Η δύναμις της Πίστεως και της Προσευχής ( Γεροντας Εφραιμ Φιλοθεϊτης )

Θα παρακαλούσα να μου δώσετε την ευχή σας, για να φωτίση ο Θεός το σκότος μου και να μπορέσω να σας μιλήσω δυο λόγια. 

Θα σας διαβάσω μια μικρή περικοπή του Ευαγγελίου μας:

"...Πόσα ἀγαθὰ γεννᾶ γιὰ μᾶς ἡ ταπεινοφροσύνη! Τί θέλεις; Τὴν ἀνεξικακία, τὴν ἔλλειψη ὀργῆς, τὴ φιλανθρωπία, τὴ νηφαλιότητα, τὴν προσοχή;..."

Λόγοι Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου - περὶ ταπεινοφροσύνης

Ἐπιμέλεια: Ἠλιάδης Χριστόδουλος

Ταπεινοφροσύνη εἶναι, ὅταν κάποιος, ἐνῶ συναισθάνεται ὅτι ἔχει ἐπιτύχει πολλὰ καὶ μεγάλα κατορθώματα, παρ’ ὅλα αὐτὰ δὲν μεγαλοφρονεῖ καθόλου γιὰ ὅλα αὐτά. Εἶναι αὐτὴ ποὺ μαζὶ μὲ τὴν ἐπίγνωση τῶν ἁμαρτημάτων τοθ εἰσήγαγε τὸν ληστὴ στὸν παράδεισο πρὶν ἀπ’ τοὺς Ἀποστόλους. Τίποτα δὲν εἶναι ὑψηλότερο ἀπὸ τὴν ταπεινοφροσύνη καὶ τίποτα χαμηλότερο ἀπ' τὴν ἀλαζονεία. Ἡ ταπεινοφροσύνη μᾶς μεταβάλλει ἀπὸ ἁμαρτωλοὺς σὲ ἐνάρετους. Ὁποιαδήποτε ἀρετὴ καὶ ἂν ἔχεις, ἀκόμη κι ἂν νηστεύεις καὶ προσεύχεσαι καὶ δίνεις ἐλεημοσύνη κι εἶσαι εὐσεβής, ὅλα ἐξανεμίζονται καὶ χάνονται ἂν δὲν σὲ διακρίνει ἡ ταπεινοφροσύνη. Αὐτὸ ἀκριβῶς συνέβη καὶ στὴν περίπτωση τοῦ Φαρισαίου.

Ὅπως ἡ ἀλαζονεία εἶναι ἡ πηγὴ ὅλων τῶν ἐλαττωμάτων, ἔτσι καὶ ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι τὸ θεμέλιό της εὐσεβείας.

Πόσα ἀγαθὰ γεννᾶ γιὰ μᾶς ἡ ταπεινοφροσύνη! Τί θέλεις; Τὴν ἀνεξικακία, τὴν ἔλλειψη ὀργῆς, τὴ φιλανθρωπία, τὴ νηφαλιότητα, τὴν προσοχή; Ὅλα τ' ἀγαθὰ αὐτὰ προέρχονται ἀπ' τὴν ταπεινοφροσύνη, καὶ τὰ ἀντίθετα ἀπ' τὴν ἀπόγνωση.

Γιὰ νὰ ταπεινωνόμαστε ἔστω καὶ χωρὶς τὴν θέλησή μας, ὁ Κύριος οἰκονόμησε καὶ τοῦτο: Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ βλέπει τὰ τραύματά του, ὅπως τὰ βλέπει ὁ πλησίον του. Ἔτσι εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νὰ χρεωστοῦμε τὴν θεραπεία μας ὄχι στὸν ἐαυτόν μας, ἀλλὰ στὸν πλησίον καὶ στὸν Θεόν. Ἐκεῖνος ποὺ ἀπέκτησε ταπεινὴ καρδιὰ ποτὲ δὲ θὰ μπορέσει νὰ....

Μητροπολίτης Γόρτυνος Ἱερεμίας: «Περὶ προσευχῆς»

Ἱερὰ Μητρόπολις Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως

1. Στό σημερινό μου κήρυγμα, ἀδελφοί μου χριστιανοί, θέλω νά σᾶς μιλήσω γιά τήν προσ­ευχή. Καί πρῶτα-πρῶτα θέλω νά σᾶς πῶ ὅτι προσευχή εἶναι τό πιό ὡραῖο καί τό πιό εὐχάριστο γιά τήν ἀνθρώπινη ψυχή. Γιατί, ἄν εἶναι εὐχάριστο γιά τό παιδί νά μιλάει μέ τήν μάνα του καί ἡ μάνα μέ τό παιδί, ἄν εἶναι εὐχάριστο νά ὁμιλοῦν δύο ἀγαπημένα πρόσωπα, πιό εὐχάριστο καί πιό γλυκό δέν ὑπάρχει ἀπό τό νά μιλάει ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό, τόν Θεό της. Αὐτό εἶναι προσευχή, χριστιανοί μου: Εἶναι ἡ γλυκιά συνομιλία τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό. Καί ἡ συνομιλία αὐτή, ἄν εἶναι σωστή, κατεβάζει τόν μεγάλο Θεό στήν μικρή καρδιά μας, καί ἀνεβάζει...

