Οι θλίψεις των δικαίων

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

          Το Ψαλτήρι είναι ένα από τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, το μοναδικό που χρησιμοποιείται τόσο πολύ στις ακολουθίες της Εκκλησίας. Ο λόγος είναι ότι το βιβλίο αυτό περιέχει 150 προσευχές, χωρισμένες σε 20 καθίσματα, κι είναι έργο του προφήτη και βασιλιά Δαυίδ.

          Όσοι μπορούν να το διαβάζουν και να κατανοούν τα γραφόμενα, αρκετές φορές θα αισθανθούν ότι απευθύνεται στον εσωτερικό τους κόσμο. Γιατί όλοι μας στο βάθος έχουμε τον ίδιο πόνο, τις ίδιες απογοητεύσεις, παρόμοιες θλίψεις και αναπαύσεις. Γι’ αυτό το προσωπικό βίωμα γίνεται εκκλησιαστικό - κοινό, ώστε να κατανοείται από τους άλλους.

Θα έλθη καιρός, θα σημάνη ημέρα, θα έλθη στιγμή, όπου θα κλείσουν αυτά τα μάτια και θα ανοιχθούν τα της ψυχής. ( Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης )

Θα έλθη καιρός, θα σημάνη ημέρα, θα έλθη στιγμή, όπου θα κλείσουν αυτά τα μάτια και θα ανοιχθούν τα της ψυχής. Τότε..

Οἱ δέκα ὀφθαλμοὶ τοῦ ἀνθρώπου

Γράφει ὁ 

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Γίνεται κατανοητό, ὅτι τὸ ἀνθρώπινο πνεῦμα δὲν εἶναι ἕνα αὐτόματο καὶ νεκρὸ μηχάνημα, μὲ τὸ ὁποῖο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐνεργεῖ καὶ πράττει, ἀλλὰ ζωντανὸς συνεργάτης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μὲ τὴν ἐπίδραση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅλος ὁ ἄνθρωπος μετατρέπεται σὲ «πράξη», «ἐνέργεια». 
Καὶ μὲ τὴν βοήθεια τῶν ἁγίων ἀρετῶν μετατρέπει τὶς «Θεοκεχαριτωμένες» δυνάμεις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σὲ δικές του δυνάμεις. Τὶς μεταφέρει σὲ κάθε «συστατικό» τῆς ὑπάρξεώς του, τὶς ἐκχέει σ’ ὁλόκληρο τὸν ἑαυτό του καὶ αὐτὲς συμμετέχουν σὲ ὅλες τὶς σκέψεις του (τοῦ ἀνθρώπου δηλ.), σὲ ὅλα τὰ αἰσθήματά του, στὶς θελήσεις του, στὶς ἐνέργειές του καὶ σὲ ὅλους τοὺς λόγους του. Μὲ μία λέξη, στὴν ὁλόπλευρη ζωή του.
Γι’ αὐτὸ μὲ τὴν εὐλογία, μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ ἄνθρωπος καθαρίζει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἀνανεώνει, ἀνακαινουργώνει, ἁγιάζει, ἁγιοποιεῖ, μεταμορφώνει ὅλα τὰ ὄργανα τοῦ πνεύματός του, ὄργανα ἐπίγνωσης καὶ αἰσθήσεως: καρδιά, νοῦ, ψυχή, θέλημα, ἔτσι ὥστε αὐτὰ μποροῦν πλέον νὰ μὴ ὑποκύπτουν στὴν ἁμαρτία, νὰ ἐξουδετερώνουν τὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας, μποροῦν πλέον νὰ μὴ ναρκώνονται ἀπὸ τὴν παράλυση τοῦ -οἱουδήποτε-πάθους, ἀπὸ τὴν παράλυση τῶν παθῶν καὶ νὰ προσβλέπουν σὲ ὅλα τὰ θεϊκὰ ἀγαθά, τὰ ὁποία προσφέρει, δίνει σὲ μᾶς ὁ φιλάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς Χριστός.
Αὐτὸ τὸ μυστήριο μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ «περίφροντις» (αὐτὸς ποὺ φροντίζει πολὺ ) γιὰ τὴν σωτηρία μας Ἀπόστολος, προσευχόμενος στὸν Θεὸ γιὰ τοὺς χριστιανούς, γιὰ καθαρὴ...

Πολύς δαιμονισμός υπάρχει σήμερα στον κόσμο ( Ἅγιος Παΐσιος )

Πολύς δαιμονισμός υπάρχει σήμερα στον κόσμο

Ο διάβολος αλωνίζει, γιατί οι σημερινοί άνθρωποι του έχουν δώσει πολλά δικαιώματα και δέχονται δαιμονικές επιδράσεις φοβερές.

Έλεγε ένας πολύ σωστά: “Ο διάβολος παλιά ασχολείτο με τους ανθρώπους, τώρα δεν ασχολείται!

Τους έβαλε στον δρόμο και τους λέει: “Ώρα καλή!” και τραβάνε οι άνθρωποι!”

Είναι φοβερό!

Ο Κύριος περιμένει

Είτε πέντε χρόνια ζήσει κανείς, είτε εκατόν πέντε δεν έχει σημασία. Αξία έχει η υγεία της ψυχής. Χαρά σ’ αυτούς που αντιμετωπίζουν την περίπτωση της ασθένειας με μετάνοια. Και είτε ζήσουν είτε όχι, θα είναι έτοιμοι. Ο Κύριος περιμένει. Περιμένει στο φρέαρ του Ιακώβ την κάθε ψυχή, όσο αμαρτωλή κι αν είναι. Περιμένει ν’ αδειάσει στο εξομολογητήριο το θολό νερό της ψυχής της και να γεμίσει με νερό καθαρό, ώστε να μη διψάσει στην αιώνια ζωή.

Γέροντας Ευσέβιος Γιαννακάκης

Εισόδια της Θεοτόκου: Το προοίμιο της αναμόρφωσης του ανθρώπου

«Ὁ Κύριος δόξασε τὸ ὄνομά σου σὲ ὅλες τὶς γενιές. Μέσα ἀπὸ ἐσένα θὰ ἀποκαλύψει ὁ Κύριος στὶς ἔσχατες ἡμέρες τὴ λύτρωσή Του στὸν Ἰσραὴλ» (Πρωτευαγγέλιο Ιακώβου 7,2)

Εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου και η Εκκλησία θυμάται την εκπλήρωση της υπόσχεσης των Προπατόρων Ιωακείμ και Άννας. Λίγα χρόνια πριν από την ενανθρώπηση του Λόγου, ένα στείρο και άτεκνο ζευγάρι, ο Ιωακείμ και η Άννα, συντετριμμένοι από τη ντροπή της ατεκνίας, πληροφορούνται από άγγελο Κυρίου ότι θα αποκτήσουν παιδί, το οποίο θα λύσει την κατάρα που τους ταλάνιζε. Η θυγατέρα του γηραλέου ζεύγους μεγαλώνει και αφού γίνει τριών ετών εκπληρώνεται η υπόσχεση των γονέων της προς το Θεό, με την αφιέρωση της στο Ναό των Ιεροσολύμων.

Η διήγηση της θεομητορικής εορτής των Εισοδίων προέρχεται από την απόκρυφη, εξωβιβλική παράδοση και συγκεκριμένα από το απόκρυφο βιβλίο «Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου». Στο σχετικό τμήμα του βιβλίου (στίχοι 7,1-8,1) περιγράφεται η πρόθεση των Προπατόρων να εκπληρώσουν την αφιέρωση της Μαριάμ στο Θεό, ήδη από το δεύτερο έτος της. Η απόδοση της Θεοτόκου στο Ναό αναβάλλεται, όμως, με πρωτοβουλία της Άννας, για όταν θα συμπληρωθεί το τρίτο έτος της ζωής της, ώστε να έχει συνείδηση του γεγονότος και να μην αντιδράσει, αναζητώντας τους γονείς της. Ο Γεώργιος Νικομηδείας θαυμάζει τὴ συμπεριφορά της Θεοτόκου κατά τον αποχωρισμό από τους γονείς της, σημειώνοντας ότι δεν αντέδρασε, όπως κάθε άλλο τριετές νήπιο, αλλά υπάκουσε στο θείο θέλημα.

Ο «προσηλυτισμός» του Χριστού

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Ο Μέγας Αντώνιος είπε: «Θα ’ρθει εποχή, πού οι άνθρωποι θα φέρονται όπως οι παράφρονες. Και όταν θα βλέπουν κάποιον πού δεν θα συμπεριφέρεται ως παράφρων, θα τα βάζουν μαζί του και θα του λένε: "Εσύ είσαι τρελός", επειδή δεν είναι όμοιος μ’ αυτούς». Μήπως βρισκόμαστε σ’ αυτή την εποχή; Πώς να εξηγηθεί αλλιώς όλο αυτό το σκηνικό, να σέρνουν στα δικαστήρια καταξιωμένους Γέροντες και αξιόλογα Μοναστήρια για δήθεν προσηλυτισμό; Τι να πεις για τη σοβαρότητα της υπόθεσης, όταν μάλιστα ζητείται το ποσόν των δύο εκατομμυρίων ευρώ; Ποιος σοβαρός άνθρωπος θα πιστέψει ότι μια μάνα, κινούμενη απλώς και μόνο με το δικαιολογητικό του πόνου της για τη φυγή του παιδιού της, προκαλεί τόσο θόρυβο στα Μ.Μ.Ε.; Κι ακόμα, ποια υπόθεση προσηλυτισμού μπορεί να σταθεί όταν αφορά ενήλικα, μορφωμένο και με διδακτορικό;

Το σαρανταλείτουργο και η θαυμαστή σωτηρία

 

Από το κήρυγμα του π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου στην Ιερά Μονή Βαρνάκοβας την Κυριακή, 17 Ιουλίου 2011

Κάποτε, ένας χριστιανός, ενώ έσκαβε με πολλούς μαζί σ’ ένα νταμάρι, έπεσε βράχος και τους καταπλάκωσε η στοά. Η γυναίκα αυτού του χριστιανού, η κυρία Αργυρώ, έδωσε ό,τι είχε από το υστέρημά της σε έναν ιερέα να κάμη 40 Λειτουργίες για την ψυχή του άνδρα της σ’ ένα εξωκκλήσι κοντά στο μέρος όπου έγινε δυστύχημα, διότι επίστεψε ότι είναι νεκρός. Καθημερινά μάλιστα πήγαινε ένα πρόσφορο, ένα μπουκάλι με κρασί και μία λαμπάδα, σαν πτωχή που ήταν.

Όταν έφθασε ο ιερέας στις 20 Λειτουργίες, ο διάβολος φθόνησε την ευλάβεια της κυρά Αργυρώς και αφού μετασχηματίστηκε σε έναν γνωστό της χωρικό, την συνάντησε το πρωί στον δρόμο και της είπε:

«Μα είμαι αμαρτωλός και δεν τολμώ ν’ αντικρίσω τον Αγιο»… ( Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου )

Ακριβώς επειδή είσαι αμαρτωλός, έλα εδώ, για να γίνεις δίκαιος«Μα είμαι αμαρτωλός», λες, «και δεν τολμώ ν’ αντικρύσω τον άγιο». Ακριβώς επειδή είσαι αμαρτωλός, έλα εδώ, για να γίνεις δίκαιος. Ή μήπως δεν γνωρίζεις, ότι και αυτοί που στέκονται μπροστά στο ιερό Θυσιαστήριο, έχουν διαπράξει αμαρτίες;


Γι’ αυτό οικονόμησε ο Θεός να υποφέρουν και οι ιερείς από κάποια πάθη, ώστε να κατανοούν την ανθρώπινη αδυναμία και να συγχωρούν τους άλλους.

«Αφού όμως δεν τήρησα όσα άκουσα στην εκκλησία», θα μου πει κάποιος, «πως μπορώ να έρθω πάλι;».

Ποιος είμαι;

 

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

          Η αυτογνωσία, ως γνώση του βαθύτερου εαυτού μας, είναι έργο επίπονο και μακροχρόνιο. Χρειάζεται να κατέβουμε στο σκοτεινό Άδη, να δούμε κατάματα την πραγματικότητα του κρυμμένου εκεί εαυτού μας και να αποφασίσουμε ν’ αλλάξουμε. Ασφαλώς, η αλλαγή δεν γίνεται αμέσως και χωρίς κόπο, κυρίως συνειδητοποιώντας πόσο δύσκολος είναι ο εαυτός μας. Γι’ αυτό κι ενδέχεται ν’ αρχίσει αγώνας αυτοδικαίωσης, δικαιολογίας, άμυνας. Τότε, καμία αλλαγή δεν είναι δυνατή και καμιά νέα ζωή δεν αρχίζει μέσα μας.

          Έτσι, αν θέλουμε να μιλήσουμε με τη γλώσσα της Εκκλησίας για το θέμα της αλλαγής του ανθρώπου, όχι τόσο στη συμπεριφορά όσο στη νοοτροπία            -που καθορίζει όμως τη συμπεριφορά - θα λέγαμε για την πορεία της μετάνοιας.

          Το πρώτο και καθοριστικό, για να θελήσει ο καθένας μας ν’ αλλάξει, είναι...

Η ενότητα του Πατρός και του Υιού και η κλήση προς εμάς να γίνουμε όλοι ένα μέσω του Αγ. Πνεύματος

Εμείς οι άνθρωποι έχουμε συνηθίσει να σκεπτόμαστε για τον εαυτό μας και την αξιοπρέπειά μας με τις κατηγορίες του πεπτωκότος ανθρώπου, βασισμένες πάνω στο χωρισμό, στην αυταλλοτρίωση, στην ατομικοποίηση, στην αυτάρκεια, στον κατακερματισμό, στον ναρκισσισμό. Η θεία όμως Αγάπη που αποκαλύπτεται εν τω Μονογενή Υιώ και εν τη ολότητι Αυτού, ευρίσκει το πλήρωμά της και την τελειοποίησή της στον Άλλον, αυξάνει δι’ Εκείνου επ’ άπειρον, επειδή είναι ομοούσιος ή μάλλον μία και η αυτή προς την Αγάπη του Πατρός, αφού εξ αυτής γεννήθηκε και μέσ’ από αυτήν ξεχύθηκε στον κόσμο.

5. Μέσα σ’ αυτή την πατρότητα και υιότητα κρύβεται το χαρμόσυνο και αιώνιο μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξής μας. Δεδομένου ότι αυτή η σχέση είναι αναπόσπαστο μέρος του μυστηρίου της Θείας Υπάρξεως, είναι φυσικό ν’ αναζητούμε σ’ αυτήν και να βρίσκουμε τον ομαλό ρυθμό της ζωής μας η οποία μας έχει δοθεί εκ Πατρός, δι’ Υιού, εν Αγίω Πνεύματι.

Οι τρεις φίλοι

Κάθε άνθρωπος έχει τρεις φίλους.

Ο ένας τον εγκαταλείπει κατά την ώραν του θανάτου, ο άλλος κατά τον ενταφιασμόν και ο τρίτος τον συνοδεύει πέραν του τάφου.

Ο πρώτος είναι τα υλικά αγαθά, ο δεύτερος οι φίλοι του και ο τρίτος τα καλά έργα...
trelogiannis.blogspot.gr

Όταν η ψυχή ταράζεται από οργή, ή θολώνεται από μέθη, ή ενοχλείται από φοβερή λύπη, δεν μπορεί ο νους να κρατήσει τη μνήμη του Κυρίου

 

                                                     Άγιος Διάδοχος επίσκοπος Φωτικής

    Όταν η ψυχή ταράζεται από οργή, ή θολώνεται από μέθη, ή ενοχλείται από φοβερή λύπη, δεν μπορεί ο νους να κρατήσει τη μνήμη του Κυρίου Ιησού, ακόμη και αν κανείς τον βιάζει. Γιατί όπως είναι σκοτισμένος από την σκληρότητα των παθών, χάνει την πνευματική του αίσθηση. Γι' αυτό η επιθυμία της ευχής δεν έχει πού να τυπώσει τη σφραγίδα της, ώστε ο νους να διατηρεί αλησμόνητα τα λόγια της ευχής, επειδή η μνήμη της διάνοιας σκληραίνει από την ωμότητα των παθών. Αν όμως η ψυχή είναι ελεύθερη από αυτά τα πάθη, ακόμη και αν για λίγο λησμονήσει το ποθούμενο όνομα, αμέσως ο νους μεταχειρίζεται την ενεργητικότητά του και ξαναπιάνει γερά το πολυπόθητο εκείνο και σωτήριο θήραμα. 

Γιατί τότε η ψυχή έχει την ίδια τη θεία χάρη που μελετά και κράζει μαζί της το...

Για ποιους είναι η Εκκλησία;

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Ο Διονύσης Σαββόπουλος είχε πει: «Ζούμε σ’ ένα κόσμο διεκδικήσεων, αγώνων κ.τ.λ. τούτο είναι φυσικό και κατανοητό. Υπήρχαν όμως ανέκαθεν τρεις θερμές αγκαλιές που δεν ζητούσαν τίποτε παρά μόνο να δοθούν: της μάνας, των ερωτευμένων και της Εκκλησίας». Ο λόγος αυτός εκφράζει την Ελληνορθόδοξη Παράδοσή μας, που προβάλλει το «χώρο» όπου ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει, να υπάρξει ως πρόσωπο, να γίνει αποδεκτός «καθώς εστΙ». Γιατί οι «τρεις θερμές αγκαλιές» δεν ξέρουν το «πρέπει», δεν είναι νόμος, αλλά αγαπούν με την αγάπη που «καλύπτει πλήθος αμαρτιών».

Όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης εορτάζει σήμερα 10 Νοεμβρίου

Ο Όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης γεννήθηκε γύρω στα 1840 μ.Χ. στα Φάρασα ή Βαρασιό, στο Κεφαλοχώρι των έξι Χριστιανικών χωριών της περιφερείας Φαράσων της Καππαδοκίας. Οι γονείς του ήταν πλούσιοι σε αρετές και μέτριοι σε αγαθά. Είχαν αποκτήσει δύο αγόρια, τον Βλάσιο και τον Θεόδωρο (τον Άγιο Αρσένιο).

Ο Όσιος Αρσένιος, από μικρή ηλικία έμειναν ορφανά και τα προστάτεψε η θεία τους, αδελφή της μητέρας τους. Ένα θαυμαστό γεγονός που συνέβηκε στα παιδιά και την θαυματουργική διάσωση του μικρού τότε Θεόδωρου από τον Άγιο Γεώργιο που τον έσωσε από βέβαιο πνιγμό, είχε ως αποτέλεσμα, για τον μεν Βλάσιο να δοθεί με τον δικό του τρόπο στον Θεό, να τον δοξολογεί ως δάσκαλος της Βυζαντινής Μουσικής και κατέληξε αργότερα στην Κωνσταντινούπολη, για τον Θεόδωρο δε να θέλει να γίνει καλόγερος.

Στη συνέχεια μεγαλώνοντας, στάλθηκε στη Νίγδη και μετά στη Σμύρνη όπου τέλειωσε τις σπουδές του.

Στα είκοσι έξι του περίπου χρόνια

Η Πνευματική αντιμετώπιση της ασθένειας

Η προϋπόθεση για να ωφεληθεί ο άνθρωπος από την δοκιμασία της αρρώστιας του είναι να την αντιμετωπίσει πνευματικά.

Τότε ευχαριστεί τον Θεό, ο οποίος σαν καλός πατέρας τον αξίωσε της παιδείας Του, ενθυμούμενος τον προφητικό λόγο: Ον αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται.
Ενθυμείται ακόμη τον λόγο του Αποστόλου «Τις εστιν υιός ον ου παιδεύει πατήρ», και αφήνεται στην πρόνοια του Θεού, του μοναδικού Ιατρού της ψυχής και του σώματος. Ας δούμε αναλυτικότερα ποια είναι η πνευματική αντιμετώπιση της ασθενείας.

Άγ. Νεκτάριος, αδικημένος από τους ανθρώπους και ευλογημένος από το Θεό

 Άγιος Νεκτάριος (9 Νοεμβρίου)

Ο Άγιος Νεκτάριος γεννήθηκε στις 1 Οκτωβρίου του 1846 στην Σηλυβρία της Θράκης, από ευσεβείς και φτωχούς γονείς. Κατά την βάπτιση του  ονομάστηκε Αναστάσιος. Τα πρώτα γράμματα μαζί με χριστιανικές διδαχές τα έλαβε από την μητέρα του. Στη Σηλυβρία τελείωσε το δημοτικό και το σχολαρχείο.  Μετά πήγε στην Κωνσταντινούπολη για να συνεχίσει τις σπουδές του, όπου εργάστηκε στην αρχή σε καπνοπωλείο, για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένεια του. Άρχισε να μελετά και να συλλέγει ρητά και αποφθέγματα Αγίων Πατέρων και κλασικών φιλοσόφων, τα οποία αποτέλεσαν το δίτομο βιβλίο «Ιερών και φιλοσοφικών λογίων θησαύρισμα», που εξέδωσε το 1895. Πριν ακόμα συμπληρώσει το 20^ο  έτος της ηλικίας του, προσελήφθη ως παιδονόμος στο σχολείο του Μετοχίου του Παναγίου Τάφου στη Κωνσταντινούπολη.

