Ὁ Ἀββὰς Ἰσσὰκ γιὰ τοὺς πειρασμοὺς στὸν πνευματικὸ ἀγώνα

Ἀββὰς Ἰσαὰκ ὁ Σύρος

«Γνώριζε ὅτι χωρὶς πειρασμοὺς εὑρίσκεσαι μακριὰ ἀπὸ τὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι δὲν περπατᾶς στὰ ἴχνη τῶν ἁγίων. Ὅταν ζεῖς ἐνάρετα, περίμενε πειρασμούς. Ὅποιος δὲν πιστεύει στὸ Θεό, φοβεῖται καὶ τὴ σκιὰ του ἀκόμη. Ὅποιος ἔχει τὸν ἔπαινο τῆς συνειδήσεως, ἔχει τὴν ἐπιθυμία τοῦ θανάτου!... Οἱ πειρασμοὶ μᾶς χαλιβδώνουν στὴν ἀρετή. Ἀλλιῶς οἱ ἀρετὲς εἶναι ἀδόκιμες καὶ ψεύτικες. Οἱ πειρασμοὶ ὁδηγοῦν στὴν ἀπόκτηση τῆς σοφίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ Πίστη στὸ Θεὸ ὁδηγεῖ στὴν περιφρόνηση τῶν πειρασμῶν».

www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Ἅγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης: «Αἰσθάνομαι πόσο ἔντονα ἐργάζονται μυστικὰ γιὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Ἑλλάδος»

16 Ἰανουαρίου 1982 

«Ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασι. Αἰσθάνομαι πόσο ἔντονα ἐργάζονται μυστικὰ γιὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Ἑλλάδος. Ἀρχίσανε μὲ τὴν γλῶσσα. Ὅσο ξεπέφτει ἡ γλῶσσα τόσο ξεπέφτει ὁ λαός. 

Λένε ὅτι θέλουν νὰ εὐκολύνουν τὰ παιδιά. Ἀλλ’ αὐτὸ δὲν εἶναι σωστό. Τὰ παιδιὰ καὶ πάλι δὲν θὰ μάθουν γράμματα, γιατὶ ἄλλο εἶναι τὸ αἴτιο. Τὸ αἴτιο εἶναι ἡ ὀρφάνια, ἡ ἔλλειψη τοῦ πατέρα. Ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεό. Αὐτὴ δίνει τόπο στὸν παλαιὸ ἄνθρωπο ποὺ μπερδεύεται μὲ τὸν νέο καὶ κάνει μπερδεμένη τὴν ψυχή.» 

[…] Ὁ ἄσωτος ὅταν κατάλαβε τὴν ἀπελπιστικὴ κατάστασή του εἶπε μέσα του «Θὰ σηκωθῶ νὰ πάω στὸν πατέρα μου». 

Γιὰ νὰ τὸ εἰπεῖ ὅμως αὐτὸ αἰσθανόταν ὅτι εἶχε πατέρα, γιατὶ μόνο ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἔχει πατέρα μπορεῖ νὰ εἰπεῖ «θὰ γυρίσω στὸν πατέρα μου». 

Γι’ αὐτὸ, ὁ διάβολος ἢ ὁ παλαιὸς μέσα μας ἄνθρωπος προσπαθεῖ νὰ μᾶς πείσει ὅτι δὲν ἔχουμε πατέρα, ὅτι εἴμεθα ὀρφανοὶ καὶ γι’ αὐτὸ δὲν ἔχουμε ποῦ νὰ ἐπιστρέψουμε. Ἄρα μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ἀπελπισία καὶ στὴν αὐτοκτονία. Θυμηθεῖτε ὅτι ὁ Ἰούδας κατάλαβε ὅτι ἁμάρτησε μὲ τὸ νὰ παραδώσει αἷμα ἀθῶο, ἀλλὰ δὲν αἰσθανόταν ὅτι εἶχε πατέρα καὶ δὲν εἶχε πιὰ νόημα γι’ αὐτὸν ἡ ζωὴ καὶ ἔτσι ἀπηγχονίσθη μόνος του. 

Ἡ ἔλλειψη νοήματος στὴν ζωή, ποὺ ἀποτελεῖ πρόβλημα γιὰ ἑκατομμύρια ἀνθρώπους ἔχει θεμέλιο καὶ αἰτία της τὸ γεγονὸς ὅτι....

ὅλοι αὐτοὶ δὲν γνωρίζουν ἢ δὲν πιστεύουν ὅτι ἔχουν πατέρα καὶ μάλιστα ὅτι ἔχουν πατέρα τὸν ἴδιο τὸν Θεό ποὺ εἶναι ἕτοιμος νὰ τοὺς ὑποδεχθεῖ μὲ ἀνοιχτὴ ἀγκαλιά.

Ὁ ἄσωτος δὲν ἀπελπίστηκε, διότι εἶχε πατέρα ὁ ὁποῖος τὸν περίμενε, ὅπως πίστευε, παρ’ ὅλο ποὺ αἰσθανόταν ὅτι δὲν εἶναι ἄξιος νὰ εἶναι γυιός του. Ὁ Ἰούδας αὐτοκτόνησε, γιατὶ δὲν πίστευε πιὰ ὅτι εἶχε πατέρα, ἀφοῦ τὸν πρόδωσε γιὰ τριάκοντα ἀργύρια. 

Τὸ βασικό, λοιπόν, αἴτιο τῆς κακοδαιμονίας μας εἶναι ὅτι αἰσθανόμαστε ὅτι εἴμαστε ὀρφανοί (κατὰ τὴν ἀντίληψή μας) καὶ ἔτσι μᾶς κάνει ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος νὰ πιστεύουμε καὶ νὰ ζοῦμε στὴν ὀρφάνια καὶ στὴν ἀπελπισία τῆς ὀρφάνιας. 