Η επιστήμη της συγχώρεσης από τον Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη…

Μορφωμένος άνθρωπος ο κ. Σταύρος. Με πτυχίο πανεπιστημίου και ξένες γλώσσες και πείρα ζωής. Δυσκολευόταν, όμως, στα πνευματικά. Δεν μπορούσε να καταλάβει και τα πιο απλά πράγματα. Όλα τα εξέταζε και τα πλησίαζε ορθολογιστικά.
Είχε αναπτύξει το νου και όχι την καρδιά. Δεν ήταν πρόθυμος να συγχωρήσει εύκολα τους άλλους. Ειδικά αυτούς που έβλεπε κατώτερους και εμπαθείς. Καθόταν τώρα απέναντι από τον Γέροντα Ιάκωβο, έναν ασκητικό ιερομόναχο, με ροζιασμένα χέρια και ένοιωθε σαν μαθητούδι μπροστά στον δάσκαλο.
Ερωτήσεις πολλές. Αντιρρήσεις περισσότερες. Αλλά και οι απαντήσεις σοφές και αποκαλυπτικές.

Ρώτησε τον Γέροντα για το σοβαρό (το σοβαρότερο;) θέμα της συγχωρήσεως των άλλων ανθρώπων, που δυσκολευόταν να το κατανοήσει:

— Αφού βλέπω καθαρά και ολοφάνερα τον άλλον να αμαρτάνει, πως να τον συγχωρήσω; Δεν έχω δίκιο;

Απ’ εδώ αρχίζει το δικαίωμα

Η άγνοια της ευαγγελικής διδασκαλίας επιτρέπει την επίδραση του παραλόγου και απομακρύνει τη θεία Χάρη. Επειδή ο άνθρωπος δεν έχει γνώση του Θεού και άρα δεν έφτασε ακόμη στο φωτισμό, πλανάται στις κρίσεις του. Απ’ εδώ αρχίζει το δικαίωμα του «γιατί;», του «αν» και του «μήπως;» και ξεκινά η κατάκριση, η αντίσταση, η απείθεια, το μίσος και γενικά η κακία.

Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός

www.pemptousia.gr

Φαρδύς δρόμος οδηγεί τους ανθρώπους στην κόλαση ( Γεροντας Εφραιμ Φιλοθεϊτης )

Οι εντολές του Θεού δεν είναι βαριές, είναι πολύ ελαφριές, ανακουφίζουν, δροσίζουν και δημιουργούν και φτιάχνουν μακαριότητα στην ψυχή του ανθρώπου. Γι' αυτό ο Χριστός μας δεν ζήτησε πολλά πράγματα. Και στη Δευτέρα Παρουσία δεν θα πει «γιατί δεν ασκητεύσατε ...». Όχι. Θα πει «γιατί δεν ελεήσατε, γιατί δεν θρέψατε, γιατί δεν ντύσατε, γιατί δεν ανακουφίσατε το φυλακισμένο». Τι είναι αυτά; Έργα αγάπης. Γι' αυτό είπε ο Χριστός «Ποιος είναι αυτός που με αγαπάει;

Μητροπολίτης Γόρτυνος Ἱερεμίας: «Ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ»

Ἱερὰ Μητρόπολις Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως

1. Στό σημερινό μου κήρυγμα, ἀδελφοί χριστιανοί, θά σᾶς μιλήσω γιά τό σημεῖο καί τήν σημαία τῆς Ἐκκλησίας μας, γιά τήν σφραγίδα τῆς πίστης μας, πού εἶναι ὁ Τίμιος Σταυρός.

Σχηματικά ὁ Σταυρός εἶναι δύο γραμμές, ἡ μία κατακόρυφη καί ἡ ἄλλη ὁριζόντια γραμμή! Πάνω σ᾽ αὐτό τό σχῆμα, χριστιανοί μου, ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός καρφώθηκε, σταυρώθηκε, προσφέροντας τόν Ἑαυτό Του θυσία γιά τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ἔτσι ὁ Σταυρός λέγεται καί «ἁγία Τράπεζα», γιατί πάνω σ᾽ αὐτόν τελέστηκε ἡ ἐξιλαστήρια θυσία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ γιά μᾶς.

2. Ὁ Σταυρός, ἀδελφοί, ἐκφράζει ὅλη τήν πίστη μας, ὅλη τήν θεολογία μας. Καί ἡ θεολογία αὐτή εἶναι ἡ ἑξῆς: (α) Δημιουργηθήκαμε σταυροειδῶς, (β) ἁμαρτήσαμε σταυροειδῶς καί (γ) σωθήκαμε σταυροειδῶς. Τά ἐξηγῶ αὐτά τά τρία, πού εἶναι ὅλη ἡ πίστη μας:

(α) Δημιουργηθήκαμε σταυροειδῶς σημαίνει ὅτι πλαστήκαμε νά εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τόν Θεό καί ἑνωμένοι μέ τούς ἀνθρώπους. Γιατί ὁ Σταυρός εἴπαμε εἶναι δύο γραμμές, ἡ μία κατακόρυφη...

Αυθεντικές σχέσεις προσευχής...

