέχνες» του ουρανού, που...

Πως μπορώ να δω αν έχω ταπείνωση;

Περὶ ταπεινώσεως

Ὅποιος ἔχει τήν ταπείνωση μιμεῖται τόν ἴδιο τόν Χριστό. Οὐδέποτε παρεκτρέπεται, οὔτε κατακρίνει, οὔτε ὑπερηφανεύεται. Τίς ἐξουσίες ποτέ δέν τίς ἐπιθυμεῖ. Ἀποφεύγει τίς τιμές τῶν ἀνθρώπων. Δέν φιλονικεῖ γιά κανένα πράγμα τοῦ κόσμου τούτου!

Δέν ἔχει παρρησία, ὅταν ὁμιλῆ, καί δέχεται πάντοτε τίς συμβουλές τῶν ἄλλων. Ἀποφεύγει τά ὡραῖα ἐνδύματα, καί ἡ ἐξωτερική του ἐμφάνιση εἶναι ἁπλή καί ταπεινή.

Ὁ ἄνθρωπος, πού ὑπομένει ἀγόγγυστα ταπεινώσεις καί ἐξουδενώσεις, πάρα πολύ ὠφελεῖται. Γιά τοῦτο, ὄχι νά λυπῆσαι, ἀλλά ἀπεναντίας νά χαίρεσαι γι’ αὐτά, πού ὑποφέρεις. Κερδίζεις ἔτσι τήν πολύτιμη ταπείνωση, μέ τήν ὁποία σώζεσαι.

«Ἐταπεινώθην καί ἔσωσέ με (ὁ Κύριος)» (Ψαλμ. Ριδ΄ 6). Αὐτή τή ρήση πρέπει νά τήν ἔχωμεν πάντοτε κατά νοῦν.

Δέν ὠφελεῖ νά λυπῆσαι, ὅταν σέ κατηγοροῦν. Ἡ λύπη στίς περιπτώσεις αὐτές σημαίνει ὅτι ἔχεις κενοδοξία. Ἐκεῖνος, πού θέλει νά σωθῆ, ὠφείλει νά ἀγαπᾶ νά τόν καταφρονοῦν, διότι ἡ καταφρόνηση φέρνει τήν ταπείνωση. Καί ἡ ταπείνωση ἀπαλλάττει τόν ἄνθρωπο ἀπό πλῆθος πειρασμῶν.

Ποτέ σου μή ζηλέψης, μή φθονήσης, μή ἐπιθυμήσης δόξες, μή ποθήσης ἀξιώματα. Πάντα νά ἐπιδιώκης νά ζῆς στήν ἀφάνεια. Σέ συμφέρει νά μή σέ ξέρει ὁ κόσμος, γιατί ὁ κόσμος εἶναι πλάνος. Μέ τά κενόδοξά του λόγια καί τίς μάταιες παρακινήσεις του μᾶς πλανᾶ καί μᾶς βλάπτει πνευματικά.

Ὁ σκοπός εἶναι νά κατορθώσης...

Η Πανοπλία του Χριστιανού

 ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΠΡΟΣ ΕΦΕΣΙΟΥΣ  

apantaortodoxias.blogspot.gr

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ

-ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΙΣΤΟΤΟΠΩΝ-

Είναι απαραίτητη η συμμετοχή όλων μας στο αυριανό συλλαλητήριο για να δώσουμε μία απάντηση σε όλους αυτούς που προσπαθούν να παραχαράξουν την ιστορία μας.

ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΙΣΤΟΤΟΠΩΝ

Η ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΜΙΑΣ ΚΑΛΗΜΕΡΑΣ

   Η απόσταση ανάμεσα στους ανθρώπους φαίνεται από την δυσκολία μιας καλημέρας. Αν διανοηθεί κάποιος να καλημερίσει το πρωί στο δρόμο ή στην αγορά κάποιον που δεν γνωρίζει, δεν είναι βέβαιο ότι θα λάβει απάντηση. Κάποιοι θα προσπεράσουν αδιάφορα, έχοντας τα ακουστικά του κινητού στ’ αυτιά τους. Άλλοι θα ξεστομίσουν με το ζόρι την δική τους «καλημέρα» από τυπική ευγένεια και ίσως απορήσουν. Πολλοί θα αναρωτηθούν για το ποιος είναι αυτός και γιατί χαιρετά. Αρκετοί θα προχωρήσουν με παγερότητα, δείχνοντας ότι δεν θέλουν καμία επαφή με αγνώστους. Λίγοι θα είναι αυτοί που θα ανταποδώσουν με εγκαρδιότητα και χαρά για την έκπληξη.                Το ίδιο συμβαίνει και στον κόσμο των παιδιών. Ακόμη και στο σχολείο, τα παιδιά δεν χαιρετούν τους συμμαθητές τους, αλλά μόνο τους φίλους τους και αν. Έχουν χάσει την τυπικότητα της ευγένειας έναντι των δασκάλων και των καθηγητών τους, σα να φοβούνται την ανοιχτή ψυχή και το χαμόγελο και σαν να είναι σε έναν εντελώς δικό τους κόσμο. Απορροφημένα από τις σκέψεις τους, από την νύστα, από την βαρεμάρα του επερχόμενου μαθήματος. Κόσμος χωρίς το αίσθημα της γειτονίας, του πλησιάσματος, της συνύπαρξης από χαρά και όχι από υποχρέωση. Και στους ναούς μας συμβαίνει το ίδιο. Ένα αίσθημα εξωτερικής σοβαρότητας και σεβασμού στην ιερότητα του χώρου κάνει τις καρδιές κλειστές προς τον πλησίον. Πάμε στον ναό για να συναντήσουμε τον Θεό και να προσευχηθούμε. Λησμονούμε όμως ότι κληθήκαμε να συναντούμε και την εικόνα του Θεού που είναι ο άλλος άνθρωπος. Και αν κατά την διάρκεια της ακολουθίας έχουμε μία δικαιολογία, ότι στην εκκλησία χρειάζεται ησυχία, στο τέλος της, όταν σπεύδουμε να πάρουμε το αντίδωρο χωρίς να χαιρετούμε τους διπλανούς μας εφόσον δεν τους γνωρίζουμε, ποια δικαιολογία άραγε υπάρχει;  

Εάν ασταμάτητα μετράς τις αμαρτίες του άλλου, οι δικές σου θα αυξάνονται!

–Οι άνθρωποι, που δεν μπορούν να κυριαρχούν στην καρδιά τους, ακόμα λιγότερο μπορούν να κυριαρχούν στη γλώσσα τους.

–Οι άνθρωποι, που δεν μπορούν να βάλουν τάξη στην ζωή τους, ακόμα λιγότερο μπορούν να βάλουν τάξη στο κράτος…

Ο Μεγας Αθανασιος

(ἀγῶνες καὶ περιπέτειες γιὰ τὴν ἀκρίβεια τῆς Ὀρθοδοξίας)

Νὰ τοῦ πλέξουμε ἐγκώμια, ἀγαπητοί μου; Εἴμαστε πολὺ μικροί. Ἐκεῖνος εἶνε γίγαν­τας καὶ τὸ ὕψος του προκαλεῖ δέος. Ὅποιος διαβάζει τὸ βίο του αἰσθάνεται ἴλιγγο μπροστὰ στὴ φυσιογνωμία του. Ἐν τούτοις θὰ ψελ­λίσουμε κ᾿ ἐμεῖς λίγες λέξεις πρὸς τιμήν του.

Ο Μέγας Άγιος Αντώνιος ο καθηγητής της Ερήμου († 17 Ιανουαρίου)

Είναι οφθαλμοφανές ότι οι μορφές των Αγίων και Θεοφόρων πατέρων, οσίων και ασκητικών μορφών, έχουνε διαχρονική την πνευματική τους ακτινοβολία στο έργο της Αγίας μας Εκκλησίας. 

Είναι μια ησυχαστική τάση που από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες εμφανίσθηκε από τον 3ο μ.Χ. αιώνα στους κόλπους της μίας Αγίας Καθολικής, Αποστολικής και Ορθόδοξης εκκλησίας.