Μετά ήρθε στη Χίο και εργάστηκε ως δημοδιδάσκαλος στο χωριό Λιθί, ενώ παράλληλα κήρυττε σε ιερούς ναούς της περιοχής. Μετά από επτά χρόνια έγινε μοναχός στην «Νέα Μονή» της Χίου, και έλαβε το όνομα Λάζαρος, ενώ άρχισε να εργάζεται ως γραμματέας του μοναστηριού. Λίγους μήνες αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος και  έλαβε το όνομα Νεκτάριος.

Το έτος 1877 έφυγε για την Αθήνα για να συνεχίσει τις σπουδές του με  έξοδα των αδελφών Χωρέμη. Τρία χρόνια μετά επέστρεψε στη Χίο αφού τελείωσε το Γυμνάσιο. Στα τέλη Σεπτεμβρίου του 1882 μετέβη στην Αλεξάνδρεια και ο Πατριάρχης Σωφρόνιος τον βοήθησε να τελειώσει τη Θεολογική σχολή Αθηνών, θέτοντάς του ως όρο μετά το τέλος των σπουδών του, να επιστρέψει στην Αλεξάνδρεια και να εργαστεί για το Πατριαρχείο.

Στις 23 Μαρτίου του 1886 όταν επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος στον Ναό του Αγίου Σάββα από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας, ενώ τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου ανήλθε στο αξίωμα του Αρχιμανδρίτη. Εργάστηκε ως γραμματέας του Πατριαρχείου και κατόπιν ως Πατριαρχικός Επίτροπος στο Κάιρο.

Πως θα περάσω τα τελώνια! ( Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης )

Ο καιρός της παρούσης ζωής παρέρχεται ανεπαίσθητα, αθόρυβα και το ποινικόν κάθε ανθρώπου βαρύνεται με την πάροδον του χρόνου, χωρίς τούτο να γίνεται αντιληπτόν απ’ αυτόν τον ίδιον. Κάποια ημέρα θα το εννοήση και θα απορήση και θα είπη: Άράγε που ήταν τόσα αμαρτήματα συναγμένα και εγά ο τάλας τα ηγνόουν; Οίμοι, τον ταλαίπωρον, τι με περιμένουν τώρα! Πως θα περάσω τα τελώνια!
Ναι, παιδί μου, τοιουτοτρόπως θα μας συμβούν εις όλους μας. Μόνον τώρα ας ετοιμασθώμεν το γρηγορώτερον, διότι δεν γνωρίζομεν ποίαν ημέραν και ώραν θα έλθη ο Κύριος να μας κτυπήση την θύραν της ψυχής μας, δια να μας καλέση προς απολογίαν. Ας είμεθα λοιπόν πάντοτε προσεκτικοί και έτοιμοι δια το ανεπίστροφον ταξίδιον του Ουρανού.

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης 
elderephraimarizona.blogspot.gr

Η Πρόνοια του Θεού

Την πορεία της ζωής του ανθρώπου επηρεάζουν τρεις σπουδαίοι παράγοντες. Ο πρώτος παράγων είναι η πρόνοια του Θεού. Ο Θεός προνοεί ειδικά για κάθε άνθρωπο και καταστρώνει ειδικό σχέδιο για τη σωτηρία του, το οποίο είναι για κάθε άνθρωπο ξεχωριστό. Έτσι του δίνει προσωπικά χαρίσματα και δυνατότητες τα οποία αν αξιοποιήσει ο άνθρωπος μπορεί να γίνει άγιος. Μάλιστα ο Θεός προνοεί το καλύτερο, το τελειότερο, το αγιότερο. Όμως, δεν του επιβάλει την αγιότητα, του δίνει τα χαρίσματα, τις δυνατότητες και τον καλεί να συνεργαστεί ελεύθερα μαζί Του για να γίνει αυτό πραγματικότητα. Η επιλογή είναι του ανθρώπου, ο Θεός σέβεται απόλυτα την ελεύθερη βούλησή του. Ο δεύτερος παράγοντας είναι η παρέμβαση του διαβόλου. Ο διάβολος εκμεταλλεύεται τα πάθη και τις αδυναμίες του ανθρώπου, του υπόσχεται με το τρόπο του, πλούτο, δόξα, ηδονές και όπου τον "πιάσει". Και επειδή η αμαρτωλή φύση ρέπει στα πάθη και την αμαρτία, οι πιθανότητες που έχει να τον κερδίσει είναι μεγάλες. Εκμεταλλεύεται ακόμη την άγνοιά του και την ανωριμότητά του, τον παγιδεύει συνεχώς και επειδή ο άνθρωπος δεν ξέρει ή δεν έχει πείρα να τον αντιμετωπίσει πέφτει πολλές φορές στις παγίδες που του στήνει. Και ο τρίτος παράγοντας είναι η ελευθερία του ανθρώπου. Αν θα δεχτεί ο άνθρωπος να συνεργαστεί με τον Θεό, να καλλιεργήσει τα χαρίσματα του Θεού ή να δουλέψει στα πάθη και τις προκλήσεις του πονηρού είναι καθαρά στην ελεύθερη βούλησή του. Ο Μέγας Βασίλειος λέει οτι o Θεός προνοεί το καλύτερο στη ζωή σου, όμως το "καντήλι" της ζωής σου δεν το κρατάει Εκείνος, αλλά σου το δίνει να το κρατήσεις εσύ στα χέρια σου και Εκείνος θέλει να σε βοηθήσει και να σε στηρίξει. Αν εσύ δεν προσέξεις, σκοντάψεις και πέσεις, τότε το λάδι απο το καντήλι θα χυθεί και το δοχείο θα σπάσει. Όμως για αυτό δεν θα ευθύνεται η Πρόνοια του Θεού, αλλά οι δικές σου επιλογές.

Από τη μεταμέλεια στη μετάνοια

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του Ιούδα όπου «μεταμεληθείς απέστρεψε τα τριάκοντα αργύρια τοις αρχιερεύσι και τοις πρεσβυτέροις λέγων: ήμαρτον παραδούς αίμα αθώον» (Μτθ. 27, 3-4). Γιατί ενώ θα περίμενε κανείς μετά τη μεταμέλεια του να επιστρέψει στο Διδάσκαλό του, εν τούτοις «απελθών απήγξατο».

Ασφαλώς είναι σημαντικό να κατανοήσουμε το λάθος μας, να αναγνωρίσουμε ότι δεν συμπεριφερθήκαμε σωστά, ότι πληγώσαμε τον άλλο, τον αδικήσαμε, τον υποτιμήσαμε. Ανθρώπινες αδυναμίες που πηγάζουν από την ανθρώπινη ατέλειά μας. Ποιος μπορεί να καυχηθεί ότι δεν κάνει λάθη και παραπατήματα;

4 Νοεμβρίου: μνήμη Ἁγίου Γεωργίου Καρσλίδη (φωτό - ἀφιέρωμα)

Ὁ Ὅσιος Γεώργιος Καρσλίδης ὁ ὁμολογητής, ὁ ἐν Δράμα (1901-1959). Ἡ μνήμη του τιμᾶται στὶς 4 Νοεμβρίου.

 

Σὲ μία ἐποχὴ πού ἐπικρατεῖ τόσο βαθὺ σκοτάδι μὲ ἔντονη διαφθορὰ καὶ ὑποκρισία, ἡ ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν παύει ταπεινὰ καὶ ἀθόρυβα νὰ καλλιεργεῖ πνευματικὰ τὰ μέλη της, νὰ τὰ ὁδηγεῖ καὶ νὰ τὰ μορφώνει ἐν Χριστῷ καὶ νὰ δημιουργεῖ τελικά τούς ἁγίους της. Αὐτοὺς πού στηρίζουν καὶ ἀρωματίζουν μὲ τὴ ζωὴ τους τὴ μολυσμένη ἀτμόσφαιρα τῆς κοινωνίας μας. Ὄχι μόνο κατὰ τοὺς παλαιοὺς χρόνους ἄλλα καὶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας συνεχίζει τὸ ἔργο αὐτό. Ἰδιαίτερα καυχᾶται γιὰ τοὺς ὁσίους καὶ ὁμολογητές της. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς καὶ σύγχρονος εἶναι καὶ ὁ ἱερομόναχος καὶ ὁμολογητὴς π. Γεώργιος Καρσλίδης ἀπὸ τὸν Πόντο, τὸν ὁποῖο λίγους μῆνες πρὶν - στὶς 18 Μαρτίου 2008 - ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μὲ εἰδικὴ Πατριαρχικὴ καὶ Συνοδικὴ Πράξη ἐνέταξε ἐπίσημα στὸ Ἑορτολόγιό της μὲ τὸν τίτλο τοῦ ὁσίου καὶ ἁγίου. Καὶ πλέον θὰ τὸν τιμοῦμε κάθε χρόνο στὶς 4 Νοεμβρίου, ἡμέρα τῆς ἐκδημίας του. Καί φέτος ὁ ἐπίσημος ἑορτασμὸς τῆς μνήμης του τελέστηκε μὲ ξεχωριστὴ λαμπρότητα καὶ μεγαλοπρέπεια στὴν Ἱερὰ Γυναικεία Μονὴ τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Σωτῆρος στὸ χωριὸ Σίψα τῆς Δράμας, τὴν ὁποία εἶχε ὁ ἴδιος ἱδρύσει καὶ ὅπου ἔζησε τὰ τελευταία 30 χρόνια τῆς ζωῆς του καὶ ὀσιακὰ ἔκοιμηθη καὶ ἐτάφη. 

«Όπως σε αναπαύει παιδί μου»

Διογένη Μαλτέζου

Προσκυνητές: Ευλογείτε, Γέροντα.

Γέροντας: Ο Κύριος, παιδιά μου. Καλωσορίσατε στην καλύβη μας. φαίνεστε πολύ κουρασμένοι από την οδοιπορία. δροσίστε το πρόσωπό σας με το νεράκι αυτής της βρύσης, πάρτε από τον Αρχοντάρη το κέρασμα και ελάτε στην απλωταρία να συζητήσουμε. “Επειτα από λίγη ώρα.

Όταν σου έρχεται σαρκικός πόλεμος, πρόσεχε πάρα πολύ τας αισχράς φαντασίας ( Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης )

Όταν σου έρχεται σαρκικός πόλεμος, πρόσεχε πάρα πολύ τας αισχράς φαντασίας, εκ των οποίων πηγάζουν οι ακάθαρτοι λογισμοί. Δίωκε, χάλασε τας φαντασίας μόλις έλθουν, αμέσως λέγε την ευχήν με πόνον ψυχής και αμέσως λυτρώνεσαι από τον πόλεμον.
Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης
elderephraimarizona.blogspot.gr

Άλλο το κριτήριο του Θεού... (Διδακτική ιστορία)

Μητροπολίτου Μεσογαίας Νικολάου

Στό μοναστήρι ὑπῆρχε κάποιος μοναχός ἀρκετά ἀμελής. Σπάνια πήγαινε στίς ἀκολουθίες. Ἔμπαινε μέσα, προσκυνοῦσε τίς εἰκόνες καί ἐξαφανιζόταν. Σάν νά μήν τόν χωροῦσε ὁ τόπος. Κανείς δέν ἤξερε ποῦ πήγαινε. Κανείς δέν γνώριζε τί ἔκανε. Εἶχε κι ἕνα ἀκόμα ἐλάττωμα. Κανέναν δέν ἐνοχλοῦσε. Κακό λόγο ποτέ δέν ἔβγαζε. Σέ τίποτε ὅμως δέν θύμιζε ἡ ζωή του μοναχό.
Πέρασε καιρός καί ὁ μοναχός ἐκοιμήθη. Ἡ ἀδελφότητα βυθίστηκε σέ ἀγωνία. Ἀγωνία γιά τήν ψυχή του. Ἔφυγε ἀπροετοίμαστος, ἀκοινώνητος γιά χρόνια, τουλάχιστον ἀπ’ ὅ,τι οἱ πατέρες ἔβλεπαν. Τόν ξενύχτησαν μέ δάκρυα στά μάτια, μέ ἀναστεναγμούς θερμῆς προσευχῆς.
Ἔφθασε ἡ στιγμή τῆς ταφῆς.
Οἱ πατέρες γύρω ἀπό τό σκήνωμά του δέν θρηνοῦν τόν χωρισμό ὅσο πάσχουν γιά τόν θάνατο, τόν ἀληθινό θάνατο τοῦ κοιμηθέντος ἀδελφοῦ. Τήν στιγμή πού τόν κατέβαζαν στόν τάφο,