Έρχονται στιγμές που η προσευχή χάνεται, σαν μια πηγή που σε δρόσιζε και τώρα την κατάπιε η δίψα της γης. Λόγια δεν βρίσκεις να πεις. Κάποτε χάνεται ακόμη κι αυτή η διάθεση να μιλήσεις με τον Θεό. Όμως δεν πρέπει να μας τρομάζει, γιατί αυτή είναι η ανθρώπινη ψυχή και η ζωή μας ολάκερη. Μια άστατη θάλασσα που πότε η γαλήνη της γλυκαίνει την ματιά μας και πότε τα κύματα της φοβίζουν την καρδιάς μας. Εκείνες τις στιγμές λοιπόν που όλα μοιάζουν δύσκολα και ράθυμα, ίσως και τεντωμένα στα άκρα της υπομονής ή στις αντοχές της θλίψης μας, ας μάθουμε την σχέση ειλικρίνειας με τον Θεό. «Ναι Θεέ μου, δεν έχω όρεξη για προσευχή, ούτε να σου μιλήσω δε μπορώ. Νιώθω να σε ποθώ, μα είμαι τόσο κουρασμένος και τόσο ψυχρός που λέξεις δε βρίσκω να σου πω. Ίσως και να μην θέλω….» Αυτή η ειλικρίνεια, αυτή η σιωπή, η αποδοχή ότι τώρα δεν μπορώ, δεν νιώθω, περνάω μια μεγάλη νύχτα, δίχως ενοχές γι αυτό, και χωρίς να απολογούμαι ή να στριμώχνω τον εαυτό μου, όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο ή παράδοξο, είναι προσευχή. Γιατί η προσευχή είναι ειλικρινής ζωντανός διάλογος με τον Θεό. Ο Θεός αναζητά πάντα ο ειλικρινές κομμάτι του εαυτού μας για να συνδεθεί. Οχι τον ρόλο ή την μάσκα μας. Η αυθεντικότητα είναι η γη που ανθίζει η σχέση με τον Θεό. Να μπορείς να του πεις ότι, τον αγαπάς με την ίδια ελευθερία που θα του έλεγες, ότι έχω παράπονα από σένα. Να έχεις την δίψα να τον κυνηγάς και άλλοτε να αφήνεις σε Εκείνον κάθε πρωτοβουλία του Έρωτα σας.

plibyos.blogspot.gr

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης: Ἡ Παναγία μας

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Πνευματικὲς ἐμπειρίες καὶ συμβουλές», Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κροστάνδης  Ἐκδόσεις: Ὀρθόδοξος Κυψέλη

Ταπείνωση τῆς Παναγίας

Τί ἀνύψωσε τὴ Μητέρα τοῦ Θεοῦ πάνω ἀπὸ ὅλα τὰ δημιουργήματα; Ἡ ταπείνωση. Ὁ Θεὸς «ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ» (Λουκ. 1, 48), καὶ γι’ αὐτὴ τὴν ἐπιβραβευμένη ταπείνωσή Της τὴν μακαρίζουν ὅλες οἱ γενιές. Καὶ ἐσὺ περισσότερο ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα προσπάθησε νὰ ἀποκτήσεις ταπείνωση. Ὁ Θεὸς στοὺς ταπεινοὺς δίνει τὴ χάρη, ἐνῶ στοὺς ὑπερήφανους ἀντιτάσσεται.

Ἡ Παναγία εὐεργετεῖ

Ἡ Παναγία εἶναι καὶ σήμερα ζωντανή. Καὶ ὄχι μόνο ζεῖ, ἀλλὰ καὶ ζωοποιεῖ καὶ θεραπεύει τὶς ψυχὲς καί, ἂν εἶναι πρὸς τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς, καὶ τὰ σώματα ἐκείνων τῶν πιστῶν ποὺ...

προσεύχονται σ’ Αὐτήν. Τὸ ἴδιο καὶ οἱ Ἅγιοι ζοῦν καὶ μετὰ τὸ θάνατο…

Στόμα που ευχαριστεί πάντοτε τον Θεόν, ου μη στερηθή των ευλογιών του Θεού....( Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης )

Στόμα που ευχαριστεί πάντοτε τον Θεόν, ου μη στερηθή των ευλογιών του Θεού, και στόμα που γογγύζει και πληγώνει τον μέγαν Ευεργέτην Του, είναι αδύνατον να μη τον παιδεύση ο Θεός. Αυτός μας έδωσε το είναι μας. Αυτός μας χορηγεί την ζωήν. Αυτός μας την διατηρεί με την ποικίλην θείαν Του πρόνοιαν. Αυτός, εχθρούς όντας πρότερον, δια του θανάτου του Υιού Αυτού μας κατήλλαξε και μας έκανε υιούς και κληρονόμους της βασιλείας Του! Αυτός μας καθαρίζει και αγιάζει δια μέσου των αγίων Του Μυστηρίων! 

 

Αυτός μας δίδει την ουράνιον και αγιωτάτην βρώσιν και πόσιν, δηλαδή το Πανάγιόν Του Σώμα και το Τίμιον Αίμα Του! Αυτός άγγελον επέστησε φύλακα εις όλην την ζωήν μας! Αυτός θα παραλάβη και την ψυχήν μας και θα την οδηγήση εις την αιώνιον κληρονομίαν! Αλλά τι ποιώ; Επιλείψει με ο χρόνος διηγούμενον, θα ευρεθώ ματαιοπονών, θέλοντας να μετρήσω την άμμον της θαλάσσης, τας απείρους ευεργεσίας του καλού μας Θεού! Κατόπιν λοιπόν τόσων αμετρήτων αγαθών να έχωμεν και γογγυσμών! Ω Θεέ μου, πάριδε την ημών αγνωμοσύνην και διάνοιξον ημών τον νουν, ίνα εννοήσωμεν το τι μας εχάρισεν η πατρική Σου καρδία και αποδώσωμεν μικράν ευχαριστίαν, όπως εύρωμεν συγγνώμην και έλεος.