Μία τέτοια αντιπροσωπευτική αγιασμένη μορφή είναι και ο Μέγας Αντώνιος που γεννήθηκε το 251 μ.Χ. σε ένα Αιγυπτιακό χωριό κοντά στην αρχαία Μέμφιδα. Είχε αριστοκρατική καταγωγή και έμαθε μόνος του, τα λίγα γράμματα που πίστευε απαραίτητα. Μικρό παιδί με την αδελφή του ακόμα μικρότερη έμεινε ορφανός.

Έγινε γνώστης...

Μην αναβάλεις την χαρά…

Μια από την βασικές αιτίες που δεν χαιρόμαστε είναι ότι περιμένουμε να συμβεί κάτι σπουδαίο, μεγάλο, φοβερό και εκπληκτικό, για να πούμε «έχω αιτία να είμαι χαρούμενος».

Ο Γερο‐Αββακούμ

Πρόσφατα, το 1979, ανεπαύθη ο Γερο‐Αββακούμ, ο οποίος έμενε στην Ι. Μονή της Λαύρας και είχε το χάρισμα να αποστηθίζη ολόκληρα κεφάλαια από την Αγία Γραφή.

Παλιά ασκήτευε στην έρημο της Βίγλας, αλλ’ ένα περιστατικό τον έκανε να φύγη κατατρομαγμένος για την Λαύρα, όπου έμεινε μέχρι τις τελευταίες μέρες που πλησίαζε πια να φύγη για την αληθινή ζωή.

Μια μέρα, λοιπόν, τότε που βρισκόταν στην Βίγλα ο Γερο‐Αββακούμ, ενώ έκανε κομποσχοίνι επάνω σ’ έναν βράχο, του παρουσιάστηκε ξαφνικά ο διάβολος ως «Άγγελος φωτός» και του λέει:

Εξομολόγηση: Λάθος και ορθή προσέγγιση του Μυστηρίου.

Άραγε μετανοούμε ποτέ; Καταλαβαίνουμε ποτέ το μέγεθος της αμαρτίας μας; Συνειδητοποιούμε την ανεπάρκειά μας; Έχουμε γκρεμίσει το αυτοείδωλό μας; Ομολογούμε την αμαρτία μας; Γιατί τελικά εξομολογούμαστε;

-------------------------
Λέγει ο Γέροντας Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης:

Βίος Ὁσίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου († Μνήμη 11 Ἰανουαρίου)

Ἐπιμέλεια τοῦ βίου: Γαβριὴλ Τ.

Στὸ Synax. Eccl. CP[1], στὴν Ἑλληνικὴ Πατρολογία[2], στὸ Μηναῖο τοῦ Ἰανουαρίου (ΙΑ΄) καὶ ἀλλοῦ[3], ἀναφέρεται ὁ Βίος τοῦ Ὁσίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου. 
Καταγόταν ἀπὸ ἕνα χωριὸ τῆς Καππαδοκίας ποὺ ὀνομαζόταν Μωγαρισοῦ[4]. Ἦταν υἱὸς γονέων εὐσεβῶν καὶ πιστῶν. Τὸν πατέρα του τὸν ἔλεγαν Προαιρέσιο καὶ τὴ μητέρα του Εὐλογία.

Σὲ νεαρὴ ἡλικία χειροτονήθηκε ἀναγνώστης καὶ τοῦ ἄρεσε νὰ μελετᾶ τὴν ἱστορία τοῦ Ἀβραάμ, προτύπου ὅλων ὅσοι ἀπὸ ἀγάπη στὸν Κύριο ξενιτεύονται (Γέν. 12), καὶ τοὺς λόγους τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ συνιστοῦν νὰ ἀφήσουμε γονεῖς, ἀγαθὰ καὶ φίλους γιὰ νὰ κληρονομήσουμε ζωὴν αἰώνιον (Ματθ. 19,29). Μὲ ψυχὴ ποὺ καταφλεγόταν ἀπὸ θεῖο ζῆλο, ὁ Θεοδόσιος ἀποφάσισε νὰ ἐφαρμόσει αὐτὰ τὰ παραγγέλματα[5].