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ἀπὸ τὸ Σημειωματάριο ἑνὸς Ὑποτακτικοῦ, τ. Α΄»

www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Πατρικές παραινέσεις

• Η υπόμνηση των ειδών και μερών του παλαιού ανθρώπου που παρουσιάζεται σαν προσβολή, ας μη μας ανησυχούν. Άλλη είναι η προσβολή, άλλος ο συνδυασμός, άλλη η αποπλάνηση του νου που δεν έχει αρκετή πείρα και άλλη είναι η ήττα, αν υπάρξει.

• Εφόσον υπάρχει αγάπη και εγκράτεια, κανένα φαύλο πράγμα δεν μπορεί ποτέ να επικρατήσει, όπως επίσης και καθετί που η ψυχή αποστρέφεται και μισεί.

• Τα αβυσσαλέα κρίματα του Θεού, επιτρέπουν τις αλλοιώσεις, είτε φυσικές είτε συμβατικές, για να γυμνάζουν τους αθλητές στην μάχη του πολέμου και εδώ ακριβώς χρειάζεται το άλας, δηλ. η διάκριση.

• Καθετί που η πρόθεση του ανθρώπου το απωθεί, μην το φοβάστε· δεν μπορεί να σταθεί, είναι ολιγοχρόνιο. Ούτε πάλιν η μάχη και ο πόλεμος είναι θέμα ενοχής. Αφορμές μάλλον πίστεως ή απιστίας δίδονται.

• Καλή, ασφαλώς, είναι η ακρίβεια, αλλά μεγαλύτερη είναι η διάκριση και η μετ’ αυτής οικονομία. Ο Ιησούς μας, όταν ήλθε σ’ εμάς,

Τυρινή: Ο τελετουργικός προθάλαμος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής

Η εβδομάδα της Τυροφάγου ή Τυρινής αποτελεί το πρόπυλο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Από την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου έχει ξεκινήσει η σταδιακή εισαγωγή των πιστών στο κλίμα της τεσσαρακονθήμερης περιόδου με τη χρήση του λειτουργικού βιβλίου του Τριωδίου. Την εβδομάδα της Τυρινής όμως, το Τριώδιο χρησιμοποιείται κατά κόρον όλες τις ημέρες και όχι μόνο την Κυριακή (Τελώνου και Φαρισαίου, Ασώτου, Απόκρεω) ή και το Σάββατο (προ της Απόκρεω – των Ψυχών), όπως συνέβαινε τις δυο προηγούμενες εβδομάδες.

            Ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της παρούσας εβδομάδας, ως εισαγωγικής στο πνεύμα και την ουσία της Σαρακοστής, είναι εμφανής και στην τυπική διάταξη των ακολουθιών των καθημερινών. Από το εσπέρας της Κυριακής των Απόκρεω, έως και την Παρασκευή της Τυρινής παρατηρείται η χρήση του Τριωδίου σε όλες τις ακολουθίες, με αποκορύφωμα την Τετάρτη και την Παρασκευή, οπότε η αδυναμία τέλεσης Θείας Λειτουργίας μεταβάλλει την τυπική διάταξη σε σχεδόν όμοια με εκείνη των καθημερινών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

            Εξετάζοντας το τυπικό των ημερών αυτών, προβαίνουμε στις ακόλουθες τελετουργικές επισημάνσεις:

«Η απάθεια έρχεται μόνον δια της νοεράς προσευχής..»

Κάθεται λοιπόν ο άνθρωπος και ακούει την καρδιά που δουλεύει. Έ! το δούλεμα αυτό βγάζει εμπόριο. Όπως μια μηχανή, την βάζουμε μπροστά και δουλεύει, το ίδιο συμβαίνει όταν προχωρήση η επιστήμη της προσευχής. Όπως όταν στις αρχές είναι χειροκίνητες οι μηχανές χρειάζονται κόπο· όταν όμως τις ρυθμίση ο μηχανικός ώστε να γίνουν αυτόματες και με ηλεκτρισμό, τότε βγάζουν περισσότερη δουλειά και χωρίς κόπο. Παρόμοια συμβαίνει και με την προσευχή. Στην αρχή χρειάζεται κόπος για να ρυθμίση κανείς την προσευχή με την αναπνοή του· κατόπιν όμως γίνεται αυτόματα αυτή η εργασία και ο νους την παρακολουθεί, όπως ο μηχανικός παρακολουθή την αυτόματη μηχανή. Εν τω μεταξύ αν βρήτε και καμμιά δυσκολία ώσπου να μπήτε στο ρυθμό, μου την λέτε. Εσείς θα βάλλετε αρχή και ό,τι δυσκολία βρήτε να μου την πήτε να την ρυθμίσω εγώ, να μπή το νερό στο αυλάκι, μετά θα τρέχη μόνο του.

Την προσευχή θα την βοηθήση, όπως είπαμε, η σιωπή των χειλέων, να μη έχουμε παρρησία και υπερηφάνεια. Είναι πάρα πολύ μεγάλο εμπόδιο στην προσευχή η υπερηφάνεια. Όταν θα προσεύχεσθε, μόλις θα γεννά το μυαλό λογισμούς,

Μητροπολίτης Γόρτυνος Ἰερεμίας: Οἱ ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄκτιστες

Ἱερὰ Μητρόπολις Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως

Δογματικά, βασικά τῆς Ὀρθόδοξης Δογματικῆς (1)

1. Τά κηρύγματά μας, ἀδελφοί χριστιανοί, ἀναφέρονται στά Δόγματα τῆς Ὀρθόδοξης πίστης μας. Τά Δόγματα αὐτά, γιά τά ὁποῖα σᾶς μίλησα γενικά στό προηγούμενο κήρυγμά μου, εἶναι οἱ σωστές γραμμές, ἄς τό πῶ ἔτσι, σύμφωνα μέ τίς ὁποῖες πρέπει νά βαδίζουμε, γιά νά ζοῦμε τόν Θεό μας, γιά νά πετύχουμε τήν σωτηρία μας. Μέ τά Δόγματα ἐκφράζεται ὅλη ἡ διδασκαλία τῆς Ὀρθόδοξης πίστης μας, πού λέγεται «Δογματική» διδασκαλία. 

Ἤθελα ὅμως ἀπό τήν ἀρχή νά σᾶς πῶ, ἀδελφοί, μερικές γενικές ἀρχές, πού ἀποτελοῦν τήν βάση τῆς Ὀρθόδοξης Δογματικῆς διδασκαλίας. Ἡ πρώτη βάση εἶναι αὐτό πού εἴπαμε στό προηγούμενο κήρυγμά μας, ὅτι στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας δέν δημιουργοῦμε καινούργια Δόγματα, καινούργιες ἀλήθειες. Αὐτό τό κάνουν οἱ Παπικοί, πού τό σύστημά τους, σάν νά εἶναι μιά...

Δευτέρα Παρουσία: τέλος και αρχή

α) Τρίτη Κυριακή του Τριωδίου σήμερα και στα βιβλικά και λειτουργικά κείμενα κυριαρχεί η έσχατη κρίση. Σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση η σημερινή Κυριακή συμβολίζει το τέλος του κόσμου, ενώ η επόμενη την αρχή του. Όσοι ασκούν έμπρακτα την αγάπη συμβολίζονται με πρόβατα, ενώ όσοι αμελούν για τις ανάγκες των συνανθρώπων τους με ερίφια. Δικαιοκρίτης είναι ο Χριστός, του οποίου η Δεύτερη Παρουσία θα διαφέρει από την πρώτη. Διότι κατά την πρώτη κατοίκησε σε σπήλαιο, έγινε σημείο αντιλεγόμενο, αγνοήθηκε, διώχθηκε, σταυρώθηκε. Κατά τη δεύτερη έλευσή Του θα έλθει “εν τη δόξη αυτού και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού” και θα καθίσει στον θρόνο της δόξας Του.

β) Το πότε θα γίνει η Δεύτερη επί γης Παρουσία του Κυρίου είναι γνωστό μόνο στον Θεό. Αυτό που διδάσκεται εμφαντικά στη βιβλική, πατερική και λειτουργική παράδοση είναι ότι οι χριστιανοί πρέπει να είναι διαρκώς σε πνευματική ετοιμότητα και εγρήγορση. Να τρέφονται από τα έσχατα και να αντιφεγγίζουν στην καθημερινή τους αναστροφή τη λαμπρότητα της θείας δόξας και βασιλείας. Να μην απολυτοποιούν και αυτονομούν την παρούσα ζωή διαχωρίζοντάς την από τη μέλλουσα. Αλλά

Ἅγιος Παΐσιος: "Δὲν ὑπάρχουν φυσικὰ μακαριότεροι ἄνθρωποι ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἔπιασαν ἐπαφὴ μὲ τὸν Οὐράνιο Σταθμὸ"

Ἐπιμέλεια: Ἠλιάδης Χριστόδουλος - φιλόλογος

Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης - "Λόγοι περὶ προσευχῆς"

Ἡ ψυχὴ ποὺ συγκινεῖται ἀκόμη ἀπὸ τὶς ὀμορφιὲς τοῦ ὑλικοῦ κόσμου, φανερώνει ὅτι ζεῖ ἀκόμη μέσα της ὁ μάταιος κόσμος, γι’ αὐτὸ ἕλκεται ἀπὸ τὴν πλάση καὶ ὄχι ἀπὸ τὸν Πλάστη, ἀπὸ τὸν πηλὸ καὶ ὄχι ἀπὸ τὸν Θεό. Δὲν ἔχει σημασία, ἐὰν ὁ πηλὸς αὐτὸς εἶναι καθαρὸς καὶ δὲν εἶναι λάσπη ἁμαρτίας, διότι ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ συγγενεύει καὶ μὲ τὸ πνεῦμα ἑνώνεται μὲ τὸν Θεό, διὰ τῆς προσευχῆς.

Προσέχετε την υπακοήν σας, εάν καλώς την εργασθήτε, δι’ αυτής θα κερδίσετε την αιώνιον ζωήν, εάν κακώς, η κόλασις θα είναι το τέλος. ( Γέροντας Εφραίμ Φιλοθειτης )

Προσέχετε την υπακοήν σας, εάν καλώς την εργασθήτε, δι’ αυτής θα κερδίσετε την αιώνιον ζωήν, εάν κακώς, η κόλασις θα είναι το τέλος.

 Λοιπόν ξυπνάτε από την λήθην και την ραθυμίαν, καιρός εξ ύπνου αμελείας να εγερθώμεν, διότι το τέλος της ζωής μας άδηλον και πότε θα ξυπνήσωμεν; 

Όταν έλθη ο Αρχάγγελος να πάρη την ψυχήν μας; Τότε το ξύπνημα εκείνο δεν ωφελεί. Καιρός στεφάνων ο μέλλων αιών, ο νυν, αγώνος, κόπου και πάλης.

 
Βιάζεσθε, λέγετε την ευχήν, παύσατε τας αργολογίας, κλείσατε το στόμα σας από την κατάκρισιν, βάλετε θύραν και κλείθρα εις τα περιττά λόγια. Ο καιρός περνά και οπίσω δεν γυρίζει και αλλοίμονόν μας, εάν χωρίς πνευματικά κέρδη φύγη ο χρόνος. Αυτά σας γράφω, αυτά να μελετάτε, αυτά να πράσσετε, και ο Θεός της αγάπης να είναι μαζί σας και η γλυκειά μας Παναγία να σας δυναμώνη, να σας φωτίζη και να σας προθυμοποιή εις τον αγώνα.



Γέροντας Εφραίμ Φιλοθειτης

elderephraimarizona.blogspot.gr

Το θεόσδοτο δώρο της χαράς

«Ο δε καρπός του Πνεύματος έστιν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια».
(Γαλάτας ε’22).

