Το σημάδι του Θεού

Αληθινή ιστορία

 

Ήταν περασμένη η ώρα την Κυριακή το βράδυ, όταν ο ιερέας του ναού αποφάσισε να τηλεφωνήσει στην πρεσβυτέρα του στο σπίτι, για να της πει ότι σε λίγο θα κινήσει για το σπίτι. Άφησε το τηλέφωνο να χτυπήσει πολλές φορές, αλλά εκείνη δεν απάντησε.

Ο ιερέας παραξενεύτηκε, αλλά αποφάσισε να τακτοποιήσει κάποιες τελευταίες εκκρεμότητες προτού ξανατηλεφωνήσει. Όταν το έκανε ύστερα από λίγα λεπτά, εκείνη απάντησε αμέσως.

«Γιατί δεν απάντησες την πρώτη φορά;» τη ρώτησε.

«Μα δεν χτύπησε άλλη φορά!» του είπε εκείνη.

Δεν έδωσαν παραπάνω σημασία στο γεγονός και ασχολήθηκαν με τα τρέχοντα θέματα της οικογένειάς τους.

Την επόμενη μέρα ο ιερέας δέχτηκε ένα τηλεφώνημα στο ναό.

«Μου τηλεφωνήσατε χθες», ακούστηκε μια ανδρική φωνή από την άλλη άκρη του τηλεφώνου.

«Εγώ;» ρώτησε ο ιερέας.

«Ναι, χτύπησε πολλές φορές, αλλά δεν το σήκωσα», απάντησε ο άνδρας.

Αμέσως ήρθε στο νου του ιερέα το περιστατικό με το τηλεφώνημα που έκανε στην πρεσβυτέρα του.

«Α! Ναι!» έκανε ο ιερέας. «Ήθελα να τηλεφωνήσω στη σύζυγό μου και κατά λάθος τηλεφώνησα σε σας!»

«Δεν πειράζει», τον καθησύχασε ο άγνωστος. «Μόνο θα ήθελα να σας πω με δυο λόγια την ιστορία μου. Χθες λοιπόν είχα αποφασίσει να δώσω τέλος στη ζωή μου. Δεν άντεχα να υποφέρω άλλο. Είχα κουραστεί. Δεν έχει σημασία το πώς και το γιατί.

Προτού όμως το κάνω αυτό, είχα πει στον Θεό ότι, αν δεν θέλει να αυτοκτονήσω, να μου στείλει ένα σημάδι. Τότε χτύπησε το τηλέφωνο. Κοίταξα την αναγνώριση κλήσης και έγραφε ‘‘Αγία Τριάδα’’.

Μόλις το είδα, μέσα στον πανικό μου και την ένταση της κατάστασης που βίωνα, φοβήθηκα να απαντήσω. Κι έτσι το σημάδι που ζήτησα μου ήρθε μέσα από το τηλεφώνημά σας»!

Ο ιερέας χαμογέλασε και από μέσα του ευχαρίστησε τον Θεό για τούτο το δώρο ζωής. Χάρηκε τόσο πολύ που ήταν εφημέριος του ιερού ναού της Αγίας Τριάδας και το τηλέφωνο της εκκλησίας ήταν καταχωρημένο στον τηλεφωνικό κατάλογο.

FDATHANASIOU https://missionanatolis.wordpress.com/2015/11/09

Αντιγραφή-επιμέλεια: antiyli.gr@gmail.com

Σχόλιο από «Αντιύλη»: Σύμπτωση! θα πουν μερικοί. Εμείς όμως λέμε αγάπη, άγρυπνη έγνοια, πρόνοια του Θεού, που είναι «ο βάθει σοφίας φιλανθρώπως πάντα οικονομών και το συμφέρον πάσιν απονέμων», επειδή όλα είναι δικά Του δημιουργήματα, «έργα χειρών αυτού» και δεν χαίρεται με την απώλεια ούτε ενός πλάσματός Του. Το ευτύχημα είναι ότι τίποτε τυχαίο δεν υπάρχει στη ζωή, γιατί την κρατάει στα χέρια Του, την κυβερνάει σοφά ο μόνος που μ’ αγαπάει αληθινά και απέραντα. Το θέμα είναι  να μην Του χαλάω εγώ τα σχέδιά Του με τις ελεύθερες, αλλ’ όχι πάντα συμφέρουσες επιλογές μου («πάντα μοι έξεστιν, αλλ’ ου πάντα συμφέρει» [Α΄ Κορ. 6, 12]).