                   Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης
elderephraimarizona.blogspot.gr

Υποδοχή Ιεράς Εικόνος Παναγίας «Βηματάρισσας»από την Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου Αγ. Όρους

Η Ιερά Μητρόπολη Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας έχει την ιδιαιτέρα μεγάλη τιμή και ευλογία να υποδέχεται την Ιερά Εικόνα της Παναγίας της «Βηματάρισσας», την οποία θα κομίσει από το Άγιον Όρος ο Πανοσιολογιώτατος Καθηγούμενος της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου Αρχιμ. Εφραίμ προς διηνεκή ευλογία.

Πρόγραμμα Υποδοχής & Ιερών Ακολουθιών

Παρασκευή 17 Μαρτίου 2017

• Ώρα 6.00μ.μ.: Επίσημη Υποδοχή της Ιεράς Εικόνος της Παναγίας «Βηματάρισσας» από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας κ. Γαβριήλ στη συμβολή των οδών Ηρακλείου & Κ. Βάρναλη (μπροστά από το Αστυνομικό Τμήμα) στη Νέα Ιωνία.
  Πομπή συνοδεία Στρατιωτικού αγήματος και Φιλαρμονικής προς τον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίων Αναργύρων, όπου θα ψαλεί η Ακολουθία των Χαιρετισμών στη Θεοτόκο.
• Ώρα 9.00μ.μ.: Ιερά Αγρυπνία προεξάρχοντος του Πανοσιολογιωτάτου Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου Γέροντος Εφραίμ, κατά την οποία θα ψάλει πολυμελής Βυζαντινή Χορωδία.

Σάββατο 18 Μαρτίου 2017

• Ώρα 07.00π.μ.: Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
• Ώρα 6.00μ.μ.: Πανηγυρικός Εσπερινός και το Μυστήριο του Ιερού Ευχελαίου.

Κυριακή 19 Μαρτίου 2017

• Ώρα 07.00π.μ.: Όρθρος, Θεία Λειτουργία και Ακολουθία Προσκυνήσεως Τιμίου Σταυρού, ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας κ. Γαβριήλ.
• Ώρα 6.00μ.μ.: Κατανυκτικός Εσπερινός, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας κ. Γαβριήλ και ομιλία υπό του Πανοσ. Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου Γέροντος Εφραίμ με θέμα: «Σταυρός ὁ φύλαξ τῆς Οἰκουμένης».

Δευτέρα 20 έως Παρασκευή 24 Μαρτίου 2017 καθημερινά

• Ώρα 07.00π.μ.: Όρθρος, Ώρες, και Εσπερινός με Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία.
• Ώρα 6.00μ.μ.: Μέγα Απόδειπνο και Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο.

Παρασκευή 24 Μαρτίου 2017

• Ώρα 7.00μ.μ.: Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός και οι Χαιρετισμοί της Θεοτόκου.

Σάββατο 25 Μαρτίου 2016

• Ώρα 07.00π.μ.: Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
• Ώρα 6.00μ.μ.: Πανηγυρικός Εσπερινός και Ιερά Παράκληση.

Ο Ιερός Μητροπολιτικός Ναός Αγίων Αναργύρων Νέας Ιωνίας θα παραμένει ανοικτός καθημερινά από τις 7 το πρωί έως τις 9 το βράδυ.

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως

www.nif.gr

Η αμέλεια, ο ακοίμητος κίνδυνος του πιστού

Γέροντας Ιωσήφ Ησυχαστής

Σε σχετικές ερωτήσεις μας, απαντούσε ότι η αμέλεια είναι η κύρια αιτία της αποτυχίας του ανθρώπου στον πνευματικό σκοπό του.

Τον ρώτησα κάποτε. πώς οι Πατέρες προβάλλουν ως αφορμή την κενοδοξία;

Και απάντησε........

π. Ἀνανίας Κουστένης: "Μεθ' ἡμῶν ὁ Θεὸς"

Ὁμιλία τοῦ πατρὸς Ἀνανία Κουστένη στὸν Ἱερὸ Ναὸ Κοιμήσεως Θεοτόκου Κολοκυνθούς
www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Ναυπάκτου Ἱερόθεος: «Χάριν τῆς ἑνότητος»

Tοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου 

καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Πολλές φορές στίς διάφορες συναντήσεις ἀνθρώπων, ἀκόμη καί σέ ἐκκλησιαστικά Συνοδικά Ὄργανα, διατυπώνεται ἡ ἄποψη ὅτι πρέπει νά συμφωνήσουμε σέ ἕνα θέμα, ἔστω καί ἄν ἔχουμε διαφορετική γνώμη, «χάριν τῆς ἑνότητος». Καί συμβαίνει τά ἴδια τά Συνοδικά Ὄργανα, στά ὁποῖα συμμετέχουν οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι, νά ἀποφασίζουν διαφορετικά, πράγμα τό ὁποῖο δικαιολογεῖται ὅτι γίνεται «χάριν τῆς ἑνότητος» ἤ «γιά τήν ἑνότητα».

Ὑπάρχουν δέ καί ἄνθρωποι, πολιτικοί, ἐκκλησιαστικοί, οἱ ὁποῖοι διατείνονται ὅτι ἀγωνίζονται γιά τήν ἑνότητα τοῦ σώματος στό ὁποῖο συμμετέχουν, ὡσάν κάποιοι ἄλλοι νά μή ἐνδιαφέρωνται γιά τήν ἑνότητα. 