Ἀφοῦ ἔγινε μοναχός, πῆγε στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἦρθε στὴν Ἀντιόχεια, καὶ ἀντάμωσε τὸν Ἅγιο Συμεὼν τὸν Στυλίτη ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἔμαθε καὶ τὴν πρόοδο ποὺ ἐπρόκειτο νὰ ἔχει στὴν ἀρετή, καὶ ὅτι θὰ γίνει καὶ ποιμένας πολλῶν λογικῶν προβάτων. Ἔπειτα ἔζησε κοντὰ σὲ ἕναν ἡσυχαστή, ποὺ λεγόταν Λογγίνος, καὶ παρουσιάστηκε τόσο ὑπερβολικὰ ἐγκρατής, ποὺ ὅλη τὴν ἑβδομάδα ἔτρωγε μόνο μία φορά. Στὸ διάστημα μάλιστα τριάντα ὁλόκληρων χρόνων δὲν ἔφαγε καθόλου ψωμί, παρὰ μόνο ἰσχάδες, χουρμάδες, κουκιὰ καὶ βότανα.

Ἄσκησε λοιπὸν κάθε εἶδος ἀρετῆς καὶ ἔφθασε σὲ τέτοιο ὕψος ἀναβάσεως, ὥστε ἀξιώθηκε νὰ ἐκτελεῖ παράδοξα θαύματα. Μόνο αὐτὸς ἔβλεπε μαζὶ μὲ ἕναν ἄλλο....
ἀδελφὸ τὸ μαθητὴ του Βασίλειο, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ πέθανε καὶ ἐνταφιάστηκε στὸν τάφο, τὸν ὁποῖο ὁ Ἅγιος ἔκτισε γιὰ αὐτὸν πρὸς ἐνθύμηση τοῦ θανάτου, στεκόταν μετὰ τὸ θάνατο στὴν Ἐκκλησία μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους ἀδελφοὺς καὶ ἔψαλλε μαζί τους. Καὶ ἦταν ἀόρατος γιὰ ὅλους τούς ἄλλους. Αὐτὸς ἄναψε καὶ τὰ σβησμένα κάρβουνα χωρὶς φωτιὰ στὸν τόπο ἐκεῖνο, ὅπου ἐπρόκειτο νὰ θεμελιωθεῖ τὸ μοναστήρι. Ἐπίσης ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὴν αἱμορραγία μία γυναίκα, ἡ ὁποία προσῆλθε μὲ πίστη καὶ ἀπὸ ἕνα σπυρὶ σιτάρι, τὸ ὁποῖο εὐλόγησε, ἔκανε νὰ ὑπερχειλίσουν οἱ σιταποθῆκες.

Ὁ Ἅγιος, ποὺ ἐμφανίστηκε χωρὶς νὰ τὸν βλέπουν,

Μία μόνον εἶναι ἡ προσευχή!

                                         Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Γραικοῦ

Νὰ ξέρουμε ὅμως ἐμεῖς, οἱ εὐσεβεῖς, ὅτι ὅσο βρισκόμαστε στὴν ἁμαρτία, δηλαδὴ στὴν παράβαση τῶν θείων ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Θεοῦ, ἀκόμη καὶ ἂν διαβάζουμε ὅλες τὶς προσευχὲς τῶν ὁσίων, τὰ τροπάρια, τὰ κοντάκια καὶ τοὺς κανόνες κάθε μέρα καὶ κάθε ὥρα, δὲν θὰ καταφέρουμε μὲ αὐτὸ τίποτα. Ἐπειδὴ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ὁ Χριστός, σὰν μὲ μομφὴ καὶ παράπονο, λέγει σέ μᾶς:

Τελευταίες συμβουλές πριν από την Εξομολόγηση και τη θεία Κοινωνία

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

ΕΙΝΑΙ κοντά η μέρα της Εξομολογήσεως και στη συνέχεια η πανευφρόσυνη στιγμή της Μεταλήψεως του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Ο Θεός να δώσει, ώστε να εξομολογηθείς και να κοινωνήσεις όπως πρέπει. Έτσι ο αγώνας της νηστείας και όσα τυχόν κέρδισες απ’ αυτόν, θα επισφραγιστούν με τη θεϊκή σφραγίδα των ιερών Μυστηρίων.

Γιατί γράφεις ότι φοβάσαι την Εξομολόγηση;

Άγιος Γιώργος ο Χοζεβίτης († 8 Ιανουαρίου)

Ο Άγιος Γιώργος ο Χοζεβίτης γεννήθηκε στο νησί της Κύπρου σε μια ευσεβή χριστιανική οικογένεια. Ο μεγαλύτερος αδελφός του Αγίου Γεωργίου, ο Ηρακλείδης αποσύρθηκε στην Παλαιστίνη και πήρε το μοναχικό σχήμα στη Λαύρα του Καλαμώνας. 

Ο Άγιος Γεώργιος , μικρός ακόμη, παρέμεινε κοντά στους γονείς του αλλά κατά τα χρόνια της εφηβείας του, οι γονείς του αρρώστησαν και πέθαναν. Μένοντας ορφανός, ο Άγιος Γεώργιος έφυγε από το σπίτι του και σάλπαρε με ένα πλοίο για την Παλαιστίνη. Στην Ιερουσαλήμ, προσκύνησε τους Αγίους Τόπους, και στη συνέχεια τράβηξε προς τη Λαύρα του Καλαμώνας όπου έμενε ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο Ηρακλείδης. Εκείνος τον έστειλε στον ηγούμενο της Μονή της Παναγίας του Χοζεβά.

Στη Μονή αυτή (μεταξύ της Ιερουσαλήμ και της Ιεριχώ), ο Άγιος Γεώργιος έγινε μοναχός και μπήκε στο δρόμο του ασκητισμού (εξ ου και πήρε το όνομα Χοζεβίτης). Με την ταπεινότητά του και την απόλυτη υπακοή ο νεαρός μοναχός κατόρθωσε να φτάσει σε τόσο ψηλό πνευματικό επίπεδο, που προκάλεσε την έκπληξη όλων των άλλων αδελφών της Μονής. Αποφεύγοντας τη δόξα, ο Άγιος Γεώργιος έφυγε από τη Μονή του και πήγε να ζήσει

Κάθε δοκιμασία εἶναι δῶρο ἀπὸ τὸν Θεό, εἶναι ἕνας βαθμὸς γιὰ τὴν ἄλλη ζωή

Ἁγίου Παϊσίου, Ὁ πόνος τοῦ Θεοῦ γιὰ τὶς δοκιμασίες τῶν ἀνθρώπων

Πόσα βάσανα ἔχει ὁ κόσμος! Πόσα προβλήματα! Καὶ ἔρχονται μερικοὶ ἐδῶ νὰ μοῦ τὰ ποῦν σὲ δύο λεπτὰ στὸ πόδι, γιὰ νὰ παρηγορηθοῦν λίγο. Μία βασανισμένη μάνα μοῦ ἔλεγε: «Γέροντα, ἔρχονται στιγμὲς ποὺ δὲν ἀντέχω ἄλλο καὶ τότε λέω:

Γιὰ τὸν Μέγα Ἁγιασμὸ

Ὁ Μεγάλος Ἁγιασμός τελεῖται κάθε χρόνο τήν 5η καί 6η Ἰανουαρίου. Πολλοί εἶναι αὐτοί οἱ ὁποῖοι ρωτοῦν ἄν ὁ Ἁγιασμός αὐτός πίνεται, χρησιμοποιεῖται γιά ραντισμό, φυλάσσεται στά σπίτια καί ἄν ἀντικαθιστᾶ τή θεία Κοινωνία. Τό κείμενο πού ἀκολουθεῖ, μεταγλωττισμένο στή νεοελληνική, ἀποτελεῖ «εἰδική γνωμοδότηση περί τοῦ θέματος τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ, δηλ. πῶς λαμβάνεται αὐτός παρά τῶν χριστιανῶν, ἐάν φυλάσσεται καί ἐάν ἀπ' αὐτόν μεταλαμβάνουν» οἱ πιστοί, συνταχθέν ὑπό τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Πατρῶν κυροῦ Νικοδήμου. Ἀρχικῶς αὐτή δημοσιεύθηκε στά ΔΙΠΤΥΧΑ τοῦ ἔτους 1999 (σσ. οη΄-π΄), πρός ἐνημέρωση τῶν εὐλαβέστατων Ἐφημερίων καί πληροφόρηση τῶν πιστῶν.

1. Ὑπάρχει διαφορά ἀνάμεσα στό Μεγάλο Ἁγιασμό πού τελεῖται τήν παραμονή τῶν Θεοφανείων καί ἐκεῖνον τῆς κύριας ἡμέρας τῆς ἑορτῆς;

Η όραση της ψυχής! (Πατερική ιστορία)

~ Κάποτε κάποιος νεαρός μόλις έφτασε σε μια Όαση στη μέση της Ερήμου της Ιουδαίας, συνάντησε τον γέρο Ελισαίο και τον ρώτησε:

-Τι είδους άνθρωποι ζουν σ’ αυτόν τον τόπο, γέροντα;

-Τι είδους άνθρωποι ζούσαν στον τόπο σου, παιδί μου; Ρώτησε με τη σειρά του ο γέροντας.

Τῇ 3ῃ τοῦ μηνὸς Ἰανουαρίου μνήμη τῆς εὑρέσεως τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τοῦ Ἁγίου Ἐφραὶμ τοῦ ἐν τῷ ὄρει τῶν Ἀμώμων Νέας Μάκρης

Ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ, κατὰ κόσμο Κωνσταντῖνος Μόρφης, γεννήθηκε στὰ Τρίκαλα στὶς 14 Σεπτεμβρίου 1384 μ.Χ. σὲ εἰδυλλιακὴ τοποθεσία, κοντὰ στὸν Ληθαῖο ποταμό. Ἔμεινε ὀρφανὸς ἀπὸ πατέρα σὲ μικρὴ ἡλικία μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα ἑφτὰ ἀδέλφια του, τὴ δὲ φροντίδα τους, μετὰ τὸν Θεό, ἀνέλαβε ἡ εὐσεβὴς μητέρα του. Σὲ ἡλικία 14 ἐτῶν, γιὰ νὰ ἀποφύγει τὸν ἐξισλαμισμὸ καὶ τὰ γενιτσαρικὰ σώματα, εἰσῆλθε στὴν ἀκμάζουσα τότε σταυροπηγιακὴ Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ ὅρους τῶν Ἀμώμων (Καθαρῶν) τῆς Ἀττικῆς. 

Ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ ἀκολούθησε μὲ ἔνθεο ζῆλο τὸν Χριστό, καὶ διέπρεψε μὲ τὴν λαμπρότητα τῆς ζωῆς του καὶ τοὺς πόνους τῆς ἀθλήσεώς του στὸ ὀρὸς τῶν Ἀμώμων Ἀττικῆς (Περιοχὴ Νέας Μάκρης). Ἀξιώθηκε ἀκόμα νὰ λάβει τὸ μέγα Μυστήριο τῆς Ἱεροσύνης καὶ τὸ χάρισμα νὰ ὑπηρετεῖ τὸ ἅγιο θυσιαστήριο, σὰν ἄγγελος Θεοῦ, μὲ φόβο Θεοῦ καὶ πολλὴ κατάνυξη. 

Τὸ 1416 μ.Χ. οἱ Τοῦρκοι εἰσέβαλαν καὶ λεηλάτησαν τὴν Ἀττικὴ καὶ ἀνάγκασαν τὸ Δούκα τῶν Ἀθηνῶν νὰ δηλώσει ὑποταγὴ στὸ Σουλτάνο. Τὸ 1424 μ.Χ. οἱ Τοῦρκοι εἰσέβαλαν βιαίως στὴ Μονὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου καὶ ἔσφαξαν ὅλους τούς Πατέρες τῆς Μονῆς. Ὁ Ἅγιος ἀπουσίαζε στὴ σπηλιὰ του πάνω στὸ βουνὸ γιὰ προσευχὴ καὶ μόλις ἐπέστρεψε ἀντίκρισε ἔντρομος τὰ πτώματα τῶν Πατέρων. Ἀφοῦ τοὺς ἔθαψε, ἀκολούθως θρήνησε γοερῶς. 

Τὸν ἑπόμενο χρόνο, τὴν 14η Σεπτεμβρίου 1425 μ.Χ., ἐπανῆλθαν οἱ βάρβαροι καὶ...