exomologistetokirio

OI TΡEIΣ IEΡAΡXAI YΠOΔEIΓMATA MAΘΗΤΩΝ

Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ὁ εὐσεβὴς Ἑλληνικὸς λαός, ἀγαπητοί μου, πάντοτε ἔθετε ὅλες τὶς ἀσχολίες του ὑ­πὸ τὴν προστασία τῶν ἁγίων. Σήμερα γιορτά­ζουμε τοὺς Τρεῖς μεγάλους Ἱεράρχας, ποὺ ἀ­γάπησαν τὰ γράμματα καὶ ἔγιναν προστάτες τῶν γραμμάτων.
Νὰ σᾶς μιλήσω γιὰ τὸν Μέγα Βασίλειο, τὸν φωστῆρα τῆς Καισαρείας, ποὺ ἐκτὸς ἀπὸ τὴ σοφία του ἦταν καὶ ἄνθρωπος ἀγάπης; Ἔδωσε τὴν πατρική του περιουσία, γιὰ νὰ ἱδρύσῃ περίφημα εὐαγῆ ἱδρύματα, γνωστὰ μὲ τὸ ὄ­νομα Βασιλειάς. Ἢ νὰ μιλήσουμε γιὰ τὸν Γρη­γόριο τὸν Θεολόγο, τὸν ἔξοχο ῥήτορα καὶ ἐμ­πνευσμένο ποιητή, ποὺ ἀγωνίστηκε κατὰ τῶν αἱρέσεων καὶ φιλοσόφησε ὅσο κανένας ἄλλος στὸ μέγα μυστήριο τῆς ἁγίας Τριάδος; Ἢ νὰ μιλήσουμε γιὰ τὸ χρυσὸ στόμα τῆς Ἐκκλησί­ας, τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο, ποὺ νίκησε κι αὐ­τὸ τὸν Δημοσθένη καὶ ἀναδείχθηκε ὁ βασιλιᾶς τοῦ ἄμβωνος, ὁ ὁποῖος ἀγωνίστηκε ἐναντίον αὐτοκρατόρων καὶ πέθανε στὴν ἐξορία;
Θὰ προσπαθήσω μὲ λίγα λόγια νὰ σᾶς παρουσιάσω σήμερα τοὺς τρεῖς μεγάλους αὐ­τοὺς ἱεράρχας ὡς μαθητάς. Γιατὶ κανένας δὲν ἔγινε ποτὲ μεγάλος, ἐὰν δὲν κάθησε προηγου­μένως στὸ θρανίο. Καὶ οἱ ἅγιοι αὐτοὶ ὑ­πῆρξαν ὑποδείγματα μαθητῶν.
Ποιά εἶνε ἐκεῖνα ποὺ ἀνέδειξαν τοὺς Τρεῖς Ἱεράρχας ἄριστους μαθητάς; Εἶνε πέντε πρά­γματα, ὅσα καὶ τὰ δάχτυλα τοῦ χεριοῦ. Ὅποιος ἔχει αὐτὰ τὰ πέντε, εἶνε ὄντως μαθητής. Ὅποιος δὲν τὰ ἔχει, ὄχι μαθητὴς δὲν εἶνε, ἀλ­λὰ εἶνε καὶ ἀνάξιος νὰ τὸν τρέφουν. Τὰ πέν­τε αὐτὰ εἶνε τὰ ἑξῆς. Πρῶτον κλίσις. Δεύτερον ἐπιμέλεια. Τρίτον μῖσος τοῦ κακοῦ. Τέταρτον ἀγάπη τοῦ καλοῦ. Καὶ πέμπτον ἔρωτας Χριστοῦ. Τὰ πέντε αὐτὰ εἴδη τῆς ἀρετῆς θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ σᾶς ἀναπτύξω συντόμως.

Όσιος Εφραίμ ο Σύρος. 28 Ιανουαρίου ε.ε.

Ο Όσιος Εφραίμ καταγόταν από την Ανατολή και γεννήθηκε στην πόλη Νίσιβη της Μεσοποταμίας πιθανώς το 308 μ.Χ. ή και ενωρίτερα. Ήκμασε επί Μεγάλου Κωνσταντίνου (324 - 337 μ.Χ.), Ιουλιανού του Παραβάτου (361 - 363 μ.Χ.) και των διαδόχων αυτού. Από την μικρή του ηλικία διδάχθηκε την πίστη και την αρετή από τον Επίσκοπο της γενέτειράς του Ιάκωβο (309 - 364 μ.Χ.), ο οποίος και τον χειροτόνησε διάκονο, αλλά ο Όσιος αρνήθηκε να λάβει μεγαλύτερο αξίωμα. Ακολούθησε πολύ νωρίς τον μοναχικό βίο και με το φωτισμό του Παρακλήτου έγραψε πάρα πολλά συγγράμματα πνευματικής και ηθικής οικοδομής. Γι’ αυτό και θαυμάζεται για το πλήθος και το κάλλος των έργων του.

Γνώστης ακριβής όλων των δογματικών θεμάτων, ήξερε να καταπολεμά τις αιρέσεις και να υπερασπίζει με θαυμάσια σαφήνεια την Ορθοδοξία. Ήταν εκείνος που κατατρόπωσε σε διάλογο τον αιρετικό Απολλινάριο και οδήγησε πολλούς αιρετικούς να επιστρέψουν στην πατρώα ευσέβεια.

Όταν, διά της συνθήκης του έτους 363 μ.Χ., που υπέγραψε ο διάδοχος του Ιουλιανού του Παραβάτου, Ιοβιανός (363 - 364 μ.Χ.), η Νίσιβης παραδόθηκε στους Πέρσες, ο Όσιος Εφραίμ εγκατέλειψε την πατρίδα του και ήλθε στην Έδεσσα, όπου ασκήτεψε σε παρακείμενο όρος. Το έτος 370 μ.Χ. επισκέφθηκε τον Μέγα Βασίλειο στην Καισάρεια της Καππαδοκίας και λίγο αργότερα τους Πατέρες και Ασκητές της Αιγύπτου.

Ο Όσιος Εφραίμ κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 373 μ.Χ. και η Σύναξή του ετελείτο στο Μαρτύριο της Αγίας Ακυλίνας, στην περιοχή Φιλοξένου, κοντά στην αγορά.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Ρεῖθρον ἄυλον, ἐν τὴ ψυχή σου, τὸν ζωήρρυτον, πλουτήσας φόβον, κατανύξεως κρατὴρ ἀναδέδειξαι, ὅθεν ἠμᾶς πρὸς ἠθῶν τελειότητα, τοὶς ἱεροίς σου ρυθμίζεις διδάγμασιν. Ἐφραὶμ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ’.
Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τό ἄγονον ἐγεώργησας· καί τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατόν τούς πόνους ἐκαρποφόρησας· καί γέγονας φωστήρ τῇ οἰκουμένῃ, λάμπων τοῖς θαύμασιν, Ἐφραίμ Πατήρ ἡμῶν ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τά ἄνω ζητῶν.
Τήν ὥραν ἀεί, προβλέπων τῆς ἐτάσεως, ἐθρήνεις πικρώς, Ἐφραίμ δάκρυα κατανύξεως· πρακτικός δέ γέγονας, ἐν τοῖς ἔργοις διδάσκαλος ὅσιε· ὅθεν Πάτερ παγκόσμιε, ῥαθύμους ἐγείρεις πρός μετάνοιαν.