Ἀπό τήν ἀρχή, πρέπει νά σημειωθῆ ὅτι ἡ ἑνότητα στήν κοινωνία καί τήν Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἀπώτερος στόχος στόν ὁποῖο πρέπει νά ἀποβλέπουμε. Ἰδίως στήν Ἐκκλησία αὐτό εἶναι σκοπός ὅλων, ἀφοῦ αὐτό ἐπιτεύχθηκε τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, σύμφωνα μέ τό Κοντάκιον τῆς ἑορτῆς: «Ὅτε καταβάς τάς γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος∙ ὅτε τοῦ πυρός τά γλώσσας διένειμεν, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε». Αὐτό εἶναι τό ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἐνεργεῖ στήν Ἐκκλησία. Ἔτσι, ἡ ἑνότητα στήν Ἐκκλησία εἶναι ἐμπειρία τῆς Πεντηκοστῆς, γι’ αὐτό ὑπάρχει ἑνότητα τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων στήν θεολογία.

Ὅμως, εἶναι ἀπαραίτητο νά σημειωθῆ ὅτι ἑνότητα μποροῦν νά ἔχουν καί ὅσοι ἐργάζονται...

Οσία Αναστασία η πατρικία

Κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Ιουστινιανού Α’ του Μεγάλου, ο οποίος βασίλευσε από το 527 μέχρι το 565 μ.Χ., ζούσε στην Κωνσταντινούπολη μια γυναίκα, ονόματι Αναστασία, η οποία καταγόταν από ευγενείς και πλούσιους γονείς και διακρινόταν για τη βαθιά ευσέβειά της προς το Θεό. Η γυναίκα αυτή, που ήταν πρώτη πατρι­κία του Βασιλιά, είχε το φόβο του Θεού στην ψυχή της και πορευόταν σύμφωνα με τις εντολές Του. Είχε, επίσης, φυσική ανδρεία και πολλή πραότητα, ώστε όλοι χαίρονταν με τις αρετές της, και βέβαια ο ίδιος ο Βασιλιάς.

Επειδή δε ο σπορέας των ζιζανίων, ο διάβολος, έχει τη συνήθεια να φθονεί πάντοτε και να διαβάλλει το καλό και, ακόμη, δεν αφήνει να έχουν ανάπαυση και ησυχία οι ενάρετοι άνθρωποι, φθονήθηκε η γυναίκα αυτή, η Αναστασία, από τη Βασί­λισσα. Μόλις όμως η όντως φρόνιμη κατά Θεόν Οσία πληροφορήθηκε από κάποιον ότι τη φθονούσε η βασίλισσα Θεοδώρα, είπε στον εαυτό της:

Οι 4 πολύτιμες αρετές που αναφέρονται στην ευχή του Αγ. Εφραίμ του Σύρου

Θα αναρωτιόταν κανείς γιατί από τα τόσα πάθη που έχουμε – μάλιστα ο όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός, στη Φιλοκαλία, τα απαριθμεί με τον αριθμό 300 – ο Όσιος Εφραίμ επέλεξε μόνο αυτά τα 4; Ο λόγος είναι ότι αυτά τα 4 πάθη έχουν τόση δύναμη, ώστε εύκολα να νεκρώνουν την ψυχή χωρίς να το καταλαβαίνουμε.

Ο Όσιος Εφραίμ, εκτός από την ικεσία για την απαλλαγή των παθών, ικετεύει τον Κύριο να του χαρίσει 4 πολύτιμες αρετές. Αυτές οι αρετές είναι η σωφροσύνη, η ταπεινοφροσύνη, η υπομονή και η αγάπη.

Η σωφροσύνη προϋποθέτει κατά κύριο λόγο την πίστη, την εμπιστοσύνη στο Θεό. Σωφροσύνη σημαίνει καθαρότητα, ακεραιότητα, να είναι κανείς σώος, ισορροπημένος πνευματικά. Η πρώτη αρετή είναι η καθαρότητα του σώματος και της ψυχής. Χριστιανός σημαίνει πεντακάθαρη κατάσταση.

Η δεύτερη αρετή είναι η ταπεινοφροσύνη. Πρώτος που μας δίδαξε αυτή την αρετή είναι ο ίδιος ο Κύριός μας. Ταπείνωση θα πει να μην έχεις καμία ιδιαίτερη υπόληψη για τον εαυτό σου, να μην έχεις την ψευδαίσθηση ότι κάποιος είσαι. Ο Όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος λέει πως ό,τι δεν γίνεται με ταπεινοφροσύνη και πνευματική γνώση, σε τίποτα δεν ωφελεί εκείνον που το πράττει.

Η επόμενη αρετή είναι η υπομονή. Διαβάζουμε στον Ευαγγελιστή Λουκά την φράση...