Ο Θείος Απόστολος Παύλος στο προαναφερόμενο χωρίο αποκαλύπτει τα χαρίσματα που παρέχει το Πνεύμα το Άγιο στους πιστούς που ζουν εν Πνεύματι και αληθεία. Αφού απαρίθμησε προηγουμένως τους καρπούς της αποστασίας εκ της θεϊκής πορείας (Γαλ. ε’ 19-22), καταγράφει στη συνέχεια τί το Πνεύμα δωρίζει σ’ όσους είναι του Χριστού, σ’ αυτούς που έχουν σταυρώσει τον αμαρτωλό εαυτό τους μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες τους.

Αξιώνονται να γίνουν δοχεία καθαρά του Αγίου Πνεύματος, περιέχοντα καρπούς γλυκείς, τις χριστομίμητες θείες αρετές, όσοι «εν καινότητι ζωής» πορεύονται.

Ας επικεντρώσουμε την αναφορά μας στο θεόσδοτο δώρο της χαράς, που το αναζητά επίμονα κάθε ανθρώπινη ψυχή.

Πατήρ Ευάγγελος Χαλκίδης ~ Ένας ασκητής Ιερέας

Πατήρ Ευάγγελος Χαλκίδης

Ένας ασκητής Ιερέας

Ο πατήρ Ευάγγελος Χαλκίδης γεννήθηκε το έτος 1923. Οι γονείς του ήταν πρόσφυγες από την Μαγνησία της Μικράς Ασίας. Περιπλανώμενοι μέχρι να εγκατασταθούν κάπου οριστικά, πέρασαν από την Λαμία, ενώ η μητέρα του ήταν έγκυος. Τότε γέννησε στον γυναικωνίτη του Ιερού Μητροπολιτικού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Λαμίας. Οι ιερείς του ναού, μη θέλοντας το παιδί να φύγη αβάπτιστο από εκεί, το βάπτισαν και του έδωσαν το όνομα «Ευάγγελος» από το όνομα του ναού.

Η μεγάλη του επιθυμία και ο ζήλος που πλημμύριζε την ψυχή του από μικρό παιδί, ήταν ν’ ακολουθήση το δρόμο του Χριστού και να υπηρετήση την Εκκλησία Του. Είχε Πνευματικό του τον εσχάτως ανακηρυχθέντα άγιον Γεώργιον Καρσλίδην, ο οποίος τον καθωδηγούσε και τον προετοίμαζε για την ιερωσύνη.

Όταν ήλθε σε ηλικία γάμου ενυμφεύθη την Μικρασιατικής καταγωγής Μελαχροινή Μητράρα από την Μυτιλήνη, η οποία αργότερα ως πρεσβυτέρα σήκωσε μαζί του τον Σταυρό και ήταν γι’ αυτόν ο καλός Κυρηναίος. Ο Θεός του χάρισε έξι παιδιά. Πέντε αγόρια και ένα κορίτσι.

Στην αρχή εργαζόταν στο εργοστάσιο Σιδηροδρόμων (μηχανουργείο του ΣΕΚ). Όταν ανακοίνωσε στους συναδέλφους του ότι θα γίνη παπάς, τον ειρωνεύοντο, χτυπούσαν τενεκέδες σαν θυμιατήρι και του έκαναν και άλλα πειράγματα, αλλά δεν τον επηρέασαν αυτά. Ο πόθος και η αγάπη του για την ιερωσύνη, ωδήγησαν τα βήματά του στον τότε Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ.κ. Παντελεήμονα Α’ (Παπαγεωργίου). Στον Μητροπολίτη παρουσιάσθηκαν μαζί με τον κουμπάρο του Στέφανο Γιαννουλίδη, που ήθελε κι αυτός να ιερωθή.

Ο Δεσπότης αρχικά ήταν πολύ διστακτικός μέχρι αρνητικός, γιατί, ενώ ήσαν και οι δύο αγνοί και ενάρετοι άνθρωποι, ήταν όμως εντελώς αγράμματοι. Βλέποντας όμως ο Αρχιερεύς την απλότητά τους, την επιμονή τους και τον φλογερό πόθο τους για την ιερωσύνη, άρχισε να προβληματίζεται. Σ’ αυτό πολύ βοήθησε και η μαρτυρία δύο σπουδαίων κληρικών: Του π. Λεωνίδα Παρασκευοπούλου (μετέπειτα Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης) και του π. Φωτίου Σταμοπούλου, του πνευματικού του Ευαγγέλου, που πήγαινε μετά την κοίμηση του οσίου Γεωργίου Καρσλίδη.

Ζήτησε, λοιπόν, ο Δεσπότης να του φέρουν ένα βιβλίο κι έβαλε τους δύο υποψηφίους να διαβάσουν. Αλλά τι να διαβάσουν, αφού δεν ήξεραν γράμματα; Τότε τους λέγει:

«Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με..»: ο υψηλότερος τρόπος νοεράς προσευχής

Όταν θα τον εξασκήσουμε αυτόν στην αρχή θα βρούμε κάποια δυσκολία, αλλά μετά θα βρούμε πλάτος, φάρδος, ύψος, βάθος. Θα δημιουργηθή πρώτον μια χαρά μεμιγμένη με πόνο, μετά σιγά – σιγά χαρά, ειρήνη, γαλήνη. Αλλά και ο νους αφού γλυκανθή δεν θα μπορέσουμε να τον ξεκολλήσουμε από την προσευχή στην καρδιά και στην ευχή.

Θα δημιουργηθή τέτοια κατάστασις, που δεν θα θέλουμε να ξεκολλήσουμε. Θα καθήσουμε σε μια γωνιά, είτε όρθιοι, είτε καθισμένοι, θα σκύψουμε το κεφάλι και δεν θα θέλουμε να ξεκολλήσουμε από εκεί ώρες ολόκληρες. Μπορούμε να καθήσουμε μια, δυο, τρεις, τέσσερες, πέντε, έξη ώρες κόκκαλο, και να μή μας κάνη καρδιά να σηκωθούμε, ούτε ο νούς να πάη πουθενά άλλου. Τον βλέπουμε μόλις πάει πουθενά άλλου, αμέσως τραβάει κάτω το κεφάλι. Γίνεται δηλαδή μια αιχμαλωσία στο θέμα της προσευχής. Ο τρόπος αυτός της προσευχής είναι λίαν αποτελεσματικός. Πρώτον θα φέρη την αμετεώριστον προσευχήν, θα φέρη χαρά, ειρήνη· συνάμα θα φέρη δάκρυα χαράς, διαύγεια του νού. Ο νούς θα γίνη δεκτικός θεωριών, θα δημιουργηθή μετά η απόλυτος καρδιακή ησυχία. Δεν θα θέλη ο άνθρωπος να ακούη τίποτε απολύτως. Θα νομίζη ότι βρίσκεται σε μια Σαχάρα έρημο. Συνάμα θα γίνεται η ευχή και πιο σύντομα. Θέλω να την έχω σύντομα, θέλω αργά, όπως αναπαύεται η ψυχή, όπως της αρέσει εκείνη την ώρα.

Θα λέμε λοιπόν: «Κύριε – Ιησού – Χριστέ – ελέησόν με – Κύριε – Ιησού –…» και ο νούς θα παρακολουθή την ευχή όπως ένας μηχανικός παρακολουθεί το μηχάνημα που δουλεύει. Ύστερα αφού δεν θα μπορούμε να πάρουμε άλλη αναπνοή θα εκπνέουμε σιγά – σιγά «Κύριε – Ιησού – Χριστέ – ελέησόν με, Κύριε – Ιησού –…», ώστε να φθάσουμε στο τέρμα. Άντε πάλι μια αναπνοή σιγά – σιγά. Όχι βιαστικά· απαλά, ήρεμα, ήσυχα, χωρίς βία. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» και να δήτε ύστερα από λίγο στις δουλειές σας επάνω, μόλις παίρνετε αναπνοή θα λέτε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», υστέρα στην εκπνοή πάλι την ευχή.

Γι’ αυτούς πού έφυγαν! (Το μνημόσυνο)

Ἡ Ἐκκλησία ὡς πλαίσιο ζωῆς

 

 Ὁ ἄνθρωπος, µέ τό Ἅγιο Βάπτισµα γίνεται µέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ἐκκλησία λειτουργεῖ ὡς πλαίσιο ζωῆς, µέ ἀποτέλεσµα ὁ Χριστιανός νά µή µένει µόνος σέ ὅλη του τή ζωή πολύ περισσότερο κατά τή δύσκολη ὥρα τοῦ θανάτου. Ἔτσι, ὅταν ἡ ζωή ἑνός ὀρθοδόξου χριστιανοῦ τελειώνει, ἡ ἐκκλησιαστική ἐνοριακή Κοινότητα, τῆς ὁποίας ὁ ἀποθανών ἦταν µέλος, συµπαρί- σταται µέ πολλές ἐκδηλώσεις τόσο στόν ἴδιο ὅσο καί στήν οἰκογένειά του. Οἱ ἐκδηλώσεις συ- µπαράστασης ἀρχίζουν µέ ἐπίσηµη Σύναξη τῶν µελῶν τῆς ἐνοριακῆς ἐκκλησιαστικῆς Κοινότητας στό Ναό, κατά τήν ὁποία τελεῖται ἡ Νεκρώσιµη Ἀκολουθία.

Δυό λόγια γιά τή Νεκρώσιµη Ἀκολουθία

 Νεκρώσιµη Ἀκολουθία εἶναι ἔργο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαµασκηνοῦ (8ος αἰ.) Μέ ἐµπνευσµένο ποιητικό λόγο καί µελωδικότατη µουσική σύνθεση, ὁ µεγάλος αὐτός θεολόγος καί ὑµνογράφος τῆς Ἐκκλησίας µας ἀναφέρεται στήν τραγικότητα τοῦ θανάτου καί µέ τόν τρόπο αὐτό ἐκφράζει τά συναισθήµατα ὅλων τῶν παρόντων. Ἀπό τό ἄλλο µέρος, ὅµως,

Δεν υπάρχει άνθρωπος, που να μην έχη και κάτι που να τον θλίβη. ( Γέροντας Εφραίμ Φιλοθειτης )

Ο βίος του ανθρώπου είναι μαρτύριον, καθ’ ην στιγμήν εξεπέσαμεν εκ της αληθινής ευτυχίας, τώρα τρυγούμεν τον καρπόν της παρακοής, «ακάνθας και τριβόλους ανατελεί σοι η γη» ( Γεν. 3,18 ) και η γη της καρδίας. Πως θα γνωρίσωμεν ότι είμεθα εξόριστοι, ει μη εκ των θλίψεων και των βασάνων;

Τὸ Τριώδιο καὶ ἡ πνευματικὴ ζωή μας

Τοῦ Μητροπολίτου Λεμεσοῦ π. Ἀθανασίου

Ἡ περίοδος τοῦ Τριωδίου εἶναι μία μικρογραφία τῆς ὅλης πνευματικῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Τὸ νὰ παρακολουθεῖ, κανεὶς τὰ νοήματα τῶν ὕμνων τῶν ἡμερῶν εἶναι ἀρκετό, γιὰ νὰ δεῖ τὴν πορεία τοῦ ἀγώνα ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἔχει κάνει μπροστά του. Ἀρχίζοντας ἀπὸ τὴ βάση τῆς πνευματικῆς ζωῆς μέχρι τὸ τέλος, ποὺ εἶναι ὁ ἁγιασμὸς καὶ ἡ θέωση τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι μία πολὺ πλούσια πνευματικὴ περίοδος τὸ Τριώδιο, ποὺ λόγω τῶν ἰδιαίτερων συνθηκῶν τοῦ κάθε ἀνθρώπου πλέον, ζώντας μέσα στὶς ποικίλες ὑποχρεώσεις ποὺ ἔχει ὁ καθένας δὲν εἶναι εὔκολο ἀπόλυτα νὰ παρακολουθεῖ κανεὶς ὅλες τὶς πνευματικὲς εὐκαιρίες ποὺ μᾶς δίνει ἡ περίοδος αὐτή. Ἡ πορεία τοῦ Τριωδίου χωρίζεται σὲ τρεῖς περιόδους. Ἡ μία πρὶν τὴν ἔναρξη τῶν νηστειῶν, ἡ ἄλλη εἶναι ἡ περίοδος τῶν ἁγίων νηστειῶν καὶ μετὰ ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα τῶν Ἁγίων Παθῶν τοῦ...

ΜΙΑ ΟΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ

π. Δημητρίου Μπόκου

Ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ ἔχει μόλις διασωθεῖ ἀπὸ τὴν αἰγυπτιακὴ ἀπειλή, διαβαίνοντας θαυματουργικὰ τὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα. Μπροστά του ἁπλώνεται τώρα ἡ ἀπέραντη ἔρημος. Ἀρχίζει μιὰ ἐπίπονη πορεία δύο περίπου μηνῶν, μέχρι νὰ φτάσουν στὸ ὄρος Σινᾶ. Ὅμως τὰ πράγματα δὲν εἶναι καθόλου ἁπλᾶ. Ἡ πορεία μέσα στὴν ἄνυδρη καυτὴ ἄμμο εἶναι πραγματικὸ μαρτύριο. Περισσότερο γιὰ τοὺς γέρους, τὰ μικρὰ παιδιά, τὶς γυναῖκες. «Οὐαὶ ταῖς ἐν γαστρὶ ἐχούσαις καὶ ταῖς θηλαζούσαις…». Οἱ δυσκολίες τοὺς ταλαιπωροῦν ἀφάνταστα. Πιὸ ἔντονα ἀπ’ ὅλα αἰσθάνονται τὴν ἔλλειψη τοῦ νεροῦ. Εἶναι τὸ πρῶτο ποὺ κάνει αἰσθητὴ τὴν ἀπουσία του μέσα στὴν καυτή, φονικὴ ἔρημο. Καὶ τότε ἀρχίζουν οἱ γογγυσμοὶ καὶ τὰ παράπονα. Ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ πιστοῦ του δούλου Μωυσῆ.

Ἀναχωρώντας λοιπὸν ὁ Μωυσῆς ἀπὸ τὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα, «ἤγαγεν αὐτοὺς εἰς τὴν ἔρημον Σούρ». Τρεῖς ὁλόκληρες μέρες βάδιζαν μέσα στὴν ἔρημο αὐτή, χωρὶς νὰ βρίσκουν πουθενὰ νερό....

Εκκλησάκια της Ελλάδος! Απολαύστε τα...

Λουσμένα από τον ελληνικό ήλιο, άλλοτε πλάι στο κύμα και άλλοτε σκαρφαλωμένα σε κάποια κορυφή βουνού ή κρυμμένα ανάμεσα σε βράχους και πυκνή βλάστηση, τα ξωκλήσια μας είναι μοναδικής ομορφιάς και γνώριμο χαρακτηριστικό των ελληνικών τοπίων.

Κάτω από την ομπρέλα του καταγάλανου ουρανού μας τα ολόλευκα ξωκλήσια στέκουν γαλήνια και δένουν αρμονικά με το μοναδικό ελληνικό τοπίο . Τα πιο απομακρυσμένα από αυτά περιμένουν καρτερικά κάποιον επισκέπτη ή την μέρα της γιορτής του Αγίου στον οποίον είναι αφιερωμένα για να φορέσουν τα καλά τους και να πλημμυρίσουν από κόσμο.

Όλα έχουν την δική τους μοναδική ιστορία και πολλά από αυτά είναι συνυφασμένα με μύθους και παραδόσεις του τόπου στον οποίο βρίσκονται.

Συγκεντρώσαμε μερικά από αυτά και σας τα παρουσιάζουμε αφού το καλοκαίρι πλησιάζει και όλο και κάποιος από εμάς μπορεί να βρεθεί κοντά σε κάποιο από αυτά.

Απολαύστε τα και μη διστάσετε να τα μοιραστείτε και με τους φίλους σας......

 

1.   Άγιος Γεώργιος (δύο εκκλησάκια) στα Δίδυμα Αργολίδας

 

 

Πρόκειται για ένα βυζαντινό εκκλησάκι χτισμένο μέσα στο βράχο πιθανόν τον 13ο αιώνα. Υπάρχει σ" αυτό τοιχογραφία με επιγραφή στα λατινικά από την εποχή της ενετοκρατίας στην Αργολίδα (1388-1540), που μαρτυρεί πως επισκέφτηκαν τον Ναό ο Δημήτριος Παλαιολόγος (1486) και ο Θωμάς Βερονέζι (1490).
Πλήθος προσκυνητών και τουριστών επισκέπτονται καθημερινά την Σπηλιά, με το επιβλητικό θέαμα και τα δύο εκκλησάκια στο βράχο, τον Αγ. Γεώργιο και την Μεταμόρφωση,

ενώ η παράδοση αναφέρει πλήθος θαυμαστών γεγονότων και εμφανίσεων του Τροπαιοφόρου αγίου.

 

2.   Άγιος Ισίδωρος, Λέρος

 

 

Στην περιοχή της Κόκκαλης βρίσκεται το γραφικό εκκλησάκι του Άγιου Ισίδωρου κτισμένο σε ένα νησάκι μέσα στη θάλασσα το οποίο ενώνεται με ένα μικρό διάδρομο, δίπλα στο παλιό βουλιαγμένο λιμανάκι. Το δειλινό εδώ είναι ένα από τα ωραιότερα που μπορείτε να απολαύσετε.

 

3.   Άγιος Ισίδωρος, Παντουκιός Χίου

 

 

Στο μικρό παραθαλάσσιο χωριό Παντουκιός θα βρείτε την παραλία του Αγίου Ισιδώρου και το γραφικό εκκλησάκι να δεσπόζει στην περιοχή.....

Θεός "καθημερινός"....

Καθόμαστε και περιμένουμε να δούμε τον Θεό κοιτώντας ψηλά στον ουρανό, κι αργεί τόσο που ραγίζουν τα στήθη μας. Μήπως τελικά δεν είναι τόσο μακριά; 
Μήπως θα πρέπει να στρέψουμε αλλού το βλέμμα μας; 
Στα μάτια και το πρόσωπο του άλλου; Στο παιδί σου; στο φίλο; στην φίλη; στους ήχους, τα χρώματα και αρώματα που γέμισε ο Θεός τον κόσμο του; 
Μήπως πρέπει να ανακαλύψουμε τον Θεό του πλησίον μας, τον Θεό του έρωτα, της αγάπης, της συγνώμης, της χαράς και της ειρήνης; Τον Θεό του απλού, καθημερινού και άμεσου; 
 Ας κοιτάξουμε πιο καλά μέσα και γύρω μας, γιατί ο Θεός μπορεί να φανερώνεται στα απλά καθημερινά πράγματα και πρόσωπα, περιστάσεις και καταστάσεις που προσπερνάμε βιαστικά θεωρώντας τις μάταιες και πενιχρές να κρατούν μέσα τους την Παρουσία Του. 
Τρέχουμε να φύγουμε μακριά από την ζωή, για να τον συναντήσουμε στην φαντασία μας, μα Εκείνος περπατά κάθε μέρα στο κήπο της καρδιάς μας, και αφήνει ηχηρά τα ίχνη Του μόνο που εμείς ακόμη ενώ κοιτάμε δεν Βλέπουμε. Ψάχνουμε να βρούμε αυτό που ήδη κρατάμε στα χέρια μας…

plibyos.blogspot.gr

Τον Θεό δεν τον «τρομάζει» η αμαρτία μας αλλά η υποκρισία μας. ……

Ο Φαρισαίος είναι «δίκαιος» άνθρωπος. Ναι δεν είναι ψέμα αυτό. Και "δίκαιος" και "ενάρετος" και εφαρμόζει τις εντολές του μωσαϊκού νόμου. Φτάνει όμως αυτό για να γνωρίσει τον αληθινό ζώντα Θεό; Σαφέστατα όχι.

Οι αρετές και η δικαιοσύνη του Φαρισαίου, στηρίζονται στον εαυτό του. Στα δικά του κατορθώματα και επιτεύγματα. Η ζωή του δεν έχει αναφορά τον Θεό αλλά τον εαυτό του. Όλα γίνονται για να νιώσει αυτός καλά. Δεν τον απασχολεί η επαφή με τον Θεό και η γνωριμία μαζί Του, γι αυτό και στρέφεται προς τον εαυτό του και όχι προς τον Κύριο. Κοιτάει προς εαυτόν, στηρίζοντας όλη την αναφορά του στα κατορθώματα και επιτεύγματα του.

Νιώθει καλά μέσα στις αρετές του,αισθανόμενος ασφαλής στην επιτυχία του. Η αποτυχία τον φοβίζει, γιατί εκεί πρέπει να ανοιχθεί στην σχέση με τον Θεό. Να ζητήσει το έλεος και την αγάπη Του. Μα αυτός δεν θέλει να μπει στην περιπέτεια της σχέσης. Φοβάται τον έρωτα γι αυτό και προτιμά τον νόμο. Φοβάται την αγάπη γι αυτό και εφευρίσκει υψηλές θεωρίες και αναλύσεις να κρυφτεί. Οι "αρετές" του είναι η κρυψώνα του.

Πάντα κάνουμε πολλά όταν φοβόμαστε το ένα.

Άγιος Ισίδωρος Πηλουσιώτης: Ο άγιος της παρρησίας και της ενότητας

α) Ο Άγιος Ισίδωρος Πηλουσιώτης, που τιμάται από την Εκκλησία στις 4 Φεβρουαρίου, διακρίθηκε ως σπουδαίος επιστολογράφος. Διέθετε σπάνια παρρησία και διακρινόταν για το ακέραιο ήθος και την ορθότητα της πίστης. Σώζονται χιλιάδες επιστολές του προς κληρικούς, σοφιστές, γραμματικούς, ιατρούς αλλά και ιδιώτες. Χωρίς να υπολογίζει τη δύναμη της κρατικής εξουσίας, λειτουργώντας πέρα από εγκόσμιες σκοπιμότητες, ήλεγχε ακόμη και κοσμικούς άρχοντες καθώς και αυτόν ακόμη τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β’ (408-450).

β) Πολλές από τις επιστολές του Ισιδώρου απευθύνονται σε επισκόπους, πρεσβυτέρους, διακόνους και μοναχούς, στους οποίους υπενθυμίζει το ύψος της ιεροσύνης και του μοναχικού βίου καθώς και την πνευματική βαρύτητα της κλήσης τους. Σχετικά με την υψηλή αποστολή της ιεροσύνης ακολουθεί τον Γρηγόριο Θεολόγο και τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Η ιεροσύνη είναι «θείο πράγμα», «θεία τελετή η οποία ανοίγει τους ουρανούς σε όσους μυήθηκαν» στη χριστιανική πίστη αλλά και «πράγμα ουράνιο».

Εσύ κάμε αυτό που μπορείς, κάμε ότι μπορείς, χωρίς ν' αγχώνεσαι, χωρίς ν' αγωνιάς, χωρίς να ταλαιπωρείσαι

Του Μητροπολίτη Λεμεσού Γέροντα Αθανασίου
Να σας πω ένα-δυο περιστατικά για να μη σας πολυκουράζω κιόλας με θεωρίες• για να δείτε πώς οι απλοί άνθρωποι βιώνουν στην καθημερινότητά τους αυτή την εμπιστοσύνη στα χέρια του Θεού. 

Όταν ήμουν στο Άγιον Όρος κάναμε ένα διάστημα στην Καψάλα, στην έρημο της Καψάλας -είναι περιοχή μεταξύ Καρυών Παντοκράτορος και Σταυρονικήτα• μια αγιασμένη περιοχή, έρημος, πανέμορφη, τότε στην εποχή μου ακόμα πιο γραφική, χωρίς δρόμους, χωρίς τίποτα. 
Γεμάτη γεροντάκια, ερημίτες. Ήμασταν εκεί πάμφτωχοι, δεν μας ήξερε κανένας, ούτε κι εμείς ξέραμε κανένα.

Αφού να σκεφτείτε μια φορά πήγα στη Δάφνη να πάρω κάποια γράμματα κι ήρθε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ελλάδος, κι είδαμε αστυνομίες, στρατό και μου λέει ένα γεροντάκι «πήγαινε, διάκο, ρώτα γιατί είναι αυτή όλη η αστυνομία εδώ». Λέω, «να πάω». Πάω και λέω «γιατί είναι η αστυνομία εδώ;» Λέει «θα ‘ρθει ο Σαρτζετάκης». Λέω, «ποιος είν’ αυτός;»! Λέω, «παππού, παππούλη, θα ‘ρθει ο Σαρτζετάκης!». «Ποιος είν’ αυτός;» μου λέει. Λέω, «πού ξέρω κι εγώ;». Μου λέει, «πήγαινε ξαναρώτα». Πάω να ξαναρωτήσω τον αστυνομικό, μόνο που δεν με συνέλαβε! Λέω, «συγγνώμη, ποιος είναι ο Σαρτζετάκης;». Μου λέει, «τρελός είσαι;». Τίποτα, ιδέα δεν είχαμε!

π. Ἀνανίας Κουστένης: Ἡ Ὑπαπαντή τοῦ Κυρίου καί ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης"

                                                      www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Ὁ Ἅγιος Τρύφων ὁ Ἀνάργυρος - προστάτης τῶν γεωργῶν καὶ τῶν ἀμπελουργῶν

Ἐπιμέλεια: Χριστόδουλος Ἠλιάδης,
 φιλόλογος

Ὁ Ἅγιος Τρύφων γεννήθηκε στὴ Λάμψακο τῆς Φρυγίας τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἀπὸ εὐσεβεῖς γο­νεῖς καὶ ἐξασκοῦσε τὸ ἐπάγγελμα τοῦ χηνοβοσκοῦ. Ἀπὸ πολὺ νωρὶς ξεκί­νησε νὰ μελετᾶ τὸν λόγο τοῦ Θε­οῦ καὶ νὰ ποθεῖ τὰ θεία καὶ οὐράνια ἀγαθά. Ἔτσι ὁ Θεὸς τὸν προίκισε μὲ θεία χαρίσματα καὶ τοῦ ἔδωσε τὴ δύναμη νὰ θε­ραπεύει διάφορες ἀσθένειες, καὶ μάλιστα νὰ καταπολεμᾶ καὶ νὰ νικᾶ καὶ τὰ ἴδια ἀκόμη τὰ δαι­μόνια. Αὐτὸ ἀποδεικνύεται πε­ρίτρανα ἀπὸ τὸ θαῦμα ποὺ ἐπι­τέλεσε μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ στὴν κόρη τοῦ εἰδωλολάτρη αὐτο­κράτορος Γορδιανοῦ (238-244 μ.Χ.), ἡ ὁποία βασανιζόταν ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν δαίμονα. Γι' αὐτὸ τὸν λόγο ὁ Ἅγιος Τρύφων συγκαταλέγεται στὴ χορεία τῶν εἴκοσι Ἁγίων Ἀναργύρων καὶ ἀποκαλεῖται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μᾶς ἰαματικός. Μάλιστα μετὰ τὸ θαῦμα ἐμφανίστηκε ὁ δαίμονας μὲ τὴ μορφὴ μαύρου σκύλου καὶ παραδέχθηκε τὶς πονηρές του πράξεις. Τὸ θαῦμα ποὺ ἐπιτέλεσε ὁ Ἅγιος Τρύφων ἔγινε ἡ ἀφορμὴ γιὰ νὰ πιστέψουν πολλοὶ εἰδω­λολάτρες στὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ νὰ ἐγκαταλείψουν τὴ λατρεία τῶν εἰδώλων. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ αὐτο­κράτορος Γορδιανοῦ, τὴν ἐξουσία κατέλα­βε ὁ Δέκιος (249-251 μ.Χ.), ἄνθρωπος σκληρός, ἀπάνθρωπος καὶ ἄπιστος, ποὺ προσπάθησε μὲ κάθε τρόπο νὰ καταδιώ­ξει καὶ νὰ ἐξοντώσει τοὺς χριστιανούς. Τίποτα ὅμως δὲν θὰ μποροῦσε νὰ σταμα­τήσει τὸν Ἅγιο Τρύφωνα στὴ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἔντονη δρα­στηριότητά του ἐνόχλησε τοὺς εἰδωλολά­τρες καὶ τὸν ἔπαρχο τῆς Ἀνατολῆς Ἀκυ­λίνο, ποὺ ἡ ἕδρα τοῦ ἦταν στὴν Νίκαια, καὶ ὁ ὁποῖος διέταξε τὴ σύλληψή του.

Ὁ Τρύφων παραδίδεται μόνος του στὸν ἔπαρχο καὶ.....