Κάθισμα
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τὸν θησαυρὸν τῆς σοφίας τῶν μυστηρίων Χριστοῦ, τὸν κρατῆρα τὸν θεῖον τῆς κατανύξεως, ἀνυμνήσωμεν πιστοί, ἐν τῇ μνήμῃ αὐτοῦ· φερωνύμως γὰρ ἀεί, τὰς καρδίας τῶν πιστῶν, εὐφραίνει ἔπεσι θείοις, Ἐφραίμ, ὡς πράκτωρ καὶ μύστης, τῶν τοῦ Κυρίου ἀποκαλύψεων

www.askitikon.eu

Για τη φροντίδα της ψυχής

Όπως ο χειμώνας είναι κατάλληλος για την καλλιέργεια της γης, έτσι και οι θλίψεις είναι κατάλληλες για τη φροντίδα της ψυχής. Δύο κέρδη φέρνει η θλίψη· μας κάνει αξιολογότερους και προσεχτικότερους.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
www.pemptousia.gr

Δεν υπάρχει τίποτε δυνατότερο ούτε ίσο με την Προσευχή…

«Και ο Κύριος έγινε καταφύγιο για τον φτωχό, βοηθός στην κατάλληλη στιγμή των θλίψεων» (Ψαλμ. 9, 10). Αυτός, λέγει ο Προφήτης Δαυίδ, με ασφάλισε, διότι τίποτε δεν είναι ίσο με αυτό το καταφύγιο, τόσο εύκολο και τόσο ασφαλές.

Επειδή τα άλλα καταφύγια είναι δυνατόν να τα επιβουλευτούν και δεν μπορεί κανείς να τα βρει γρήγορα και έτοιμα, αλλά εμποδίζονται και από τον τόπο, και από τον χρόνο και από χιλιάδες άλλους παράγοντες, ενώ αυτήν πάντα την βρίσκεις κοντά σου, εάν μόνον την επιζητήσεις με σωστό τρόπο.
Διότι «τότε θα φωνάξεις και ο Θεός θα σε ακούσει, και ενώ εσύ ακόμα μιλάς θα σου πει, να εγώ είμαι κοντά σου» (Ήσ. 58, 9). Και «εγώ ο Θεός που είμαι κοντά σου και όχι Θεός απόμακρος» (Ιερ. 23, 23)· δεν χρειάζεται λοιπόν να διανύσουμε απόσταση, ούτε να πάμε σε άλλους τόπους, αλλά μπορούμε αυτό το καταφύγιο να το βρούμε και στο σπίτι μας.

Μια γυναίκα που είχε χάσει το παιδί της επισκέφτηκε τον π. Γαβριήλ: Γιατί κάποιοι φεύγουν νέοι απ' αυτή τη ζωή;

Μια γυναίκα που είχε χάσει το παιδί της επισκέφτηκε τον π. Γαβριήλ και τον ρώτησε:
- Γιατί κάποιοι φεύγουν νέοι απ' αυτή τη ζωή;.
- Σ' ένα χωριό, μια πιστή γυναίκα που έχασε τον μονάκριβο γιο της παραπονέθηκε στον Θεό: «Εγώ, για την αγάπη Σου, άντεξα πολλά: προσβολές, φτώχιες, δυσκολίες. Σ' αυτό το μέρος κανείς δεν είναι πιστός εκτός από μένα. Όμως εσύ πήρες το παιδί μου. Γιατί;».
Εκείνη τη νύχτα λοιπόν είδε ένα όνειρο: Οι Άγγελοι την πήγαν στον Κύριο και Του μετέφεραν τα παράπονα της. Τότε ακούστηκε η φωνή του Κυρίου:
«Ρωτήστε τη γυναίκα τι θέλει».
«Φέρε το παιδί μου πίσω», απάντησε η γυναίκα.

Πρέπει να το πάρεις απόφαση, άνθρωπέ μου, ότι στη ζωή αυτή θα έχεις βάσανα

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος 
Άλλωστε, πρέπει να το πάρεις απόφαση, άνθρωπέ μου, ότι στη ζωή αυτή θα έχεις βάσανα, δοκιμασίες, προβλήματα, πειρασμούς. Πρέπει να τ' αντιμετωπίζεις με γενναιότητα όλα αυτά, χρησιμοποιώντας ως όπλα την πίστη, την ελπίδα, την υπομονή. Ας εύχεσαι, βέβαια, να μην πέσεις ποτέ σε πειρασμό. Όταν, όμως, παραχωρεί κάποιον ο Θεός, μην ταράζεσαι.
Κάνε ό,τι μπορείς για να φανείς αληθινός στρατιώτης του Χριστού.

Δεν βλέπεις που οι γενναίοι στρατιώτες, όταν η σάλπιγγα τους καλεί στην μάχη, αποβλέποντας στη νίκη, θυμούνται τους ένδοξους προγόνους τους, που έκαναν μεγάλα κατορθώματα, και ρίχνονται με θάρρος στον αγώνα; Όμοια κι εσύ, όταν έρχεται η ώρα της πνευματικής μάχης, να θυμάσαι τα κατορθώματα των αγίων μαρτύρων και ν' αγωνίζεσαι με γενναιότητα, με πίστη, με χαρά.Δεν μπορεί, λοιπόν, ποτέ να λυπάται ο χριστιανός; Μπορεί, αλλά για δύο μονάχα λόγους: Όταν είτε ο ίδιος είτε ο πλησίον του έρχεται σε αντίθεση με το Θεό και το άγιο θέλημά Του. Δεν πρέπει, επομένως, να στενοχωριούνται και να θλίβονται εκείνοι που κακολογούνται, μα εκείνοι που κακολογούν.
Γιατί δε θ' απολογηθούν οι πρώτοι ,για όσα λέγονται σε βάρος άλλων. Αυτοί πρέπει να τρέμουν και ν' ανησυχούν, γιατί αργά ή γρήγορα θα συρθούν στο φοβερό Δικαστήριο του Θεού, όπου θα λογοδοτήσουν για όσες κακολογίες ξεστόμισαν. Κι εκείνοι που κακολογούνται, πάντως, πρέπει ν' ανησυχούν, αν όσα λένε γι' αυτούς είναι αληθινά.
www.agioritikovima.gr

Χωρίς φόβο ή δειλία

Γνωρίζεις ότι η ταπείνωση είναι ο δρόμος, η σκάλα που θα ανέβουμε στους ουρανούς; Άρχισε λοιπόν και βάδιζε το δρόμο της ταπεινώσεως με θάρρος, με ανδρεία και μεγαλοψυχία, με προθυμία και χαρά, χωρίς φόβο ή δειλία· και επειδή κάθε αρετή είναι δώρο του Θεού, ζήτησε με θερμή πίστη από τον Πατέρα των φώτων να σε πλουτίσει με την αρετή και το χάρισμα της ταπεινώσεως.


Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος. Καθηγούμενος Ι.Μ. Λογγοβάρδας Πάρου († 1980)

Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ: Περὶ Νοερᾶς Προσευχῆς

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ  Ἀρχιμανδρίτου πατρὸς Παύλου Ντανὰ

«Θελογία καὶ θαύματα 

τῆς Νοερᾶς Προσευχῆς»

Ἁγίου Μάρκου Ἐφέσου τοῦ Εὐγενικοῦ

Περὶ τῶν λόγων ποὺ περιέχει ἡ θεία εὐχή, 

δηλαδὴ τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, 

Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με»

Πόση δύναμη ἔχει ἡ εὐχὴ καὶ ποιὲς εἶναι οἱ δωρεές της σὲ ὅσους τὴ χρησιμοποιοῦν καὶ σὲ ποιὰ πνευματικὴ κατάσταση τοὺς φέρνει, δὲν εἴμαστε ἐμεῖς σὲ θέση νὰ ποῦμε. Τοὺς λόγους ὅμως ἀπὸ τοὺς ὁποίους αὐτὴ ἀποτελεῖται, τοὺς βρῆκαν ἀρχικὰ οἱ ἅγιοι Πατέρες μας, ποὺ δὲν τοὺς ἐπινόησαν οἱ ἴδιοι, ἀλλὰ πῆραν τὶς ἀφορμὲς ἀπὸ παλιὰ ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἀπὸ τοὺς κορυφαίους Μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ ἤ, νὰ ποῦμε καλύτερα, τοὺς δέχθηκαν αὐτοὶ σὰν κάποια πατρικὴ κληρονομιὰ καὶ τοὺς μεταβίβασαν σ΄ ἐμᾶς.

Ὥστε καὶ ἀπὸ αὐτὸ γίνεται φανερό, σὲ ὅσους δὲν ἔμαθαν ἀπὸ τὴν πείρα τους ὅτι αὐτὴ ἡ ἱερὴ εὐχὴ εἶναι κάτι τὸ ἔνθεο καὶ ἕνας ἱερὸς χρησμός. Γιατί πιστεύουμε ὅτι εἶναι θεῖοι χρησμοὶ καὶ πνευματικὲς ἀποκαλύψεις καὶ λόγοι Θεοῦ ὅλα ὅσα ἔδωσε στοὺς ἱεροὺς Ἀποστόλους.

Ἔτσι, ὁ θειότατος Παῦλος, φωνάζοντας σ΄ ἐμᾶς σὰν ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ τρίτου οὐρανοῦ, λέει:

Άγιος Μάξιμος ο ακραιφνής Ομολογητής της πίστεως

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής (21 Ιανουαρίου)

Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής γεννήθηκε το 580 μ.Χ στην Κωνσταντινούπολη και καταγόταν από σπουδαία οικογένεια. Έκανε λαμπρές σπουδές ιδιαίτερα στη φιλοσοφία. Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος (610-641 μ.Χ.) τον πήρε ως αρχιγραμματέα του αναγνωρίζοντας την αξία και τις αρετές του. Παρέμεινε στη θέση αυτή για τρία μόνο χρόνια και το 614 μ.Χ. εγκατέλειψε τον κόσμο για να μονάσει στη Μονή της Θεοτόκου στη Χρυσούπολη, που βρισκό­ταν κοντά στην Κωνσταντινούπολη, της οποίας διετέλεσε και ηγούμενος. Πέρασε δώδεκα χρόνια στην ησυχία και μετά, με τον μαθητή του Αναστάσιο, ο οποίος τον ακολούθησε σε όλη του τη ζωή, εγκαταστάθηκε στο μονύδριο του Αγίου Γεωργίου στην Κύζικο. Εδώ γράφει τα πρώτα ασκητικά έργα του που αναφέρονται στον αγώνα κατά των παθών, την προσευχή, την απάθεια και την αγάπη.

Η περσική απειλή κατά της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, τον έκανε να μετακινηθεί με τους μαθητές του νοτιότερα, στην Κύζικο. Λόγω συνεχίσεως των περσικών επιδρομών ο Άγιος υποχρεώνεται να φύγει, το 626 μ.Χ., και να μεταβεί στην Κρήτη και στη συνέχεια στην Αφρική. Στην Καρχηδόνα εμφανίζεται το έτος 632 μ.Χ. και γνωρίζει τον Άγιο Σωφρόνιο, φυγάδα από την Παλαιστίνη, γνώστη της μοναχικής παράδοσης και ονομαστό θεολόγο, στον οποίο και υποτάχθηκε για πνευματική καθοδήγηση. Έμεινε μαζί του στην Μονή του Ευκρατά.

Ο Άγιος Μάξιμος ακολούθησε τον Άγιο Σωφρόνιο στους αγώνες του κατά της αιρέσεως του Μονοενεργητισμού, που ήταν μια παραλλαγή του Μονοφυσιτισμού και Μονοθελητισμού. Ο Χριστός δεν έχει δύο φύσεις, θεία και ανθρώπινη, αλλά μία αφού η θεία απορρόφησε την ανθρώπινη(Μονοφυσιτισμός). Άρα έχει μόνο μία θέληση, τη θεία (Μονοθελητισμός) και μία ενέργεια, τη θεία (Μονοενεργητισμός). Ο Άγιος Μάξιμος συμμετείχε στη Σύνο­δο του Λατερανού, η οποία συγκλήθηκε το έτος 649 μ.Χ. επί Πάπα Ρώμης Μαρτίνου Α’, η οποία καταδίκασε το Μονοθελητισμό και διατύπωσε την Ορθόδοξη διδασκαλία, κατά την οποία ο Χριστός έχει δύο θελή­σεις, τη θεία και την ανθρώπινη, ως Θεάνθρωπος. Στην ίδια Σύνοδο αποδοκιμάστηκε διάταγμα του τότε αυτοκράτορα Κώνσταντος, με το οποίο δεν επιτρεπόταν η συζήτηση περί Μονοθελητισμού.