"Ἐὰν δὲν σμίξη καὶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία τὸ αἷμα της μὲ τὸ αἷμα τῶν ὁμολογητῶν καὶ μαρτύρων τῆς Εἰκονομαχίας καὶ τῶν ἁγίων Νεομαρτύρων, δὲν θὰ φέξη σ᾽ αὐτὸν τὸν τόπο"

Τοῦ Καθηγουμένου τῆς Ι.Μ Δοχειαρίου 

ΤΟ ΜΕΓΑ ΚΗΠΟΤΑΦΕΙΟΝ

Διάβασα στὸ Γεροντικό, ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ ἀρχαῖα βιβλία τοῦ μοναχικοῦ θεσμοῦ, ὅτι ὁ ἀββᾶς Μακάριος περπάτησε μέρες καὶ μέρες μέσα στὴν ἔρημο, γιὰ νὰ βρῆ τὸ κηποταφεῖο τοῦ Ἰαννῆ καὶ τοῦ Ἰαμβρῆ. Κι ἐγὼ χρόνια τώρα ψάχνω μὲ τὸν νοῦ μου νὰ βρῶ τὸ μεγαλύτερο νεκροταφεῖο τοῦ κόσμου. Εἶναι στὴν πολυάνθρωπη Ρωσσία; Εἶναι στοὺς ἀρχαίους λαοὺς τῆς Ἀνατολῆς; 

Εἶναι στὴν εὐδαίμονα Ἀμερική; Καὶ μετὰ ἀπὸ πολλοὺς συλλογισμούς, καλοὺς καὶ κακούς, κατέληξα σὲ ἕνα πολὺ πικρὸ συμπέρασμα. Εἶναι, μὴ τρομάξετε, οἱ ἐπίσκοποί μας στὴν Ἑλλάδα!

Χαλάει ὁ κόσμος, γκρεμίζονται τὰ πάντα (ἀκόμη καὶ εὐκτήριοι οἶκοι Ἰεχωβάδων καὶ δαιμονολατρῶν γίνονται μὲ τὶς εὐλογίες τῶν κρατούντων!)· οὔτε μιλιὰ οὔτε λαλιά. Κατήντησαν σὰν τὰ εἴδωλα τῶν ἐθνῶν· μήτε βλέπουσι μήτε ἀκούουσι μήτε λαλοῦσι! Οἱ τάφοι τῶν μαρτύρων καὶ τῶν ὁσίων πάντα λαλοῦν, θαυματουργοῦν, πληροφοροῦν, εὐωδιάζουν. Ἔχουμε σήμερα, δυστυχῶς, στὴν Ἐκκλησία ἕνα ζωντανὸ κοιμητήριο, ὅπου οὐκ εἰσὶ λαλιαὶ οὐδὲ λόγοι.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὑπερδύναμη στὸν κόσμο. Τὰ πολιτεύματα ὅλα θὰ καταστραφοῦν, ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία ποτέ.

Λαλῆστε. Μιλῆστε. Φωνάξτε!

Δείτε ένα παιδί και θα δείτε πως θέλει ο Θεός να ξαναγίνετε

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Βλέποντας ένα παιδί να τρέχει αντιλαμβάνεται κανείς την ανεμελιά του. Αυτήν την αίσθηση ελευθερίας που αποπνέει ο κάθε του βηματισμός. Τρέχει και αναδύεται το άρωμα της παιδικής του αρχοντιάς. Μιας αρχοντιάς γεμάτη καθαρότητα, απλότητα, αμνησικακία, αγάπη.

Ο Χριστός μας προτρέπει όλους να γίνουμε σαν τα παιδιά. «Εν εκείνη τη ώραπροσήλθον οι μαθηταί τω᾿Ιησού λέγοντες· τις άρα μείζων εστίν εν τη βασιλείατών ουρανών; καίπροσκαλεσάμενος ο ᾿Ιησούς παιδίον έστησεν αυτό εν μέσω αυτών και είπεν· αμήν λέγω υμίν, εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τάπαιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών». (Ματθ. 18,1)

Χρειάζεται λοιπόν να μιμηθούμε τα παιδιά. Όχι στην μωρία τους, αλλά στην ταπείνωσή τους, στην απαθή τους συμπεριφορά. Καλούμαστε όμως συγχρόνως και να μην κλείσουμε την ανάβαση τους πάνω σε κάποιο νοητό ουράνιο τόξο που αναγεννά τον πόθο για το υπέρλογο και άπειρο…

"Εκείνοι ποὺ ὁμιλοῦν πληθωρικὰ περὶ ἀγάπης νοθεύουν τὸ περιεχόμενό της γιά νὰ περιπτυχθοῦν ὅλους τούς αἱρετικοὺς ὅλων τῶν ἀποχρώσεων"

Γέρ. Ἐφραὶμ Φιλοθεΐτου (Ἀριζόνας)

(Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸν ἔνθρονιστήριον λόγον τοῦ Γέροντος, 1974)

* Η Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι Καθολικὴ μὲ τὴν ἔννοιαν, ὅτι κατέχει ὅλο το πλήρωμα τῆς ἀληθείας καὶ τῆς χάριτος διὰ τὸν φωτισμὸν καὶ τὴν ἀπολύτρωσιν τοῦ κόσμου καὶ ἐπὶ πλέον εἶναι Καθολικὴ μὲ τὴν ἔννοιαν ὅτι «δυνάμει» τείνει, ὄχι νὰ κατακτήση, ἀλλὰ νὰ ἁγιάση τὸν κόσμον. Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας ὁ Χριστὸς καὶ ἠμεῖς μέλη ἐκ μέρους συνδεόμενοι διὰ τῆς κοινῆς πίστεως «ἐν τῷ συνδέσμω τῆς ἀγάπης».

* Όσο περισσότερο ἁγιάζομε ὁ καθένας τὸν ἐαυτόν μας, τόσο περισσότερο αγιαζεταί το σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ κατὰ τὸν ἀνθρώπινο χαρακτήρα της, διότι κατὰ τὸν θεῖον τῆς χαρακτήρα εἶναι τόσον ἁγία ὅσον καὶ ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς. Ἡ Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἱστορία ἀγῶνος ἐξαγιασμοῦ τῶν πιστῶν της.

* Όλοι ὅσοι πιστεύουν ἀληθινά, ἀγαποῦν ἐν ἀληθεία ὅσοι δὲν πιστεύουν ἀληθινὰ ἀγαποῦν ἐν ὑποκρίσει. Εμείς ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ἀγαποῦμε ὅλους καὶ ἐπιθυμοῦμε νὰ ἔρθουν σὲ ἐπίγνωση τῆς ἀληθείας. Ἔτσι μᾶς δίδαξε «ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης» ἔτσι ἀναπαύεται ἡ συνείδησίς μας. Δὲν ἐχθραινόμεθα πρὸς τοὺς ἀνθρώπους ἐξ αἰτίας τῆς αἱρέσεως ἥ τῆς ἀπιστίας των, ἀλλὰ καὶ δὲν θὰ ἀγαπήσωμεν ποτὲ τὴν ἀπιστίαν ἡ τὴν αἵρεσιν χάριν τῶν ἀνθρώπων, διότι θὰ ἀποξενωθοῦμε ἀπὸ τὸν Θεόν.

* Ὁ Θεὸς διοχετεύει τὴ δύναμη τῆς ἀγάπης Του, ὅταν προσκυνήται «ἐν Πνεύματι καὶ ἀληθεία».

* Εκείνοι ποὺ ὁμιλοῦν πληθωρικὰ περὶ....

ἀγάπης νοθεύουν τὸ περιεχόμενο της για νὰ περιπτυχθοῦν ὅλους τους αἱρετικοὺς ὅλων των ἀποχρώσεων. Εἶναι τόσο ψεύτικη αὐτὴ ἡ ἀγάπη ὅσο καὶ τὰ ψεύτικα λουλούδια....

Δεν μας σκοτώνει ο Θεός…

Όχι δεν μπορώ σαν Xριστιανός να δεχθώ ότι o Θεός και η Παναγία θέλουν να πεθαίνουν οι άνθρωποι, να σκοτώνονται στις εθνικές οδούς, να σφάζονται στους πολέμους και να υποφέρουν στα ογκολογικά τμήματα των νοσοκομείων. 

Ο Θεός που αποκάλυψε ο Χριστός δεν είναι ένας αιμοσταγής μανιακός δολοφόνος, εραστής του θανάτου, που χαίρετε τον κοπετό, τα δάκρυα και την οδύνη των ανθρώπων. Δεν κατασκευάζει θανάτους, δεν προκαλεί δυστυχήματα, δεν ζητά τον θάνατο του ανθρώπου. Διαλέγει να πεθάνει Εκείνος αντί για μας. Ο Σταυρός του θα παραμένει πάντα σκάνδαλο στον παραλογισμό της ανθρώπινης ιστορίας. Πειστήριο ότι ουδέποτε θέλησε τον δικό μας θάνατο, αλλά πέθανε αυτός αντί για εμάς. 

«Ο Θεός των Χριστιανών είναι από τους πιο παράξενους,

ΤΟ ΧΕΡΙ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ

π. Δημητρίου Μπόκου

Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπό σας

κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά,

ἕναν ὦμο ν’ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας,

ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας,

κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας,

ἔστω καὶ μιὰ φορά;

Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγὴ

γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους;

Ἕ­να αἰχ­μη­ρό­τα­το βέ­λος ρί­χνει κα­τευ­θεί­αν στὴν καρ­διὰ τῆς  βο­λι­κῆς μας ἐ­πα­νά­παυ­σης ὁ ποι­η­τὴς Ντί­νος Χρι­στι­α­νό­που­λος μὲ τοὺς στί­χους αὐ­τούς. Ποι­ὸς κά­θε­ται νὰ σκε­φθεῖ τὸν ἄλ­λο, τὴ στιγ­μὴ ποὺ ἐ­μεῖς εἴ­μα­στε μιὰ χα­ρά;

Κι ὅ­μως αὐ­τὴ θά ’­πρε­πε νὰ εἶ­ναι ἡ μό­νι­μη ἀ­γω­νί­α καὶ ἀ­νη­συ­χί­α μας. Πῶς γί­νε­ται νὰ χαι­ρό­μα­στε τὴ ζω­ή μας ἀ­νέ­με­λα, ὅ­ταν ἄλ­λοι πα­ρα­δί­πλα ὑ­πο­φέ­ρουν; Ἡ ἀ­δι­α­φο­ρί­α δὲν μπο­ρεῖ νὰ ἔ­χει θέ­ση στὴ ζω­ὴ τοῦ Χρι­στια­νοῦ. Χρι­στια­νὸς ση­μαί­νει νὰ εἶ­σαι τοῦ Χρι­στοῦ. Καὶ ὁ Χρι­στὸς ἔ­ζη­σε μό­νο γιὰ τοὺς ἄλ­λους. Κα­θό­λου γιὰ τὸν ἑ­αυ­τό του. «Ἑ­αυ­τὸν ἐ­κέ­νω­σεν» (Φιλ. 2, 7). Τὸν σταύ­ρω­σε γιὰ μᾶς.

Ἔ­δει­ξε μὲ τὸν τρό­πο αὐ­τό, ὅ­τι ἀ­ξί­α δὲν ἔ­χει μιὰ ζω­ὴ μὲ κα­λο­πέ­ρα­ση, ἀλ­λὰ μιὰ ζω­ὴ προ­σφο­ρᾶς στὸν ἄλ­λο. Ὕ­ψι­στο σκο­πό της, βα­θύ­τα­το νό­η­μά της, ἀ­πό­λυ­τη πλη­ρό­τη­τά της ὅ­ρι­σε τὴν ἀ­γά­πη.

Μὰ ἐ­μεῖς δι­α­στρέ­ψα­με καὶ τὸ πε­ρι­ε­χό­με­νο τῆς ἀ­γά­πης. Στὸν δι­κό μας κό­σμο, ὅ­που κέν­τρο βά­λα­με τὸν ἑ­αυ­τό μας, ἀ­κό­μα καὶ ἡ ἀ­γά­πη δὲν εἶ­ναι ἀ­κρι­βῶς ἀ­γά­πη. «Ἡ ἀ­γά­πη γιὰ τὸν συ­νάν­θρω­πό μας δὲν εἶ­ναι τά­χα ἐ­πι­τα­κτι­κὴ ἀ­νάγ­κη γιὰ μιὰ και­νούρ­για ἰ­δι­ο­κτη­σί­α;»

Εἶ­ναι ὁ Νί­τσε αὐ­τὸς ποὺ ἀ­να­ρω­τι­έ­ται. Καὶ συ­νε­χί­ζει τὴ σκέ­ψη του, λέ­γον­τας ὅ­τι σὲ μιὰ τέ­τοι­α ἀ­γά­πη συμ­βαί­νει ὅ,τι καὶ σὲ κά­θε μας ἐ­πι­θυ­μί­α γιὰ ὁτιδήποτε και­νούρ­γιο: «Κου­ρα­ζό­μα­στε μὲ τὸ πα­λιό, γιὰ ὅ,τι γνω­ρί­ζου­με κα­λὰ καὶ σί­γου­ρα. Ἔ­χου­με ἀ­νάγ­κη νὰ τεν­τώ­σου­με τὰ χέ­ρια μας ἀ­κό­μα πιὸ μα­κριά. Καὶ τὸ πιὸ ὄ­μορ­φο το­πί­ο, ὅ­ταν τὸ ζή­σου­με, ὅ­ταν τὸ ἔ­χου­με μπρο­στὰ στὰ μά­τια μας γιὰ τρεῖς ὁ­λό­κλη­ρους μῆ­νες, μᾶς κου­ρά­ζει, δὲν εἴ­μα­στε βέ­βαι­οι γιὰ τὴν ἀ­γά­πη μας γι' αὐ­τό. Κά­ποι­α ἄλ­λη μα­κρι­νὴ ὄ­χθη, μᾶς τρα­βά­ει πε­ρισ­σό­τε­ρο. Γε­νι­κό­τε­ρα, μιὰ κα­το­χὴ μει­ώ­νε­ται μὲ τὴ χρή­ση».

Μιὰ ἀ­γά­πη λοι­πὸν ποὺ εἶ­ναι ἐ­πι­τα­κτι­κὴ ἀ­νάγ­κη ἰ­δι­ο­κτη­σί­ας, κα­το­χῆς τοῦ ἄλ­λου γιὰ εὐ­χα­ρί­στη­ση τοῦ ἑ­αυ­τοῦ μας, γρήγορα κα­ταν­τά­ει πράγ­μα βα­ρε­τό. Δὲν ὑ­πάρ­χει εὐ­χα­ρί­στη­ση, ποὺ νὰ μὴ γί­νε­ται μὲ τὸν χρό­νο ἀ­νια­ρή. Γίνεται βαρετὸς ὁ ἄλλος καὶ πρέπει νὰ ἀντικαθίσταται συνεχῶς, ὅταν, ἀντὶ νὰ τὸν κάνουμε ἀποδέκτη τῆς ἀγάπης μας, τὸν μεταβάλλουμε σὲ ἁπλὸ ὄργανο τῆς εὐχαρίστησής μας. Εἶ­ναι ἡ κα­τά­ρα τῆς ἐ­γω­κεν­τρι­κῆς μας ἀ­να­ζή­τη­σης. Νὰ μὴ σταματάει πο­τέ. Νὰ ψά­χνει ἀ­κό­ρε­στη γιὰ νέ­ους τρόπους καὶ εἴ­δη εὐ­χα­ρί­στη­σης.

Μὰ εἶ­ναι κά­τι δι­α­φο­ρε­τι­κὸ ἡ ἀ­γά­πη ποὺ προ­σφέ­ρε­ται, τὸ χέ­ρι ποὺ δί­νεις γιὰ νὰ στη­ρι­χτεῖ κά­ποι­ος ἐ­πά­νω του, ὄχι γιὰ νὰ πάρεις κάτι ἐσύ. Ὅταν ἀ­γα­πᾶς τὸν ἄλλο γιὰ ὅ,τι ἀκριβῶς εἶναι αὐτὸς ὁ ἄλλος, ὄ­χι γιὰ δική σου εὐ­χα­ρί­στη­ση. Αὐτὸ εἶναι κά­τι ποὺ θὰ σὲ γε­μί­ζει πάν­το­τε χα­ρά. Μιὰ ἐμ­πει­ρί­α ποὺ θὰ πα­ρα­μέ­νει ζων­τα­νή, ἀ­ξέ­χα­στη, ἀ­κό­μα κι ὅ­ταν ὅ­λα βου­λιά­ξουν στῆς λή­θης τὸν ἀ­πύθμενο βυ­θό. Τὸ πε­ρι­γρά­φει ὄ­μορ­φα ὁ ποι­η­τής: