ΚΥΡΙΑΚΗ Β´ ΛΟΥΚΑ: Η αγάπη και η ευσπλαχνία είναι ο αγώνας μας.

(Λουκ. 6.31-36)

«Γίνεσθε οὖν οἰκτίρ­μο­νες καθώς καί ὁ πα­τήρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί».

Μιά ἐντολή πού ὑπερ­βαίνει τά μέτρα καί τίς συνήθειες τῶν ἀν­θρώπων τῆς ἐπο­χῆς του δίνει σήμερα ὁ Χριστός μέ τό εὐ­αγ­γελικό ἀνά­γνω­σμα πού ἀκούσαμε. Στήν ἐντολή τοῦ Μω­σαϊκοῦ νόμου, πού ζη­τοῦσε ἀπό τούς τηρητές του νά ἀνταποδίδουν τό καλό σέ ὅσους τούς ἔκαναν καλό, ἀλλά ταυ­­­τόχρονα ἐπέτρεπε καί τήν ἀνταπόδοση τοῦ κακοῦ, ὁ Χριστός ἀντιπαραθέτει τήν και­­νή ἐντολή τῆς ἀγάπης, μιᾶς ἀγάπης πού δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τά αἰ­σθή­ματα καί τή στάση τοῦ ἄλλου ἀπέναντί μας, μιᾶς ἀγά­πης πού δέν ἔχει τήν ἀναφορά της στήν ἰδέα τοῦ δι­καίου ἤ τοῦ ἀδίκου, ἀλλά ἀνα­φέρεται ἀπευ­θείας στόν Θεό, γι’ αὐτό καί παίρνει νέες δια­στά­σεις καί χαράσ­σει νέα ὅρια.

Γιατί όχι σε σένα ρε φίλε;

Καθιερωμένος πλέον βραδινός περίπατος. Χωριό. Ήσυχοι δρόμοι. Έρημοι, αλλά με μια βαθιά ανθρωπιά, μια και περπατήθηκαν με σεβασμό από τις αγωνίες των ανθρώπων. Στην επιστροφή ανηφόρα. Νιώθω το αριστερό μου πόδι και πάλι να μην υπακούει. Βλάβη στην σπονδυλική στήλη. Κουτσαίνοντας και αργοπορώντας, προσπαθώ να φτάσω σπίτι. Ένας φόβος, μια αγωνία, ένα γιατί πάει να ξεπηδήσει στην ψυχή. Μα δεν το αφήνω να πολυκαιρίσει. Το σταματώ και κάπως μαλώντας το διορθώνω. «Και γιατί όχι σε σένα; Σε ένα κόσμο οδύνης, πόνου και δακρύων, τι ανήλικα ζητάς; Να μην πονάς; Γιατί ρε φίλε ποιος είσαι εσύ;»

Μετάνοια: ο δρόμος που ανάγει τον άνθρωπο στον Ουρανό

Αρχιμανδρίτης Ζαχαρίας Ζάχαρου, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας

«Εάν τις αγαπά με, τον λόγο μου τηρήσει, και ο Πατήρ μου αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ’ αυτώ ποιήσομεν.»[55] Ο αιώνιος Θεός κατοικεί στην καρδιά του ανθρώπου και την θεοποιεί. Με τη συνεχή διαμονή στη σφαίρα των εντολών του Χριστού ο άνθρωπος έρχεται σε βαθειά μετάνοια, η οποία τον θεραπεύει από τη φθορά και το θανάσιμο τραύμα της αμαρτίας. Η ζωή του ολόκληρη διαυγάζεται από το Άκτιστο Φως της θείας Αιωνιότητας[56], που τον εισάγει ανένοχο και ακατάκριτο στον Νυμφώνα του Χριστού.

Με Σταυρό άνοιξε ο Θεός τον Ουρανό προς τη γη και με τον σταυρό των ακούσιων παθημάτων της σοφής Πρόνοιας του Θεού, αλλά και των εκούσιων της μετανοίας, ο άνθρωπος...

Ο αρχηγός της θεολογίας και μαθητής της αγάπης

Η Εκκλησία μας έδωσε επίσημα τον τίτλο "Παρθένος" μόνο σε δύο πρόσωπα: στην Θεοτόκο Μαρία και τον θεολόγο Ιωάννη.Παρθένος σημαίνει αυτόν πού είναι "παρά τω Θεώ", δίπλα στον Θεό, τον αφοσιωμένο, τον αφιερωμένο, αυτόν πού διαφέρει και μένει ανέγγιχτος από τον κόσμο.Παρθενία είναι το ιδίωμα του Θεού και των αγγέλων.Δεν είναι η απλή αποχή από τα σαρκικά, αλλά μια ζωή έτσι βιωμένη "ίνα αρέση τω Κυρίω".

Από μικρό παιδί είχε μέσα του θερμή την αγάπη και τον ζήλο για τα θεία. Τον τραβούσε ο Θεός, μιλούσε μέσα του η θεία αγάπη και αφιέρωση. Η οικογένεια του ήταν πολύ εύπορη και διακεκριμένη ακόμα και στα Ιεροσόλυμα.Αυτός όμως νεαρός ακόμα, άφηνε όνομα και περιουσία πίσω και έτρεχε με δίψα δίπλα στον Βαπτιστή Ιωάννη για να γνωρίσει τα του Θεού, γενόμενος υποτακτικός σε μέγα γέροντα τον Πρόδρομο. Και αργότερα όταν ο δάσκαλος του υπέδειξε τον Ιησού της Ναζαρέτ ως Αμνό του Θεού, Ερχόμενον εις τον κόσμον, έτρεξε με χαρά επειδή...

Αγ. Ευφροσύνη: Πέρασε τη ζωή της σαν μοναχός!

Αυτή η Αγία Ευφροσύνη έζησε στα χρόνια του Θεοδοσίου του μι­κρού κατά το έτος 410 και αφού εγκατέλειψε τα χαροποιά πράγματα του κόσμου αυτού και την φαντασία και την δόξα της παρούσης ζωής και έφυγε κρυφά από την οικία του πατέρα της, μετασχημάτισε τον εαυτό της. Αφού φόρεσε, δηλαδή, ανδρική ενδυμασία αντί για Ευφρoσύνη μετονομάστηκε Σμάραγδος. Και επειδή αγάπησε των Μοναχών την πολιτεία, πήγε σε ένα Μοναστήρι ανδρικό, παρουσιαζόμενη ως ευνούχος βασιλικός και, αφού έγινε μοναχή, φρόντιζε με κάθε τρόπο, πώς να κρυφθεί και να μη την μάθει ο πατέρας της Παφνούτιος. Αφού λοιπόν πέτυχε αυτό που ποθούσε, αγωνιζόταν με αγώνες και κόπους πολλούς και με προσευχές εκτενείς και αδιάκοπες, έως ότου κατεξήρανε με υπερβολή το απαλό και γυναικείο της σώμα, στο σημείο, που παραξενευόταν και θαύμαζαν όλοι οι αδελφοί, που ήταν στο Μοναστήρι, βλέποντας την μεγάλη κακοπάθεια, που χρησιμοποιούσε η αοίδιμη.

Και πράγματι ήταν ένα πράγμα παράξενο, που αδυνατεί να το παρουσιάσει λόγος· δηλαδή,

ΚΥΡΙΑΚΗ Α´ ΛΟΥΚΑ: Ο Χριστός παρακολουθεί τον αγώνα μας και επεμβαίνει.

 (Λουκ. 5.1-11)

«Ἐπιστάτα, δι’ ὅλης τῆς νυκτός κοπιά­σαντες οὐδέν ἐπιάσαμεν».

Ἕνα περιστατικό ἀπό τή ζωή τῶν ἀπο­στόλων, τοῦ Πέτρου καί τοῦ Ἀνδρέου, τοῦ Ἰακώβου καί τοῦ Ἰωάννου, τῶν υἱῶν τοῦ Ζεβεδαίου, ἀφηγεῖται ὁ ἱερός εὐαγγε­λ­ιστής Λου­κᾶς στή σημερινή εὐαγγελική πε­ρικοπή. Ἕνα περιστατικό ἀπό τή ζωή τους ὡς ἁλιέων, πού ξεφεύγει ἀπό τά ὅρια τοῦ συνηθισμένου καί εἰσέρχεται στόν χῶ­ρο τοῦ θαύματος, τό ὁποῖο ἀποδεικνύει τή θεία προέλευση τοῦ Ἰησοῦ.

Μία ὁλόκληρη νύκτα κοπίαζαν μέ τά πλοῖα τους στή λίμνη τῆς Γεννησαρέτ οἱ τέσσερις ἁλιεῖς προσπαθώντας νά πιάσουν μερικά ψάρια. Ὅμως ὁ κόπος τους ἀπο­δεί­χθηκε μάταιος, καί ταλαιπωρημένοι ἐπέ­στρε­ψαν τό πρωί στήν παραλία. Κατέ­βη­καν ἀπό τά πλοῖα τους καί ἀπογοητευ­μένοι ἄρχισαν νά τακτοποιοῦν τά δίχτυα τους. Ἐκεῖ τούς συνάντησε ὁ Ἰησοῦς, τόν ὁποῖο δέν γνώριζαν καί πολύ καλά, γιατί πρόσφατα εἶχε ἀρχί­σει νά ἐμφανίζεται δη­μόσια καί νά κηρύσσει, πού τούς ζήτησε κάτι πολύ παράξενο. Τούς ζήτησε νά ρί­ξουν ξανά τά δίχτυα τους στή θάλασσα.

Ἀναμφίβολα ἡ προτροπή του θά ἤχησε περίεργα στά αὐτιά τους· ἕνας ξένος τούς ζητᾶ νά ὑποβληθοῦν καί πάλι στήν ἴδια τα­λαιπωρία μέ αὐτήν πού μόλις εἶχε τε­λειώσει, καί μάλιστα ἐντελῶς ἄσκοπα, ἐφό­σον αὐτήν τήν πρωινή ὥρα ἦταν βέ­βαιο ὅτι κάθε προσπά­θεια θά ἀπέβαινε ἄκαρπη. Γι’ αὐτό καί ἡ ἀντίδραση τοῦ Πέ­τρου εἶναι ἀπόλυτα δικαιολο­γη­μένη.  «Ἐπι­στάτα, δι’ ὅλης τῆς νυκτός κοπιάσα­ν­τες οὐδέν ἐπιάσαμεν». Κύριε, ὁλόκλη­ρη τή νύκτα, πού οἱ συνθῆκες ἦταν κατάλ­λη­λες, κουραστήκαμε νά προσπαθοῦμε καί δέν πιάσαμε οὔτε ἕνα ψάρι καί τώρα ἐσύ πού δέν εἶσαι ψαράς μᾶς λές νά ξαναπρο­σπα­θή­σου­με;

Από τον έρωτα προς την αμαρτία πρέπει να περάσουμε στον έρωτα προς τον Θεό.

Ήρθες και μου είπες ότι κουράστηκες. Κουράστηκες να κάνεις τα πνευματικά. Μια κούραση που σε εξουθενώνει. Αισθάνεσαι δυσφορία όταν πας να κάνεις τον κανόνα σου, όταν ακούς την καμπάνα του ναού να σε καλεί.
----------------------------
Όντως μας κουράζει εύκολα εμάς τους χριστιανούς κάθε τι που σχετίζεται με μια πνευματική εργασία. Από την άλλη το κάθε τι κοσμικό, όσο κόπο κι αν έχει, το κάνουμε. Κυνηγούμε τα πλούτη, τη δόξα, την κοινωνική καταξίωση. Δεν κουραζόμαστε να κυνηγούμε την ηδονή και την αμαρτία. Κυνηγούμε αδυσσώπητα την σάρκα, τα θεάματα, τα φαγοπότια, τις αισχρολογίες, τα κουτσομπολιά. Αυτά δεν μας κουράζουνε, μας ξεκουράζουν. Μας κουράζει όμως το κυνηγητό για τον Θεό. Και επειδή μας κουράζει το Θείο κυνηγητό καταλήγουμε να ξεχνούμε τον Θεό. Εξορίζουμε τον Θεό από την ζωή μας.

Ο νεομάρτυρας Νικόλαος ο παντοπώλης

Πολλοί έφηβοι μαρτύρησαν για την πίστη του Χριστού. Πολλοί έφηβοι βασανίστηκαν προκειμένου να αλλαξοπιστήσουν. Πολλοί έφηβοι έγιναν άγιοι, γιατί αντιστάθηκαν στους πειρασμούς που τους έβαζαν οι Μουσουλμάνοι και δεν λύγισαν μπροστά στη θέα των βασανιστηρίων. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος νεομάρτυρας Νικόλαος ο Παντοπώλης. Η ιστορία του αγίου μαθεύτηκε χάρη στο Γάλλο πρέσβη της Κωνσταντινούπολης, στα μέσα του 17^ου αιώνα, ο οποίος συγκινημένος από το θάρρος και τη γενναιότητα του παλικαριού δε δίστασε να καταγράψει και να διαδώσει το βίο του.

Ήταν το έτος 1672 όταν ο δεκαπεντάχρονος τότε Νικόλας μετακόμισε με την οικογένειά του από το Καρπενήσι στην Κωνσταντινούπολη, η οποία θεωρούνταν εκείνη την περίοδο το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Έτσι λοιπόν, άνοιξαν ένα παντοπωλείο. Ο Νικόλας με προθυμία βοηθούσε στο μαγαζί του πατέρα του. Ήταν ένας έξυπνος και μορφωμένος νέος. Στο Καρπενήσι είχε δείξει την έφεση του στα γράμματα και στο σχολείο ξεχώριζε μεταξύ των συμμαθητών του. Όμως τώρα, αφού η οικογένειά του είχε αποφασίσει να εγκατασταθεί στην Κωνσταντινούπολη, θα έπρεπε να μάθει να γράφει και να διαβάζει καλά και τα τούρκικα. Έτσι λοιπόν ο πατέρας του τον έστελνε για λίγες ώρες κάθε μέρα σε ένα γειτονικό μαγαζί, σε ένα κουρείο, όπου δούλευε ένας Τούρκος, ο οποίος θα μάθαινε στον νεαρό την τούρκικη γλώσσα και γραφή.

Η πρόοδος του Νικόλα φάνηκε πολύ γρήγορα. Μετά από λίγο καιρό μπορούσε να διαβάζει αλάνθαστα τα τούρκικα αναγνώσματα. Ο δάσκαλός του όμως, ο Τούρκος κουρέας, βλέποντας την εξυπνάδα του νεαρού στεναχωριόταν που ένα τόσο προικισμένο παιδί ήταν αφιερωμένο στη χριστιανική και όχι στη μουσουλμανική πίστη. Έτσι κατέστρωσε ένα πονηρό σχέδιο.

...αυτός ο φτωχός, που σου τον δείχνει σχεδόν με το δάκτυλο. Αυτός είναι ο μαθητής του Χριστού...

«Αυτός ο φτωχός φώναζε, κι ο Θεός τον εισάκουσε». Δεν είναι πάντοτε αξιέπαινη η φτώχεια, αλλά η θεληματική, που επιτυγχάνεται σύμφωνα με το σκοπό του Ευαγγελίου. 

Διότι πολλοί είναι φτωχοί ως προς την περιουσία, όμως...

Ο Προφήτης Ιωνάς και η συγκλονιστική μετάνοια των Νινευϊτών

Ο βίος του Προφήτη Ιωνά

Έζησε τον 8ο αιώνα π.Χ., την εποχή του βασιλιά Ιεροβοάμ του Β’. Ο Θεός τον πρόσταξε να πάει στη Νινευή και να πείσει τους αμαρτωλούς κατοίκους της να μετανοήσουν. Ο Ιωνάς όμως δεν υπάκουσε. Μπήκε σ’ ένα καράβι κι αντί να πάει στη Νινευή, τράβηξε για την Θαρσίς. Τότε, από την οργή του Θεού, ξέσπασε τέτοια τρικυμία, που το πλοίο κινδύνευε να βουλιάξει. Ταραγμένοι, πλήρωμα κι επιβάτες, περίμεναν μοιρολατρικά το χαμό τους. Ο καπετάνιος, πάνω στην απελπισία του, πρότεινε να ρίξουν κλήρο για να δουν ποιος φταίει για το κακό που τους βρήκε. Κι ο κλήρος έπεσε στον Ιωνά, που έτσι ομολόγησε το βαρύ παράπτωμά του απέναντι στο Θεό. Τον έριξαν λοιπόν στη θάλασσα, που αμέσως ηρέμησε και τον κατάπιε ένα τεράστιο κήτος.

Οι λαίλαπες των υλιστικών ιδεολογιών με μπροστάρηδες τον καταναλωτισμό, το φαγοπότι, την απόλαυση των σαρκικών ηδονών, την άνεση, την αθεία, τον μηδενισμό, έχουν αλλοιώσει την Ελληνική κοινωνία. Οι Έλληνες, για πολλούς αιώνες, ήταν διαποτισμένοι με υψηλά ιδανικά, στήριζαν τη ζωή τους σε διαχρονικές αξίες. Τα τελευταία 2.000 χρόνια είχαν εμπιστευτεί τον εαυτό τους, τις οικογένειές τους, τα χωριά τους, τα έθιμά τους, την πατρίδα τους, στον Ιησού Χριστό.

Ίσως οι νεότεροι δεν μπορούν, ούτε στο ελάχιστο, να φανταστούν, πως ήταν η ζωή πριν πενήντα – εξήντα χρόνια.
Μερίδιο ευθύνης έχουν όλοι εκείνοι, οι οποίοι μεταστοιχείωσαν τα ιδανικά και τις αξίες και την πίστη στο Χριστό σε μία τυπικότητα και ένα καθωσπρεπισμό, και έτσι έχασαν την δύναμή τους. Δυστυχώς χτυπήθηκε ανηλεώς, από «μορφωμένους» αμοραλιστές και άθεους, από σκοτεινές σατανικές δυνάμεις, η ηθικοπνευματική ιδιοπροσωπία του Ελληνικού λαού. Ακόμη η εισόρμηση του δυτικού τρόπου ζωής και κουλτούρας, με τη μουσική, το τραγούδι, το θέαμα, τη μόδα, το ντύσιμο και τη διασκέδαση, ισοπέδωσε την ελληνική ιδιαιτερότητα.
Θα προσπαθήσω να παρουσιάσω στην αγάπη σας, όσο είναι δυνατόν, τι έχει χαθεί από τις προηγούμενες γενεές, για να δούμε όλοι, κι εμείς που τα ζήσαμε και εκείνοι που δεν τα πρόλαβαν, πόσο μεγάλος και πολύτιμος ήταν ο θησαυρός που κουβαλούσαν οι πρόγονοί μας από γενεά σε γενά. Ο θησαυρός αυτός με δύο λόγια, ήταν οι αρετές αυτών των ανθρώπων.
Πρωτ’ από όλα ήταν οι θρησκευτικές αρετές. Είχαν μία απλή πίστη στον Άγιο Τριαδικό Θεό και στον Κύριο Ιησού Χριστό, στην Παναγία μας και σ’ όλους τους Αγίους. Δεν παρέλειπαν τον εκκλησιασμό της Κυριακής και των μεγάλων εορτών. Δεν απουσίαζαν από κανένα θρησκευτικό πανηγύρι, μεταφορά αγίων εικόνων ή λειψάνων, λιτανίες. Στο σπίτι οι νοικοκυρές και τα κορίτσια άναβαν το καντήλι, θυμίαζαν τις εικόνες, ζύμωναν τις λειτουργιές, έπλαθαν το κερί και το θυμίαμα, έρραβαν τα καλύμματα της αγίας τράπεζας, πρόθυμα ασχολούνταν με τον καθαρισμό και την ευπρέπεια των Ιερών Ναών, άναβαν τα καντήλια, αγρυπνούσαν στους Ναούς και άλλα πολλά. Η νηστεία ήταν απαραίτητη μαζί και η προσευχή και οι παρακλήσεις.
Αυτή η θρησκευτική ζωή είχε ως αποτέλεσμα τη διαμόρφωση του νού και της καρδιάς, και γενικά του όλου τρόπου της ζωής. Υπήρχε ο σεβασμός προς τους γονείς, τους προγόνους, τους συγγενείς, τους αναδόχους, τους ιερείς, τους άρχοντες, τους δασκάλους και κάθε υψηλότερο ιεραρχικά. Υπήρχε η ντροπαλότητα των κοριτσιών, η αγνότητα, η παρθενικότητα, ο σεβασμός και η αξιοπρεπής στάση των αγοριών προς τα κορίτσια. Υπήρχε ο ευλογημένος και αδιάλυτος γάμος, η πολυτεκνία, η απουσία των εκτρώσεων, οι υιοθεσίες, ο θηλασμός και άλλων βρεφών εκτός από τα δικά τους. Υπήρχε η αρχοντιά, η τιμιότητα, το «καθαρό μέτωπο», η ντροπή, ο σεβασμός στο «στεφάνι», η υπομονή, η ταπεινοφροσύνη, η φιλοξενία και η ελεημοσύνη, η εργατικότητα και η βοήθεια του κάθε ανήμπορου καθώς και η προσωπική εργασία στα κοινά της τοπικής κοινωνίας.
Άλλες αρετές ήταν η αγάπη στην πατρίδα, η ανδρεία, η αυτοθυσία, το θάρρος, η υπεράσπιση του αδυνάτου. Στις δοσοληψίες υπήρχε γενικώς εμπιστοσύνη, η υπόσχεση χωρίς αθέτηση, ο λόγος ήταν συμβόλαιο, η βεβαιότητα και η σιγουριά.
Μαζί με όλα αυτά υπήρχαν και οι αρετές της λιτότητας, της οικονομίας και της αυτάρκειας. Η σύνεση και η σοφία του μέτρου, έλεγαν: «Άπλωσε τα πόδια σου μέχρις εκεί που φθάνει το πάπλωμα». Δεν σπαταλούσαν, τιμούσαν αυτό που είχαν, επειδή το είχαν με τον κόπο και τον ιδρώτα τους.
Ήταν οι χαρούμενοι άνθρωποι. Παντού όπου πήγαιναν, είχαν το τραγούδι στο στόμα τους. Είτε στη δουλειά, είτε στην πεζοπορία, είτε στην συγκομιδή των καρπών, στο θέρο, στον τρύγο, στο βόσκημα των προβάτων, στο άρμεγμα, στο κούρεμα, στα νυχτέρια, στα βαμβάκια, στα καπνά, στο πλέξιμο, στο κέντημα, στο γνέσιμο, στον αργαλιό, παντού.
Κουραστική η ζωή τους. Είχαν και τις χαρές και τα γλέντια τους, όχι όμως κάθε μέρα, κάθε βράδυ. Στούς γάμους, στα βαφτίσια, στις μεγάλες γιορτές, στα πανηγύρια. Όλα με μέτρο και σεβασμό.
Ζούσαν χωρίς άγχος, δεν αγωνιούσαν, είχαν πίστη στο Χριστό, ήταν δεμένοι ως κοινωνία, υπήρχε η αλληλοβοήθεια. Στο στόμα τους ήταν, «πρώτα ο Θεός», «αν θέλει ο Θεός», «όπως θέλει ο Θεός», «δόξα τω Θεώ».
Αυτή η ζωή, αυτές οι κοινωνίες, αγαπητοί μου, μας έχουν λείψει. Κάποιοι μας ζήλεψαν, μας φθόνησαν, μας βάσκαναν, μας πλάνεψαν. Απομακρυνθήκαμε από τον Θεό, από τον λόγο Του και τις αιώνιες αξίες.
Αν πλησιάσουμε τον Κύριο Ιησού Χριστό και την Εκκλησία του, θα ζήσουμε και πάλι όμορφες, ανθρώπινες, άγιες εποχές.
Με πόθο και ελπίδα για το καλύτερο – ο πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Λ. Βασιλείου
πηγή: https://aoratospolemostheblog0.wordpress.com , http://siatistaagiosnikolaos.gr/
" data-medium-file="" data-large-file="" class="aligncenter size-full wp-image-5109" src="https://antexoume.files.wordpress.com/2013/09/dore_jonah_whale.jpg?w=412" alt="Dore_jonah_whale" width="412" height="454" srcset="https://antexoume.files.wordpress.com/2013/09/dore_jonah_whale.jpg?w=412&zoom=2 1.5x" src-orig="https://antexoume.files.wordpress.com/2013/09/dore_jonah_whale.jpg?w=660" scale="1.5" style="background: transparent; border-width: 1px; border-style: solid; border-color: rgb(221, 221, 221) rgb(204, 204, 204) rgb(204, 204, 204) rgb(221, 221, 221); border-image: initial; margin: 0.5em auto 1.625em; outline: 0px; padding: 3px; vertical-align: baseline; clear: both; display: block; height: auto; left: -4px; max-width: 100%; position: relative; box-shadow: rgb(204, 204, 204) 4px 4px 12px; width: auto;">

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΑΡΙ ΕΞΕΜΕΣΕ ΤΟΝ ΑΠΡΟΘΥΜΟ ΝΑ ΥΠΑΚΟΥΣΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΙΩΝΑ. (ΓΚΟΥΣΤΑΒ ΝΤΟΡΕ)

Τρεις μέρες έμεινε στην κοιλιά του κήτους και στο διάστημα αυτό προσευχόταν ακατάπαυστα στο Θεό, παρακαλώντας να τον συγχωρέσει. Την τρίτη μέρα το κήτος πλησίασε στη στεριά και τον έβγαλε από το στόμα του. Ο Ιωνάς ευχαρίστησε το Θεό που τον συγχώρεσε και πήγε κατόπι στη Νινευή, όπου κήρυξε στους κατοίκους τη μετάνοια και τους έσωσε.

Το συμβάν αυτό αποτελεί προεικόνιση της ταφής και  της τριήμερης Ανάστασης του Χριστού.

 O ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΙΩΝΑΣ ΚΗΡΥΤΤΕΙ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΝΙΝΕΥΗ. (ΓΚΟΥΣΤΑΒ ΝΤΟΡΕ)

(το κείμενο και οι εικόνες από τη wikipedia)

Η συγκλονιστική μετάνοια των Νινευϊτών

Είναι ο Θεός στο κέντρο της ζωής μας ή σε μια ακρούλα;

Όταν σε κάποιον μπει μια επιθυμία, από την ώρα εκείνη δεν μπορεί να ησυχάσει. Αφήνει τον Θεό και ασχολείται με την επιθυμία του. Μπορεί η επιθυμία να είναι και “πνευματική”, όμως παραμένει εμπόδιο για να ενωθεί με τον Θεό.
------------------------

...Ζω ευλαβώς το μέγα τούτο Μυστήριον, δια της αποκαλύψεως του οποίου εδόθη απάντησις εις πάντα τα ερωτήματά μου...

Ετόλμησα να ομιλήσω περί εκείνου, όπερ ο μοναχός φυλάττει συνήθως εντός αυτού ως πολύτιμον μυστικόν, εκ του φόβου μήπως «ο Ιησούς εκνεύση όχλου όντος» (πρβλ. Ιωάν. 5,13). Τούτο εδόθη εις εμέ, ότε έζων εισέτι εν τη Μονή, μετά μεγαλυτέρας δε δυνάμεως αργότερον, ότι ανεχώρησα εις την έρημον. Εκεί, εν τη απομονώσει, ησθάνθην την παρουσίαν του Ζώντος Θεού μέχρι λήθης του κόσμου.

 Γέροντας Σωφρόνιος του έσσεξ

Είναι αδύνατον να περιγράψω καταλλήλως την εμπειρίαν των Θείων επισκέψεων. Αύται δεν επαναλαμβάνονται πάντοτε υπό την ιδίαν μορφήν, αλλά σχεδόν εις εκάστην περίπτωσιν υπεισέρχεται νέον τι και κατά διάφορον ακολουθίαν.

Ενθυμούμαι ότι η επίκλησις του Ονόματος του Ιησού Χριστού συνωδεύετο...

Το σημείο του Σταυρού και της Ορθόδοξης (Χριστιανικής) προσευχής είναι ικανά να σκοτώσουν μικρόβια, και να μεταβάλουν της οπτικές ιδιότητες του νερού

Μόσχα, 17 Μαρτίου 2006, 14:40, ειδησεογραφικό πρακτορείο Interfax.

-Επιστήμονες έχουν αποδείξει πειραματικά τις θαυματουργικές ιδιότητες του σημείου του Σταυρού και της Προσευχής.

«Είναι διαπιστωμένο ότι η παλιά συνήθεια να γίνεται το σημείο του Σταυρού πάνω από το φαγητό και το ποτό πριν το γεύμα, έχει ένα προφανές μυστικό νόημα. Πίσω από αυτό παραμένει η πρακτική χρησιμότητα:

Η τροφή κυριολεκτικά καθαρίζεται μέσα σε μια στιγμή. Αυτό είναι ένα μεγάλο
θαύμα, που κυριολεκτικά συμβαίνει κάθε ημέρα», είπε η φυσικός Angelina Malakhovskaya που προσκλήθηκε από την εφημερίδα Zhizn την Παρασκευή.

Η Malakhovskaya έχει μελετήσει τη δύναμη του σημείου του Σταυρού με την ευλογία της Εκκλησίας, για 10 περίπου χρόνια τώρα.

Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος:«Ἀπὸ τὸ μέγεθος τῶν θλίψεων πού σου στέλνει ὁ Θεός, καταλαβαίνεις πόση τιμή σου κάνει, διότι ἀνάλογη μὲ τὴ λύπη ποῦ δοκιμάζεις εἶναι καὶ ἡ παρηγοριὰ ποῦ δέχεσαι»

Ἁγίου Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου

Πνευματικὲς ἐμπειρικὲς συμβουλὲς γύρω ἀπὸ τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὶς θλίψεις

Ὅπως πλησιάζουν τὰ βλέφαρα τὸ ἕνα τὸ ἄλλο, ἔτσι καὶ οἱ πειρασμοὶ εἶναι κοντὰ στοὺς ἀνθρώπους. Καὶ αὐτὸ τὸ οἰκονόμησε ὁ Θεὸς νὰ εἶναι ἔτσι, μὲ σοφία, γιὰ νὰ ἔχουμε ὠφέλεια. γιὰ νὰ κρούεις δήλ. ἐπίμονα, ἐξαιτίας τῶν θλίψεων, τὴ θύρα τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ καὶ γιὰ νὰ μπεῖ μέσα στὸ νοῦ σου, μὲ τὸ φόβο τῶν θλιβερῶν πραγμάτων, ὁ σπόρος τῆς μνήμης τοῦ Θεοῦ, ὥστε νὰ πᾶς κοντά του μὲ τὶς δεήσεις, καὶ νὰ ἁγιασθεῖ ἡ καρδιά σου μὲ τὴ συνεχῆ ἐνθύμησή του. Καὶ ἐνῶ ἐσὺ θὰ τὸν παρακαλεῖς, αὐτὸς θὰ σὲ ἀκούσει... Ὁ πορευόμενος στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ πρέπει νὰ τὸν εὐχαριστεῖ γιὰ ὅλες τὶς θλίψεις ποὺ τὸν βρίσκουν, καὶ νὰ κατηγορεῖ καὶ νὰ ἀτιμάζει τὸν ἀμελῆ ἑαυτό του, καὶ νὰ ξέρει ὅτι ὁ Κύριος, ποὺ τὸν ἀγαπᾶ καὶ τὸν φροντίζει, δὲ θὰ τοῦ παραχωροῦσε τὰ λυπηρά, γιὰ νὰ ξυπνήσει τὸ νοῦ του, ἂν δὲν ἔδειχνε κάποια ἀμέλεια. Ἀκόμη μπορεῖ νὰ ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς κάποια θλίψη, διότι ὁ ἄνθρωπος ἔχει ὑπερηφανευθεῖ, ὅποτε ἂς τὸ καταλάβει καὶ ἂς μὴν ταραχθεῖ κι ἂς βρίσκει τὴν αἰτία στὸν ἑαυτό του, ὥστε τὸ κακὸ νὰ μὴ γίνει διπλό, δήλ. νὰ ὑποφέρει καὶ νὰ μὴ θέλει νὰ θεραπευθεῖ. Στὸ Θεὸ ποὺ εἶναι ἡ πηγὴ τῆς δικαιοσύνης, δὲν ὑπάρχει...

Ἡ Ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει τὴν παγκόσμια ὕψωση τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ. Ἡ ἑορτὴ εἶναι ἀρχαιότατη καὶ μία ἀπὸ τὶς Δεσποτικὲς ἑορτές, τὶς ἑορτὲς δηλαδὴ τὶς ἀφιερωμένες στὸ Δεσπότη Χριστό. Ἡ ἑορτὴ συνδέεται μὲ μεγάλα ἱστορικὰ γεγονότα τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, γι’ αὐτὸ ἔχει πανηγυρικὸ χαρακτήρα. Συγχρόνως ὅμως ἀναφέρεται στὴ σταύρωση καὶ τὸ θάνατο τοῦ Κυρίου, γι’ αὐτὸ καὶ τιμᾶται μὲ αὐστηρὴ νηστεία, ὅπως ἡ Μεγάλη Παρασκευή. Τὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ διαβάζεται στὴ θεία Λειτουργία, εἶναι τὸ ἴδιο ποὺ διαβάζεται καὶ τὴ Μέγ. Παρασκευή. Μέχρι πρὶν λίγα χρόνια ἡ ἑορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ τιμίου Σταυροῦ ἦταν ἥμερα γενικῆς ἀργίας, ἀλλὰ μετὰ τὸν πόλεμο οἱ ἐργάσιμες ἥμερές της ἑβδομάδος, ἐνῶ ἀπὸ ἕξη ἔγιναν πέντε, ἡ ἑορτὴ τοῦ Σταυροῦ εἶναι ἐργάσιμη ἥμερα. Τὸ 326, ἕνα χρόνο μετὰ τὴν πρώτη οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἡ ἁγία Ἑλένη πῆγε στὰ Ἱεροσόλυμα, νὰ προσκυνήσει τοὺς ἁγίους τόπους καὶ νὰ εὐχαριστήσει τὸ Θεό, γιὰ τὶς νίκες καὶ τὶς θριαμβευτικὲς ἐπιτυχίες τοῦ παιδιοῦ της καὶ πρώτου χριστιανοῦ αὐτοκράτορα Κωνσταντίνου. Τότε ἔκτισε διάφορους ναούς, ὅπως στὸ ὅρος τῶν Ἐλαιῶν καὶ στὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ. Μὲ διαταγὴ τοῦ Κωνσταντίνου ἀνέλαβε νὰ κτίσει μεγάλο ναὸ στὸ λόφο τοῦ Γολγοθά, ἐκεῖ ποὺ σταυρώθηκε ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἐκεῖ, πρὶν ἀπὸ διακόσια χρόνια,...

Ιερός Χρυσόστομος-Τα κατορθώματα του Σταυρού

Σήμερα ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς βρίσκεται πάνω στὸ σταυρὸ καὶ ἐμεῖς ἑορτάζουμε, γιὰ νὰ μάθεις ὅτι ὁ σταυρὸς εἶναι ἑορτὴ καὶ πανήγυρη πνευματική. Γιατί προηγουμένως ὁ σταυρὸς ἦταν ἡ λέξη ποὺ σήμαινε καταδίκη, τώρα ὅμως ἔγινε ἀντικείμενο τιμῆς. Προηγουμένως ἦταν σύμβολο καταδίκης, τώρα ὅμως εἶναι ἡ προϋπόθεση τῆς σωτηρίας μας.
Γιατί αὐτὸς ὁ σταυρὸς μᾶς προξένησε ἄπειρα ἀγαθά, αὐτὸς μᾶς ἀπάλλαξε ἀπὸ τὴν πλάνη τῆς εἰδωλολατρίας, αὐτὸς μᾶς φώτισε ἐνῶ ζούσαμε μέσα στὸ σκοτάδι, αὐτὸς μᾶς συμφιλίωσε μὲ τὸν Θεό, ἐνῶ εἴχαμε γίνει ἐχθροί του, αὐτὸς μᾶς ἔκανε φίλους του, ἐνῶ εἴχαμε ἀποξενωθεῖ ἀπ’ Αὐτόν, αὐτὸς μᾶς ἔφερε κοντὰ στὸν Θεό, ἐνῶ ἤμαστε μακριά Του.
Αὐτὸς ἐξαφάνισε τὴν ἔχθρα, αὐτὸς ἐξασφάλισε τὴν εἰρήνη, αὐτὸς ἔγινε γιὰ μᾶς θησαυροφυλάκιο ἀπείρων ἀγαθῶν. Ἐξαιτίας του δὲν περιπλανιόμαστε πιὰ στὶς ἐρήμους, γιατί γνωρίσαμε τὸν ἀληθινὸ δρόμο. Δὲν ζοῦμε πιὰ ἔξω ἀπὸ τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, γιατί βρήκαμε τὴν εἴσοδό της.
Χάρη σ’ αὐτὸν δὲν τρέμουμε τὸν τύραννο, γιατί εἴμαστε κοντὰ στὸν Βασιλιά. Γι’ αὐτὸ ἑορτάζουμε καὶ τιμοῦμε τὸ σταυρό.

Γιατί ἐπάνω στὸν σταυρὸ θυσιάσθηκε ὁ Χριστός. Καὶ ὅπου γίνεται θυσία, ἐκεῖ...

π. Αὐγουστίνος Καντιώτης: "Κι ἂν ἀκόμα μείνεις ἕνας, ἀδελφέ μου, μὴν ἀπογοητευθεῖς"

«…Στὰ χρόνια αὐτὰ ποὺ ζοῦμε, ἀδέρφια μου, «στῶμεν καλῶς»! Μέσα στὴ γενεὰ μᾶς αὐτή, γενεὰ Σοδόμων καὶ Γομόρρας, γενεὰ ἀπίστων καὶ διεφθαρμένων ἀνθρώπων, γενεὰ πονηρὰ καὶ διεστραμμένη ἂπ ἄκρου εἰς ἄκρο, «στῶμεν καλῶς»! Σὰν στρατιώτης ποὺ κρατάει τὴ σημαία τοῦ Χριστοῦ, ἂς σταθοῦμε καλῶς! Κι ἂν ἀκόμα μείνεις ἕνας, ἀδελφέ μου, μὴν ἀπογοητευθεῖς. Κι ἂν ἀκόμα ὅλη ἡ πόλις ἢ τὸ χωριό σου, ἀρνηθοῦν τὸ Χριστό, σὺ μὴν τὸν ἀρνηθεῖς. Κι ἂν ἀκόμη πάνω στὸ κάθε σπίτι ὑψωθεῖ ἡ παντιέρα τοῦ διαβόλου, στὸ δικό σου τὸ σπίτι νὰ μὴν ὑψωθεῖ. Ἕνας νὰ μείνεις, πίστευε στὸ Θεό! Γιατί μπορεῖ νὰ εἶναι ψέματα τὰ ἄστρα, ψέματα ὁ ἥλιος, ψέματα ὁ κόσμος, ψέματα καὶ οἱ βασιλιάδες, ψέματα τὰ παλάτια, ὅλα νὰ εἶναι ψέματα· ἕνα δὲν εἶναι ψέμα, ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστός· ὄν, παῖδες, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰώνας. Ἀμήν».

www.orthodoxia-ellhnismos.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

(Ἰωάν. 3.13-17)

 «Οὕτως γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μο­­νογενῆ δέδω­κεν, ἵνα πᾶς ὁ πι­στεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον».

Κυριακή πρό τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τι­μίου Σταυροῦ καί ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς ὑπενθυμίζει, ἀδελφοί μου, μέ τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τόν λό­γο τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Χρι­στοῦ. Τόσο πολύ ἀγάπησε, γράφει ὁ εὐ­αγγε­λιστής τῆς ἀγάπης, ὁ εὐαγγε­λι­στής Ἰωάννης, ὁ Θεός τόν κόσμο, ὥστε ἀπο­φάσισε νά προσφέρει τόν μο­νογενῆ Υἱό του ὡς θυσία, προ­κει­μένου κάθε ἕνας πού πιστεύει σ’ αὐ­τόν νά μήν χάνεται ἀλλά ἔχει τήν αἰώνια ζωή.

Ἀγάπη, πίστη, σταυρός καί αἰώνια ζωή εἶναι οἱ ἔννοιες...

Η τρέλα για τον Χριστό και η αληθινή τρέλα

Σήμερα είναι η μνήμη του αγίου Θεοδώρου, μάρτυρα στην Αλεξάνδρεια.

O άγιος μάρτυς αυτός, από άλλους φέρεται ως απλός χριστιανός, από άλλους ως επίσκοπος Αλεξανδρείας. Επειδή κήρυττε τον Χριστό με θάρρος τον συνέλαβαν και του φόρεσαν ακάνθινο στεφάνι και τον περιέφεραν στους δρόμους της πόλης εμπαίζοντας τον, όπως ακριβώς έκαναν οι ιουδαίοι στον Κύριο. Τέλος, τον αποκεφάλισαν και έλαβε και τον αμαράντινον στέφανον.

Δεν είναι αυτός ο άγιος η ζωντανή εικόνα του αληθινού αγωνιστή χριστιανού; Αυτού πού υπέταξε τον εαυτό του στον ζυγό του Κυρίου και κάθε κακοπάθεια και εμπαιγμό για το Όνομα Του το θεωρεί κέρδος και τιμή και αξία; Περιφέρεται ο άνθρωπος του Θεού σε αυτόν τον αποτρελαμένο πιά κόσμο με το όνειδος του Χριστού, του χριστιανού να τον συνοδεύει παντού. Και δέχεται κριτική και πόλεμο, πολλές φορές μέχρι ηθικής και φυσικής εξόντωσης, επειδή κατά τον μέγα Αντώνιο ο κόσμος τον θεωρεί τρελό, επειδή δεν είναι σαν τους άλλους ανθρώπους.

Τί μεγαλείο και τί χαρά να εμπαίζεσαι για το όνομα Χριστός! Θέλει...

Καλότυχο ζευγάρι Ιωακείμ και Άννα!

Καλότυχο ζευγάρι, Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα, ὅλη ἡ κτίση σᾶς εὐγνωμονεῖ. Γιατὶ μὲ τὴ μεσολάβησή σας δώρισε ἡ πλάση στὸ Δημιουργὸ τὸ πιὸ ὑπέροχο ἀπ᾿ ὅλα τὰ δῶρα· πολυσέβαστη Μητέρα, μοναδική, ἄξια τοῦ Πλάστη. Εὐλογημένος εἶσαι Ἰωακείμ, ἀπ᾿ ὅπου βγῆκε τὸ ἀκηλίδωτο σπέρμα. Θαυμαστὴ μήτρα τῆς Ἄννας, ποὺ μέσα της ἀναπτύχθηκε σιγὰ-σιγά, σχηματίσθηκε καὶ γεννήθηκε πανάγιο βρέφος. Γαστέρα, ποὺ κυοφόρησες μέσα σου τὸν ἔμψυχο οὐρανό, πλατύτερο ἀπὸ τὴν ἀπεραντοσύνη τῶν οὐρανῶν. Ἁλώνι, ποὺ κράτησες ἐπάνω σου τὴ θημωνιὰ τοῦ ζωοποιοῦ σιταριοῦ, ὅπως τὸ δήλωσε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός: «Ἂν δὲν πέσει ὁ κόκκος τοῦ σιταριοῦ στὴ γῆ καὶ πεθάνει, παραμένει ὁλομόναχος». Μαστοὶ ποὺ θηλάσατε ἐκείνη, ποὺ ἔθρεψε τὸν τροφοδότη τοῦ κόσμου. Θαυμάτων θαύματα καὶ παραδόξων παράδοξα. Γιατὶ ἔτσι ἔπρεπε, ν᾿ ἀνοίξει μὲ τὰ θαύματα ὁ δρόμος, ἀπ᾿ ὅπου μὲ τρόπο ἀνέκφραστο, ἀπὸ ἀγάπη, κατέβηκε κοντά μας ὁ Θεὸς γιὰ νὰ σαρκωθεῖ.

Εἰς τὸ Γενέσιον τῆς Κυρίας Θεοτόκου.

Λόγος εἰς τὸ Γενέσιον τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ μακαριστοῦ π. Γεώργιου Καψάνη

Ἑορτὴ παγκόσμιας χαρᾶς ἑορτάζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, τὴ γέννηση τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Καὶ κάπου, σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ὡραία τροπάρια τῆς ἑορτῆς, τὴν ἀποκαλεῖ "ρίζα τοῦ γένους ἠμῶν" (β' κανόνας ἑορτῆς, θ' ὠδή). Καὶ ὄντως ἡ Παναγιὰ μᾶς εἶναι ἡ νέα ρίζα, ἡ ὁποία μέσα σὲ ἕνα ἄγονο κόσμο, σὲ ἕνα αὐστηρὸ κόσμο, σὲ ἕνα πνευματικὰ νεκρὸ κόσμο μπόρεσε νὰ μᾶς φέρει τὸ ἄνθος τῆς ζωῆς, τὸν Σωτήρα Χριστό. Χωρὶς αὐτὴ τὴ νέα ρίζα ἡ ἀνθρωπότητα δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἔχει τὸν γλυκύτατο καρπό, τὸν Σωτήρα Χριστό. Καὶ γι' αὐτὸ ἡ γέννησή της, ὡς ἀρχὴ τῆς ἀναπλάσεως τοῦ ἀνθρώπινου γένους, εἶναι ὑπόθεση παγκόσμιας χαρᾶς. Δὲν θὰ πρέπει νὰ λησμονοῦμε ὅτι, γιὰ νὰ ὑπάρξει αὐτὴ ἡ παγκόσμια χαρά, συνετέλεσαν δύο ἁπλὲς καὶ ταπεινὲς ψυχές. Ὁ Ἅγιος Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἁγία Ἄννα. Λάτρευαν τὸν θεὸ μυστικὰ στὴν καρδιά τους. Ἄφηναν τὸν πόνο τους γιὰ τὴν ἀτεκνία τους μὲ ἐμπιστοσύνη καὶ προσευχὴ ἐνώπιόν του θεοῦ. Καὶ ἀπὸ ἐκείνη τὴ λατρεία τοῦ θεοῦ, τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν θεό, τὴν ἀνάθεση τῆς ζωῆς τους στὸ θεό, τὴν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς τους, τὴν ἁπλότητά τους, καὶ τὴν ταπείνωσή τους, ἔγινε τὸ μεγάλο θαῦμα. Ἀπὸ τοὺς πρώην στείρους γονεῖς νὰ προέλθει... ἡ λύση τῆς ἀνθρώπινης στειρότητας. "Ὅπου Θεὸς βούλεται, νικᾶται φύσεως τάξις". Δὲν ἔλυσαν τὴν στειρότητα τῆς ἀνθρώπινης φύσης οὔτε οἱ φιλόσοφοι οὔτε οἱ πολιτικοὶ οὔτε οἱ ἄλλοι διάσημοι ἡγέτες τῆς ἀνθρωπότητας. Τὴν ἔλυσαν δύο ἁπλὲς καὶ ταπεινὲς ψυχές, ὁ Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα. 

Όταν ο πόνος μας γίνεται ένα άνοιγμα προς τον Θεό μας ωφελεί.

Οι πονεμένοι είναι αυτοί που θεολογούν μέσα από την ίδια την ζωή τους, εφ' όσον ο πόνος τους διαχειριστεί σωστά.
--------------------------
Και η σωστή διαχείριση του πόνο αρχίζει όταν παύσουν να υπάρχουν ανθρώπινες ελπίδες, ανθρώπινα δεκανίκια.
Όταν ο άνθρωπος πλέον αφεθεί στην Θεία Πρόνοια ξεγυμνωμένος από τα δικά του σενάρια, από τους δικούς του τρόπους, τότε ο πόνος γίνεται ένα άνοιγμα προς τον Θεό.

Για την σιωπή του Ζαχαρία

Έχω μια σκέψη πώς ο Θεός έκλεισε στόμα και αυτιά στον Ζαχαρία, όχι μόνο για να πιστοποιήσει με θαύμα την επαγγελία και επειδή δίστασε. 

Αδυναμίες είναι αυτές και οι άγιοι ακόμα πέφτουν.

Όταν είδε τον άγγελο στο ιερό, είχε καταλάβει πώς πληρώθηκαν οι προρρήσεις των προφητών πώς ήταν κοντά ο ερχομός του προδρόμου και του Χριστού.Δεν τον θανάτωσε όπως πίστευαν οι άνθρωποι στην Παλαιά Διαθήκη ότι δεν θα ζήσει άνθρωπος ο οποίος θα δει πρόσωπο Θεού, αλλά τον καθαγίασε τον σημείωσε ως άνθρωπο πού βλέπει τα οράματα ανάμεσα στους ανθρώπους και τον δόξασε και τον προστάτεψε . 

Τον προστάτεψε γιατί...

Ἅγιος Δημήτριος Ροστὼφ:"Ὅταν περιφρονεῖς τοὺς βλάσφημους λογισμούς, ὁ διάβολος θὰ ἀπομακρυνθεῖ ντροπιασμένος"

Ἁγίου Δημητρίου Ροστὼφ

Ἀπὸ τοὺς πονηροὺς λογισμοὺς ποῦ πολεμοῦν τὸν ἄνθρωπο, τρεῖς εἶναι οἱ πιὸ σκληροί: τῆς ἀπιστίας, τῆς βλασφημίας καὶ τῆς πορνείας. Γιὰ νὰ κοπάση αὐτὸς ὁ πόλεμος, πρέπει πρῶτα νὰ γνωρίζεις πότε ἁμαρτάνεις καὶ πότε ὄχι: Δὲν ἁμαρτάνεις ὅταν ὁ νοῦς, ἡ Βούλησις, δὲν συγκατατίθεται στοὺς λογισμούς, πολὺ περισσότερο ὅταν τοὺς ἀποστρέφεται ἢ τοὺς περιφρονεῖ. Ἁμαρτάνεις, κάποτε καὶ θανάσιμα, ὅταν ὁ νοῦς αὐτοπροαίρετα συγκρατεῖ τοὺς λογισμοὺς καὶ ἡ καρδιὰ ἠδύνεται καὶ εὐχαριστεῖται μ' αὐτούς. Ὅποιος πολεμεῖται ἀπὸ πονηροὺς λογισμοὺς καὶ δὲν τοὺς ἀποδέχεται, ταράσσεται ὅμως νομίζοντας ὅτι ἁμάρτησε, αὐτὸς εἶναι μικρόψυχος, ἐμπαίζεται ἀπὸ τὸν διάβολο καὶ δὲν γνωρίζει νὰ διακρίνη μεταξὺ προσβολῆς καὶ συγκαταθέσεως. Μὴν παραξενεύεσαι ποῦ οἱ ἴδιοι λογισμοὶ φέρνουν μαζί τους καὶ θάνατο καὶ ζωή, αἰώνιο θάνατο ἢ αἰώνια ζωή. Σ' ἐκεῖνον ποῦ τοὺς ἀποδέχεται προκαλοῦν θάνατο. Σ' ἐκεῖνον ποῦ τοὺς ἀποστρέφεται καὶ τοὺς πολεμᾶ χαρίζουν ζωή, καὶ αὐξάνουν τὸν μισθό του στὸν οὐρανό. Συμβαίνει κάποτε νὰ ἔρχωνται λογισμοὶ ἀπιστίας ἢ...

Θυμάμαι, όταν η ευχή μπήκε για πρώτη φορά στην καρδιά μου, είχα μεθύσει από μια απερίγραπτη γλυκύτητα...

- Γέροντα, ἠμπορεῖτε νά μᾶς πῆτε λίγα λόγια γιά τήν προσευχή;

-῾Η προσευχή, παιδί μου, χρειάζεται σωματική βία. Ἐγώ ἤμουν ἐκ φύσεως ἄνθρωπος ἀσυνήθους σωματικῆς ἀντοχῆς καί «ἔπεφτα» μέ ὁρμή καί δυνατό πόθο Θεοῦ στά μοναχικά ἀγωνίσματα. ῾Ο Γέροντάς μου, μᾶς εἶχε ἐπιβάλει νά ἀγρυπνοῦμε κάθε νύκτα 5-6 ὧρες κάνοντας οἱ πιό δυνατοί προσευχή καί οἱ κἄπως ἀδύνατοι νά διαβάζουν καί κάποιο βιβλίο. Ἐγώ προσευχόμουν πάντοτε ὄρθιος, διότι ἄν καθόμουν, μ᾿ ἔπιανε ὁ ὕπνος.

῾Η βία στήν προσευχή διαρκεῖ μέχρι μισή ὥρα. Κατόπιν ἔρχεται ἡ Χάρις καί ἡ προσευχή πλέον ἐνεργεῖται μόνη της προσφέροντας γλυκές πνευματικές ἐμπειρίες.
Στά ὀκτώ πρῶτα χρόνια τῆς μοναχικῆς μου ὑπακοῆς στόν Γέροντά μου, ὅταν προσευχόμουν τίς νύκτες, ἐνόμιζα ὅτι ἄνοιγαν οἱ Οὐρανοί, λόγῳ τῆς πλουσίας ἐπισκέψεως τῆς Χάριτος. 

2 Σεπτεμβρίου: Εορτή του Αγίου Μάμαντος

Γιορτάζουμε σήμερα 2 Σεπτεμβρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Μάμαντος. Ο Άγιος Μάμας γεννήθηκε στη Γάγγρα της Παφλαγονίας το 260 μ.Χ., από γονείς χριστιανούς, το Θεόδοτο και τη Ρουφίνα, όταν αυτοί ήταν μέσα στη φυλακή, όπου πέθαναν προσευχόμενοι.

Έτσι ο Μάμας, βρέφος ακόμα, έμεινε ορφανός. Όμως, μια πλούσια χριστιανή γυναίκα, η Αμμία, τον υιοθέτησε και τον ανέθρεψε με στοργή μητρική και σύμφωνα με το πνεύμα του Ευαγγελίου.

Επειδή δε ονόμαζε τη θετή του μητέρα συνεχώς μάμα, (δηλ. μαμά), ονομάστηκε Μάμας.

Όταν έγινε 15 χρονών, πιάστηκε από ειδωλολάτρες, διότι χωρίς φόβο, δημόσια, ομολογούσε το Χριστό. Τότε τον χτύπησαν αλύπητα. Κρέμασαν στο λαιμό του μολυβένιο βαρίδιο και τον έριξαν στη θάλασσα. Όμως με τη δύναμη του Θεού σώθηκε.

Έπειτα τον ξανασυνέλαβαν και τον έριξαν σε αναμμένο καμίνι και μετά τροφή στα θηρία. Αλλά επειδή και απ’ αυτά σώθηκε θαυματουργικά, διαπέρασαν την κοιλιά του με τρίαινα. Και έτσι μαρτυρικά και ένδοξα αναχώρησε απ’ αυτή τη ζωή.

Μας θυμίζει δε τα λόγια του Κυρίου, που είπε: «όστις ούν ταπεινώσει εαυτόν ως το παιδίον τούτο, ούτος εστίν ο μείζων εν τη βασιλεία των ουρανών» (Ματθαίου, ιη’ 4). Όποιος, δηλαδή, ταπεινώσει τον εαυτό του σαν το παιδάκι αυτό, αυτός είναι ο μεγαλύτερος στη βασιλεία των ουρανών.

Απολυτίκιο:
Ήχος α’.
Της Παφλαγόνου το κλέος, και Γαγγραίων το στήριγμα, φύλαξ και φρουρός των Κυπρίων, ανεδείχθης, Μαμά ένδοξε. Την Θάλασσαν διήλθες ώσπερ ζων, και ταύτης τρικυμίας χαλινών, θαυμασίως λάρνακά σου, Μόρφου τη πάλει, Μάρτυς κατεστήριξας- διό εν τη μνήμη σου, σοφέ, ευώδες μύρον βρύει εξ αυτής. Δόξα Θεώ τω ενεργούντι, διά σού πάσιν ιάματα.

www.vimaorthodoxias.gr

Ευλογημένος ο στέφανος του ενιαυτού της χρηστότητας Κυρίου!

Σήμερα θυμόμαστε την επίσκεψη του Χριστού στην Ναζαρέτ και την εκεί ανάγνωση από μέρους Του του εξηκοστού κεφαλαίου από τον Ησαΐα και το ερμήνευσε στο πρόσωπο Του. Κήρυξε έναν ευπρόσδεκτο ενιαυτό Κυρίου, δηλαδή εγκαινίασε την έναρξη της βασιλείας του Θεού. Έναν αιώνα φως για τους τυφλούς και ευαγγελισμού παρηγοριάς για τους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Η Εκκλησία μας σήμερα, δοξάζει τον Δημιουργό των απάντων, γιατί μας αξίωσε να φτάσουμε στο κατώφλι μιας νέας εκκλησιαστικής περιόδου. Μας καλεί να...