Ο αυτοκράτορας Κώνστας (641-668 μ.Χ.) διέταξε τη σύλληψη του Αγίου από τον έξαρχο και βασιλικό επίτρο­πο της Ιταλίας Θεοδόσιο και οδηγήθηκε στην Κωνσταντινούπο­λη. Μετά τον εξόρισε το 655 μ.Χ. στη Βιζύη της Θράκης, και στη συνέχεια στην πόλη Πέρβερη. Μετά από έξι χρό­νια ανακλήθηκε και πάλι στην Κωνσταντινούπολη, για μια προσπάθεια προσεταιρισμού του. Ο Άγιος αρνήθηκε. Αναθεματίσθηκε, κακοποιήθηκε και διαπομπεύθηκε μαζί με τους μαθητές του αφού  του έκοψαν τη γλώσσα και το δεξί του χέρι. Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει ότι : «Λέγεται δε, μετά την εκτομήν, αύθις υπό Θεού παραδόξως αποκαταστήναι την γλώτταν και τρανώς φθέγγεσθαι, μέχρις αν εν βίω υπήρχε».

Μετά από αυτά εξορίστηκε σε φρούριο στη Αλανία του Καυκάσου, στο φρούριο Σχίμαρις όπου υπέκυψε στις ταλαιπωρίες και τα γηρατειά δύο μήνες αργότερα και κοιμήθηκε οσιακά στις 13 Αυγούστου του έτους 662 μ.Χ. σε ηλικία ογδόντα δύο ετών.

Το τίμιο λείψανό του ενταφιάστηκε στη μονή του Αγίου Αρσενίου, στη χώρα των Λαζών. Πάνω από τον τάφο του έβγαινε φως κάθε νύκτα από τρεις πυρσούς και φώτιζε την περιοχή, γεγονός που βεβαίωνε την αγιότητά του. Το λείψανο του δεξιού του χεριού τιμάται στην Μονή του Αγίου Παύλου στο Άγιον Όρος. Η Ανακομιδή και μετάθεση του Λειψάνου του Οσίου Μάξιμου του Ομολογητή εορτάζεται στις 13 Αυγούστου, ενώ η μνήμη του επαναλαμβάνεται στις 20 Σεπτεμβρίου.

Αν και απλός μοναχός για εικοσιπέντε τουλάχιστον χρόνια ήταν ο κύριος εκφραστής της ορθόδοξης πίστης. O μεγάλος αυτός άγιος της Εκκλησίας φέρει τον τίτλο του Ομολογητή γιατί όταν ομολογούσε τις δύο θελήσεις του Χριστού δεν υπήρχε κανείς επί της γης για να εκφράσει την πίστη του μαζί του. Τον καιρό της αντίστασης, στη φυλακή και στην εξορία, “η τύχη της Χριστολογίας εξαρτήθηκε από την άκαμπτη σταθερότητα ενός ανθρώπου μονάχα”.

www.pemptousia.gr

Ο Θεός ποτίζει τη δίψα για αγάπη

Κάθε διψασμένο για αγάπη ποτίζει ο Θεός.

Κάθε διψασμένο για απάτη ποτίζει ο πονηρός.

Με τον ερχομό μας σ’ αυτή τη ζωή ξεκινάμε μια εξαντλητική πορεία προς το άγνωστο. Καθημερινά διψάμε και αποκάμνουμε από την κόπωση και τον ιδρώτα του ανηφορικού μας Γολγοθά. Και η δίψα μας είναι διπλή, σωματική και ψυχική, αφού ως άνθρωποι έχουμε σώμα και ψυχή.
Και όπως διψάει το σώμα και δεν μπορεί να ζήσει χωρίς νερό, έτσι διψάει και η ψυχή. Ποιά, όμως, είναι η δίψα της; Μα οι ευγενείς πόθοι, οι επιθυμίες και τα όνειρα.
Αν στα ζώα πετάξεις λίγο σανό μένουν ευχαριστημένα, τον άνθρωπο, όμως, μπορεί να τον βάλεις μέσα σε παλάτι, μπορεί να του δώσεις όλα τα υλικά αγαθά, μπορεί να τον ντύσεις με μετάξια και πορφύρες και να παραμένει ανικανοποίητος. Τούτο συμβαίνει γιατί αυτός ζητάει κάτι ανώτερο, κάτι υψηλότερο...

«Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό – Ὑπέροχες συμβουλές» (ἀββᾶ Ἰσαάκ)

Ἡ ψυχή πού ἀγαπάει τόν Θεό βρίσκει ἀνάπαυση μόνο κοντά Του. Μόλις ἐλευθερωθεῖς ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας, ἡ καρδιά σου θά συνδεθεῖ μέ τόν Θεό. Ὅπως τά βρέφη τρέφονται πρῶτα μέ τό γάλα καί μετά μέ τό ψωμί, ἔτσι καί οἱ ἀρχάριοι στή χριστιανική ζωή πρῶτα πρέπει νά κόψουν αὐτά πού τούς συνδέουν μέ τόν κόσμο καί μετά νά ἑνωθοῦν μέ τόν Θεό. Ἡ σωματική ἐργασία προηγεῖται ἀπό τήν ψυχική.
Ὅπως ὁ Θεός στή δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου πρῶτα ἔφτιαξε τό χωμάτινο σῶμα καί μετά φύσηξε καί τοῦ ἔδωσε «πνοήν ζωῆς», ἔτσι καί στά πνευματικά, πρῶτα θ᾿ ἀρχίσουμε μέ τούς σωματικούς κόπους καί κατόπιν θά προχωρήσουμε στή συστηματική καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν. Πρῶτα βάζει στό σπίτι κανείς θεμέλια καί μετά τό χτίζει. Ἀλλιώτικα δέν γίνεται. Ἡ ψυχική ἐργασία γεννιέται ἀπό τή σωματική, ὅπως τό στάχυ βγαίνει ἀπό τόν γυμνό κόκκο τοῦ σταριοῦ.
Οἱ κόποι πού κάνουμε γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δέν συγκρίνονται μέ τήν ἀπόλαυση τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν. Τόν κόπο τοῦ γεωργοῦ ὅταν σπέρνει, ἀκολουθεῖ ἡ χαρά ὅταν θερίζει. Τό ψωμί πού τρώει τοῦ φαίνεται γλυκό, γιατί εἶναι ὁ καρπός τοῦ ἱδρώτα του.
Ἡ ἐργασία τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ἀπαιτεῖ κόπο πνευματικό καί πολλή προσπάθεια, ἀλλά μετά ἀκολουθεῖ ἡ ἀγαλλίαση. Γι᾿ αὐτό περιφρόνησε τά πάντα καί θά ἔχεις βοηθό τόν Θεό.
Αὐτός πού ἀποφεύγει τή μάταιη δόξα τοῦ κόσμου, αἰσθάνεται στήν ψυχή του τή δόξα τῶν μελλόντων ἀγαθῶν. Ἐνῶ ἐκεῖνος πού προσπαθεῖ νά ξεκουράσει τόν ἑαυτό του μέ τίς πρόσκαιρες ἀπολαύσεις τοῦ κόσμου, αὐτός εἶναι τυφλός στήν ψυχή, γιατί δέν παραδόθηκε ὁλοκληρωτικά στόν Θεό.

Μή δένεσαι μέ χρυσάφι, ἤ ἀσήμι, ἤ μέ ὁποιοδήποτε ἄλλο θησαυρό τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Συνήθιζε τόν ἑαυτό σου νά μήν ἔχει δικαιώματα στή ζωή αὐτή, γιά νά μή φτάσεις στό σημεῖο, μέ τό ἕνα χέρι νά μαζεύεις καί μέ τό ἄλλο νά σκορπᾶς.

Και όμως δεν τον ακούμε

Ο Θεός είναι πλούσιος, μας αγαπάει και όμως δεν Τον ακούμε. Ο διάβολος είναι φτωχός, μας μισεί και τον αγαπάμε!

Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος
www.pemptousia.gr

Πώς αποκτούνται οι αρετές;

Από το Γεροντικό
Ανηφορίζοντας από τη Γεθσημανή στο όρος των Ελαιών, συναντά κανείς το μοναστήρι του αββά Αβραμίου.
Σ’ αυτό το μοναστήρι ηγούμενος ήταν ο αββάς Ιωάννης ο Κυζικηνός. Τον ρωτήσαμε λοιπόν κάποια μέρα: “Αββά, πώς μπορεί να αποκτήσει κανείς αρετή;”

Και μας απάντησε ο Γέροντας: “Αν θέλει κανείς ν’ αποκτήσει μια αρετή, δεν μπορεί να την κάνει κτήμα του, αν δεν μισήσει την κακία που είναι ο αντίποδάς της.
Αν λοιπόν θέλεις να έχεις πάντοτε πένθος στην ψυχή σου, μίσησε τογέλιο.
Θέλεις να έχεις ταπείνωση; Μίσησε την υπερηφάνεια.
Θέλεις να είσαι εγκρατής; Μίσησε τη λαιμαργία.
Θέλεις να είσαι σώφρων; Μίσησε την ακόλαστη ζωή.
Θέλεις να είσαι ακτήμων; Μίσησε τη φιλαργυρία.
Αυτός που θέλει να είναι κάτοικος της ερήμου, μισεί τις πόλεις εξαιτίας των πειρασμών.
Αυτός που θέλει να έχει ησυχία, μισεί την παρρησία.
Αυτός που θέλει να ζει άγνωστος, μισεί την τάση για επίδειξη.
Αυτός που θέλει να κυριαρχεί στην οργή, μισεί να περνάει τις ώρες του μαζί με πολλούς.
Αυτός που θέλει να έχει αμνησικακία, αποφεύγει να κακολογεί τους άλλους.
Αυτός που θέλει να είναι απερίσπαστος, μένει στη μοναξιά.
Αυτός που θέλει να κυριαρχεί στη γλώσσα, ας κλείνει τ’ αυτιά του να μην ακούει πολλά.
Αυτός που θέλει να έχει τον φόβο του Θεού πάντοτε, θα μισήσει τη σωματική ανάπαυση και θα αγαπήσει τη θλίψη και τη στενοχώρια”.
www.agioritikovima.gr

Η σύγχυση των σημερινών χριστιανών

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Βρισκόμαστε στην εποχή της πληροφορικής με τα πολλά θετικά και πολλά αρνητικά. Το διαδίκτυο δεν προσφέρει μόνο γνώσεις, αλήθειες και ουσιαστικά για τη ζωή μας θέματα, αλλά και παραπληροφόρηση, ψευτιές και φαντασίες που αποπροσανατολίζουν και συγχύζουν.

Ασφαλώς, αυτές οι αντιθέσεις καλύπτουν και το θεολογικό-εκκλησιαστικό λόγο. Πολλά πατερικά, αγιογραφικά, θεολογικά κείμενα, σημαντικά για τη θεωρητική και πρακτική γνώση, βρίσκονται εύκολα, σ’ αντίθεση με τις προηγούμενες δεκαετίες που μόνο οι ειδικοί σε ειδικούς χώρους είχαν πρόσβαση.

Όμως οι ατομικές αντιλήψεις, οι λανθασμένες θεολογικά και πρακτικά απόψεις, ανατρέπουν το όντως Ορθό-δοξο και φέρνουν αρρωστημένες καταστάσεις. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να διακρίνει την αλήθεια από το ψέμα, αδυνατεί να ξεχωρίσει το υγιές από το αρρωστημένο. Βιώνει τη σύγχυση, θεωρώντας κάποτε το αυστηρό ως Ορθόδοξο και το χαλαρό ως ξεπεσμό.

Τι θέλει η θεία χάρις;

Η θεία χάρις μας διδάσκει το δικό μας χρέος. Για να την προσελκύσουμε, θέλει αγάπη, λαχτάρα. Η χάρις του Θεού θέλει θείο έρωτα.

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
www.pemptousia.gr

"Είδα, παιδί μου, ότι όλη μας η ζωή, έργα, λόγια, σκέψεις είναι γραμμένα, καί θα δώσουμε για όλα λόγο"

π.Ιάκωβος Τσαλίκης

Όταν είχε κοιμηθεί ο Γέροντας μου, ο πατήρ Νικόδημος, είπα στην προσευχή μου, που να πήγε άραγε η ψυχή του;

Τότε είδα, όχι σε όνειρο, αλλά πνευματικό τω τρόπω, ότι με φώναξε ο Γέροντας μου να του πάω τα κλειδιά της Μονής γιατί ήρθε ο Μέγας Αρχιερέας!

Πήγα λοιπόν έξω από την πόρτα του κελιού, που είναι πάνω από την είσοδο της μονής, κι όταν έφτασα κοντά, ακούω ομιλίες, ερώτηση, απάντηση.
Μέσα γινόταν ανάκριση, εξέταση.

Χτύπησα την πόρτα και μπήκα μέσα στο δωμάτιο και τι να δω!!!

Μα ηξεύρεις πόσον ζητούν βοήθειαν οι κοιμηθέντες ! ( Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης )

Μα ηξεύρεις πόσον ζητούν βοήθειαν οι κοιμηθέντες! Επειδή μετά θάνατον δεν υπάρχει μετάνοια και ως άνθρωποι και αυτοί έφυγαν με κηλίδας και μώμους και βλέπουν ότι η βοήθεια των ζώντων πολύ συνεργεί εις το να τελειοποιηθούν και ησυχάσουν, ποθούν, ζητούν, νοσταλγούν να τους μνημονεύη κανείς, ποθούν επίσης από το γένος των να ευρεθή κανένας παπάς ή ενάρετος χριστιανός, που να μεριμνήση και δι΄ αυτούς. Θα σου γράψω μίαν οπτασίαν ενός επισκόπου, που είδεν, και την οποίαν ήκουσα από το στόμα του επισκόπου, που συλλειτούργησα προ ετών. 

Όπου στάζει… αναβλύζει

Ας αγαπήσουμε την ταπεινοφροσύνη για να δούμε την δόξα του Θεού, διότι όπου στάζει η ταπεινοφροσύνη εκεί αναβλύζει η δόξα του Θεού.

Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ
www.pemptousia.gr

H Παναγιά δεν θέλει χρυσά αγιοπότηρα

"Μία φορά , μου διηγήθηκε ο π. Μ, καθώς λειτουργούσα, ήρθε μέσα μου έντονη η επιθυμία να προσφέρω εις μνήμην των γονέων μου και για την ψυχή τους ένα καλό αγιοπότηρο στο μοναστήρι μου.

Πριν κάνω όμως οποιαδήποτε ενέργεια σκέφτηκα να περάσω από τον Γέροντα Παΐσιο, με τον οποίο με συνέδεε πνευματική φιλία πολλών ετών. Πράγματι του εκμυστηρεύτηκα τον λογισμό μου.

Μόλις με άκουσε ο Γέροντας με ρώτησε :
-Το μοναστήρι σας έχει άλλα αγιοπότηρα;
- Ναι, του απάντησα. Έχει πολλά και εξαιρετικά μάλιστα.
Στην συνέχεια ο Γέροντας που γνώριζε την οικογένειά μου, με ρωτά: Τα αδέλφια σου εργάζονται;
Όταν του απάντησα πως πότε έχουν κάνα μεροκάματο και πότε όχι, ό Γέροντας Παΐσιος με έμφαση μου λέει: "παπά , θα έχουν δίκιο τα αδέλφια σου να αλλαξοπιστήσουν! Βρε ευλογημένε. Δώσε καλλίτερα τα χρήματα στη φαμελιά τους και μην στεναχωριέσαι για το μοναστήρι. Φτάνουν αυτά που έχει."
Έτσι, παπά, συνέχισε ο γερο-Παΐσιος έγινε και στη Ρωσία. Ο κόσμος πεινούσε και αυτοί φτιάχναν χρυσούς τρούλους. Το πόσο ευαρεστήθηκε ο Θεός απ΄όλα αυτά φάνηκε στη συνέχεια. Επέτρεψε κατόπιν να γίνουν όλα αυτά βόλια και να πέσουν στα κεφάλια τους…
Μάλιστα ο Γέροντας έχοντας μάθει για κάποιον ηγούμενο που έλεγε, φέρτε κανδήλες για την εορτή της Παναγίας, κανδήλες για των Βαΐων, κανδήλες για το ένα και το άλλο, και πως τάχα με όλα αυτά ευαρεστείται η Παναγία, έλεγε: άλλα παιδιά δεν έχουν χρήματα για να φάνε, δεν έχουν χρήματα για φάρμακα, άλλοι είναι φυλακισμένοι για ναρκωτικά και εμείς λέμε ότι τα θέλει αυτά η Παναγία…
Πού τα βρήκαν αυτά, βρε παιδάκι μου είπε κλείνοντας την συνομιλία μας και συμπλήρωσε: τίποτε άλλο δεν θέλει παπά ο Θεός παρά μόνο τη μετάνοια και την σωτηρία μας.’’

π. Νεκτάριος Σαββίδης. Βέροια.
www.agioritikovima.gr

ΠΟΣΟ ΧΡΟΝΟ ΕΧΕΙΣ;

π. Δημητρίου Μπόκου

Σὲ μιὰ θαυ­μα­στὴ ἀ­πο­κά­λυ­ψη ὁ χα­ρι­σμα­τι­κὸς Ρου­μά­νος γέ­ρον­τας Ἀρ­σέ­νιος Μπό­κα (1910-1989) εἶ­δε μιὰ με­γά­λη σύ­να­ξη δαι­μό­νων, ὅ­που ὁ ἀρ­χη­γός τους ζή­τη­σε νὰ σκε­φθοῦν τὸ με­γα­λύ­τε­ρο δέ­λε­αρ γιὰ νὰ πα­ρα­σύ­ρουν ὅ­σο τὸ δυ­να­τὸν πε­ρισ­σό­τε­ρους ἀν­θρώ­πους.

Ἕ­νας δαί­μο­νας εἶ­πε νὰ τοὺς ὑ­πο­βά­λουν τὸν λο­γι­σμὸ πὼς δὲν ὑ­πάρ­χει Θε­ός. Ἕ­νας ἄλ­λος πρό­τει­νε νὰ τοὺς ἀ­φή­σουν νὰ πι­στεύ­ουν στὸν Θε­ό, ἀλ­λὰ νὰ τοὺς πεί­σουν ὅ­τι δὲν ὑ­πάρ­χει οὔ­τε πα­ρά­δει­σος οὔ­τε κό­λα­ση οὔ­τε ζω­ὴ πέ­ρ’ ἀ­πὸ τὸν τά­φο.

Ὁ δι­ά­βο­λος δὲν ἱ­κα­νο­ποι­ή­θη­κε πλή­ρως, γι­’­αὐ­τὸ ἕ­να τρί­το δαι­μό­νιο εἶ­πε: «Κα­λύ­τε­ρα νὰ ἐ­παι­νοῦ­με τοὺς ἀν­θρώ­πους γιὰ τὴν πί­στη στὸν Θε­ό, στὸν  πα­ρά­δει­σο, στὴν κό­λα­ση καὶ στὴν τε­λι­κὴ κρί­ση,  ἀλ­λὰ ταυ­τό­χρο­να νὰ τοὺς ψι­θυ­ρί­ζου­με ἀ­δι­ά­κο­πα: “Μὴ βι­ά­ζε­στε νὰ με­τα­νο­ή­σε­τε! Ἀ­φῆ­στε το αὐ­τὸ γιὰ τὰ γε­ρά­μα­τά σας. Ὁ θά­να­τος εἶ­ναι ἀ­κό­μα μα­κριά. Τώ­ρα χα­ρῆ­τε τὶς ἀ­πο­λαύ­σεις τῆς ζω­ῆς καὶ ἱ­κα­νο­ποι­ῆ­στε ὅ­λες τὶς ἐ­πι­θυ­μί­ες σας, μιὰ καὶ ἔ­χε­τε ἀρ­κε­τὸ χρό­νο μπρο­στά σας!” Ἀ­πο­κοι­μί­ζον­τάς τους λοι­πὸν συ­νέ­χεια μ’ αὐ­τὸν τὸν δε­λε­α­στι­κὸ λο­γι­σμό, δὲν θὰ κα­τα­λα­βαί­νουν κα­θό­λου πῶς θὰ περ­νά­ει ὁ και­ρός. Δὲν θὰ παίρ­νουν εἴ­δη­ση πό­τε θά ‘ρχε­ται τὸ τέ­λος τους. Ὁ θά­να­τος θὰ κα­τα­φθά­νει ἀ­προ­ει­δο­ποί­η­τα, θὰ τοὺς βρί­σκει ἀ­προ­ε­τοί­μα­στους καὶ θὰ γί­νον­ται ἔ­τσι γιὰ πάν­τα δι­κοί μας».

Τό­τε ὁ δι­ά­βο­λος γε­μά­τος ἐν­θου­σια­σμό, χα­ρὰ καὶ βι­α­στι­κὴ λα­χτά­ρα τοὺς εἶ­πε: «Ὄν­τως, αὐ­τὸς εἶ­ναι ὁ κα­λύ­τε­ρος τρό­πος γιὰ νὰ ξε­γε­λοῦ­με τοὺς ἀν­θρώ­πους. Τρέξ­τε λοι­πόν νὰ κά­νε­τε ὅ­πως ἀ­κού­σα­τε ἀ­π’ τὸν συ­νά­δελ­φό σας!»

Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

π. Δημητρίου Μπόκου

 Μιὰ φο­ρὰ κι ἕ­ναν και­ρὸ - λέ­ει τὸ πα­ρα­μύ­θι - ὁ Θε­ὸς ἔ­σκυ­ψε ἀ­πὸ τὸν οὐ­ρα­νὸ κι ἔ­ρι­ξε ἕ­να βλέμ­μα στὴ γῆ. Δὲν ἔ­μει­νε ὅ­μως εὐ­χα­ρι­στη­μέ­νος μὲ ὅ­σα εἶ­δε ἐ­κεῖ. Οἱ ἄν­θρω­ποι, ἂν καὶ τοὺς εἶ­χε δώ­σει ὅ­λα τὰ κα­λά, εἶ­χαν γε­μί­σει τὴ ζω­ή τους μὲ προ­βλή­μα­τα. Ὁ Θε­ὸς στε­νο­χω­ρή­θη­κε πο­λύ, για­τὶ τοὺς ἀ­γα­ποῦ­σε καὶ ἤ­θε­λε νὰ εἶ­ναι ὅ­λοι κα­λά. Ἔ­πε­σε σὲ βα­θειὰ συλ­λο­γή. Τί ἄλ­λο θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ κά­μει γιὰ νὰ τοὺς βο­η­θή­σει; Ποι­ὰ εὐ­λο­γί­α δὲν τοὺς ἔ­δω­σε ἀ­κό­μα; Σκέ­φθη­κε τό­τε νὰ ἐ­πι­στρα­τεύ­σει τὸν Χρό­νο. Θὰ τὸν ἔ­στελ­νε στοὺς ἀν­θρώ­πους, ὥ­στε νὰ ἔ­χουν κά­θε εὐ­και­ρί­α μὲ ὅ­λη τους τὴν ἄ­νε­ση νὰ φτιά­χνουν σω­στὰ τὴ ζω­ή τους.

 Τὸν φώ­να­ξε λοιπὸν ἀ­μέ­σως κον­τά του, τὸν κα­θο­δή­γη­σε καὶ τὸν ἔ­στει­λε στὴ γῆ γιὰ νὰ βο­η­θή­σει τοὺς ἀν­θρώ­πους. Ὁ Χρό­νος, νε­α­ρὸ παλ­λη­κά­ρι γε­μά­τος ὄ­ρε­ξη, ξε­κί­νη­σε ἀ­μέ­σως τὸ ἔρ­γο του. Δὲν εἶ­χε και­ρὸ γιὰ χά­σι­μο. Ἔ­πρε­πε νὰ γυ­ρί­σει ὅ­λη τὴ γῆ κι αὐ­τό, ἂν τὸ κα­λο­σκε­φθεῖς,  δὲν ἦ­ταν κα­θό­λου εὔ­κο­λη καὶ ξε­κού­ρα­στη δου­λειά.

Στα­μά­τη­σε στὴν πρώ­τη πόρ­τα ποὺ συ­νάν­τη­σε μπρο­στά του καὶ χτύ­πη­σε. Τοῦ ἄ­νοι­ξε ἕ­νας συ­νο­μή­λι­κός του νε­α­ρός. Ὁ Χρό­νος τοῦ εἶ­πε: